Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2011

Θα παραμείνουμε αμέτοχοι θεατές;

Δ. Καζάκης, ‘Το Ποντίκι’,29/9/2011

Θα παραμείνουμε αμέτοχοι θεατές;

Σας θυμίζουν τίποτε αυτά τα λόγια; Να τι είπε ο κ. Βενιζέλος στην πρόσφατη συνέντευξη Τύπου: «Υπάρχει πάντα ο κίνδυνος καθυστερήσεων, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος αντιφάσεων, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος εμπλοκών, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος κατά λάθος να οδηγηθούμε σε δραματικές εξελίξεις… Εμείς πρέπει να θωρακιστούμε απέναντι σε όλα αυτά. Και ο θώρακας είναι ένας και μόνο: Να εκπληρώνουμε τις υποχρεώσεις μας».

Έλεγε τίποτε διαφορετικό ο Καβάγιο της Αργεντινής του 2001; Αντίθετα, διαβεβαίωνε, όπως κι ο κ. Βενιζέλος, ότι η «Αργεντινή θα επιστρέψει στην ανάπτυξη και, όταν αυτό γίνει, θα είναι πολύ έντονη».

Και για να γίνει, εφάρμοζε την ίδια ακριβώς συνταγή: αδίστακτη λιτότητα, δραστικές περικοπές και γενικευμένη εκποίηση των πάντων μέσα από ιδιωτικοποιήσεις και γενικό ξεπούλημα.

Ύστερα από οχτώ μήνες ως υπουργός οικονομικών της Αργεντινής, ο Καβάγιο το μόνο που είχε μάθει να λέει ήταν ότι «εμείς πρέπει να τηρούμε τις υποχρεώσεις μας» και να πετσοκόβει νοικοκυριά και οικονομία σε τέτοιο βαθμό που έφτασε στις αρχές Δεκεμβρίου του 2001 να απαγορεύει τις αναλήψεις από τις τράπεζες για πάνω από 1.000 δολάρια τον μήνα και να εισάγει την πολιτική της δολαριοποίησης, δηλαδή την αντικατάσταση του εγχώριου νομίσματος από το ίδιο το δολάριο.

Εκφοβισμοί με το νόμισμα!

Στις.5 Δεκεμβρίου 2001 ο Καβάγιο δήλωνε ότι «αν η Αργεντινή το αποφασίσει, θα υπάρξει στην πράξη 100% χρήση του δολαρίου». Ήταν κι αυτή μια ακόμη κίνηση να εξευμενιστούν οι αγορές, που έβλεπαν την ύφεση να βαθαίνει και είχαν ήδη αρχίσει να ξεφορτώνονται μαζικά τα κρατικά ομόλογα της χώρας.
«Όταν θα υπερβούμε τη χρηματιστική κρίση, η αντίληψη των αγορών ότι δεν μπορούμε να συμμορφωθούμε με τις υποχρεώσεις μας και ότι θα οδηγηθούμε σε πτώχευση και υποτίμηση, θα διαλυθεί. Και τότε θα είστε σε θέση να δείτε την οικονομική επανενεργοποίηση» (Agence France-Presse, 6.12.01). Αυτή ήταν η τελευταία επίσημη δήλωση του Καβάγιο πριν από την ολοκληρωτική κατάρρευση της Αργεντινής προς τα τέλη Δεκεμβρίου 2001.

Μήπως σας θυμίζει τίποτε; Μήπως εντελώς τυχαία σας θυμίζει τις δηλώσεις των δικών μας υπουργών με πρώτον τη τάξη τον κ. Βενιζέλο;

Η Αργεντινή, την οποία αρέσκεται να επικαλείται ο δικός μας Μπενίτο, κατέρρευσε γιατί οι υπουργοί και οι κυβερνήσεις της ήξεραν μόνο να «τηρούν τις υποχρεώσεις τους» απέναντι στις αγορές. Ούτε που διανοήθηκαν ποτέ να «τηρήσουν τις υποχρεώσεις τους» απέναντι στον λαό που τους εκλέγει, αφελώς ποιών.

Αν λοιπόν δεχτούμε ότι ο κ. Βενιζέλος ξέρει τι λέει, ακόμη κι όταν αναφέρεται στην Αργεντινή, τότε πόσο καιρό του δίνετε μέχρι να επιφέρει την κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας, όπως ακριβώς και ο ομόλογος του στην Αργεντινή Καβάγιο το 2001;

Είναι μάλλον σίγουρο ότι η θητεία του κ. Βενιζέλου και της κυβέρνησης του δεν θα είναι μακροβιότερη του κ. Καβάγιο, ούτε και η κατάληξη τους καλύτερη.

Η μεγάλη διαφορά ανάμεσα στη δική μας κατάσταση και σ’ αυτήν της Αργεντινής είναι το γεγονός ότι δίνεται μια τεράστια ευκαιρία στον ελληνικό λαό. Ίσως η τελευταία πριν επέλθει η πλήρης κατάρρευση, που έτσι κι αλλιώς προγραμματίζεται από τις αγορές και το πολιτικό προσωπικό της ευρωζώνης.

Μήπως ο ελληνικός λαός θα πρέπει να μάθει να κάνει στάση πληρωμών προς το κράτος, την κυβέρνηση και τις αγορές, πριν υποστεί ο ίδιος παύση πληρωμών προς όφελος των δανειστών, των τραπεζών και των αγορών;

Μήπως έτσι πάρει τις τύχες στα χέρια του, πριν τις παραδώσει ολοκληρωτικά στις δυνάμεις που του έχουν επιβάλει καθεστώς κατοχής και δουλοπαροικίας;

Μήπως έτσι αρχίσει επιτέλους αυτός να εκβιάζει ώστε να σταματήσουν πια να τον εκβιάζουν με το πιστόλι στον κρόταφο; Είναι μια ιδέα. Άλλωστε τι έχει να χάσει ο λαός;

Το παράδειγμα της Αργεντινής, που προσφάτως τόσο αγαπά να επικαλείται ο δικός μας Μπενίτο, δείχνει ξεκάθαρα πού πάει το πράγμα.

Διαβάστε περισσότερα...

Στη «δωρεάν υπνοπαιδεία μας», οι Πασοκ-Τροϊκανοί βάζουν ταφόπλακα.

Δική μας σημείωση: Πάνω από 600 σχολεία σε όλη τη χώρα τελούν υπό κατάληψη! Μάλλον η νέα γενιά δείχνει το δρόμο!



               «Αυτοί που μας πήραν τα βιβλία από το χέρι

            μας κατηγορούν, γιατί μείναμε αδιάβαστοι»

                                                     (Μπέρτολτ Μπρεχτ)

Γράφει ο Γ. Βαζάκας - φιλόλογος      

     Έπειτα από τις συγχωνεύσεις 3200 σχολείων τον περασμένο Μάρτιο οι πασοκ-τροϊκανοί συνεχίζουν δυναμικά την «εξυγείανση» της Παιδείας μας.

     Η φετινή χρονιά (2011-2012) ξεκίνησε με τεράστιες ελλείψεις δασκάλων και καθηγητών, που φτάνουν τον αριθμό των 20.000. Συγκεκριμένα συνταξιοδοτήθηκαν 6.000 εκπαιδευτικοί,  διορίστηκαν φέτος μόλις 546 ( ενώ πέρσι 2.500). 

     Και φυσικά τα πολλά κενά η « υπουργάρα» μας σχεδιάζει να τα καλύψει με χιλιάδες ωρομίσθιους και αναπληρωτές, εδραιώνοντας έτσι τους απασχολήσιμους, τις ελαστικές σχέσεις εργασίας και στο χώρο της εκπαίδευσης.

     Στη νέα σχολική χρονιά δε βρίσκομε μόνο τους εκπαιδευτικούς λιγότερους, μα και αρκετά φτωχότερους. Σύμφωνα με τις αποφάσεις του μεσοπρόθεσμου στις 29/6/2011 ,τους περικόπτονται 150 ευρώ καθαρά και με  την έκτακτη εισφορά επί του εισοδήματος του ’10 και του ’11 χάνουν για τους μήνες Οκτώβριο, Νοέμβριο και Δεκέμβριο τουλάχιστον 200 ευρώ μηνιαίως. Και όλα τα παραπάνω χωρίς να συνυπολογίζουμε και τις περικοπές, που θα τους έρθουν και δε γνωρίζουμε ακόμη με το νέο ενιαίο  μισθολόγιο – «πεινολόγιο», που ανακοινώνεται  μέσα στον Οκτώβριο.

      Όμως ήδη από τις 12/9/2011 οι μαθητές ξεκίνησαν τη σχολική τους χρονιά και για πρώτη φορά μετά την κατοχή δεν τους δόθηκαν βιβλία. Αντί αυτών θα «καλυφθούν» προσωρινά (;) με CD και φωτοτυπίες, καθώς μόνο το 20% των χρειαζούμενων βιβλίων θα δοθεί στα σχολεία, και μάλιστα από το περσινό απόθεμα. Και η κ. Διαμαντοπούλου απ’ τη μεριά του υπουργείου  έβαλε στο στόχαστρο, για να δικαιολογηθεί, το Ελεγκτικό Συμβούλιο.

       Σύμφωνα με  τις εκτιμήσεις του ΟΕΔΒ (Οργανισμού Εκδόσεων Διδακτικών Βιβλίων), το 60/% των σχολικών βιβλίων αναμένεται να έχει τυπωθεί μέχρι τα μέσα Νοεμβρίου. Στη δε συνέντευξη Τύπου που έδωσαν οι εργαζόμενοι στον ΟΕΔΒ στις 7/9/2011 παρουσίασαν τη δική τους εκδοχή για το φετινό μπάχαλο σχετικά με τα σχολικά βιβλία. Συγκεκριμένα επέρριψαν ευθύνες στην κυβέρνηση για έλλειψη συντονισμού  και «εμμονή της στην καταστροφική πολιτική του μνημονίου». Σύμφωνα με τους ίδιους βασικοί παράγοντες για την πρωτοφανή καθυστέρηση στην εκτύπωση και διανομή των βιβλίων ήταν η αποψίλωση από προσωπικό του ΟΕΔΒ , συνεπεία της κατάργησης  του Οργανισμού ως το τέλος του 2011, οι καθυστερήσεις έγκρισης για την εκταμίευση των πιστώσεων προς τον Οργανισμό (ανοίχτηκαν τέλος Ιουνίου) αφήνοντας αναξιοποίητοτο το απόθεμα 5.000 τόνων χαρτιού στις αποθήκες, καθώς και οι καθυστερήσεις στην προμήθεια χαρτιού, η οποία   ουσιαστικά έγινε λίγες μέρες πριν ανοίξουν τα σχολεία. 

      Σημειωτέον ότι οι εκπρόσωποι του ΟΕΔΒ εκτιμούν ότι – και εκτιμούν μάλλον σωστά - ότι το κόστος των φωτοτυπιών θα αποβεί υψηλότερο από αυτό των βιβλίων. Επιπροσθέτως δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ένα 25% των νοικοκυριών ,που έχουν παιδιά στα θρανία, δεν έχει στην κατοχή του ηλεκτρονικό υπολογιστή. Και αναρωτιέται ο οποιοσδήποτε, το υπουργείο παιδείας μεριμνά μόνο για το 75% των μαθητών; Κι αν είναι έτσι, καλό θα ήταν να μας ενημερώσει τι μέλλον επιφυλάσσει για το ένα τέταρτο των παιδιών, που θα πρέπει να περιμένουν 2 με 3 μήνες, για να προμηθευτούν βιβλία.

        Κι ενώ έτσι έχει η κατάσταση διάφοροι θρασύτατοι κυβερνητικοί παράγοντες ζητούν δήθεν «συγγνώμη», που ουσιαστικά οδηγούν τις οικογένειες των μαθητών – τριών να αγοράσουν τα βιβλία τους ή τις φωτοτυπίες τους και, κυριολεκτικά ως συνηθισμένοι ψεύτες δηλώνουν ότι «δε θα πληρώσουν οι μαθητές», ενώ κι αυτό κατά περιπτώσεις δεν αποκλείεται, μια και οι περικοπές στη χρηματοδότηση πολλών σχολικών επιτροπών είναι τεράστιες.

       Εκτός βέβαια από τις ελλείψεις βιβλίων και εκπαιδευτικών οξυμμένο θα είναι και το πρόβλημα μεταφοράς μαθητών ιδιαίτερα στην επαρχία. Και τούτο, γιατί με τον «Καλλικράτη» η αρμοδιότητα της δωρεάν μεταφοράς των μαθητών μεταφέρεται στους ήδη καταχρεωμένους δήμους, οι οποίοι δηλώνουν, ο ένας μετά τον άλλον αδυναμία να ανταποκριθούν οικονομικά.

      Ακόμη καταργείται στην πράξη το όριο των 25 μαθητών ανά τμήμα, καθώς σύμφωνα με τις οδηγίες του υπουργείου θα μπορεί να ξεπερνιέται κατά  10%, όπου είναι απαραίτητο. Δημιουργούνται έτσι τμήματα, όπου θα φοιτούν 28 και πιθανόν και 30 μαθητές.

      Επί πλέον δυσκολίες στη λειτουργία σχολείων δημιουργεί και η υποχρηματοδότηση των ενιαίων σχολικών επιτροπών, οι οποίες εξασφαλίζουν την ικανοποίηση των στοιχειωδών αναγκών των σχολείων από καθαριότητα, ηλεκτρικό ρεύμα, νερό, πετρέλαιο, μέχρι χαρτί και κιμωλίες. Δυστυχώς οι επιχορηγήσεις σ’ αυτές μειώθηκαν στο ένα τρίτο σε σχέση με πέρσι.

       Μια που λοιπόν δεν υπάρχουν βιβλία αλλά φωτοτυπίες και οι σχολικές επιτροπές είναι οικονομικά αδύναμες, δυο πράγματα μπορεί να συμβούν: Ή οι γονείς θα αναγκαστούν να πληρώσουν τις φωτοτυπίες, όπως επίσης και τα βιβλία απευθείας, που κοστίζουν από 1,5 μέχρι 9 ευρώ το ένα ή στα σχολεία μας θα «εισβάλλουν» οι χορηγοί.

       Εν κατακλείδι στην, για την ώρα  «επιλεκτικώς» χρεοκοπημένη Ελλαδίτσα μας η υποχρέωσή της ως κράτος να παρέχει δωρεάν δημόσια παιδεία, μεταφέρεται στις πλάτες των τέκνων της, γονιών της μαθητιώσας νεολαίας της… Και τα χειρότερα «φευ έπονται…»     

      Κι ενώ έτσι ξεκινά η νέα σχολική χρονιά, με το υπουργείο να οικοδομεί το «νέο σχολείο», όπως παραπάνω το περιγράψαμε, κι ενώ όλοι είμαστε εδώ, ο μόνος που λείπει είναι τα συνδικαλιστικά όργανα των εκπαιδευτικών και μάλιστα αυτά,  που ειδικά αφορούν τον γράφοντα, δηλ. οι πρωτοβάθμιες τοπικές ΕΛΜΕ και η δευτεροβάθμια αποφασιστική ΟΛΜΕ. Δυστυχώς και οι ΕΛΜΕ ΚΑΙ η ΟΛΜΕ είναι απούσες από τη ζωή της εκπαίδευσης. Κάτι «ψιθύρισε» η ΟΛΜΕ για το θέμα του φετινού «αλαλούμ» των αποσπάσεων των εκπαιδευτικών, ή βγάζει την τελευταία στιγμή κάποια ανακοίνωση, έτσι για να τηρούνται τα προσχήματα, αλλά δεν κάνει καμιά πραγματική προετοιμασία για την οργάνωση του κλάδου, ώστε να συναντηθεί μαζί με άλλους για κοινούς στόχους και επίλυση κοινών προβλημάτων. Το πολύ – πολύ να προκηρύξει καμιά 24ωρη ή 48ωρη απεργία έτσι για εκτόνωση και «συνδικαλιστική γυμναστική». Κι αν έχει μικρή συμμετοχή, τότε κατηγορεί τους συναδέλφους ότι ενσωματώθηκαν στο σύστημα. Αν έχει μια σχετική επιτυχία, τότε προκηρύσσει άλλη μια μετά από ένα μήνα. Η «πεπαλαιομένη» χρόνια τώρα γνωστή αποτυχημένη τακτική αλλά και της τελευταίας χρονιάς, που τη σάρωσε το «κίνημα των πλατειών».

      Γι’ αυτό θα έκλεινα τα γραφόμενά μου με την εξής διατύπωση. Το καθηγητικό συνδικαλιστικό κίνημα όπως και το συνολικό έχει τα χακτηριστικά που συνολικά έχει σήμερα η ελληνική κοινωνία. Μια  κοινωνία από τη μια προδομένη, λίγο ως πολύ απογοητευμένη, θυμωμένη, αποσβολωμένη, αμήχανη, δύσπιστη στους μέχρι τώρα εκπροσώπους της αλλά και με ενοχή καθώς και με χλωμή προς το παρόν διάθεση να επαναπροσδιορίσει τις ευθύνες της για κάποια ανάταση… κι απ’ την άλλη έχει απέναντί της ένα χρεωκοπημένο δεξιά και αριστερά επίσημο πολιτικό προσωπικό. Με αντίστοιχη εικόνα και ο καθηγητικός συνδικαλισμός - το μακρύ χέρι του χρεωκοπημένου πολιτικού προσωπικού – εν μέσω κρίσης χρέους της χώρας βιώνει, όπως συνολικά η ελληνική κοινωνία απρόβλεπτες διεργασίες. Νέοι πολιτικοί σχηματισμοί όπως η κοινωνικοπολιτική συμμαχία, που αναφάνηκε στις 16/7/2011, δηλ. το Ε.ΠΑ.Μ. (Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο) στέκονται συνδρομητές στις αγωνίες του, (e-mail του: info@epam-hellas.gr),  για να κτισθεί ξανά ένα αυτόνομο, αγωνιστικό, ακηδεμόνευτο κίνημα βασισμένο σε έντιμους και αδιάφθορους συναδέλφους, που μαζί με άλλα κινήματα θα αναβαθμίσουμε την Παιδεία μας συμβάλλοντας στην ανατροπή της οικονομικής κατοχής της πατρίδας μας από το καθεστώς της τρόικας, που βροντερά το  τονίζουμε: Το καθεστώς αυτό δε βελτιώνεται, δεν ευπρεπίζεται, δεν εξωραΐζεται, παρά μοναχά ανατρέπεται, για την αναγέννηση του λαού και της χώρας.    


                                                 Κατερίνη 20/9/2011




Διαβάστε περισσότερα...

Μήπως δεν έχει μυρίσει ακόμα θυμάρι το σφαγείο μας;


Είναι ξεκάθαρο πως ο τρόπος με τον οποίο θα σταθεί τελικά η μεσαία τάξη απέναντι στις τρέχουσες κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις, ο τρόπος με τον οποίο θα ορίσει δηλαδή τα όρια της αξιοπρέπειάς της, θα καθορίσει σχεδόν καταλυτικά την έκβασή τους.




Του Γεώργιου Τζαννετάτου


Δεν χρειάζεται να διαθέτει κανείς το «δημοσιογραφικό» ένστικτο του Γιώργου Τράγκα για να αντιληφθεί πως η κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου του νεώτερου έχει πλέον κατακτήσει τον τίτλο της πιο λαομίσητης δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης που γνώρισε ο τόπος από την μεταπολίτευση και μετά. Ο απόλυτα βάρβαρος τρόπος με τον οποίο υπερασπίζεται την επιλογή της να οδηγήσει την κοινωνία στην χρεωκοπία προκειμένου να προστατεύσει τα συμφέροντα των ξένων και των ντόπιων τραπεζιτών, δεν αφήνει και πολλά περιθώρια αντιλόγου. Μπορεί να μην πιάνει τις επιδόσεις του Σαλόθ Σαρ, κατά κόσμον Πολ Ποτ, που με μια του απόφαση γύρισε την Καμπότζη στον χρόνο μηδέν οδηγώντας στον θάνατο το 20% του πληθυσμού, όμως και ο κατά κόσμον Γιωργάκης κάνει ό,τι μπορεί προκειμένου να γυρίσει την χώρα τουλάχιστον 60 χρόνια πίσω, οδηγώντας ένα αντίστοιχο ποσοστό πληθυσμού στην ανεργία και ένα πολύ μεγαλύτερο στην ανέχεια.

Το διαβόητο παραμυθάκι περί κόκκινων γραμμών της κυβέρνησης έναντι των απαιτήσεων και των ορέξεων των αφεντικών της πλέον δεν συγκινεί ούτε τους εμπνευστές του. Ωστόσο, οφείλουμε να παραδεχθούμε πως ενάμιση χρόνο στο κρεματόριο του μνημονίου, κόκκινες γραμμές ούτε και η ίδια ελληνική κοινωνία δεν κατάφερε ακόμη να χαράξει. Κατακτήσεις ενός ολόκληρου αιώνα κοινωνικών αγώνων καταρρέουν η μία μετά την άλλη. Προφανώς δεν υπάρχει αμφιβολία πως η ελληνική κοινωνία βράζει, όμως προς το παρόν βράζει στο ζουμί της. Κατάθλιψη, ανασφάλεια, φόβος και αγανάκτηση. Έλληνες και ξένοι αναλυτές προσπαθούν αγωνιωδώς να εκτιμήσουν το όριο της αξιοπρέπειας των νεοελλήνων και αυτό διαρκώς διολισθαίνει! Αξιοπρέπεια και δημόσιο χρέος φαίνεται πως χορεύουν ένα εφιαλτικό γαϊτανάκι εντός του ίδιου, δίχως πάτο, βαρελιού.

Είναι ξεκάθαρο πως ο τρόπος με τον οποίο θα σταθεί τελικά η μεσαία τάξη απέναντι στις τρέχουσες κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις, ο τρόπος με τον οποίο θα ορίσει δηλαδή τα όρια της αξιοπρέπειάς της, θα καθορίσει σχεδόν καταλυτικά την έκβασή τους. Υπό αυτό το πρίσμα, η συζήτηση γύρω από τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά της νεοελληνικής μεσαίας τάξης θα πρέπει να αποτελεί απαραίτητο σταθμό στη σκέψη και στη δράση κάθε «έτοιμου» αντάρτη. Όχι με σκοπό τον αποκλεισμό κάποιων ή την δήλωση μεταμέλειας. Άλλωστε μπροστά σε τόσο φουσκωμένες θάλασσες δεν περισσεύει κανείς! Μια τέτοιου είδους συζήτηση έχει νόημα μόνο στον βαθμό που προωθεί την λαϊκή εξέγερση.

Κάθε πολιτική ανάλυση για την μεσαία τάξη στην Ελλάδα είναι καταδικασμένη να παρακολουθεί την ιστορική διαδρομή του ΠΑΣΟΚ. Αυτό την συσπείρωσε, αυτό την άνδρωσε, αυτό την διαπαιδαγώγησε και τώρα αυτό την ξεκληρίζει. Η δεκαετία του ΄70 βρίσκει τη μεσαία τάξη στο ζενίθ του προοδευτισμού της. Η επί δεκαετίες ασφυκτική οικονομική και κοινωνική καταπίεση και ο ούριος άνεμος των διεθνών εξελίξεων (κοινωνικές εξεγέρσεις στη δυτική Ευρώπη) έκαναν επιτακτικό το αίτημα για αλλαγή. Μόλις δε έφυγαν από τη μέση και τα τανκς με την πτώση της δικτατορίας, η μεσαία τάξη με ακόμη μεγαλύτερη μαζικότητα βγήκε στους δρόμους διεκδικώντας την άμεση βελτίωση του βιοτικού της επιπέδου.

Η Αριστερά για ακόμη μια φορά αποδείχτηκε ανίκανη να αντιληφθεί, να αναλύσει και να διαχειριστεί τα σημεία των καιρών και έτσι εύκολα ο «χαρισματικός» Ανδρέας Παπανδρέου κατέστη προνομιακός συνομιλητής της αναδυόμενης αυτής μεσαίας τάξης. Στην δεκαετία του ΄80 το ΠΑΣΟΚ προσέφερε σε σημαντικό τμήμα της την πολυπόθητη πρόσβαση στην εξουσία και εκείνη με τη σειρά της του επέστρεψε ως αντάλλαγμα όχι μόνο την επανεκλογή του αλλά και την ίδια της την ψυχή. Η κλαδική, το ρουσφέτι και ο «αυριανισμός» έγιναν απαραίτητα ταξιδιωτικά έγγραφα για «πτήσεις» από Περιστέρι Χαλαργό, από Δραπετσώνα Χαλάνδρι κλπ. Στο τέλος αυτής της οκταετίας ένα μεγάλο τμήμα της μεσαίας τάξης, ενοχλημένο από την εικόνα σήψης του Κινήματος εκείνης της περιόδου αλλά κυρίως ζαλισμένο από την μέθη της όποιας οικονομικοκοινωνικής της ανέλιξης, άρχισε να νιώθει μεγαλο-μεσαίο με αποτέλεσμα να μην έχει κανενός είδους ιδεολογικό ή ηθικό φραγμό να ενστερνιστεί τις νεοφιλελεύθερες κορώνες του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.

Από τα πρώτα κιόλας βήματα στα νεοφιλελεύθερα μονοπάτια, η συντριπτική πλειοψηφία της μεσαίας τάξης άρχισε να αναπολεί το Περονικό καθεστώς της προηγούμενης δεκαετίας. Ο τραγικός τρόπος με τον οποίο χειρίστηκε η Αριστερά τις τότε εξελίξεις σε συνδυασμό με την άκρως αρνητική διεθνή συγκυρία εκείνης της περιόδου δεν άφηναν ιδιαίτερα περιθώρια εναλλακτικών. Η «νεκρανάσταση» του «Ελ Ρασίντ» Παπανδρέου φάνταζε μονόδρομος. Κάπως έτσι φτάσαμε στον «εκσυγχρονισμό»!

Η περαιτέρω ανάπτυξη του ελληνικού κεφαλαίου και η «οικονομική» «ολοκλήρωση» με την δύση δεν ήταν δυνατόν να στηριχθούν στο μοντέλου του κλασσικού Πασόκου της δεκαετίας του ΄80. Ήταν απόλυτη η ανάγκη δομικής επέμβασης στο γενετικό υλικό της μεσαίας τάξης. Η «Αυριανή», η «Εξόρμηση» και το «Κανάλι 29» είχαν πλέον ολοκληρώσει το ιστορικό καθοδηγητικό τους καθήκον. Η αναδυόμενη «Αμερική των Βαλκανίων» είχε ανάγκη από πιο «intellectual» καθοδηγητές. Το «Βήμα», η «Καθημερινή» και το «Mega» χτυπούσαν πλέον τον ρυθμό και η μεθυσμένη από το «ποτό» της εύκολης πίστωσης και του ονείρου του γρήγορου πλουτισμού μεσαία τάξη λικνίζονταν απερίσκεπτη. Και ήταν τόσο αποτελεσματικοί οι «νέοι» καθοδηγητές που ακόμα και όταν μέσω του χρηματιστηριακού τζόγου έγινε η μεγαλύτερη ίσως αναδιανομή εισοδήματος από τους πολλούς στους λίγους, οι πολλοί έδωσαν μία ακόμη ευκαιρία στον καλό διαχειριστή να «διορθώσει» το «λάθος» του με την ελπίδα να «ρεφάρουν».

Η «τράπουλα» όμως αποδείχθηκε σημαδεμένη, η Αριστερά ανίκανη να διεκδικήσει την «ατζέντα» και ο Κωστάκης Καραμανλής, όντας πλέον συμπαθής οικογενειάρχης, φάνταζε η λιγότερο χειρότερη λύση. Μπορεί φυσικά ο Κωστάκης απλόχερα να προσέφερε στην ολιγαρχία την σκανδαλώδη μείωση των φορολογικών της συντελεστών, όμως η προστασία των συμφερόντων της μπροστά στην βιαίως εισβάλουσα διεθνή οικονομική κρίση γεννούσε την ανάγκη «κοινωνικής ειρήνης». Ποιός ικανότερος του ΠΑΣΟΚ για ένα τέτοιο «μερεμέτι»; Η προστασία των συμφερόντων της ολιγαρχίας απαιτεί σήμερα το ξεκλήρισμα της πάλαι ποτέ «ακμάζουσας» μεσαίας τάξης. Το ΠΑΣΟΚ όντας διαχρονικά προνομιακός συνομιλητής της, ακόμη και με τον Γιωργάκη στο τιμόνι, εκτιμάται πως μπορεί να την «εκτελέσει» «αθορυβότερα»! Στο τρέχον επεισόδιο αυτής της ιστορίας, αν και «αθόρυβα» δεν το λες, εντούτοις ο Γιωργάκης συνεχίζει να «εκτελεί». Οι όποιες αδυναμίες του φαίνεται πως εξισορροπούνται από τον υπερβολικό ζήλο εκείνων των «intellectual» καθοδηγητών! Το ψέκασμα με τρόμο που υφίσταται σήμερα η μεσαία τάξη διεκδικεί ως έγκλημα τον τίτλο του επαχθέστερου από το σύνολο των κυβερνητικών μέτρων. Όπως το Άουσβιτς από τον τοίχο της Καισαριανής.

Μπροστά σε αυτή την πραγματικότητα η μεσαία τάξη «τολμά» να στηρίξει την πρώτη (και μία από τις ελάχιστες δυστυχώς) εν μνημονίω Γενική Απεργία. Το ψέκασμα τότε εμπεριείχε θρήνο και θάνατο και οι «μεσαίοι» απώλεσαν την ορμή τους. Αργότερα, το κίνημα των «αγανακτισμένων», με το «φτωχό» πολιτικό του περιεχόμενο της φάνηκε σχετικά «εύπεπτο» και έσπευσε να το «αγκαλιάσει». Όταν όμως και αυτό άρχισε να γίνεται ενοχλητικό για την ολιγαρχία, το ψέκασμα ήταν «ξεροσφύρι» χημικό δηλητήριο και οι «μεσαίοι» δικαιολογημένα το έβαλαν στα πόδια.

Ο Πασόκος του ζιβάγκο και της φαβορίτας του ΄80 που διορίστηκε με βύσμα στα τάδε υπουργείο και που το 1990 έβαλε κουστούμι και έγινε «Ακάλυπτος», σήμερα βλέπει να απομακρύνεται το πολυπόθητο εφάπαξ και να πλησιάζει μια πενιχρή σύνταξη. Βλέπει να μην μπορεί να στείλει τα παιδιά του μετά το τάδε ιδιωτικό σχολείο ούτε καν στο τελευταίο ιδιωτικό ΙΕΚ. Δεν μπορεί παρά να προβληματίζεται για το πού έκανε το λάθος! Η Αριστερά είναι άραγε ικανή να τον βοηθήσει να βρει την απάντηση;

Στο τριών βαγονιών τρένο της νεοελληνικής κοινωνίας, οι επιβάτες του «μεσαίου» βιώνουν την άνευ προηγουμένου πίεση εκείνων του «πρώτου» να τους εξοβελίσουν στο «τρίτο». Ενώπιον αυτής ακριβώς της εξέλιξης αποκτά τεράστια σημασία το ζήτημα των σχέσεων και της κοινής δράσης των επιβατών του «μεσαίου» και του «τρίτου» βαγονιού. Και η Αριστερά, θεωρούμενη ψυχή -αν όχι και σώματι- επιβάτης του «τρίτου» οφείλει να διαδραματίσει κεντρικό ρόλο σε αυτή την «συνάντηση». Δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια προηγούμενων δεκαετιών για «εμμονή στον εκλογικό στόχο της δεύτερης κατανομής» ή για «βρώμικα ΄89». Οφείλει να «ανοιχθεί» σε μια τέτοια συνάντηση δίχως να απαιτεί πιστοποιητικά μεταμέλειας από ικανοποιητικά μέχρι πρότινος αμειβόμενους αργόσχολους δημοσίους υπαλλήλους, από άνεργα πλέον πρώην μεγαλοστελέχη επιχειρήσεων του ιδιωτικού τομέα, από μικρούς ελεύθερους επαγγελματίες που το μεθύσι του καταναλωτισμού τους «πότισε» με δυσβάστακτα δάνεια και κάρτες. Οφείλει όμως παράλληλα να καταστήσει σαφές και το κεντρικό ζητούμενο μια τέτοιας συνάντησης. Κοινός «παλλαϊκός» αγώνας δεν μπορεί να γίνεται με στόχο να διατηρήσει ο καθένας την θέση στο τρένο! Το «κοινός» έχει νόημα όταν γίνεται με κεντρικό στόχο την αλλαγή τρένου και την μετεπιβίβαση όλων σε τρένα που απαρτίζονται μόνο από βαγόνια «πρώτα».







Διαβάστε περισσότερα...

Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2011

Θάρρος και οργάνωση χρειάζεται και θα καταρρεύσουν σαν "χάρτινες τίγρεις"!

Με την ουρά στα σκέλια αποχώρησε ο κύριος Χειμάρας...

Έτσι πρέπει να αντιμετωπίζονται οι υπάλληλοι του "πράσινου" και "μπλε" κατεστημένου, όπου τους πετυχαίνουμε!


Διαβάστε περισσότερα...

Ανακοίνωση του Ε.ΠΑ.Μ.



ΜΕ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΑΠΑΝΤΑΜΕ ΣΤΗΝ ΧΡΕΩΚΟΠΙΑ!
Ο συντονισμός όλων των δυνάμεων της αντίστασης


Η ξενόδουλη κατοχική κυβέρνηση με κύριους υπεύθυνους τον λακέ του ΔΝΤ BravoGiorgos και τον αντ’ αυτού Μπένι, αυτή την φαιδρή μουσολινική φιγούρα που αποτελειώνει την οικονομία της χώρας καταβυθίζοντας στην απόγνωση τους πολίτες και ξεπουλώντας τα πάντα στους απατεώνες, ξεπέρασε πια κάθε όριο αυταρχισμού και προδοσίας των άμεσων και ιστορικών συμφερόντων του ελληνικού λαού. Ο κυνισμός με τον οποίο καταστρατηγούν το Σύνταγμα, η διαπόμπευση και οι παράνομες απολύσεις χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων, η υποταγή στις νεοφιλελεύθερες συνταγές που υπαγορεύουν η ΤΡΟΪΚΑ και το ΔΝΤ ενάντια στις συνθήκες ζωής των εργαζομένων και των ελεύθερων επαγγελματιών, το ασύδοτο φαγοπότι που ετοιμάζουν με την εκποίηση όλου του δημοσίου πλούτου και την απόλυτη διάλυση όλων των νευραλγικών τομέων του κράτους (παιδεία, υγεία, εθνική άμυνα κλπ.), η πλύση εγκεφάλου μέσα από τα καθεστωτικά ΜΜΕ, δείχνουν σε όλους ότι η περίοδος των ατέρμονων ζυμώσεων της λαϊκής αγανάκτησης στις πλατείες έχει ολοκληρώσει τον κύκλο της.

Η κοινωνία «βράζει στο ζουμί της» και οι πραιτωριανοί των σωμάτων καταστολής προετοιμάζονται για τις επικείμενες σκληρότερες συγκρούσεις, ενώ το ερωτηματικό είναι πως ο στρατός, με την δήθεν ουδετερότητά του απέναντι στην συνταγματική εκτροπή των υπαλλήλων του Δ’  γερμανικού Ράιχ, θα κινηθεί μέσα στα όρια του «εκδημοκρατισμού» του.

Ο λαός, οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι, οι νέοι και οι συνταξιούχοι, ο κόσμος της «ευέλικτης» εργασίας και ο κόσμος της απόγνωσης, που κάθε μέρα γεμίζει τα νεκροταφεία και τα ψυχιατρεία , βρίσκεται χωρίς αξιόπιστη πολιτική ηγεσία, ικανή να συντονίσει τις επιμέρους μαζικές διαμαρτυρίες των διαφόρων κοινωνικών ομάδων και ζητάει διέξοδο αποτελεσματικής αντίδρασης. Τα μέτρα του οικονομικού ξεζουμίσματος των πολιτών, σε συνάρτηση με την οικονομική καθίζηση που έχουν ήδη πάθει τα νοικοκυριά, την ανεργία αλλά και το ανερχόμενο ρεύμα της φυγής νέων ανθρώπων στο εξωτερικό, την ανασφάλεια και τον φόβο, την διαρκή ωμή τρομοκρατία των ελληνικών και διεθνών ΜΜΕ με τα σενάρια καταστροφής και την καλλιέργεια αισθήματος εθνικής ταπείνωσης, καθιστούν τον ελληνικό λαό πειραματόζωο σε ένα άθλιο πείραμα διάλυσης της κοινωνίας και εξαθλίωσης των πολιτών.

Ένα πείραμα που καταδικάζει σύσσωμο τον ελληνικό λαό στην μελαγχολία, την κατάθλιψη, το άγχος, τις αϋπνίες, την ασυνήθιστη κόπωση, τα προκάρδια άλγη, τις υπερτασικές κρίσεις και όπου ο καθένας περιμένει την αναπόφευκτη χρεωκοπία χωρίς να ξέρει με πιο τρόπο θα  μπορούσε να συντονίσει την οργή του και την θέληση του να αντισταθεί με εκείνη των άλλων. Σε αυτές τις συνθήκες η οργή, ο θυμός και η απόγνωση στρέφονται είτε προς τον εαυτό (με κρίσεις πανικού και αυτοκτονικά επεισόδια), είτε προς τους οικείους (με ενδοοικογενειακές έριδες, καθημερινές προστριβές κλπ.) .

Παράλληλα, όσοι άμεσα ή έμμεσα επωφελούνται από την κατοχή που μας επιβάλλουν οι δωσίλογοι για λογαριασμό των διεθνών κερδοσκόπων, ταυτίζουν τα ευχολόγια περί αναδιαπραγμάτευσης των όρων του μνημονίου με την πολιτική σύνεση και την σοβαρότητα μιας δήθεν αξιόπιστης αντιπολίτευσης, που παρά τα απελπιστικά δεδομένα συνεχίζει να θεωρεί ότι η θέση μας είναι υποχρεωτικά μέσα σε αυτήν την Ευρώπη των τραπεζών και ότι οι συναλλαγές μας θα παραμείνουν για πάντα δεσμευμένες στο ισχυρό ευρώ των Γερμανών.

Απέναντι σε όλα αυτά – και θεωρώντας ότι, πρώτα από όλα, πρέπει να διώξουμε αυτή την κυβέρνηση και αμέσως μετά, όλα τα μέλη και συνεργάτες της (υπουργοί, βουλευτές, παπαγαλάκια δημοσιογραφικά , δωσιλογικά θίνκ-τάνκ κλπ.) να δικαστούν παραδειγματικά για συνεργία σε εσχάτη προδοσία, πιστεύουμε ότι κανένας κεφαλικός φόρος, κανένα «χαράτσι» (που στην ουσία αποτελεί πράξη δήμευσης των ιδιωτικών περιουσιών), καμία έκτακτη εισφορά δεν πρέπει να πληρωθεί οικειοθελώς από κανέναν! 

Ας τολμήσει να επιχειρήσει η κοινοβουλευτική χούντα να τα εισπράξει μόνη της είτε μέσω των εφοριών, είτε με παράνομες παρακρατήσεις μισθών αμοιβών και συντάξεων!

Να οργανώσουμε λοιπόν μαζί με όλες τις συνδικαλιστικές οργανώσεις και όλα τα ζωντανά κινήματα της λαϊκής αντίστασης την άμεση και μόνιμη λαϊκή ανυπακοή στα μέτρα οικονομικής και πολιτικής τρομοκρατίας που επιβάλλει στην κοινωνία η κυβέρνηση των δωσίλογων!

Να διαβεβαιώσουμε τους φοβισμένους πολίτες ότι θα πάρουμε όλα τα μέτρα νομικής προστασίας των συνταγματικά κατοχυρωμένων δικαιωμάτων τους που η χούντα προσπαθεί να καταστρατηγήσει!

Να καταστήσουμε σαφές στους διστακτικούς πολίτες ότι όποιος δεν πληρώσει τώρα τα παράνομα «χαράτσια» δεν έχει να φοβηθεί απολύτως τίποτα το πρώτο κρίσιμο τρίμηνο χρονικό διάστημα, ικανό για να πέσει η κυβέρνηση, η οποία δεν θα αντέξει περισσότερο την άρνηση πληρωμών από τους πολίτες.

Να κάνουμε επιστητό σε όσους συνεργαστούν για την είσπραξη αυτών των παράνομων φόρων ότι θα είναι ηθικά και ποινικά υπόλογοι γιατί έτσι συντηρούν το καθεστώς της πολιτικής και οικονομικής υποτέλειας.

Να οργανώσουμε όλα τα παραπάνω γύρω από το άξονα της Λαϊκής Αλληλεγγύης σε κάθε γειτονιά, σε κάθε πόλη και να σπάσουμε τον φόβο.

Να συντονίσουμε όλα τα μέτωπα της αντίστασης γύρω από τον άξονα της άρνησης πληρωμής των παράνομων φόρων!

Να επανακτήσουμε μέσα από την αυτοοργάνωσή μας τον έλεγχο της ζωής και της χώρας μας!

 
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΕΠΑΜ
24/9/2011
Διαβάστε περισσότερα...

Λαϊκή Συνέλευση Γαλατσίου


ΔΕΝ πληρώνουμε τα Χαράτσια...
ΔΕΝ πληρώνουμε την κρίση τους...

Λαϊκή Συνέλευση Γαλατσίου

Οι κλέφτες της κυβέρνησης και της «συμμορίας» ΔΝΤ-ΕΕ-ΕΚΤ («τρόικα») βγήκαν πάλι παγανιά! Μετά τους μισθούς μας, κλέβουν με τα χαράτσια τους και τα σπίτια μας, ξεπουλάνε κάθε δημόσιο κοινωνικό αγαθό, καταργούν βιβλία στα σχολεία, κλείνουν νοσοκομεία, λεηλατούν ασφαλιστικά ταμεία. Μας κλέβουν το δικαίωμα στη ζωή και την ελπίδα!


Είσαι εργαζόμενος των 800 ευρώ; Θα πληρώσεις φόρο «αλληλεγγύης» για τον …άνεργο. Είσαι άνεργος; Κι εσύ θα πληρώσεις «έκτακτες εισφορές», για να πληρωθούν οι …συντάξεις! Είσαι συνταξιούχος; Θα σου κόψουμε κι άλλο τη σύνταξη –κι ας είναι του ΟΓΑ των 400 ευρώ, γιατί «τα ταμεία είναι ελλειμματικά». Ετοιμάζεσαι για συνταξιοδότηση; Θα σου πετσοκόψουμε στο μισό το εφάπαξ, κι άλλο τόσο τη σύνταξη, για να δώσουμε στην …Παιδεία. Είσαι φοιτητής; Θα σπουδάσεις σε ένα πανεπιστήμιο-επιχείρηση, όπου θα πληρώνεις για τα πάντα, θα συλλέγεις «μονάδες» και θα παίρνεις πτυχίο-διαβατήριο για την ανεργία. Είσαι μήπως μαθητής; Θα ξεχάσεις το βιβλίο, θα παπαγαλίζεις την ..εταιρεία-χορηγό του σχολείου σου και θα πηγαίνεις κυρίως φροντιστήριο….

Το θράσος κυβέρνησης και τρόικας δεν έχει όρια. Από τη μια μειώνουν τους συντελεστές φορολόγησης των επιχειρήσεων, συνεχίζουν τις απεριόριστες φοροαπαλλαγές στο κεφάλαιο, εκποιούν το δημόσιο συσσωρευμένο πλούτο και τις δημόσιες υποδομές, και από την άλλη συνεχίζουν να χαρακώνουν βάναυσα και άδικα την πλειοψηφία της κοινωνίας. Τα πρόσφατα, αλλά και τα επόμενα δήθεν έκτακτα φοροληστρικά μέτρα τους αποτελούν τη μεγαλύτερη ληστεία σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων, αλλά προστατεύουν και αφήνουν στο απυρόβλητο το μεγάλο κεφάλαιο, αυτούς που πραγματικά …δεν πληρώνουν!

Μας τρομοκρατούν με το ενδεχόμενο χρεοκοπίας,  αλλά ακριβώς αυτή η πολιτική είναι που  χρεοκοπεί  τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, χρεοκοπεί  την  ίδια  την  χώρα,   και μας  οδηγεί  στη  μαζική εξαθλίωση, πίσω στις μαύρες δεκαετίες του ‘50 και του ‘60.

Δεν θα ανεχθούμε να ληστεύουν τα βιβλία των παιδιών μας, να στερούν στους εργαζόμενους, τους άνεργους, τους χαμηλοσυνταξιούχους, το ρεύμα, να μας μετατρέπουν σε ανθρώπους των σπηλαίων. Διεκδικούμε το δικαίωμα στη ζωή με πρόσβαση σε όλα τα κοινωνικά αγαθά.

Η Λαϊκή Συνέλευση Γαλατσίου καλεί τους εργαζόμενους, τη νεολαία, όλο τον λαό του Γαλατσίου, σε μαζικό ξεσηκωμό ενάντια στις έκτακτες ληστρικές εισφορές, οι οποίες μόνο έκτακτες δεν είναι καθώς το τέλος ακινήτων ισχύει για τουλάχιστον 4 χρόνια, ενώ η έκτακτη εισφορά για 5!! Να δημιουργήσουμε ένα πλατύ, μαζικό κίνημα ανυπακοής ενάντια στα χαράτσια, στο μνημόνιο, το μεσοπρόθεσμο, την κυβέρνηση, το ΔΝΤ, την ΕΕ και τους ευρω-τραπεζίτες.

ΝΑ  ΦΥΓΟΥΝ  ΟΛΟΙ  ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ-ΤΡΟΙΚΑ-ΧΡΕΟΣ

Η λαική Συνέλευση Γαλατσίου διοργανώνει:

Τριήμερο Αγωνιστικών Εκδηλώσεων!!!



Διαβάστε περισσότερα...

Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου 2011

Επιστολή της "αυγοβόλου" (Μαρίνα Δημητριάδου, ιστορικός) στον Όθωνα

Τελικά ποιοι είναι οι "άγνωστοι" και ποιοι οι "γνωστοί" σε αυτή τη χώρα. Εμείς στο πρόσωπο της "αυγοβόλου" είδαμε το γείτονά μας, την αδερφή μας και το μπακάλη της γειτονιάς μας!

Στο πρόσωπο του υπουργού αντίθετα μόνο μίσος για αυτόν τον Τόπο και το Λαό!

Να αγιάσει το χέρι σου κοπέλα μου! Και ας μην το καταλαβαίνεις... Αυτό δείχνει το μεγαλείο σου!




Προβληματίστηκα αν θα έπρεπε να συνεχίσω αυτή την ιστορία αυγοβολής που έλαβε χώρα ένα κυριακάτικο πρωινό (25/9/2011) στη μαρίνα Ρεθύμνου με δράστρια εμένα και θύμα τον κ. Όθωνα, βουλευτή Ρεθύμνου και υφυπουργό Δήθεν Προστασίας του Πολίτη. Αλλά φαίνεται πως τη συνεχίζει ο ίδιος ο κ. Όθωνας έχοντας υποβάλει μήνυση εναντίον μου για προσβολή της τιμής του (και επιπλέον δηλώνοντας παράσταση πολιτικής αγωγής για χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης εν ολίγοις επιφυλάσσεται να μου ζητήσει χρήματα στο μέλλον!!!). Προβληματίστηκα επίσης για το ύφος που θα ήθελα να έχει ένα τέτοιο κείμενο: χιουμοριστικό ή σοβαρό; Η υπόθεση έχει και τα δύο, επομένως το ίδιο θα συμβεί και στο κείμενο.

Την Κυριακή το πρωί ο κ. Όθωνας ήρθε να μας μιλήσει για την αξία του ποδηλάτου στη ζωή μας! Ενώ καταποντίζεται η χώρα, ο εκπρόσωπος του Ρεθύμνου θεώρησε ότι αυτός ήταν ο καταλληλότερος τρόπος να πλησιάσει τους ψηφοφόρους του σε αυτές τις δύσκολες ώρες που κρίνεται η αξιοπιστία της κυβέρνησης. Ίσως βέβαια να ήταν όντως ο καταλληλότερος να το κάνει, καθώς μας έχουν κάνει τη ζωή ποδήλατο. Ίσως ήγγικεν η ώρα να αναβαθμιστεί ο ρόλος του ποδηλάτου στη ζωή μας, γιατί σύντομα δεν θα υπάρχουν λεφτά για βενζίνη και για τέλη κυκλοφορίας. Θεώρησα τουλάχιστον προκλητική αυτή την επιλογή του η οποία και προκάλεσε τη δική μου αντίδραση. Και είπα αφού μπήκα στο χορό να χορέψω λίγο ακόμη. Άλλωστε εγώ δεν έχω τίποτα για να το χάσω.

Την Κυριακή πέρασα οχτώ ώρες στο κρατητήριο λόγω αυγοβολής! Και ο κ. Όθωνας που κατ’ εξακολούθηση πνίγει το Σύνταγμα στα χημικά δεν έχει περάσει ούτε μία ώρα στο κρατητήριο για πρόκληση σωματικής και ψυχικής βλάβης σε βάρος χιλιάδων πολιτών που διαδηλώνουν ενάντια στην ψήφιση μέτρων και νόμων που υποβαθμίζουν περαιτέρω τη ζωή, την εργασία και την αξιοπρέπειά τους. Χημικά που αποδεδειγμένα έχουν κριθεί καρκινογόνα και απαγορεύονται σε καιρό πολέμου, επιτρέπονται σε καιρό ειρήνης. Και στατιστικά η δήθεν σοσιαλιστική και δήθεν δημοκρατική κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έχει κάνει κατάχρηση χρησιμοποιώντας τα πλέον σχεδόν σε κάθε πορεία. Γιατί άραγε δεν υπάρχει αυτεπάγγελτη έγκληση κατά παντός υπευθύνου για εμπρόθετη πρόκληση σωματικών και ψυχικών βλαβών από ξυλοκόπημα και χρήση χημικών; Γιατί πέρασα εγώ λόγω αυγοβολής οχτώ ώρες στο κρατητήριο κι εκείνος καμία; Είναι γνωστό ότι μια μάσκα αυγού ωφελεί το τριχωτό της κεφαλής. Από την άλλη τα δακρυγόνα και τα κλομπ καθόλου!
Θίχτηκε ο κ. Όθωνας γιατί τον αποκάλεσα προδότη και δοσίλογο. Την ίδια ώρα προσπαθεί να μας πείσει ότι όπως το ποδήλατο έτσι και τα μέτρα που έχει λάβει η κυβέρνηση είναι αναγκαία. Μήπως επιπλέον ψεύδεται ο κ. Όθωνας; 

Όπως ομολογείται στις εκθέσεις της Τράπεζας της Ελλάδος (Έκθεση του Διοικητή για το 2010 και έκθεση για τη Νομισματική Πολιτική 2010-2011), για να μείνουμε στα καθ’ ημάς και να μην παραπέμψω στις εκθέσεις του ΔΝΤ, της Ε.Ε και του ΟΟΣΑ, η ένταση της οικονομικής κρίσης, της μείωσης των εισοδημάτων και της τεράστιας αύξησης της ανεργίας που βιώνει η συντριπτική πλειονότητα των κατοίκων αυτής της χώρας είναι αποτέλεσμα των μέτρων που πήρε η κυβέρνηση, δηλαδή της πολιτικής βούλησης να δημιουργηθεί ύφεση για να γίνει η «εσωτερική υποτίμηση», όπως λένε οι οικονομολόγοι. Η δημιουργία ύφεσης λοιπόν είναι μια πολιτική απόφαση της κυβέρνησης με όλες τις τραγικές συνέπειες που έχει για τον πληθυσμό αυτής της χώρας. Μήπως λοιπόν τα κοσμητικά που απέδωσα στον κ. Όθωνα εκείνο το κυριακάτικο πρωινό δεν εμπίπτουν στην κατηγορία της εξύβρισης αλλά συνιστούν χαρακτηρισμούς που περιγράφουν την πραγματικότητα, και ίσως θα μπορούσα να κριθώ ακόμη και επιεικής; Και τελικά, όταν μιλάμε για δημόσια πρόσωπα, πού σταματάει η κριτική και πού αρχίζει η εξύβριση; Μήπως η μήνυση που μου κατέθεσε ο κ. Όθωνας αποσκοπεί σε φίμωση οποιασδήποτε κριτικής θα μπορούσε να ασκηθεί στην κυβέρνηση; 

Γεννήθηκα στην Αθήνα πριν 33 χρόνια κι έχω ζήσει σχεδόν όλη μου τη ζωή στην Ελλάδα (με κάποια μικρά διαλείμματα στο εξωτερικό). Δεν ξέρω γιατί υπερτονίστηκε η κυπριακή μου καταγωγή και γιατί θεωρήθηκα ξένη, την ίδια στιγμή που υπάρχει όλη αυτή τη φιλολογία περί αδελφότητας Ελλήνων και Κυπρίων με την ευκαιρία της εξόρυξης του φυσικού αερίου. Έγιναν ξένοι οι «αδερφοί»; Άραγε πώς μπορεί να θεωρηθεί ξένος οποιοσδήποτε εργάζεται, δημιουργεί και προσπαθεί να ζήσει τη ζωή του με αξιοπρέπεια σε οποιοδήποτε τόπο; Ποιος τους έχει βάλει αυτούς τους διαχωρισμούς και γιατί; Ποιους τελικά ωφελούν;

Είχα την ευτυχία να σπουδάσω Ιστορία στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Και είχα ακόμη μεγαλύτερη ευτυχία να συνεχίσω για μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο Κρήτης στο οποίο κάνω το διδακτορικό μου. Έχω την τύχη να γνωρίσω εξαιρετικούς επιστήμονες που εργάζονται στο Πανεπιστήμιο Κρήτης και έχουν δημιουργήσει ιδανικές συνθήκες για σπουδή, έρευνα και διάλογο. Η κυβέρνηση στην οποία έχει νευραλγική θέση ο κ. Όθωνας έχει κρίνει τους καθηγητές μου αναξιόπιστους, τους φοιτητές που αγωνίζονται ενάντια στην κατάργηση του πανεπιστημίου μειοψηφίες. Και ο κ. Όθωνας ως βουλευτής Ρεθύμνου όφειλε να γνωρίζει ότι το Πανεπιστήμιο Κρήτης είχε κάνει συγκεκριμένες προτάσεις για το νέο νόμο πλαίσιο που αγνοήθηκαν παντελώς. Ψεύδεται η αρμόδια υπουργός ότι δεν της έγιναν προτάσεις. Ψεύδεται ότι έκανε διάλογο. Για το δικό μας πανεπιστήμιο την παραπέμπω στην ιστοσελίδα του, στην περίπτωση που λόγω φόρτου εργασίας πέταξε κατά λάθος το αντίτυπο που της απεστάλη. Άλλοι είναι αναξιόπιστοι και κατασπαταλούν το δημόσιο χρήμα και όχι οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι.

Όντως υπάρχουν παρατυπίες και όντως υπάρχει σε αρκετές περιπτώσεις παράβαση δεοντολογίας. Μήπως όμως θα καταργούσαμε όλη τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση επειδή υπάρχουν τριάντα κακοί καθηγητές; Η βουλή έχει συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό ανάξιων βουλευτών από το αντίστοιχο ανάξιων καθηγητών στα πανεπιστήμια. Τι κάνουμε σε αυτή την περίπτωση άραγε; Το ελληνικό πανεπιστήμιο είναι ίσως ο μόνος πραγματικά δημοκρατικός κρατικός θεσμός. Κανένας λειτουργός του δεν είναι διορισμένος, κανένα όργανό του δεν έχει την απόλυτη εξουσία και κάθε όργανο ελέγχεται από άλλα. Και ως δημοκρατικός θεσμός έχει όλα τα προβλήματα που έχει μια δημοκρατία. Μήπως τελικά έχουν με τη δημοκρατία πρόβλημα οι κ. βουλευτές που το ψήφισαν καταργώντας την στο ελληνικό πανεπιστήμιο;

 Ο δήμαρχος Ρεθύμνου (με τον οποίο είμαστε παλιοί γνώριμοι) ειρωνεύτηκε λέγοντας ότι είμαι 33 χρονών φοιτήτρια και αυτό τα λέει όλα. Ακόμη κι έτσι να ήταν, προς τι η ειρωνεία κ. Μαρινάκη; Ποιο είναι τελικά το πρόβλημα που δημιουργούν οι αποκαλούμενοι «αιώνιοι» φοιτητές; Πότε υπήρξε μια πολιτική υποτροφιών στο ελληνικό πανεπιστήμιο για να μπορεί το κράτος να μας βάλει χρονικό όριο στις σπουδές μας; Σε τι επιβαρύνει κάποιος που συνεχίζει να σπουδάζει όταν μετά τα έξι χρόνια φοίτησης δεν δικαιούται καμία απολύτως φοιτητική παροχή; Πιάνει χώρο στα αμφιθέατρα άραγε; Ας σταματήσει επιτέλους αυτή η συζήτηση που αποπροσανατολίζει τον κόσμο από τα πραγματικά και υπαρκτά προβλήματα του πανεπιστημίου. Δεν είναι ντροπή ούτε βάρος κάποιος που σπουδάζει πολλά χρόνια κάνοντας και άλλα πράγματα στη ζωή του. Άλλα είναι ντροπή και βάρος.

Η κυβέρνηση στην οποία έχει νευραλγική θέση ο κ. Όθωνας, με έχει χαρακτηρίσει λοιπόν αναξιόπιστη και επιπλέον κλέφτρα. «Μαζί τα φάγαμε», είπε ο κ. Πάγκαλος, και αναίσχυντα συνεχίζει να υποστηρίζει τη δήλωσή του μην έχοντας ανακαλέσει. Ο κ. Όθωνας συμφωνεί, καθώς δεν έσπευσε να υπερασπίσει την εντιμότητά μου. Μήπως δεν ξέρει λοιπόν ότι δεν έχω κανένα περιουσιακό στοιχείο; Ότι δουλεύω από τα 23 μου και έχω δύο μήνες ένσημα; Ότι ζω με 400 ευρώ το μήνα γιατί έχω προσπαθήσει να δουλεύω στο αντικείμενο που έχω σπουδάσει;

Μου το έχει πει ο κ. Όθωνας και η κυβέρνησή του: οι ανθρωπιστικές επιστήμες δεν είναι απαραίτητο συστατικό ενός πολιτισμού. Δεν παράγουν πολιτισμό. Ποιος σπουδάζει πλέον ιστορία, κοινωνιολογία, αρχαιολογία, ανθρωπολογία και όλα τα συναφή; Μήπως είμαστε περιθωριακοί και ρομαντικοί όλοι εμείς που θεωρούμε ακόμη αυτά τα αντικείμενα σημαντικά; Είναι πολυτέλεια μου λέει ο κ. Όθωνας και να τα παρατήσω. Ίσως και να μην έχει άδικο. Αλλά δεν είχα ποτέ περισσότερα για να τα επιθυμώ. Και προτιμώ να ζήσω τη μικρή ζωή μου με αξιοπρέπεια χωρίς να υπακούω στις προσταγές τις αγοράς. Θα αναγκαστώ βέβαια γιατί πλέον τα περιθώρια στενεύουν και με ωραίες ιδέες δεν γεμίζει το τσουκάλι. Μα όσο μπορώ θα αντισταθώ και θα συνεχίσω το διδακτορικό μου και ας ξέρω πως ποτέ δεν θα καταφέρω να ασχοληθώ με την έρευνα παρόλο που θα μπορούσα να είμαι καλή (να επισημάνω ότι όλα τα ερευνητικά ιδρύματα της χώρας είναι υποψήφια για την εφαρμογή του μέτρου της εργασιακής εφεδρείας). Με καταδίκασε σε δυσπραγία βλέπετε ο κ. Όθωνας και η κυβέρνηση στην οποία συμμετέχει, παρόλη την επιθυμία μου να προσφέρω. Έχει μειώσει το αντικείμενό μου, τη δουλειά μου, το μέλλον μου. Μου έχει απαγορέψει να ονειρεύομαι. Έχει φορτώσει στην πλάτη μου ένα χρέος με το οποίο δεν έχω καμία σχέση. Και επιπλέον μου έχει κάνει μήνυση γιατί του πέταξα ένα αυγό, επιφυλασσόμενος να μου ζητήσει ακόμη και χρηματική ικανοποίηση!

Ο κ. Όθωνας σε δηλώσεις του προεκλογικά έλεγε, όπως και ο κ. πρωθυπουργός, ότι λεφτά υπάρχουν. Άραγε πραγματικά δεν ήξερε; Και αν ναι, μετά που έμαθε γιατί δεν παραιτήθηκε ως όφειλε ζητώντας τη διενέργεια εκλογών για την ανανέωση της εντολής του λαού που δεν ψήφισε την τωρινή κυβέρνηση για αυτά που κάνει. Ο κ. Όθωνας είναι μέλος μιας παράνομης κυβέρνησης που συνεχίζει να βρίσκεται στην εξουσία υπό την απειλή δακρυγόνων, απολύσεων, μειώσεων των μισθών, ανεργίας, λογοκρισίας και μηνύσεων για αυγοβολή. Αν είχε τη στοιχειώδη ευθιξία θα έπρεπε να έχει παραιτηθεί εδώ και καιρό.

Και να μη μου πει ότι είμαι υποκινούμενη από τίποτα σκοτεινές και αόρατες δυνάμεις. Ούτε τα στρουμφάκια ούτε οι τζεντάι βρίσκονται πίσω μου. Καιρό τώρα υπάρχει αυτή η παραφιλολογία ότι όσοι δεν ανήκουμε σε συγκεκριμένες πολιτικές ομάδες είμαστε κατευθυνόμενοι.  Ούτε κατευθυνόμενοι είμαστε ούτε πιόνια. Ζούμε, βλέπουμε, κρίνουμε, αποφασίζουμε και δρούμε.
Όταν είπα ότι ήθελα να γράψω αυτό το κείμενο, φίλοι με παρότρυναν να το ξανασκεφτώ. Υφυπουργός Προστασίας του Πολίτη είναι αυτός και όχι παίξε γέλασε. Μπορεί να με βλάψει από την υπερβολική του επιθυμία να με προστατεύσει. Μα στοιχείο απαραίτητο μιας υγιούς δημοκρατίας δεν είναι και η κριτική και ο διάλογος; Επιτρέπει ακόμη το διάλογο η κυβέρνηση; Ή η μοναδική απάντηση στις αγωνιώδεις εκκλήσεις των κατοίκων της Ελλάδας για διάλογο απαντώνται με κλομπ και δακρυγόνα; Ο δικός μας διάλογος με τον κ. Όθωνα θα κριθεί στο δικαστήριο. Αν βέβαια καταδεχτεί να παραβρεθεί στην εκδίκαση της μήνυσης που μου έχει καταθέσει. Μήπως δεν αντέχουν οι πολιτικοί μας στην κριτική; Μήπως πρέπει να φοβόμαστε για κυρώσεις όταν δικαίως –όπως παραδέχεται και ο ίδιος– διαμαρτυρόμαστε και ασκούμε κριτική; Μήπως ήδη φοβόμαστε και δεν μιλάμε; Και μήπως αυτός ο φόβος δεν αρμόζει σε δημοκρατικά καθεστώτα; Μήπως τότε έχουμε πλέον άλλο πολίτευμα; Ολιγαρχία; Δικτατορία;

Τέλος να κλείσω με μια ερώτηση που μου κάνουν δημοσιογράφοι. Με ρωτούν αν θα το ξαναέκανα. Είμαι υπόδικη για πράξη που έχω ήδη κάνει, παραδεχτεί και αναλάβει τις ευθύνες. Αυτή είναι ερώτηση για δημοσκόπηση. «Τι θα κάνατε σε έναν υπουργό αν σας δινόταν η ευκαιρία να του κάνετε κάτι;» Σε καμιά περίπτωση δεν προτείνω την αυγοβολή ως πολιτική στάση και μορφή κοινωνικού αγώνα! Και πραγματικά δεν ξέρω πώς πρέπει να αντιδρώ όταν με σταματάει κόσμος στο Ρέθυμνο και μου δίνει συγχαρητήρια, τη στιγμή που θεωρώ πως έχω κάνει πιο αξιόλογα πράγματα από το να πετάξω ένα αυγό και δεν έτυχαν ανάλογης υποδοχής! Για μένα το θέμα θεωρείται λήξαν. Οι καιροί που ζούμε είναι πάρα πολύ δύσκολοι και οι επιλογές που έχουμε είναι θαρρώ δύο: ή θα συνεχίσουμε να στρεφόμαστε ο καθένας εναντίον όλων των άλλων ή θα οικοδομήσουμε σχέσεις αλληλεγγύης και να αγωνιστούμε μαζί για ένα παρόν με ποιότητα (και όχι επίφαση αφθονίας με διακοποδάνεια). Κι ας αρχίσουμε με τη μαζική άρνηση πληρωμής της του κεφαλικού φόρου (εισφορά «αλληλεγγύης» θα μπορούσε να ονομαστεί μόνο αν προοριζόταν για ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες, και κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει). Η ζωή μας είναι πολύ μικρή για να μην τη ζούμε με αξιοπρέπεια...

Μαρίνα Δημητριάδου
ιστορικός

Υ.Γ. Για να αποσαφηνίσω αυτό το σημείο στα βίντεο που συμβάλλει στη φαιδρότητα του όλου επεισοδίου, το «ωχ σόρρυ» που ακούγεται δεν απευθύνεται προφανώς στον κ. Όθωνα, αλλά σε έναν κύριο που βρισκόταν πίσω του και ίσως «έφαγε» το δεύτερο αυγό. Αν τον πέτυχα, του ζητώ ειλικρινά συγγνώμη. Και κάτι τελευταίο. Στην κατ’ ιδίαν συνομιλία μας με τον κ. υπουργό, το μόνο που με ρώτησε ήταν αν χρειάζομαι ψυχολόγο και τίποτε άλλο. Αυτή ήταν «η συζήτηση σε πολύ καλό κλίμα» που ακολούθησε το περιστατικό, σύμφωνα με το σχόλιο του κυβερνητικού εκπροσώπου. Τα σχόλια δικά σας.
Διαβάστε περισσότερα...

ΑΝΑΒΛΗΘΗΚΕ Η ΣΥΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΟΥ Ε.ΠΑ.Μ.ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΑΛΦΑ ΠΕΜΠΤΗ 29-9-11 7:00 μμ

ΘΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΕΙ: 

ΔΕΥΤΕΡΑ 3 ΟΚΤΏΒΡΗ 7:00 μμ ΣΤΟ ΚΥΒΕ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ (ΕΘΝΑΡΧΟΥ ΜΑΚΑΡΙΟΥ 1 Κ ΚΗΦΙΣΟΥ -ΓΕΦΥΡΑ ΚΟΛΟΚΥΝΘΟΥΣ)
Διαβάστε περισσότερα...

Δ. Καζάκης σχολιάζοντας την συνέντευξη Ευαγγ. Βενιζέλου: «Αυτό το πράγμα που προετοιμάζεται για τον ελληνικό λαό μπροστά του η ναζιστική κατοχή ήταν παιχνιδάκι» (Βίντεο)


Πηγή: tsak-giorgis.blogspot.com

Όση ευφράδεια και να έχει κανείς δεν είναι πάντα εύκολο να προσπαθήσει με τα λεγόμενα του να κάνει αντιστροφή της πραγματικότητας. Γι’ αυτό ήταν εντελώς αποτυχημένη αυτή η επιδίωξη του Ευαγγ. Βενιζέλου στην συνέντευξη που έδωσε σήμερα.

Η βασική επιδίωξη του αντιπροέδρου της κυβέρνησης ήταν να μεγιστοποιήσει την τρομοκρατία στον ελληνικό λαό για να δεχθεί μοιρολατρικά την εξαθλίωση του. Αφού μας είπε ότι έχουμε πόλεμο συνέχισε: «Αν χάσουμε τον πόλεμο αυτό η χώρα θα έχει πάει δεκαετίες πίσω. Θα έχει επέλθει καταστροφή αντίστοιχη μια πολεμικής ήττας με εξαίρεση τις απώλειες ανθρώπινων ζωών».

Και ενώ κρατούσαμε σημειώσεις για να σχολιάσουμε αναλυτικά την συνέντευξη Βενιζέλου, το θεωρήσαμε πλεονασμό ακούγοντας ραδιοφωνική συνέντευξη του οικονομολόγου-αναλυτή Δημήτρη Καζάκη.–στον ρ/σ 98,9 φιλοξενούμενος του Μ. Κακλαμάνου-.

Σε ελάχιστα λεπτά αποδόμησε όλα όσα μας είπε ο αντιπρόεδρος της μνημονικής κυβέρνησης του ΓΑΠ.
Αφού ο Δ. Καζάκης, χαρακτήρισε, όσο πιο κόσμια μπορούσε, «κοτσάνες» αυτά που είπε ο Βενιζέλος τον ακούμε να μας λέει μεταξύ άλλων στο βίντεο που παραθέτουμε: Η κυβέρνηση «ήδη εφαρμόζει ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα το οποίο μας καταδικάζει σε υπανάπτυξη για δεκαετίες. Για δεκαετίες η ελληνική οικονομία δεν πρόκειται να σηκώσει κεφάλι …Τα δισέγγονα μας θα ζουν πολύ χειρότερα απ’ ότι ζούσαν οι παππούδες μας και οι παππούδες μας έζησαν κατοχή. Σας πληροφορώ ότι αυτό το πράγμα που προετοιμάζεται για τον ελληνικό λαό μπροστά του η ναζιστική κατοχή ήταν παιχνιδάκι..» 

Διαβάστε περισσότερα...

Όπλο Λαού η Μνήμη!

Σαν σήμερα ιδρύθηκε το Ε.Α.Μ.


Πηγή: seisaxthia.blogspot.com


Διαβάστε περισσότερα...

Ο κάθε "Πρετεντέρης" ζητάει κι άλλα μέτρα...Μια απάντηση!


του Σπύρου Σακελλαρόπουλου *


*ο Σπύρος Σακελλαρόπουλος διδάσκει στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο Τμήμα Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου (1989), με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο Paris VIII DEA (Diplôme d'Etudes approfondies), 1992, και Διδακτορικό Δίπλωμα στην Πολιτική Κοινωνιολογία, 1995. Είναι Επίκουρος Καθηγητής στο Τμήμα Κοινωνικής Πολιτικής του Παντείου Πανεπιστημίου, με ειδίκευση στο αντικείμενο Κράτος και Πολιτική Θεωρία .



Οι θλιβερές γραφίδες και η αγωνία του Ελληνικού Λαού


Από την περίοδο που ανακοινώθηκαν τα νέα εισπρακτικά μέτρα ώστε να υιοθετηθεί το Μεσοπρόθεσμο μέχρι και τα νέα- νέα μέτρα που επέβαλαν την επιβολή του χαρατσιού για τα ακίνητα, μία είναι η επωδός των γραφίδων του συστήματος: «Η κυβέρνηση δεν έκανε καλά τη δουλειά της, υποχώρησε στα αιτήματα των διάφορων συντεχνιών με αποτέλεσμα να αυξηθούν τα ελλείμματα, η χώρα να βουλιάξει ακόμα περισσότερο στην ύφεση και τώρα να χρειάζονται νέα, ακόμα πιο επώδυνα, μέτρα». Διαφορετικά ειπωμένο, έχουμε να κάνουμε με μια αδύναμη κυβέρνηση η οποία δεν φάνηκε να διακατέχεται από «τόλμη» αντάξια των περιστάσεων γι’ αυτό και φτάσαμε σε αυτό το σημείο.
Ειλικρινά προβληματίζομαι αν πρόκειται για δημοσιογράφους και «διανοητές» τόσο πουλημένους στο κεφάλαιο και στους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς ή απλώς πρόκειται για ηλίθιους; Η απάντηση είναι πως επειδή είναι πολλοί αυτοί που αναμασούν αυτά τα φληναφήματα σίγουροι κάποιοι είναι αργυρώνητοι, κάποιοι άλλοι είναι ανόητοι και κάποιοι είναι και τα δύο!

Επί της ουσίας τώρα: Είναι δυνατόν να λέμε στα σοβαρά πως δεν έχουν παρθεί μέτρα «διάσωσης» της ελληνικής οικονομίας; Μα εδώ και ενάμιση χρόνο δε γίνεται και τίποτε άλλο! Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς: περικοπές της τάξης του 30-40% στους μισθούς των δημόσιων υπαλλήλων- μέτρο που οδήγησε και στη μείωση των αποδοχών στον ιδιωτικό τομέα, μέτρα εφεδρείας στο δημόσιο τομέα, περικοπή συντάξεων, κατάργηση 13ου και 14ου μισθού για δημόσιους υπάλληλους και συνταξιούχους, ουσιαστική κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, μείωση του χρόνου καταβολής του επιδόματος ανεργίας, μείωση των αποδοχών των συμβάσεων εργασίας στους νέους 18- 25 ετών, αύξηση ορίων συνταξιοδότησης, μείωση του αφορολόγητου, περικοπή φοροαπαλλαγών, αύξηση στους φόρους ακινήτων, πρόσθετη εισφορά 1%-4% επί του εισοδήματος για τα επόμενα τέσσερα χρόνια, αύξηση στο ΦΠΑ, αύξηση του ειδικού φόρου κατανάλωσης στο πετρέλαιο θέρμανσης και τόσο ακόμα.

Κατά συνέπεια για όποιον ζει σε αυτή τη χώρα και έχει σώας τας φρένας είναι προφανές πως μέτρα λήφθηκαν και με το παραπάνω! Το ζήτημα είναι ποιες ήταν οι επιπτώσεις αυτής της πολιτικής; Για τους διακηρυγμένους στόχους σημειώθηκε συντριπτική αποτυχία: το ΑΕΠ θα πέσει περισσότερο από 5% για φέτος, ενώ και πέρισυ μειώθηκε κατά 4,5%. Το δημόσιο έλλειμμα απ’ ότι φαίνεται θα κινηθεί περίπου στο 10% του ΑΕΠ, δηλαδή λίγο λιγότερο σε σχέση με πέρισυ. Το δημόσιο χρέος έχει ξεπεράσει το 150% του ΑΕΠ ενώ όταν ξεκίνησε η κρίση μόλις που έφτανε το 120%. Αντίθετα για την πλευρά των λαϊκών στρωμάτων, όπως εύστοχα σημειώνει η πολύ καλά τεκμηριωμένη πρόσφατη μελέτη του ΙΝΕ- ΓΣΕΕ, αυτό που συμβαίνει «είναι η υποχώρηση της αγοραστικής δύναμης του μέσου μισθού στο έτος 2003, του κατώτερου μισθού σε επίπεδα πριν το έτος 1984 και του επιπέδου ανεργίας στο έτος 1961».

Κατά συνέπεια μήπως δεν είναι στραβός ο γιαλός αλλά εμείς στραβά αρμενίζουμε; Διότι όλη αυτή η πολιτική το μόνο που κατάφερε ήταν να φέρει ύφεση, αυτό να οδηγήσει σε νέα μέτρα, η ύφεση να βαθύνει, να παρθούν νέα μέτρα κοκ (είναι χαρακτηριστικό πως τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές [πρωί της 18/9] υπάρχει φημολογία πως το μεσημέρι η κυβέρνηση θα ανακοινώσει νέα- νέα- νέα μέτρα!). Αυτός ο φαύλος κύκλος είχε προβλεφθεί ήδη από την άνοιξη του 2010 από πληθώρα οικονομολόγων και αναλυτών και τώρα που οι τελευταίοι επαληθεύτηκαν αντί να γίνεται κριτική στην πολιτική που ακολουθήθηκε μέχρι σήμερα στο στόχαστρο τίθεται η «ατολμία» της κυβέρνησης! Αιδώς Αργείοι!

Φυσικά με τα παραπάνω δε θέλουμε να υποστηρίξουμε πως δεν υπάρχει πρόβλημα στην ελληνική καπιταλιστική οικονομία οι επιπτώσεις του οποίου θα είναι τεράστιες για τα λαϊκά στρώματα αν δεν αρθρωθεί αριστερή ριζοσπαστική εναλλακτική λύση . Αλλά με αυτό το ζήτημα θα ασχοληθούμε στο επόμενο σημείωμά μας.
Διαβάστε περισσότερα...

Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2011

Μινι-αφιέρωμα Εμιλιάνο Ζαπάτα. Η Ιστορία πηγή δύναμης!


Ο Εμιλιάνο Ζαπάτα Σαλαζάρ (ισπ.Emiliano Zapata Salazar), - ορθότερα κατά ισπανική προφορά Σαπάτα -, (8 Αυγούστου 1879-10 Απριλίου 1919), αναδείχθηκε σε σπουδαία ηγετική προσωπικότητα των ανταρτών της αγροτικής Μεξικανικής Επανάστασης του 1910, η οποία κατευθυνόταν κατά του προέδρου της χώρας, Πορφίριο Ντίαζ και της συγκεχυμένης περιόδου που ακολούθησε (1911 - 1917). Οργάνωσε και διοικούσε σημαντική επαναστατική δύναμη, ονομαζόμενη "Απελευθερωτικός Στρατός του Νότου".

Ο ίδιος καταγόταν από οικογένεια της μεσαίας κοινωνικής τάξης. Γεννήθηκε στο χωριό Ανεκουίλκο της μεξικανικής πολιτείας Μορέλος, ενώ πηγές της εποχής αναφέρουν ότι παρόλο που δεν ήταν μορφωμένος, είχε έντονα καλλιεργημένο το αίσθημα του δικαίου, καθώς ήταν μάρτυρας του ημι-φεουδαρχικού,καπιταλιστικού συστήματος διάθεσης γης του Μεξικού, που ευνοούσε τους ιδιοκτήτες τεράστιων εκτάσεων γης, τις καλούμενες "ασιέντα" (hacienta), αντίστοιχες με τα τσιφλίκια στη Βαλκανική. Σε ηλικία 18 ετών φυλακίστηκε για μικρό διάστημα στην προσπάθειά του να υπερασπίσει τους φτωχούς χωρικούς της πατρίδας του.

Το 1909 ο Ζαπάτα εκλέχτηκε από τους συγχωριανούς του επικεφαλής της Επιτροπής Άμυνας για την περιφρούρηση των περιουσιών των μικρο-γαιοκτημόνων, οι οποίες είχαν καταπατηθεί. Τον Νοέμβριο του 1910 ξέσπασε μεγάλη αγροτική εξέγερση στη χώρα, υπό τον Φρανσίσκο Μαδέρο, πολιτικό αντίπαλο του Πορφίριο Ντίαζ. Ο Ζαπάτα προσχώρησε στην Επανάσταση μαζί με τους Πάντσο Βίλα και Πασκουάλ Ορότσκο.

Τελικά όμως ο Μαδέρο, ενώ κατάφερε η επανάσταση να επιβληθεί, παρέκλεινε από τις θέσεις της Επανάστασης αρνούμενος να διατάξει αναδιανομή της γης. Τότε ο Ζαπάτα προχώρησε, με τη βοήθεια του αναρχικού δασκάλου Οτίλιο Μοντάνιο Σάντσεζ, σε κατάρτιση δικού του επαναστατικού αγροτικού προγράμματος (με την ονομασία "πρόγραμμα Αγιάλα"), που προέβλεπε δήμευση και διανομή στους ακτήμονες του ενός τρίτου των κτημάτων, επιστροφή στους μικροϊδιοκτήτες όλων των κατασχεθέντων λόγω χρεών περιουσιών τους και παροχή συντάξεων στις χήρες και τα ορφανά όλων των πεσόντων στην επανάσταση.

Ο Εμιλιάνο Ζαπάτα σκοτώθηκε σε ενέδρα κυβερνητικών στρατευμάτων, στις 10 Απριλίου 1919. Ανδριάντες του έχουν ανεγερθεί στη πόλη του Μεξικού και στη πόλη Μορέλος, ενώ το όνομά του συμπεριλαμβάνεται στη στήλη των ηρώων της επανάστασης στην αίθουσα συνεδριάσεων της Βουλής του Μεξικού.

Παραθέτουμε ένα από τα πιο σημαντικά κείμενά του (Πηγή: http://www.aformi.gr)

Η βία τίνος;

Του Εμιλιάνο Σαπάτα [Emiliano Zapata]

Δεν είναι αναγκαίο να μου πείτε πως η βία γεννά βία. Εμείς, ο λαός, το έχουμε μάθει πολύ πριν από σας, κι απ’ τη μεριά μου το κατάλαβα πριν δέκα χρόνια. Όταν κανείς δεν κατέβηκε από την Ουάσινγκτον για να πει στον Ντίαζ [Porfirio Díaz] πως, αφού άφηνε τους αγρότες να ζουν με χόρτα, θα μπορούσε να προκληθεί βία· ή, αφού πυροβολούσε αυτούς που ζητούσαν λίγες πένες παραπάνω τη βδομάδα, θα προκληθεί βία· ή, αφού έθρεφε τις ψείρες με φυλακισμένους, εδώ και δεκαετίες, σίγουρα θα προκληθεί βία.

Τώρα, όταν βλέπετε τους εργάτες με τα Ουίντσεστερ στα χέρια, βιάζεστε να εξηγήσετε σε μας, τους αμόρφωτους ανθρώπους, πως αυτό θα προκαλέσει μόνο περισσότερη βία και λέτε (και το γνωρίζω) ότι η Ιστορία αποδεικνύει πως έχετε δίκιο. Το μόνο που θα ήθελα να ξέρω είναι πού θα βρισκόμασταν εάν πετούσαμε τα όπλα μας και στεκόμασταν εκεί έξω βγάζοντας το καπέλο μας υποκλινόμενοι στους τσιφλικάδες και στους αξιωματικούς, όπως κάναμε πριν την επανάσταση. Οι φίλοι μου μπορούν να απαντήσουν για τον εαυτό τους – όσο για μένα, ξέρουμε καλά κι εσείς κι εγώ πού θα βρισκόμουν: τρία μέτρα κάτω από το χώμα αφού θα ‘χα χορέψει στην κρεμάλα.

Γνωρίζετε επίσης πως όσοι βρίσκονται εδώ δεν έχουν παρά να σταματήσουν να μάχονται για να καταλήξουν να ταΐζουν τα σκουλήκια στον τάφο ή τις ψείρες στα κελιά ή, στην καλύτερη, να επιστρέψουν στη σκλαβιά. Η σκέψη αυτή, μερικές φορές, τους κάνει πιο άγριους από την πραγματική τους φύση, αλλά δεν είναι βάρβαροι όπως νομίζετε. Ξέρω πως, όταν έρχεστε εδώ με τις κάμερες, με χαιρετάτε σαν να είμαι ο πρόεδρος και με φωνάζετε στρατηγό σύμφωνα με το βαθμό μου. Όταν όμως είστε στη Νέα Υόρκη, στα γραφεία σας, με τα ποτά και τις γυναίκες σας, τότε γράφετε για να πείτε στον κόσμο πως είμαι ο πιο άγριος βάρβαρος απ’ όλους. Έτσι δεν είναι; Αλλά δεν είμαι τόσο χαζός όσο νομίζετε, και ξέρω καλά, όπως αν είχα σπουδάσει Ιστορία, πως η μάχη προκαλεί μάχη και το αίμα προκαλεί αίμα.
Μου λέτε πως ο πρόεδρος Ουίλσον [Thomas Woodrow Wilson] αποδοκιμάζει τη βία, αλλά δεν είμαι τόσο ανόητος ώστε να ρωτήσω αν, τότε, ο στρατηγός Πέρσινγκ [John J. Pershing] πήγε να δουλέψει στα χωράφια. Καταλαβαίνω καλύτερα απ’ αυτόν τον Ουίλσον τη ματαιότητα της βίας, γιατί μαστιγώθηκα και είδα τα αδέρφια μου να λιμοκτονούν και να πυροβολούνται όταν αυτός ζούσε σ’ ένα μεγάλο σπίτι με υπηρέτες και μάθαινε πως είναι χριστιανός. Αν δεν τα γνώριζα αυτά ως παιδί, ίσως να είχα γίνει ένας τόσο τρανός εγκληματίας ώστε να μπω στον κρατικό στρατό και μέχρι τώρα να είχα γίνει ένας από τους στρατηγούς του Καρράνσα [Venustiano Carranza], στον οποίο κανείς δεν λέει πως η βία είναι ανήθικη.

Αρκετά. Το ξέρουμε πως η βία γεννά βία· αυτό που θα ‘θελα να μάθω είναι πώς η ειρήνη θα μπορούσε να φέρει ειρήνη. Κατά τη γνώμη μου, πιστεύω πως μόνο όταν δεν θα υπάρχουν δούλοι και αφέντες, όταν κανείς δεν θα υπακούει στις εντολές και στα διατάγματα που εκδίδουν οι κυβερνήσεις και οι εκκλησίες, όταν όσοι επιθυμούν γη και ελευθερία μπορούν να την έχουν και όταν όλοι όσοι θέλουν να καταπιέσουν δεν έχουν όπλα, τότε και μόνο τότε η ειρήνη θα φέρει ειρήνη.




Τέλος, σας παραθέτουμε το link για μια πολύ καλή ταινία σχετικά με τη ζωή του Emiliano Zapata!



Διαβάστε περισσότερα...

Ας αντισταθούμε στη λαίλαπα των "Αγορών"! Για εμάς και τα παιδιά μας!

Πολύ καλό βιντεάκι για το πώς λειτουργεί το ΔΝΤ... Με απλά λόγια!

Διαβάστε περισσότερα...

Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου 2011

Πόλεμο θέλουν; Θα τον έχουν! Εσύ διάλεξες στρατόπεδο;


Του Δημήτρη Πατέλη*

* Μέλος της Πολιτικής Επιτροπής του Ε.ΠΑ.Μ.

«Τώρα έχουμε πόλεμο», μας λένε κυνικά και απροκάλυπτα οι δωσίλογοι κυβερνώντες του χρηματοπιστωτικού άξονα, αναγγέλλοντας πολλοστή φορά νέα σκληρά μέτρα εσωτερικής υποτίμησης-πτώχευσης (νέα ληστρικά χαράτσια στους αδύναμους, ασυδωσία και ασυλία στους δυνατούς, συγχωνεύσεις υπηρεσιών, απολύσεις υπαλλήλων, “εφεδρείες”, ιδιωτικοποιήσεις, γενικό ξεπούλημα κ.ο.κ.).

Γίνεται πλέον λόγος για «καθεστώς μόνιμου εμφυλίου πολέμου», μέσω του οποίου οι πλέον επιθετικοί κύκλοι του παρασιτικού κεφαλαίου, και ιδιαίτερα του χρηματοπιστωτικού, δια του καθεστώτος των πολιτικών υπαλλήλων τους, επιχειρούν να επιβάλλουν τις στρατηγικές επιλογές τους, με ωμή βία, εκβιασμούς και «ασύμμετρα» αλλεπάλληλα καταιγιστικά πλήγματα στους απλούς ανθρώπους του μόχθου, σε ένα σκηνικό που έχει περιγράψει γλαφυρά η ερευνήτρια Naomi Klein στο έργο της “Το δόγμα του σοκ”...

Καταλύεται κάθε έννοια κοινωνικής συνοχής, δημόσιας αρωγής του κοινωνικού, λαϊκής κυριαρχίας, δημοκρατικής και συνταγματικής νομιμότητας, αλλά και -έστω και κατ' επίφαση- ορθολογικής συμπεριφοράς μιας εξουσίας, που όλο και πιο συστηματικά καταφεύγει στον πειθαρχικό καταναγκασμό και στην καταστολή του ίδιου του λαού, που όλο και πιο συχνά αντιμετωπίζεται ως “εσωτερικός εχθρός” (Βλ. σχετικά και: http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=308461). Κάθε επόμενη “ρητή και κατηγορηματική δέσμευση και πρόβλεψη” των τραγελαφικά αφερέγγυων ιθυνόντων, εκλαμβάνεται πλέον μονοσήμαντα ως περί του αντιθέτου προαναγγελία...

Χαρακτηριστικός από αυτή την άποψη ήταν ο συμβολισμός της αστυνομοκρατούμενης Θεσσαλονίκης κατά τη Διεθνή Έκθεση, και οι επιχειρησιακές πτυχές του εγχειρήματος. Ήταν άλλη μια -μετά την 15η & 29 Ιουνίου στο Σύνταγμα- επίδειξη ισχύος, πράξη πολέμου του όλο και πιο μισητού καθεστώτος κατά του “εχθρού λαού”, κατά της κοινωνίας. Η ανάμειξη της Αντιτρομοκρατικής και των ειδικών δυνάμεων, έχει έναν ιδιαίτερο συμβολισμό: επιχειρείται η ταύτιση διαδηλωτών, αντιφρονούντων πολιτών με “επικίνδυνους τρομοκράτες”.

Τα δελτία ειδήσεων, έχουν μετατραπεί σε εκπομπές καταιγιστικών πολεμικών ανακοινωθέντων για νέα πλήγματα κατά του λαού. Η συνεχής χρήση πολεμικών όρων δεν είναι τυχαία. Επιβάλλει κλίμα και τελικά καθεστώς εκτάκτου ανάγκης, με αλλεπάλληλες θεσμικές εκτροπές, όλο και πιο αυταρχική διακυβέρνηση. Αυτός ο κοινωνικός πόλεμος έχει και μια θεμελιώδη ψυχολογική συνιστώσα: προωθεί μεθοδικά δια των μέσων μαζική χειραγώγησης την παγίωση στο λαό ενός γενικευμένου φόβου, συνδεδεμένου με τη μόνιμη απειλή και εμφάνιση ανεξήγητων, αδήριτων, ανυπέρβλητων και ανεξέλεγκτων κινδύνων-πληγμάτων. Αυτή η κυριαρχία εχθρικών και καταστροφικών δυνάμεων εκδηλώνεται βιωματικά ως φόβος και δέος που μπορεί και να προσλάβουν μεταφυσικές διαστάσεις, ενδέχεται να οδηγήσουν σε στάσεις παραίτησης, μοιρολατρίας και υποταγής. Εκεί ακριβώς στοχεύουν οι ιθύνοντες. Θα τους το επιτρέψουμε;

Είναι άραγε τόσο ισχυροί και ακλόνητοι οι νυν κυβερνώντες και οι πρόθυμοι που τους περιβάλλουν; Όλα αυτά, συνιστούν κινήσεις ισχύος, αλλά και αμηχανίας, αδυναμίας, ανασφάλειας του καθεστώτος απέναντι στη διογκούμενη λαϊκή απειθαρχία και ανυπακοή, φόβου για την άνοδο ενός ανατρεπτικού κινήματος, για την επερχόμενη κοινωνική έκρηξη που εγκυμονεί η συσσωρευόμενη κρίσιμη μάζα οργής και αγανάκτησης.

Έχουμε λοιπόν ένα «κοινωνικό πόλεμο» που επιδρά καταστροφικά επιφέροντας ραγδαίες ιστορικές αλλαγές στις ζωές των ανθρώπων. Αλλαγές συνυφασμένες με την κλιμάκωση και διαχείριση της γενικευμένης κρίσης του συστήματος, σε εθνική και παγκόσμια κλίμακα. Ας το συνειδητοποιήσουν λοιπόν καλά όσοι σπεύδουν (ασχέτως προθέσεων: από ωμό συμφέρον, από εκβιασμούς και πιέσεις, από ιδιοτελείς στρατηγικές επιβίωσης, από άγνοια, από αφέλεια, από κοινωνικό αναλφαβητισμό, από απλή βλακεία) να συστρατευθούν σήμερα με το στρατόπεδο των ύπουλων επιτιθεμένων, απατεώνων, καταχραστών εξουσίας, με τη χούντα των δωσίλογων και τους Νόμους Πλαίσιο για τα ΑΕΙ της Νέας Κατοχικής Τάξης τους.

Οι αδίστακτοι επιτιθέμενοι, αποφάσισαν να θυσιάσουν την παιδεία, την υγεία, τις εργασιακές σχέσεις, την περίθαλψη, την ασφάλιση, και κυρίως: μερικές γενεές του λαού μας, τη νεολαία μας, τα αγέννητα παιδιά, με όρους γενοκτονίας, για να εξευμενίσουν τα αφεντικά τους: τους διεθνείς και ντόπιους τοκογλύφους!

Ας μην ακκίζονται κάποιοι με λεκτικές ακροβασίες και υπεκφυγές: ο κοινωνικός πόλεμος που έχει πρακτικώς και επισήμως κηρυχθεί, έχει στρατούς και στρατόπεδα που οριοθετούνται όσο προχωρά η σύγκρουση ζωής ή θανάτου με μεγαλύτερη σαφήνεια:
  1. Από τη μια πλευρά το στρατόπεδο των αδίστακτων επιτιθέμενων: παρτάκηδες μεγαλοεισοδηματίες, επιχειρηματίες που βλέπουν τον πόλεμο ως "ευκαιρία" για μπίζνες, μισθοφόρους, συνεργάτες του κατακτητή, πουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, κομματόσκυλα κάθε αποχρώσεως της “εθνικής συναίνεσης” της Νέας Τάξης, ψευτοαγωνιστές της παρελκυστικής εκτόνωσης που υπονομεύουν τη συγκρότηση του μετώπου μάχης των από κάτω, αρχομανείς αυλοκόλακες που μυρίστηκαν καινούργια νομή εξουσίας και δεν κρύβουν τη λύσσα τους, εθελοντές, ψοφοδεείς εθελόδουλους, βλάκες που συνωστίζονται αγεληδόν με τους ισχυρούς, κ.ο.κ. Αυτό είναι το στρατόπεδο της κραυγαλέας κυνικής ιδιοτέλειας, της υποκρισίας, του ψεύδους, της απάτης, της αναλγησίας, της καταδίκης του λαού σε γενοκτονία.
  2. Από την άλλη – το στρατόπεδο όσων πλήττονται από τον κοινωνικό πόλεμο: η καθημαγμένη κοινωνία, που κάθε μέρα περιμένει την επόμενη εξαγγελία αφαίμαξης, μισθωτοί, συνταξιούχοι, άνεργοι, “εργασιακοί έφεδροι”, νέοι που καταδικάζονται σε ανέχεια και μετανάστευση, πεινασμένοι και άστεγοι, φοιτητές, μαθητές, αγέννητα παιδιά που δεν πρόκειται να έλθουν στον κόσμο λόγω εξαθλίωσης ανθρώπων που δεν θα κάνουν οικογένειες... Το στρατόπεδο της αξιοπρέπειας και του αγώνα για την επιβίωση της κοινωνίας, για το μέλλον των παιδιών μας. Αυτό το στρατόπεδο έχει το ηθικό προβάδισμα, την αλληλεγγύη, την ανιδιοτελή συλλογικότητα, την αλήθεια, την κοινωνική ευαισθησία, την αίσθηση της κοινωνικής δικαιοσύνης, άρα και την προοπτική της νίκης.
Ο πόλεμος έχει διακυβεύματα, έχει θύτες, θύματα και παράπλευρες απώλειες. Ας αφήσουν λοιπόν κάποιοι κατά μέρος την υποκρισία του τεχνοκρατικού, του δήθεν “ουδέτερου” επαγγελματισμού και της υποτακτικής νομιμοφροσύνης.

Στον πόλεμο, η άνευ όρων και ορίων αποδοχή της εύρυθμης “νομιμότητας” των επιτιθέμενων, των κυρίαρχων, ανεξαρτήτως προθέσεων (δηλ. από κυνισμό είτε από απλή βλακεία-ιδιωτεία) συνιστά μονοσήμαντα πράξη πολέμου, συστράτευσης με τον επιτιθέμενο.

Δεν έχει εδώ “δεν με νοιάζει τι παθαίνει ο λαός, αν πληρώνει δίδακτρα με το νόμο απ' το 4ο έτος ο φοιτητής, αν τον χώνουν στο βρόγχο των φοιτητοδανείων απ' τα 18 του, αν ο φτωχός και ο εργαζόμενος δεν έχει πρόσβαση στην παιδεία, αν θα περιφέρεται στην επισφάλεια με το κουρελόχαρτο των 180 πιστωτικών μονάδων”, κ.ο.κ. καθ' ότι “εγώ κοιτάζω τη δουλίτσα μου”.
Αν κάποιος ωρύεται σήμερα μετ' επιτάσεως: “Το μόνο που με νοιάζει είναι η “εύρυθμη λειτουργία των θεσμών” άνευ όρων και ορίων”, σε συνθήκες ασύμμετρου κοινωνικού πολέμου, αυτό σημαίνει de facto συστράτευση, σημαίνει σήμερα μονοσήμαντη αναγνώριση στον επιτιθέμενο του αποκλειστικού μονοπωλίου να θέτει τους δικούς του όρους και τα όρια.

Η μεθοδικά ενορχηστρωμένη και συστηματικά προβαλλόμενη εκστρατεία για “ανοικτά πανεπιστήμια” (αλήθεια, ανοικτά σε ποιους, προς τι, στην υπηρεσία τίνος;), ως κίνημα κατά των κινητοποιήσεων της πανεπιστημιακής κοινότητας, ως εγχείρημα υπονόμευσης του μετώπου παιδείας-εργασίας, κινείται σε αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση.

Στον πόλεμο, κανείς δεν σε ρωτά γιατί διάλεξες στρατόπεδο ή αν είσαι ανίκανος να διαλέξεις ή να συνειδητοποιήσεις το διακύβευμα, το με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις. Η κλαγγή των εκάστοτε όπλων διεξαγωγής του πολέμου, θα ξεκαθαρίσει το ποιόν των στρατοπέδων, των σκοπών, της θεωρίας και της πράξης, των στρατηγικών, των τακτικών. Εδώ κρίνεται και το ήθος του καθ' ενός και της κάθε μιας, ατόμων και συλλογικοτήτων.

Σε συνθήκες οξύτατου ανοικτού κοινωνικού πολέμου, δεν υπάρχουν ουδέτεροι, δεν υπάρχει αταραξία της βολής, δεν υπάρχουν χρυσελεφάντινοι πύργοι διανοουμενίστικης εστέτ νιρβάνα, δεν υπάρχουν μεσοβέζικες θέσεις και υπεκφυγές: το κάθε επιμέρους, τοπικό και ελάσσον συνάπτεται αναγκαστικά με το γενικό, το κοινωνικό και το μείζων. Ότι αφορά έστω και μικρά διακυβεύματα μετατοπίσεων συσχετισμών δυνάμεων, η κάθε θέση υπέρ ή κατά θεσμών, επιλογών και προσώπων, εξακοντίζεται στο επίκεντρο του αδυσώπητου κοινωνικού και πολιτικού αγώνα.

Όποιοι δεν θέλουν ή δεν μπορούν να το αντιληφθούν, ας πρόσεχαν.
Όλοι οι εμπλεκόμενοι, τελικά θα λογοδοτήσουν απέναντι στο λαό μας, απέναντι στην ιστορία.
Ο πανεπιστημιακός δάσκαλος έχει ως εκ της θέσης, του ρόλου και του λειτουργήματός του ιδιαίτερες ευθύνες σε αυτό τον πόλεμο.
Εσύ διάλεξες στρατόπεδο ή καμώνεσαι ακόμα ότι δεν σε αφορά και είσαι υπεράνω;

Dr. Dimitrios S. Patelis
Assistant Professor
Dept. of Sciences
Technical University of Crete
73100  Chania - Greece

Διαβάστε περισσότερα...

Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2011

Άντε και στα δικά μας!


Φως στο ιρλανδικό χρέος έριξε ο λογιστικός έλεγχος (Επίκαιρα, 22/9/2011)




Μια σημαντική στιγμή στην πάλη των λαών ενάντια στην πληρωμή του δημόσιου χρέους ήταν η Πέμπτη 15 Σεπτέμβρη, όταν δόθηκε στη δημοσιότητα το πόρισμα της Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου που συστάθηκε στην Ιρλανδία. Η επιτροπή αποτελούταν από τρεις ανεξάρτητους καθηγητές τριτοβάθμιας εκπαίδευσης που διδάσκουν στο πανεπιστήμιο του Λίμερικ. Το έργο τους δε, υποστηρίχθηκε από το βρετανικό συνδικάτο UNITE, που αποτελεί την μεγαλύτερη συνδικαλιστική ένωση της Μεγάλης Βρετανίας, και τις οργανώσεις Afri (Action from Ireland) και επίσης Debt and Development Coalition. Και με τις δύο αυτές οργανώσεις συνεργάζεται στενά η Πρωτοβουλία για τη Συγκρότηση Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου που έχει συγκροτηθεί στην Ελλάδα από τον Μάρτιο.

«Η Ιρλανδία λειτουργεί σαν ρουλέτα για τους μεγαλύτερους χαρτοπαίχτες του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος λόγω της απότομης αύξησης του όγκου συναλλαγών του δημόσιου χρέους στη δευτερογενή αγορά», ανέφερε ανακοίνωση του βρετανικού συνδικάτου, που εκδόθηκε με αφορμή το πόρισμα της Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου, η οποία συστάθηκε με πρωτοβουλία των «κάτω», χωρίς δηλαδή εξουσιοδότηση από τις ιρλανδικές αρχές ή πρόσβαση σε επίσημα στοιχεία. Και συνέχιζε με τα εξής: «Το ιρλανδικό δημόσιο χρέος ανέβηκε από λιγότερα από 20 δις. ευρώ στα τέλη του ’80 σε λιγότερα από 40 δις. ευρώ το 2007. Από τότε ξεπέρασε τα 91 δις. ευρώ. Το πρόγραμμα λιτότητας της κυβέρνησης που έχει οδηγήσει σε εκρηκτική ανεργία, στην επιστροφή στην μετανάστευση και στην απελπισία τη χώρα έχει απλώς αποτύχει να σταματήσει την ανεξέλεγκτη πορεία που ξεκίνησε τον Σεπτέμβρη του 2008 όταν η τότε κυβέρνηση ξέγραψε το μέλλον μιας γενιάς για να διαφυλάξει τα συμφέροντα του διεθνούς πλούτου», καταλήγει η ανακοίνωση του βρετανικού συνδικάτου.

Το πόρισμα για το χρέος

Το πόρισμα της ιρλανδικής Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου, που αποκαλύπτοντας την σύνθεση του δημόσιου χρέους ξεσκεπάζει τις τράπεζες ως βασικό υπαίτιο για την εκτόξευσή του, αποτελεί μέχρι στιγμής την πιο πειστική και αδιαμφισβήτητη απάντηση στις κατηγορίες της ιρλανδικής κυβέρνησης που δια στόματος του πρώην υπουργού Οικονομικών δήλωσε κι αυτή …«μαζί τα φάγαμε» («We all partied» στα ιρλανδικά).

Αξίζει να μεταφέρουμε ένα εκτενές απόσπασμα από το τελευταίο κεφάλαιο του πορίσματος, που περιλαμβάνει την περίληψη και τα συμπεράσματα του. Ξεχωρίζει η διαπίστωση για την εκθετική αύξηση της κερδοσκοπίας που συνοδεύει την αύξηση του χρέους. Αναφέρεται κατά λέξη: «Το προφίλ των επενδυτών στο ιρλανδικό δημόσιο χρέος έχει αλλάξει σημαντικά από το 2008, όταν τέθηκαν σε εφαρμογή οι ιρλανδικές εγγυήσεις προς τις τράπεζες. Πριν την κρίση, το ιρλανδικό χρέος θεωρούταν από τις αγορές ως στοιχείο χαμηλής απόδοσης και χαμηλού κινδύνου κι έβρισκε συνήθως θέση στις
καταχωρήσεις των ευρωπαϊκών τραπεζών, των ασφαλιστικών εταιρειών και των συνταξιοδοτικών ταμείων. Η κρίση έχει αλλάξει το χαρακτήρα του ιρλανδικού δημόσιου χρέους κι έχει οδηγήσει στη δημιουργία μιας σειράς πιστωτικών εργαλείων που επηρεάζουν τον πιστωτικό κίνδυνο του ιρλανδικού δημοσίου. Τα τρία προηγούμενα χρόνια το μέγεθος των συναλλαγών στο ιρλανδικό δημόσιο χρέος και τα σχετικά εργαλεία ήταν χωρίς προηγούμενο τόσο σε όρους όγκου όσο και σε σχέση με το είδος των συναλλαγών.

»Σε όλη τη διάρκεια του 2009 υπήρχε αυξημένη κατοχή του ιρλανδικού δημόσιου χρέους από θεσμικούς καθώς οι πρωτοβουλίες μείωσης του ελλείμματος και “ποσοτικής χαλάρωσης” αναμένονταν να επηρεάσουν θετικά την ικανότητα του ιρλανδικού δημοσίου να αποπληρώσει το χρέος. Από τα μέσα του 2010 οι παραπάνω θεσμικοί άρχισαν να μειώνουν τις θέσεις τους στο ιρλανδικό δημόσιο χρέος καθώς η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα αύξησε την αγορά ιρλανδικού χρέους, ανεξαρτήτως ημερομηνίας λήξης.

»Το δεύτερο τρίμηνο του 2010 ήταν μια περίοδος κατά την οποία οι συναλλαγές επί του ιρλανδικού δημόσιου χρέους άλλαξαν. Σημειώθηκε μια αύξηση στις κερδοσκοπικές συναλλαγές από αντισταθμιστικά κεφάλαια όπως Groveland Capital, Matrick Group και Corriente Advisors LLC, με βάση δημοσιεύματα του Τύπου… Πολλές από αυτές τις συναλλαγές σε CDS (Credit Default Swaps – συμβόλαια πιστωτικού κινδύνου) στοιχημάτιζαν πως η Ιρλανδία και άλλες περιφερειακές χώρες θα χρεοκοπήσουν ή θα προβούν σε αναδιάρθρωση του χρέους τους. Η μεταστροφή στην άποψη για το ιρλανδικό χρέος φαίνεται από την δραστηριότητα των πωλητών CDS που ξεκίνησαν να δανείζονται ιρλανδικό δημόσιο χρέος εν είδει αντιστάθμισης την οποία θα έπρεπε να αποπληρώσουν
αν συνέβαινε η χρεοκοπία».

Πρόβλημα της ευρωζώνης 

Στα συμπεράσματα του πορίσματος της Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου τονίζεται επίσης ότι το δημόσιο χρέος δεν αποτελεί ένα ιδιαίτερο ιρλανδικό πρόβλημα, καθώς σε όλη την ευρωζώνη την τελευταία τριετία, όσο δηλαδή διαρκεί η κρίση, το χρέος εκτινάχθηκε. Από σχεδόν 66% του ΑΕΠ το 2008, ξεπερνάει πλέον το 86% του ΑΕΠ.

Στο ίδιο κεφάλαιο επικρίνεται και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, σε σχέση με την στάση σιωπής που έχει επιλέξει να κρατά, συσκοτίζοντας συχνά την πραγματικότητα. Αναφέρει συγκεκριμένα: «Ο όρος “δημιουργική ασάφεια” εισήχθηκε στο κοινό λεξιλόγιο από τον Χένρι Κίσιντζερ για να περιγράψει την σκόπιμη χρήση μιας ασαφούς γλώσσας κατά τη διαπραγμάτευση ενός ευαίσθητου θέματος. Χρησιμοποιείται επίσης για να περιγραφεί η πολιτική της ΕΚΤ σε ό,τι αφορά την δημόσια πληροφόρηση για τις επιχειρήσεις διάσωσης των τραπεζών… Η ιδέα είναι πως όταν δεν γίνεται σαφές σε ποιόν ακριβώς βαθμό θα υποστηριχθούν οι τράπεζες, τότε μειώνεται ο ηθικός κίνδυνος για το σύστημα. Έχοντας δεχθεί κριτική ως συνώνυμο της παραποίησης, η δημιουργική ασάφεια μετά βεβαιότητας απάδει της διαφάνειας. Μόλις το 2010, η ΕΚΤ επανέλαβε την ανάγκη μυστικότητας. Σε ένα κείμενο γνώμης που δημοσιεύτηκε τον Ιανουάριο του 2011 επί μιας προτεινόμενης οδηγίας αναφέρεται: “πληροφορίες για τον δανεισμό των κεντρικών τραπεζών ή άλλες διευκολύνσεις ρευστότητας που παρέχονται σε άλλα πιστωτικά ιδρύματα, περιλαμβανομένης της παροχής έκτακτης ρευστότητας (του γνωστού μας ELA) πρέπει να παραμένουν εμπιστευτικές για να υπάρχει σταθερότητα στο χρηματοπιστωτικό σύστημα ως σύνολο και να διατηρείται σε περίοδο κρίσης η
δημόσια εμπιστοσύνη”».

Ιδιαίτερη σημασία για την Ελλάδα έχει το καμπανάκι κινδύνου που χτυπάει η ιρλανδική ΕΛΕ σε ό,τι αφορά τις χρηματοδοτήσεις προς τις εμπορικές τράπεζες από την κεντρική τράπεζα μέσω του ELA. Ο κίνδυνος έγκειται στην μη αποπληρωμή των ποσών που παρέχει το κεντρικό πιστωτικό ίδρυμα, ώστε να μη ξεμείνουν από ρευστό οι εμπορικές τράπεζες. Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο οι ζημιές θα περάσουν στον ισολογισμό της κεντρικής τράπεζας, καθιστώντας άμεση ανάγκη την αναπλήρωση του κεφαλαίου της, ενδεχομένως από το δημόσιο με αποτέλεσμα να αυξηθεί το δημόσιο χρέος. Τουλάχιστον στην Ιρλανδία αυτό συνέβη. Γιατί άραγε να μην συμβεί το ίδιο και στην Ελλάδα, δεδομένου ότι τις τελευταίες εβδομάδες οι στρόφιγγες του ELA έχουν ανοίξει για τα καλά,
παραμένοντας ωστόσο το όνομα των παραληπτών επτασφράγιστο μυστικό;

Το απεχθές χρέος

Τα πορίσματα του λογιστικού ελέγχου στην Ιρλανδία, παρότι ολοκληρώθηκε χωρίς τις αναγκαίες εκείνες πληροφορίες που θα μπορούσε να δώσει ο κρατικός μηχανισμός και οι  δικαστικές αρχές, δίνουν επιπλέον επιχειρήματα σε όσους πιστεύουν ότι τουλάχιστον μεγάλο μέρος του δημόσιου χρέους είναι παράνομο και απεχθές και δεν πρέπει να πληρωθεί. Το εύρημά τους μάλιστα, ότι μεγάλο μέρος του χρέους βρίσκεται στα χέρια επαγγελματιών κερδοσκόπων, διευρύνει τα όρια της κριτικής απέναντι στη νομιμότητα του δημόσιου χρέους οπλίζοντας όσους αντιπαλεύουν την πληρωμή του με νέα επιχειρήματα. Η δημοσιοποίηση των αποτελεσμάτων του πορίσματος αποτελεί, χώρια των άλλων, και ένα μάθημα δημοκρατίας καθώς θέτει στο τραπέζι του δημόσιου διαλόγου την σύνθεση και την προέλευση του χρέους, με τρόπο μάλιστα ιδιαίτερα φιλικό ακόμη και στους μη ειδικούς. Ο χώρος που αφιέρωσαν οι συγγραφείς του κειμένου για να εξηγούν στους πολίτες πως λειτουργεί η αγορά ομολόγων αποτελεί μάθημα για όλους όσους ασχολούνται με τα κοινά. Πρώτα και κύρια προς όσους επιδιώκουν θέματα όπως το δημόσιο χρέος να παραμένουν εγκλωβισμένα στους χειρισμούς ειδικών, συχνά ανεξέλεγκτων, που λειτουργούν χωρίς καμιά νομιμοποίηση. Όπως ακριβώς συμβαίνει στην Ελλάδα.

Τα όργια δε που αποκαλύφθηκαν την προηγούμενη εβδομάδα στην στατιστική υπηρεσία, όπου μεγέθη όπως το δημοσιονομικό έλλειμμα παραποιούνταν καθ’ υπόδειξη των Βρυξελλών ώστε να φανεί δικαιολογημένη η πολιτική των άγριων περικοπών, καθιστούν ακόμη μεγαλύτερη ανάγκη το αίτημα να ανοίξουν τα βιβλία του δημόσιου χρέους και των δημόσιων οικονομικών στην κοινωνία.
Διαβάστε περισσότερα...