Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2013

Πατριωτισμός και χρυσός




Ο δήμαρχος της Αλεξανδρούπολης Βαγγέλης Λαμπάκης συναντά τον Καναδό πρέσβη Ρόμπερτ Πεκ, για το θέμα της επένδυσης της καναδικής εταιρείας Eldorado Gold Corp. σε ορυχείο χρυσού στο Πέραμα Θράκης. Ο κ. Λαμπάκης λέει -μεταξύ άλλων- στον Καναδό πρέσβη τα εξής:

«Θέλουμε να μας αφήσετε ήσυχους να αναπτύξουμε εδώ την αλιεία μας, την κτηνοτροφία μας, τον τουρισμό μας, τα δάση μας, για να μπορέσουμε -μέσα από αυτό που γνωρίζουμε εμείς, κρατώντας την καθαρότητα του τόπου μας- να προκόψουμε. Αν πραγματικά εκτιμάτε τον ελληνικό λαό -και ιδιαίτερα αυτόν τον ευαίσθητο χώρο-, αφήστε μας ήσυχους και καθαρούς. Δεν μπορούμε άλλο…

Η Αθήνα δεν σκέφτεται το συμφέρον και τη ζωή των Θρακιωτών. Οι δήμαρχοι της Θράκης γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τις αποφάσεις της Αθήνας και σηκώνουν μπαϊράκι….

Εσείς θα πάρετε τον χρυσό και εμείς θα κρατήσουμε το κυάνιο.

Δεν λέμε όχι στην εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου, αλλά δεν υπάρχει λόγος να το δώσουμε σε εσάς. Αυτός είναι ο χρυσός μας.»

Κάποιοι αδυνατούν να αντιληφθούν τι σημαίνει πατριωτισμός και ποια είναι η διαφορά του από τον εθνικισμό.

Ας ακούσουν προσεκτικά τα λόγια του δήμαρχου της Αλεξανδρούπολης, Βαγγέλη Λαμπάκη, και θα αντιληφθούν τι σημαίνει πατριωτισμός.

Διαβάστε περισσότερα...

Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2013

Ευρώ ή τρόϊκα και ολιγαρχία. Γράφει ο Ν. Κοτζιάς και απαντά ο Δ. Καζάκης



Γράφει ο Νίκος Κοτζιάς:

Συχνά μου θέτουν το ερώτημα κατά πόσο η έξοδος από το Ευρώ είναι η απάντηση στην κρίση. Πολλοί έντιμοι συμπολίτες πιστεύουν ότι η έξοδος από το Ευρώ είναι η λύση των προβλημάτων μας. Σε κάθε περίπτωση αγνοεί τη διεθνή πείρα του καπιταλισμού. Όπως το γεγονός ότι υπάρχουν εκατοντάδες χώρες που διαθέτουν το δικό τους νόμισμα και βρέθηκαν συχνά σε κρίση, ή βρίσκονται σε κρίση και σήμερα.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κατοχή εθνικού νομίσματος αυξάνει τα περιθώρια άσκησης εθνικής οικονομικής πολιτικής. Μόνο που αυτά τα περιθώρια στον σημερινό κόσμο δεν είναι απεριόριστα. Ακόμα και χώρες όπως είναι η Κίνα ή η Βραζιλία, η Μεγάλη Βρετανία και η Ιαπωνία που ανήκουν στις δέκα πλουσιότερες του κόσμου, γνωρίζουν σήμερα πόσο πεπερασμένες είναι οι δυνατότητες να ασκήσουν ανεξάρτητη νομισματική πολιτική, εξαιτίας της μεγάλης αλληλεξάρτησης στην εποχή της Παγκοσμιοποίησης. Γνωρίζουν, επίσης, ότι η όποια νομισματική τους αυτονομία δεν είναι αποτέλεσμα της κατοχής του ενός ή άλλου νομίσματος, αλλά του γεγονότος ότι διαθέτουν σχετικά ισχυρή οικονομία. Μόνο οι ΗΠΑ έχουν περισσότερη νομισματική αυτονομία διότι διαθέτουν μαζί με το δολάριο και «αεροπλανοφόρα».

Η νομισματική αυτονομία και δύναμη, συνδέεται με την ισχύ ενός κράτους, αλλά και με την πολιτική που αυτό ακολουθεί. Ευρώ έχει η Γερμανία, ευρώ έχει και η Ελλάδα. Άλλες οι επιπτώσεις στην πρώτη, άλλη στη δεύτερη. Η Αιτία; Η πολιτική και οικονομική ισχύς που διαθέτει η πρώτη, η αδυναμία και ο νεοραγιαδισμός που χαρακτηρίζουν τη δεύτερη. Συνολικά, τα νομίσματα έχουν σημαντικό ρόλο στην οικονομική ζωή μιας χώρας, αλλά δεν είναι αυτά που την καθορίζουν. 

Αντίθετα, αυτά ορίζονται και αξιοποιούνται ως εργαλείο από εκείνους που μπορούν να τα ορίζουν, να καθορίζουν την οικονομική και πολιτική εξουσία. Η αντιστροφή αυτής της σχέσης είναι λάθος.
Και αυτό διότι η έξοδος, επί παραδείγματι, από το Ευρώ με τις σημερινές κυρίαρχες ομάδες στην εξουσία απλά θα διασφαλίσει τη συνέχεια της ίδιας πολιτικής. Όποιος θεωρεί ότι της πολιτικής λύσης προηγείται εκείνη του νομίσματος, έχει αντιστρέψει τη σειρά των πραγμάτων. Έχει βάλει το κάρο ως φρένο κοινωνικών εξελίξεων εμπόδιο μπροστά από το άλογο, τα κινήματα.

Είναι γνωστό ότι η συντηρητικοί και ακροδεξιοί σε Σουηδία και Μεγάλη Βρετανία δεν θέλουν να ακούσουν για το Ευρώ. Αυτό δεν σημαίνει ότι κορώνα και στερλίνα, τα επιτόκια και οι συναλλαγματικές επιλογές τους είναι σε πλήρη ελευθερία. Πολύ λιγότερο ότι το Λονδίνο, επί παραδείγματι, μπορεί να λύσει τα μεγάλα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματά του με νομισματικά μάγια. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι την τελευταία δεκαετία το Ηνωμένο Βασίλειο συνδύασε την μεγαλύτερη υποτίμηση νομίσματος ανάμεσα στα κράτη μέλη των G20 (σχεδόν 50%) με την μεγαλύτερη πτώση ανταγωνιστικότητας και εξαγωγών από όλες. Ασφαλώς το νόμισμα βοηθά την μία ή άλλη πολιτική, αλλά εκείνο που προέχει είναι ποιος καθορίζει την μία ή άλλη πολιτική, προς όφελος τίνος προωθείται αυτή.

Η διαφορά ανάμεσα σε μια προοδευτική και σε μια νεοφιλελεύθερη αντίληψη, είναι ότι η πρώτη θεωρεί ότι τα προβλήματα είναι πολιτικά-κοινωνικά. Ότι η πολιτική, το ποιόν αυτή εξυπηρετεί, καθορίζει και το πώς θα χειριστεί κανείς την οικονομική πολιτική και σε συνέχεια τη νομισματική. 

Αντίθετα οι νεοφιλελεύθεροι πιστεύουν ότι δεν χρειάζεται στην ουσία οικονομική πολιτική και πολιτική κοινωνική παρέμβαση. Ότι όλα θα τα λύσει το νόμισμα. Πολλοί από αυτούς που θεοποιούν την έξοδο από το ευρώ, στην ουσία είναι θύματα του νεοφιλελεύθερου τρόπου σκέψης: το νόμισμα είναι το παν, η πολιτική εξουσία έπεται.

Με τέτοιες περί νομίσματος απολυτότητες, απαλλάσσουν ουσιαστικά τις κυβερνήσεις των μνημονίων και όσους τις στηρίζουν, αφού αποδέχονται τα μνημονιακά διλήμματα: ή φεύγεις από το ευρώ, ή υποτάσσεσαι στα μνημόνια. Στην πραγματικότητα και η μία άποψη και η άλλη αγνοεί, ή θέλει να κάνει ότι δεν καταλαβαίνει, ότι η κυβέρνηση παραδόθηκε αμαχητί μέσα στους θεσμούς και τα όργανα της ΕΕ, χωρίς να κάνει χρήση των όπλων που διαθέτει η χώρα. Δηλαδή, τα βέτο, τα δικαστήρια, τις συμμαχίες και τις κινητοποιήσεις. Πρώτα παλεύει κανείς με όλα του τα όπλα και μετά εγκαταλείπει το πεδίο της μάχης, ακολουθεί νέα σχέδια. Αυτό είναι το αλφαβητάρι της πολιτικής.

Απαντά ο Δημήτρης Καζάκης:

Ο κ. Κοτζιάς για μια ακόμη φορά μπερδεύεται στο ίσωμα. Τα ερωτήματα με το ευρώ και την ευρωζώνη είναι εξαιρετικά απλά. Με ποιον συγκεκριμένο τρόπο μπορούμε να έχουμε ευρώ χωρίς πολιτικές λιτότητας και καταστροφής; Γιατί δεν απαντά συγκεκριμένα πώς θα χρηματοδοτηθεί μια άλλου τύπου ανάπτυξη στην Ελλάδα υπέρ της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού; Γιατί δεν μας λέει τίποτε για το πώς μέσα στο ευρώ και υπό το καθεστώς των μνημονίων της ευρωζώνης μπορεί να γίνει αναδιανομή εισοδήματος και πλούτου υπέρ των ασθενέστερων. Γιατί σε όλες τις χώρες της ευρωζώνης έχουν γκρεμιστεί τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα; Τυχαίο; Δεν νομίζω. Το ευρώ δεν απηχεί κρατικές πολιτικές. Ακόμη και σ' αυτό κάνει λάθος ο κ. Κοτζιάς. Απηχεί συσχετισμούς δύναμης και κεφαλαίου στην διεθνή χρηματαγορά. Το ευρώ ελέγχεται απόλυτα από το ιδιωτικοποιημένο σύστημα τραπεζών της ευρωζώνης με επικεφαλής την ΕΚΤ και λειτουργεί ως μέσο προσέλκυσης κερδοσκοπικών κυρίως στις τραπεζικές αγορές ιδιωτικού και δημόσιου χρέους. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι το ιδιωτικό και δημόσιο χρέος εκτινάχτηκε για όλες τις χώρες της ευρωζώνης με την είσοδο του ευρώ. Ακόμη και τα κράτη είναι έρμαια αυτού του χρεογράφου επ' ονόματι ευρώ που κατασκεύασαν οι τράπεζες προκειμένου να κερδοσκοπούν με τον δανεισμό κρατών, νοικοκυριών και επιχειρήσεων.

Με ένα νόμισμα σταθερής κυκλοφορίας, όπως είναι το ευρώ, που σχεδιάστηκε για να εξυπηρετεί και να εκφράζει κυρίαρχα τις διατραπεζικές αγορές και όχι την δυναμική των οικονομιών, δεν υπάρχει κανένα περιθώριο άλλης πολιτικής εκτός από μια διαρκή "εσωτερική υποτίμηση" σαν κι αυτήν που εφαρμόζεται στην Ελλάδα και σ' όλες τις χώρες της ευρωζώνης. Για να παραμείνει ισχυρό το ευρώ στις διεθνείς αγορές είναι υποχρεωμένη η ευρωζώνη να υποστηρίζει διαρκώς τις τράπεζες και τα ενεργητικά τους σε βάρος της πραγματικής οικονομίας. Αυτό κάνει η "εσωτερική υποτίμηση": υποτιμά την πραγματική οικονομία, το εισόδημα και την δουλειά του εργαζόμενου πρώτα και κύρια, μιας και δεν μπορεί να υποτιμηθεί το ευρώ. Να γιατί είναι αδύνατο να υπάρξει άλλη πολιτική εντός του ευρώ εκτός από την "εσωτερική υποτίμηση" για όλες τις χώρες και τις οικονομίες της ευρωζώνης. Καλό να ονειρεύεται κανείς ότι μπορεί να κάνει άλλα μέσα στο ευρώ, αλλά άλλο η φαντασία και άλλο η πραγματικότητα.

Ο κ. Κοτζιάς δεν φτάνει μόνο που δεν ασχολείται ούτε στο παραμικρό με την ουσία του ζητήματος που λέγεται ευρώ, αρνείται να ασχοληθεί και με ένα ακόμη κορυφαίο ζήτημα: Μπορεί να υπάρξει εθνική ανεξαρτησία μέσα στο ευρώ; Μπορεί ένας λαός και μια κυβέρνηση – ας την πούμε προοδευτική – να ελέγξει την οικονομία έχοντας το ευρώ και λειτουργώντας εντός της ευρωζώνης; Ο κ. Κοτζιάς δεν ακουμπά καν το ζήτημα αυτό. Γιατί; Μήπως είναι από εκείνους που στο όνομα του κοσμοπολιτισμού και της παγκοσμιοποίησης θεωρεί ότι η εθνική αυτοδιάθεση και ανεξαρτησία ενός λαού είναι ανέφικτη; Ο αγώνας για την εθνική ανεξαρτησία και την κυριαρχία του λαού συνιστά τον ακρογωνιαίο λίθο της δημοκρατίας και της προόδου. Δίχως την κατοχύρωσή τους δεν μπορεί να υπάρξει ούτε δημοκρατία, ούτε πρόοδος. Για τον κ. Κοτζιά όλα αυτά είναι ψιλά γράμματα της “αριστεράς και της προόδου” που ξέρει μόνο να αναμασά την αποικιοκρατική λογική των νεοναζί αρχιτεκτόνων του ευρώ και της ΕΕ.

Ο κ. Κοτζιάς καταλήγει με το εξής τραγελαφικό: “Πρώτα παλεύει κανείς με όλα του τα όπλα και μετά εγκαταλείπει το πεδίο της μάχης, ακολουθεί νέα σχέδια. Αυτό είναι το αλφαβητάρι της πολιτικής.” 

Όχι κ. Κοτζιά. Αυτό είναι το αλφαβητάρι της υποτέλειας. Όσο για τα όπλα που διαθέτει κανείς μέσα στο ευρώ και την ευρωζώνη είναι πραγματικά να γελά κανείς. Ποια όπλα; Ξεχνά ο κ. Κοτζιάς ότι η ευρωζώνη με το Δημοσιονομικό Σύμφωνο, που έχει τεθεί σε ισχύ από 1/1/2013, έχει αφαιρέσει την δικαιοδοσία από τις εθνικές κυβερνήσεις και τα κοινοβούλια στην σύνταξη του προϋπολογισμού και στην εποπτεία των οικονομιών τους; Ξεχνά ότι η ευρωζώνη έχει αποφασίσει την ενοποίηση του τραπεζικού συστήματος υπό τον απόλυτο έλεγχο της ΕΚΤ; Ξεχνά ότι από τις 12/9/2012 έχει επίσημα ξεκινήσει να οικοδομείται η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία που προϋποθέτει την κατάλυση των εθνικών κρατών; Πώς σκέφτεται να παλέψει ο κ. Κοτζιάς εντός της ευρωζώνης όταν ο κ. Μπαρόζο έχει ήδη ανακοινώσει ότι δεν αναγνωρίζει η εθνική κυριαρχία των κρατών μελών και ότι αντικαθίσταται με την “συλλογική κυριαρχία” των οργάνων της ΕΕ; Σε λίγο ούτε καν ελληνική ιθαγένεια θα υπάρχει έναντι της υπερισχύουσας ευρωπαικής προκειμένου η εθνική επικράτεια να περάσει στην “συλλογική κυριαρχία” των Ευρωπαίων.

Ας αφήσουμε τον κ. Κοτζιά να παλεύει με ανύπαρκτα όπλα εντός της ευρωζώνης, όπως ο Δον Κιχώτης πάλευε για την φανταστική Δουλτσινέα του εναντίον των τρομερών Ανεμόμυλων. Άλλωστε έχει προσωπική εμπειρία από τέτοιες μάχες. Μην ξεχνάμε ότι τα περισσότερα χρόνια της δεκαετίας του 2000 ήταν προσωπικός σύμβουλος και φίλος του Γιώργου Παπανδρέου, όπου προφανώς πάλευε από μέσα να τον αλλάξει, αλλά τελικά κατέληξε να μας τον φορτώσει ως κυβερνήτη της Ελλάδας μόνο και μόνο για πουλήσει την χώρα και τον λαό της όπως κάθε τυπικός δωσίλογος. Αν είναι να κάνουμε τέτοια πάλη από τα μέσα πρώτα, σαν αυτές που ξέρει να δίνει ο κ. Κοτζιάς, καλύτερα να μας λείπει. Όπως ξέρει κάθε Έλληνας αγωνιστής πατριώτης από την εποχή της εθνικής απελευθέρωσης, οι κοσμοπολίτικες απολυταρχίες – όπως ήταν παλιά οι αυτοκρατορίες και σήμερα οι υπερεθνικές ολοκληρώσεις – δεν παλεύονται από μέσα, ανατρέπονται με την δύναμη της ενότητας του λαού που παλεύει για την εθνική του αυτοδιάθεση, για εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία προκειμένου να κατακτήσει την δημοκρατία και την πρόοδο στον τόπο του.

Διαβάστε περισσότερα...

Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2013

Μπέμπε Γκρίλο:"Η Ελλαδα δεν είναι πειραματόζωο κανενός"

Εγινε κωμικός από καθαρή τύχη, απέκτησε φανατικούς θαυμαστές λόγω του καυστικού του χιούμορ, όρισε την «V-Day» («Vaffanculo Day») που αφιέρωσε εξαιρετικά στον Σίλβιο Μπερλουσκόνι και μετά την επιτυχία του στις τελευταίες δημοτικές εκλογές με το Κίνημα Πέντε Αστέρων που ηγείται, τρομοκρατεί την άλλοτε κομματική κυριαρχία. Mιλώντας σε portal Κυριακάτικς εφημερίδος το πολιτικό φαινόμενο της Ιταλίας ο Γενοβέζος αντισυστημικός Μπέπε Γκρίλο, ο οποίος υποστηρίζει ότι... «η έξοδος από το ευρώ δεν είναι ταμπού», ενώ στέλνει μήνυμα αλληλεγγύης στους Ελληνες οι οποίοι «δέχονται άδικα κατηγορίες από τον ευρωπαϊκό Τύπο».

Γιατί ένας κωμικός αποφασίζει να ασχοληθεί με την πολιτική; Για να ασχοληθεί κανείς με την πολιτική πρέπει να έχει αυξημένη αίσθηση του χιούμορ;

Για να ζει κανείς πρέπει να έχει αυξημένη την αίσθηση του χιούμορ και η πολιτική είναι μέρος της ζωής μας

Τι πρεσβεύει το Κίνημα Πέντε Αστέρων; Εσείς τι ρόλο διαδραματίζετε;
Το Κίνημα Πέντε Αστέρων είναι πολλά πράγματα ταυτόχρονα: η επιθυμία για αλλαγή σελίδας, η θέληση για άμεση συμμετοχή στην δημόσια ζωή, η υπέρβαση της εκπροσώπησης από τα κόμματα με τον ερχομό της άμεσης δημοκρατίας, η αναζήτηση μιας ζωής βασισμένη σε αξίες διαφορετικές από το χρήμα και της διαρκούς ανάπτυξης. Εγώ είμαι ο ιδρυτής του Κινήματος και ο εγγυητής ότι οι αξίες του εφαρμόζονται.

Πως ερμηνεύετε την τεράστια επιτυχία του στις τελευταίες δημοτικές εκλογές;

Οι νέες γενιές αποφάσισαν να σηκώσουν την χώρα στους ώμους τους και μέσω του διαδικτύου αυτό έγινε δυνατό.

Αρχικά είχε θεωρηθεί ότι το Κίνημα θα είχε προσχώρηση ψηφοφόρων από την Αριστερά, αλλά από ό,τι φαίνεται οι ψήφοι προήλθαν από την Δεξιά του Μπερλουσκόνι και την Λέγκα του Βορρά. Αν στις επόμενες εκλογές συγκεντρώσετε το 20% με ποιους θα συμμαχήσετε;
Για το Κίνημά μας, Αριστερά και Δεξιά είναι δύο έννοιες ξεπερασμένες. Υπάρχουν μόνο οι πολίτες. Στις επόμενες εκλογές δε θα συμμαχήσουμε με κανένα. Στόχος μας είναι να γίνουμε η πρώτη πολιτική ομάδα της χώρας.

Υποστηρίζετε ότι η πολιτική χωρίς χρήματα είναι υπέροχη. Για αυτό το λόγο δεν δεχθήκατε την εκλογική αποζημίωση; Πως οργανώσατε την εκστρατεία σας χωρίς πόρους;

Η πολιτική είναι συμμετοχή, οι εκλογές είναι μια προσφορά του πολίτη στην χώρα του. Τα χρήματα λοιπόν δεν έχουν καμία σχέση με αυτή την προσφορά. Πριν το διαδίκτυο όποιος είχε τη δυνατότητα πρόσβασης στην τηλεόραση και τον Τύπο με τα χρήματά του, κέρδιζε. Με το διαδίκτυο τα χρήματα δεν είναι πλέον απαραίτητα, είναι όμως απαραίτητες οι ιδέες. Το διαδίκτυο είναι υπερ-δημοκρατικό και αντικαπιταλιστικό.

Στο παρελθόν είχατε πει ότι ο λαός πρέπει να διώξει όλους τους «αχρείους πολιτικούς γιατί δε μας αντιπροσωπεύουν». Με ποιους θα τους αντικαθιστούσατε;
Με απλούς πολίτες, τίμιους, προετοιμασμένους και ικανούς. Ο πολιτικός δεν είναι επάγγελμα, είναι μια υπηρεσία με συγκεκριμένο χρόνο. Οι βουλευτές στρατοπεδεύουν στη Βουλή εδώ και είκοσι, τριάντα χρόνια. Ηρθε η ώρα να εξαφανιστούν.

Συχνά ο ελληνικός Τύπος σας συγκρίνει με τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξη Τσίπρα. Πως βλέπετε αυτή τη σύγκριση; Νιώθετε ότι έχετε κοινά στην πολιτική σας;

Δεν γνωρίζω το πρόγραμμά του. Επαναλαμβάνω όμως ότι το Κίνημα Πέντε Αστέρων δεν ανήκει ούτε στην Αριστερά ούτε στην Δεξιά. Ξεπερνά κάθε ιδεολογικό διαχωρισμό.

Πολλοί υποστηρίζουν ότι αν στις επόμενες εκλογές εκλεγεί ο ΣΥΡΙΖΑ η Ελλάδα θα βγει από το ευρώ. Εσείς προτείνατε ένα «ασθενές ευρώ» για την Ιταλία, την Ελλάδα, την Ισπανία και την Πορτογαλία. Αυτή είναι η μόνη λύση για την αποφυγή μιας περαιτέρω οικονομικής καταστροφής των χωρών του νότου;

Το ευρώ δεν πρέπει να είναι ταμπού. Η έξοδος από το ευρώ δε σημαίνει έξοδο από την Ευρώπη. Στα 17 κράτη της ΕΕ τα 7, εκ των οποίων και η Μεγάλη Βρετανία δεν έχουν ευρώ. Πιστεύω ότι είναι απαραίτητο για την ιταλική κυβέρνηση να ορίσει τα πλην και τα κατά της παραμονής στο ευρώ και να παρουσιάσει ένα plan B σε περίπτωση που η χώρα πρέπει να βγει από αυτό. Δεν μπορεί να υποστηρίζεται ότι η παραμονή στο ευρώ είναι η μόνη λύση.

Στην Ελλάδα όπως και στην Ιταλία ο κόσμος είναι θυμωμένος με τους πολιτικούς και αυτό φάνηκε από το αποτέλεσμα των εκλογών στις δύο χώρες. Πολλοί ωστόσο δεν ερμηνεύουν αυτό το θυμό ως ένα ξεκάθαρο πολιτικό μήνυμα. Ποια είναι η γνώμη σας;
Πιστεύω ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια συγκλονιστική αλλαγή: ότι οι πολίτες θα γίνουν ενεργό μέρος της πολιτικής χάρη στο διαδίκτυο. Πιστεύω ότι το τωρινό μοντέλο ανάπτυξης φτάνει στο τέλος του. Η οικονομική κρίση είναι το αποτέλεσμα όχι η αιτία ενός πολιτισμού που βρίσκεται στη δύση του.

Σε παλαιότερη συνέντευξή σας είχατε πει ότι οι νέοι είτε πρέπει να κάνουν μια επανάσταση είτε να φύγουν από τη χώρα. Αυτή είναι η μόνη λύση; Τι μορφή πρέπει να έχει αυτή η επανάσταση;

Πρέπει να είναι ειρηνική. Μέσα από τους θεσμούς, με την δυνατότητα να έχουμε στο μέλλον δημοψηφίσματα με προτάσεις, νόμους που προέρχονται από λαϊκή πρωτοβουλία και που θα συζητούνται υποχρεωτικά στη Βουλή, άμεση εκλογή του υποψηφίου.

Τι μήνυμα θέλετε να στείλετε στον ελληνικό λαό;

Λυπάμαι πολύ που αυτός ο υπέροχος λαός έγινε πειραματόζωο της διεθνούς χρηματοοικονομίας. Δεν καταλαβαίνω γιατί δέχεται τόσες κατηγορίες από τον ευρωπαϊκό Τύπο. Το πρόβλημα δεν είναι ελληνικό, είναι και πορτογαλικό, ιρλανδικό, ισπανικό, ιταλικό, ευρωπαϊκό. Η Ελλάδα ήταν η πρώτη που μπήκε στη δίνη των οικονομικών δυνάμεων και θα είναι η πρώτη που θα βγει από αυτή.
Διαβάστε περισσότερα...

Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2013

Τα «αγόρια του ΜΙΤ» στην κορυφή του κόσμου


Μια παρέα αποφοίτων του Τεχνολογικού Ινστιτούτου Μασαχουσέτης καταλαμβάνει τις θέσεις κλειδιά της παγκόσμιας οικονομίας.

Το προσωπικό και ο σεφ, στο εστιατόριο που στεγάζεται στο 18ο όροφο ενός στρογγυλού ουρανοξύστη στη Βασιλική της Ελβετίας, ξέρουν καλά τη δουλειά τους. Σχεδόν κάθε δυο μήνες υποδέχονται μια περίεργη παρέα από μεσήλικες οικονομολόγους, οι οποίοι καθορίζουν την πορεία της παγκόσμιας οικονομίας, κυριολεκτικά, μεταξύ τυρού και αχλαδίου. Οι κεντρικοί τραπεζίτες των μεγαλύτερων οικονομιών του πλανήτη συζητούν εδώ την πορεία της κρίσης και λαμβάνουν αποφάσεις που επηρεάζουν τη ζωή (και το θάνατο) δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Χωρίς την τήρηση πρακτικών και δίχως τους τύπους, που επιβάλλει το πρωτόκολλο σε τέτοιου είδους συνάντησης κορυφής, οι κεντρικοί τραπεζίτες μιλούν έξω από τα δόντια και πολλές φορές… τρίζουν τα δόντια όταν τυχαίνει να εκπροσωπούν αντικρουόμενα οικονομικά συμφέροντα. Οι συνδαιτυμόνες εκπροσωπούν οικονομίες το ΑΕΠ των οπόιων ξεπερνά, αθροιστικά, τα 51 τρισεκατομμύρια δολάρια. Στην πραγματικότητα όμως καθορίζουν τη ρευστότητα για ολόκληρο τον πλανήτη.

Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν οι φιγούρες του Μπεν Μπερνάνκι, από την περίφημη FED των ΗΠΑ, του προέδρου της ΕΚΤ, Μάριο Ντράγκι, και του Μέρβιν Κινγκ, σημερινού διοικητή της κεντρικής τράπεζα της Αγγλίας. Όπως εξηγούσε πρόσφατα και η αμερικανική Wall Street Journal, οι τρεις ισχυρότεροι κεντρικοί τραπεζίτες είχαν συνηθίσει να τρώνε πολύ πιο ταπεινά γεύματα στην καντίνα του τμήματος οικονομικών του Τεχνολογικού Ινστιτούτου Μασαχουσέτης (ΜΙΤ). Γνωστό στους περισσότερους για τις τεχνολογικές του καινοτομίες το ΜΙΤ φιλοξενεί και το περίφημο κτίριο Ε52, απ’ όπου αποφοίτησαν ή δίδαξαν ορισμένοι από τους οικονομολόγους που σήμερα διαχειρίζονται την παγκόσμια οικονομική αρχιτεκτονική. Ο Μπερνάνκι και ο Ντράγκι σπούδασαν στα ίδια έδρανα ενώ αργότερα ο επικεφαλής της αμερικανικής κεντρικής τράπεζας μοιραζόταν το ίδιο γραφείο με τον Κινγκ.

Στην παρέα των «τριών μεγάλων» του πανεπιστημίου της Μασαχουσέτης είχε προστεθεί παλαιότερα και ο Αθανάσιος Ορφανίδης, ο οποίος αφού θήτευσε ως ανώτατος σύμβουλος της FED στις ΗΠΑ υπηρέτησε ως διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας της Κύπρου από το 2007 έως το Μάιο του 2012.
Οι απόφοιτοι του ΜΙΤ σήμερα μπορούν με μια τους απόφαση μπορούν να βυθίσουν μικρές και ανυπεράσπιστες οικονομίες στην άβυσσο της ύφεσης ή να τις διασώσουν από βέβαιη καταστροφή. Και όπως φαίνεται τους τελευταίους μήνες «τα αγόρια του ΜΙΤ» ασχολήθηκαν ουκ ολίγες φορές και με την ελληνική οικονομία. Αν και οι περισσότερες επαφές δεν καταγράφονται, γνωρίζουμε ότι το πρωινό της 18ης Ιουνίου ο Μπερνάνκι δέχθηκε ένα τηλεφώνημα στο σπίτι του από τον Μάριο Ντράγκι ενώ λίγο αργότερα στη γραμμή μπήκε και ο Κινγκ. Οι τρεις άνδρες συζήτησαν τις πιθανές επιπτώσεις από το αποτέλεσμα των ελληνικών εκλογών για το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Το τι αποφάσισαν, όμως, δεν ανακοινώθηκε ποτέ.

Οι «παρέες» γράφουν οικονομική ιστορία

Δεν είναι φυσικά η πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία που μια «παρέα» οικονομολόγων από ένα συγκεκριμένο πανεπιστήμιο βρίσκεται στο πηδάλιο της παγκόσμιας οικονομίας. Το κυρίαρχο στις μέρες μας ρεύμα του νεοφιλελευθερισμού έκανε τα πρώτα του δειλά βήματα, ήδη από τη δεκαετία του ’60, στα αμφιθέατρα του πανεπιστημίου του Σικάγου. Καθηγητές, όπως ο Μίλτον Φρίντμαν, κύρρηταν το μίσος προς το δημόσιο τομέα και εξυμνούσαν τα προτερήματα της ελεύθερης αγοράς. Όπως εξηγούσε παλαιότερα η Ναόμι Κλάιν στο ντοκιμαντέρ Catastroica και στο βιβλίο της Το Δόγμα του Σοκ, οι θεωρίες τους θεωρούνταν μέχρι και τη δεκαετία του ‘70 τόσο αντιδημοκρατικές ώστε ακόμη και η Μάργκαρετ Θάτσερ δήλωνε ότι δεν θα μπορούσαν ποτέ να εφαρμοστούν στον Δυτικό κόσμο.

Έτσι προέκυψαν τα λεγόμενα «αγόρια του Σικάγο», μια ομάδα νεοφιλελεύθερων οικονομολόγων από τη Χιλή, που συνέταξαν το οικονομικό πρόγραμμα του στρατηγού Πινοσέτ όταν αυτός κατέλαβε με τα όπλα την εξουσία. «Την επόμενη ημέρα του πραξικοπήματος» εξηγούσε η Ναόμι Κλάιν «οι υπουργοί της δικτατορικής κυβέρνησης βρήκαν στα γραφεία του το λεγόμενο «τούβλο» – ένα πολυσέλιδο τόμο με τις νεοφιλελεύθερες συνταγές για την εξαφάνιση του κράτους πρόνοιας, που ετοίμαζαν για δεκαετίες οι καθηγητές στο πανεπιστήμιο του Σικάγου».

Οι πανεπιστημιακές «παρέες» θα συνεχίσουν να γράφουν ιστορία και μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης και το μαζικό ξεπούλημα της περιουσίας των χωρών του πρώην ανατολικού μπλοκ. Αυτή τη φορά ήταν τα λεγόμενα «αγόρια του Χάρβαρντ», μεταξύ των οποίων και ο διάσημος οικονομολόγος Τζέφρι Σακς, που ανέλαβαν να εξηγήσουν στους νέους ολιγάρχες της Μόσχας πως να εκποιήσουν σε μερικά 24ωρα την περιουσία ενός ολόκληρου λαού. Με τη βοήθεια του Ανατόλι Τσουμπάις, του πρώτου αντιπροέδρου της κυβέρνησης Γιέλτσιν, οδήγησαν τη ρωσική κοινωνία στο χείλος της αβύσσου. Η δραματική πτώση του προσδόκιμου ζωής, η αύξηση του AIDS και του αλκοολισμού ήταν οι πιο εμφανείς επιπτώσεις του καρκινώματος που δημιούργησαν οι νεοφιλελεύθερου ακαδημαϊκοί στη Ρωσία. Σε αντίθεση όμως με τους προκατόχους τους, από τη σχολή του Σικάγου, τα αγόρια του Χάρβαρντ υπέπεσαν σε ένα θανάσιμο ατόπημα για τα συμφέροντα των ΗΠΑ. Επέτρεψαν το πέρασμα της δημόσιας περιουσίας στα χέρια των νέων Ρώσων ολιγαρχών αφήνοντας τις αμερικανικές και ευρωπαϊκές πολυεθνικές με άδεια χέρια. Ένα λάθος που οι διάδοχοί τους φρόντισαν να μην επαναληφθεί ποτέ.

Ο σοσιαλισμός των πλουσίων

Σε αντίθεση με τα αγόρια του Σικάγου και του Χάρβαρντ, που δίδαξαν και εφάρμοσαν τις πιο ακραίες μορφές του νεοφιλελευθερισμού, χωρίς κανένα κοινωνικό και δημοκρατικό έλεγχο, τα αγόρια του ΜΙΤ βρίσκονται αντιμέτωπα με μια εντελώς διαφορετική πραγματικότητα. Μετά την παρολίγον ολοκληρωτική κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος το 2008 οι κεντρικές τράπεζες των μεγαλύτερων οικονομικών κέντρων της Δύσης κλήθηκαν να συνδράμουν στη διάσωση ρίχνοντας στην αγορά τρισεκατομμύρια δολάρια και ευρώ των Αμερικανών και Ευρωπαίων φορολογούμενων.

Πρόκειται, όπως έχει χαρακτηριστεί και στο παρελθόν για ένα «σοσιαλισμό των πλουσίων» στον οποίο το κράτος αποκτά κυρίαρχο ρόλο στην αναδιανομή του εισοδήματος – όχι όμως προς όφελος των πολλών αλλά τον λίγων. Και για να το κάνουν αυτό χρησιμοποιούν τα πιο ισχυρά όπλα και των δυο κόσμων. Τα «αγόρια του ΜΙΤ» λοιπόν βρέθηκαν στην φαινομενικά παράδοξη θέση να πρέπει να χρησιμοποιήσουν το σύνολο των εργαλείων του κεϊνσιανού παρεμβατισμού για να σώσουν τη νεοφιλελεύθερη αρχιτεκτονική της παγκόσμιας οικονομίας. Η υποτιθέμενη «ανεξαρτησία» τους αποτελεί, για αρκετούς επικριτές του συστήματος, έναν απλό ευφημισμό με τον οποίο αποκρύπτεται το γεγονός ότι μια τόσο σημαντική θέση δεν υπόκειται σε κανενός είδους δημοκρατικό έλεγχο. Ίσως ποτέ άλλοτε η ελευθερία της αγοράς δεν χρειάστηκε τόση συγκαλλημένη κρατική βία για να λειτουργήσει.

Ένα πείραμα τα αποτελέσματα του οποίου μετριούνται ήδη σε αυξημένα κέρδη για τα μεγαλύτερα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα του πλανήτη και τριτοκοσμικές συνθήκες διαβίωσης για ένα όλο και μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού στις ΗΠΑ και την Ευρώπη.

Άρης Χατζηστεφάνου

Επίκαιρα Ιανουάριος 2013

Διαβάστε περισσότερα...

Και εσύ λαέ βασανισμένε, μην ξεχνάς την 24η Φλεβάρη!


του Χρήσου Πασαλάρη

ΑΥΡΙΟ-ΜΕΘΑΥΡΙΟ επιστρέφουν στη δόλια πατρίδα, ακάθεκτοι και ορεξάτοι για... αγριάδες οι εδώ εκπρόσωποι των δυνάμεων κατοχής Πόουλ Τόμσεν, Ματίας Μορς και Κλάους Μαζούχ. Δηλαδή το κλιμάκιο της θεοκατάρατης «τρόικας» που φέρει και αυτό μέγα μέρος της ευθύνης για τα εγκληματικά λάθη του μνημονίου. Χρωστάει δε μεγάλη χάρη στους άκαπνους νεανίες της «αριστερής» αντιπολίτευσης που μήτε καταλήψεις στα κρησφύγετα του τόλμησαν να κάνουν, μήτε τις πρεσβείες τους να... μπλοκάρουν, μήτε πλακάτ να κρεμάσουν στα ξενοδοχεία τους...

 ΑΝ ΚΑΙ ΟΥΔΕΙΣ εκ των σημερινών εν ενεργεία ηγετών έζησε τα σκληρά χρόνια της κατοχής θα πρέπει να έχουν διαβάσει τι ακριβώς συνέβη στην Αθήνα, σαν σήμερα (Σ.Σ. χθες), στις 24 Φεβρουαρίου του 1943, όταν οι ναζί συμπατριώτες της Μέρκελ κατείχαν και βασάνιζαν και καταλήστευαν τη μαρτυρική μας πατρίδα. Θα τα θυμίσω όχι μόνο γιατί τα έζησα από πολύ κοντά, αλλά και για να μαθαίνουν οι σημερινοί πώς πρέπει να κάνουν αντίσταση, αν θέλουν να έχουν ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ!...

ΕΚΕΙΝΕΣ τις μέρες ο Χίτλερ ανάγκασε όλες τις κατεχόμενες χώρες της Ευρώπης να επιστρατεύσουν χιλιάδες πολίτες τους για τα γερμανικά κάτεργα. Το αποτόλμησε και στην Ελλάδα με ένα διάγγελμα του προς τον φίλο του, δωσίλογο πρωθυπουργό Λογοθετόπουλο, που η Γερμανίδα σύζυγος του, συγγενής του στρατάρχη φον Λιστ, έλυνε και έδενε. Μόλις όμως δημοσιεύθηκε το διάταγμα της πολιτικής επιστράτευσης ο  αθηναϊκός λαός ξεσηκώθηκε σε ένα τεράστιο συλλαλητήριο και με επικεφαλής αγωνιστές της ΕΠΟΝ και του ΕΑΜ κατέλαβε το Υπουργείο Εργασίας επί της οδού Τοσίτσα...

ΜΕ ΤΟΝ ΜΑΚΑΡΙΤΗ Κώστα Μανωλκίδη σκαρφαλώσαμε εκείνη τη μέρα στον 4ο όροφο του......
υπουργείου και βάλαμε φωτιά στα αρχεία, ώστε να μη βρεθούν τα ονόματα των υπό επιστράτευση εργατών. Αυτά την ώρα που τα τανκς των Γερμανών και Ιταλών άδειαζαν τις σφαίρες τους στο πλήθος με αποτέλεσμα να σκοτώσουν τρεις διαδηλωτές και να τραυματίσουν πάνω από τριάντα. Ο ξεσηκωμός επαναλήφθηκε στις 5 Μαρτίου με ακόμη μεγαλύτερη συμμετοχή και με περισσότερα θύματα. Είχε μεσολαβήσει στις28 Φεβρουαρίου η πάνδημη κηδεία του Κωστή Παλαμά, με όλη την Αθήνα να τον συνοδεύει στο Α' Νεκροταφείο.

OΙ ΚΑΤΑΚΤΗΤΕΣ τα έχασαν κυριολεκτικά. Εντρομοι απέσυραν το διάταγμα της επιστράτευσης και έδιωξαν τον Λογοθετόπουλο από την πρωθυπουργία για να διορίσουν τον Ράλλη. Η μαρτυρική Ελλάδα ήταν η μόνη χώρα στην Ευρώπη που κατάφερε να νικήσει τον κατακτητή και να ματαιώσει την πολιτική επιστράτευση. Οπως αργότερα θα κατάφερνε να ματαιώσει και την επέκταση της βουλγαρικής κατοχής στη Μακεδονία και Θράκη, παρατάσσοντας το μεγαλύτερο αντιστασιακό κίνημα στην Ευρώπη, που ξεκίνησε με το κατέβασμα της γερμανικής σημαίας από τον Γλέζο και τον Σάντα τον Μάιο του 1941


ΤΑ ΘΥΜΙΖΩ όλα αυτά σήμερα μήπως και πεισθούν επιτέλους οι άκαπνοι της εξουσίας αλλά και της αντιπολίτευσης ότι με τον λαό και την ηγεσία του ενωμένους σε ΕΘΝΙΚΗ ΓΡΟΘΙΑ όπως τότε, τα πάντα είναι δυνατά: Και το μνημόνιο να κουρελιαστεί και τα δάνεια να κουρευτούν και οι αποζημιώσεις να πληρωθούν και -το σπουδαιότερο- ο σεβασμός προς την Ελλάδα να αποκατασταθεί. Πολύ περισσότερο που σήμερα δεν έχουμε να κάνουμε ούτε με τα τανκς του φον Λιστ, ούτε με το Σκοπευτήριο της Καισαριανής ούτε με το Χαϊδάρι του ηρωικού Ναπολέοντα Σουκατζίδη, ούτε (μέχρι στιγμής τουλάχιστον) με 300.000 νεκρούς από πείνα...

ΤΙ ΔΙΑΒΟΛΕΜΕΝΗ σύμπτωση όμως! Και τότε, όπως και τώρα, με το μέρος της ναζιστικής Γερμανίας ήταν η βόρεια Ευρώπη. Η Νορβηγία του Χάμσουν και του Κουίσλιγκ, αλλά και η Ολλανδία, το Βέλγιο, η Φινλανδία, η Δανία, η Σουηδία, ήσαν αμαχητί υποταγμένες στον Χίτλερ. Ενώ η νότια Ευρώπη, με πρωτοπόρες την Ελλάδα, τη Γιουγκοσλαβία, τη Γαλλία, ακόμη και την Ιταλία (μετά την εκτέλεση του Μουσολίνι) πρωτοστάτησε στον συμμαχικό αγώνα...

Τότε η πολιτική επιστράτευση του Χίτλερ τινάχτηκε στον αέρα με δύο παλλαϊκά συλλαλητήρια... Τώρα; Τώρα είναι η σειρά των μνημονίων να τιναχτούν στον αέρα. Πώς;  Πάλι με μια ΕΘΝΙΚΗ ΓΡΟΘΙΑ, που μπορεί να γίνει ο φόβος και τρόμος των δανειστών γιατί θα ανάψει φωτιές σε όλη τη νότια Ευρώπη... Και τότε... Είναι όμως και τα πέντε δάκτυλα έτοιμα και πρόθυμα να γίνουν γροθιά;


από τη "Real News" μέσω "Βαθύ Κόκκινο"
Διαβάστε περισσότερα...

Τι κάνει η Πόρνη η Ιστορία!

του Θανάση Καρτερού

Ποιος να το έλεγε! Ο μέτοικος Παπανδρέου να δίνει διαλέξεις με οδηγίες για την αντιμετώπιση της κρίσης, ο βαρύς Άκης να είναι στον Κορυδαλλό, ο ελαφρός Παπακωνσταντίνου να τρέμει τον Κορυδαλλό, ο πεφωτισμένος Καραμανλής να απολαμβάνει το ημίφως της Ραφήνας, η έγχρωμη Ντόρα να έχει χάσει το χρώμα της μέσα στο γκρίζο της σημερινής ΝΔ, ο εκσυγχρονιστής Σημίτης να αρνείται τη συμμετοχή του στο εκσυγχρονιστικό συνέδριο του ΠΑΣΟΚ –για να μη μιλήσουμε για τα τασάκια στην Ιπποκράτους και τα μαχαίρια στη Συγγρού. Τόσες και τόσες σταθερές αξίες του πολιτικού συστήματος να έχουν με δυο λόγια καταντήσει κουρελαρία, στόχος για βελάκια, κατάρες και ανέκδοτα. Και ποιος παρακαλώ όχι μόνο να επιβιώνει, αλλά και να ανυμνείται από όλα σχεδόν τα μεγάλα ΜΜΕ ως ηγέτης, συνεπής, σταθερός, αξιόπιστος; Ο Σαμαράς, αν έχετε το Θεό σας. Ο Αντώνης Σαμαράς, αυτοπροσώπως. Παρέα με την κλειστή ομάδα, που βεβαιώνει το ύψος της πολιτικής του ευφυΐας και το βάθος του πολιτικού του ήθους: Τον Κεδίκογλου, τον Φαήλο, τον Λαζαρίδη, τον Μουρούτη, τον Μιχελάκη, την truth team. Και τον Στουρνάρα βεβαίως.

Το γεγονός είναι ασφαλώς μια ευκαιρία για πολιτικές σκέψεις και φιλοσοφικούς διαλογισμούς. Διότι μπορεί να μιλάμε συνεχώς για το ρόλο της προσωπικότητας στη δημιουργία της ιστορίας –και καλά κάνουμε. Αλλά η περίπτωση Σαμαρά μας σπρώχνει να μιλήσουμε για το ρόλο της .....
ιστορίας στη δημιουργία της προσωπικότητας –και στην κατασκευή της θα λέγαμε. Διότι ποιος είναι ο Σαμαράς; Μια μετριότητα, ένας παιδιόθεν γέρος πολιτικός, χωρίς ούτε μια φρέσκια πολιτική σκέψη σε όλη τη διαδρομή του –όποιος βρει μια πρωτότυπη, ή έστω έξυπνη πολιτική σκέψη του όλα αυτά τα χρόνια κερδίζει μια θέση στο βιβλίο Γκίνες. Και χωρίς ίχνος έργου επίσης –εκτός αν του πιστώσουμε ως έργο την ατέλειωτη σειρά από ρουσφέτια, τα κατορθώματα στο υπουργείο εξωτερικών, τη διάσπαση της ΝΔ και την ανατροπή της δεξιάς κυβέρνησης στην οποία συμμετείχε. Ο άνθρωπος δεν έχει τίποτε να επιδείξει, έστω και ως στενόμυαλος δεξιός –τίποτε. Εκτός από υπερμεγέθεις και εντελώς ανακόλουθες με τις δυνατότητές του, ορατές διά γυμνού οφθαλμού φιλοδοξίες.

Και όμως αυτός ο συνδυασμός από τίποτε και φιλοδοξίες, που άλλους τους γκρεμίζει στα τάρταρα, τον Σαμαρά τον ανέβασε στο Έβερεστ της εξουσίας, της εκτίμησης των δανειστών και της αγάπης των νοικοκυραίων –των πολύ νοικοκυραίων όμως. Η πόρνη η ιστορία, που λέγαμε. Ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη εποχή για το κατάλληλο σύστημα εξουσίας. Τώρα δεν τους χρειάζεται ούτε το πολιτικό μυαλό, ούτε οι ευρύτητες για την κεντροδεξιά και το μεσαίο χώρο –τους χρειάζεται η πειθαρχία των μνημονίων. Δεν τους χρειάζεται η φιλολογία της δημοκρατίας –τους χρειάζεται η μηδενική ανοχή. Δεν τους χρειάζονται οι συνδικαλιστές της ΔΑΚΕ –τους χρειάζονται τα ΜΑΤ. Δεν τους χρειάζεται η λατρεία της πατρίδας –τους χρειάζεται η εκποίησή της. Συμπέρασμα: Τώρα τους χρειάζεται ο Σαμαράς. Με μηδενικές δυνατότητες, αλλά με μεγάλες φιλοδοξίες, μεγαλύτερη προθυμία και μεγίστη ετοιμότητα για στροφές.

Του λείπουν βέβαια μερικά πράγματα, αλλά κανείς δεν είναι τέλειος. Η κατασκευή του ηγέτη, του ικανού, του εργατικού, του συνεπούς συντελείται συστηματικά και σχεδόν προκλητικά μπροστά στα μάτια μας. Οι δυο χλωμοί κομπάρσοι –Κουβέλης και Βενιζέλος- και ο λαμπρός ένοικος του Μαξίμου. Ο Σαμαράς κατανοεί τα προβλήματα. Ο Σαμαράς ξέρει πού μας πάει. Ο Σαμαράς ελέγχει με σιδερένιο χέρι τους υπουργούς. Ο Σαμαράς αποκαθιστά την αξιοπιστία της χώρας. Ο Σαμαράς εγγυάται τις επενδύσεις, την απαρέγκλιτη εφαρμογή των μνημονίων, τη θέση της Ελλάδας στην Ευρώπη, τον κατώτατο μισθό, το μέλλον μας. Ο Σαμαράς, ο Σαμαράς, ο Σαμαράς… Το γεγονός ότι ο Σαμαράς έχει αλλάξει τόσες φορές θέσεις, πολιτικές, κόμματα, απόψεις, αποσιωπάται, θάβεται επιμελώς, εξαφανίζεται. Μαζί με την πολιτική του φτώχεια, την συντηρητική του αγκύλωση, το μηδέν του έργου του. Με αποτέλεσμα όλη αυτή η θηριώδης προσπάθεια κατασκευής ενός απόλυτου ψεύδους από το απόλυτο τίποτε να αποκτά κάπως εφιαλτικά χαρακτηριστικά.

Ο Σαμαράς είναι συνεπώς σίγουρα ο ηγέτης που τους βολεύει. Περιμένει απάντηση το ερώτημα αν είναι ο ηγέτης που μας αξίζει…

από την «Αυγή» 
Διαβάστε περισσότερα...

Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2013

70 χρόνια από την ίδρυση της ΕΠΟΝ




Σαν σήμερα, πριν από 70 χρόνια, στις 23 Φλεβάρη 1943, σε ένα σπίτι, στην οδό Δουκίσσης Πλακεντίας 3, στους Αμπελοκήπους, ιδρύθηκε η Ενιαία Πανελλαδική Οργάνωση Νέων, η θρυλική ΕΠΟΝ. Η ίδρυσή της αποφασίστηκε με πρόταση της ΟΚΝΕ στη σύσκεψη αυτή του Φλεβάρη του '43, όπου συμμετείχαν επίσης εκπρόσωποι όλων των οργανώσεων νέων που συμμετείχαν στο Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο Νέων (ΕΑΜΝ, το οποίο είχε ιδρυθεί με πρωτοβουλία της ΟΚΝΕ ένα χρόνο νωρίτερα), εκπρόσωποι και άλλων οργανώσεων νεολαίας, αλλά και προσωπικότητες του πνευματικού κόσμου, όπως ο Κ. Σωτηρίου, η Ρόζα Ιμβριώτη, η Μαρίας Σβώλου κ.ά.

Βασικοί σκοποί της ΕΠΟΝ, όπως διατυπώθηκαν στο άρθρο 3 του Καταστατικού της ήταν:

α) Η εθνική απελευθέρωση, η πλήρης ανεξαρτησία και ακεραιότητα της Ελλάδας με καθημερινό και αδιάκοπο αγώνα.

β) Η υπεράσπιση των συμφερόντων και δικαιωμάτων της νέας γενιάς στη ζωή, στη μόρφωση και στον πολιτισμό.

γ) Η εξολόθρευση του φασισμού τώρα και στο μέλλον και με οποιαδήποτε μορφή και αν παρουσιαστεί. Αυτό σημαίνει ότι το εσωτερικό μας καθεστώς θα πηγάζει από τη λεύτερη εκδήλωση της κυρίαρχης θέλησης του λαού και της νέας γενιάς. Επιπρόσθετα, για τη νέα γενιά αυτό σημαίνει ίσα πολιτικά δικαιώματα για τους νέους και νέες που είναι πάνω από 18 χρόνων, αφού έχουν ενεργητική συμμετοχή στην κοινωνική ζωή.

δ) Ο αγώνας κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου για την κατοχύρωση της ειρήνης, με βάση την αυτοδιάθεση των λαών και νεολαίων και την αδελφική συνεργασία τους.

ε) Η ανοικοδόμηση της χώρας από τα ερείπια του πολέμου και της αξονικής κατοχής προς το συμφέρον και την ευημερία ολόκληρου του πληθυσμού.

Η ΕΠΟΝ έγραψε απαράμιλλες σελίδες ηρωισμού στα χρόνια της Εθνικής Αντίστασης, αλλά και μετά. Από τις γραμμές της πέρασαν 600.000 νέοι και νέες, από τους οποίους ένα μεγάλο ποσοστό εντάχθηκε στον ΕΛΑΣ. Σε 1.300 υπολογίζονται οι ΕΠΟΝίτες αντάρτες που έπεσαν στα πεδία των μαχών, ενώ άγνωστος παραμένει ο αριθμός αυτών που έπεσαν στις διαδηλώσεις των πόλεων, που εκτελέστηκαν, που πέθαναν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης ή που πιάστηκαν και βασανίστηκαν από τις αρχές κατοχής και τα όργανά τους.

Η ΕΠΟΝ ήταν ο μεγάλος τροφοδότης του αγώνα. Στις πόλεις, στα πανεπιστήμια, στα σχολεία, στα εργοστάσια, στις γειτονιές οι ΕΠΟΝίτες κι οι ΕΠΟΝίτισσες πάλεψαν για το ψωμί και τη λευτεριά, οργάνωσαν λέσχες μάθησης πολιτικής - πολιτιστικής. Εδωσαν από την πρώτη στιγμή τη μάχη κατά της επιστράτευσης, συνέβαλαν στη μάχη κατά της πείνας, πρωτοστάτησαν στις διαδηλώσεις στις πόλεις, στις απεργίες και σε σαμποτάζ κατά του εχθρού, βοήθησαν καθοριστικά στις εκλογές της ΠΕΕΑ (μυστικά τον Απρίλη του 1944), έδωσαν μάχη ενάντια στα ναρκωτικά, που οι Εγγλέζοι ιμπεριαλιστές προσέφεραν «απλόχερα» στην επαναστατημένη νεολαία μετά την απελευθέρωση.

Αντίστοιχα, η δράση της ΕΠΟΝ και στα χωριά στάθηκε ένα μεγάλο σχολείο και φανέρωσε πόσες δυνάμεις έχει ο λαός μας, παίζοντας στα χρόνια της μαύρης σκλαβιάς σπουδαίο πολιτιστικό ρόλο. Αξιοσημείωτη εξάλλου είναι και η εκδοτική δραστηριότητα της ΕΠΟΝ με το περιοδικό της, τη «Νεα Γενιά» να κυκλοφορεί από το Μάρτη του 1943 έως τον Οκτώβρη του 1947, αλλά και με δεκάδες άλλα παράνομα περιοδικά και αντιστασιακά έντυπα στην επαρχία.

Χιλιάδες ανταρτόπαιδα - αετόπουλα έγιναν φωτεινά παραδείγματα για το λαό και τη νεολαία, φωτίζοντας με τα ιδανικά τους το δρόμο της ανειρήνευτης πάλης. Στελέχωσαν τον ΕΛΑΣ και αργότερα το ΔΣΕ, δίνοντας λαμπρό αγώνα και στην κορυφαία φάση της ταξικής πάλης στην ιστορία της πατρίδας μας.

Ριζοσπάστης



Παρακάτω δημοσιεύουμε το εξαιρετικά επίκαιρο ιδρυτικό της κείμενο.

1. Σήμερα 23 Φλεβάρη 1943 συνήλθε στην Αθήνα Πανελλαδική Σύσκεψη στην οποία πήραν μέρος:

α) Οι αντιπροσωπείες εθνικών οργανώσεων Νέων: «Αγροτικής Νεολαίας Ελλάδος», «Ενιαίας Εθνικοαπελευθερωτικής Εργατοϋπαλληλικής Νεολαίας», «Ενιαίας Μαθητικής Νεολαίας», «Ένωσης Νέων Αγωνιστών Ρούμελης», «Θεσσαλικού Ιερού Λόχου», «Λαϊκής Επαναστατικής Νεολαίας», «Λεύτερης Νέας», «Ομοσπονδίας Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδος», «Σοσιαλιστικής Επαναστατικής Πρωτοπορίας Ελλάδος», «Φιλικής Εταιρείας Νέων».

β) Αντιπροσωπεία του ΕΑΜΝ Μακεδονίας, Πελοποννήσου και τα μέλη της ΚΕ του ΕΑΜΝ.

γ) Αντιπροσωπεία του Εθνικού Συμβουλίου των φίλων της νέας γενιάς.

2. Η σύσκεψη συνήλθε με την πρωτοβουλία της Κ.Ε. του ΕΑΜΝ και με σκοπό ίδρυσης Ενιαίας Πανελλαδικής οργάνωσης της νέας γενιάς. Η σύσκεψη ομόφωνα απεφάσισε την ίδρυση της ενιαίας οργάνωσης με τον τίτλο Ενιαία Πανελλαδική Οργάνωση Νέων (ΕΠΟΝ) και με έδρα την Αθήνα.

3. Η ίδρυση της ΕΠΟΝ πραγματοποιείται με την διάλυση και συγχώνευση όλων των οργανώσεων που υπογράφουν αυτό το ιδρυτικό. Με την υπογραφή αυτού του ιδρυτικού, όλες οι παραπάνω οργανώσεις παύουν να υφίστανται και αυτόματα οι δυνάμεις, τα τεχνικά, οικονομικά κ.λπ. μέσα περνούν στην ΕΠΟΝ. Αυτός ο όρος αφορά και την Κ.Ε. του ΕΑΜΝ και τις ιδιαίτερες δυνάμεις του που είναι συγκροτημένες σε ομάδες του.

4. Η Πανελλαδική σύσκεψη απεφάσισε ομόφωνα την εκλογή προσωρινού Κεντρικού Συμβουλίου και του έδωσε την εντολή να διευθύνει την ΕΠΟΝ ώσπου να συνέλθει Πανελλαδική Συνδιάσκεψη ή Συνέδριο της ΕΠΟΝ που θα εκλέξει το νόμιμο συμβούλιο. Ως την σύγκληση συνδιάσκεψης ή συνεδρίου το προσωρινό Κεντρικό Συμβούλιο θα διευθύνει την ΕΠΟΝ.

5. Η Πανελλαδική σύσκεψη εκλέγει 3μελή επιτροπή επεξεργασίας καταστατικού της ΕΠΟΝ. Το καταστατικό αμέσως μετά την έγκριση του απ’ το Προεδρείο του Προσωρινού Κεντρικού Συμβουλίου μπαίνει σε εφαρμογή. Η τελική έγκριση του καταστατικού θα γίνει από την πρώτη Πανελλαδική Συνδιάσκεψη ή Συνέδριο της ΕΠΟΝ.

6. Οι βασικοί σκοποί που πρέπει να περιέχονται στο καταστατικό της ΕΠΟΝ είναι:

α) Η εθνική απελευθέρωση με βάση την ακεραιότητα της Ελλάδας.

β) Η εξόντωση του φασισμού τώρα και στο μέλλον, και με οποιανδήποτε μορφή και αν παρουσιαστεί. Αποκατάσταση της λαϊκής κυριαρχίας έτσι που όλες οι εξουσίες να απορρέουν από την κυρίαρχη θέληση του λαού και της νέας γενιάς.

γ) Η καταπολέμηση των ιμπεριαλιστικών πολέμων και η υπεράσπιση της ειρήνης με βάση την αρχή της αυτοδιάθεσης των λαών και της αδερφικής συνεργασίας όλων των λαών και των νεολαιών και ειδικά της Βαλκανικής.

δ) Η υπεράσπιση των οικονομικών, πολιτικών, εκπολιτιστικών και μορφωτικών δικαιωμάτων και επιδιώξεων της νέας γενιάς. Γενικά πρέπει να καθορίζεται στο καταστατικό ότι η ΕΠΟΝ είναι οργάνωση εθνικοαπελευθερωτική, αντιφασιστική-προοδευτική, αντιπολεμική-φιλειρηνική.

ε) Αποφασίζεται η έκδοση δημοσιογραφικού κεντρικού οργάνου με τίτλο «Νέα Γενιά».

στ) Η Πανελλαδική σύσκεψη αποφασίζει και αναθέτει στο Προσωρινό Κεντρικό Συμβούλιο της ΕΠΟΝ να κάνει διαπραγματεύσεις με κάθε εθνική οργάνωση νέων που δεν θα ’χει προσχωρήσει στην ΕΠΟΝ με σκοπό να προσχωρήσει. Βάση για διαπραγματεύσεις και για προσχώρηση στην ΕΠΟΝ, είναι οι αρχές που περιέχει το καταστατικό της.

ζ) Η Πανελλαδική σύσκεψη αποφασίζει την προσχώρηση της ΕΠΟΝ στο ΕΑΜ σαν εκπρόσωπο της νέας γενιάς, με συμμετοχή αντιπροσώπου της στην Κ.Ε. του ΕΑΜ.

Αθήναι, 23 Φλεβάρη 1943

Διαβάστε περισσότερα...

Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2013

Ελλάδα και Κύπρος πιόνια στο γεωπολιτικό σκάκι και πειραματόζωα των μητροπολιτικών δυνάμεων



του Θόδωρου Μπατρακούλη, Δρ Γεωπολιτικής


Η Ελλάδα και η Κύπρος μετατρέπονται σε πιόνια σε μια σειρά διαδοχικών παρτίδων γεωπολιτικού σκακιού που εξελίσσονται στο ευρύτερο σύστημα Βαλκάνια-Ανατολική Μεσόγειος-Μέση Ανατολή-Καύκασος ανάμεσα στους ισχυρούς διεθνείς δρώντες. Στις ελληνοτουρκικές διερευνητικές συζητήσεις-διαπραγματεύσεις, οι οποίες ξεκίνησαν το 1978 με πρωτοβουλία-πίεση της Τουρκίας ο στόχος της Τουρκίας ήταν διπλός: Οσο συνεχίζονται οι ατέρμονες συζητήσεις, η Ελλάδα στερείται την άσκηση του δικαιώματός της για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ επί 33 χρόνια, δικαίωμα που έχει από την ΣΘΔ του 1982. Το ίδιο χρονικό διάστημα των συζητήσεων αυτών, και ιδιαίτερα μετά το «κοινό ανακοινωθέν της Μαδρίτης», η Τουρκία έχει πετύχει μέσω του ΝΑΤΟ και του ICAO δικαιώματα στο Αιγαίο που δεν της ανήκουν.

Ο,τι συμβαίνει στην Κύπρο, στο δεύτερο ελληνικό κράτος - έστω και κολοβωμένο από την τουρκική κατοχή και τις ιμπεριαλιστικές επιβουλές - αφορά φυσικά και εμάς τους Ελλαδίτες και όλο τον Ελληνισμό. Παρά τα συνθήματα οι ηγεσίες των δύο κομμάτων των οποίων οι υποψήφιοι πέρασαν στον β΄ γύρο δεν διαφέρουν στα εθνικά και στα οικονομικά ζητήματα. Και το όλο πλαίσιο πολιτικής που θα κληθεί να εφαρμόσει ο ''Ανανιστής'' πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας που πρόκειται να εκλεγεί στον β΄ γύρο προδικάζει δυσμενείς εξελίξεις για την πολιτειακή υπόστασή της, για το λαό του μαρτυρικού νησιού.

Η αυτοοργάνωση της κοινωνίας, των πολιτών, στη βάση λογικών άμεσης δημοκρατίας είναι βάση του πολιτικού επαναπροσδιορισμού και της ανασύνταξης συνάμα που χρειαζόμαστε επειγόντως και εμείς, στην Ελλάδα. Η Ελλάδα της ξενοκρατίας (υπό τα Μνημόνια, την τρόικα και τουςσυνεχιστές αυτών που υπήγαγαν τη χώρα στο ΔΝΤ) δοκιμαζόταν από την βαθύτερη κρίση της σύγχρονης, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή και την τραγική δεκαετία του 1940, ιστορίας της. Την ίδια στιγμή οι ηγέτες της νεοοθωμανικήςToυρκίας αισθάνονταν ότι η χώρα τους ήταν αρκετά ισχυρή ώστε να διεκδικεί ηγεμονικό ρόλο στον μουσουλμανικό κόσμο. Η επιδίωξή ξετυλιγόταν μέσα στην ευρύτερη γεωπολιτική ρευστότητα και ενώ ήταν ασαφές πως επρόκειτο να διαμορφωθεί η κατάσταση στον μεταεξεγερσιακό αραβοϊσλαμικό κόσμο. Στην τουρκοϊσραηλινή αντιπαράθεση ενδεχομένως καθοριστικός παράγοντας αναδειχτούν οι επιλογές της Ουάσιγκτον. Οι ΗΠΑ δεν μπορούν να αγνοήσουν τα γεωπολιτικά πλεονεκτήματα της Τουρκίας και την αντίστοιχη γεωπολιτική της ισχύ. Αφετέρου, οι σχέσεις Τουρκίας-Ιράν τα τελευταία χρόνια επιδεινώθηκαν αισθητά.
  
Βεβαίως και χρειάζεται η μελέτη των θέσεων του Νταβούτογλου όπως εκτίθενται στο Στρατηγικό βάθος και στο Εναλλακτικές Κοσμοθεωρίες. Και ταυτόχρονα, σήμερα, ιδιαίτερα αυτοί που θέλουν μια άλλη πορεία, αυτοί που έχουν εμπνευστεί από το σύνθημα ΚΥΠΡΟΣ, ΘΡΑΚΗ, ΑΙΓΑΙΟ ΜΕΤΩΠΟ ΕΝΙΑΙΟ ας επιταχύνουν πιο μεθοδικά τις κινήσεις για την δημιουργία ενός δημοκρατικού πατριωτικού πόλου αντίστασης, με βασικούς πολιτικούς άξονες την εθνική ανεξαρτησία, την κοινωνική χειραφέτηση, την δημοκρατία, την οικολογία, την αγροτική αναγέννηση!
Διαβάστε περισσότερα...

Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2013

Το κράτος που στρέφεται ενάντια στα παιδιά οφείλουμε να το συντρίψουμε!

"Δεν έχετε παιδιά;"






Διαβάστε περισσότερα...

Ανακοίνωση της Πολιτικής Γραμματείας του Ε.Πα.Μ. 20-02-2013


ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Η σημερινή ημέρα της Γενικής Απεργίας αμαυρώθηκε από το γεγονός του ξυλοδαρμού και του τραυματισμού διαδηλωτή που έφερε την Ελληνική σημαία. Επειδή κυκλοφόρησε ευρέως στο διαδίκτυο και αλλού, ότι ο τραυματίας είναι μέλος του Ε.Πα.Μ. ενημερώνουμε, ότι καμία σχέση δεν έχει, ούτε είχε ποτέ με το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο.

Δεν γνωρίζουμε τα πραγματικά περιστατικά, που οδήγησαν στο βίαιο επεισόδιο του ξυλοδαρμού και του βαρέως τραυματισμού του εν λόγω διαδηλωτή, ούτε την ιδιότητά του.

Παρ’ όλα αυτά καταδικάζουμε το βίαιο γεγονός, πολύ περισσότερο μάλιστα, αν η αιτία του επεισοδίου ήταν αυτό καθ’ αυτό το Εθνικό μας σύμβολο. Τιμούμε την Ελληνική σημαία, ως σύμβολο της Εθνικής μας Ανεξαρτησίας και της κυριαρχίας του Ελληνικού λαού.

Καταγγέλλουμε απερίφραστα την καπηλεία των Εθνικών μας συμβόλων από τις ακροδεξιές συμμορίες των νεοναζί της «Χρυσής Αυγής», αλλά ταυτόχρονα καταγγέλλουμε και όλους τους ανεγκέφαλους, που έχουν αναγάγει σε ιδεολογία τον εθνομηδενισμό και επιτίθενται σε οτιδήποτε θεωρούν εθνικό σύμβολο.

Ως Έλληνες δημοκράτες και πατριώτες κρατάμε ψηλά τη σημαία, ως σύμβολο της Ελευθερίας, ως το σύμβολο του αγώνα του Ελληνικού Λαού ενάντια στη ξένη κατοχή που επέβαλαν στη χώρα οι ευρωπαίοι επικυρίαρχοι και οι ντόπιοι υποτακτικοί τους.

Κρατάμε ψηλά την Ελληνική Σημαία, το σύμβολο του «Ελευθερία ή Θάνατος», ως μοναδικό σύμβολο του Αγώνα μας για πραγματική Δημοκρατία, Εθνική Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία, καθώς  και του αδιάλειπτου αγώνα του Λαού για κοινωνική Απελευθέρωση.

Η Πολιτική Γραμματεία του Ε.Πα.Μ.
20 Φλεβάρη 2013
Διαβάστε περισσότερα...

Τρίτη 19 Φεβρουαρίου 2013

ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 20/2/2013

ΟΛΟΙ, ΜΕΛΗ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ Ε.ΠΑ.Μ., 
ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 20/2/2013 
ΝΑ ΓΙΝΕΙ Η ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ 
ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ 
ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΓΕΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ 
ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ




Διαβάστε περισσότερα...

Ο μέγας προστάτης των δημοσιογράφων, Σίμος Κεδίκογλου

Πηγή:ΤΟ ΧΩΝΙ

Και ο κλάδος της δημοσιογραφίας μαστίζεται από την κρίση (και ποιος κλάδος δε μαστίζεται, εξάλλου, στην Ελλάδα των Σαμαράδων...), υπάρχει, όμως, ζωντανή η ελπίδα: ο κύριος Σίμος θα σώσει τους δημοσιογράφους!

Θαυμάστε δήλωση κυβερνητικού εκπροσώπου κυβέρνησης που ισχυρίζεται ότι έχει την εξουσία στο όνομα του Συντάγματος και με το πολίτευμα να είναι η κοινοβουλευτική δημοκρατία:

«Η συνδικαλιστική ηγεσία των δημοσιογράφων υπέκυψε στις συνήθεις κομματικές σκοπιμότητες και στο σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ να προκαλέσει ειδησεογραφικό μπλακάουτ στην επίσκεψη του Γάλλου Προέδρου Φρανσουά Ολάντ», δήλωσε ο κ. Κεδίκογλου και συνέχισε «Με τον τρόπο αυτό οι εργατοπατέρες της ΕΣΗΕΑ όχι μόνο απέδειξαν για άλλη μια φορά ότι αδιαφορούν πλήρως για τα πραγματικά προβλήματα των δημοσιογράφων σήμερα, αλλά και ότι δεν διστάζουν να πλήξουν και τη διεθνή εικόνα της πατρίδας, εν ονόματι του κομματικού συμφέροντος».

Τέλος, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ανέφερε ότι «Είναι πρωτοφανές στην πολιτική ιστορία της χώρας να επιχειρούν να «πνίξουν» την είδηση μιας πολύ σημαντικής επίσκεψης ενός φίλου ηγέτη που έρχεται να στηρίξει την Ελλάδα. Καλούμε τον κ. Τσίπρα, έστω και την τελευταία στιγμή, να τους μαζέψει».

Προσέξτε, τι είπε ο άνθρωπος: με την απόφαση των δημοσιογράφων να απεργήσουν την παραμονή της γενικής απεργίας - προτιμώντας δηλαδή να καλύψουν τις συγκεντρώσεις και τις πορείες των εξαθλιωμένων Ελλήνων και όχι την επίσκεψη του... Φρανσουά για... μπίζνες στην Ελλάδα του "Πωλείται σε τιμή ευκαιρίας, πληροφορίες εντός" - οι συνδικαλιστές αποδεικνύουν ότι αδιαφορούν για τα πραγματικά προβλήματα των δημοσιογράφων σήμερα.

Δηλαδή; Τι εννοείς, βρε Σίμο; Αν οι δημοσιογράφοι αποφάσιζαν να καλύψουν τις χειραψίες του Σαμαρά με τον Ολάντ και τις κενές περιεχομένου δηλώσεις, θα έλυναν τα προβλήματα τους; Τι μας λες ακριβώς; Ότι η δημοσιογραφία οφείλει να είναι ουρά της εξουσίας για να έχει λυμένα τα ζητήματα της; Συγνώμη, αλλά κάτι άλλο δε μπορούμε να καταλάβουμε.

Και την επόμενη φορά που θα μπεις στον κόπο να σχολιάσεις τη δημοσιογραφία στην Ελλάδα σήμερα, ας μας πεις και κάτι περισσότερο. Πες μας για τις απολύσεις, για τους συνεργάτες σας, μεγαλοεργολάβους που πατάνε στο λαιμό τους εργαζόμενους, γαι τα κανόνια που σκάνε κάθε μέρα στο χώρο, για τα εξαρτώμενα μέσα, για τα παπαγαλάκια, για τους έμμισθους κονδυλοφόρους.

Και άσε μας εμάς να απεργήσουμε, όποια μέρα θέλουμε.

Το ΧΩΝΙ
Διαβάστε περισσότερα...

Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2013

Η ανώτατη αρετή δεν είναι να σαι ελεύτερος, παρά να μάχεσαι για ελευτερία!

Σαν σήμερα, στις 18 Φεβρουαρίου 1883, ο Νίκος Καζαντζάκης γεννήθηκε στο Μεγάλο Κάστρο (Ηράκλειο), την πρωτεύουσα της τουρκοκρατούμενης Κρήτης.

Ως ευκαιρία να θυμηθούμε το έργο του, παραθέτουμε ένα απόσπασμα από την "Ασκητική":

Καθένας έχει τον δρόμο τον εδικό του που τονε φέρνει στη λύτρωση – ο ένας την αρετή, ο άλλος την κακία.

Αν ο δρόμος που οδηγάει στη λύτρωσή σου είναι η αρρώστια, η ψευτιά, η ατιμία, χρέος σου να βυθιστείς στην αρρώστια στην ψευτιά, στην ατιμία για να τις νικήσεις. Αλλιώς δε σώζεσαι.

Αν ο δρόμος που οδηγάει στη λύτρωσή σου είναι η αρετή, η χαρά, η αλήθεια, χρέος σου να βυθιστείς στην αρετή, στη χαρά, στην αλήθεια, για να τις νικήσεις, να τις αφήσεις πίσω σου. Αλλιώς δε σώζεσαι.

Δεν πολεμούμε τα σκοτεινά μας πάθη με νηφάλια, αναιμικιά ουδέτερη, πάνω από τα πάθη αρετή. 

Παρά με άλλα σφοδρότερα πάθη.

Αφήνουμε τη θύρα μας ανοιχτή στην αμαρτία. Δε βουλώνουμε τα αυτιά μας να μην ακούσουμε τις 
Σειρήνες. Δε δενόμαστε από φόβο στο κατάρτι μιας μεγάλης ιδέας. Μήτε παρατούμε το καράβι και χανόμαστε γρικώντας, φιλώντας τις Σειρήνες.

Παρά εξακολουθούμε την πορεία μας, αρπάζουμε και ρίχνουμε τις Σειρήνες στο καράβι μας και ταξιδεύουν κι αυτές μαζί μας. Τούτη είναι, σύντροφοι, η καινούργια Ασκητική μας!

Ο Θεός φωνάζει στην καρδιά μου: Σώσε με!

Ο Θεός φωνάζει στους ανθρώπους, στα ζώα, στα φυτά, στην ύλη: Σώσε με!

Άκου την καρδιά σου κι ακλούθα τον. Σύντριψε το σώμα σου κι ανάβλεψε: Όλοι είμαστε ένα!

Αγάπα τον άνθρωπο, γιατί είσαι συ.

Αγάπα τα ζώα και τα φυτά, γιατί ήσουνα συ, και τώρα σε σε ακλουθούν πιστοί συνεργάτες και δούλοι.

Αγάπα το σώμα σου. Μονάχα με αυτό στη γης ετούτη μπορείς να παλέψεις και να πνεματώσεις την ύλη.

Αγάπα την  ύλη. Απάνω της πιάνεται ο Θεός και πολεμάει. Πολέμα μαζί του.

Να πεθαίνεις κάθε μέρα. Να γεννιέσαι κάθε μέρα. Ν αρνιέσαι, ό,τι έχεις κάθε μέρα. Η ανώτατη αρετή δεν είναι να σαι ελεύτερος, παρά να μάχεσαι για ελευτερία.


Διαβάστε περισσότερα...

Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2013

Επίθεση ελεύθερων πολιτών στο εργοτάξιο της Ελληνικός Χρυσός



Ομάδα ελεύθερων πολιτών έκανε επίθεση τα ξημερώματα της Κυριακής στο εργοτάξιο της εταιρείας Ελληνικός Χρυσός στις Σκουριές της Χαλκιδικής. Σύμφωνα με τις δυνάμεις κατοχής, οι ελεύθεροι πολίτες προκάλεσαν ζημιές σε μηχανήματα, κοντέινερ και οχήματα της εταιρείας.

Οι κατοχικές δυνάμεις δεν κατάφεραν να συλλάβουν κανέναν από τους επιτιθέμενους και οι ελεύθεροι πολίτες παραμένουν ελεύθεροι, δίνοντας κουράγιο και ελπίδα στους σκλαβωμένους Έλληνες.

Τα καθεστωτικά μέσα μεταδίδουν την είδηση της επίθεσης, αν και έχουν αποκρύψει εντελώς τις αντιδράσεις και τις διαδηλώσεις των κατοίκων της Χαλκιδικής -ενάντια στην επέκταση των μεταλλευτικών δραστηριοτήτων- και την βίαιη καταστολή των διαδηλώσεων από τις δυνάμεις κατοχής.

Η εταιρεία Ελληνικός Χρυσός έχει ξεσκιστεί να βάζει διαφημίσεις σε διάφορα ΜΜΕ, ώστε να εξαγοράσει τη σιωπή τους.

Άρα, η επίθεση των ελεύθερων πολιτών κρίνεται απόλυτα επιτυχημένη, αφού αναγκάζει τα καθεστωτικά μέσα να μεταδώσουν την είδηση της επίθεσης, αν και την μεταδίδουν με άπειρα ψέματα.

Τώρα αναμένουμε την προκήρυξη της ομάδας των ελεύθερων πολιτών για να μάθουμε την αλήθεια και να πιούμε ένα ποτήρι κρασί στην υγειά τους.

(Έτσι πρέπει να γράφονται αυτές οι χαρμόσυνες ειδήσεις. Στέλνω τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς σε όλους τους ελεύθερους πολίτες. Καλή λευτεριά και στους υπόλοιπους.)
Διαβάστε περισσότερα...

Γ. Δελαστίκ: Αυτοκτονεί Σήμερα η Κύπρος


ΤΟΥ Γ.ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Δημοκρατικότατα σήμερα οι ελληνοκύπριοι θα ψηφίσουν σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις υπέρ της οικονομικής και πολιτικής υποδούλωσης της χώρας τους, υπέρ της ουσιαστικής παράδοσης των κατεχόμενων εδαφών στους Τούρκους, υπέρ της μετατροπής της χώρας τους εκ νέου σε αποικία, αν και αυτή τη φορά με περισσότερους αφέντες, όχι μόνο τους Βρετανούς. Αυτά και πολλά χειρότερα σηματοδοτεί η αναμενόμενη εκλογή ως Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας του δεξιού Νίκου Αναστασιάδη, φανατικού υποστηρικτή του σχεδίου Ανάν, αλλά και των πιο άγριων μέτρων λιτότητας στο πλαίσιο της επιβολής και στην Κύπρο καθεστώτος υποτέλειας μέσω μνημονίου.

Το εκπληκτικό δεν είναι ότι υπάρχει και Κύπριος «Τσολάκογλου» σαν τον Αναστασιάδη. Ούτε ο πρώην πρόεδρος Γλαύκος Κληρίδης ήταν καλύτερος, ενώ στην Ελλάδα εξίσου Κουίσλινγκ και συνεργάτες των ξένων επικυρίαρχων, ουσιαστικά συνεργάτες των κατοχικών δυνάμεων είναι ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος, ο Κουβέλης και όλο το σκυλολόι των συνεργατών και στελεχών των κομμάτων τους, οι οποίοι κυβερνούν την Ελλάδα στηριζόμενοι στη λαϊκή ψήφο, έστω και με τη βοήθεια του εκλογικού συστήματος. Το εκπληκτικό στην Κύπρο είναι ότι δεν υπάρχει κανένας από τους προεδρικούς υποψηφίους που να είναι κατά του Μνημονίου! Το τραγικό είναι ότι κανένας υποψήφιος δεν τάσσεται εναντίον της υποδούλωσης μέσω μνημονίου επειδή σχεδόν κανένας Κύπριος – και μιλάμε αναφερόμενοι πλέον στο λαό- δεν αρνείται την υπαγωγή της Κυπριακής Δημοκρατίας σε καθεστώς μνημονίου, σε πλήρη αντίθεση με την Ελλάδα! Επιπροσθέτως, οι Ελληνοκύπριοι δεν έχουν κανένα ελαφρυντικό άγνοιας. Γνωρίζουν άριστα τα δεινά που υφίστανται οι Έλληνες λόγω του Μνημονίου. Είναι πλήρως ενημερωμένοι για το τι τους περιμένει από το Μνημόνιο, αλλά παρ΄ όλα αυτά, δεν προβάλλουν την παραμικρή αντίσταση, έστω και φραστική. Πως εξηγείται η στάση τους;

Σε πολιτικό επίπεδο, εγκληματικές είναι οι ευθύνες του προέδρου Δημήτρη Χριστόφια και της Ηγεσίας του ΑΚΕΛ που εξευτέλισαν την Αριστερά και τις Ιδέες της. Ο Χριστόφιας, ο οποίος υπήρξε βάση της δράσης του ο πιο επιζήμιος πρόεδρος της Κύπρου στον μισό και πλέον αιώνα της ανεξαρτησίας της, οδήγησε ο ίδιος τη χώρα του στο καθεστώς της υποτέλειας του Μνημονίου. Παρέλυσαν έτσι ο Χριστόφιας και η συνένοχη ηγεσία του ΑΚΕΛ τις αντιδράσεις πρώτα πρώτα των αριστερών της Κύπρου, οι οποίοι ξεπερνούν το ένα τρίτο των ψηφοφόρων. Αν το ΑΚΕΛ αντιστεκόταν στο Μνημόνιο, τουλάχιστον οι μισοί Κύπριοι και ταχύτατα η πλειονότητα τους θα αντιτασσόταν στην επιβολή μνημονιακού καθεστώτος. Αντιθέτως, βάζοντας την Αριστερά επικεφαλής των μνημονιακών δυνάμεων, ο άθλιος Χριστόφιας παρέδωσε την Κύπρο αμαχητί στους ξένους επικυρίαρχους για να λιώσουν τον λαό της, διαπράττοντας το έγκλημα της εσχάτης ταξικής προδοσίας. Μιας ταξικής προδοσίας που με τον Αναστασιάδη θα γίνει και εθνική, καθώς αυτός είναι υπέρ της αποδοχής οποιουδήποτε σχεδίου παράδοσης στην Τουρκία των κατεχόμενων εδαφών απαιτήσουν οι Αμερικανοί, οι Άγγλοι ή οι Γερμανοί. Ούτε καν αν θα υπάρχει η κρατική υπόσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας στο τέλος της πενταετούς θητείας του Αναστασιάδη ή αν θα έχει αντικατασταθεί από άλλο κρατικό μόρφωμα, δεν μπορεί να είναι βέβαιος κανείς.

Έχουν ενθουσιαστεί με την προοπτική εκβιασμού της Λευκωσίας για να αποδεχθεί τουρκική λύση στο Κυπριακό λόγω του συνδυασμού της επαπειλούμενης χρεωκοπίας της και της αναμενόμενης εκλογής ως προέδρου του Αναστασιάδη, όσοι επιβουλεύονται την Κυπριακή Δημοκρατία. «Τώρα ή ποτέ!» είναι το σύνθημα που έριξαν προ δεκαημέρου οι Τάιμς της Νέας Υόρκης. Τα δάνεια που θα δώσει η ΕΕ στην κυβέρνηση της Λευκωσίας «πρέπει να δώσουν στις Βρυξέλλες τη δυνατότητα να σπρώξει τους Ελληνοκύπριους στη συνεργασία με τους Τουρκοκύπριους στο Βορρά του νησιού για να ενωθούν σε μια χαλαρή ομοσπονδία του τύπου που προτάθηκε το 2004 από τον τότε γ.γ. του ΟΗΕ Κόφι Ανάν… Έτσι, αν οι ευρωπαϊκές χώρες θέλουν να ασκήσουν κάποια επιρροή, είναι τώρα ή ποτέ!», έγραφε χαρακτηριστικά η αμερικανική εφημερίδα. Η περαιτέρω τουρκοποίηση της Κύπρου θα είναι πάντως υποπροϊόν της πολιτικής των Ευρωπαίων και των Αμερικανών απέναντι στη Λευκωσία. Στη φάση αυτή, ΗΠΑ και Γερμανία έχουν για πρώτη φορά ως πρώτο στόχο τη λεηλασία των μελλοντικών εσόδων από την εκμετάλλευση των υποθαλάσσιων κοιτασμάτων του κυπριακού φυσικού αερίου, αλλά και την άμεση διάλυση του υπερμεγέθους κυπριακού τραπεζικού συστήματος, το οποίο αποτελεί βάση της τεχνητής οικονομικής ευημερίας της Κύπρου. Πρώτα δηλαδή θα καταστρέψουν ΕΕ και ΗΠΑ την οικονομία της Κύπρου και έπειτα θα επιβάλλουν στο εξαθλιωμένο, ανυπόληπτο και χωρίς συμμάχους κυπριακό κράτος την αποδοχή της τουρκικής κυριαρχίας στα κατεχόμενα εδάφη και την εξ αυτής απορρέουσα ενίσχυση της απειλής μελλοντικής κατάληψης ολόκληρου του νησιού από την Άγκυρα.

Όλα αυτά τα γνωρίζουν οι Κύπριοι – και όμως σήμερα θα ψηφίσουν …υπέρ αυτών των εξελίξεων! Αυτό θα σηματοδοτήσει η εκλογή Αναστασιάδη. Όταν όμως ένας λαός συμπεριφέρεται έτσι, όση περιφρόνηση και αν αξίζει η στάση του, αυτό υποδηλώνει ότι υπάρχουν βαθύτερες αιτίες για τη συμπεριφορά του. Για τις αιτίες αυτές θα συζητήσουμε σύντομα.

Δημοσιεύθηκε στο «Πρίν» την Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2013
Διαβάστε περισσότερα...

Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2013

Σαν σήμερα η Διακύρηξη του ΕΛΑΣ




Σαν σήμερα στις 16 Φλεβάρη του 1942, κυκλοφόρησε σε όλη την Ελλάδα η ιδρυτική προκήρυξη του ΕΛΑΣ, στην οποία διατυπώνονταν με σαφήνεια οι σκοποί του:

1. Ενοπλος αγώνας για την απελευθέρωση της πατρίδας από το ζυγό της τριπλής κατοχής (γερμανική, ιταλική, βουλγαρική).

2. Περιφρούρηση των καταχτήσεων και των ελευθεριών του λαού από κάθε επιβουλή.

3. Εξασφάλιση της τάξης ως τη διεξαγωγή των εκλογών, ώστε να μπορεί ο λαός να εκφράσει πραγματικά ελεύθερα τη θέλησή του.

 Ο ΕΛΑΣ, το ένοπλο τμήμα του ΕΑΜ έγραψε απαράμιλλες σελίδες ηρωισμού στον αγώνα κατά της τριπλής φασιστικής κατοχή της χώρας μας.

Τα παλικάρια και οι κοπελιές του ΕΛΑΣ, αγωνίστηκαν με αυτοθυσία για τα ιδανικά της ελευθερίας και της εθνικής ανεξαρτησίας.

Η ίδρυση του ΕΛ.Α.Σ ήταν υλοποίηση απόφασης της 8ης Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ, που έγινε τον Γενάρη του ’42 και ανάμεσα στα άλλα σημείωνε : «Ο εθνικοαπελευθερωτικός μας ανταρτοπόλεμος έχει πρωτεύουσα σημασία για την απελευθέρωση της χώρας από τον ξενικό ζυγό. 

Οι κομμουνιστές πρέπει να οργανώσουν, να μαζικοποιήσουν και να επεκτείνουν το ανταρτικό κίνημα στην ύπαιθρο, να περιφρουρήσουν τον εθνικοαπελευθερωτικό του χαρακτήρα και να καταπολεμήσουν αποφασιστικά κάθε τάση που θα οδηγούσε σε αντιλαϊκούς σκοπούς, σε ληστείες και πλιατσικολογήματα».




Πηγή: vathikokkino.com

Ο όρκος των Ανταρτών του ΕΛΑΣ

«Εγώ, παιδί του Ελληνικού Λαού,
ορκίζομαι ν' αγωνιστώ πιστά στις τάξεις του ΕΛΑΣ 
για το διώξιμο του εχθρού από τον τόπο μας,
για τις ελευθερίες του Λαού μας, 
κι ακόμα,να είμαι πιστός και άγρυπνος φρουρός 
προστασίας στην περιουσία και το βιος του αγρότη.
 Δέχομαι προκαταβολικά και την ποινή του θανάτου
αν ατιμάσω την ιδιότητά μου ως πολεμιστής του Εθνους 
και του Λαού και υπόσχομαι 
να δοξάσω και να τιμήσω το όπλο που κρατώ
 και να μην το παραδώσω εάν δεν ξεσκλαβωθεί η Πατρίδα μου
 και δεν γίνει ο Λαός νοικοκύρης στον τόπο του».
Διαβάστε περισσότερα...

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑΣ: ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΕ ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟ ΑΓΩΝΑ!



ΚΑΛΕΣΜΑ

ΣΕ ΔΙΑΡΚΗ, ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟ ΑΓΩΝΑ

Το Ε.ΠΑ.Μ. συμμετέχει μαζικά και δυναμικά

στην ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ της 20ης/2/2013

Είμαστε σε πόλεμο. Οι τοκογλύφοι κατακτητές -τρόϊκα εξωτερικού- και η δωσίλογη κυβέρνηση –τρόϊκα εσωτερικού- διαλύουν αδίστακτα την χώρα μας και καταστρέφουν κυνικά τις ζωές μας. Η Βουλή έχει γίνειτο άλλοθι της ανομίας και το άντρο της εχθρικής επίθεσης εναντίον του λαού μας, που τον οδηγούν σε κανονική γενοκτονία.

Οι καθεστωτικές μαριονέττες, που έχουν καταπατήσει το δημοκρατικό συνταγματικό πλαίσιο με τις δανειακές συμβάσεις, υπερψηφίζοντας σαν δαρμένα σκυλιά τις εντολές των διεθνών και εγχώριων κλεπτοκρατών, δίνουν με κάθε νέο «μέτρο» ένα ακόμα θανατερό κτύπημα στην αιμορραγούσα ελληνική κοινωνία.

Εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας βιώνουν προσωπικά και οικογενειακά δράματα εξ αιτίας αυτής της ζοφερής κατάστασης, οι περικοπές, οι κατασχέσεις, οι απολύσεις και οι ιδιωτικοποιήσεις βαθαίνουν καθημερινά την φτώχεια, η καταστολή και η ρουφιανιά ολοένα κλιμακώνονται, η σκιά της σκλαβιάς και της φοβέρας γίνεται ξανά βαριά.

Απέναντι σ’ αυτό το μεθοδευμένο ολοκαύτωμα, τα συμφέροντα του νεο-κατοχικού καθεστώτος και των εξωνημένων ΜΜΕ θέλουν και επιχειρούν να κατασκευάσουν έναν λαό απελπισμένο, αδρανή και υποταγμένο, έτοιμο να δεχθεί ακόμα και τον αφανισμό του.

Όμως, ο ελληνικός λαός, αν και λαβωμένος, δεν έχει σκύψει, δεν έχει συμβιβασθεί ούτε με την μοίρα που του επιφυλάσσουν ούτε με τις ξεπουλημένες ηγεσίες, πολιτικές και συνδικαλιστικές, που τον ξεστρατίζουν από τον δρόμο της μάχης.

Η οργή και η αδικία, η επιθυμία για νέμεση καίνε τα σωθικά των λαϊκών τάξεων που θερίζονται από τα νομοθετικά πραξικοπήματα και αγωνιούν για το μέλλον τους.

Για τον λαό μας έρχεται η κρίσιμη ώρα να ξαναβρεί το ανάστημά του, να αντισηκώσει τα όπλα του, να πιάσουμε το χέρι ο ένας του άλλου και να πυργώσουμε τις κοινωνικές και εργατικές αντιστάσεις σε έναν διαρκή και ανυποχώρητο αγώνα. Το Ε.ΠΑ.Μ., πιστό στα προτάγματα και τις διακηρύξεις του, ένα έχει να πει:

Ή θα βρούμε τον δρόμο του ΞΕΣΗΚΩΜΟΥ ή θα τον Δημιουργήσουμε!

Το Ε.ΠΑ.Μ. καλεί όλο τον λαό να προχωρήσει στη οργάνωση ΓΕΝΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ διαρκείας για να γκρεμοτσακιστούν οι δωσίλογοι, η ξένη ακρίδα και τα μνημόνια.

ΟΛΟΙ ΣΤΟΝ ΞΕΣΗΚΩΜΟ

ΔΙΑΡΚΗ ΠΑΛΛΑΪΚΟ

Η προσυγκέντρωση των μελών και φίλων του Ε.ΠΑ.Μ. είναι στην οδό Στουρνάρα (γωνία με Πατησίων) στο Πολυτεχνείο στις 11.00 π.μ. για να βαδίσουμε με τα πανώ και τις σημαίες του Μετώπου προς το Σύνταγμα οργανωμένα.



Η Πολιτική Γραμματεία του Ε.ΠΑ.Μ.

16/2/2013
Διαβάστε περισσότερα...

Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου 2013

Χαμογελάει στο φακό ο Τσάβες




Οι πρώτες φωτογραφίες του Ούγκο Τσάβες από την Κούβα, όπου βρίσκεται για θεραπεία από τον Δεκέμβριο, δόθηκαν σήμερα στη δημοσιότητα από την κυβέρνηση της Βενεζουέλας.

Στις φωτογραφίες ο Τσάβες εμφανίζεται χαμογελαστός στο κρεβάτι του νοσοκομείου να διαβάζει την εφημερίδα «Granma», του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κούβας, έχοντας στο πλευρό του τις κόρες του.

Πρόκειται για τις πρώτες φωτογραφίες του Ούγκο Τσάβες που βλέπουν το φως της δημοσιότητας εδώ και δύο μήνες, από τότε που υπεβλήθη σε εγχείρηση στις 11 Δεκεμβρίου.
Διαβάστε περισσότερα...

Υπάρχει ελπίδα!

GrândolaVila Morena




Η ομιλία του Πορτογάλου πρωθυπουργού Πέδρο Πάσος Κοέλιο στη Βουλή της Πορτογαλίας διακόπτεται από Πορτογάλους μαθητές που τραγουδούν από τα θεωρεία το «Grândola, Vila Morena», ένα τραγούδι που είχε απαγορευτεί, ως κομουνιστικό, από τη φασιστική δικτατορία, και αργότερα συνδέθηκε με την Επανάσταση των Γαρυφάλλων.


Grândola, swarthy town
Land of fraternity
It is the people who lead
Inside of you, oh city

Inside of you, oh city
It is the people who lead
Land of fraternity
Grândola, swarthy town

On each corner, a friend
In each face, equality
Grândola, swarthy town
Land of fraternity

Land of fraternity
Grândola, swarthy town
In each face, equality
It is the people who lead

In the shadow of a holm oak
Which no longer knew its age
I swore to have your will
as my companion, Grândola

I swore to have your will
as my companion, Grândola.
In the shadow of a holm oak
Which no longer knew its age

Διαβάστε περισσότερα...

ΤΟ ΔΟΓΜΑ ΤΟΥ ΣΟΚ ΚΑΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΡΙΣΗ


ΣΑΣ ΠΡΟΣΚΑΛΟΥΜΕ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 15/02/2013 ΩΡΑ 19:30’

ΣΤΗ ΘΕΜΑΤΙΚΗ ΒΡΑΔΙΑ ΚΑΙ ΣΥΖΗΤΗΣΗ

ΣΤΟ ΣΤΕΚΙ ΤΟΥ ΝΟΤΙΟΥ ΤΟΜΕΑ ΕΠΑΜ ΛΑΚΩΝΙΑΣ 27 ΑΛΙΜΟΣ

ΘΕΜΑ : ΤΟ ΔΟΓΜΑ ΤΟΥ ΣΟΚ ΚΑΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΡΙΣΗ



ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

19:30’ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑ ΤΟΥ ΝΟΤΙΟΥ ΤΟΜΕΑ
           ΕΠΑΜ

19:40' ΒΙΝΤΕΟΠΡΟΒΟΛΗ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ « ΤΟ ΔΟΓΜΑ ΤΟΥ ΣΟΚ » ΤΗΣ ΝΑΟΜΙ ΚΛΑΙΝ 

21:00’ ΟΜΙΛΙΑ ΤΗΣ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΡΙΑΣ ΤΟΥ ΠΥΡΗΝΑ ΓΛΥΦΑΔΑΣ ΔΩΡΑΣ ΚΑΠΕΤΑΝΑΚΗ 
           
ΘΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
Διαβάστε περισσότερα...

Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου 2013

Κώστας Βάρναλης:Ο Ποιητής του Λαού




Η φιλία του Λουντέμη και η αγάπη στον άνθρωπο πάνω απ΄ όλα Κώστα Βάρναλη, τον οδήγησε να γράψει το βιβλίο Ο Κονταρομάχος. Δε θα πω περισσότερα. Αφήνω να μιλήσουν τα αποσπάσματα που επέλεξα από το γραπτό του αγαπημένου μου Μενέλαου προς τον αγαπημένο του κυρ-Κώστα.
……………………………………………………………………………

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ ΚΑΙ Η ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ

«Υπάρχουν βιβλία γραμμένα απ΄τον Κώστα Βάρναλη. Πολλά. Δεν υπάρχει όμως κανένα βιβλίο για τον Κώστα Βάρναλη.

 Ο Βάρναλης σαν ποιητής και προπάντων ο Βάρναλης σαν άνθρωπος δεν έγινε ακόμα βιβλίο. Να!... 

Αυτό το χρέος και, μαζί, αυτήν την αποστολή έρχομαι να εκπληρώσω σήμερα. Να δώσω δηλαδή στους ανθρώπους τον ά ν θ ρ ω π ο.

Τα βιβλία ενός ποιητή διαβάζονται και ξαναδιαβάζονται. Εκδίδονται και επανεκδίδονται. Τον άνθρωπο τον ίδιο όμως ποτέ δεν μπορείς να τον επανεκδώσεις. Έχει μια και μόνη έκδοση. Την εξαντλεί  και φεύγει.

Να γιατί καταπιάστηκα μ΄ αυτό το γραφτό. Θέλω να επαναλάβω τον άνθρωπο. Να τον χαρίσω στους ανθρώπους. Σ΄ όσους δεν τον γνώρισαν. Να τους κεράσω την απλότητά του, τη σεμνή του παλληκαριά και τη λαϊκή του σοφία.

Ο ποιητής πια πάει, κατοχυρώθηκε, θα μείνει. Δεν είναι όμως κρίμα να χαθεί ο άνθρωπος;

[…]

Διάβασα κάπου ότι ως και τα ξεκινήματα του Βάρναλη δεν ήταν απ΄  τα συνηθισμένα, ήταν κι αυτά πρωτότυπα. Πήρε την ποίηση  λέει για παιχνίδι, ήταν δα από έφηβος «πειραχτήριο». Πολύ αργότερα… έγινε ο κοινωνικός «ταραξίας» που άρχιζε ν΄ απασχολεί πια και τις Αστυνομίες. Το πρώτο του ψευδώνυμο ήταν… Δήμος Τανάλιας. Σαν του το θύμισα κάποτε ξέσπασε σε τρανταχτά γέλια.

-Σώπα… μου λέει. Για να ξέρεις γλύτωσα από χειρότερα…. Στην αρχή ήθελα να το κάνω Σφύρος Δρεπάνης. Αλλά πρόφτασε ένας βλάμης και μου είπε: Κάντο «Τανάλιας» και σώθηκα. Δηλαδή τι σώθηκα…

Αν τον εξετάσεις στο βάθος ο Βάρναλης δεν ήταν ποτέ πρωτολειακός. Μ΄ άλλα λόγια δεν έχει «νεανικά αμαρτήματα». Η ποίησή του δε μύριζε ποτέ γάλα. Μύριζε απ΄ την αρχή μπαρούτι. Κατέβηκε δηλαδή στο στίβο χωρίς πάρα πολλά «γυμνάσματα» και δοκιμές και περιπλανήσεις στους «λειμώνες των ασφοδέλων»… Μ΄ άλλα λόγια χωρίς αυτές τις πεισιθάνατες κραυγές που έβγαζαν όλοι οι λυρικοί του καιρού του. Όχι. Η ποίηση του Βάρναλη ήταν απ΄ την αρχή αρσενική, λάσια, μια βολίδα που πεσε μες στα στεκούμενα νερά του μελίπηχτου λυρισμού.

[…]

Ποιητής καθάριος, λαϊκός. Ποιητής των πικραμένων, των φουρκισμένων, των «αβόλευτων», είναι ο Βάρναλης. Ένας ποιητής που –για πρώτη φορά στην ιστορία της ποίησης μας- απαγγέλθηκε από εργατικά χείλη, μπήκε στις φτωχογειτονιές, κατέβηκε στα υπόγεια ταβερνάκια.

Η ΠΡΩΤΗ ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΛΟΥΝΤΕΜΗ

Κάθομαι τώρα και σκέφτομαι και βασανίζω τη μνήμη μου. Που τον πρωτογνώρισα; Γιατί το παράξενο είναι ότι δεν θυμούμαι ποτέ που να μην τον γνώρισα. Κι ίσως να ναι και λίγο φυσικό αυτό. Γιατί –όταν μπήκα κι εγώ στον τυραννικό κόσμο των στίχων –τ΄ όνομα «Βάρναλης» ήταν πια κατακυρωμένο.
Πρώτα, φυσικά, είδα κάτι φωτογραφίες του, πιο σωστά κάτι σκίτσα του. Προεξείχε το σήμα κατατεθέν –το αφτί στην παλάμη. Έπειτα εκείνη η μορφή με την οικεία πνευματικότητα του λαϊκού ανθρώπου –όχι του ανθρώπου που ξεκίνησε απ΄ τον ποιητή, αλλά του ποιητή που ξεκίνησε απ΄ τον άνθρωπο. Σύνθεση σπάνια και εξαίσια ελληνική. Αλλά ό, τι γνώρισα ως τότε ήταν ριγμένο στο χαρτί. Σκίτσα και ποιήματα. Πίσω απ΄ αυτά χάνονταν, ή, μόλις μαντεύονταν ο άνθρωπος.
Κανείς ποτέ μέσα στο στενό κόσμο που κινούμουν κείνον τον καιρό –δεν το ήξερε… Το ότι δεν χρειάζονταν παρά να κατέβω μερικά σκαλοπάτια, να μπω σε κάποια λαϊκή ταβέρνα για να τον συναντήσω ανάμεσα στους απλούς και καλόγνωμους ανθρώπους, να τσιμπολογά μια μαρίδα και να ρουφάει γλυκά και συσταζούμενα το κρασί του… αυτό ποτέ δεν το διανοήθηκα.
Το λάθος μου ήταν ότι τον ζητούσα σε άλλες σφαίρες, στους κύκλους των ποιητών. Ποτέ δε μου πέρασε απ΄ το νου –αν συνέχιζα να τον αναζητώ σ΄ αυτούς τους κύκλους- δεν θα τον εύρισκα ποτέ.
Ήμουν τότε πολύ νέος, πολύ άμαθος για να πιστέψω ότι έναν ποιητή –και τέτοιον ποιητή- θα μπορούσα να τον βρω στον περίβολο των ταπεινών. Πίστευα ότι μόνο… σε ουράνια δώματα θα τον αντάμωνα, να μιλά μ΄ ονειροπόλα μάτια και μεθυστική φωνή για ό, τι ευγενικό κι εξαίσιο έχει μέσα του αυτός ο κόσμος.

Ε!... Εκεί τον πρωτόδα; Όχι φυσικά. Τον πρωτόδα σ΄ ένα παλιό, βαρύ, άχαρο θέατρο.
Χρονιά; Δεν την πολυθυμάμαι. Θαρρώ 1935. Τόπος το θέατρο «Κεντρικό» της πλατείας Κολοκοτρώνη. Οι εφημερίδες έλεγαν ότι θα μιλούσαν δεν… θυμούμαι ποιοι. Το ποιοι ήσαν το μαθα πια την επομένη. Ήταν και δύο γυναίκες. Η Γαλάτεια Καζαντζάκη  κι η Ελένη Ουράνη (Άλκης Θρύλος). Έπειτα… ο Στρατής Σωμερίτης, ο Βάρναλης, ο Βεάκης, και δε θυμάμαι και ποιοι άλλοι ούτε το θέμα θυμάμαι ακριβώς. Μου φαίνεται για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα… Η αίθουσα ήταν ασφυχτικά γεμάτη. Άκουα –χωρίς να βλέπω- χωμένος κάπου στο καπνιστήριο. Απ΄ όλη αυτή την ιστορία μόνο ένα πράμα θυμάμαι. Ότι σε κάποια στιγμή ξέσπασαν στην αίθουσα τέτοια ξεφωνητά και χειροκροτήματα που παραλίγο να πεφτε το παμπάλαιο και άχαρο κείνο θέατρο.

(Ο συγγραφέας περιγράφει στη συνέχεια ότι προσπαθούσε να μάθει ποιος ήταν ο ομιλητής, κάποιος του είπε ένας Τούρκος, Αβράμ Αλής, ρώτησε κι άλλους, ώσπου στο τέλος διαπίστωσε ντροπιασμένος ότι επρόκειτο για τον Βάρναλη)

Το φιάσκο αυτό ακόμη το φυσάω και δεν κρυώνει.
Κι έτσι έχασα τη μοναδική ευκαιρία να τον δω.
Από τότε δεν άφηνα διάλεξη για διάλεξη. Φιλολογικές γιορτές στον Παρνασσό… Ρεσιτάλ ποίησης. Τίποτα. Κείνη η εμφάνισή του στο «Κεντρικό» ήσαν, καθώς φαίνεται, η πρώτη και η τελευταία δημόσια εμφάνιση του ποιητή.

[…]Μισοθυμάμαι θαμπά, ένα χλιαρό βράδυ της κατοχικής, πεινασμένης Αθήνας. Ένας φίλος, ένας άνθρωπος θυσιασμένος στη φιλία μου –ο Γιώργος Λιαρομάτης- έτρεχε όλη την ημέρα να με βρει αφήνοντας παντού παραγγελία: «Πέρνα το βράδυ απ΄  το σπίτι. Μην αμελήσεις. Θα σε φουρνίσω». 
Απ΄ αυτό έβγαινε ότι είχε ψωμί.
Ανησύχησα μη δε προλάβω κι έτρεξα. Σαν έμπαινα είχε πέσει πια η νύχτα. Το σπίτι όμως από μέσα ήταν φωτισμένο από κάτι λάμπες του παλιού αιώνα. Ένα τραπέζι στο βάθος του σαλονιού… Κουταλοπήρουνα, και στη μέση –ουρανοί!- μια πιατέλα μ΄ αχνιστά φασόλια! Ξαναζωντάνεψαν οι περασμένες εποχές των μεγάλων θαυμάτων. Ποιο χώμα ευλογημένο ζέστανε, επώασε και γέννησε αυτόν τον «άρτο» των Ελλήνων.
Στο τραπέζι δεν ήμουν ο μόνος καλεσμένος. Κάπου ήταν ένα πλάσμα ανάμεσα σε τρεις ηλικίες. Και λίγο πιο πέρα ένας στυφόγλυκος άνθρωπος με το χέρι στ΄ αφτί. Ήταν ασπρομάλλης, αδύνατος, ωραίος στον τύπο του.
-Γιώργο, λέω στον οικοδεσπότη, αν αυτός δεν είναι ο Βάρναλης θα σηκωθώ να φύγω και θα μείνω νηστικός.

(Έτσι έγινε η πρώτη γνωριμία τους, που έμελλε να εξελιχθεί σε μία στενή σχέση και φιλία)

Ο ΒΑΡΝΑΛΗΣ ΜΑΡΤΥΡΑΣ ΣΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΛΟΥΝΤΕΜΗ

…Είπαμε ότι ανάμεσα στους υπερασπιστές μου ήταν κι ο Δάσκαλος. Αλλά, πως ήρθε! Δεν είχε την υπομονή να περιμένει να τον ειδοποιήσουν. Μόλις το πληροφορήθηκε απ΄ τις εφημερίδες ντύθηκε τα γιορτινά του κι ήρθε μόνος του. Δε λογάριασε ούτε γηρατειά, ούτε φόβο, ούτε κρύο. Διέσχισε τα πυκνά στίφη των πραιτωριανών (που χανε κυκλώσει ολόκληρο το τετράγωνο) και μπήκε στην αίθουσα.
-Κωνσταντίνος Βάρναλης… φώναξε ο κλητήρας.
Ο Δάσκαλος τον κοιτούσε με χλευαστική απάθεια.
-Δάσκαλε… Εσένα φωνάζουν… του πε ο Νίκος Παππάς.
-Εμένα; Τότε τι «Κωνσταντίνος» λέει αυτός ο… άντε ας μην το πω.
-Περάστε κ. Βάρναλη… του είπε ο Εισαγγελέας Κατεβαίνης, που κανε τον διανοούμενο.
Ο Δάσκαλος πλησίασε κάτω απ΄ την έδρα με το χέρι στ΄ αφτί. Ο Πρόεδρος ρωτά:
-Πιο δυνατά! φώναξε ο Βάρναλης.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Έστω. Είναι ένοχος ο κατηγορούμενος;
ΒΑΡΝΑΛΗΣ (Με έμφαση): Ένοχος; Όχι! Για να ναι ένοχος ένας Συγγραφέας πρέπει να δίνει αρνητικές απαντήσεις στις τρεις παρακάτω ερωτήσεις; Πρώτον: Ζώντας σε μια κοινωνία αδικίας με ποιους θα πάει; Με τους αδικητές ή με τους αδικημένους; Δεύτερο: Αν ο Λαός πέσει στα δεσμά της τυραννίας με ποιους θα συνταχθεί; Με τον τυραγνισμένο ή με τον τύραννο; Και τρίτο και τελευταίο: Αν η Πατρίδα πάει σ΄ εθνική σκλαβιά ποιους θα βοηθήσει; Τους κατακτητές ή τους κατακτημένους; Δηλαδή με τους κιοτήδες θα πάει ή με τα παλικάρια; Γνωρίζω τον κατηγορούμενο από έφηβο. Τον γνωρίζω σαν συγγραφέα, και σαν Έλληνα. Και σας δηλώνω κατηγορηματικά: Και στις τρεις ερωτήσεις ο κατηγορούμενος έδωσε αυτές τις απαντήσεις. Δεν είναι ένοχος.
[…]
ΣΥΝΕΔΡΟΣ: Εις ένα από τα υπό κατηγορίαν κείμενά του και συγκεκριμένα εις το υπό τον τίτλον «Οι λύκοι ανεβαίνουν στον ουρανό»…
ΒΑΡΝΑΛΗΣ: Ε;…
ΣΥΝΕΔΡΟΣ: Ο Συγγραφεύς  -δια να σώσει την τρυφεράν Ειρηνούλαν από την βουλιμίαν των αφεντικών της- την παραδίδει εις τας χείρας των εργατών.
ΒΑΡΝΑΛΗΣ: Καλά κάνει.
ΣΥΝΕΔΡΟΣ: Δε θα μπορούσε , έξαφνα, να την παραδώσεις εις χείρας εκείνων οίτινες είναι εντεταλμένοι για την φρούρησιν της τιμής των…
ΒΑΡΝΑΛΗΣ: Ποιονών. Των χωροφυλάκων;
ΣΥΝΕΔΡΟΣ: Βεβαίως.
ΒΑΡΝΑΛΗΣ: Όχι! Θα την πουλούσαν στο μπουρδέλο.
ΣΥΝΕΔΡΟΣ: Κύριε Βάρναλη…
ΒΑΡΝΑΛΗΣ: Τη γνώμη μου δε ζητήσατε; Τη γνώμη μου είπα. Ξέρω, εσείς έχετε άλλην γνώμη. Αλλά δεν είσθε σεις ο μάρτυρας.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Τίποτε άλλο κ. Βάρναλη. Μπορείτε ν΄ αποσυρθείτε.
ΒΑΡΝΑΛΗΣ (δυνατά): Κοιτάξτε μην τύχει και τον αθωώσετε «λόγω αμφιβολιών»! Αν οι Νόμοι σας καταδικάζουν αυτές τις αρετές καταδικάστε τον! Δεν έχει κανένα ελαφρυντικό. Κανένα! Σας το λέω εγώ!

ΤΑ ΠΕΝΗΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥ ΚΑΙ Η ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΤΟΥ

…Κάτι γλυκοχάραζε στον ορίζοντα. Οι φίλοι του Δάσκαλου, τα πνευματικά σωματεία, οι Δήμοι της Αθήνας και του Πειραιά… ετοίμαζαν μια Βαρναλική μέρα. Τα πενήντα χρόνια της πνευματικής του δημιουργίας.
Το μαθαίνει κείνος και βγαίνει απ΄ τα ρούχα του. Σηκώνεται και –μια και δυο- τραβάει ολόισα στα Γραφεία της Εταιρείας Λογοτεχνών.
-Έφτασαν στ΄ αφτιά μου κάτι άσκημες φήμες… λέει στον Κουκούλα που κείνον των καιρό ήταν πρόεδρος.
-Ουφ… τις φήμες ακούς καημένε Δάσκαλε;
-Όπου βγαίνει καπνός δε λείπει η φωτιά. Έννοια σου συ.
-Ε, καλά. Πες μας… Τι λένε αυτές οι φήμες;
-Ότι κάτι σκαρώνετε πίσω απ΄ την πλάτη μου. Γιορτές ή μνημόσυνα… κάτι τέτοιο. Για κοιτάτε καλά! Θα βγω να σας καταγγείλω! Δεν δέχομαι διασυρμούς.
-Μα τι διασυρμούς Δάσκαλε; Εσύ τι ανάμιξη έχεις; Εμείς τα ετοιμάζουμε αυτά.
-Άσε και  ξέρω γω πως τα ετοιμάζουνε όλα αυτά τα μασκαραλίκια.
-Εδώ είναι η Επιτροπή Εορτασμού.
-Ξέρω. Προβάλλεται η Επιτροπή Εορτασμού για να μη φανεί ο τιμώμενος που τρώει τα λυσσακά του για να επιδειχθεί. Έτσι γίνονταν πάντα!
-Να μα τώρα που δε γίνεται.
-Ποιος θα το πιστέψει ότι εγώ είμαι αθώος του εγκλήματος; Δε νομίζετε ότι πριν απ΄ την οργάνωση όλης αυτής της δυσφημιστικής εκστρατείας έπρεπε να ρωτηθεί και το…θύμα; […] Περιμένετε να πεθάνω μωρέ κι ύστερα κάνετε ό, τι θέλετε. Τότε δε θα μπορώ να σας εμποδίσω. Τώρα μπορώ. Και σας εμποδίζω!
Ο Κουκούλας προσπαθούσε να τον καλμάρει.
-Άκου Δάσκαλε. Θα σου πω κάτι που, φυσικά, το ξέρεις. Και το ξέρει κι ο κόσμος όλος. Ότι δε σ΄ αρέσουν τα τέτοια. Ότι δεν είσαι καθόλου –όπως λέει ο Λαός- «φιγουρατζής». Συνεπώς θα το καταλάβει ότι πραγματικά, εσύ δεν είχες καμία ανάμιξη.
-Χμ… ξέρει αυτό, αλλά ξέρει και κάτι άλλο. Ότι καμία τέτοια τιμητική γιορτή δεν έγινε ποτέ χωρίς ο τιμώμενος να χει χώσει το χεράκι του. Γι΄ αυτό δε θα πιάσει. Άσε. Η καλύτερη λύση είναι να περιμένετε να πεθάνω. Τότε κανένας δε θα στάξει το φαρμάκι του –όσο κακή γλώσσα κι αν έχει.

[…]

-Είδες τι ρεζιλίκια μου σκαρώσανε… μου λέει με παράπονο.
-Τα είδα και γέμισε η καρδιά μου αγαλλίαση.
-Έτσι; Καλά… Θα σε συγυρίσω κι εσένα. Αλλά τώρα δε σηκώνει ο τόπος.
Άρχισε η γιορτή σε ατμόσφαιρα αγάπης, πάθους και λατρείας λαϊκής.
Σε μια γωνιά φαινόταν καθισμένος κι εκείνος ν΄ ακούει (ευτυχώς… να μην ακούει) τα όσα του ξομπλιάζανε. Ένα έχω να συστήσω στους μελλοντικούς φίλους του. Να μην αρχίζουνε μπροστά του τα παινέματα. Θα τους βρίσει, θα τους κατσαδιάσει, και θα φύγει. Δε λέω υπερβολές.
Τέλος οι πανηγυρισμοί κάποτε πήραν τέλος. Και, στη σκηνή, κλήθηκε ο τιμώμενος –ίσα ίσα την ώρα που… το ‘σκαζε. Με τραβολογήματα τον γύρισαν πίσω και τον ανέβασαν απάνω. Τι ήταν εκείνο!... Τι σάστισμα… Τι ντροπαλοσύνη… Τι αμηχανία αγνού ανεπιτήδευτου ανθρώπου, και τι κάκιωμα μικρού παιδιού!
[…]
-Ακούστε… λέει στο κοινό σα ζεματισμένος. Εγώ… Εγώ δεν τα ήθελα αυτά. Τσακώθηκα και μαζί τους, τους φοβέρισα. Αν θέλετε ρωτήστε τους. Γιατί μου τα κάνανε όλα αυτά; Εγώ ακόμα ζω. Πάνε δηλαδή με το ζόρι να με κάνουνε «μεταστάντα»;
-Για να σε τιμήσουμε το κάναμε Δάσκαλε… λέει δυνατά απ΄ τη θέση του Προεδρείου ένα μέλος της Οργανωτικής Επιτροπής. Να τιμήσουμε το ζωντανό έργο ενός ζωντανού ανθρώπου.
-Και τότες γιατί βάλατε τη λέξη «πενηντάχρονα»! Όλοι αυτοί εκεί κάτω ξέρουνε αριθμητική και θα με βγάλουνε… γέρο!
Ήταν τόσο ειλικρινής… τόσο αγνός κι απροσποίητος στο παράπονό του που ολόκληρο το ακροατήριο σηκώθηκε όρθιο και τον χειροκροτούσε με λατρεία.
-Να τους πείτε να αναγνωρίσουν το λάθος τους… λέει στο κοινό δείχνοντας την Οργανωτική Επιτροπή. Έχω αρκετά δικά μου λάθη. Δε χρειάζεται να πληρώνω και ξένα. Εγώ ξέρω ότι το χρεός του ποιητή δεν είναι ν΄ ανεβαίνει στα παλκοσένικα και να κορδακίζεται σαν πυγμάχος. Είναι να βάζει τα δυνατά του ν΄ ανεβάσει τη ζωή ένα σκαλί πιο πάνω.

Ο ΒΑΡΝΑΛΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ

Ο Δάσκαλος δεν έκανε καμία απολύτως προσπάθεια –ίσα ίσα για ν΄ αποκρύψει την «κλίση» του στο θήλυ, κλίση απαρομοίαστα σφοδρή.
Πόσοι δεν πάσκισαν να γαντζωθούν απ΄ αυτό και να τον διασύρουν, να τον μειώσουν, για ν΄ ανακόψουν –έτσι νόμιζαν- την πλημμυρίδα του λαού που μαγνητιζόταν απ΄ τη λαϊκή του προσωπικότητα.
«Ε δεν είναι ντροπή σε μιαν τέτοιαν ηλικία ν΄ αγαπά;» ήταν η πληκτική και ανόητη επωδός κάποιων ξεπλυμένων τύπων που η μόνη τους δραστηριότητα ήταν να κατηγορούν την δραστηριότητα των άλλων.
Αλλά αυτό, ούτε λίγο ούτε πολύ, ήταν η αναγνώριση ότι ξόφλησαν. Ο Έρωτας είναι παράπτωμα; Ο Έρωτας είναι ντροπή; Μα… αρνούμαι να αγαπώ θα πει αρνούμαι να ζήσω. Εφόσον η ψυχή του ανθρώπου φέγγει η όψη του κόσμου οφείλει να είναι ηλιόλουστη. Μ΄άλλα λόγια ερωτευμένη. Ως πότε; Ώσπου να σβήσει –όχι το φως- το φως θα φέγγει- μα ώσπου να σβήσει ο άνθρωπος. Μερικοί προσπάθησαν να «διαιρέσουν» το Βάρναλη  -να καταδικάσουν τον μισό, και τον άλλον μισό να τον δοξάσουν. Κακορίζικη διαίρεση. Ήταν κι άλλοι που τον καταδίκαζαν χοντρικά όλον. Και άλλοι πάλι τον αθώωναν χοντρικά όλον.
Δε θέλω να περάσω από τέτοιες λογιστικές κατατάξεις. Επειδή όμως στο κεφάλαιο αυτό τον αδίκησαν πολύ, πλήγωσαν τον άνθρωπο, θα προσπαθήσω ν΄ ασχοληθώ με τον άνθρωπο.
Μια μέρα μια κοπέλα που ήξερε ότι τον είχα φίλο ήρθε να με βρει. Ήταν γεμάτη παράπονο. Ο ποιητής μας την απογοήτευσε.
-Συγνώμη… τη διέκοψα. Ο ποιητής ή ο άνθρωπος;
-Μα… δεν είναι το ίδιο;
Υποχρεώθηκα να της κάνω μια μικρή διάλεξη.
-Όχι, της είπα. Ο ποιητής είναι αυτός που ήθελε να είναι. Ο άνθρωπος είναι εκείνος που μ π ο ρ ε ί να είναι. Η ποίηση είναι αγώνας να γίνεις καλύτερος. Γιατί δεν εκτιμάται αυτόν τον ευγενικό αγώνα; Όσο κακός κι αν σας φάνηκε ο Βάρναλης τον σώζει κάτι: Η δίψα να γίνει καλύτερος. Προσέξτε όμως. Αν νικήσει χάθηκε. Θα ψευτίσει. Θα γίνει τ έ λ ε ι ο ς. Δεν το ξέρετε; Καλοσύνη δεν υπάρχει. Καλοσύνη είναι ο αγώνας να γίνεις καλός. Αλλά τι κακό σας έκανε αυτός ο άνθρωπος και σας απογοήτεψε;
-Μου έκανε… «κρούσεις». Καταλαβαίνετε τι είδους.
-Ερωτικές. Μα τότε θα πρεπε να σας απογοητέψει σαν άντρας, όχι σαν ποιητής.
[…]
-Σας ρωτώ όμως. Επιτρέπεται στην ηλικία του να χει έναν τέτοιον ερωτικό πληθωρισμό;
Άρχισα τα γέλια.
-Απευθυνθείτε στη μητέρα Φύση, της λέω. Και…συγχαρείτε την. Ως τώρα όλα τα «ασθενή» σημεία του Βάρναλη περιορίσθηκαν στο σ θ έ ν ο ς του. Κανένας δεν τον είπε «ιδιοτελή», «άρπαγα», «συκοφάντη», «μικροπρεπή», «ύπουλο», «μικρόψυχο». Κανείς. Όλοι τον είπαν «ερωτιάρη». Και νομίζουν ότι μ΄ αυτό ξοφλούν! Τι να κάνουν οι καημένοι; Έπρεπε να βρισκαν κι αυτοί κάτι. Αν δεν έβρισκαν θα μεναν απαρηγόρητοι. […] Αλλά για πέστε μου… θυμώσατε πολύ που σας έκανε αυτές τις… κρούσεις;
-Δε θύμωσα. Απογοητεύτηκα. Ένας τόσο μεγάλος ποιητής να φέρεται όπως ένας μανάβης.
-Θα θελα να ξέρω… τόσο διαφορετικοί ανατομικά είναι ένας ποιητής κι ένας μανάβης; Έίσθε σκληρή κοπέλα! Θα πρεπε λοιπόν να είναι «ανάπηρος» ένας ποιητής για να μη σας απογοητέψει;

«ΔΕΥΤΕΡΗΣ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ»

…Δεν υπήρχαν τερτίπια της ταβέρνας, νόμοι του κρασιού, που να μην τα ξερε. Και γι΄ αυτό σ΄ όλη του τη ζωή δεν υπέκυψε ποτέ. Δεν παραπάτησε, δεν μπέρδεψε τη γλώσσα του, ούτε τα βήματά του. Γνώρισα ανθρώπους με θλιβερά γεράματα. Άλλους μ΄ αισιόδοξα ή με γκρινιάρικα. Τα σφριγηλά όμως και θυμοειδή γεράματα του Βάρναλη δεν τα γνώρισα σε κανέναν. Δεν ήταν σε τίποτα αναρχούμενος. Ούτε και μισοήξερε κάτι. Ή το ξερε ή το αγνοούσε. Ήταν όμως και μερικά πράγματα που τα αγνοούσε θεληματικά. Βαριόταν να τα μάθει, γιατί τα θεωρούσε αδιαφόρετα  «νερομπούλια». Κείνος αναζητούσε πάντα την ουσία των πραγμάτων, την ψίχα τους. Και δεν την γευόταν μόνο με το στόμα. Την έπαιρνε με όλες του τις αισθήσεις, και με μία επιπλέον. Δεν γνώρισα ακόμα άνθρωπο που να χαράμισε λιγότερο τη ζωή. Και πως; Ψιλοβελονιά, με αργό και μερακλίδικο ρυθμό. Αργυραμοιβός του πάθους του. Μεράκι και στα ελάχιστα, σεβντάς και στα παραμικρά. Και στο τάβλι, και στο κουβεντολόι, και στην Τέχνη, και στη Γυναίκα.
Αποστρεφόταν πάντα τη δεύτερη ποιότητα. Άμα δεν είχε ψωμί έτρωγε «παντεσπάνι», δεν έτρωγε κουραμάνα. Το ίδιο έκανε και με την παρέα του. Δεν συναναστρεφόταν ποτέ μυξολόγιους. Ή θα ήταν αληθινοί λόγιοι ή θα ταν Λαός, αμόλευτος, χωρίς πασαλείμματα. Μεγαλύτερη ακαταστασία και μεγαλύτερη πληγή στη ζωή θεωρούσε την ημιμάθεια. Αποστρεφόταν φανατικά τους φανφαρόνους, τους ξιπασμένους, τους βερμπαλιστές, τους κούφιους ωραιολόγους και τους κακορίζικους. Σιχαινότανε προπάντων τους «αριστοκρατίζοντες» φτωχούς καθώς και του «πτωχοπροδρομικούς» αριστοκράτες.
[…]
Παστρικά λόγια, λαγαρές καταστάσεις, χωρίς ψευδώνυμα.

«ΚΛΕΙΔΩΣΕ ΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ ΚΑΙ ΚΡΑΤΗΣΕ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΗ…»

…Μερικοί απρόσεχτοι τον είπαν «ευδαιμονιστή», «φίλαυτο» (Κώστας κερνά-Κώστας πίνει). Θα τους φανεί πολύ απροσδόκητη αυτή η αποκάλυψη.
Μόνο στους βιαστικούς κι επιπόλαιους φαίνονταν έτσι. Αλλά –κι αυτοί- αναγνώριζαν τη «μαστοριά» του στο στίχο. Ηλιθιότητα. Σα να ταν τυχαία η μαστοριά, κάτι θεόπεμπτο και όχι προϊόν της τυράγνιας, της υπομονής και της αγρύπνιας. Αλλά ξέρω τι ήθελαν. Ήθελαν να βλέπουν τον Βάρναλη «ποιητή» και στην ταβέρνα, ποιητή και στο δρόμο, ποιητή και στις παρέες. Αλλά ο Βάρναλης όταν έβγαινε έξω άφηνε τον ποιητή στο σπίτι. Και κυκλοφορούσε με τον Κώστα, τον Κωσταντή (γεια σου Κωσταντή βαρβάτε!). Κυκλοφορούσε με τον απλό, λαϊκό πολίτη. Σαν τον έβλεπαν μερικοί που τον αγνοούσαν φυσιογνωμικά απόμεναν. «Αυτός είναι ο Βάρναλης; έλεγαν. Αδύνατο!»
Πως έπρεπε να είναι; Να χει δηλαδή τη «σφραγίδα» του θεού; Αυτό έπαθε κι ο Σικελιανός και σιγά σιγά έχασε το όνομά του. Όλοι τον έλεγαν «Ποιητή». Ο Σικελιανός δεν ήξερε να διχαστεί. Κάποτε βρέθηκε στο σταυροδρόμι… Ανακάλυψε ότι δε μπορούσε να ζει και με τις δύο μαζί ιδιότητες. Και πέταξε τη μία. Έμεινε ποιητής. Στο ίδιο σταυροδρόμι βρέθηκε κι ο Βάρναλης. Κάποιον έπρεπε να μανταλώσει. Από κάποιον ν΄ απαλλαγεί. Και δεν άργησε να διαλέξει. Κλείδωσε τον ποιητή και κράτησε τον πολίτη.

ΒΑΡΝΑΛΗΣ vs ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ

…Ο Βάρναλης δεχόταν την ποίηση του Σικελιανού, δεχόταν τον Σικελιανό αλλά δε τον θαύμαζε. Ο Σικελιανός όμως δεν μπορούσε να ζήσει χωρίς θαυμασμό. Ε, αυτό ήταν το μυστικό.
-Είναι καμπανιστή…, έλεγε, περίτεχνη (εννοούσε τη Σικελιανή ποίηση), παίρνει πόζα. Ας κάτσει ήσυχα. Δε θα γίνει και Αισχύλος.
[…]
-Ήταν αριστοκράτης! φώναξε μια μέρα ο Βάρναλης.
-Γιατί; ρώτησα.
-Φαντάσου… Δεν είπε ποτέ τη λέξη «ρε». Φτουραίνει ποτές άνθρωπος που δεν ξέρει να βρίσει; Πόσο είχε δίκιο! Τόσα χρόνια και μόνο τότε το ανακάλυψα. Ο Σικελιανός δεν έβρισε ποτέ. Κοίτα ανακάλυψη! Και ποτέ δεν του φυγε απ΄ τα χείλη του κάτι αγοραίο. Ίσως όχι γιατί το αποστρεφόταν μόνο. Αλλά ίσως και να το αγνοούσε.

Η «ΑΠΟΣΙΩΠΗΣΗ» ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ ΤΟΥ ΚΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΒΑΡΝΑΛΗ

…Ο Δάσκαλος -τώρα που γράφω- είναι πολύ μακριά. Δεν ξέρω την στάση του. Υπάρχουν όμως άνθρωποι για τους οποίου και μόνη η αμφιβολία αποτελεί βρισιά. Για το Βάρναλη δεν έχουμε δικαίωμα ν΄ αμφιβάλλουμε. Δεν είναι βαρήκοος ο ίδιος. Είναι βαρήκοα τα αφτιά του. Η συνείδησή του ποτέ. Φτάνει να σκεφτεί κανείς ότι ενώ γι΄ άλλους η «τοποθέτησή» τους στάθηκε σωτήρια… Κι έδρεψαν απ΄ την έπαλξή τους πλούσιους καρπούς, και στεφάνους, και υμνολόγια… Ο Βάρναλης είχε μόνο παραμερισμούς, φαρμάκια και, πολλές, «τυχαίες»- αλλά όχι και τόσο αθώες- παρασιωπήσεις.
Όταν βγήκε η συλλογή του «Ελεύθερος Κόσμος» το 1966, απλώς συνεχίσθηκαν οι υστερικοί πανηγυρισμοί γύρω από ένα άλλο –το αιώνια και αηδιαστικά μονότονα προβαλλόμενο απ΄ την Αριστερά όνομα. Ο Βάρναλης τυλίχθηκε στα υφάδια της «διακριτικής» σιωπής. Και χρειάστηκε να υψώσουμε φωνή απ΄ την αφανή γωνιά μας εμείς οι ξενιτεμένοι για να τους υπομνήσουμε την παρουσία του πατριάρχη…ανάμεσά τους.
Σίγουρα δεν θα τολμούσαν να καταπιούν τη γλώσσα τους αν ο Βάρναλης ήταν από κείνους που συνηθίζουν να ξεσπαθώνουν σαν τους τρώνε το δικό τους δίκιο. Αλλά ήξεραν. Ο Βάρναλης δεν είναι ούτε από κείνους που κάνουν παφλασμούς γύρω από την «αφάνειά» τους. Ο Βάρναλης δεν καταδέχτηκε ποτέ να γίνει «πλασιέ» της δικής του αξίας. Κι αυτή τη στάση την κράτησε με συνέπεια απ΄ την χοχλακιασμένη νιότη του ως τα τιμημένα και άσπιλα γεράματά του.

[…]

Ο Ποιητής μας δεν ικέτεψε, δεν κολάκεψε, δεν κλαψούρισε. Έμεινε ως το τέλος αυτό που ήταν και έπρεπε να είναι: Ο ακέραιος, ο αδιάφθορος, ο αναπαλλοτρίωτος.

[…]

(Ο κόσμος του) ήταν και έμεινε ο κόσμος των χαμηλών σπιτιών και των ταπεινών κρασοπουλιών –όπου μοιράζουν το κρεμμύδι και την ελιά στη μέση.  Κι απ΄ τις νοθείες που υπάρχουν στον κόσμο τέσσερις μόνο δε δέχθηκε. Τη νοθεία στην Ιδέα, στο κρασί, στον Έρωτα και στην Ποίηση. Γι΄ αυτό όταν λέμε ποιητής δεν εννοούμε «ένας ακόμα ποιητής». Εννοούμε ο ποιητής. Ο ποιητής του Λαού, ο βάρδος, ο πρώτος μέσα σ΄ όλους τους βάρδους, υμνωδούς, μαστόρους και πελεκητές του. Και –το λέω άλλη μια φορά- δεν θα χρειαστούν αιώνες για να πάρει τη θέση του στη Λυρική μας πινακοθήκη. Είναι από τώρα βαλμένος εκεί πλάι στους κλασικούς και ανέσπερους όλης της πατρίδας μας.

ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ, Ο Κονταρομάχος (Κ. Βάρναλης), Εκδόσεις Δωρικός.

Διαβάστε περισσότερα...