Α. Χατζηστεφάνου: Λουξεμβούργο - Από την Γκλάντιο στον Γιούνκερ

To σκοτεινό παρελθόν του μικροσκοπικού κράτους στο σχεδιασμό του ΝΑΤΟ, οι μυστικές υπηρεσίες και οι τράπεζες.

Λένε ότι η πτώση μιας κυβέρνησης θυμίζει σε αρκετές περιπτώσεις την μετακόμιση από ένα σπίτι: 

Όταν οι ένοικοι το εγκαταλείπουν, στις αποθήκες του μπορεί να ανακαλύψεις τα αποδεικτικά στοιχεία ενός βρώμικου παρελθόντος, το οποίο έκρυβαν επιμελώς για χρόνια. Αυτό ακριβώς φάνηκε να συμβαίνει και ύστερα από την παραίτηση της κυβέρνησης του Λουξεμβούργου και του πρωθυπουργού Ζαν Κλοντ Γιούνκερ.

Η Ευρώπη συνειδητοποίησε με έκπληξη ότι στις «αποθήκες» του μικροσκοπικού κράτους υπήρχαν στοιχεία για τη σκοτεινή δράση των μυστικών υπηρεσιών της χώρας και ενδεχομένως για έναν από τους τελευταίους πυρήνες της Gladio – των διαβόητων παρακρατικών ομάδων που έστηνε το ΝΑΤΟ στην Ευρώπη μετά το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου.

Η κατάρρευση της κυβέρνηση επήλθε όταν μια κοινοβουλευτική επιτροπή απέδειξε με πόρισμά της ότι ο Γιούνκερ ειχε χάσει ολοκληρωτικά τον έλεγχο των μυστικών υπηρεσιών SREL (Service de Renseignement de l’État du Luxembourg). Λειτουργώντας πέρα από κάθε κυβερνητικό έλεγχο η SREL παρακολουθούσε τις επικοινωνίες κορυφαίων πολιτικών, συμπεριλαμβανομένου του ίδιου του πρωθυπουργού. Και αν αυτό είναι από μόνο του αρκετά κακό για οποιαδήποτε χώρα του κόσμου, αποκτά εντελώς διαφορετικές διαστάσεις για το μικροσκοπικό δουκάτο, το οποίο αποτελεί έναν από τους άτυπους φορολογικούς παραδείσους της Ευρώπης.

Η επιτροπή του κοινοβουλίου απέδειξε ότι ο Γιούνκερ όχι μόνο δεν είχε ενημερώσει τους εκλεγμένους αντιπροσώπους της χώρας για τη δράση των μυστικών υπηρεσιών αλλά περίμενε να παραγραφούν ορισμένα από τα αδικήματά τους πριν κινήσει οποιαδήποτε διαδικασία ελέγχου.

Οι συγκλονιστικές αποκαλύψεις όμως δεν αφορούν μόνο το παρόν αλλά και το παρελθόν του κράτους και του παρακράτους του Λουξεμβούργου. Για πρώτη φορά ύστερα από τρεις δεκαετίες βρέθηκαν ενώπιον της δικαιοσύνης δυο αξιωματούχοι των σωμάτων ασφαλείας που κατηγορούνται για 20 βομβιστικές επιθέσεις που συγκλόνισαν το Λουξεμβούργο τη διετία 1984- 1986.

Σύμφωνα με το κατηγoρητήριο στόχος των επιθέσεων ήταν η δημιουργία κλίματος φόβου μέσω του οποίου θα δικαιολογούνταν η οικονομική αλλά και πολιτική ενίσχυση των μυστικών υπηρεσιών. 

Αρκετά στοιχεία συνηγορούν ότι οι επιθέσεις πραγματοποιήθηκαν από ανθρώπους του κρατικού μηχανισμού, ο οποίος στη συνέχεια αναλάμβανε κυριολεκτικά να εξαφανίζει όλα τα ίχνη των δραστών. Είναι χαρακτηριστικό ότι από τα 125 τεκμήρια που είχε συλλέξει η αστυνομία από τους τόπους των επιθέσεων, τουλάχιστον 88 χάθηκαν μυστηριωδώς στο πέρασμα των χρόνων όταν υποτίθεται ότι βρισκόταν σε εξέλιξη οι έρευνες για τον εντοπισμό των ενόχων.

Οι συνήγοροι των κατηγορουμένων όμως υποστηρίζουν ότι πίσω από τις επιθέσεις βρισκόταν το τοπικό παρακλάδι της Gladio. Το επιχείρημα αυτό ενισχύεται από το γεγονός ότι σχεδόν την ίδια περίοδο πραγματοποιήθηκαν πανομοιότυπες επιχειρήσεις προβοκάτσιας στην Ιταλία – με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την βομβιστική επίθεση στη Μπολόνια, που άφησε πίσω της 85 νεκρούς. Στην περίπτωση του Λουξεμβούργου οι δράστες δεν φαίνεται να είχαν ως πρόθεση να σκοτώσουν τόσο μεγάλο αριθμό ανθρώπων, αν και αποτελεί θαύμα το γεγονός ότι δεν υπήρξαν θύματα, δεδομένου ότι οι βόμβες είχαν τοποθετηθεί σε κεντρικά κυβερνητικά κτίρια αλλά ακόμη και σε πισίνες της πόλης.

Η συγκεκριμένη υπόθεση όμως έλαβε πολύ μεγαλύτερες διαστάσεις όταν άρχισαν να κυκλοφορούν πληροφορίες σύμφωνα με τις οποίες στις επιθέσεις εμπλέκονταν και μέλη της οικογένειας του Δούκα του Λουξεμβούργου. Το ενδεχόμενο αυτό συζητήθηκε πριν από χρόνια από τον Γιούνκερ και τον τότε επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών Μάρκο Μίλε – ο οποίος έκτοτε εγκατέλειψε τις υπηρεσίες και εργάζεται ως υπεύθυνος ασφαλείας στην… Siemens.

Όπως και σε πολλές ακόμη ευρωπαϊκές χώρες οι μυστικές υπηρεσίες του Λουξεμβούργου συγκροτήθηκαν μετά το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου υπό την στενή επίβλεψη των ΗΠΑ. 

Στη δυτική Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας, ορισμένα τμήματα του κρατικού βραχίονα συνεργάστηκαν (ή επάνδρωσαν) τις ομάδες της Gladiο του παραστρατιωτικού μηχανισμού που έστησε το ΝΑΤΟ πραγματοποιώντας επιχειρήσεις δολιοφθοράς ή ακόμη και τρομοκρατικές επιθέσεις – πάντα με πρόσχημα την προστασία από την «ερυθρά απειλή». Αν και οι συγκεκριμένες ομάδες είχαν διαφορετικό τίτλο σε κάθε χώρα (στην Ελλάδα η περίφημη «κόκκινη προβιά» δρούσε μέχρι το 1988) οι περισσότερες έμειναν στην ιστορία με την ιταλική ονομασία Gladio. Η επιλογή αυτή δεν είναι φυσικά τυχαίο αφού στην Ιταλία τα δίκτυα του ΝΑΤΟ έχουν κατηγορηθεί για τις μεγαλύτερες βομβιστικές επιθέσεις που άφησαν πίσω τους δεκάδες νεκρούς και αρχικά αποδόθηκαν, όπως συμβαίνει συνήθως, σε ομάδες της άκρας αριστεράς.

Οι ομάδες του ΝΑΤΟ συγκροτούνταν συχνά από πρώην συνεργάτες της ναζιστικής Γερμανίας, οι οποίοι έμεναν έτσι στο απυρόβλητο κάθε προσπάθειας εντοπισμού και τιμωρίας των δοσίλογων του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Συγκεκριμένα στις Κάτω Χώρες το δίκτυο της Gladio συγκροτήθηκε και οργανώθηκε από αξιωματούχους των Γερμανικών μυστικών υπηρεσιών (BND). 

Την αποκάλυψη αυτή έκανε ο Γερμανός ιστορικός Αντρέας Κράμερ, ο οποίος μάλιστα υποστηρίζει ότι ο πατέρας του, Τζον Κράμερ, ο οποίος εργαζόταν για την BND, συμμετείχε ενεργά στις βομβιστικές επιθέσεις του Λουξεμβούργου.

Παρά το γεγονός ότι τα γερμανικά μέσα ενημέρωσης έχουν χαρακτηρίσει τις καταγγελίες του Κράμερ σαν «αποκύημα νοσηρής φαντασίας», το δικαστήριο στο Λουξεμβούργο δέχθηκε να εξετάσει τα στοιχεία και μάλιστα ζήτησε να πραγματοποιηθεί νέος έλεγχος DNA προκειμένου να διαπιστωθεί αν υπάρχει εμπλοκή Γερμανών πρακτόρων στην υπόθεση.

Προφανώς τα φαντάσματα του παρελθόντος δεν έρχονται ποτέ στο προσκήνιο από μόνα τους. Το ερώτημα είναι ποιες ομάδες των πολιτικών και οικονομικών ελίτ του Λουξεμβούργου ή γειτονικών χωρών αποφάσισαν να συγυρίσουν τις «αποθήκες» του Μεγάλου Δουκάτου και να παραδώσουν στον παλιατζή της ιστορίας τον ίδιο τον Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, ο οποίος τις υπηρέτησε τόσο πιστά όλα αυτά τα χρόνια.

Για αρκετούς σχολιαστές η αποσταθεροποίηση και η τελική πτώση της κυβέρνησης Γιούνκερ, που οδηγεί τώρα στη διενέργεια νέων εκλογών, δεν αποκλείεται να σχετίζεται και με τις ιστορικές αλλαγές που συντελούνται στο τραπεζικό σύστημα της χώρας. Η υπόσχεση του Γιούνκερ ότι από την 1η Ιανουαρίου του 2015 το μεγάλο δουκάτο θα δημοσιοποιεί και σε άλλες χώρες της ΕΕ στοιχεία για τους τραπεζικούς λογαριασμούς στο έδαφός της, είχε ήδη προκαλέσει ισχυρές αναταράξεις. Μένει να αποδειχθεί πως θα συνεχίσει η νέα κυβέρνηση τις τραπεζικές μεταρρυθμίσεις και κυρίως ποιοι θα βγουν κερδισμένοι, σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο, από τον ισχυρό κλυδωνισμό του σημερινού πολιτικού κατεστημένου.

Άρης Χατζηστεφάνου

ΕΠΙΚΑΙΡΑ Ιούλιος 2013