Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2014

Δ. Καζάκης: Όσο δυσοίωνη κι αν είναι η σημερινή κατάσταση μπορούμε να τα καταφέρουμε. Μπορούμε να κάνουμε τη διαφορά.*

του Δημήτρη Καζάκη

Η κρίση που αντιμετωπίζουμε παγκόσμια δεν είναι κάτι συνηθισμένο. Δεν είναι ένας απλός οικονομικός κύκλος, όπου η οικονομία κάνει τον κύκλο της και επανέρχεται λίγο-πολύ στην προτέρα κατάσταση ανάπτυξης, εισοδημάτων, απασχόλησης. Η κρίση αυτή έχει ιστορικές διαστάσεις. Έχει οδηγήσει σε μια βαθύτατη ύφεση που ορισμένοι έχουν χαρακτηρίσει ως "κύκλο στασιμότητας". Κανείς δεν βλέπει φως στο τούνελ. Κανείς δεν μπορεί ούτε καν να φανταστεί πώς θα βγει η παγκόσμια οικονομία από το αδιέξοδο.

Ένα είναι σίγουρο. Η οικονομία δεν πρόκειται να επανέλθει στην προτέρα κατάσταση. Δεν μπορεί να πετύχει ούτε καν τους ρυθμούς ανόδου της δεκαετίας πριν από το κραχ του 2008. Επομένως, όποιος ελπίζει ότι οι δουλειές θα ανοίξουν, ή έστω ότι θα επανέλθουμε στην κατάσταση προ της χρεοκοπίας, αυταπατάται οικτρά.

Μια κρίση με πρωτοφανείς διαστάσεις και αδιέξοδα

Το παγκόσμιο σύστημα των αγορών έχει μπλοκάρει και δεν μπορεί να επανεκκινήσει την οικονομία, παρά μόνο με όρους απίστευτης κερδοσκοπίας, αγυρτείας και λεηλασίας σε...
παγκόσμιο επίπεδο. Μόνο που οι μηχανισμοί αυτοί λιντσάρουν κυριολεκτικά την πραγματική οικονομία, κυρίως το εισόδημα και την απασχόληση παγκόσμια. Κι έτσι επιδεινώνουν την κατάσταση της ύφεσης.

Πρόκειται για έναν φαύλο κύκλο που κανένα κράτος, κανένας υπερεθνικός οργανισμός, καμιά αγορά δεν μπορεί να σπάσει. Κι ο λόγος είναι απλός. Οι συσσωρεύσεις μέσων κερδοσκοπίας και αγυρτείας με μετοχές, παράγωγα, ομόλογα και πιστωτικά προϊόντα συνεχίζουν να πνίγουν όσο ποτέ άλλοτε την πραγματική οικονομία και τις ανάγκες της σε παραγωγή, εισόδημα, απασχόληση και άμεσες επενδύσεις.

Τα μέσα εξαγοράς πολιτικής εύνοιας είναι στις μέρες μας τόσο άφθονα, που έχουν μετατρέψει τα κράτη και κυρίους τους υπερκρατικούς οργανισμούς σε απλά εξαρτήματα, σε αποφύσεις των κυκλωμάτων κερδοσκοπίας και χρηματοπιστωτικής αγυρτείας. Στις μέρες μας δεν είναι οι επιχειρήσεις το βασικό μέσο πλουτισμού και συσσώρευσης κεφαλαίου, αλλά ο επενδυτής ραντιέρης, δηλαδή αυτός που κερδίζει και αυξάνει το κεφάλαιό του παίζοντας με αξιόγραφα και χρεόγραφα σε κάθε λογής χρηματιστική αγορά. Δεν είναι το επιχειρηματικό κέρδος το σύμβολο του σύγχρονου καπιταλισμού, αλλά η χρηματιστική αξία των τίτλων που διαθέτει ο κεφαλαιούχος. Ο παρασιτισμός στο ανώτατο στάδιό του.

Ένας παρασιτισμός που κυριολεκτικά πνίγει κάθε εκδήλωση της κοινωνικής ζωής σήμερα και μας απειλεί με μια οπισθοδρόμηση ιστορικών διαστάσεων. Με την αναβίωση του μεσαίωνα όχι μόνο στις εργασιακές σχέσεις και συνθήκες, αλλά και στο επίπεδο του πνεύματος και του πολιτισμού. Γι' αυτό και σήμερα πηγή της σύγχρονης πνευματικής καταστολής δεν είναι η επίσημη εκκλησία, όπως στον παλιό  μεσαίωνα, αλλά οι ακαδημίες και τα πανεπιστημιακά ιδρύματα, που παράγουν στρατιές λοβοτομημένων, ασυνείδητων και ιδοπαθών μισθοφόρων που ξέρουν να υποβιβάζουν ακόμη και την επιστημονική γνώση στο επίπεδο της πιο χυδαίας επιστήμης του πλουτισμού. Ίσως ποτέ άλλοτε το ανθρώπινο πνεύμα κι ο πολιτισμός να μην έχουν δεχθεί μια τέτοια επίθεση, όπως η σημερινή, η οποία ισοδυναμεί με πραγματικό ολοκαύτωμα κάθε ανθρωπιστικού ιδανικού που η ανθρωπινη σκέψη και δράση έχει κατακτήσει με πολύ κόπο και αγώνες από τις απαρχές της ιστορίας.

Όλα αυτά δεν είναι η πρώτη φορά που τα επισημαίνουμε. Μόνο που σήμερα είναι εύκολο να τα διαπιστώσει ακόμη και ο πιο αφελής. Κι από προφήτες κατόπιν εορτής, έχουμε μπουχτίσει. Όπως και από "αναλυτές" του προφανούς.

Πολύ περισσότερο όταν σήμερα ο πόλεμος, η μαζική σφαγή, η γενοκτονία έχουν μπει στην ημερήσια διάταξη ως συστατικό στοιχείο των αγορών όσο ποτέ άλλοτε. «Δεν έχουμε δει τόσες πολλές περιοχές και τόσα σύνορα να αμφισβητούνται από την εποχή του Δευτέρου Παγκόσμιου Πολέμου», δήλωσε ένας κορυφαίος αναλυτής της αμερικανικής τράπεζας με έδρα το Σικάγο BMO Private Bank. Μια τράπεζα που ειδικεύεται στις αγορές μετοχών εταιρειών που σχετίζονται με τον πόλεμο. Μετοχές που στις μέρες μας συγκεντρώνουν τις υψηλότερες αποδόσεις και το ενδιαφέρον όλο και περισσότερων επενδυτών.

Η Ελλάδα είναι αδύνατον να ανακάμψει υπό τις υπάρχουσες συνθήκες

Μέσα σ' αυτό το περιβάλλον η Ελλάδα είναι μια παντελώς ανοχύρωτη χώρα. Είναι ένα προνομιακό οικόπεδο για όποιον σχεδιάζει αρπαχτές, επιδρομές και πολέμους για αλλαγές συνόρων. Είναι μια χώρα που δεν πρόκειται να ανακάμψει ποτέ από την χρεοκοπία της και προορίζεται να κατακερματιστεί προκειμένου να εκποιηθεί. Η τύχη έχει προκαθοριστεί από τους δανειστές και τις αγορές.

Ο μόνος που μπορεί να αλλάξει αυτά τα δεδομένα είναι ο λαός. Κι αυτό μόνο αν αντιληφθεί σε τι κατάσταση βρίσκεται, σε τι αδιέξοδο τον έχουν οδηγήσει και τι καλείται να υπερασπιστεί. Και η πατρίδα ενός λαού, που αποτελεί το raison d'etre της ίδιας της ιστορικής του ύπαρξης, την υπερασπίζεται κανείς όχι με ραγιαδισμό, όχι με το σκύβει το κεφάλι στους τυράννους ελπίζοντας να τον λυπηθούν, ούτε με το να παρακαλά για οίκτο.

Ένας λαός υφίσταται μόνο όταν υπερασπίζεται την κυριαρχία του πάνω στη χώρα του. "Αλλά πώς διαδηλούται η κυριαρχία; " ρωτούσε πριν ενάμισυ αιώνα ο Ν.Ι. Σαρίπολος "Δια της κινήσεως άραγε των καθεστυκιών εν τη πολιτεία αρχών; Ουχί. Αύται γαρ απλοί εισίν του έθνους εντολοδόχοι. Δια της εκλογής ίσως των αντιπροσώπων; Ούτε. Διότι και τούτους οι εκλογείς μόνοι εκλέγουσιν, οσον δε μέγας και πολυάριθμος αν ή ο των εκλογέων σύλλογος αδύνατον να συμπεριλαβείν αυτό όλον το έθνος. Δια της ενεργείας των τιθέντων τους νόμους σωμάτων; Ούτε. Διότι και ταύτα ατέχνως εντολοδόχοι εισίν του έθνους προς ενάσκησιν μέρους της κυριαρχικής αυτού εξουσίας και ουδέν πλέον. Πότε λοιπόν και πώς καταφανής γίνεται η κυριαρχία; Η κυριαρχία διαδηλούται όταν εν έθνος ομοθυμαδόν τρέχει προς τον σταυρόν όν έπηξε επί του βράχου των Καλαβρύτων είς Γερμανός. Όταν εν έθνος συντάσσεται υπό ένα Γουλιέλμον Τέλλον κατά της τυρρανίας. Όταν η σάλπιξ ενός Υψηλάντου ηχή τερπνώς τοίς ώσιν αυτού. Όταν αι μητέραι διδάσκωσιν τα εαυτών τέκνα όπως εκδικηθώσι τι της μεγάλης μητρός, της πατρίδος, δουλικόν αίσχος. Όταν τα πρώτα των βρεφών ψελλίσματα τα επινίκεια εισί των ηρώων της πατρίδος άσματα. Ιδού πότε διαδηλούται η κυριαρχία. Ιδού πώς ενεργεί."

Είναι σήμερα οι Έλληνες, ο ελληνικός λαός να αποδείξει ότι είναι έθνος κυρίαρχο; Μέχρι στιγμής έχει αποδείξει το αντίθετο. Αυτός που έχει σκύψει το κεφάλι και θεωρεί ότι υπηρετεί την πατρίδα με το να ενδίδει στις ορέξεις και στην επικυριαρχία εξωχώριων δυνάμεων και κέντρων, δεν είναι τίποτε περισσότερο από ραγιάς. Και μάλιστα δοσίλογος ραγιάς. Όμως όσο υπάρχουν έστω και λίγοι που σαν την κλεφτουριά του '21 και τους επαναστάτες λογίους που δίδασκαν σαν τον Ρήγα την αξία του "αυτοκράτορος λαού", το έθνος, η πατρίδα και η δημοκρατία που θεμελιώνεται μόνο πάνω σ' ένα έδαφος όπου διαδηλούται η κυριαρχία ενός λαού, δεν έχουν χαθεί.

Αυτό που μετρά είναι η στάση του καθενός μας

Η περίοδος λοιπόν στην οποία βρισκόμαστε είναι ιδιαίτερα κρίσιμη. Όχι μόνο για το Μέτωπο, αλλά πρωτίστως για τη χώρα και τον λαό. Πολλοί νομίζουν ότι ο λαός "ηττήθηκε", ότι τέλος πάντων δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα και ας κοιτάξει ο καθένας τη δουλίτσα του για να δει πώς θα τα βγάλει πέρα. Κατανοώ πόσο δύσκολο είναι να τα βάλει κανείς με την αλλοτινή του συνείδηση, εκείνη δηλαδή που του ενστάλαξαν για δεκαετίες και του έμαθαν να κοιτά τον εαυτούλη του και τη δουλίτσα του, αντιμετωπίζοντας τα "κοινά" σαν κάτι παράταιρο, αφύσικο, ή και περιθωριακό.

Δεν κακίζω κανέναν. Ο καθένας με τα κότσια και τις αντοχές που διαθέτει. Όμως, ο αγώνας δεν είναι επιλογή σήμερα, αλλά αδήριτη ανάγκη. Ανάγκη που πηγάζει από την ίδια την ανάγκη επιβίωσης τη δικής μας, της οικογένειάς μας, αλλά και ολόκληρου του λαού. Όποιος δεν το έχει καταλάβει αυτό, τότε είναι άξιος μόνο για να τον λυπάται κανείς. Και δεν υπάρχει κανείς που να μου εμπνέει μεγαλύτερη λύπη και οίκτο, από εκείνον που κρύβει τη δειλία του μέσα σε προσωπικές αντιπαραθέσεις και ίντριγκες, που κρύβει τον κακό του εαυτό με το να βρίσκει ως διέξοδο την παραίτηση από δήθεν κακές συμπεριφορές άλλων.

Είναι τέτοια η κατάντια ορισμένων που δεν τους ενοχλεί καν να επιδεικνύουν συμπεριφορές προβληματικού νηπίου, θέλοντας να κρύψουν τις δικές τους προσωπικές αδυναμίες και ανικανότητες. Δύσκολο πράγμα να είναι κανείς αξιοπρεπής και με συνείδηση καθήκοντος στις μέρες μας. Όταν ολόκληρη η κοινωνία βουλιάζει στην αναξιοπρέπεια και την ποταπότητα, είναι εύκολο για όποιον θέλει να κρυφτεί από τον εαυτό του να βγάλει όλη την κακία του στην επιφάνεια, την αγωγή που δεν απέκτησε ποτέ του και να πετάξει από πάνω του το καθήκον που δεν έμαθε ποτέ να υπηρετεί με δική του επιλογή.

Άλλωστε υπάρχει πάντα η εύκολη δικαιολογία. Δεν φταίω εγώ, αλλά οι άλλοι. Κι έτσι η συκοφαντία, η χυδαιότητα και η υποκρισία πάει σύννεφο. Με αυτά τα μέσα μας ανάθρεψαν και μας "κοινωνικοποίησαν" από τα παιδικά μας χρόνια. Μην αναλαμβάνεις ποτέ την ευθύνη γι' αυτά που κάνεις και κυρίως γι' αυτά που δεν κάνεις, άσε τους άλλους να βγάλουν το φίδι από την τρύπα, κοίτα τη δουλίτσα σου κι όλα τ' άλλα δεν είναι για σένα, άσε που στο κάτω-κάτω όλοι ίδιοι είναι! Άρπαξε την ευκαιρία και άσε τους γραφικούς να μιλάνε για αξίες και αρχές! Του φευγάτου η μάνα δεν έκλαψε ποτέ!

Βρόμα και δυσωδία ως εκεί που δεν παίρνει. Μόνο και μόνο για να μάθουμε να ζούμε σαν κοπάδι, σαν άθλια μηρυκαστικά, σαν οικόσιτοι χοίροι συνηθισμένοι τόσο πολύ στη λασπουριά ώστε να τη θεωρούμε ότι πιο οικείο υπάρχει για εμάς. Άσε που πίσω απ' όλες αυτές τις δικαιολογίες, ότι "τίποτε δεν γίνεται", κοκ, κρύβεται η μύχια σκέψη του υποψήφιου προς σφαγή:  Εγώ θα ξεφύγω από τον δήμιο. Εγώ με κάποιον τρόπο θα επιβιώσω, έστω κι αν χαθούν όλοι οι άλλοι.

Μπροστά στα κρεματόρια μιας άλλης εποχής

Είναι η ίδια σκέψη που έκαναν εκατομμύρια που στάθηκαν στις ουρές για τις αίθουσες αερίων και για τα κρεματόρια, την εποχή των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης. Ένας από τους διοικητές αυτών των στρατοπέδων είχε πει στη δίκη του, ότι μπορούσε μέσα σε μια μέρα να "ξαποστείλει" έως και 10 χιλιάδες κρατούμενους με συνοδεία μόλις ενός φρουρού. Όταν τον ρώτησε έκπληκτος ένας από τους δικαστές αν οι κρατούμενοι ήξεραν που πήγαιναν, ο ναζί απάντησε "και βέβαια ήξεραν, μιας και η λειτουργία των κρεματορίων είχε πνίξει το στρατόπεδο με μια μόνιμη αιθαλομίχλη που γέμιζε τα πάντα με τη μυρωδιά των πτωμάτων".

Η δήλωση αυτή προκάλεσε την εύλογη απορία ενός άλλου δικαστή που ρώτησε τον κατηγορούμενο: τι ήταν εκείνο που τους κρατούσε και δεν έπαιρναν το ρίσκο να επιτεθούν στους φρουρούς και να δραπετεύσουν; Ο ναζί απάντησε με πολύ φυσιολογικό τρόπο ότι οι κρατούμενοι δεν είχαν κανενός είδους οργάνωση, αλληλεγγύη και συνοχή, δεν ενδιαφερόταν ο ένας για τον άλλο, ενώ είχαμε ανάμεσά τους κι εκείνους που τους έλεγαν διαρκώς ότι αν κάτσουν ήσυχα μπορεί και να γλυτώσουν, ότι ίσως να μην είναι στην επόμενη "φουρνιά". Κι ο ναζί χαμογελώντας είπε στους έκπληκτους δικαστές του, ότι ακόμη και στην ουρά για τους θαλάμους αερίων υπήρχαν πολλοί που πίστευαν ότι κάτι θα γίνει και τελικά θα επιβιώσουν.

Στην ίδια κατηγορία βρίσκονται κι όσοι πιστεύουν ότι "δεν γίνεται τίποτε". Αδυνατούν να αντιληφθούν το αυτονόητο, ότι μόνο η οργανωμένη και συστηματική δουλειά μέσα στο λαό, από γειτονιά σε γειτονιά, από πόλη σε πόλη, από χωριό σε χωριό, μπορεί να κάνει τη διαφορά. Θα μου πείτε πόσοι έχουν τα κότσια να το κάνουν; Μόνο όσοι πιστεύουν ότι αυτή η ζωή δεν τους αξίζει, ότι δεν υπάρχει περίπτωση να αφήσουν να χαθεί ο λαός και η πατρίδα. Μόνο όσοι πιστεύουν στη νίκη. Μόνο αυτοί, όσο λίγοι κι αν είναι.

Άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε την πάντα διαχρονική ρήση του Ελύτη: Μέσα στη θλίψη της απέραντης μετριότητας, που μας πνίγει από παντού, παρηγοριέμαι ότι κάπου, σε κάποιο καμαράκι, κάποιοι πεισματάρηδες αγωνίζονται να εξουδετερώσουν τη φθορά... Και η ελπίδα θα υπάρχει πάντα όσο αυτοί οι πεισματάρηδες δεν το βάζουν κάτω. Ότι συμφορά κι αν βρει τη χώρα και τον λαό της, ότι καταστροφή κι αν της επιφέρουν, η ελπίδα δεν σβήνει όσο υπάρχουν πεισματάρηδες που συνεχίζουν. Όχι σαν θρησκευτική φράξια. Ούτε σαν ιδεολογική φατρία, αλλά σαν μάχιμη οργάνωση μέσα στον λαό, μιλώντας με το λαό την ίδια γλώσσα για να μπορεί να κρατά ψηλά το κεφάλι ακόμη και στις πιο δύσκολες συνθήκες.

Η ανάγκη για μια νέα Φιλική Εταιρεία

Πολλοί από εμάς όταν πρωτοδημιουργήθηκε το ΕΠΑΜ το συγκρίναμε με την Φιλική Εταιρεία, αλλά και με το ΕΑΜ της παλιάς κατοχής. Δεν είχαμε όμως αντιληφθεί ότι πρέπει να λειτουργήσουμε περισσότερο σαν Φιλική Εταιρεία και λιγότερο σαν ΕΑΜ. Ο λόγος είναι απλός. Το ΕΑΜ πάτησε πάνω στην οιονεί ενότητα του λαού που είχε ξεσηκωθεί από μόνος του, παρά κι ενάντια σ' όλες τις αντιξοότητες, για να υπερασπίσει την πατρίδα του από τον φασίστα εισβολέα. Κι έτσι με μια απλή του κίνηση πέταξε στα σκουπίδια το καθεστώς του φασισμού που του είχε επιβάλλει ο Μεταξάς και ο τοπάρχης των βρετανών κάτοχος του ελληνικού θρόνου.

Σήμερα, δεν υπάρχει αυτό το αίσθημα στο λαό μας. Κι ένας λαός που δεν μπορεί να ανταποκριθεί στο κάλεσμα της υπεράσπισης της πατρίδας όταν αυτή απειλείται από την εξουσία ξένων και ντόπιων τυράννων, τότε δεν είναι λαός, αλλά όχλος. Κι αυτό που διαχωρίζει τον όχλο από τον λαό, είναι ότι δεν έχει εθνική ταυτότητα και συνείδηση.

Το ελληνικό έθνος έπαψε ιστορικά να υφίσταται εδώ και πολλά χρόνια. Πρόκειται για κατάκτηση της μεταπολίτευσης και κυρίως της δικομματικής εναλλαγής από τη δεκαετία του '80 και μετά όπου νέα "μεγάλη ιδέα" του έθνους - όπως είχε πει τότε ο Μητσοτάκης - έγινε η "ευρωπαϊκή ολοκλήρωση", δηλαδή η κατάλυση των εθνών και των λαών στο βωμό της υπερεθνικής εξουσίας των μονοπωλίων της αγοράς.

Κι ο λόγος είναι απλός. Για να υφίσταται ένα έθνος όχι σαν ιδέα, αλλά σαν υλική δύναμη, θα πρέπει να υπάρχει ένας συγκροτημένος ιστορικά λαός που διεκδικεί και υπερασπίζεται την πατρίδα του. Τέτοιος λαός έπαψε να υπάρχει και το βλέπουμε καθαρά σήμερα. Το ελληνικό έθνος κατάντησε μια μπάσταρδη ιδέα, μια σημαία ευκαιρίας, μια απλή πρόφαση για το επίσημο κράτος και την άρχουσα τάξη, ώστε να μας πουλούν και να μας αγοράζουν όλους, μαζί και την εθνική επικράτεια.

Έτσι δημιουργήθηκε από τα πάνω ένα "έθνος" απάτριδων. Ο λαός έχασε σε κρίσιμο βαθμό την αίσθηση της πατρίδας, της οποίας η υπεράσπιση ήταν στις προηγούμενες γενιές το κυρίαρχο κίνητρο για τους κοινωνικούς και πολιτικούς της αγώνες για ελευθερία και δημοκρατία, για ένα καλύτερο αύριο και μια νέα Ελλάδα. Μετατράπηκε σ' έναν εξουσιαζόμενο όχλο, που η αφοσίωσή του βρίσκεται στο κόμμα, τον πολιτευτή και τον εκάστοτε πραίτορα της εξουσίας.

Δείτε με τι θεοσέβεια στέκεται απέναντι στα κόμματα - που για τους περισσότερους ακόμη κι όταν τα σιχτιρίζουν συνιστούν κάτι περισσότερο από ακλόνητες και αιώνιες αλήθειες - όπως και τους επώνυμους των μηχανισμών της εξουσίας, έστω κι αν έχουν αναδειχθεί από τον κατιμά της κοινωνίας και συνιστούν ένα είδος "λαμέ" περιθωρίου με επίπεδο, γούστα και συμπεριφορές υπόκοσμου. Έστω κι αν ο καλύτερος από δαύτους δεν φτάνει ούτε καν στο μικρό του δαχτυλάκι όποιου ξέρει τι σημαίνει καθημερινός μόχθος για τον επιούσιο.

Το καθήκον του αληθινού αγωνιστή σήμερα

Τι κάνουμε εμείς λοιπόν σε μια τέτοια κατάσταση; Μια επιλογή είναι να γίνουμε σαν όλους τους άλλους, λέγοντας που δεν γίνεται τίποτε καλύτερο. Αυτό μπορεί να το πει εύκολα όποιος δεν έχει αγωνιστεί ποτέ στη ζωή του. Δεν εννοώ σε πολιτικούς αγώνες, αλλά να έχει αγωνιστεί προκειμένου να φτιάξει τη ζωή του όπως αυτός ορίζει. Θα μου πείτε είναι λίγοι αυτοί. Ναι, αλλά σ' αυτούς στηρίζεται η ζωή και ολόκληρη η κοινωνία. Είναι η πάστα από την οποία φτιάχνονται οι πεισματάρηδες που λέγαμε πριν.

Όποιος λοιπόν έχει αγωνιστεί για να φτιάξει με τα χέρια του τη ζωή του και δεν υπήρξε ποτέ του έρμαιο της τύχης, ή των ευκαιριών που άλλοι καθόριζαν, η απάντηση είναι αυτονόητη. Αγώνας μέχρις εσχάτων. Αγώνας με τη μορφή που πήρε όταν η Φιλική Εταιρεία άρχισε να μετουσιώνει τις ιδέες των λογίων περί ελληνικού έθνους σε πραγματική υλική δύναμη. Τέτοιος αγώνας χρειάζεται και σήμερα. Τηρουμένων πάντα των ιστορικών αναλογιών.

Όσο υπάρχει μια συγκροτημένη δύναμη που ξέρει να δουλεύει οργανωμένα μέσα στον λαό την ανάγκη της εθνικής απελευθέρωσης, τότε το ελληνικό έθνος δεν έχει χαθεί παντελώς. Κι όσο απλώνεται το οργανωτικό της δίκτυο και η κοινωνικοπολιτική επιρροή της, τόσο το ελληνικό έθνος θα αναγεννιέται ενάντια σε κάθε επιβουλή ντόπιων και ξένων τυράννων. Θα αναγεννιέται σε νέα κοινωνική βάση, όπου ο όχλος και η ταξική πόλωση που οδηγεί σήμερα στη μετατροπή του εργαζόμενου σε προλετάριο με την αρχαία ρωμαϊκή έννοια και συνείδηση, θα μετασχηματίζεται σε μια μάχιμη κοινωνικοπολιτική δύναμη με τέτοια αίσθηση ιστορικής ρίζας και συνέχειας, ώστε να αντιληφθεί στην πράξη την ανάγκη να διεκδικήσει την πατρίδα του προκειμένου να γίνει ο καταπιεσμένος λαός αφέντης στον τόπο του.

Άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Είναι ο μοναδικός τρόπος για να αναγεννηθεί το ελληνικό έθνος, ώστε να μην καταλήξει ένα απλό μουσειακό είδος στις προθήκες ιστορίας των μεγάλων κέντρων της Δύσης δίπλα στους πολιτισμούς που αδίστακτα εξαφάνισε από προσώπου γης το "εκπολιτιστικό έργο" της αποικιοκρατίας. Μόνο έτσι η πλειοψηφία του πληθυσμού της χώρας δεν θα καταλήξει τελικά να γίνει νομαδικό προλεταριάτο αίσχιστης μορφής, ή θύτες επί το αρχαιοελληνικότερον, υπό καθεστώς παγκόσμιας τυρρανίας.

Η ασθένεια του πολιτικού κρετινισμού

Τα λέμε όλα αυτά για να θέσουμε το μέτρο με βάση το οποίο θα πρέπει να κρίνουμε τις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα μας. Πρέπει επιτέλους να απαλλαγούμε από την επιρροή του πολιτικού κρετινισμού που κρίνει τις εξελίξεις με βάση τα αποτελέσματα των εκλογών και από το τι συμβαίνει στο κοινοβούλιο. Η πάθηση αυτή που συνοδεύεται από χαρακτηριστική πνευματική μαλθακότητα (μαλακία κατά Θουκιδίδη) αναδείχθηκε μαζί με τον κοινοβουλευτισμό και όπως πολύ χαρακτηριστικά έλεγε ο Ένγκελς "είναι μια ανίατη ασθένεια, μια ασθένεια των οποίων τα ατυχή θύματα είναι διαποτισμένα από την ευγενή πεποίθηση ότι όλος ο κόσμος, η ιστορία και το μέλλον του, κατευθύνονται και καθορίζονται από την πλειοψηφία των ψήφων εκείνου ακριβώς του αντιπροσωπευτικού οργάνου που έχει την τιμή να τους έχει ως μέλη του."

Την πάθηση αυτή ο Χέρμπερτ Σπένσερ χαρακτήριζε ως τη "μεγάλη πολιτική δεισιδαιμονία" της εποχής μας: "Η μεγάλη πολιτική δεισιδαιμονία του παρελθόντος ήταν η ελέω Θεού βασιλεία. Η μεγάλη πολιτική δεισιδαιμονία του παρόντος είναι το θεϊκό δικαίωμα των κοινοβουλίων. Το λάδι του χρίσματος φαίνεται πώς απροσδόκητα είχε στάξει από το κεφάλι του ενός στις κεφαλές των πολλών, και έχει δώσει ιερότητα στους ίδιους και στα διατάγματά τους."

Επομένως θα πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε ότι για εμάς η μάχη των εκλογών δεν είναι το άπαν. Επιλέγουμε να τη δώσουμε με τους δικούς μας όρους και ανάλογα με τα μέσα που διαθέτουμε για να δούμε πώς κινείται το θερμόμετρο της κοινωνίας, για να σταθμίσουμε τη δική μας παρέμβαση σ' αυτήν. Είναι σίγουρο ότι από αυτό καθεστώς, από αυτόν τον αποικιακό ζυγό δεν θα βγούμε με εκλογές. Θα οδηγηθούμε σε αναμέτρηση. Αυτό που θα κρίνει αυτή την αναμέτρηση θα είναι το επίπεδο ωριμότητας και οργάνωσης του λαού.

Για εμάς οι εκλογές είναι μια πολιτική μάχη σαν όλες τις άλλες που δίνουμε, ή οφείλουμε να δώσουμε μέσα στην κοινωνία. Όπως δεν μπορούμε να απορρίψουμε ευθύς εξαρχής οποιαδήποτε μορφή αγώνα, έτσι δεν μπορούμε να απορρίψουμε και την μάχη των εκλογών, όποτε κρίνουμε ότι η συμμετοχή μας σ' αυτές είναι απαραίτητη. Η πολιτική αποχή δεν υπήρξε ποτέ και σε καμιά περίπτωση λύση ή μοχλός μεγάλων ανατροπών σε όφελος του λαού. Μόνο το περιθώριο ευνοεί η όποια λογική της πολιτικής αποχής.

Όπως λοιπόν δεν θεωρούμε τις εκλογές το άπαν της παρέμβασής μας στην κοινωνία, έτσι δεν απορρίπτουμε τις εκλογές ως πολιτική μάχη που αφορά εκατομμύρια λαού. Εκτός κι αν το νόσημα του πολιτικού κρετινισμού, που συνήθως εμφανίζεται με διφυή χαρακτήρα, ή σαν κοινοβουλευτικός κρετινισμός, ή σαν αντικοινοβουλευτικός κρετινισμός, μας έχει μετατρέψει σε ομάδα του περιθωρίου, η οποία όπως πάντα θεμελιώνεται στη δική της πολιτική θρησκοληψία της απόλυτης αλήθειας. Ξέρετε το γνωστό. Εφόσον εμείς ξέρουμε ότι το κοινοβούλιο είναι απάτη, ή η ΕΕ είναι εγκληματική, τότε δεν συμμετέχουμε και επιτρέπουμε στις κυρίαρχες δυνάμεις να δρουν ελεύθερα και χωρίς καμιά πρόκληση. Κι αυτή η άποψη φαντάζει επαναστατική! Όσο επαναστατικός ήταν πάντα ο αναχωρητισμός!

Τι καθήκον καλείται να εκπληρώσει το ΕΠΑΜ;  

Όμως, όλοι εμείς που ενταχθήκαμε και παλεύουμε από τις γραμμές του ΕΠΑΜ για την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση του ελληνικού λαού από τον αποικιακό ζυγό, καλούμαστε να κάνουμε τη διαφορά μέσα στην ελληνική κοινωνία όσο ποτέ άλλοτε. Τη διαφορά ανάμεσα σ' αυτούς που επιμένουν να αγωνίζονται ατομικά και συλλογικά, την ώρα που όλοι οι άλλοι τείνουν να παραδοθούν στο μοιραίο. Τη διαφορά ανάμεσα σ' αυτούς που δεν εγκαταλείπουν αρχές, στόχους και προτάγματα, την ίδια ώρα που όλοι οι άλλοι συμβιβάζονται με το υφιστάμενο καθεστώς και τον τρόπο ζωής που αυτό επιβάλλει. Τη διαφορά ανάμεσα σ' αυτούς που δεν πρόκειται να λυγίσουν, ή να προδώσουν τον λαό και την πατρίδα τώρα στην πιο κρίσιμη στιγμή τους, όταν όλοι οι άλλοι στρουθοκαμηλίζουν, ή προσποιούνται ότι δεν τρέχει κάτι το ιδιαίτερο.

Η Ελλάδα σήμερα ζει μέσα σ΄ ένα εξαιρετικά επικίνδυνο κοινωνικό και πολιτικό τέλμα, την ίδια ώρα που θεσμικά και οικονομικά καταρρέει ολοκληρωτικά. Την ίδια ώρα που οι εξωχώριες δυνάμεις και κέντρα που της έχουν επιβάλλει το αποικιακό καθεστώς κατοχής, προχωρούν όλο και πιο αδίστακτα στην εξόντωση του ελληνικού λαού, στην εκποίηση της εθνικής επικράτειας και στην αναθεώρηση όλων των βασικών γνωρισμάτων που συνθέτουν την ύπαρξη του ελληνικού κράτους.

Το ίδιο το κράτος έχει μεταβληθεί σ' έναν απόλυτα εχθρικό μηχανισμό οικονομικής και φυσικής καταστολής του έλληνα πολίτη, στερώντας του όλα τα βασικά ανθρώπινα, οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά και πολιτιστικά δικαιώματα. Στόχος του είναι να φτωχοποιήσει τον μέσο Έλληνα, να τον πνίξει στα χρέη ώστε να μην του μείνει ίχνος εισοδήματος και περιουσίας, εκτός από ένα πενιχρό, αμφίβολο και υπό αίρεση μεροκάματο. Έτσι ώστε να γίνει έρμαιο της καθημερινής επιβίωσης, μετανάστης μέσα στον ίδιο τον τόπο του.

Δεν θέλει και πολλά για να καταλάβει κανείς ότι το καθεστώς προχωρά βήμα το βήμα προετοιμάζοντας την τελική αναμέτρησή του με τον ελληνικό λαό. Ξέρει πολύ καλά ότι η κοινωνική οργή θα ξεσπάσει αργά ή γρήγορα. Άλλωστε χωρίς την ολοκληρωτική συντριβή του λαού μέσα από μια ανοιχτή και ενδεχομένως αιματηρή αναμέτρηση, δεν μπορεί να προχωρήσει στην ολοκληρωτική διάλυση της χώρας και τον εθνικό της ακρωτηριασμό. Για να τα καταφέρει όμως το καθεστώς θα πρέπει πρώτα να συνθλίψει κάθε ελπίδα στον απλό κόσμο, να του στερήσει κάθε δυνατότητα συλλογικής άμυνας και οργάνωσης.

Κι έτσι να μπορέσει να αναμετρηθεί μαζί του, όταν και όποτε αποφασίσει το ίδιο, χωρίς να υπάρχει ο κίνδυνος να αντιμετωπίσει έναν οργανωμένο και αποφασισμένο λαό. Να μπορέσει να επιβάλλει όρους καταστολής με μισθοφόρους και ιδιωτικοποιημένες δυνάμεις ασφαλείας με τη συνδρομή του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, προκειμένου στην κομματιασμένη Ελλάδα να μπορούν οι επίδοξοι επενδυτές να διασφαλίσουν τις επενδύσεις τους.

Κι οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι το καθεστώς τα καταφαίρνει μια χαρά. Ο λαός μας ποτέ δεν ήταν τόσο ανοργάνωτος και τόσο απροστάτευτος, όσο σήμερα. Δεν ήταν ποτέ του τόσο απαισιόδοξος για το παρών και το μέλλον του, όσο σήμερα. Δεν είχε χάσει ποτέ του τόσο πολύ τις ελπίδες του, όσο σήμερα. Το μόνο που ελπίζει είναι να τελειώσει όσο πιο γρήγορα το μαρτύριο που ζει, ακόμη κι αν τα χάσει όλα.

Ποτέ του δεν σερνόταν πίσω από κομματάρχες και πολιτευτές όσο σήμερα, νομίζοντας ότι αν κάτσει ήσυχα και συμμορφωθεί θα τελειώσει το μαρτύριο. Αυτό άλλωστε του λένε από όλο το φάσμα του πολιτικού συστήματος. Ενώ όσοι υποτίθεται ότι μιλούν εξ ονόματός του, φροντίζουν να οδηγούν από τη μια ταπεινωτική ήττα στην άλλη κάθε τομέα και κλάδο που ξεσηκώνεται, κάθε εκδήλωση αγωνιστικής έξαρσης μέσα στο λαό. Ο λαός μας κυριολεκτικά αηδίασε από δήθεν αγώνες για την τιμή των κομματικών όπλων, από απεργίες χωρίς αντίκρισμα και κινητοποιήσεις με στόχο τόσο στενά αιτήματα που προδικάζουν την ήττα και την ταπείνωση μπροστά στην αλαζονεία των κυβερνώντων.

Τι κατόρθωσαν 4 χρόνια ήττας πάνω στην ήττα; Να πείσουν τον λαό ότι πρέπει να γυρίσει την πλάτη του σε κάθε οργανωμένη και συλλογική κινητοποίηση. Να τι κατάφεραν οι κομματικοί μηχανισμοί και οι ηγεσίες των συνδικάτων. Ποτέ ο λαός μας δεν ένιωθε τόσο απελπισμένος και ανήμπορος. Ποτέ ο λαός μας, μαθημένος στην ήττα, ανοργάνωτος και διασπασμένος, δεν ήταν τόσο εύκολος αντίπαλος για ένα τόσο αδίστακτο και φονικό καθεστώς όπως το σημερινό. Ποτέ ο λαός μας δεν ήταν ένα τόσο εύκολο θύμα για την μαζική σφαγή που προετοιμάζουν οι δυνάμεις του καθεστώτος αποικιακής κατοχής.

Ποια πρέπει λοιπόν να είναι η στάση μας;

Το ΕΠΑΜ θα πρέπει όσο ποτέ άλλοτε να αναδειχθεί μέσα στην κοινωνία, μέσα στο λαό μας ως φάρος ενότητας και παράδειγμα οργανωτικής ανάπτυξης. Να γιατί κάνουμε την έκκληση-προσκλητήριο συνεργασίας σ' όλες τις δυνάμεις εντός και εκτός κοινοβουλίου. Να γιατί απευθυνόμαστε όχι μόνο, ούτε κύρια στις ηγεσίες, αλλά στον απλό κόσμο, πρωτίστως σε όσους βρεθήκαμε μαζί στους δρόμους του αγώνα ανεξάρτητα από το που ανήκουν, τι ψήφισαν, ή τι πρόκειται να ψηφίσουν.

Η πολιτική συμφωνία υπάρχει ήδη ανάμεσά μας, ανάμεσα σ' αυτούς που παλεύουν ενάντια στις κατασχέσεις και τους πλειστηριασμούς, ενάντια στις τράπεζες, τα χαράτσια, το γενικό ξεπούλημα και τον εργασιακό μεσαίωνα. Γιατί λοιπόν να μην θέσουμε ως βάση της κοινής πολιτικής δράσης αυτά τα αιτήματα, που ήδη έχουν ζυμωθεί μέσα στον κόσμο και είναι τα μόνα που μπορούν να εξασφαλίσουν την ευρύτερη δυνατή συσπείρωση των λαϊκών μαζών;

Αυτό που προέχει σήμερα, αυτήν εδώ τη στιγμή, δεν είναι να πειστεί ο κόσμος, ο λαός για τη σημασία των προταγμάτων μας, αλλά να ξεφύγει το ταχύτερο δυνατό από το τέλμα, από αυτό τον βάλτο. Αν δεν ξεφύγει πάμε ολοταχώς σε μαζική σφαγή όπου το ποιος έχει δίκιο στα προτάγματά του θα έχει τελείως δευτερεύουσα σημασία. Άλλωστε η πολιτική συμφωνία θα είναι και οφείλει να είναι ανοιχτή στην ελεύθερη ζύμωση και στην αναμέτρηση προταγμάτων για την λύση του σημερινού αδιεξόδου.

Το ΕΠΑΜ στις σημερινές συνθήκες οφείλει να αποδείξει ότι μπορεί να αναπτύσσεται οργανωτικά μέσα στο λαό. Από αυτή την οργανωτική ανάπτυξή του μέσα από νέα μέλη και φίλους δεν εξαρτάται μόνο η επιβίωση του ίδιου του Μετώπου, αλλά και η τύχη του ίδιου του λαού. Κι ο λόγος είναι απλός. Έχει αποδειχθεί ότι το ΕΠΑΜ είναι το μόνο πολιτικό σχήμα που χάρις στην οριζόντια μορφή της οργάνωσής του, χάρις στο συμμαχικό και μετωπικό του χαρακτήρα που κατακτιέται μέσα στο λαό, μπορεί να αναπτύσσεται οργανωτικά και πολιτικά στις σημερινές ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες. Κανένα άλλο πολιτικό σχήμα δεν έχει αυτή τη δυνατότητα. Μπορεί να μαζεύει ψήφους, ή επίδοξους πολιτευτές, αλλά η οργανωτική δομή του είναι σαθρή. Ειδικά μπροστά σ' εκείνη του ΕΠΑΜ.

Η δική μας δύναμη βρίσκεται στην οργάνωσή μας, ιδίως στη δυνατότητά της να αναπτύσσεται και να απλώνεται μέσα στο λαό. Ας κάνουμε λοιπόν το 3ο τακτικό συνέδριο του Μετώπου μας την αφετηρία για μια νέα ορμητική ανάπτυξη μέσα στις τάξεις του λαού. Είμαστε οι μόνοι που μπορούμε να το κάνουμε χωρίς να τάζουμε λαγούς με πετραχήλια, διορισμούς και βολέματα. Είμαστε οι μόνοι που μπορούμε να το κάνουμε καλώντας και προετοιμάζοντας τον ίδιο τον λαό να πάρει ο ίδιος τις τύχες του στα χέρια του.


Από εμάς εξαρτάται αν θα μείνει ζωντανή η ιδέα της ενότητας του λαού πέρα και πάνω από κομματικούς και ιδεολογικούς διαχωρισμούς. Από εμάς εξαρτάται αν θα μείνει ζωντανή η ανάγκη συλλογικής και οργανωμένης δράσης του ίδιου του λαού, χωρίς διαμεσολαβητές και εξαρτήσεις από μηχανισμούς. Από εμάς εξαρτάται αν θα μείνει ζωντανή κι αν θα φουντώσει η φλόγα της λευτεριάς, του πατριωτισμού και της εθνικής αξιοπρέπειας του λαού μας μπροστά στη μεγαλύτερη απειλή που έχει αντιμετωπίσει ποτέ για την ίδια την κοινωνική και εθνική του υπόσταση.

* Πολιτική Εισήγηση στο 3ο τακτικό συνέδριο του ΕΠΑΜ, 27/9/2014.

Δείτε το video:


Διαβάστε περισσότερα...

Ολοκληρώθηκαν οι εργασίες του 3ου Πανελλαδικού Συνεδρίου του Ε.ΠΑ.Μ.


Ολοκληρώθηκαν σήμερα το βράδυ, Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2014 οι εργασίες του 3ου Πανελλαδικού Συνεδρίου του Ενιαίου Παλλαϊκού Μετώπου στην Καλλιθέα με τη συμμετοχή πλέον των 500 συνέδρων και παρατηρητών από όλη τη χώρα.

Το Συνέδριο άνοιξε το απόγευμα της Πέμπτης 25/9/14 σε πανηγυρική ατμόσφαιρα, όπου μετά από ένα σύντομο χαιρετισμό του απερχόμενου Γενικού γραμματέα της Π.Γ. συν/στή Δημήτρη Καζάκη, ακολούθησαν οι θερμοί χαιρετισμοί από τους προσκεκλημένους. Το Συνέδριο χαιρέτησαν δια των παρισταμένων εκπροσώπων τους, ο ΣΥΡΙΖΑ, οι ΑΝΕΛ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το Σχέδιο Β', το κόμμα "Δραχμή", το κίνημα "ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ", το κίνημα "ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ - Ενιαίο Μέτωπο", το κόμμα των Πειρατών, πολλές άλλες συλλογικότητες και οργανώσεις. Χαιρετιστήρια μηνύματα απέστειλαν η βουλευτής των ΑΝΕΛ κ. Ραχήλ Μακρή και οι πρέσβεις της Κούβας και της Βενεζουέλας. Παρέστη επίσης, αντιπροσωπεία του ΔΗΚΚΙ.

Οι εργασίες του Συνεδρίου συνεχίστηκαν την Παρασκευή 26/9 με τοους απολογισμούς των απερχόμενων οργάνων και την συζήτηση επί του Καταστατικού. Συνεχίστηκαν το Σάββατο με τις πολιτικές εισηγήσεις και τις τοποθετήσεις των συνέδρων. Τελικά οι εργασίες ολοκληρώθηκαν σε ένα κλίμα ενότητας και αγωνιστικής διάθεσης την Κυριακή με την ψήφιση της πολιτικής απόφασης και την εκλογή των νέων οργάνων. 

Το Συνέδριο αυτό αποτελεί σταθμό και τομή για τα πολιτικά πράγματα της χώρας, αφού για πρώτη φορά πολιτικός φορέας εφάρμοσε στην πράξη και χωρίς καμιά εξαίρεση, τη δημοκρατική εναλλαγή στα πρόσωπα, υλοποιώντας καταστατική πρόβλεψη για μη δυνατότητα εκλογής στα όργανα, όλων των μελών τους που συμπληρώνουν δύο συνεχόμενες θητείες. 

Έτσι, όλα τα μέχρι τώρα στελέχη της Πολιτικής Γραμματείας συμπεριλαμβανομένου του σ. Δημήτρη Καζάκη, καθώς και του Οργανωτικού Γραφείου επιστρέφουν στους πυρήνες τους και αναλαμβάνουν νέα πρόσωπα τα νέα καθήκοντα που προκύπτουν από τις ανάγκες και την αλλαγή του καταστατικού που εγκρίθηκε από το Συνέδριο.

Σύντομα θα εκδοθεί λεπτομερές Δελτίο Τύπου για τις εργασίες του 3ου Πανελλαδικού Συνεδρίου και τη συγκρότηση των νέων οργάνων.

Αθήνα 28 Σεπτεμβρίου 2014
Διαβάστε περισσότερα...

Τετάρτη 24 Σεπτεμβρίου 2014

Δ. Καζάκης: Τι πραγματικά είπε ο Τσίπρας στη Θεσσαλονίκη



του Δημήτρη Καζάκη

Επιτέλους υπάρχει μια ακόμη συγκεκριμένη πρόταση για το σήμερα ώστε να συζητήσουμε. Μέχρι σήμερα οι μόνοι που έκαναν προτάσεις συγκεκριμένες ήταν οι δανειστές και το ΕΠΑΜ. Οι υπόλοιποι έμεναν στα συνθήματα που δεν λένε τίποτε στην πράξη.

Τις μεν προτάσεις των δανειστών και το καταστροφικό τους αδιέξοδο τις ζει εδώ και τέσσερα χρόνια ολόκληρη η χώρα. Το κόστος τους το μετράμε όχι μόνο με όρους οικονομικής κατάρρευσης, αλλά και με εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπινες ζωές που εξοντώνονται εν ψυχρώ, με γενιές ολόκληρες που ξεκληρίζονται, ή υποθηκεύονται πριν καν γεννηθούν. Τις δε συγκεκριμένες προτάσεις του ΕΠΑΜ για το τι κάνεις τις πρώτες 100 ημέρες ώστε να ξεφύγεις οριστικά από το σημερινό αδιέξοδο, δεν τολμά να τις συζητήσει κανείς διότι οι μεν κυβερνώντες τρέμουν αυτό το ενδεχόμενο, οι δε αντιπολιτευόμενοι τρέμουν την ρήξη με τους δανειστές.

Σ' αυτό που επιμέναμε ευθύς εξαρχής ήταν να μιλήσουμε όλοι τη γλώσσα του συγκεκριμένου. Ειδικά η αντιπολίτευση. Και ειδικότερα όσοι αντιμετωπίζουν τις δικές μας προτάσεις που θεμελιώνονται στη διαγραφή του χρέους, στο εθνικό νόμισμα και στο ριζικό ξύλωμα του καθεστώτος αποικιακής κατοχής με ύφος μπλαζέ και με την γνωστή επωδό "αυτά δεν γίνονται", αλλά κατά άλλα ισχυρίζονται ότι είναι εναντίον των μνημονίων και της υποθήκευσης της χώρας. Να μας πουν, δηλαδή, πώς σκέφτονται να αντιμετωπίσουν εδώ και τώρα τα τρομακτικά κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά ελλείμματα που έχουν δημιουργηθεί και έχουν οδηγήσει τη χώρα σε κλιμακούμενη κατάρρευση και τον λαό σε γενοκτονία.

Δεν θα μπορούσαμε λοιπόν να μην υποδεχθούμε με ικανοποίηση την ομιλία του κ. Τσίπρα στην ΔΕΘ. Επιτέλους μια πολύ συγκεκριμένη και άμεση πρόταση της αξιωματικής αντιπολίτευσης που μπορεί να συζητηθεί με σοβαρότητα. Βέβαια, δεν είδαμε καμιά διάθεση του κ. Τσίπρα να θέσει τις προτάσεις του σε ανοιχτή και δημόσια διαβούλευση με την κοινωνία, τα κινήματα, τις πολιτικές δυνάμεις. Δυστυχώς, διέπεται από την λογική του take it, or leave it, πωλείται όπως είναι επιπλωμένο! Ίσως να φταίνε οι καινούργιες παρέες που απέκτησε στα σαλόνια υψηλής πολιτικής στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ.

Στο κυνήγι της πεπατημένης...

Γι' αυτό άλλωστε και ο κ. Τσίπρας διεκδικεί την εκλογική αυτοδυναμία. Όχι την αυτοδυναμία μέσα στο λαό που θα απαιτούσε την συγκρότηση ενός πλατύτατου πλειοψηφικού ρεύματος με συμμαχίες και πολιτικές συμφωνίες μέσα από την κινηματική αναγέννηση της κοινωνίας, αλλά την κομματική αυτοδυναμία στην κυβέρνηση. Στην πρώτη περίπτωση θα χρειαζόταν να θέσει τις προτάσεις του στη δοκιμασία του ανοιχτού πολιτικού διαλόγου μέσα στη κοινωνία, μπροστά στο λαό, ώστε να υπάρξει η ευρύτερη δυνατή συμπαράταξη στη βάση μιας κοινής πολιτικής συμφωνίας, ενώ στη δεύτερη αρκεί το όσοι πιστοί προσέλθετε, διαθέτουμε θώκους, καρέκλες και έδρες προς διανομή!

Η κομματική αυτοδυναμία υπηρετεί το δόγμα "ισχυρή κυβέρνηση" για την εφαρμογή του προγράμματός της. Όμως, όπως έχει αποδειχθεί και στην πράξη, το δόγμα αυτό ισχυροποιεί την εκάστοτε κυβέρνηση απέναντι στις πιέσεις του λαού και της επιτρέπει να διαχειριστεί το πολιτικό κόστος από τις παλινωδείες της και τις διαψεύσεις των υποσχέσεών της. Σ' ολόκληρη την μεταπολίτευση πήξαμε από "ισχυρές κυβερνήσεις" που εφάρμοσαν το πρόγραμμά τους και μας οδήγησαν στη χειρότερη χρεοκοπία στην ιστορία του ελληνικού κράτους. Θεωρητικά, θα πρέπει να ακούμε για κομματικές αυτοδυναμίες και να μας σηκώνεται η τρίχα.

Αυτό σημαίνει ότι δεν χρειαζόμαστε "ισχυρή κυβέρνηση"; Και βέβαια χρειαζόμαστε. Όμως όχι απέναντι στον λαό, αλλά απέναντι στις εξωχώριες και εγχώριες δυνάμεις που μας έχουν επιβάλλει το καθεστώς αποικιακής κατοχής. Πώς δημιουργείται μια "ισχυρή κυβέρνηση" που μπορεί να τα βάλει με τους δανειστές; Με κομματικές αυτοδυναμίες, ή με ένα πλατύ πελιοψηφικό ρεύμα μέσα στο λαό που δημιουργεί προϋποθέσεις ισχυρών μαζικών κινημάτων; Υπάρχει πιο ισχυρό διαπραγματευτικό ατού μιας κυβέρνησης που θέλει να εναντιωθεί σε δανειστές και δυνάστες από έναν λαό που βρίσκεται στους δρόμους διεκδικώντας τα αυτονόητα; Εκτός κι αν δεν θέλει να εναντιωθεί, αλλά απλά "πουλάει μούρη" για προεκλογικούς λόγους.

Η συλλήβδην καταγγελία βοηθά τους κυβερνώντες.

Ωστόσο, δεν συμμεριζόμαστε τις λογικές της γενικής καταγγελίας των προτάσεων Τσίπρα. Δεν μπορείς απλά να τις καταγγείλεις στο όνομα των δικών σου συνθημάτων. Δεν μπορείς να τους ρίξεις το ανάθεμα, όπως κάνει για παράδειγμα το ΚΚΕ, χωρίς να αντιπροτείνεις κάτι άλλο άμεσο και πρακτικό που μπορεί να συνενώσει αγωνιστικά τον λαό και να τον βγάλει από το σημερινό αδιέξοδο.

Τα αναθέματα και οι καταγγελίες από δυνάμεις που έχουν διαπρέψει για την διασπαστική τους λογική μέσα στο κίνημα και στο λαό, που δεν έχουν να πουν τίποτε για το σήμερα και τα μεταθέτουν όλα στις δικές τους αντικαπιταλιστικές φαντασιώσεις, που ανέχονται την αποικιοποίηση της χώρας και την πρωτοφανή δουλοποίηση της εργασίας γιατί "έτσι είναι ο καπιταλισμός", παίζουν το παιχνίδι των κυβερνώντων που θέλουν να πείσουν τον εξουθενωμένο Έλληνα, ότι δεν υπάρχουν άλλες προτάσεις εκτός από εκείνες που με κόστος τη δική του ζωή εφαρμόζονται σήμερα με τόσο καταστροφικό τρόπο.

Κι όπως την εποχή του κλασσικού φασισμού και του χιλτερισμού δεν υπήρχε καλύτερος σύμμαχος στην άνοδό τους από τις δυνάμεις εκείνες που θεωρούσαν ότι ο εκφασισμός του καπιταλισμού δεν ήταν παρά ένα αναγκαίο στάδιο που έφερνε την δικτατορία του προλεταριάτου πιο κοντά, το ίδιο ισχύει και σήμερα με τις αντικαπιταλιστικές καταγγελίες του ΚΚΕ και των ομοίων του. Δεν υπάρχει καλύτερος σύμμαχος για το καθεστώς αποικιακής κατοχής από όλους εκείνους που μεταθέτουν το πρόβλημα από το σήμερα στο μέλλον, που αρνούνται να μιλήσουν με όρους συνεύρεσης πάνω στη βάση ενός άμεσου και πρακτικά υλοποιήσιμου προγράμματος μέτρων ανακούφισης των εργαζόμενων μαζών, το οποίο θα τους δίνει δύναμη, ελπίδα και κουράγιο για να ανατρέψουν το καθεστώς δουλοπαροικίας του χρέους.

Όποιος θέτει την ανατροπή του καπιταλισμού στη θέση της ανατροπής του σημερινού καθεστώτος με όρους εθνικής ανεξαρτησίας και κοινωνικής απελεύθερωσης και έτσι καταδικάζει κάθε προσπάθεια υλικής και ηθικής ανακούφισης των εργαζομένων, τότε λειτουργεί ως πράκτορας της σημερινής εξουσίας. Με τους ίδιους ακριβώς όρους που λειτούργησαν ως πράκτορες, όσοι έθεταν στον μεσοπόλεμο και την παλια κατοχή τον αντικαπιταλισμό τους πάνω από τον αγώνα ενάντια στο φασισμό και την υπεράσπιση της πατρίδας. Θυμίζουμε μόνο για την ιστορία ότι οι περισσότεροι από δαύτους αποδείχτηκε τελικά ότι υπήρξαν πράκτορες και επί μισθώσει.

Να βράσω το γεγονός ότι συνθηματολογούν ενάντια στο ευρώ και την ΕΕ. Όταν έχουν κάνει αποστολή τους να διασπούν και να διαλύουν εκ προοιμίου κάθε δυνατότητα να ενωθεί ο λαός πέρα και πάνω από ιδεολογικές διαφορές πάνω σε μια πολιτική συμφωνία στη βάση των δικών του πιο άμεσων και ζωτικών αιτημάτων, τότε λειτουργούν ως πράκτορες του εχθρού, ως πέμπτη φάλαγγα. Απλά χρησιμοποιούν τα αντικαπιταλιστικά συνθήματα ως πρόφαση, ως στάχτη για τα μάτια των αφελών.

Γι' αυτό και θεωρούμε ότι η συλλήβδην καταγγελία των προτάσεων Τσίπρα, χωρίς να τίθεται μια ξεκάθαρη εναλλακτική πρόταση πάνω στην οποία θα μπορούσε από σήμερα να οικοδομηθεί μια πλατύτατη ανοιχτή συνεργασία στη βάση άμεσων προταγμάτων και αιτημάτων που θα μπορούσαν εδώ και τώρα να ανακουφίσουν την πλειοψηφία του λαού, δουλεύει υπέρ των κυβερνώντων. Όποια κι αν είναι η πρόφαση. Κι όποιος ασκείται σε τέτοιου τύπου καταγγελίες έχει μετεξελιχθεί, χωρίς ίσως να το έχει καταλάβει, σε πράκτορα του καθεστώτος, σε πολιτικό εγγυητή της διαίρεσης και της διάσπασης του λαού.

Τέρμα με τις λογικές των μονοδρόμων

Τι μας λένε τα παπαγαλάκια της κυβερνώσας συμμορίας; Ότι οι προτάσεις του Τσίπρα είναι ανεδαφικές και ανέξοδες παροχολογίες χωρίς αντίκρυσμα. Από που κι ως που η αποφασισιτκή ελάφρυνση της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού από τα κλιμακούμενα χρέη του μνημονίου είναι ανεδαφική και ανέξοδη παροχολία; Κι από που έως που υπάρχει μία και μόνο πρόταση;

Αν θέλουμε να μιλήσουμε σοβαρά και μάλιστα με κριτήριο το συμφέρον της χώρας και του λαού της, πρέπει να απορρίψουμε μια για πάντα τις λογικές των μονοδρόμων. Οι προτάσεις του Τσίπρα και εσωτερική συνοχή διαθέτουν και απαντούν στα σημερινά προβλήματα, μόνο που το κάνουν όχι από την σκοπιά του κατατρεγμένου λαού και της πατρίδας, αλλά από την σκοπιά μιας αδύνατης εξίσωσης. Πώς μπορεί κάποιος να διαχειριστεί διαφορετικά την υπάρχουσα κατάσταση χωρίς να θίξει τα δεδομένα πλαίσια που έχουν τεθεί άνωθεν και έξωθεν. Με λίγα λόγια πώς μπορεί να φτιάξει κανείς ομελέτα χωρίς να σπάσει αυγά.

Το ίδιο διχαστικός με τον Σαμαρά

Για να τα δούμε πιο συγκεκριμένα. Το δυστύχημα με τον κ. Τσίπρα είναι ότι έχει υιοθετήσει τον διχαστικό πολιτικό λόγο του κ. Σαμαρά, αλλά από την ανάποδη. Για τον κ. Τσίπρα η κυρίαρχη αντίθεση σήμερα δεν είναι ανάμεσα στην μεγάλη πλειοψηφία του λαού και τις δυνάμεις που έχουν επιβάλλει, στηρίζουν και υπηρετούν το καθεστώς αποικιακής κατοχής, αλλά ανάμεσα στο "χθες" και το "σήμερα", ανάμεσα στη ΝΔ και το ΣΥΡΙΖΑ. Χρησιμοποιεί δηλαδή το ίδιο διχαστικό σχήμα του Σαμαρά, αλλά από την ανάποδη.

Με άλλα λόγια, όπως ο Σαμαράς μας λέει το εκπληκτικό και άκρως προκλητικό "ή εμείς ή το χάος", το ίδιο μας πλασάρει και ο Τσίπρας για τον εαυτό του. Από πότε οι επιλογές ενός ολόκληρου λαού περιορίζονται σε δυο κόμματα; Πότε λειτούργησε κάτι τέτοιο υπέρ του λαού για να λειτουργήσει και σήμερα; Ξεχνάμε ότι με τέτοια διλλήματα σχεδόν σ' ολόκληρη τη μεταπολίτευση στήθηκε η δικομματική εναλλαγή, από τα κόμματα που σήμερα συγκυβερνούν; Δηλαδή, τι θέλει να μας πει ο κ. Τσίπρας; Ό,τι έτσι κι αποτύχει ο ίδιος χάνεται κάθε ελπίδα για τον λαό και την πατρίδα; Τέτοιου τύπου διλλήματα χρησιμοποιεί μόνο όποιος θέλει να φτιάξει κομματικούς στρατούς και όχι να συσπειρώσει τον λαό για να λύσει προβλήματα.

Η διάσπαση της εθνικής επικράτειας

Όμως δεν είναι το μόνο ατόπημα της ομιλίας Τσίπρα. Υπάρχει και ένα άλλο ακόμη χειρότερο. Υιοθέτησε ανοιχτά την απόσπαση της Θεσσαλονίκης, αλλά και της βόρειας Ελλάδας, από τον εθνικό κορμό, από την ενιαία και αδιαίρετη εθνική επικράτεια. Έτσι πρότεινε η Θεσσαλονίκη να παίξει "πρωταγωνιστικό ρόλο... στην αναγκαία διαβαλκανική συνεργασία και τη βαλκανική υπανάπτυξη, ιδιαίτερα στους τομείς του πολιτισμού, της οικονομίας και του περιβάλλοντος. Πόσο δε μάλλον στις μέρες μας, όπου σε ένα περιβάλλον διεθνούς αναστάτωσης, αβεβαιότητας και ρευστότητας, έχουμε ανάγκη η Θεσσαλονίκη, η Βόρειος Ελλάδα να γίνει το επίκεντρο ενός νέου περιφερειακού πόλου συνανάπτυξης και σταθερότητας, μακριά από τις παρωχημένες εθνικιστικές ιδεοληπτικές συμπεριφορές που τόσο πολύ ταλαιπώρησαν τα Βαλκάνια στο πρόσφατο παρελθόν. Σ’ ένα τέτοιο διεθνή περίγυρο, η Ελλάδα μπορεί και πρέπει να συμπεριφέρεται ως υπεύθυνη ευρωπαϊκή δύναμη, αλλά με ρόλο αξιόπιστου συνομιλητή διεθνώς."

Καταλάβατε τι λέει; Σε μια περίοδο όπου επίσημα οι δανειστές και οι κυβερνώντες εφαρμόζουν σχέδια διάσπασης της εθνικής επικράτειας και κατακερματισμού του ενιαίου και αδιαίρετου χαρακτήρα της σε περιφέρειες και ειδικές οικονομικές ζώνες με αμφισβητούμενη εθνική κυριαρχία, ο κ. Τσίπρας υιοθετεί πλήρως αυτή τη λογική θέλοντας τη Θεσσαλονίκη και τη Βόρεια Ελλάδα να γίνει "επίκεντρο ενός νέου περιφερειακού πόλου συνανάπτυξης". Ο Καλλικράτης δημιούργησε περιφέρειες για "διεδαφική συνεργασία", ενώ ο κ. Τσίπρα ζητά "συνανάπτυξη". Μιλάμε για κορυφαία διαφορά!

Η συνεργασία στα Βαλκάνια και διεθνώς δεν γίνεται διαμέσου περιφερειών, αλλά ανάμεσα σε κυρίαρχα κράτη και λαούς. Αν φυσικά μιλάμε για συνεργασία ειρήνης και αμοιβαίου ωφέλους. Δυστυχώς ο κ. Τσίπρας δεν εννοεί κάτι τέτοιο. Ζητά να γίνει η Θεσσαλονίκη και η Βόρεια Ελλάδα το δόλωμα στα Βαλκάνια προκειμένου, όπως λέει ο ίδιος, η Ελλάδα "να συμπεριφέρεται ως υπεύθυνη ευρωπαϊκή δύναμη". Δηλαδή, η Ελλάδα να κινείται με γνώμονα όχι τα συμφέροντα του λαού της, αλλά της Ευρώπης. Να γίνει δηλαδή ο σέμπρος των Ευρωπαίων αποικιοκρατών στα Βαλκάνια. Αυτο σημαίνει "υπεύθυνη ευρωπαϊκή δύναμη".

Για τους ανιστόρητους θα πρέπει να θυμήσουμε ότι όποτε η Ελλάδα έπαιξε αυτόν τον ρόλο, δηλαδή της "υπεύθυνης ευρωπαικής δύναμης", οδηγήθηκε σε εθνικές τραγωδίες και καταστροφές. Τι ακριβώς επιθυμεί σήμερα ο κ. Τσίπρας; Οι κυβερνώντες, με την ανακοίνωση μάλιστα του Σαμαρά ότι θα εισάγουν τις ειδικές οικονομικές ζώνες με επίκεντρο τη Θεσσαλονίκη, το έχουν ξεκαθαρίσει. Μας πάνε ολοταχώς για εθνικό ακρωτηριασμό στη Βόρεια Ελλάδα. Όχι με "εθνικιστικές ιδεολιπτικές συμπεριφορές" - αυτές θα ακολουθήσουν - αλλά με όρους "συνανάπτυξης". Όπως ακριβώς σκέφτεται κι ο κ. Τσίπρας.

Για εμάς η θέση αυτή σε μια εποχή όπου ο ελληνικός λαός έχει χάσει ουσιαστικά ακόμη και τα πιο στοιχειώδη κυριαρχικά του δικαιώματα πάνω στον τόπο του, αποτελεί casus belli. Μας χωρίζει χάος. Η τοποθέτηση αυτή του κ. Τσίπρα δεν υιοθετεί απλά τις λογικές που εδώ και 4 χρόνια απεργάζεται ο Φούχτελ και οι κομισάριοι των δανειστών εξ Ευρώπης, δηλαδή της ιδιωτικοποίησης τμημάτων της εθνικής επικράτειας, αλλά υιοθετεί εμμέσως πλην σαφώς και λογικές εθνικού ακρωτηριασμού για μια περιοχή εξόχως ευαίσθητη και ήδη στο στόχαστρο των Ευρωπαίων αποικιοκρατών. Οι οποίοι, ας μην ξεχνάμε, είναι εκείνοι που ενισχύουν και συντηρούν πρωτίστως τις "εθνικιστικές ιδεολιπτικές συμπεριφορές" στα Βαλκάνια. Εκτός κι αν ο κ. Τσίπρας ως "εθνικιστική ιδεοληπτική συμπεριφορά" εννοεί το ενιαίο και αδιαίρετο της εθνικής επικράτειας, την εθνική κυριαρχία και αυτοδιάθεση του λαού.

Περί "βιώσιμου" και μη χρέους...

Ο κ. Τσίπρας στην ομιλία του δεν αφήνει την ευκαιρία να χρεώσει στο Σαμαρά και τον Βενιζέλο τη στάση της Ελλάδας στο τελευταίο ψήφισμα της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ σχετικά με τη ρύθμιση των κρατικών χρεών χωρίς να τελούν οι χώρες υπό καθεστώς εκβιασμού από κερδοσκόπους και άλλα κράτη. Να τι είπε: "Οι κ.κ. Σαμαράς και Βενιζέλος όχι μόνο δε λογαριάζουν το κόστος των επιλογών τους, αλλά επιμένουν να αρνούνται πεισματικά να υπερασπιστούν τα εθνικά μας συμφέροντα στα διεθνή φόρα. Με κορυφαίο γεγονός την ανιστόρητη στάση της Ελλάδας στη κρίσιμη ψηφοφορία στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ για τη προστασία της εθνικής κυριαρχίας και υπόστασης των υπερχρεωμένων κρατών, από τα κοράκια της Διεθνούς κερδοσκοπίας. Εκεί όπου απομονώθηκε φανερά η Γερμανία της κας Μέρκελ. Αλλά και εκεί όπου η υπερχρεωμένη Ελλάδα, συντάχθηκε με τα συμφέροντα των κερδοσκόπων, απέχοντας από τη ψηφοφορία. Μια στάση που αναδεικνύει τον ηθικό και πολιτικό αμοραλισμό της κυβέρνησης Σαμαρά. Μιας κυβέρνησης που δε λογοδοτεί, απ’ ό,τι φαίνεται, στον Ελληνικό λαό, αλλά στα λόμπι των δανειστών και των διεθνών κερδοσκοπικών funds."

Πολύ σωστά. Μόνο που θα ρωτήσουμε τον κ. Τσίπρα. Ποιες από τις αρχές του ψηφίσματος αποδέχεται ο ίδιος και ο κόμμα του στην αντιμετώπιση του δημοσίου χρέους της Ελλάδας; Αποδέχεται, π.χ., ότι η αναδιάρθρωση και διαγραφή του χρέους είναι κυριαρχικό δικαίωμα του κράτους και δεν μπορεί να εμποδίζεται από κανέναν ιδιώτη δανειστή, ή άλλο κράτος; Αποδέχεται ότι η "βιωσιμότητα" του χρέους εξαρτάται από το αν μπορεί να εξυπηρετηθεί χωρίς να θίγεται ο πυρήνας των ανθρώπινων, οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων ενός λαού; Αυτά λέει το ψήφισμα, γι' αυτό και η Ελλάδα των Σαμαροβενιζέλων απήχε. Ο κ. Τσίπρας υιοθετεί αυτές τις αρχές;

Όχι βέβαια. Διότι πολύ απλά έχει αποκλείσει τις μονομερείς ενέργειες απέναντι στους δανειστές. Κάτι που το ψήφισμα θεωρεί ως κυριαρχικό δικαίωμα κάθε κράτους για την αναδιάρθρωση του χρέους του. Ο κ. Τσίπρας ελπίζει σε μια ευρωπαϊκή συνδιάσκεψη, που άγνωστο πώς, πότε και γιατί, θα διαγράψει το μεγαλύτερο μέρος των ευρωπαικών χρεών και αναμεσά τους και του ελληνικού. Ενώ την "βιωσιμότητα" του χρέους την εναποθέτει στην "ρήτρα ανάπτυξης" για την αποπληρωμή του υπολοίπου, "έτσι ώστε να εξυπηρετείται από την ανάπτυξη και όχι από το πλεόνασμα του προϋπολογισμού."

Ειλικρινά δεν ξέρω ποιος γράφει τις ομιλίες του κ. Τσίπρα, ή ποιός του δίνει συμβουλές, αλλά τέτοιες ανοησίες σπάνια μπορεί να διαβάσει κανείς. Το δημόσιο χρέος πληρώνεται πάντα από το δημόσιο ταμείο. Όχι από την ανάπτυξη. Η ανάπτυξη δεν πληρώνει χρέη. Απλά η νεοφιλελεύθερη λογική, που υιοθετεί και ο κ. Τσίπρας, λέει ότι όσο υπάρχει "ανάπτυξη" τόσο αυξάνουν τα έσοδα του κράτους κι έτσι δημιουργώντας πλεόνασμα στον προϋπολογισμό πληρώνει το κράτος τα χρέη του. Επομένως, η αποπληρωμή του χρέους είτε θα γίνει με ένα ατέρμωνο κυνήγι του πρωτογενούς πλεονάσματος, όπως συμβαίνει και σήμερα. Είτε με αναχρηματοδότηση μέσω νέου δανεισμού, αυξάνωντας με μαθηματική ακρίβεια την επιβάρυνση του χρέους.

Τα περί "ρήτρας ανάπτυξης" είναι απλά νεοφιλελεύθερες μπούρδες, για να κρύψουν το γεγονός ότι και ο Τσίπρας διακατέχεται από την ίδια λογική εξυπηρέτησης του χρέους, όπως και οι κυβερνώντες. Τώρα όποιος θέλει να πιστέψει ότι θα πετύχει περικοπή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους συναινετικά με "ευρωπαική διάσκεψη", μετά από επίσης ένα συναινετικό "μορατόριουμ", ας το πιστέψει. Εδώ υπάρχουν πολλοί που πιστεύουν στους Ελοχίμ και τους Νεφελίμ, όπως και στα ανύπαρκτα δις του Σώρρα από τον αστερισμό του Σείριου. Τον Τσίπρα δεν θα πιστέψουν; Αλλοίμονο.

Πώς θα τα αρπάξουν οι επιτήδειοι από ΕΣΠΑ και νέα δάνεια.

Βέβαια, ακόμη κι όλα αυτά τα απίθανα να συμβούν, θα γλυτώσει η χώρα και ο λαός από το δημόσιο χρέος; Όχι. Κι ο λόγος είναι απλός. Η βασική πηγή χρηματοδότησης του αναπτυξιακού και δημοσιονομικού προγράμματος του κ. Τσίπρα είναι ο δανεισμός και το ΕΣΠΑ. Βέβαια, όσοι γνωρίζουν, ξέρουν πολύ καλά ότι το ΕΣΠΑ, αλλά και γενικά τα κονδύλια εξ Ευρώπης, δεν δίνονται ως λευκή επιταγή για να τα χρησιμοποιήσει η εκάστοτε κυβέρνηση κατά το δοκούν, αλλά για έργα "κοινοτικής επιλογής" και με διαμεσολάβηση ιδιωτικών συμφερόντων. Να γιατί τα κονδύλια αυτά εξέθρεψαν την διαφθορά και την διαπλοκή.

Κι έτσι απομένει ο δανεισμός. Ο κ. Τσίπρας μας λέει ότι θα χρηματοδοτήσει το πρόγραμμά του, που κατά τ' άλλα αντιστρατεύεται τις νεοφιλελεύθερες λογικές των επιτελείων της ευρωζώνης, πουλώντας κρατικά ομόλογα στην ΕΚΤ και αποσπώντας δάνεια για επενδύσεις από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων. Με άλλα λόγια εναποθέτει τις ελπίδες του σε νέο δανεισμό και μάλιστα από τους κεντρικούς τραπεζίτες της ευρωζώνης που έκαναν τα αδύνατα, δυνατά προκειμένου να επιβάλουν καθεστώς αποικιακής κηδεμονίας στην Ελλάδα.

Θα περικόψει, όπως λέει, το υφιστάμενο χρέος για να βάλει τη χώρα σε έναν νέο φαύλο κύκλο δανεισμού και χρέους. Από τους ίδιους που έχουν οδηγήσει ήδη τη χώρα σε ελεγχόμενη χρεοκοπία. Μόνο που αυτή τη φορά ο δανεισμός και το χρέος θα έχει αριστερό πρόσημο κι ως εκ τούτου θα μπορεί να εξυπηρετηθεί. Πώς; Με ανάπτυξη μας λέει ο κ. Τσίπρας και παραπέμπει το κόστος μιας μελλοντικής χρεοκοπίας στις επόμενες γενιές.

Συσσίτια και κορπορατισμός

Πάμε τώρα στα άμεσα μέτρα ανακούφισης του κόσμου. Τον κ. Τσίπρα φαίνεται να τον στοιχειώνει ο αριθμός 300 χιλιάδες. Σε τόσες οικογένειες θα δώσει δωρεάν ηλεκτρικό ρεύμα και κουπόνια για συσσίτια. Τόσες θέσεις εργασίας υπόσχεται να δημιουργήσει σ' ένα χρόνο, κοκ. Με άλλα λόγια το πρόγραμμα ανακούφισης που προτείνει αφορά, δεν αφορά 650 χιλιάδες έλληνες. Αν σκεφτεί κανείς ότι σήμερα έχουμε επίσημα πάνω από 1,2 εκατομμύρια ανέργους και κοντά στα 3 εκατομμύρια κάτω από το όριο της φτώχειας, σε συνθήκες εξαθλίωσης, καταλαβαίνουμε ότι το όλο θέμα είναι για αστεία.

Όμως το χειρότερο δεν είναι αυτό, αλλά η λογική με την οποία προσεγγίζει ο κ. Τσίπρας την αποκαλούμενη "ανθρωπιστική κρίση". Δεν την προσεγγίζει από την σκοπιά της αποκατάστασης των δικαιωμάτων που έχουν στερηθεί οι εργαζόμενοι, αλλά από την σκοπιά της κρατικής ελεημοσύνης. Αλήθεια, από πότε τα συσσίτια αποτελούν προοδευτική, φιλολαϊκή απάντηση στην εξαθλίωση; Από πότε το να ποδοπατάς την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, το να μετατρέπεις τους πιο αναξιοπαθούντες σε υποχείρια κυκλωμάτων φιλανθρωπίας και του κράτους στέλνοντάς τους στις ουρές των συσσιτίων, συνιστά ότι καλύτερο μπορεί να κάνει μια κυβέρνηση που υποτίθεται ότι θέλει να αντιστρέψει τη σημερινή κατάσταση υπέρ του λαού;

Το δυστύχημα είναι ότι σχεδόν το σύνολο των προτάσεων του κ. Τσίπρα διέπονται από το ίδιο πνεύμα. Δείτε για παράδειγμα τι λέει για τις συντάξεις: "Αποκαθιστούμε, αμέσως το δώρο των Χριστουγέννων, ως 13η σύνταξη, σε 1.262.920 συνταξιούχους που λαμβάνουν σύνταξη έως €700 ευρώ. Είναι το πρώτο βήμα για την πλήρη αποκατάσταση της 13ης σύνταξης και του 13ου μισθού σε όλους, σταδιακά και σε συνάρτηση με τις οικονομικές συνθήκες." Μέγα ψέμμα. Δεν αποκαθιστά την 13η σύνταξη ως δικαίωμα για όλους τους συνταξιούχους, αλλά υπόσχεται ένα φιλοδώρημα, μια ελεημοσύνη στους πιο χαμηλοσυνταξιούχους. Έτσι με την ίδια ευκολία που το δίνει, μπορεί και να το πάρει πίσω, αν π.χ. "δεν το επιτρέπουν η δημοσιονομική κατάσταση της χώρας". Ψηφίστε με να δω αν μπορώ να σας δώσω κάτι τις παραπάνω. Αυτό λέει.

Ένα άλλο παράδειγμα. Ο κ. Τσίπρας υπόσχεται ότι θα καταργήσει τον ΕΝΦΙΑ και τους άλλους καταχρηστκούς φόρους που επιβλήθηκαν λόγω μνημονίου. Πολύ σωστά. Όμως με τα χρέη που έχουν συσσωρευτεί στους φορολογούμενους λόγω αυτών των φόρων, τι θα προτίθεται να κάνει; Το λογικό είναι να διαγραφούν όλες οι οφειλές των φορολογουμένων που προκλήθηκαν από τα χαράτσια της τρόικας, που ο ίδιος ο Τσίπρας υπόσχεται να καταργήσει. Αυτό σημαίνει αποκατάσταση των δικαιωμάτων στο εισόδημα και στην ιδιοκτησία της μεγάλης πλειοψηφίας που τόσο βάναυσα καταπατήθηκαν.

Εξωδικαστικός διακανονισμός και ο σώζων εαυτώ σωθήτω

Ο κ. Τσίπρας όμως δεν έχει καμιά διάθεση να αποκαταστήσει δικαιώματα και αδικίες. Τα χρέη που έχουν φορτωθεί οι φορολογούμενοι θα παραμείνουν και θα εκκαθαριστούν κανονικά. Πώς; Με "Ειδικές Επιτροπές Εξώδικου Διακανονισμού" σε κάθε περιφέρεια για την Άμεση εκκαθάριση των βεβαιωμένων και ανείσπρακτων φορολογικών υποχρεώσεων μέχρι τις 31.12.2014. Με άλλα λόγια ο φορολογούμενος που φορτώθηκε με παράνομα και καταχρηστικά χρέη θα πρέπει να πάει σε εξωδικαστικό διακανονισμό με την εφορία. Καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό; Θα κληθεί να πληρώσει με κριτήριο το πόσα θέλει να εισπράξει το κράτος και η κυβέρνηση.

Ο κ. Τσίπρας προτείνει 84 δόσεις για αποπληρωμή σε φορολογούμενους που άδικα και καταχρηστικά καλούνται να πληρώσουν χρέη από χαράτσια και με δεδομένη την ανύπαρκτη φοροδοτική ικανότητα των περισσοτέρων. Και μάλιστα με εξωδικαστικό διακανονισμό, ώστε ο φορολογούμενος να μην μπορεί να ελπίζει ούτε καν στα δικαστήρια. Ξέρετε τι κρύβεται από πίσω; Το απλό και συνηθισμένο. Είσαι του κόμματος; Πάρε ευνοϊκό διακανονισμό. Δεν είσαι; Στον καιάδα της εφορίας. Έτσι ο κ. Τσίπρας θεωρεί ότι μπορεί να εκβιάσει την ψήφο των πιο απελπισμένων Ελλήνων.

Με την ίδια λογική προσεγγίζει ο κ. Τσίπρας και τις οφειλές προς τις τράπεζες. Πάλι με εξωδικαστικό διακανονισμό. Ο δανειολήπτης θα είναι έρμαιο ενός "δημόσιου ενδιάμεσου φορέα διαχείρισης ιδιωτικού χρέους", που υποτίθεται ότι θα συσταθεί "όχι ως μία «κακή τράπεζα», δηλαδή ως μία «bad bank», αλλά, αντίθετα, ως διαχειριστής κάθε τύπου ληξιπρόθεσμης οφειλής προς τις τράπεζες και ελεγκτής των τραπεζών ως προς την εφαρμογή των συμφωνημένων ρυθμίσεων. Τον συστήνουμε για να διασφαλίζουμε την ίση και δίκαιη μεταχείριση όλων των δανειοληπτών." Το γνωστό. Ο δανειολήπτης θα υποχρεώνεται σε ρυθμίσεις με εξωδικαστικό διακανονισμό με τα γνωστά κομματικά κριτήρια και χωρίς κατοχυρωμένα δικαιώματα έναντι των τραπεζών και της κυβέρνησης.

Το μόνο που αναγνωρίζει ο κ. Τσίπρας στο δύσμοιρο οφειλέτη είναι το εξής: "Η «νέα σεισάχθεια» θα περιλαμβάνει, κατά περίπτωση, διαγραφή μέρους των οφειλών για όσους δανειολήπτες που είναι κάτω από το όριο της φτώχειας και, ως γενική αρχή, αναπροσαρμογή των οφειλών έτσι ώστε η συνολική εξυπηρέτησή τους σε τράπεζες, Δημόσιο και ασφαλιστικούς οργανισμούς να μην ξεπερνά το 1/3 του εισοδήματος του δανειολήπτη."

Ωραία σεισάχθεια. Αν δεν ανήκεις στις 300 χιλιάδες οικογένειες, που ο κ. Τσίπρας αναγνωρίζει ως αναξιοπαθούντες, τότε την έβαψες. Θα πρέπει να πληρώσεις χωρίς κανένα δεδομένο, εκτός από τη δέσμευση η εξυπηρέτηση όλων των οφειλών σου να μην ξεπερνά το 1/3 του εισοδήματός σου. Θαυμάσια. Ο κ. Τσίπρας μας υπόσχεται ότι θα θεσπίσει 12 χιλιάδες αφορολόγητο όριο. Έστω. Όμως το τι θα γίνει με τις δόσεις που θα πληρώνει ο φορολογούμενος, ούτε νύξη. Θέλω να πω, αυτό το 1/3 του εισοδήματος που θα ξοδεύεται σε δόσεις οφειλών, θα ανήκει στο φορολογητέο εισόδημα ή θα εκπίπτει;

Αφήστε που σε τέτοιες συνθήκες αναδουλιάς και πτώσης του εισοδήματος, το να βάζεις πλαφόν του 1/3 για δόσεις ισοδυναμεί με καταδίκη των περισσότερων εργαζομένων σήμερα. Ειδικά όταν ο κ. Τσίπρας δεν κάνει κουβέντα για αυξήσεις εισοδημάτων. Μιλά μόνο για επαναφορά του βασικού μισθού στα 750 ευρώ, ώστε να εξασφαλιστούν 7.500 θέσεις εργασίας! Τέτοια επιτυχία.

Βέβαια σε συνθήκες τέτοιας τρομερής ανεργίας σαν την σημερινή, όποιος κι αν είναι ο βασικός μισθός, θα παραμείνει στα χαρτιά, ενώ οι πραγματικές αμοιβές θα κινούνται πολύ πιο κάτω. Για να μην γίνει αυτό, το κράτος οφείλει να καλύψει πλήρως τους ανέργους για όλο το διάστημα της ανεργίας τους, ώστε να μην ενδίδουν σε οποιαδήποτε προσφορά εργασίας κάτω από τους χειρότερους δυνατούς όρους, συμπιέζοντας μεροκάματα και συνθήκες εργασίας προς τα κάτω. Όμως γι' αυτά ούτε νύξη δεν γίνεται από τον κ. Τσίπρα.

Ο "πατερναλιστικός καπιταλισμός" του κ. Τσίπρα

Με την ομιλία του ο κ. Τσίπρας μας υποσχέται όχι να αποκαταστήσει των καταλυθέντων δικαιωμάτων του λαού, αλλά την δημιουργία ενός δικού του συστήματος "πατερναλιστικού καπιταλισμού", όπου ο αναξιοπαθών, ο οφειλέτης, ο εργαζόμενος, ο άνεργος θα εξαρτάται από την ευαρέσκεια της κυβέρνησης. Το ιδιο το επίπεδο διαβίωσης μιας μέσης οικογένειας θα εξαρτάται σχεδόν αποκλειστικά από το τι θεωρεί ότι μπορεί να παραχωρήσει εν είδη επιδόητησης, ή φιλανθρωπίας η κυβέρνηση.

Το πόσο ανάλγητο και διεφθαρμένο είναι ένα τέτοιο σύστημα "πατερναλιστικού καπιταλισμού", το είδαμε με τη διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ για δεκαετίες. Άλλωστε ο Α. Παπανδρέου εισήγαγε πρώτος στην Ελλάδα τον όρο για να τον καταγγείλει ως αντιπολίτευση και μετά να τον υλοποιήσει με τον πιο αδίστακτο τρόπο ως κυβέρνηση. Η ίδια αναλγησία φαίνεται και στον κ. Τσίπρα όταν φτάνει στο σημείο να υποσχεθεί τα εξής: "Άμεση παύση ποινικών διώξεων και κατασχέσεων τραπεζικών λογαριασμών, πρώτης κατοικίας, μισθών, κλπ, καθώς και χορήγηση φορολογικής ενημερότητας, σε όσους εντάσσονται στη διαδικασία ρύθμισης." Και: "Δωδεκάμηνη αναστολή διώξεων και αναγκαστικών μέτρων σε οφειλέτες με αποδεδειγμένο μηδενικό εισόδημα, που εντάσσονται στη ρύθμιση."

Μα καλά ξέρουν τι γράφουν, ή όχι; Τι υπόσχεται ο κ. Τσίπρας, αυτό που ισχύει ήδη; Αυτό δεν συμβαίνει και σήμερα; Όποιος μπαίνει σε ρύθμιση δεν σταματούν οι διώξεις; Και βέβαια. Το τραγικό δεν είναι αυτό, αλλά άλλο. Από που κι ως που όσοι δεν μπορούν να μπουν σε ρύθμιση, ή δεν θέλουν γιατί δεν το θεωρούν δίκαιο, θα πρέπει να υποστούν διώξεις, όπως ποινικές, κατασχέσεις τραπεζικών λογαριασμών, πρώτης κατοικίας, μισθών, κλπ.; Αυτό είναι το "κράτος δικαίου" που υπόσχεται ο κ. Τσίπρας;

Αφήστε δε τη δωδεκάμηνη αναστολή! Σε ποιους παρακαλώ; Σε όσους έχουν αποδεδειγμένο μηδενικό εισόδημα, αλλά εντάσσονται στη ρύθμιση! Δηλαδή, όσοι έχουν μηδενικό εισόδημα κι επομένως μηδενική φοροδοτική ικανότητα, θα πρέπει να κόψουν το λαιμό τους να βρουν εισόδημα ώστε να μπορούν να πληρώνουν τις δόσεις κι έτσι να ενταχθούν στη ρύθμιση. Κι όλα αυτά για να πάρουν δωδεκάμηνη αναστολή από τα αυτόφορα, τις ποινικές διώξεις, τις κατασχέσεις, κοκ. Τώρα, ειλικρινά, ποσο ανάλγητος πρέπει να είσαι για να κάνεις τέτοια πρόταση;

Αν όλα αυτά συνθέτουν την μοναδική εναλλακτική που έχει ο λαός έναντι των κυβερνώντων, των μνηνονίων και της τρόικας, τότε καλύτερα να πάμε όλοι μαζί για το χορό του Ζαλόγγου. Και πριν τολμήσει ο οποιοσδήποτε να πει ότι δεν μπορεί να γίνει τίποτε άλλο, εμείς είμαστε έτοιμοι να του αποδείξουμε με νούμερα ότι μπορεί. Θα δεχθεί η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έναν ανοιχτό διάλογο πάνω σε συγκεκριμένες προτάσεις υπέρ του λαού; Θα δεχθεί την δοκιμασία της αναμέτρησης με επιχειρήματα δημόσια μπροστά στον κόσμο, ή έχει πάρει τις αποφάσεις της και το μόνο που την νοιάζει είναι να πάρει το χρίσμα από το Βερολίνο;


Δημοσιεύτηκε στο Χωνί, 21/9/2014
Διαβάστε περισσότερα...

Επιμένει ο Αυστριακός καγκελάριος για τον «φόρο εκατομμυριούχων»

Επιμένει ο Αυστριακός καγκελάριος για τον «φόρο εκατομμυριούχων»Ο φόρος θα αφορά τους 80.000 πλουσιότερους Αυστριακούς

Την πάγια θέση του κόμματός του για την επιβολή του αποκαλούμενου «φόρου εκατομμυριούχων», υποστήριξε ο καγκελάριος της Αυστρίας και αρχηγός των Σοσιαλδημοκρατών, Βέρνερ Φάιμαν, στη χθεσινοβραδινή συνέντευξή του εφ' όλης της ύλης στο πλαίσιο των παραδοσιακών «Θερινών Συνομιλιών» των αρχηγών των αυστριακών πολιτικών κομμάτων, στη δημόσια Αυστριακή Τηλεόραση.

Με «πλήρη αυτοπεποίθηση» ο καγκελάριος, ο οποίος, στη διάρκεια του προεκλογικού αγώνα για τις εθνικές εκλογές πέρσι το Σεπτέμβριο και έπειτα από τη μαζική απαίτηση των κομματικών οργανώσεων, είχε υποσχεθεί την υιοθέτηση ενός τέτοιου φόρου, τόνισε πως θα ενταθεί η σχετική «καμπάνια» και πως, αν αυτό αποτελεί αιτία αντιπαράθεσης με τον εταίρο των Σοσιαλδημοκρατών στον κυβερνητικό συνασπισμό (σ.σ. το συντηρητικό Λαϊκό Κόμμα), τότε αξίζει να υπάρξει αυτή η αντιπαράθεση.

Ο ίδιος άφησε να εννοηθεί πως παρατηρείται στο Λαϊκό Κόμμα κινητικότητα μετά την πρόσφατη αλλαγή, στα τέλη του περασμένου μήνα, στην αρχηγία του, με την αντικατάσταση του παραιτηθέντα Μίχαελ Σπίντελεγκερ από τον Ράινχολντ Μιτερλένερ, στο θέμα μείωσης του φόρου εισοδήματος, όχι όμως ακόμη στο θέμα της επιπλέον φορολόγησης του 1% των Αυστριακών, που κατέχει πάνω από 400 δισεκατομμύρια ευρώ.

Ανακοινώνοντας πως οι αποφάσεις της κυβέρνησης για τις φορολογικές ελαφρύνσεις θα ληφθούν μέσα στο 2015, ο Βέρνερ Φάιμαν επισήμανε ότι η επιχειρηματολογία είναι με το μέρος του, ως προς τη διαφορά με τον κυβερνητικό εταίρο του στο θέμα του «φόρου εκατομμυριούχων», που έχει στόχο, όπως είπε, τη φορολόγηση για παράδειγμα κληρονομιών άνω του ενός εκατομμυρίου ευρώ.

Λίγο πριν από την χθεσινοβραδινή συνέντευξή του στη δημόσια Αυστριακή Τηλεόραση ο Αυστριακός καγκελάριος είχε δηλώσει ότι υιοθετεί ως γραμμή του κόμματός του το μοντέλο φορολογικής μεταρρύθμισης που προτάθηκε πρόσφατα από την Αυστριακή Συνομοσπονδία Συνδικάτων και το Εργατικό Επιμελητήριο Αυστρίας.

Το μοντέλο αυτό προβλέπει έξι φορολογικές κλίμακες για το φόρο εισοδήματος και συγκεκριμένα: φόρο 25% για εισοδήματα 11.000-20.000 ευρώ, 34% για εκείνα από 20.000-30.000, 38% για εισοδήματα μεταξύ 30.000 και 45.000, 43% στα εισοδήματα από 45.000-60.000, ενώ τα εισοδήματα μεταξύ 60.000 και 80.000 ευρώ θα φορολογούνται με 47% και εκείνα άνω των 80.000 με συντελεστή 50%.

Το μοντέλο για τον αποκαλούμενο «φόρο εκατομμυριούχων», που προωθεί το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα του και υιοθετεί ο καγκελάριος Φάιμαν, ενόψει και του κομματικού συνεδρίου τον ερχόμενο Νοέμβριο, το οποίο αναμένεται να τον επανεκλέξει με μεγάλη πλειοψηφία αρχηγό του, είχε παρουσιάσει προ διμήνου ο Αυστριακός υπουργός Καγκελαρίας και στέλεχος των Σοσιαλδημοκρατών, Γιόζεφ Οστερμάγιερ.

Ο φόρος θα αφορά τους 80.000 πλουσιότερους Αυστριακούς (δηλαδή το 1% του συνολικού πληθυσμού των 8,5 εκατομμυρίων κατοίκων), οι οποίοι θα «επιβαρυνθούν» με φορολόγηση κατά 0,1 - 0,9% της περιουσίας τους, με αφορολόγητο το πρώτο εκατομμύριο ευρώ, κάτι που, σύμφωνα με τους υπολογισμούς, θα αποφέρει στο αυστριακό κράτος, μαζί με το φόρο κληρονομιάς και δωρεάς, επιπλέον φορολογικά έσοδα ύψους δύο δισεκατομμυρίων ευρώ ετησίως.

Σύμφωνα με έρευνα του Πανεπιστημίου της πόλης Λιντς, το πλουσιότερο 1% του αυστριακού πληθυσμού διαθέτει σήμερα πάνω από 470 δισεκατομμύρια ευρώ, ποσό από το οποίο αν αφαιρεθεί το αφορολόγητο του ενός εκατομμυρίου για τους 80.000 Αυστριακούς εκατομμυριούχους, παραμένει ένα φορολογητέο ποσό 390 δισεκατομμυρίων ευρώ, ως περιουσία σε ρευστά, μετοχές ή ακίνητα.

Με ένα μέσο δείκτη φορολόγησης στο 0,5% —που ισχύει και στη γειτονική Ελβετία— τα επιπλέον ετήσια έσοδα από φορολογία θα ανέρχονται, στη βάση αυτής της πανεπιστημιακής έρευνας, σε 1,95 δισεκατομμύρια ευρώ.

Όπως είχε επισημάνει ο υπουργός Καγκελαρίας, αυτός ο φόρος δεν αναμένεται να πλήξει σε καμιά περίπτωση τα μεσαία στρώματα ούτε τους ιδιοκτήτες κατοικιών, ενώ δεν θα συνοδεύεται με «εφόδους των εφοριακών σε υπνοδωμάτια και κομοδίνα», καθώς, όπως συμβαίνει και στην Ελβετία, η πρόταση των Αυστριακών Σοσιαλδημοκρατών για τον «φόρο εκατομμυριούχων», προβλέπει την οικειοθελή δήλωση της περιουσιακής κατάστασης από τους ενδιαφερόμενους.

Το ό,τι αυτό μπορεί να λειτουργήσει, απέδειξε η ως τώρα εφαρμογή του στη γειτονική Ελβετία, όπου μάλιστα τα έσοδα από το «φόρο πλουσίων» υπερβαίνουν τα 4,5 δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως.
Διαβάστε περισσότερα...