Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2013

Ανακοίνωση της Πολιτικής Γραμματείας του Ε.Πα.Μ. της 30ης Ιανουαρίου 2013



ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο παρακολουθεί με μεγάλη προσοχή τις εξελίξεις όπως αυτές διαμορφώνονται τόσο στο επίπεδο της διαπάλης εντός του πολιτικού εποικοδομήματος, όσο και στο μέτωπο των αντιδράσεων της κοινωνίας απέναντι στις πολιτικές που απορρέουν από την υποταγή της χώρας στο καθεστώς ξένης κατοχής και επικυριαρχίας.

Κάθε ημέρα που περνάει γίνεται και πιο καθαρό, ότι πλανώνται πλάνη οικτρά όσοι εξακολουθούν να βαυκαλίζονται, ότι μπορεί να υπάρξει η οποιαδήποτε ελπίδα στα πλαίσια αυτού του καθεστώτος.

Τα σημερινά επεισόδια έξω από το υπουργείο Εργασίας και οι μαζικές συλλήψεις συνδικαλιστών και άλλων στελεχών του ΠΑΜΕ δεν είναι τυχαία. Έρχονται σε συνέχεια της αστυνομικής, αλλά και δικαστικής καταστολής των κινητοποιήσεων των εργαζόμενων στα ΜΜΜ, μαζί με την καθόλου ανύποπτη ανακίνηση, μόλις σήμερα, της υπόθεσης Μαρφίν, αλλά και των «τρομοκρατικών» επεισοδίων που ζήσαμε πρόσφατα. Όλα αυτά αποδεικνύουν, ότι το καθεστώς δεν πρόκειται, να ανεχθεί απ’ εδώ και εμπρός τη παραμικρή παραφωνία στην εφαρμογή της δολοφονικής του πολιτικής απέναντι στο Λαό και την ίδια τη χώρα.

Κανείς πλέον δεν βρίσκεται στο απυρόβλητο.

Η «Ησυχία», η «Τάξις» και η «Ασφάλεια» στο απέραντο «νεκροταφείο» Ελλάς, προκειμένου να ολοκληρωθεί η μετατροπή της χώρας σε οικόπεδο ελεύθερο για τη λειτουργία της 1ης υποσαχάριου τύπου ειδικής οικονομικής ζώνης στην Ευρώπη, θα επιβληθούν χωρίς δισταγμό από τα ντόπια δωσιλογικά όργανα των ξένων επικυρίαρχων.

Παραδοσιακές μορφές πάλης, όπως σποραδικές απεργιακές κινητοποιήσεις, συλλαλητήρια, καταλήψεις δεν έχουν καμιά προοπτική επιτυχίας και θα πατάσσονται πλέον στη γέννησή τους. Ένας κολοσσιαίος μηχανισμός προπαγάνδας έχει στηθεί για να κατασυκοφαντεί την οποιαδήποτε αντίδραση, κάθε αγώνα των εργαζομένων και να δημιουργεί τη δικαιολογητική βάση για τη πιο βίαιη καταστολή που έζησε ποτέ ο τόπος.

Ας μην εκπλήσσονται και ας μην απορούν οι συνδικαλιστές και τα στελέχη των λεγόμενων αντιμνημονιακών κομμάτων, όσο με τη στάση τους νομιμοποιούν το καθεστώς, τόσο αυτό θα εκτραχύνεται, θα οδηγεί τα πράγματα στα άκρα και τους ίδιους στον ολοκληρωτικό αφανισμό.

Μόνο μια γενικευμένη αντίδραση του Λαού που θα συγκλίνει στη με κάθε τρόπο και μέσο Γενική Πολιτική Απεργία, ξεκινώντας από ολοκληρωτική στάση πληρωμών προς το κράτος και τις τράπεζες, με έλεγχο από συντονιστικά συμβούλια, όλων των συνοικιών και των πόλεων, με λειτουργικές καταλήψεις παντού.

Καλούμε τους πολίτες να μην παρακολουθούν αμέτοχοι  περιμένοντας από τις ηγεσίες να πράξουν κάτι. Τους καλούμε να οργανωθούν σε κάθε γειτονιά σε κάθε πόλη, σε συνελεύσεις και συντονιστικά συμβούλια. Καλούμε τους εργαζόμενους να ξεπεράσουν τις γραφειοκρατικές ηγεσίες των συνδικάτων και να συστήσουν μέσα από συνελεύσεις των χώρων δουλειάς συντονιστικά αγώνα και οριζόντιες διασυνδέσεις με τους άλλους χώρους και τις γειτονιές.

Καλούμε τους αγρότες να πολιτικοποιήσουν τις κινητοποιήσεις τους και αντί να κλείσουν κάποιους κόμβους στις εθνικές οδούς καθιστάμενοι έτσι εύκολος στόχος των δυνάμεων καταστολής, να μπουν στις πόλεις και μαζί με τους πολίτες να αποκλείσουν τις τράπεζες, τις εφορίες και κάθε νευραλγική υπηρεσία.

Καλούμε τελικά και για μια ακόμα φορά, τα κόμματα της αντιμνημονιακής δημοκρατικής αντιπολίτευσης να πάψουν με τη παρουσία τους στο κοινοβούλιο να νομιμοποιούν το φαύλο καθεστώς των δωσιλόγων, των προδοτών και των ξένων αφεντάδων, να παραιτηθούν εγκαταλείποντας τις βουλευτικές τους έδρες και να έλθουν, να οργανώσουμε όλοι μαζί τη Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας, που θα οδηγήσει το καθεστώς στη κατάρρευση και την ανατροπή.

ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΓΕΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΩΡΑ

ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΠΙΣΩ ΤΑ ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ


ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ, ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ, ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ


Αθήνα 30 Ιανουαρίου 2013

Η Πολιτική Γραμματεία του Ε.Πα.Μ.
Διαβάστε περισσότερα...

Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2013

Εχεί καμία σχέση η σημερινή ηγεσία της Αριστεράς με την τότε ηγεσία που τελικά ίδρυσε το ΕΑΜ;



"Ριζοσπάστης", 29 του Φλεβάρη 1940 

Προκήρυξη

Το  ΚΚΕ καλεί τον εργαζόμενο λαό να αγωνισθεί:

Να μη δοθεί πεντάρα στους ξένους και ντόπιους δανειστές τοκογλύφους.

Για γενικό χρεωστάσιο σε όλα τα χρέη ξένων και ντόπιων τραπεζών και ιδιωτών μέχρι τέλους του παγκοσμίου πολέμου.

Τους ανέργους για καθημερινά επιδόματα.

Τους εργάτες που δουλεύουν ενάντια στην εκ περιτροπής εργασία και για αύξηση των μεροκάματων και μισθών σύμφωνα με την ακρίβεια της ζωής.

Τους βιοπαλαιστές της πόλης και του κάμπου ενάντια στις δημευτικές διατιμήσεις των αγροτικών προϊόντων, στις φορολογίες, στις επιτάξεις και στην αναγκαστική δουλειά.

Για τη χορήγηση μακροπρόθεσμων και μικρότοκων δανείων.


Για την ενίσχυση των σεισμοπλήκτων και των καταστραφέντων από τις θεομηνίες.

Όλος ο εργαζόμενος λαός: Για το δυνάμωμα του Μετώπου Εθνικής Σωτηρίας που παλεύει για την ανεξαρτησία της χώρας μας, την ειρήνη και την απαλλαγή του λαού μας απ τη δυστυχία και τη σκλαβιά.  

Για την απελευθέρωση όλων των φυλακισμένων και εξορίστων αγωνιστών του λαού.

Για την ανατροπή της δικτατορίας Μεταξά - Γλύξμπουργκ γιατί είναι οι αιμοσταγείς πράκτορες των ξένων και ντόπιων δανειστών τοκογλύφων και οι μεγαλύτεροι καταστροφείς της χώρας μας που βύθισαν όλο το λαό σε απέραντη θλίψη και αθλιότητα.

Για το διώξιμο του θρόνου των Γλύξμπουργκ που είναι ο πράκτορας των εμπολέμων στη χώρα μας και των ομολογιούχων ληστών του λαού μας.

Για μια λαϊκή δημοκρατική εξουσία που θα εγυάται την ανεξαρτησία και την ειρήνη της χώρας μας και θ' αποκαταστήσει τις ελευθερίες, την ευημερία και όλα τα δικαιώματα του εργαζόμενου λαού.

Αναδημοσιεύεται από το παράρτημα της συλλογής:
"Το ΚΚΕ από το 1918 έως το 1931, τ' Α,
Το ΚΚΕ από το 1918 έως το 1926"
έκδ. 1947, σ. 494 - 495


Διαβάστε περισσότερα...

Σάββατο 26 Ιανουαρίου 2013

Δ. Καζάκης: Ο νέος χαρακτήρας της αριστεράς

Καμιά μεταλλαγή του κυρίαρχου συνασπισμού εξουσίας δεν μπορεί να συμβεί δίχως την κατάλληλη προσαρμογή της αριστεράς. Από ιστορική άποψη η αριστερά υπήρξε ανέκαθεν μια πολιτική έννοια δίχως ξεκάθαρο περιεχόμενο, δίχως σαφείς κοινωνικές, ταξικές και ιδεολογικο-πολιτικές αναφορές. Δεν ήταν παρά ένα αναγκαίο προϊόν της τυπικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και επομένως φέρει ανεξίτηλα και εγγενώς όλες τις παραμορφώσεις, αυταπάτες και διαστροφές του κοινοβουλευτισμού. 

H άνδρωση της κοινωνικής και πολιτικής οργάνωσης της εργατικής τάξης, ή άνοδος της πάλης για εργατικά και λαϊκά αιτήματα, οδήγησε και στην αναγκαία ιστορική μετεξέλιξη της αριστεράς. Από μια συγκεχυμένη κοινοβουλευτική έννοια – όπου πρυτάνευαν τα αισθήματα κοινωνικής αδικίας και τα διάφορα δόγματα «κοινωνικής δικαιοσύνης» – στην επαναστατικά, κοινωνικά και ταξικά διαφοροποιημένη έννοια της αριστεράς. Η αριστερά έπαψε να είναι συνώνυμο της ηθικής ή ηθικολογικής καταγγελίας της όποιας αδικίας για να μετατραπεί σε ανοιχτό πεδίο οργανωμένης αντιπαράθεσης ιδεολογικο-πολιτικών ρευμάτων, κομμάτων και τάσεων, ιδεώδες περιβάλλον για την μαχητική ανάδειξη της ολοκληρωμένης ταξικής προοπτικής της εργατικής τάξης.

Είναι χαρακτηριστικό ότι η αναφορά στην αριστερά ως αυτοτελή πολιτική έννοια δεν υπήρχε μέχρι τη δεκαετία του ’60. Έως τότε η αριστερά δεν συνιστούσε τίποτε περισσότερο από έναν πολιτικό επιθετικό προσδιορισμό τάσεων και ρευμάτων στο εσωτερικό των εργατικών, λαϊκών και επαναστατικών κινημάτων. Στη δεκαετία του ’60 και στο έδαφος της βαθιάς κρίσης της διεθνούς σοσιαλδημοκρατίας, η οποία μετεξελισσόταν γοργά σε οργανικό πυλώνα του πολιτικού συστήματος εξουσίας του μεγάλου κεφαλαίου, αλλά και του «διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος» που αντιμετώπιζε τα δικά του εσωτερικά αδιέξοδα, έγινε μια συστηματική προσπάθεια από τον ιδεολογικό και πολιτικό μηχανισμό του ιμπεριαλισμού, ιδίως των ΗΠΑ, να οικοδομηθεί μια «νέα αριστερά», ή στην ευρωπαϊκή της εκδοχή μια «ανανεωτική αριστερά». Μια αριστερά αρκούντως αφηρημένη ώστε να είναι παντελώς ξεκομμένη και απόλυτα εχθρική προς τις όποιες κοινωνικο-ταξικές αναφορές, προπομπός της ιμπεριαλιστικής ιδεολογίας και πολιτικής. Η ολοκλήρωση της πορείας μεταλλαγής της σοσιαλδημοκρατίας από ένα «αστικό κόμμα της εργατικής τάξης» σε μαχητική πολιτική δύναμη του μονοπωλιακού κεφαλαίου, η εκφυλιστική πορεία και η πλήρης διάλυση του «διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, μαζί με τη συνολική υποχώρηση του οργανωμένου εργατικού κινήματος, επέτρεψαν σ’ αυτήν την ιμπεριαλιστική «νέα αριστερά» τελικά να επικρατήσει. Σήμερα, στις συνθήκες κρίσης πολιτικής και κοινωνικής εκπροσώπησης του εργαζόμενου λαού, η αριστερά γενικά μετεξελίσσεται όλο και περισσότερο σε μια γενική αδιαφοροποίητη έννοια, όπου χωρούν τα πάντα. Η αριστερά όλο και περισσότερο μετατρέπεται σε χώρο πολιτικής συμβίωσης με ότι πιο αντιδραστικό και σκοταδιστικό έχει γεννήσει η λογική της προσαρμογής στις επιταγές του μεγάλου κεφαλαίου και της παγκόσμιας αγοράς του. Όλο περισσότερο αποσπάται από τα πιο άμεσα λαϊκά, εργατικά και δημοκρατικά αιτήματα, αποσπάται από τις αληθινές αγωνίες του εργαζόμενου λαού για να μεταβληθεί σε μια χρήσιμη εφεδρεία των κυρίαρχων δυνάμεων για τη πολιτική διαχείριση της κοινωνικής δυσαρέσκειας. Επομένως, αριστερά γενικά δεν υπάρχει, ή υπάρχει απλά και μόνο για να συσκοτίζει ανυπέρβλητες ταξικές διαφορές ανάμεσα σε δυνάμεις και πολιτικές, ενώ η μετατροπή της σε κεντρικό σημείο αναφοράς αποτελεί τυπική διαστροφή όσων κατανοούν την πολιτική με επιδερμικούς κοινοβουλευτικούς όρους και αδυνατούν να απευθυνθούν πρωταρχικά στους ίδιους τους εργαζόμενους και το λαό.

Πρέπει να είναι σαφές πως η επιλογή μιας πολιτικής δύναμης να αναφέρεται πρωταρχικά στην αριστερά γενικά, όπως κι αν την αυτοπροσδιορίζει, προδίδει την απόστασή της από την εργαζόμενη κοινωνία, αποδεικνύει τον τυπικά αστικό τρόπο κατανόησης της πολιτικής, όπου οι εργαζόμενοι είναι καταδικασμένοι στο περιθώριο ως οπαδοί της μιας, ή της άλλης πολιτικής ηγεσίας. Αυτοί που αναφέρονται σήμερα στην αριστερά ως υποκείμενο της πολιτικής τους, είναι γιατί θεωρούν τον λαό και τους εργαζόμενους ως αντικείμενο χειραγώγησης. Δεν έχει καμιά σημασία πόσο ριζοσπαστικά χρώματα φέρει η αριστερά καθενός, η ουσία δεν αλλάζει. Όλοι τους έχουν αποδεχτεί πλήρως τον παραδοσιακό πολιτικό μύθο του κοινοβουλευτισμού της αγυρτείας και της διαφθοράς, ο λαός για να εκφραστεί και για να βγει στο πολιτικό προσκήνιο χρειάζεται μια διαμεσολαβούσα δύναμη. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα απ’ αυτό. Ο λαός δεν χρειάζεται διαμεσολαβητές για να χαράξει την πορεία του. Χρειάζεται πρωτοπόρους αγωνιστές που τον βοηθούν να βγει ο ίδιος ορμητικά στο προσκήνιο και να οικοδομήσει ο ίδιος την ενότητα μέσα στις γραμμές του. Θυμάστε το παλιό σύνθημα του ΠΑΣΟΚ το 1981; Ο λαός στην εξουσία, το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση; Είναι ακριβώς αυτή η χυδαία θεωρία της διαμεσολάβησης. Η αληθινή δημοκρατία από την σκοπιά των καταπιεσμένων αυτής της κοινωνίας απαιτεί τον λαό στην εξουσία και πάλι τον λαό στην κυβέρνηση. 

Κανενός είδους κυβέρνηση, όσο σοσιαλιστική, επαναστατική, ή αριστερή κι αν αυτοχρίζεται, δεν πρόκειται να λειτουργήσει υπέρ του λαού, δεν πρόκειται να απαλλάξει τον εργαζόμενο από τα δεσμά του, όσο ο ίδιος ο λαός δεν θα βρίσκεται στο περιθώριο της πολιτικής και δεν θα ασκεί άμεσα, πρακτικά και αφεαυτού του τον καθοριστικό έλεγχο σε όλες τις πτυχές της δημόσιας διακυβέρνησης.

Γι’ αυτό και οι εκκλήσεις για την «κυβέρνηση της αριστεράς», δεν είναι μόνο η αναγκαία πρόφαση για όσους στο όνομα γενικά της αριστεράς επιζητούν την ενότητα με τις πολιτικές υποταγής στο μεγάλο κεφάλαιο, το ευρώ, την ΕΕ και το καθεστώς ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, αλλά συνιστά επίσης και μια συστηματική προσπάθεια ανοικτής υπονόμευσης της αναγκαίας κοινής δράσης του λαού και των εργαζομένων με επίκεντρο τα πιο άμεσα και ζωτικά τους αιτήματα. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι οι πιο τυπικοί πρωταγωνιστές της «κυβέρνησης της αριστεράς» έχουν όλοι τους στο παρελθόν διακριθεί για την προκλητικά διασπαστική τους πρακτική απέναντι σε κάθε συμμαχική πρωτοβουλία, που δεν ήταν του ελέγχου τους και δεν «στρογγύλευε» αρκετά τα αιτήματά της, ώστε να είναι επαρκώς ταξικά, εθνικά και πολιτικά ακίνδυνα. Έχουν επίσης διακριθεί για τις προνομιακές συμφωνίες πάνω και κάτω από το τραπέζι της πολιτικής συναλλαγής, για την ανοιχτή πρακτόρευση κεντρικών πολιτικών επιλογών του κυρίαρχου συνασπισμού εξουσίας στο εσωτερικό, αλλά και στο εξωτερικό, για την αναγωγή της δικής τους πολιτικής επιβίωσης και εκλογής στο κοινοβούλιο ως πρωτεύον ζήτημα της όποιας «ενότητας της αριστεράς». Για μια ακόμη φορά επαληθεύεται το ιστορικό δίδαγμα ότι οι μεγαλύτεροι διασπαστές, οι χειρότεροι εκπρόσωποι του παρασκηνίου στην πολιτική, οι πιο ένθερμοι θιασώτες της πολιτικής διαβολής, της συκοφαντίας, του καυγά για τις καρέκλες στην κορυφή, του παραγοντισμού και της προσωπικής προβολής, είναι πάντα εκείνοι που φωνάζουν πιο δυνατά απ’ όλους για την «ενότητα». Ιδιαίτερα όταν αυτοί μυρίζονται εξουσία.

Η κραυγή «κυβέρνηση της αριστεράς», σημαίνει πραχτικά την νομή της εξουσίας με τους ίδιους όρους που την διεκδικούσαν και οι παραδοσιακές δυνάμεις εναλλαγής στην διακυβέρνηση. Το σύνθημα αυτό απευθύνεται όχι στον λαό, αλλά στους «δικούς μας», στα στελέχη και τους οπαδούς που πεινασμένοι για εξουσία δεν νοιάζονται για τίποτε άλλο, εκτός από την άνοδό του κόμματος στην διακυβέρνηση. Προκειμένου να γίνει κάτι τέτοιο δεν υπάρχει πολιτική κωλοτούμπα που δεν θα κάνουν, δεν υπάρχει τίποτε που δεν θα ανεχθούν ή δεν θα αποδεχτούν, αρκεί να κερδίσουν το πολυπόθητο τρόπαιο: την «κυβέρνηση της αριστεράς». Είναι η «ώρα της αριστεράς», φωνάζουν ορισμένοι με το μάτι τόσο λιμασμένο για εξουσία που δεν τους ξεχωρίζεις από τους πάλαι ποτέ «πρασινοφρουρούς», ή την «γαλάζια γενιά» της παλιάς δικομματικής εναλλαγής. Ο λαός απλά πρέπει να τους αναδείξει στην εξουσία και έπειτα θα πρέπει να υποταχθεί στους νέους επιβήτορες.
Αυτός είναι κι ο λόγος που η αριστερά σήμερα δεν είναι συνώνυμο της προόδου, ούτε συνιστά αναγκαστικά μια προοδευτική δύναμη. Τα βασικά κριτήρια για τον πολιτικά προοδευτικό, ή μη χαρακτήρα μιας πολιτικής δύναμης είναι τρία:
Πρώτο, η άμεση πρακτική συμβολή της στην κοινωνικοπολιτική οργάνωση και ανασυγκρότηση του εργαζόμενου λαού, με πρωταρχικό σκοπό να οικοδομηθεί η ενότητα του ίδιου του λαού μέσα από την υπέρβαση των διαχωριστικών γραμμών ιδεολογίας και κομματικής ταυτότητας εντός του.

Δεύτερο, ο ρόλος της στην ανάπτυξη του εργατικού και λαϊκού κινήματος ως κυρίαρχου πολιτικού υποκειμένου με όρους και πρακτικές που να προσιδιάζουν στις νέες ιστορικές συνθήκες που επιβάλουν εξ ανάγκης την μετωπική αναμέτρηση με το επίσημο σύστημα εξουσίας.

Τρίτο, η σχέση της με την ανάδειξη των πιο άμεσων ζωτικών αιτημάτων των άλλων εργαζομένων σε πρωτεύον πεδίο αναφοράς της πολιτικής γενικά. Και υπάρχει σήμερα πιο ζωτικό και πιεστικό αίτημα, πιο ταξικό αίτημα από την διεκδίκηση της εθνικής ανεξαρτησίας της Ελλάδας, της λαϊκής αυτοδιάθεσης και κυριαρχίας ενάντια στον χρηματιστικό νεοφεουδαρχισμό της ευρωζώνης και της ΕΕ; Υπάρχει σήμερα πιο επιτακτικό αίτημα από την μονομερή διαγραφή του δημόσιου χρέους στη βάση της κατάκτησης της δημοκρατίας από τον λαό; 

Με βάση αυτά τα κριτήρια χαράσσονται οι σύγχρονες διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στην πρόοδο και τη συντήρηση, ανάμεσα στη δημοκρατία και την αντίδραση κι όχι με γενικές αναφορές σε αριστερές περγαμηνές, αληθινές ή ψεύτικες. Καμιά φυγή στη σφαίρα του ιδεατού σοσιαλισμού, κανένα σύνθημα του συρμού όπως «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός», κανένας ταξικός όρκος στην επανάσταση, ούτε η πίστη σε κάποιο ανώτερο ιδεώδες, δεν μπορεί να κρύψει τον αντιδραστικό χαρακτήρα μιας αριστεράς που συμβάλει καθημερινά στη διάλυση των μαζικών οργανώσεων του εργατικού και λαϊκού κινήματος, που υποκαθιστά τους εργαζόμενους και το λαό με τη δική της πολιτική επικράτηση και υποτάσσει τα εργατικά και λαϊκά αιτήματα στις δικές της ιδεοληψίες, σκοπιμότητες και εσωτερικές ισορροπίες.
Διαβάστε περισσότερα...

Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2013

«Το χάος θα έρθει από τους κάτω»

ΜΕΞΙΚΟ Επειτα από δίχρονη απουσία ο υποδιοικητής Μάρκος των Ζαπατίστας απηύθηνε ένα ανακοινωθέν για το 2013 που, αν και γράφτηκε στη μεξικανική ζούγκλα, νομίζεις ότι έρχεται από δίπλα μας

Επιμέλεια: Κορίνα Βασιλοπούλου

«Το χάος θα έρθει από κάτω» προειδοποιεί ο ηγέτης των Ζαπατίστας, υποδιοικητής Μάρκος, στο πρώτο ανακοινωθέν της χρονιάς. Ο «σουμπκομαντάντε», ύστερα από μια σχετικά διακριτική παρουσία τα δύο τελευταία χρόνια, αύξησε τις δημόσιες παρεμβάσεις του στα τέλη του 2012, οπότε και ανακοίνωσε μια σειρά πολιτικών, ειρηνικών πρωτοβουλιών στα εδάφη του Τσιάπας και όχι μόνο.

Το ανακοινωθέν του Μάρκος, το οποίο δημοσιεύθηκε στη μεξικανική εφημερίδα «La Jornada» φαίνεται πως ήρθε ως απάντηση στην πρωτοβουλία που εξήγγειλε ο νέος πρόεδρος του Μεξικού Ενρίκε Πένια Νιέτο για την «καταπολέμηση της φτώχειας». Το κείμενο, που έχει τίτλο «Εμείς και αυτοί», είναι γραμμένο με τη μορφή μονόλογου των ισχυρών της Γης απέναντι σε έναν φανταστικό συνομιλητή και καταλήγει με το σύνθημα/προειδοποίηση «Μαριτσιβέου»: «Εκατό φορές θα νικήσουμε», όπως σημαίνει στη γλώσσα των Ινδιάνων Μαπούτσε της Χιλής.

 »Εμείς και αυτοί/οι (παρα)λογισμοί των από πάνω»

Γενάρης 2013.

Μιλούν οι από πάνω:

Εμείς είμαστε αυτοί που κάνουν κουμάντο. Είμαστε ισχυρότεροι, παρόλο που είμαστε λιγότεροι. Δεν μας νοιάζει τι λες – ακούς – σκέφτεσαι – κάνεις, αρκεί να μη μιλάς, να μην ακούς, να μην κινείσαι.

Μπορούμε να επιβάλουμε στην κυβέρνηση ανθρώπους μέσης ευφυΐας (αν και είναι πλέον δύσκολο να τους βρεις στις τάξεις των πολιτικών), όμως επιλέγουμε κάποιους που δεν είναι καν σε θέση να προσποιηθούν ότι ξέρουν τι τους γίνεται.

Γιατί; Γιατί μπορούμε.

Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τους αστυνομικούς και στρατιωτικούς μηχανισμούς για να συλλαμβάνουμε και να φυλακίζουμε αληθινούς εγκληματίες, μόνο που αυτοί οι εγκληματίες αποτελούν ζωτικό μας κομμάτι. Αντίθετα, επιλέγουμε να κυνηγάμε, να χτυπάμε, να συλλαμβάνουμε, να βασανίζουμε, να φυλακίζουμε και να δολοφονούμε εσένα.

Γιατί; Γιατί μπορούμε.

Αθώος ή ένοχος; Τι σημασία έχει; Η δικαιοσύνη είναι μια από τις πολλές πουτάνες στην ατζέντα μας και, πίστεψέ μας, δεν είναι η πιο ακριβή.

Και ακόμα κι αν προσαρμόζεσαι απόλυτα στο καλούπι που σου επιβάλλουμε, ακόμα κι αν δεν κάνεις τίποτα, κι αν είσαι αθώος, θα σε συντρίψουμε.

Και αν επιμένεις να μας ρωτάς γιατί το κάνουμε, νά η απάντηση: Γιατί μπορούμε. [...]

Δεν έχει σημασία ποιος βγαίνει μπροστά. Τα περί Δεξιάς ή Αριστεράς είναι, απλώς, οδηγίες για τον σοφέρ που παρκάρει το αμάξι. Η μηχανή λειτουργεί από μόνη της. Δεν χρειάζεται να δώσουμε καν εντολή για να τιμωρηθούν οι απερίσκεπτοι που ίσως μας πάνε κόντρα. Μεγάλες, μεσαίες και μικρές κυβερνήσεις όλου του πολιτικού φάσματος, παρέα με διανοούμενους, καλλιτέχνες, δημοσιογράφους, πολιτικούς και θρησκευτικούς ηγέτες ερίζουν για το ποιος θα έχει το προνόμιο να μας ικανοποιήσει.

Οπότε, άντε πηδήξου, χάσου, σάπισε, ψόφα, απογοητεύσου, παραδώσου.

Για τους άλλους δεν υπάρχεις, δεν είσαι τίποτα.

Ναι, έχουμε σπείρει μίσος, κυνισμό, πικρία, απελπισία, τον θεωρητικό και πρακτικό «ωχαδερφισμό», τον κονφορμισμό του «μη χείρον βέλτιστον», τον φόβο που έγινε παραίτηση.

Κι όμως, φοβόμαστε μήπως όλο αυτό πάρει τη μορφή οργανωμένης, ανατρεπτικής οργής, που δεν εξαγοράζεται.

Γιατί το χάος που επιβάλλουμε το ελέγχουμε, το διευθετούμε, το δίνουμε σε δόσεις, το τροφοδοτούμε.

Αλλά, το χάος που έρχεται από τους από κάτω…

Α, αυτοί… ούτε που καταλαβαίνουμε τι λένε, ποιοι είναι, πόσο κοστίζουν.

Κι ύστερα, είναι τόσο αυθάδεις ώστε να μη θέλουν πια να ζητιανεύουν, να περιμένουν, να ζητούν, να ικετεύουν, αλλά να ασκήσουν την ελευθερία τους. Πού ξανακούστηκε τέτοια ξεδιαντροπιά!

Αυτός είναι ο αληθινός κίνδυνος. Ανθρωποι που κοιτάζουν στην άλλη πλευρά, που βγαίνουν από το καλούπι, το σπάνε ή το αγνοούν.

Ξέρεις τι μας έχει ωφελήσει πολύ; Αυτός ο μύθος της ενότητας πάση θυσία. Να τα βρίσκεις μόνο με τον αρχηγό, τον διευθυντή, τον ηγέτη ή όπως κι αν τον λένε. Είναι πιο εύκολο να ελέγχουμε, να διευθύνουμε, να συγκρατούμε έν@ν παρά πολλούς. Και μάλιστα, φτηνότερο. Ατομικές επαναστάσεις κι άλλα τέτοια. Είναι άχρηστα σε συγκινητικό βαθμό.

Αντίθετα, αυτό που αποτελεί κίνδυνο, πραγματικό χάος, είναι όταν ο καθένας γίνεται συλλογικότητα, ομάδα, μπάντα, φυλή, οργάνωση και μαθαίνει να λέει «όχι» και «ναι» και όλοι αυτοί συμφωνούν μεταξύ τους. Γιατί το «όχι» στοχεύει σε εμάς που κάνουμε κουμάντο. Οσο για το «ναι»… αυτό κι αν είναι συμφορά, φαντάσου ο καθένας να χτίζει τη δική του μοίρα και να αποφασίζει τι θα γίνει και τι θα κάνει. Είναι σαν να υπονοείς ότι οι αμελητέοι είμαστε εμείς, αυτοί που περισσεύουν, οι άχρηστοι, αυτοί που πρέπει να μπουν φυλακή, να εξαφανιστούν.

Ναι, σκέτος εφιάλτης. Για εμάς, αυτή τη φορά. Φαντάζεσαι πόσο κακόγουστος θα γινόταν αυτός ο κόσμος; Γεμάτος Ινδιάνους, μαύρους, καφέ, κίτρινους,κόκκινους, ράστα, τατουάζ, πίρσινγκ, ξυρισμένα κεφάλια, πανκ, γκοθ, μιγ@δες, σκέιτερ, τη σημαία με το «Α» χωρίς πατρίδα, νέους, γυναίκες, πουτ@νες, κορίτσι@, ηλικιωμένους, οδηγούς, αγρότες, εργάτες, προλετάριους, φτωχούς, ανώνυμους και… άλλους. Δίχως πριβέ χώρους για εμάς, τους «beautiful people», τους «ωραίους ανθρώπους» για να καταλαβαινόμαστε… γιατί φαίνεται από χιλιόμετρα ότι δεν σπούδασες στο Χάρβαρντ.

Ναι, η μέρα εκείνη θα ήταν για εμάς σαν νύχτα… Τα πάντα θα τινάζονταν στον αέρα. Τι θα κάναμε;

Μμμμ… αυτό δεν το έχουμε σκεφτεί. Σκεφτόμαστε, σχεδιάζουμε και εκτελούμε για να αποτρέψουμε κάτι τέτοιο, αλλά… δεν μας έχει περάσει από το μυαλό.

Ναι, δεν υπάρχει αμφιβολία: είναι εποχές κρίσης. [...]

Οχι, φυσικά και δεν σε φοβόμαστε. Οσο για αυτή την προφητεία… Μπα, σκέτες προλήψεις, χωριάτικες…

Τι;… Δεν είναι προφητεία;

Α, είναι υπόσχεση…

«ΜΑΡΙΤΣΙΒΕΟΥ»* («Εκατό φορές θα νικήσουμε»)

(συνεχίζεται…)

Από οποιαδήποτε γωνιά, οποιουδήποτε κόσμου.

Υποδιοικητής Μάρκος
Πλανήτης Γη
Γενάρης 2013

(Μπορείτε να διαβάσετε το πλήρες κείμενο στα ισπανικά στον ακόλουθο σύνδεσμο: http://enlacezapatista.ezln.org.mx/2013/01/20/ellos-y-nosotros-i-las-sin-razones-de-arriba/)
Διαβάστε περισσότερα...

Ανακοίνωση της Πολιτικής Γραμματείας του Ε.ΠΑ.Μ. (25/1/2013)

Η δίκαιη κινητοποίηση των εργαζομένων στα μέσα μαζικής μεταφοράς σταθερής τροχιάς και οι εξελίξεις που ακολούθησαν με την επέμβαση της Αστυνομίας τη Παρασκευή ξημερώματα, έγινε η αφορμή να φανεί όχι μόνο ο αυταρχισμός της κατοχικής «κυβέρνησης» των δωσίλογων, αλλά να αποκαλυφθεί για μια ακόμα φορά το φασιστικό υπόβαθρο στο οποίο στηρίζεται. 

Οι «κυβερνητικές» μαριονέτες ανακάλυψαν, ότι δεν τους ήταν αρκετός ο παροπλισμός της Βουλής, που την υποβάθμισαν σε κοινό πρωτοκολλητή των αποφάσεων της Τρόικας και προχώρησαν στην απροκάλυπτη αστυνομική βία και καταστολή απέναντι στον «εχθρό» Λαό.

Η κίνηση αυτή ανέδειξε αρκετά ζητήματα και ερωτήματα τα οποία έχουν πολλούς αποδέκτες και πρέπει άμεσα να απαντηθούν.

Μερικά από αυτά είναι …. :

• Τίθεται πλέον σε απόλυτη αμφισβήτηση η ίδια η ύπαρξη των συνδικάτων και επί της ουσίας του στοιχειώδους δικαιώματος του συνδικαλίζεσθαι; Καταργούνται οι ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις και οι Σ.Σ.Ε. μηδέ της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας εξαιρουμένης;

• Αναγνωρίζεται πλέον στους εργαζόμενους κάποιο, έστω στοιχειώδες, δικαίωμα λόγου σε ζητήματα που αφορούν στην εργασία τους και τελικά στην ίδια τους τη ζωή; Η αξία της εργασίας και της ίδιας της Ζωής καθορίζεται μονομερώς πλέον από το καθεστώς, το οποίο επιβάλει τις αποφάσεις του με πυγμή και απροκάλυπτη βία;

• Απέναντι στο καθεστώς που παρουσιάζεται αποφασισμένο και έτοιμο να εφαρμόσει τις εξοντωτικές για το λαό και τους εργαζόμενους αποφάσεις του, γεννώνται μια σειρά ερωτηματικά για τη στάση του ίδιου του λαού, των εργαζομένων και των μαζικών του φορέων διεκδίκησης και των, επί της ουσίας, υπό κατάργηση συνδικάτων. Οι κλασσικές μορφές πάλης, οι απεργίες, τα συλλαλητήρια, οι καταλήψεις χώρων δουλειάς είναι σήμερα αποτελεσματικοί και πρόσφοροι τρόποι αντίδρασης και διεκδίκησης;

• Μέχρι πού είμαστε αποφασισμένοι να φτάσουμε; Πως είναι δυνατό να προχωρήσουμε όλοι μαζί σε μορφές αγώνα, πιο αποφασιστικές, πιο ευέλικτες και τελικά πιο έξυπνες, που θα ενώνουν τα κοινωνικά στρώματα που πλήττονται και που το καθεστώς τεχνηέντως τα τοποθετεί το ένα εναντίον του άλλου και θα παρακάμπτουν έτσι τη καθεστωτική προπαγάνδα, εξουδετερώνοντας ταυτόχρονα τη δυνατότητα του καθεστώτος για καταστολή;

• Είναι έτοιμοι οι επιστρατευμένοι απεργοί να απαντήσουν στην απαίτηση των καιρών για λειτουργική κατάληψη των μέσων μαζικής μεταφοράς και τη λειτουργία τους στην υπηρεσία του λαού, όπως θα έπρεπε να είναι; Μπορούν να απευθυνθούν στο λαό και να ζητήσουν την κινητοποίησή του για την υποστήριξη και την περιφρούρηση  αυτού του στόχου άρα και του αγώνα τους; Μπορούν να θέσουν σαν σημαία του αγώνα τους ζητήματα παλλαϊκά, όπως είναι η εκδίωξη της τρόικας και των εγχώριων υπηρετών της και η πάλη για την ανάκτηση της Εθνικής Ανεξαρτησίας της πατρίδας μας;

• Τι ρόλο παίζουν οι «κοινοβουλευτικές αντιπροσωπείες» της αντιπολίτευσης που όψιμα καταγγέλλουν την συνταγματική εκτροπή και το φασισμό και τρέχουν να συμπαρασταθούν στους απεργούς, την ίδια στιγμή που νομιμοποιούν τη συνταγματική εκτροπή με την παραμονή τους στο εξάμβλωμα που αποκαλούν Βουλή; Η καλύτερη υπηρεσία που θα μπορούσαν να προσφέρουν στους απεργούς θα ήταν η άμεση παραίτηση από το «κοινοβούλιο» με στόχο την απογύμνωση από κάθε νομική στήριξη των δωσίλογων. Όσο παραμένουν σ` αυτό, έστω καταψηφίζοντας, στη πράξη νομιμοποιούν αυτή τη φασιστική εκτροπή και τη κατάλυση του Συντάγματος που, με λέξεις, καταδικάζουν.

• Τι ρόλο παίζουν οι «συμπαραστάτιδες» ηγεσίες της ΓΣΕΕ και του ΠΑΜΕ που εμπαίζουν τους εργαζόμενους διασπώντας ή περιχαρακώνοντας το λαϊκό κίνημα, αποπροσανατολίζοντας με περιθωριακά και οικονομίστικα αιτήματα; Οδηγούν έτσι στον αφοπλισμό των συνδικάτων και την αγωνιστική παραίτηση των εργαζομένων;

Το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο καλεί τον ελληνικό λαό να δει καθαρά το πού τον οδηγούν οι δωσίλογοι και να πάρει στα χέρια του την κατάσταση, δίνοντας τις δικές του απαντήσεις στις προκλήσεις των καιρών. Η ίδια η κατάσταση – όπως διαμορφώνεται – δείχνει καθαρά ότι ο ελληνικός λαός πρέπει να περάσει, γρήγορα, στη φάση της συσπείρωσης και της αλληλεγγύης εργαζομένων και ανέργων, δημοσίων και ιδιωτικών υπαλλήλων, ελευθέρων επαγγελματιών και αγροτών, απλών και ενστόλων πολιτών, ανεξάρτητα από κομματικές επιλογές, ταμπέλες και χρώματα. Να δράσουν άμεσα και αποφασιστικά στηρίζοντας τον αγώνα των επιστρατευμένων.

Όλοι οι εργαζόμενοι να απαιτήσουν από τις συνδικαλιστικές τους ηγεσίες να σταθούν άμεσα και έμπρακτα στο πλευρό των επιστρατευμένων απεργών, στηρίζοντάς τους με κάθε τρόπο. Η νίκη τους θα είναι νίκη όλων των Ελλήνων και οι δωσίλογοι το γνωρίζουν. Γι αυτό και στρέφονται στον φασισμό.

Καλούμε τους ίδιους τους αγωνιζόμενους απεργούς, να συνειδητοποιήσουν τη δύναμή τους, να αντικρούσουν τις προσπάθειες χειραγώγησης του αγώνα τους από κάθε επίδοξο προστάτη των συμφερόντων τους  και να προχωρήσουν σε λειτουργική κατάληψη των χώρων και των εργαλείων της εργασίας τους. Θα προσφέρουν έτσι, στην Κοινωνία, αυτοί οι ίδιοι τις Υπηρεσίες, που οι πολίτες έχουν ανάγκη, αποδεικνύοντας το δίκιο του αγώνα τους, ακυρώνοντας στη πράξη την αισχρή προπαγάνδα του καθεστώτος και τον κοινωνικό αυτοματισμό, που αυτή υποδαυλίζει. Μόνο έτσι θα υπάρξει πάνδημη συμπαράσταση και η Νίκη θα είναι μόνιμη και αδιαμφισβήτητη.

Καλούμε τους αγρότες, που ξεκινούν κι αυτοί κινητοποιήσεις, να ενώσουν τις δυνάμεις τους με αυτές των εργαζομένων και των ανέργων στις πόλεις και να συγκλίνουν προς το κέντρο, οδηγώντας όλοι μαζί σε κορύφωση τον Αγώνα, για την ανατροπή της δωσίλογης κυβέρνησης και του καθεστώτος χρεοκρατίας.

Το ΕΠΑΜ πιστεύει, ότι ο μόνος δρόμος που θα καλύπτει όλο τον εργαζόμενο ελληνικό λαό και τα αιτήματά του, είναι η απαίτηση να γκρεμοτσακιστούν οι δωσίλογοι και οι προστάτες τους, ώστε η χώρα να επανέλθει στη δημοκρατική ομαλότητα και να αποκτήσει την Εθνική της Κυριαρχία και Ανεξαρτησία, μακριά από κατακτητές και ληστοκράτες.

Το ΕΠΑΜ καλεί όλο το λαό να προχωρήσει στην εξάπλωση ΓΕΝΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ διαρκείας. Μόνος μας οδηγός οι αγώνες και οι θυσίες των γονιών μας.Μόνο μας Χρέος το μέλλον των παιδιών μαςΑυτή η γη μας ανήκει.

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ του  Ε.ΠΑ.Μ

25 Ιανουαρίου 2013
Διαβάστε περισσότερα...

Συγκλονίζει η μητέρα του 19χρονου: Τους πέταξαν στον γκρεμό σαν σκυλιά

Πηγή: news247.gr


Με κατασταλτικά η μητέρα του 19χρονου. Οργισμένη για τις διαρροές της ΕΛ.ΑΣ. Τι δηλώνει για το τροχαίο μετά την καταδίωξη (Vid)

Μη μπορώντας να διαχειριστεί το γεγονός πως ο γιος της νοσηλεύεται στην εντατική και δίνει μάχη για τη ζωή του, η μητέρα του 19χρονου Σπύρου έχει ζητήσει να βρίσκεται υπό την επήρεια κατασταλτικών.

Μιλώντας σε εκπομπή του ράδιο Κρήτη εμφανίστηκε οργισμένη για τις πληροφορίες που διαρρέουν αναφορικά με την υπόθεση.

"Το παιδί μου παλεύει για τη ζωή του και εκείνοι έχουν το θράσσος να λένε ότι έκανε επικίνδυνους ελιγμούς με το μηχανάκι και ότι είχε κλέψει.

Δίνει τη δική του μάχη και αυτοί λένε τέτοια πράγματα. Ας πάνε να πιάσουν τους εγκληματίες και όχι να τα βάζουν με 15χρονα και 18χρονα", σημείωσε.

"Το παιδί μου και το άλλο παιδί χαροπαλεύουν. Τους πέταξαν στον γκρεμό λες και ήταν σκυλιά. Και οι χειρότεροι εγκληματίες να ήταν δεν άξιζαν αυτή την τύχη" συμπληρώνει, όπως αναφέρει το prismanews.gr, η μητέρα του 19χρονου νεαρού που νοσηλεύεται σε κρίσιμη κατάσταση στη ΜΕΘ του ΠΑΓΝΗ μετά τη μοιραία καταδίωξη στην παραλιακή λεωφόρο του Ηρακλείου.

"Μας ενημέρωσαν ότι τα παιδιά ήταν εν κινήσει και τους έκαναν σήμα οι άνδρες της ομάδας ΔΙΑΣ. Τα παιδιά δεν σταμάτησαν. Τους λόγους τους ξέρουν τα παιδιά.

Αλλά ό,τι και να ήταν, δεν ήταν εγκληματίες για να πάει το κωλόπαιδο από δίπλα και να τα ρίξει στον γκρεμό. Υπάρχει μαρτυρία από μία κυρία ότι είδε τον συνοδηγό της μηχανής την ώρα που έσπρωχνε τα παιδιά", ανέφερε.

"Βγήκαν, καβαλάνε μία μηχανή, την έχουν δει νόμος. Ξέρω ότι αυτή τη στιγμή το δικό μου παιδί και το άλλο παιδί το 15χρονο είναι στην εντατική και κινδυνεύουν. Εμένα θα μου το σώσει η αστυνομία αυτή τη στιγμή; Ας γίνει κάτι περαιτέρω και θα δεις τι έχει να γίνει μετά.

Αυτή τη στιγμή είναι μέσα, έχει αναλάβει ο δικηγόρος μας την υπόθεση και θα δούμε τι θα γίνει από εδώ και πέρα. Το μόνο που θέλω αυτή τη στιγμή είναι να γίνουν καλά τα παιδιά και το ένα και το άλλο και από εκεί και ύστερα ξέρουμε εμείς τι θα κάνουμε", υπογράμμισε.
Διαβάστε περισσότερα...

Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2013

Έκτακτη Ανακοίνωση της Π. Γ. του Ε.ΠΑ.Μ. για την Απεργία στο μετρο



ΕΚΤΑΚΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ του Ε.Πα.Μ.

Το ΕΝΙΑΙΟ ΠΑΛΛΑΪΚΟ ΜΕΤΩΠΟ τάσσεται ολόψυχα και με όλες του τις δυνάμεις στο πλευρό των εργαζομένων του μετρό. Απέναντι στην πράξη ομού αυταρχισμού του δικτάτορα Χατζηδάκη και της δωσιλογικής κυβέρνησης να προχωρήσει σε επίταξη των εργαζομένων στο μετρό, η μοναδική μας επιλογή είναι αγώνας μέχρις εσχάτων.

Η πράξη αυτή της κυβέρνησης συνιστά ανοικτό πόλεμο εναντίον όλων των εργαζομένων και στην δυνατότητά τους να υπερασπίζονται τα δικαιώματά τους και την ίδια τους τη ζωή.

Καλούνται όλα τα μέλη και οι φίλοι του ΕΠΑΜ, αλλά και ολόκληρος ο ελληνικός λαός, σε γενική επιστράτευση και επί τόπου παρουσία στο αμαξοστάσιο του μετρό (Κηφισού 94, απέναντι από τον ΟΠΑΠ).

Αυτή η μάχη ας γίνει η απαρχή για την γενική πολιτική απεργία.

ΕΜΠΡΟΣ ΛΑΕ!

ΑΓΩΝΑΣ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ


Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΤΟΥ Ε.Πα.Μ.
Διαβάστε περισσότερα...

Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2013

Οι δανειστές απαγορεύουν την αντικατάσταση του κ. Γεωργίου

-Ασπίδα προστασίας τρόικας και Βερολίνου στον Πρόεδρο της ΕΛΣΤΑΤ που διώκεται για κακουργήματα. -Πρωτοφανής περιφρόνηση της εθνικής κυριαρχίας και της Δικαιοσύνης από πηγές της Κομισιόν. -Στο κάδρο Παπανδρέου-Παπακωνσταντίνου. Με την πλάτη στον τοίχο ο Σαμαράς.


Έντονη ενόχληση των δανειστών καταγράφεται ήδη για την ποινική δίωξη που ασκήθηκε, σε βαθμό κακουργήματος, κατά του (ακόμα...) Προέδρου της ΕΛ.ΣΤΑΤ κ. Γεωργίου , σχετικά με την παραποίηση των στοιχείων για το έλλειμμα το 2009 που αποτέλεσε τον καθοριστικό παράγοντα για όσα ακολούθησαν .

Πηγές της Κομισιόν προχώρησαν σε μία πρωτοφανή κίνηση αμφισβήτησης της Ελληνικής Δικαιοσύνης και της ανακριτικής έρευνας. Ούτε λίγο ούτε πολύ, εξέδωσαν και ετυμηγορία, αθωώνοντας τον κ. Γεωργίου και φυσικά τους κ.κ. Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου.

Οι ίδιες πηγές αποφάνθηκαν ότι το ζήτημα είναι ανύπαρκτο και δεν υπάρχει φουσκωμένο έλλειμμα, σπεύδοντας να περάσουν και μήνυμα με την εξής διατύπωση: " Για τη διεθνή κοινότητα, τους 17 εταίρους στην ευρωζώνη,την Κομισιόν και την τρόικα όχι μόνο δεν υφίσταται ζήτημα τεχνητής διόγκωσης των στοιχείων του δημοσιονομικού ελλείμματος αλλά απεδείχθη ότι η τότε εκτίμηση της ΕΛ.ΣΤΑΤ ήταν αρκετά συντηρητική''.

Με πολύ απλά λόγια το μήνυμα που θέλουν να περάσουν είναι ''δεν μας νοιάζει τι λέτε ή τι κάνει η δικαιοσύνη σας. Ισχύει ότι λέμε εμείς''.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Πρωθυπουργός κ.Σαμαράς δεν έχει τολμήσει ούτε να αγγίξει τον Πρόεδρο της ΕΛ.ΣΤΑΤ, που κατηγορείται πλέον για κακούργημα.

Του έχει διαμηνυθεί από το Βερολίνο να μην διανοηθεί να προχωρήσει στην αντικατάσταση του κ. Γεωργίου.

Οι δανειστές είναι αποφασισμένοι να τραβήξουν το σχοινί στα άκρα αν απειληθεί η προσωπική ελευθερία του κ. Γεωργίου ή αν υπάρξει δικαστική διερεύνηση της υπόθεσης σε ποινικό επίπεδο με την εμπλοκή και των ηθικών αυτουργών, που φωτογραφίζονται στα πρόσωπα των κ.κ Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου.

Θα απειλήσουν ακόμα και με διακοπή του χρηματοδοτικού προγράμματος και αυτή η απειλή απευθύνεται στο σύνολο του πολιτικού συστήματος και ιδιαίτερα στο Σύριζα.

Αξίζει επίσης να επισημάνουμε, ότι με το δεύτερο μνημόνιο, οι δανειστές απέκτησαν το ολοκληρωτικό έλεγχο της ΕΛ.ΣΤΑΤ και ελέγχουν πλέον οι ίδιοι τα στοιχεία πριν δημοσιοποιηθούν. 

Είχαν προηγηθεί οι καταγγελίες του Αντιπροέδρου κ.Λογοθέτη και της κ.Γεωργαντά που οδήγησαν στην κατάργηση του τότε διοικητικού συμβουλίου, μέλη του οποίου είχαν καταγγείλει τον κ.Γεωργίου.

Έντονος προβληματισμός επικρατεί στην κυβέρνηση και στο Μέγαρο Μαξίμου για τον χειρισμό της υπόθεσης, μετά την ποινική δίωξη και τις πολιτικές προεκτάσεις που θα επιφέρει. Για αυτό και επελέγη χθες ο αντιπερισπασμός με το βίντεο και τις δηλώσεις του Βουλευτή του Σύριζα κ. Διαμαντόπουλου.

Ο κ.Σαμαράς φοβάται ο ενδεχόμενο κατάθεσης αιτήματος για σύσταση προανακριτικής επιτροπής για το θέμα της ΕΛ.ΣΤΑΤ ενώ έχει να διαχειριστεί και την απαίτηση των δανειστών και του Βερολίνου να παραμείνει στη θέση του ο κ. Γεωργίου. Το ζητούμενο βέβαια είναι σε ποια ευρωπαϊκή χώρα θα παρέμενε στη θέση αυτή, κάποιος που διώκεται για αδικήματα σε βαθμό κακουργήματος.

Παράλληλα η κυβέρνηση διαβλέπει ότι κάποιοι δικαστές έχουν πλήρως αυτονομηθεί και θα της δημιουργούν συνεχώς προβλήματα που ερεθίζουν τους δανειστές και την τρόικα και φορτίζουν 
αρνητικά την κοινή γνώμη.


Διαβάστε περισσότερα...

Τρίτη 22 Ιανουαρίου 2013

Άμα φύγουμε από το ευρώ και την ΕΕ θα απομονωθούμε;

του Δημήτρη Καζάκη

Σήμερα η Ελλάδα είναι μια από τις πιο απομονωμένες χώρες της υφηλίου. Ποια άλλη χώρα στον κόσμο παίρνονται τόσο καθοριστικές αποφάσεις για την τύχη της κι αυτή είναι απούσα; Να θυμηθούμε μόνο ότι στις τελευταίες συνόδους κορυφής της Ευρωένωσης (Eurogroup) που συνεδρίασαν στις Βρυξέλλες ο φερόμενος ως πρωθυπουργός της Ελλάδας, κ. Σαμαράς, δεν έκανε ούτε καν τον κόπο να μεταβεί εκεί. Καθόταν ήσυχα στου Μαξίμου και περίμενε την αναγγελία των αποφάσεων της συνόδου. Συνοδεία του κ. Ράϊχενμπαχ και των επιτρόπων που έχουν εγκατασταθεί στην χώρα. Στις Βρυξέλλες βρισκόταν μόνο ο περιφερόμενος ως Υπουργός Οικονομικών, κ. Στουρνάρας, ο οποίος λειτουργούσε ως το παιδί για τα θελήματα. Του έλεγαν και αυτός μετά τα μετέφερε στην Αθήνα. Αυτή την κατάσταση βιώνει η χώρα από την πρώτη κιόλας στιγμή της ένταξής της στο καθεστώς των «μνημονίων» και της τρόικας. Ερήμην ακόμη και της επίσημης κυβέρνησης της χώρας, παίρνονται αποφάσεις που κρίνουν καθοριστικά το παρών και το μέλλον της.

Μπορεί λοιπόν να βρεθεί σήμερα άλλη πιο απομονωμένη χώρα στον κόσμο ολόκληρο; Ας μας πουν μία. Ούτε καν το Ιράν υπό καθεστώς εμπάργκο και η Κούβα υπό αμερικανικό αποκλεισμό δεν είναι τόσο απομονωμένη όσο σήμερα είναι η Ελλάδα. Κι ο λόγος είναι απλός. Ποιος σοβαρός επενδυτής, ποια σοβαρή χώρα θα συνάψει σχέσεις με ένα κράτος υπό αίρεση, με μια χώρα υπό κατοχή με επιτρόπους εγκατεστημένους στο έδαφός της, με συμβάσεις και δεσμεύσεις που...
θέτουν το συμφέρον των δανειστών πάνω από το εθνικό συμφέρον και τα δικαιώματα του λαού, με ένα κράτος που αποφασίζουν άλλοι γι’ αυτό στο Βερολίνο και στις Βρυξέλλες ή δεν ξέρω που αλλού σε ποια παρασκήνια; Ποιος; Είναι τυχαίο που οι ενδιαφερόμενοι είναι μόνο κάτι εμίρηδες από αραβικά κράτη υβρίδια και τυχοδιώκτες κερδοσκόποι που ξέρουν μόνο από αρπαχτές εν μέσω αναταραχής, κατάρρευσης και καταστροφής μιας χώρας;

Το επιχείρημα που λέει ότι άμα φύγουμε από την ευρωζώνη και επίσης αναγκαστούμε να φύγουμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση, θα απομονωθούμε δεν έχει καμιά βάση. Είναι το ίδιο με το να ισχυριστεί κανείς ότι σπάζοντας τα δεσμά της υποδούλωσης, η χώρα και ο λαός που θα το κάνει θα απομονωθεί. Πότε έγινε κάτι τέτοιο; Πότε η διάλυση των δεσμών υποδούλωσης οδήγησε σε απομόνωση;

Αντίθετα, το σπάσει η χώρα μας τα δεσμά από την ευρωζώνη και να απαλλαγεί από τον ζουρλομανδύα του ευρώ που έχει φορέσει η οικονομία της θα βρει την ελευθερία της για πολύπλευρες και πολυσχιδείς σχέσεις με όλες τις χώρες και τους λαούς ανά την υφήλιο με βάση τα δικά της ιδιαίτερα συμφέροντα, τις δικές ιεραρχήσεις και προτεραιότητες. Θα ανακαλύψει κυριολεκτικά έναν ολόκληρο καινούργιο κόσμο πρόθυμο να έρθει σε επαφή, να συνάψει σχέσεις και να οικοδομήσει δεσμούς σε αμοιβαία επωφελή βάση. Έναν κόσμο που σήμερα δεν μπορεί ούτε καν να πλησιάσει, μιας και τα δεσμά που της έχουν επιβληθεί από την ευρωζώνη δεν της επιτρέπουν να συνάπτει διακρατικές συμφωνίες χωρίς να μεσολαβούν και να κερδίζουν ιδιωτικά συμφέροντα. Δεν της επιτρέπουν να προχωρά σε συμφωνίες αντιπραγματισμού (κλίρινγκ, κλπ.) όπου συμφέρει την οικονομία της χώρα μας. Δεν της επιτρέπουν να βρει τις καλύτερες προσφορές αγαθών και υπηρεσιών από χώρες εκτός ευρώ γιατί έχουν επιβάλει καθεστώς προστασίας για τα προϊόντα των μεγάλων οικονομιών της ευρωζώνης (τιμές κατωφλίου, κλπ.) προκειμένου να εξαναγκάζουν χώρες σαν την Ελλάδα να αγοράζουν με μονοπωλιακά υψηλές τιμές από αυτές και όχι από το διεθνές εμπόριο. Δεν της επιτρέπουν να επιβάλει καθεστώς ανταγωνιστικής προστασίας της ντόπιας παραγωγής ώστε να μην σαρώνεται από τα τραστ και τα καρτέλ της ευρωζώνης. Δεν της επιτρέπουν να συνάψει στρατηγικές συμφωνίες με κράτη και οικονομίες εκτός ευρωζώνης προκειμένου να προμηθευτεί τεχνολογία, καύσιμα και στρατηγικά υλικά σε συμφέρουσες τιμές και με ανταποδοτικά οφέλη για την ανάπτυξη της εσωτερικής παραγωγής.

Για όλους αυτούς τους λόγους η Ελλάδα ως οικονομία ήταν πολύ πιο ανοιχτή στις οικονομικές της σχέσεις, είχε δηλαδή πολύ πιο πλούσιες οικονομικές δοσοληψίες με την δραχμή παρά με το ευρώ. Με το ευρώ το εμπόριό της κατά 67% ελέγχεται από 2-3 χώρες και ελάχιστες μονοπωλιακές εταιρείες που χάρις στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση μπορούν να επιβάλουν μονοπωλιακά υψηλές τιμές σε ότι διαθέτουν στην εσωτερική αγορά της Ελλάδας. Έτσι οι μεγάλες ευρωπαϊκές και μη αλυσίδες πουλούν από 25% έως 45% πιο ακριβά εντός της Ελλάδας, απ’ ότι στις άλλες χώρες της Ευρωένωσης, τα ίδια ακριβώς προϊόντα.

Με το εθνικό κρατικό νόμισμα και με την επιβολή καθεστώτος ελέγχου της κίνησης κεφαλαίου μαζί με ένα αναγκαίο καθεστώς επιλεκτικής ανταγωνιστικής προστασίας της εγχώριας παραγωγής, η χώρα δεν απομονώνεται. Αντίθετα αποκτά την δυνατότητα να διεκδικήσει ελεύθερες οικονομικές συναλλαγές με όλες τις χώρες της υφηλίου στην βάση του αμοιβαίου οφέλους, χωρίς βία και μονοπωλιακές δεσμεύσεις. Μόνο έτσι μπορεί η Ελλάδα να ανοιχθεί στην παγκόσμια οικονομία και να εκμεταλλευτεί τις ευκαιρίες που παρέχει σήμερα η διεθνοποίηση της παραγωγής και της οικονομικής ζωής. Κάτι που σήμερα είναι αδύνατο να κάνει.

Ναι, αλλά δεν θα αποκλειστεί η χώρα από την διεθνή αγορά ομολόγων; Μακάρι, αμήν και πότε! Ο αποκλεισμός της χώρας από τις αγορές χρέους δεν είναι ποινή, είναι ευλογία. Διότι η προσφυγή της χώρας σ’ αυτές είναι σήμερα ο βασικός μοχλός ελέγχου και εξάρτησης της οικονομίας και της κοινωνίας της από τις πιο αρπαχτικές δυνάμεις που την έχουν θέσει υπό κατοχή. Η Ελλάδα με εθνικό κρατικό νόμισμα δεν έχει ανάγκη να προσφεύγει στις διεθνείς αγορές χρέους για την κάλυψη ακόμη και χειρότερων ελλειμμάτων της. Αρκεί βέβαια να έχει καταγγελθεί το υφιστάμενο δημόσιο χρέος και να έχει διαγραφεί. Η Ελλάδα με εθνικό κρατικό νόμισμα μπορεί να χρηματοδοτεί την οικονομία της χωρίς να συσσωρεύει χρέος. Αυτό άλλωστε το έκανε χωρίς να κινδυνεύσει με χρεοκοπία, ούτε να έχει ανάγκη να καταφύγει σε εξωτερικό δανεισμό που να την έθετε σε κίνδυνο ολόκληρη την περίοδο της δραχμής, δηλαδή από το 1950 έως τα τέλη της δεκαετίας του ’90.

Ας δούμε τα διαθέσιμα στοιχεία. Από το 1945 έως το 1998 το συσσωρευμένο έλλειμμα του κράτους σε τρέχουσες τιμές ήταν 100,9 τρις δρχ. Πόσα από αυτά ήταν πληρωμές τοκοχρεολυσίων; Σύμφωνα πάντα με τα διαθέσιμα στοιχεία για την περίοδο 1959-1998 το ελληνικό δημόσιο πλήρωσε 89,3 τρις δρχ. σε τοκοχρεολύσια. Σε τρέχουσες τιμές. Δηλαδή πάνω από το 89% του συσσωρευμένου ελλείμματος του ελληνικού κράτους επί δραχμής ήταν τοκοχρεολύσια. Πόσο από αυτό το συσσωρευμένο έλλειμμα καλύφθηκε με δάνεια; Κατά 95,5 τρις δρχ. καλύφθηκε με νέο δανεισμό του ελληνικού κράτους. Από αυτό το νέο δανεισμό μόλις 6,5 τρις δρχ. πήγαν για να καλύψουν το πρωτογενές έλλειμμα του δημοσίου. Ποσοστό λιγότερο του 7% του νέου δανεισμού. Πόσο ήταν το συνολικό δημόσιο χρέος στις 31/12/1998; Το συνολικό χρέος της κεντρικής κυβέρνησης έφτανε τα 41,6 τρις δρχ. Αν θεωρήσουμε ότι στις 31/12/1959 το συνολικό δημόσιο χρέος ήταν 8 δις δρχ., τρέχουσες τιμές, τότε την περίοδο 1959-1998 το ελληνικό κράτος φορτώθηκε πρόσθετο χρέος 41,6 τρις δρχ., προκειμένου να δανειστεί και να καλύψει τα 6,5 τρις δρχ. πρωτογενές έλλειμμα.

Από τον συνολικό δανεισμό των 95,5 τρις δρχ., τα 86,3 τρις δρχ. ήταν προϊόν εντόκων γραμματίων και δημόσιας εγγραφής του εσωτερικού. Με άλλα λόγια πάνω από το 90% ήταν σε δραχμές και αντλούνταν από την εσωτερική αποταμιευτική αγορά και καθώς τα οικονομικά σύνορα της χώρας ήταν υπό έλεγχο το προϊόν αυτού του δανεισμού παρέμενε εντός της ελληνικής οικονομίας και επανεπενδυόταν σ’ αυτήν αναγκαστικά. Τα υπόλοιπα 9,2 τρις δρχ. ήταν προϊόν δανεισμού από το εξωτερικό σε σκληρό νόμισμα, κυρίως δολάριο, μάρκο και γιεν. Επομένως η εξάρτηση του ελληνικού κράτους από το εξωτερικό, από την διεθνή τραπεζική αγορά για την κάλυψη του δικού του ελλείμματος δεν υπερέβαινε το 9% του συσσωρευμένου ελλείμματός του.

Φαντάζεστε τι γοητεία ασκούσε για τις ευρωπαϊκές τράπεζες μια χώρα με άθλια δημοσιονομική κατάσταση και τέτοιο χρέος; Ωστόσο για να μπορέσουν να κερδοσκοπήσουν με το δημόσιο χρέος της χώρας, θα έπρεπε η ελληνική οικονομία να ανοιχτεί στην ελεύθερη κίνηση κεφαλαίου και το ελληνικό κράτος να χάσει την προστασία του δικού του νομίσματος. Έτσι κι έγινε. Όταν μπήκαμε στο ευρώ ολόκληρο το δημόσιο χρέος της χώρας μετατράπηκε σε ευρώ και επομένως ο δανεισμός της χώρας ήταν υποχρεωτικό να αντληθεί από τις διεθνείς αγορές με όρους διεθνών αγορών, όπως ακριβώς γινόταν πριν με τον εξωτερικό δανεισμό της χώρας. Επίσης με το άνοιγμα των αγορών κεφαλαίων και την ελεύθερη κίνηση κεφαλαίου, κανείς δεν μπορούσε να σταματήσει την εξαγωγή στο εξωτερικό ή να εξαναγκάσει το προϊόν του δανεισμού να επανεπενδυθεί στην ελληνική οικονομία. Κι έτσι ο τεράστιος όγκος αποπληρωμής τοκοχρεολυσίων που έφτασε το 2009 να ξεπερνά το 44% του ΑΕΠ να διοχετεύεται στο εξωτερικό από τους κατόχους ομολόγων της χώρας.

Στις 31/12/2001 το χρέος της κεντρικής κυβέρνησης ανερχόταν σε 145,7 δις ευρώ, από 121, 9 που ήταν το 1998. Έως τις 31/12/2009 το δημόσιο χρέος της χώρας εκτινάχθηκε στα 298,5 δις ευρώ. Με άλλα λόγια στα 7 χρόνια του ευρώ το δημόσιο χρέος αυξήθηκε κατά 152,8 δις ευρώ. Περισσότερο δηλαδή από το σύνολο του δημοσίου χρέους που συσσωρεύτηκε στην Ελλάδα της δραχμής από το τέλος του πολέμου μέχρι το 2001, τα τελευταία 50 και πλέον χρόνια της μεταπολεμικής ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας. Η Ελλάδα παραδοσιακά χώρα υποδοχής ξένου κεφαλαίου από 25,2% του ΑΕΠ που ήταν το 1998 η καθαρή εισροή ξένου κεφαλαίου εκτινάχθηκε από τον πρώτο χρόνο του ευρώ (2002) στο 52,9% του ΑΕΠ. Το 2009 η καθαρή εισροή κεφαλαίου στην Ελλάδα έφτασε το 89,6% του ΑΕΠ, ενώ το 2010 ξεπέρασε το 98,4%. Ποσοστό που υστερεί την ίδια χρονιά μόνο από αυτό της Πορτογαλίας (107,3%) και της Ουγγαρίας (112,8%) στο σύνολο των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τα στοιχεία αυτά αποδεικνύουν το τεράστιο ψέμα που διαδίδεται από επίσημα χείλη ότι η ελληνική οικονομία δεν προσελκύει ξένα κεφάλαια. Ενώ η αλήθεια είναι ότι η ελληνική οικονομία σ’ ολόκληρη την περίοδο του ευρώ προσέλκυσε ξένα κεφάλαια σε ύψος ρεκόρ, τρίτη κατά σειρά σ’ όλες τις οικονομίες της Ε.Ε.. Μόνο που αυτά τα κεφάλαια κατά 90% κατευθύνθηκαν στην κερδοσκοπία με το χρέος της χώρας. Αυτός ήταν ένας από τους βασικούς σκοπούς για τον οποίο βάλανε την υπερχρεωμένη ελληνική οικονομία στην ευρωζώνη.

Το γεγονός βέβαια ότι με την παλιά δραχμή το δημόσιο χρέος της χώρας ήταν ελέγξιμο δεν σημαίνει ότι πρέπει να γυρίσουμε σ’ αυτή την περίοδο και σ’ εκείνη την διαχείριση της δραχμής. Αντίθετα, θα πρέπει να ξεκινήσουμε από το μηδέν ανοικοδομώντας την οικονομία μας με το νέο εθνικό κρατικό νόμισμα έτσι ώστε να εξασφαλίσουμε ότι όλα θα γίνουν προς το συμφέρον της πλειοψηφίας του εργαζόμενου λαού.

Βέβαια πολλοί φοβούνται ότι μια τέτοια σύγκρουση με την ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση θα προκαλέσει εντάσεις τέτοιες που ίσως να οδηγηθούμε στον πόλεμο, με την Ελλάδα να πέφτει θύμα της διατεταγμένης επιθετικότητας της Τουρκίας. Ο φόβος του πολέμου σήμερα προέρχεται μόνο ή κύρια από το αν συνεχιστεί η πορεία διάλυσης και κατάρρευσης της χώρας, αλλά και η πορεία ομοσπονδοποίησης της Ευρώπης. Η σημερινή κρίση κρύβει στο εσωτερικό της τέτοιες δυναμικές πολέμου, ανάλογες με εκείνες της κρίσης του μεγάλου κραχ 1929-33. Επομένως όσο συνεχίζεται η πορεία αυτή τόσο της χώρας, όσο και της ΕΕ, είναι σίγουρο ότι θα μπούμε σε μια περίοδο μεγάλων αναταραχών και πολέμων.

Ο μόνος τρόπος για να αποτραπεί κάτι τέτοιο είναι η παρέμβαση των λαών. Δείτε πόσο αποτελεσματική είναι η παρέμβαση του λαού, από το παράδειγμα της γείτονος Τουρκίας. Δόθηκε εντολή από την Ουάσινγκτον στον Ερντογκάν να επιτεθεί στην Συρία. Μόλις είδε ο τουρκικός λαός ότι οι προβοκάτσιες του τουρκικού κράτους άνοιγαν τον δρόμο για ευθεία πολεμική αναμέτρηση με την Συρία, τότε ξεσηκώθηκε σε τόσο μαζικές διαδηλώσεις που εξανάγκασε την κυβέρνησή του να αναδιπλωθεί άρδην. Το ίδιο θα συμβεί και με την επικράτηση του ελληνικού λαού. Μια Ελλάδα στα χέρια του λαού της θα αποτελέσει παράγοντα σταθερότητας στην περιοχή και ευρύτερα. Η τράπουλα αναγκαστικά θα ξαναμοιραστεί και με τον λαό στο πόδι θα δοθούν τεράστιες δυνατότητες στην εξωτερική πολιτική της χώρας, αλλά και στις διεθνείς της σχέσεις.

Κατά τη γνώμη μου η λαοκρατούμενη Ελλάδα οφείλει να ακολουθήσει ανοιχτή, πολυκεντρική εξωτερική πολιτική και διεθνείς σχέσεις. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να έχουμε προνομιακή σχέση με κανέναν. Ανοιχτοί με όλους και σε ισότιμη βάση. Διαθέτουμε ένα τρομακτικό γεωστρατηγικό πλεονέκτημα, την θέση μας. Αν την αξιοποιήσουμε θα βρεθούμε σε εξαιρετικά πλεονεκτική θέση. Ταυτόχρονα η Ελλάδα οφείλει να διεθνοποιήσει τη θέση και το ρόλο της. Θα πρέπει να πρωτοστατήσει στον αγώνα ενάντια στη διεθνή τραπεζοκρατία και τους οργανισμούς της, δημιουργώντας συμμαχίες και κοινά μέτωπα με χώρες με ανάλογα προβλήματα χρέους και καταπίεσης. Θα πρέπει να πρωτοστατήσει – στο μέτρο του δυνατού – σε ένα νέο κίνημα αδεσμεύτων παγκόσμια με στόχο την αποτροπή του πολέμου ως μεθόδου «λύσης» των διαφορών ανάμεσα σε κράτη, να αποκλειστεί η με οποιαδήποτε μορφή στρατιωτική επέμβαση εναντίον άλλων κρατών, να διαγραφεί το χρέος από τις χώρες που υποφέρουν από υπερχρέωση, να τεθούν διεθνείς ανελαστικοί κανόνες, ρυθμίσεις και όρια στις διεθνείς αγορές κεφαλαίου, να διαλυθούν οι μηχανισμοί παγκόσμιας κυριαρχίας, όπως το ΔΝΤ, η Παγκόσμια Τράπεζα, το ΠΟΕ, η ΕΕ, κοκ. Με τον τρόπο αυτό η λαοκρατούμενη Ελλάδα έχει όλα τα προσόντα να πρωταγωνιστήσει στις διεθνείς εξελίξεις με πολυποίκιλες συμμαχίες ώστε να πάψει μια για πάντα να είναι καρπαζοεισπράκτορας μια ζωή.

Τέλος, βασική συνιστώσα της εγκαθίδρυσης καθεστώτος αυθεντικής δημοκρατίας σ’ αυτόν τον τόπο πρέπει να είναι ένα νέο Σύνταγμα. Σ’ αυτό το Σύνταγμα θα πρέπει να υπάρχει πρόβλεψη τέτοια ώστε να μην επιτρέπει σε καμιά κυβέρνηση στο μέλλον να καταφύγει στις διεθνείς αγορές χρέους, ούτε να ανακινήσει ξανά θέμα διαγραμμένων χρεών. Να κατακτήσουμε ένα αληθινά δημοκρατικό πολίτευμα όπου ο ίδιος ο λαός θα έχει το πάνω χέρι και κανένας δεν θα μπορεί να εκμεταλλευθεί την ψήφο του για τους δικούς του σκοπούς, ή να την μεταχειριστεί ως λευκή επιταγή. Κι αυτό δεν μπορεί να γίνει αλλιώς εκτός από την σύγκληση Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης με σκοπό την σύνταξη και ψήφιση νέου αληθινά δημοκρατικού Συντάγματος. Με τον τρόπο αυτό ο ελληνικός λαός θα αποκτήσει για πρώτη φορά την ελευθερία να επανιδρύσει το κράτος του και να πει μια και καλή στους ξένους δανειστές του, «νέο μαγαζί, υπό νέα διεύθυνση. Βρείτε τα με τους προηγούμενους…»

Δημοσιεύτηκε στο Χωνί, 20/1/2013
Διαβάστε περισσότερα...

Ανοιχτό γράμμα προς την Ελληνική νεολαία



Νέα και νέε,

σου γράφω για να σε νιώσω κοντά μου. Σου γράφω γιατί φοβάμαι. Σου γράφω για να πείσω εσένα, αλλά και τον εαυτό μου, ότι ο καθένας μας δεν είναι μόνος απέναντι σε αυτόν τον οδοστρωτήρα. Σου γράφω γιατί σε χρειάζομαι… όχι λιγότερο από όσο με χρειάζεσαι κι εσύ… αλλά κάποιος από τους δυο μας πρέπει να κάνει το πρώτο βήμα.

Ξέρω ότι νιώθεις προδομένος. Το ίδιο νιώθω κι εγώ. Θυσιάσαμε τα καλύτερά μας χρόνια για μια έστω αξιοπρεπή διαβίωση και τώρα μας το αρνούνται ακόμη κι αυτό. Όχι, δεν ήταν θυσία το διάβασμα. Από αυτό κάτι έμεινε. Τα έξοδα σε χρόνο και χρήμα, το άγχος του να είσαι ο «καλύτερος», το πρόωρο τέλος της αθωότητας, η απότομη μετάβαση από την παιδική ανεμελιά στην πάλη για την εξασφάλιση μιας θέσης στον ήλιο, όλα αυτά μαζί ήταν οι μεγάλες θυσίες μας, που ωστόσο φαίνεται να μένουν χωρίς κάποιο αντίκρισμα.

Ξέρω ότι νιώθεις μπερδεμένος. Το ίδιο νιώθω κι εγώ. Θυμώνουμε με την κυβέρνηση, με τους γονείς μας που τους ψήφιζαν τόσα χρόνια, με την βολεμένη αντιπολίτευση, με τους δασκάλους μας που δεν μας δίδαξαν κριτική σκέψη, με την επιστήμη που σπουδάσαμε και που δεν μπορεί τώρα να γίνει ψωμί να τη φάμε, με τους φίλους μας που δεν μας βοήθησαν να αποφύγουμε τις κακοτοπιές, με τον ίδιο μας τον εαυτό που πίστεψε για μια μόνο στιγμή ότι αυτά τα κτήνη θα μπορούσαν να επιτρέψουν μία έστω αξιοπρεπή διαβίωση για τον κάθε άνθρωπο. Ο θυμός, φίλε μου και φίλη μου, φταίει για τη θολούρα και το μπέρδεμα στο κεφάλι μας. Ας δώσουμε χρόνο να καταλαγιάσει. Δεν ωφελούν σε τίποτα τα κλάματα και ο θυμός… ας προχωρήσουμε παρακάτω.   

Ξέρω ότι θες απεγνωσμένα να τους πιστέψεις. Κι εγώ κάποιες φορές το θέλω. Θέλουμε να πιστέψουμε ότι ίσως τελικά σύντομα, ίσως μάλιστα μέσα στο 2013, επιστρέψει η πολυπόθητη ανάπτυξη, αποκτήσουμε το περίφημο πρωτογενές πλεόνασμα  και δούμε το περιπόθητο φως στο τούνελ. Θέλουμε να πιστέψουμε πως κάπου θα σταματήσουν, πως θα σεβαστούν έστω και στο ελάχιστο τους κόπους μιας ζωής και θα διασφαλίσουν ένα ελάχιστο εισόδημα επιβίωσης για όλους. Αν θέλουμε να έχουμε μια ελπίδα να κερδίσουμε τον πόλεμο που έρχεται, πρέπει να αποδεχτούμε ότι δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα από δαύτους. Όταν το κατανοήσουμε αυτό, όταν απορρίψουμε στο σύνολό του το οικονομικό, πολιτικό και τηλεοπτικό κατεστημένο που μας οδήγησε στον πάτο και στη σαπίλα, μόνο τότε θα έχουμε μια ελπίδα να ξεπεράσουμε την κρίση και να φτάσουμε σε μια νέα, υψηλότερη από την προηγούμενη, ισορροπία της κοινωνίας.

Ξέρω ότι θέλεις να φύγεις μακριά και να μην γυρίσεις ποτέ. Το θέλω κι εγώ συχνά. Δεν μας αδικώ… μας την έφεραν μπαμπέσικα. Ωστόσο, σκέφτομαι ότι ρε γαμώτο την αγαπώ αυτή τη χώρα. Σκέφτομαι ότι είναι η πατρίδα μου και ότι κανένας δεν μπορεί να με διώξει με το έτσι θέλω από την πατρίδα μου. Σκέφτομαι τους ανθρώπους που αγαπώ και αναρωτιέμαι με τι μούτρα θα τους πω ότι τους εγκαταλείπω για να σώσω το τομάρι μου. Σκέφτομαι ότι ο καπετάνιος εγκαταλείπει τελευταίος το καράβι και ότι κάποια στιγμή, σε αυτόν τον Τόπο, οι απλοί άνθρωποι πρέπει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε σαν γενναίοι καπετάνιοι και όχι σαν κουτοπόνηροι μούτσοι. Σκέφτομαι ότι καμιά άλλη χώρα δεν είναι τόσο όμορφη όσο η Ελλάδα. Σκέφτομαι ότι αν φύγω τώρα εγκαταλείποντας τη μάχη, θα φεύγω σε όλη μου τη ζωή μπροστά στις δυσκολίες. Αυτά σκεφτόμαστε και μένουμε… όσοι μένουμε…

Νέα και νέε,

Τον δρόμο που οδηγεί στη λύτρωση τον ξέρουμε και οι δύο. Τον περπατήσαμε εν μέρει ως Λαός στην πρώτη Κατοχή της Ελλάδας το 1940, καλούμαστε να ξαναπιάσουμε το νήμα και να φτάσουμε στο τέλος της διαδρομής το 2013.

Οργάνωση όλων των Ελλήνων σε ένα Ενιαίο Μέτωπο που θα διώξει από την εξουσία αυτούς που μας πούλησαν σε ξένους και ντόπιους τοκογλύφους, και θα οδηγήσει με συντεταγμένο τρόπο σε μια Πραγματική Δημοκρατία αυτόν τον βασανισμένο τόπο. Δεν λέω ότι είναι εύκολο… Λέω ότι αυτός είναι ο μόνος δρόμος για τη σωτηρία! Αυτός είναι ο δρόμος, και όχι το ευρώ, και όχι τα νέα μνημόνια και όχι τα νέα δάνεια…   

Θα κλείσω αυτή την επιστολή με κάποια λόγια του αγαπημένου μου συγγραφέα Ν. Καζαντζάκη και ύστερα θα σε αφήσω να σκεφτείς αν θα προχωρήσουμε μαζί:

«Φαρδιά ΄ναι η πόρτα του Άδη, φαρδύς ο δρόμος, στρωμένος με λουλούδια. Στενή η πόρτα της βασιλείας του Θεού, κι ανήφορος. Όσο ζούμε μπορούμε να διαλέγουμε. Ζωή θα πει ελευτερία. Μα σαν έρθει ο θάνατος, ό,τι έγινε έγινε. Σωτηρία δεν υπάρχει…»

Θανάσης Ασημακόπουλος,

μέλος του Ε.ΠΑ.Μ. Χαλανδρίου
Διαβάστε περισσότερα...

Δευτέρα 21 Ιανουαρίου 2013

Το Ξένο Κεφάλαιο στην Ελλάδα


Απόσπασμα από το βιβλίο ¨Το Ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα¨ του Νίκου Μπελογιάννη.

Από δεκάδες χρόνια τώρα αυτοί που κυβέρνησαν την Ελλάδα και κοντά σε αυτούς και τα συνειδητά είτε τα ασυνείδητα μεγάφωνα τους, προσπάθησαν να κάνουν όλο τον κόσμο να πιστέψει στο μύθο πως η χώρα μας είναι φτωχιά κι άγονη, έχει τάχα πολλά βουνά και λίγους κάμπους και για αυτό ο λαός μας είναι καταδικασμένος να περιορίσει το μενού του στο μαύρο ψωμί, το κρεμμύδι και την ελιά και να είναι πάντα του πεινασμένος. Το επιμύθιο από όλα αυτά σημαίνει πως θα ήταν ανώφελο για τους εργαζομένους να παλέψουνε για να καλυτερέψουν τη θέση τους και τη ζωή τους.

Δεν ντρέπομαι να ομολογήσω ότι νέος ακόμα είχα πέσει κι εγώ θύμα αυτού του μύθου, που τόσο μαστορικά μας τον διδάσκουνε στο σχολείο, στα βιβλία, στις εφημερίδες, παντού. Και μαζί με εμένα εκατοντάδες χιλιάδες νέοι μέχρι τότε, αντί να δούμε τους πραγματικούς λόγους της εθνικής μας κατάντιας, πιστέψαμε στο παραμύθι <<της πτωχής και αγόνου Ελλάδος>> και επηρεασμένοι κι από άλλες της ίδιας πηγής αιτίες, σταύρωσαν οι περισσότεροι μοιρολατρικά τα χέρια και έταξαν μοναδικό σκοπό της ζωής τους την εξασφάλιση κάποιας θεσούλας είτε ενός μικροεισοδήματος που θα απάλλασσε το καθημερινό τους πιάτο από την ελιά και το κρεμμύδι.

Τα πράγματα, όμως θα ήταν πολύ διαφορετικά , αν όλοι μαθαίναμε ότι η χώρα μας δεν είναι καθόλου φτωχή κι άγονη κι ότι αντίθετα έχει τη δύναμη να θρέψει ικανοποιητικά και να κάνει το λαό μας ευτυχισμένο και χαρούμενο. Τότε όλοι θα διέθεταν τα νιάτα τους, την ορμή τους και τον ενθουσιασμό τους για τούτο το σκοπό, αλλά αυτοί που χαντάκωσαν τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας, που ξεζουμίζουν τον τόπο και ληστεύουν τον λαό, κάθε άλλο παρά επιθυμούσαν ένα τέτοιο πράγμα και για αυτό καλλιέργησαν όσο μπορούσαν την ιδέα της <<ψωροκώσταινας>> .

Σχόλιο: Ο Νίκος Μπελογιάννης καταδικάστηκε για κατασκοπεία και εκτελέστηκε την Κυριακή 30 Μαρτίου 1952. Τις Κυριακές ούτε οι Ναζί στην κατοχή δεν εκτελούσαν. Το σκίτσο είναι του Πάμπλο Πικάσο. Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο.
Διαβάστε περισσότερα...

Και ο Πιτσιρίκος στη λογική του Ε.ΠΑ.Μ.!


Ίμια

Ένα μεσημέρι του καλοκαιριού του 2004, έφευγα από το Γενικό Νοσοκομείο Γεώργιος Γεννηματάς για να επιστρέψω στο σπίτι μου. Την ημέρα εκείνη τα μέσα μαζικής μεταφοράς είχαν απεργία, οπότε πέρασα απέναντι και περίμενα για ταξί. Για καλή μου τύχη, ένα ταξί με έναν επιβάτη σταμάτησε και κάθισα στο πίσω κάθισμα.

Πριν το ταξί ξεκινήσει, δυο ακόμα άνθρωποι –ένας αξιωματικός και μια υπαξιωματικός του Στρατού που περίμεναν έξω από το Πεντάγωνο- παρακάλεσαν να μπουν στο ταξί.

Φυσικά, κανείς μας δεν είχε αντίρρηση, αφού είναι γνωστό πως, τις ημέρες που απεργούν τα μέσα μαζικής μεταφοράς, τον ρόλο αυτό τον παίζουν τα ταξί. Έκατσα πίσω από τον οδηγό και επιβιβάστηκαν και αυτοί.

Ο οδηγός του ταξί είχε μια διαβολεμένη διάθεση για κουβέντα, η οποία φούντωσε από την παρουσία των δυο στρατιωτικών.

Από τις πρώτες φράσεις του έγινε φανερό πως ήταν οπαδός της Νέας Δημοκρατίας. Ήταν μια εποχή που, όταν έμπαινες σε ταξί, ήταν να σαν να έμπαινες στα γραφεία της Νέας Δημοκρατίας. Βέβαια, μετά την χρεοκοπία και τις ατελείωτες ώρες αναμονής για επιβάτη στις πιάτσες, οι οδηγοί ταξί έχουν μια πιο επαναστατική διάθεση.

Ο οδηγός του ταξί αποθέωνε την νεοεκλεγμένη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και έβριζε το ΠΑΣΟΚ. Πολύ θα ήθελα να ήξερα τι έχει να πει σήμερα. Μάλλον θα ψηφίζει Χρυσή Αυγή.

Μιλούσε ακατάπαυστα και εκθείαζε τον Σπήλιο Σπηλιωτόπουλο, τον τότε υπουργό Εθνικής Άμυνας. Υποστήριζε πως τον γνώριζε προσωπικά και πως ήταν σπουδαίος άνθρωπος και πατριώτης. Δεν του απαντούσε κανείς μας. Εγώ προσωπικά δεν είχα καμία διάθεση για συζήτηση. Με απασχολούσαν τα δικά μου προβλήματα.

Ο οδηγός του ταξί, απτόητος, άρχισε να ρίχνει εθνικοπατριωτικές κορώνες, με την ελπίδα να συγκινήσει τουλάχιστον τους δυο στρατιωτικούς. Τζίφος.

Και τότε άρχισε να μιλάει για τα Ίμια. Για την «προδοσία» του Κώστα Σημίτη, για το ΠΑΣΟΚ που πρόδωσε την πατρίδα, για τον πατριώτη Καραμανλή που θα βούλιαζε τα τουρκικά πλοία και για «τα παλικάρια μας που χάθηκαν».

Επειδή κανείς μας δεν του απαντούσε, είχε αποφασίσει πως είμαστε όλοι πασόκοι του κερατά. Δεν του περνούσε καν από το μυαλό πως μπορεί να ήμασταν κουρασμένοι άνθρωποι που θέλουν μόνο να πάνε στα σπίτια τους.

Η βελόνα είχε κολλήσει στα Ίμια, την προδοσία, τις σημαίες και τα ηρωικά παλικάρια μας που σκοτώθηκαν. Είχε πάθει ντελίριο. Έκανε και ζέστη εκείνη την ημέρα.

Αφού βεβαιώθηκα πως ήμουν κοντά στον προορισμό μου, αποφάσισα να μιλήσω:

«Κοιτάξτε, επειδή εγώ είμαι ΠΑΣΟΚ και δεν γουστάρω τα έθνη και τις πατρίδες, μήπως θα μπορούσατε να μου θυμίσετε τα ονόματα των τριών αξιωματικών που σκοτώθηκαν στα Ίμια;».

Σιωπή. Έβλεπα το πρόσωπό του στον καθρέφτη. Ήταν κατακόκκινος. Ήταν έτοιμος να κάνει μπαμ.

«Τι σημασία έχει αυτό;» «Ε, πώς δεν έχει; Αφού είστε πατριώτης και λέτε πόσο σας πείραξαν τα Ίμια, θα πρέπει τουλάχιστον να θυμάστε τα ονόματα των αξιωματικών που σκοτώθηκαν κάνοντας το καθήκον τους» «Δεν τα θυμάμαι τώρα!» «Θα σας τα θυμίσω εγώ: Γιαλοψός, Καραθανάσης, Βλαχάκος»

Είχε γίνει μπαρούτι. Αν είχε όπλο, θα με πυροβολούσε. Δεν είχε. Πάντως, έβγαλε τον σκασμό. Επιτέλους.

Λίγο μετά, κατέβηκα στο ύψος της Πύλης του Αδριανού. Οι δυο στρατιωτικοί κατέβηκαν για να μπορέσω να βγω από το ταξί. Ο αξιωματικός –με τον οποίο δεν είχα ανταλλάξει ούτε μια κουβέντα- μου έσφιξε δυνατά το χέρι και μου χαμογέλασε.

Υπάρχει κάτι που δεν κατάλαβα ποτέ με τους Έλληνες αξιωματικούς που σκοτώθηκαν από την πτώση του ελικοπτέρου στα Ίμια.

Αυτό που δεν κατάλαβα ποτέ είναι πώς και γιατί τους «χαρίσαμε» στους ακροδεξιούς.

Είναι πραγματικά ακατανόητη η στάση μεγάλου μέρους του κόσμου της Αριστεράς απέναντι στους νεκρούς των Ιμίων. Λες και οι τρεις Έλληνες αξιωματικοί ήταν φασίστες. Δεν ήταν. Ήταν τρεις Έλληνες στρατιωτικοί που σκοτώθηκαν ενώ τηρούσαν τον όρκο τους. Όχι σε ξένο έδαφος. Δεν βρίσκονταν σε κάποια επιθετική αποστολή σε ξένη χώρα. Ήταν εντός της ελληνικής επικράτειας. Εκτελούσαν διαταγές και υπερασπίζονταν τη χώρα τους.

Μπορώ να καταλάβω την απέχθεια για τους αστυνομικούς• στην πλειοψηφία τους είναι σκυλιά του συστήματος, στρέφονται εναντίον των πολιτών και καθημερινά πληροφορούμαστε πως υπάρχουν βασανιστές και επίορκοι αστυνομικοί.

Αλλά για τους στρατιωτικούς γιατί; Ακόμα κι αν πιστεύεις στην παγκόσμια ειρήνη και διαφωνείς με την ύπαρξη στρατών, αν έχεις έστω και ελάχιστη γνώση της πρόσφατης ιστορίας, ξέρεις πως, ρεαλιστικά, δεν μπορεί σήμερα μια χώρα σαν την Ελλάδα να μην έχει στρατό.

Άλλωστε, οι τρεις Έλληνες που σκοτώθηκαν στα Ίμια, ήταν αξιωματικοί του Πολεμικού Ναυτικού. Δεν ήταν καν καραβανάδες. Το Πολεμικό Ναυτικό είναι παραδοσιακά δημοκρατικό.

Το επιχείρημα πως οι ακροδεξιοί έκαναν σημαία τους τα Ίμια δεν μπορεί να σε κάνει να αδιαφορήσεις ή να απαρνηθείς τους νεκρούς αξιωματικούς.

Οι τρεις αξιωματικοί δεν είχαν καμία σχέση με τα πολιτικά παιχνίδια της ελληνικής κυβέρνησης εκείνη την εποχή.

Σε επίπεδο προσώπων, πολλοί ακροδεξιοί –μέσα στη θολούρα τους- θαυμάζουν και τον Τσε Γκεβάρα. Είναι αυτός λόγος για να τον απαρνηθούμε;

Αν αύριο οι ακροδεξιοί ανακαλύψουν πως ο Άρης Βελουχιώτης ήταν πατριώτης –γιατί ήταν- και τον κάνουν λάβαρο, θα πρέπει οι αριστεροί να τον αποκηρύξουν;

Αντιλαμβάνομαι πως υπάρχει μια τεράστια σύγχυση που δεν επιτρέπει σε κάποιους να αντιληφθούν τη διαφορά του εθνικιστή από τον πατριώτη. Είναι σαν να μην μπορείς να ξεχωρίσεις τον Γεώργιο Παπαδόπουλο από τον Γεώργιο Καραϊσκάκη.

Όσο υπάρχει αυτή η σύγχυση, οι Έλληνες θα είναι μονίμως μέσα στη διχόνοια.

Οι άνθρωποι αγαπούν την πατρίδα τους. Πάντα θα την αγαπούν. Σε όλο τον κόσμο. Άλλο πατρίδα, άλλο έθνος. Άλλο πατρίδα, άλλο έθνος-κράτος.

Αν σε ενοχλεί η σημαία στα χέρια του φασίστα, μην την σκίζεις. Να πας να του την πάρεις. Και να την κρατήσεις εσύ. Γιατί η δική σου πατρίδα δεν μισεί τις πατρίδες των άλλων. Μην του τη χαρίζεις.

Δεν έχω καμία διάθεση να κάνω αναλύσεις για πατρίδες και έθνη.

Θα θυμίσω μόνο πως οι αντάρτες του ΕΛΑΣ τραγουδούσαν «θέλουμε λεύτερη εμείς πατρίδα και πανανθρώπινη τη λευτεριά».

Και σκοτώνονταν γι’ αυτό. Μόνο γι’ αυτό. Ούτε για μισθό, ούτε για διορισμό στο δημόσιο, ούτε επειδή περίμεναν κάποια άλλη υλική ανταμοιβή.

Όποιος δεν αναγνωρίζει την αξία αυτών που χάνονται την ώρα του καθήκοντος στην πατρίδα, ας σεβαστεί τουλάχιστον το γεγονός πως οι ζωές των δικών τους ανθρώπων –σε αντίθεση με τις δικές μας- θα έχουν πάντα μια μεγάλη ανοιχτή πληγή.

Νομίζω πως αυτό μπορούμε όλοι να το καταλάβουμε.

Χριστόδουλος Καραθανάσης, Παναγιώτης Βλαχάκος, Έκτορας Γιαλοψός. Άξιοι.

(Ο τάφος του Έκτορα Γιαλοψού βρίσκεται στο νεκροταφείο της Πετρούπολης. Την φωτογραφία την τράβηξα την περασμένη Τρίτη.)
Διαβάστε περισσότερα...

Κυριακή 20 Ιανουαρίου 2013

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ Π.Γ. ΤΟΥ Ε.ΠΑ.Μ. ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΡΟΣΦΑΤΕΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΕΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ


Ανακοίνωση

Οι τελευταίες τρομοκρατικές επιθέσεις με χρήση διαφόρων μέσων (γκαζάκια, καλάσνικοφ, βόμβες κ.ά.) δείχνουν -  για όσους παρακολουθώντας τα γεγονότα μπορούν και διακρίνουν πίσω από τα επιφαινόμενα - ότι ο παρακρατικός μηχανισμός και οι «υπηρεσίες» του, μπήκαν για τα καλά στο χορό της διαμόρφωσης των πολιτικών εξελίξεων στον τόπο μας. Είναι φανερό πλέον, ότι οι κρατούντες αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν κάθε μέσο για να καταστείλουν την καθημερινά ογκούμενη λαϊκή οργή, ή να την εκτρέψουν σε χειραγωγούμενα από το παρακράτος μονοπάτια, σπέρνοντας τον φόβο και τον αποπροσανατολισμό.

Αποδεικνύεται περίτρανα ότι σε καιρούς που το σύστημα απεργάζεται δεινά και δεσμά για το λαό και την ολοκληρωτική παράδοση της χώρας μας στους εγχώριους και ξένους τοκογλύφους, βάζει σε δράση τους παρακρατικούς του μηχανισμούς ώστε να πετύχει την όσο το δυνατόν πιο ανώδυνη ολοκλήρωση του στόχου του, αποπροσανατολίζοντας το λαό από τη φρικαλέα πραγματικότητα που βιώνουν οι πολίτες αυτής της χώρας, εκφοβίζοντας το λαό, οδηγώντας τον στη φυγή και την απομόνωση, και ξυπνώντας τα συντηρητικά αντανακλαστικά της κοινωνίας.

Το Ε.Πα.Μ., πιστό στα προτάγματά του, καταγγέλλει τέτοιου είδους ενέργειες γιατί, πέρα από το γεγονός ότι βάζουν σε κίνδυνο ζωές αθώων πολιτών, δίνουν το άλλοθι στους κατασταλτικούς μηχανισμούς των δωσίλογων «κυβερνώντων» να στρέψουν τη βία τους και την αντισυνταγματική δράση τους εναντίον του λαού και κάθε προσπάθειάς του να αντιταχθεί στην εξαθλίωση και την υποταγή.

Το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο καλεί το λαό να αποτινάξει το φόβο που προσπαθούν να σπείρουν οι κατοχικές δυνάμεις, να απορρίψει τα εμφυλιοπολεμικά σχέδια που εξυφαίνουν οι δωσίλογοι και να ορθώσει το ανάστημά του εναντίον της υποτέλειας και του αφανισμού της εθνικής μας ύπαρξης.

Ο λαός μας – εκ των πραγμάτων – γίνεται κάθε μέρα και πιο σοφός. Αντιλαμβάνεται ποιοι μπορεί να κρύβονται πίσω από τις τρομοκρατικές επιθέσεις, ποιον προσπαθούν να τρομοκρατήσουν, και καταγράφει με σαφήνεια το ποιοι είναι οι εχθροί και ποιοι οι φίλοι του. Γνωρίζει, ότι δεν έχει ανάγκη από τέτοιες ενέργειες για να αποτινάξει την κατοχή από την πλάτη του.

Η ΓΕΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ έρχεται.
Ας τρέμουν οι κατακτητές και οι δωσίλογοι.

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ του Ε.Πα.Μ.
20 Ιανουαρίου 2013   
Διαβάστε περισσότερα...

ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΟΥ ΒΟΡΙΔΗ, ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ Δ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ: "ΕΙΣΑΙ ΓΕΡΜΑΝΟΤΣΟΛΙΑΣ", ΤΟΥ ΦΩΝΑΖΕ ΠΟΛΙΤΗΣ!!!




Έντονη, φραστική επίθεση δέχτηκε ο βουλευτής της ΝΔ Μάκης Βορίδης κατά την έξοδό του από εκδήλωση, που πραγματοποιήθηκε στο Αμφιθέατρο Χολαργού από τον πρώην Δήμαρχο Χολαργού και προσωπικό του φίλο. Ηλικιωμένος πολίτης, προφανώς αγανακτισμένος, τον πλησίασε και του φώναζε για τα χαράτσια και τις μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις που επιβάλλει η κυβέρνηση Σαμαρά. Ο κ. Βορίδης δεν του απηύθυνε τον λόγο αλλά έκανε μια απαξιωτική κίνηση με το χέρι του, σαν να έλεγε στον συνταξιούχο, "άσε με ήσυχο".

Ο ηλικιωμένος-αγανακτισμένος, συνεχίζοντας σε πιο έντονο ύφος, είπε στον κ. Βορίδη "Είσαι γερμανοτσολιάς". Την ίδια λέξη την επανέλαβε: "Γερμανοτσολιά"!

Τον διαμαρτυρόμενο συνταξιούχο πλησίασε ο πολιτευτής της ΝΔ. κ. Μπάμπης Καραθάνος ο οποίος απευθυνόμενος με προκλητικό τρόπο στον αγανακτισμένο και τσακισμένο από τους φόρους-χαράτσια συνταξιούχο, τού απάντησε: "Μην μιλάς, καλά έφαγες τόσα χρόνια"!

Ο κ. Καραθάνος έκανε την χειρότερη εντύπωση, διότι ήταν σαν να έλεγε στον πενόμενο συνταξιούχο: 

Καλά έφαγες τόσα χρόνια, τώρα είναι καιρός να λιμοκτονήσεις για το...παραπάνω φαγητό που έφαγες!

Ντροπή! Έτσι όπως πάει, σε λίγο όποιος πολίτης τολμάει να διαμαρτύρεται για τα χαράτσια και τις μειώσεις που τού επιβάλλουν, μπορεί και να τρώει ξύλο!

Αφού ο λαός δεν ξεσηκώνεται και περιορίζεται σε τέτοιου είδους σπασμωδικές αντιδράσεις, αυτά θα πάθει και χειρότερα!

Αφού ο λαός πηγαίνει και προσκυνάει σε συγκεντρώσεις όπου καλούνται με το τσουβάλι πολιτικοί που οδηγούν τον τόπο στην καταστροφή, καλά να πάθει. Τα θέλει και τα παθαίνει!

H φωτογραφία είναι από την αποχώρηση του κ. Βορίδη. Λίγα δευτερόλεπτα μετά δέχτηκε την φραστική επίθεση από τον ηλικιωμένο!

indobserver.blogspot.gr
Διαβάστε περισσότερα...

Παγκόσμιος πόλεμος για τον έλεγχο της Αφρικής



Οι τεράστιες πλουτοπαραγωγικές πηγές της Μαύρης Ηπείρου αποτελούν μαγνήτη για τους μεγάλους διεθνείς παίκτες και έτσι ο Ολάντ αδυνατεί να θάψει το αποικιοκρατικό παρελθόν της Γαλλίας, όπως είχε υποσχεθεί προεκλογικά

Του Μιχάλη Ψύλου

Η στρατιωτική επέμβαση της Γαλλίας στο Μάλι δεν ήταν φυσικά κεραυνός εν αιθρία. Οσο και αν ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ είχε υποσχεθεί ως «σοσιαλιστής», τον περασμένο Οκτώβριο σε ομιλία του στο Κοινοβούλιο της Σενεγάλης, ότι θα «θάψει» την αποικιοκρατική πολιτική της «Γαλλο-Αφρικής», το Παρίσι δείχνει ότι δεν μπορεί να ξεχάσει τις μεγάλες περιοχές της Μαύρης Ηπείρου. Το πρόσχημα της αντιμετώπισης της «ισλαμικής τρομοκρατίας» δεν πείθει ούτε καν τους πλέον αδαείς.

Η κρίση στο Μάλι έδωσε στη Γαλλία την ευκαιρία να επιχειρήσει να παίξει ξανά τον ρόλο του χωροφύλακα της Αφρικής, σε μια περίοδο που εντείνεται η παγκόσμια διαπάλη για τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών της Μαύρης Ηπείρου. Ηνωμένες Πολιτείες, Γαλλία, Γερμανία και Κίνα έχουν επιδοθεί το τελευταίο διάστημα σε ένα αδίστακτο «μπρα ντε φερ» για την επέκταση της επιρροής τους στην Αφρική.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες καλύπτουν σήμερα από την Αφρική το 18% των ενεργειακών τους αναγκών και ώς το 2015 το ποσοστό αυτό θα ανέλθει στο 25%» γράφει ο Αμερικανός οικονομολόγος Κον Χέιλιναν. «Η Αφρική προμηθεύει επίσης το ένα τρίτο της ενέργειας που χρειάζεται η Κίνα, συν τις τεράστιες ποσότητες χαλκού, πλατίνας και σιδηρομεταλλευμάτων».

Σύμφωνα με το Ερευνητικό Ινστιτούτο Οκλαντ της Καλιφόρνιας, μεγάλα αμερικανικά πανεπιστήμια επένδυσαν γύρω στα 500 εκατ. δολάρια για να αγοράσουν τεράστιες καλλιεργήσιμες εκτάσεις στην υποσαχάρια Αφρική με σκοπό να καλύψουν τις διατροφικές ανάγκες του μέλλοντος. Η έρευνα αφορά επτά αφρικανικές χώρες (Αιθιοπία, Σουδάν, Νότιο Σουδάν, Τανζανία, Μοζαμβίκη, Μάλι και Σιέρα Λεόνε) και έδειξε ότι το Χάρβαρντ, το Βάντερμπιλτ και αρκετά άλλα αμερικανικά πανεπιστήμια έχουν επενδύσει πολλά σε αφρικανικές εκτάσεις τα τελευταία χρόνια.

Η Ουάσιγκτον, σε συνεργασία με άλλες δυτικές «δορυφορικές» δυνάμεις, προσπαθεί να χρησιμοποιήσει αμερικανική στρατιωτική δύναμη για να αντιμετωπίσει την αυξανόμενη επιρροή της Κίνας στη Μαύρη Ηπειρο. Η Κίνα έχει ξεπεράσει τόσο τις ΗΠΑ όσο και την Ευρωπαϊκή Ενωση και είναι ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος της Αφρικής. Οι εμπορικές σχέσεις της Κίνας με τις αφρικανικές χώρες από 11 δισεκατομμύρια δολάρια το 2000 έφτασαν τα 160 δισεκατομμύρια δολάρια το 2011 και αναμένεται φέτος να υπερβούν τα 200 δισεκατομμύρια.

Οπως εξηγεί ο ιστορικός Μαξιμίλιαν Φόρτε «τα κινεζικά συμφέροντα θεωρούνται μάλιστα άκρως ανταγωνιστικά ως προς τα Δυτικά σε ό,τι αφορά την πρόσβαση σε πλουτοπαραγωγικές πηγές, αλλά και στην πολιτική επιρροή. Η αμερικανική Στρατιωτική Διοίκηση Αφρικής (AFRICOM) και μια σειρά άλλες αμερικανικές υπηρεσίες έχουν στόχο να αντιμετωπίσουν αυτό το φαινόμενο».

Αυτοί είναι οι πραγματικοί λόγοι για τις επεμβάσεις στην Αφρική και όχι φυσικά η «ισλαμική τρομοκρατία» ή η δήθεν «αποκατάσταση της δημοκρατίας». Το «Εκόνομιστ» στην ετήσια έκθεσή του χαρακτήρισε μάλιστα «πλήρη δημοκρατία» μόνο μία υποσαχάρια αφρικανική χώρα – κι αυτή δεν είναι άλλη από το μικρό νησί Μαυρίκιος που βρίσκεται στον Ινδικό Ωκεανό!

Οπως γράφει ο Ζαν Μπρικμόντ στο βιβλίο του «Ανθρωπιστικός Ιμπεριαλισμός» «η ιδεολογία της εποχής μας, τουλάχιστον όταν πρόκειται να νομιμοποιήσει έναν πόλεμο, καταφεύγει στα… ανθρώπινα δικαιώματα και στη δημοκρατία. Δεν ήταν όμως το ΝΑΤΟ που όπλισε τους ακραίους ισλαμιστές σαλαφιστές για να ανατρέψουν τον Καντάφι στη Λιβύη; Οπως τώρα η Δύση ενισχύει τους σαλαφιστές αντάρτες για να ανατρέψουν τον Ασαντ στη Συρία, ενώ την ίδια ώρα τούς βομβαρδίζουν στην Υεμένη, τη Σομαλία και τώρα στο Μάλι».

Σύμφωνα με τους «Τάιμς της Νέας Υόρκης», το αμερικανικό Πεντάγωνο δαπάνησε την τελευταία τετραετία περίπου μισό δισεκατομμύριο δολάρια για να ενισχύσει στρατιωτικά τις κυβερνήσεις των χωρών της Δυτικής Αφρικής, δίνοντας μάλιστα τη μερίδα του λέοντος στο Μάλι. Αμερικανοί στρατιωτικοί σύμβουλοι εκπαίδευσαν, άλλωστε, τους ισλαμιστές αντάρτες του πολέμαρχου Αμαντού Χάγια Σανόγκο, που ανέτρεψε τον πρόεδρο Αμαντού Τουμανί Τουρέ.

Ταξιαρχία «Στιλέτο»

Το Πεντάγωνο σχεδιάζει μέσω της AFRICOM να αναπτύξει χιλιάδες στρατιώτες σε 35 διαφορετικές χώρες της Αφρικής το 2013. Η επονομαζόμενη και «Ταξιαρχία Στιλέτο», η οποία διαθέτει 3.500 στρατιώτες, έχει ήδη προγραμματίσει 104 ξεχωριστές αποστολές που αρχίζουν τον επόμενο Μάρτιο. Μετά το Αφγανιστάν, η μεγαλύτερη βάση μη επανδρωμένων αεροσκαφών τύπου Predator -με 16 πτήσεις την ημέρα- βρίσκεται στο στρατόπεδο Λεμονιέ, στο Τζιμπουτί.

Η «Ουάσινγκτον Ποστ» αποκάλυψε επίσης έκθεση του Πενταγώνου σύμφωνα με την οποία αμερικανικά αεροπλάνα επιτήρησης σταθμεύουν σήμερα «παρανόμως» σε βάσεις στην Μπουρκίνα Φάσο, την Μαυριτανία, την Ουγκάντα, την Αιθιοπία, το Τζιμπουτί και την Κένυα, ενώ σχεδιάζεται ν” ανοίξει μια νέα βάση στο Νότιο Σουδάν.

Η «Ποστ» αναφέρει ότι «το Πεντάγωνο ξοδεύει 8,1 εκατομμύρια δολάρια για την αναβάθμιση μιας βάσης στη Μαυριτανία, στο δυτικό άκρο της Σαχάρας. Η βάση βρίσκεται κοντά στα σύνορα με το πολύπαθο Μάλι».

Ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου του αμερικανικού στρατού, στρατηγός Ρέιμοντ Οντιέρνο, δήλωσε στους «Ουάσινγκτον Τάιμς» ότι η AFRICOM είναι μέρος μιας νέας παγκόσμιας στρατιωτικής στρατηγικής, γνωστής ως «Περιφερειακές Συμμαχικές Δυνάμεις». Σύμφωνα με τον σύμβουλο του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, Πίτερ Φαμ, που υπήρξε μόνιμο μέλος της συμβουλευτικής επιτροπής της AFRICOM από την ίδρυσή της, βασική αποστολή της νέας διοίκησης είναι «η προστασία της πρόσβασης σε υδρογονάνθρακες και άλλους στρατηγικούς πόρους, τους οποίους η Αφρική έχει σε αφθονία, και η διασφάλιση ότι άλλα ενδιαφερόμενα τρίτα μέρη, όπως η Κίνα, η Ινδία, η Ιαπωνία ή η Ρωσία, δεν θα έχουν προνομιακή μεταχείριση από τις αφρικανικές κυβερνήσεις».
Διαβάστε περισσότερα...