Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2013

Σ. Δρίτσας: "Λέτε ψέμματα κ. Γεωργιάδη" (Video)





Ο Υπουργός Υγείας Άδωνις Γεωργιάδης τα βρήκε σκούρα σήμερα στην εκπομπή του Άκη Παυλόπουλου στο κανάλι Ε απέναντι στον ειδικευόμενο γιατρό Σπύρο Δρίτσα ο οποίος περιέγραψε την τραγική κατάσταση στα δημόσια νοσοκομεία η οποία εντείνεται από την πολιτική της Κυβέρνησης και του Υπουργείου Υγείας.- 
Διαβάστε περισσότερα...

Σπάνιο βίντεο του ΕΛΑΣ από τα χρόνια του πολέμου

Ένα σπάνιο βίντεο του φωτοκινηματογραφικού συνεργείου του ΕΛΑΣ δίνεται στη δημοσιότητα. 

Πρόκειται για υλικό, περίπου 11 λεπτών, το οποίο παραδόθηκε στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας από την Ολυμπία και τον Κώστα Παπαδούκα, τον αδελφό του εικονολήπτη του ΕΛΑΣ. Οι εικόνες έχουν τραβηχτεί λίγο μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας.

Τα μέλη του συνεργείου ήταν: Δημήτρης Μεγαλίδης, προϊστάμενος, Ιωάννης Νισυρίου, οπερατέρ, Θανάσης Παπαδούκας, οπερατέρ και Κώστας Μακρής.

Περιγραφή των σκηνών:

Συνεδρίαση της ΠΕΕΑ στην Ευρυτανία, άνοιξη του 1944.

Διακρίνεται ο Σπύρος Μελετζής, φωτογράφος του αγώνα.

Ο Άρης Βελουχιώτης και οι Μαυροσκούφηδες, έφιπποι, τέλη του 1944 ή αρχές του 1945.

Η Ταξιαρχία Ιππικού στη Λάρισα, με τα άλογα που ο ΕΛΑΣ είχε πάρει λάφυρα από τους Ιταλούς, τέλη του 1944 ή αρχές του 1945, επίσης.

Ο Στέφανος Σαράφης και ο Άρης Βελουχιώτης με τους Μαυροσκούφηδες του, όλοι έφιπποι, πιθανόν στα Ιωάννινα, φθινόπωρο του 1944.

Ο Στέφανος Σαράφης και ο Άρης Βελουχιώτης με τα στελέχη του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ ποζάρουν στην έδρα του ΓΣ.

Πορεία ανταρτών μέσα στο χιόνι, μετά από μάχη με του Γερμανούς. Κουβαλάνε τραυματισμένους συντρόφους τους. Οταν ο ένας πεθαίνει, τον θάβουν στο χιόνι, χειμώνας 1943-1944.

Αντάρτες έπειτα από πορεία φτάνουν σε ορεινό χωριό, όπου οι γυναίκες του χωριού τους κερνούν και τους φιλεύουν.

Σκηνοθετημένη μάχη-ναυμαχία του ΕΛΑΝ. Οι Γερμανοί «ηθοποιοί» είναι πραγματικοί αιχμάλωτοι, που μάλιστα, μη γνωρίζοντας για τη σκηνοθεσία, νόμιζαν ότι οι ΕΛΑΝίτες επρόκειτο να τους εξοντώσουν.

Θεατρική παράσταση από ερασιτέχνες ηθοποιούς των πολιτιστικών ομάδων των ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΕΠΟΝ στην πλατεία του χωριού. Παρακολουθούν αξιωματικοί και οπλίτες του ΕΛΑΣ, και όλος ο πληθυσμός του χωριού, που μάλλον βλέπει για πρώτη φορά θέατρο.

Σκηνές απελευθέρωσης της Πάτρας.

Παράδοση των όπλων του ΕΛΑΣ, μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας. Διακρίνονται και Βρετανοί ένστολοι που επιτηρούν την παράδοση των όπλων.

Στο κλείσιμο, οι τραγικές σκηνές με τους αντάρτες του ΕΛΑΣ να κλαίνε την στιγμή που παραδίδουν τα τιμημένα άρματά τους.

  
Πηγή: koutipandoras.gr
Διαβάστε περισσότερα...

Ν. Μπογιόπουλος: «Οι κομμουνιστές θα μας πάρουν τα σπίτια»!


του Νίκου Μπογιόπουλου

«Θα έρθουν οι κομμουνιστές και θα μας πάρουν τις γυναίκες»… Αυτό λεγότανε την εποχή που το κράτος δούλευε για τις «Ούλεν», για τις «Κούπερ» και για τις «Πάουερ».

Ηταν η εποχή που όσοι διοικούσαν το κράτος έχτιζαν τους «Νέους Παρθενώνες». Στη Μακρόνησο. Βέβαια όσοι τα έλεγαν αυτά για τους «ανήθικους» κομμουνιστές,  ήταν οι ίδιοι που επί των ημερών τους μεγαλούργησαν οι «Τρούμπες». Και  στη συνέχεια, πάλι επί των ημερών τους,  δοξάστηκαν τα κέντρα… αναψυχής με την ταμπέλα «προσεχώς Βουλγάρες». Σήμερα, δε, όλοι αυτοί οι κήνσορες του συστήματος «πνεύμα και ηθική», και ειδικά όσοι ελέγχουν την βιομηχανία του θεάματος, περιγράφουν την γυναικεία ύπαρξη και εν γένει τις ανθρώπινες σχέσεις με τον εξής τρόπο: «Από κορμί,  φωνή κι από φωνή, κορμάρα» (ή κάπως έτσι τέλος πάντων).  Όσο για τους κομμουνιστές, αυτοί συνέχισαν να είναι σαν τους υπόλοιπους ανθρώπους. Τουτέστιν να αδυνατούν να τα βγάλουν πέρα με τις δικές τους γυναίκες. Φανταστείτε τώρα να πηγαίνανε να φορτωθούνε και τις γυναίκες των άλλων…

«Θα έρθουν οι κομμουνιστές και θα διαλύσουνε την οικογένεια»... Αυτό λεγότανε από....
την εποχή των αρχών του περασμένου αιώνα. Και όσοι το λέγανε, ήταν οι ίδιοι που με την πολιτική τους διαλύανε τις οικογένειες και την κοινωνία ολόκληρη. Εξαναγκάζοντας εκατομμύρια Έλληνες να αφήνουν πίσω μάνες, παιδιά και αδέρφια, και να στοιβάζονται στα καραβάνια της προσφυγιάς αναζητώντας ένα κομμάτι ψωμί στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Το ξαναζούμε σήμερα. Στην Ελλάδα της «σωτηρίας» και της τρόικας, χιλιάδες παιδιά αναγκάζονται από τους ιησουίτες του «πατρίς θρησκεία, οικογένεια» να αφήσουν πίσω μάνες κι αδέρφια ψάχνοντας την ελπίδα πέρα από τα σύνορα της ρημαγμένης Ελλάδας.

«Θα έρθουν οι κομμουνιστές και θα μας πάρουν τα σπίτια και τα χωράφια»… Τούτο δω ήταν – με διαφορά -  το «καλύτερο». Υπήρξε το κορυφαίο σλόγκαν της προερχόμενης από τα βάθη των σπηλαίων προπαγάνδας. Έτσι το έλεγαν οι… πατριώτες. Ότι αν έφευγε από τη μέση το «πατριωτικό» κράτος της «Ούλεν», της «Κούπερ» και της «Πάουερ», τότε τα σπίτια και τα χωράφια του κόσμου θα τα παίρνανε οι κομμουνιστές. Ως εκ τούτου, λέγανε οι… πατριώτες, για να έχει ο κόσμος το σπιτάκι του και ήσυχο το κεφαλάκι του, θα έπρεπε να έχουμε ένα κράτος όπου θα κάνουν κουμάντο οι φίλοι της «Ούλεν» - χτες, οι φίλοι της «Ζήμενς», της «Κρουπ» και του Μπόμπολα - σήμερα.

Να τι τους απαντούσε από τότε, ο Αρης:

«Ποιος είναι λοιπόν πατριώτης; Αυτοί ή εμείς; Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει να βρει κέρδη σ’ όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους. Ενώ εμείς, το μόνο πού διαθέτουμε, είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει, οπού βρει κέρδη, δε μπορούν να κινηθούν και παραμένουν μέσα στη χώρα που κατοικούμε. Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουν τα κεφάλαια τους από τη χώρα μας ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;».

Ε, λοιπόν, εβδομήντα χρόνια μετά από εκείνη την ομιλία του Άρη Βελουχιώτη στη Λαμία, αποδείχτηκε ότι είναι τελικά οι «σωτήρες», είναι τελικά οι «πατριώτες», είναι τελικά οι «φοροδίκαιοι» του συστήματος της «ελεύθερης οικονομίας», που έρχονται να βουτήξουν τα σπίτια του κοσμάκη! Είναι τελικά οι ταγοί ενός κράτους που συναλλάσσεται και συναγελάζεται με ΔΝΤ και με ΕΕ που έρχεται να βουτήξει από τον κόσμο ακόμα και τα χωράφια του! 


Εκεί, λοιπόν, μας φτάσαμε! Να απειλούν ακόμα και τα πεζούλια μας! Να έρχονται με το φοροδρεπανοφόρο και να επιβάλουν το ένα χαράτσι πάνω στο άλλο σε σπίτια και σε γιαπιά! Να έρχονται με το «δίκιο» του «ανακεφαλαιοποιημένου» τραπεζίτη για να βγάλουν στον πλειστηριασμό και τα πεζούλια του κόσμου! Του κόσμου που, αφού πρώτα τον απόλυσαν, τον φτωχοποίησαν και τον χρεοκόπησαν, τώρα, μετά από «κοπρίτη» και «τεμπέλη», τον αποκαλούνε και «μπαταχτσή».

Όλα αυτά υποτίθεται ότι ήταν ανάρμοστα με τα ήθη της «ελεύθερης οικονομίας» μας. Όπου, στην «ελεύθερη οικονομία» μας, αποδεικνύεται ότι μια από τις βασικές ελευθερίες είναι οι τραπεζίτες να βουτάνε τα σπίτια των ανθρώπων του μόχθου. Τα σπίτια που προηγουμένως οι άνθρωποι τα έχουν πληρώσει δυο και τρεις φορές στους τραπεζίτες, αλλά λόγω του καθεστώτος της τραπεζοληστείας δεν τα ξεχρεώνουν ποτέ. Να που αποδεικνύεται ότι στο σύστημα της «ελεύθερης οικονομίας» μας μια ακόμα ελευθερία, είναι φυσικά η ελευθερία του ανελέητου φοροχαρατσώματος που ξεκινάει από το πετρέλαιο θέρμανσης και από το σουβλάκι, περνάει από τα μπετά και τα τούβλα και σταματάει (;) στα μαντριά!

Βέβαια, όσο σωστό είναι ότι όλα αυτά δεν επιδέχονται αμφισβήτηση, άλλο τόσο σωστό είναι εκείνο που διαπίστωνε ο Γκαίτε: «Ποιο πράγμα είναι πιο δύσκολο στον κόσμο; Να δεις με τα μάτια σου αυτό που στέκεται μπροστά σου».Κι αυτό που στέκεται μπροστά στα μάτια μας δεν είναι παρά ένα σύστημα αρπαγής και ταξικής λεηλασίας. Που όμως η αλήθεια του, παρά την οδύνη που προκαλεί, δεν γίνεται πάντα κατορθωτό να διαπεράσει την ανελέητη προπαγάνδα. Σε αυτές τις περιπτώσεις, άλλοι συνειδητά και άλλοι ασυνείδητα, συνεχίζουν να πορεύονται με γνώμονα την προπαγάνδα και όχι την πραγματικότητα. Δικαίωμά τους. Αν μάλιστα τους κάνει να αισθάνονται καλύτερα, μέχρι που μπορούν ακόμα – ακόμα να δίνουν κι αυτή την εξήγηση: Ότι όλα αυτά συμβαίνουν επειδή ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος, ο Στουρνάρας και ο Μπαρόζο, η Λαγκάρντ και η Μέρκελ, είναι… κομμουνιστές!

από το "enikos.gr"
Διαβάστε περισσότερα...

Τετάρτη 30 Οκτωβρίου 2013

Π. Λαφαζάνης: Το Συμφέρον του Τόπου πάνω από Υπερεθνικές Ενώσεις



Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΔΕΝ ΠΕΦΤΕΙ ΩΣ ΩΡΙΜΟ ΦΡΟΥΤΟ ΜΕ ΤΟ ΛΑΟ ΣΤΟΝ "ΚΑΝΑΠΕ"

ΠΙΟ ΕΠΕΙΓΟΝ ΑΠΟ ΠΟΤΕ ΕΝΑ ΝΕΟ ΚΥΜΑ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ "ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ" (29/10) ΚΑΙ ΤΟ ΦΩΤΗ ΠΑΠΟΥΛΙΑ

Ερ.: Κύριε Λαφαζάνη, γιατί στελέχη της «Αριστερής Πλατφόρμας» εξέφρασαν τις επιφυλάξεις τους στην υποψηφιότητα του Α. Τσίπρα για την προεδρεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής;

Απ.: Δεν θα ήθελα αυτήν την ώρα να αναφερθώ σε ένα θέμα που έχει δρομολογηθεί και προχωράει, όπως είναι η υποψηφιότητα του Α. Τσίπρα για την Προεδρία της Κομισιόν με τη στήριξη του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, το οποίο αντιπροσωπεύει μεγάλο μέρος των δυνάμεων της Αριστεράς στην Ευρώπη.

Από εκει και πέρα, όλοι στο ΣΥΡΙΖΑ συμφωνούμε ότι θετικές εξελίξεις στην Ευρώπη δεν μπορεί να προκύψουν με τους σημερινούς αρνητικότατους πολιτικούς συσχετισμούς στην ήπειρο, οι οποίοι και διαμορφώνουν το σημερινό απαράδεκτο ρόλο της Κομισιόν και καθορίζουν στο πλαίσιο αυτό τον Πρόεδρό της.

Θετικές εξελίξεις στην Ευρώπη μπορεί να προκύψουν μόνο από προοδευτικές και σοσιαλιστικές ανατροπές στις χώρες της. Τα ευρωπαϊκά κατεστημένα τρέμουν μια ουσιαστική προοδευτική ανατροπή με σοσιαλιστικό ορίζοντα στην Ελλάδα, σαν κι αυτή που επιδιώκει ο ΣΥΡΙΖΑ, γιατί γνωρίζουν πολύ καλά ότι αυτή θα λειτουργήσει μεταδοτικά και θα επιφέρει ένα θετικό ντόμινο ανατρεπτικών εξελίξεων και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Ερ.: Επιμένετε στο όχι στο ευρώ, έχετε συνεκτιμήσει ότι αυτή η άποψη μπορεί να οδηγήσει και εκτός Ε.Ε.;

Απ.: Οι προσωπικές απόψεις μου για τον αντιδραστικό χαρακτήρα της ευρωζώνης και ειδικότερα τη μη συμμετοχή της Ελλάδας στο ευρώ είναι πάγιες και δημόσια γνωστές από την δεκαετία του ’90. Από κει και πέρα είναι γνωστές και οι επίσημες θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος δεν θέτει θέμα εξόδου από την ευρωζώνη, θέσεις τις οποίες σέβομαι και όπως γνωρίζετε κινούμαι με βάση αυτές στο δημόσιο λόγο μου.

Πάντως, νομίζω ότι όλοι/ες στο ΣΥΡΙΖΑ συμφωνούμε πως η υλοποίηση του προοδευτικού προγράμματός μας και φυσικά το συμφέρον της χώρας, η επιβίωση και η προοπτική του λαού μας, δεν είναι σε καμία περίπτωση διαπραγματεύσιμα με κανένα αντίτιμο και βρίσκονται πάνω απ’ όλα. Πάνω από οποιουσδήποτε εκβιασμούς και για τη συμμετοχή της Ελλάδας σε οποιαδήποτε υπερεθνική ένωση.

Ερ.: Η δήλωσή σας με την οποία δικαιολογήσατε την ψήφο σας για την παύση χρηματοδότησης της Χρυσής Αυγής, προκάλεσε ερωτηματικά, από τη μια «νομιμόφρων» από την άλλη λίγο εκτός γραμμής, δεν είναι αντιφατικό;

Απ.: Δεν ξέρω τι ακριβώς εννοείτε με τη λέξη «νομιμόφρων» ούτε κατανοώ το «εκτός γραμμής» και μάλιστα «ολίγον», που αναφέρεστε. Ποια είναι η ουσία. Η ουσία είναι ότι προσωπικά, μαζί με πολλούς άλλους/ες συν/φους και συν/σες από την Αριστερή Πλατφόρμα, διαφωνήσαμε στα όργανα του Κόμματος, πράγμα που έλαβε δημοσιότητα, με την τροπολογία για την αναστολή χρηματοδότησης των κομμάτων και συγκεκριμένα με τη συμπερίληψη σε αυτήν του άρθρου 187Α που αφορά τις «τρομοκρατικές οργανώσεις», για λόγους που αναλυτικά εξηγήσαμε. Όλοι εμείς, παρά τη ριζική διαφωνία μας, ψηφίσαμε τελικά την τροπολογία κατά την ονομαστική ψηφοφορία στη Βουλή. Και ψηφίσαμε θετικά, όπως εξηγήσαμε και δημόσια, σεβόμενοι την κομματική πλειοψηφία και συνεκτιμώντας τη συγκυρία, τα επείγοντα διακυβεύματα αλλά και τις κυνικές σκοπιμότητες από μέρους του ΠΑΣΟΚ, που κατέθεσε την τροπολογία με μόνο στόχο να αξιοποιήσει προπαγανδιστικά σε όφελος του μνημονιακού μπλοκ, το «διχασμό», όπως θα τον εμφάνιζε, του ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν νομίζω ότι αυτή η στάση μας, ανεξάρτητα αν με αυτή συμφωνεί κάποιος ή όχι, προκάλεσε οποιαδήποτε ερωτηματικά και σε κανένα.

Ερ.: Η κυβέρνηση θέτει νέες «κόκκινες» γραμμές, η τρόικα καταφθάνει, νέα μέτρα προαλείφονται, έχει μέλλον αυτή η κυβέρνηση;

Απ.: Η κυβέρνηση θέτει μόνο «παραπλανητικές» και «προπαγανδιστικές» γραμμές προς το λαό και όχι «κόκκινες» γραμμές προς την τρόικα. Οι εξουθενωτικές ρυθμίσεις, που θα εφαρμοστούν για πρώτη φορά μέσα στο 2014, θα έχουν τη μορφή καταιγίδας και αυτή η καταιγίδα έχει ήδη αρχίσει με «όξινες» βροχές νέων μέτρων. Η κυβέρνηση αυτή σέρνεται χωρίς μέλλον. Δεν θα πέσει, όμως, ως ώριμο φρούτο, με το λαό στον καναπέ. Για να φύγει μια ώρα αρχύτερα αλλά και για ανοίξουν γνήσια προοδευτικοί δρόμοι, χρειάζονται μεγάλοι και δυναμικοί ενωτικοί ταξικοί κοινωνικοί αγώνες με σαφές προοδευτικό πολιτικό πρόσημο.

Ερ.: Οι διεργασίες που δημιουργούνται στο χώρο της κεντροαριστεράς μπορεί να «κόψουν» ψήφους από τον ΣΥΡΙΖΑ;

Απ.: Η λεγόμενη κεντροαριστερά, με όλες τις μορφές και τις παραλλαγές της, είναι η κατ’ εξοχήν υπεύθυνη για την κρίση στη χώρα και, μετά το 2009, για την ανεπανάληπτη λεηλασία και την καταστροφή του τόπου. Η κεντροαριστερά είναι συνώνυμη της μεγαλύτερης οικονομικοκοινωνικής τραγωδίας της Ελλάδας και του ελληνικού λαού σε ειρηνική περίοδο. Αυτή η κεντροαριστερά, κάτω από οποιαδήποτε μεταμφίεση, όχι μόνο δεν μπορεί να ανακόψει τη δυναμική της Αριστεράς και ειδικότερα του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και κάθε κίνηση που θα κάνει για την ανάκαμψή της, όπως αυτή των 58, το μόνο που θα επιτυγχάνει είναι να προκαλεί το λαό και να δίνει νέα ώθηση στο ΣΥΡΙΖΑ.

Ερ.: Γιατί όμως το κόμμα σας δεν έχει δημιουργήσει κλίμα νίκης, παρά το ότι η κοινωνία στενάζει, μήπως δεν πείθετε κρίσιμα μεσοστρώματα;

Απ.: Κλίμα νίκης για το ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει μέσα στο λαό, ανεξάρτητα από το κλίμα σε βάρος μας που προσπαθούν να εμφανίσουν τα κυρίαρχα κέντρα και τα κυρίαρχα μίντια.
Από κει και πέρα, όπως έχω τονίσει πολλές φορές, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει απόλυτη ανάγκη από ένα δεύτερο κύμα ριζοσπαστικοποίησης. Και το έχει ανάγκη όχι τόσο για εκλογικούς λόγους αλλά κυρίως για να μπορέσουμε με τη μεγαλύτερη δυνατή αποτελεσματικότητα και με ευρεία κοινωνική κινητοποίηση και συμμετοχή, να φέρουμε πιο ουσιαστικά σε πέρας με σταθερότητα, συνέπεια και συνέχεια τη μεγάληανορθωτική προοδευτική και σοσιαλιστική προσπάθεια που έχει απόλυτη ανάγκη η χώρα.

Ερ.: Γιατί επιμένετε στη συνεργασία με το ΚΚΕ, ο Περισσός σας αγνοεί, ήδη τάχθηκε κατά της ευρωπαϊκής υποψηφιότητας του Α. Τσίπρα, και ο Δ. Κουτσούμπας δεν φαίνεται διατεθειμένος να ανοίξει διάλογο;

Απ.: Δεν νομίζω ότι η στάση όποιας ηγεσίας στο ΚΚΕ πρέπει να καθορίσει τη στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ. Η στρατηγική της συμπόρευσης όλων των δυνάμεων της Αριστεράς είναι μια μεγάλη και αναγκαία στρατηγική, που ξεκινάει από το σήμερα και πάει πολύ μακριά. Και αυτή η στρατηγική απευθύνεται πρώτα απ’ όλα στον κόσμο της Αριστεράς, που θέλει διακαώς τη συνεργασία και όχι «εμφύλιους» πολέμους. Αν υπάρχει ένα θέμα αυτό έγκειται στο να υπηρετήσουμε την υπόθεση της αριστερής συνεργασίας με ακόμα μεγαλύτερη συνέπεια, με περισσότερη ουσία και με πιο συγκεκριμένες και ρεαλιστικές πρωτοβουλίες.

Ερ.: Γιατί απορρίπτετε το ενδεχόμενο να στηρίξει κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ κόμμα όπως η ΔΗΜΑΡ που είχε φιλομνημομιακή στάση, με ποιόν θα συνεργαστείτε;

Απ.: Η ΔΗΜΑΡ από τότε που συγκροτήθηκε σε κόμμα, αποχωρώντας από το ΣΥΡΙΖΑ, ακολουθεί μια ταχύτατη και πολύ αρνητική πορεία μεταστροφής, πράγμα που καθιστά αδύνατο να στηρίξει ένα βαθύ ριζοσπαστικό πρόγραμμα για τη χώρα, που για να είναι αποτελεσματικό πρέπει να έχει ως αναγκαίες αφετηρίες την άμεση ακύρωση των μνημονίων, τη διαγραφή του συντριπτικά μεγάλου μέρους του χρέους, την εθνικοποίηση - κοινωνικοποίηση των τραπεζών και άλλες ριζοσπαστικές αλλαγές. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα συνεργαστεί ή από τα πράγματα θα στηριχτεί από όλες τις ριζοσπαστικές αριστερές δυνάμεις αλλά και από δυνάμεις του ευρύτερου χώρου που κινούνται αξιόπιστα και με συνέπεια προς τ’ αριστερά και δεν έχουν ευθύνη για την τραγωδία που βιώνουμε.

Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2013
Διαβάστε περισσότερα...

Ελληνοφρένεια ΤιΒι: Διαχρονικοί Δοσίλογοι (Video)


Εξαιρετικό και... τόσο αληθινό!


Διαβάστε περισσότερα...

Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2013

Συνέντευξη του Δ. Καζάκη στον Sport News 90.1 της Λάρισας

και στον Πέτρο Ιωάννου, στις 29 Οκτωβρίου 2013

Διαβάστε περισσότερα...

"Πιτσιρίκος": ΚΚΕ χωρίς κομμουνιστές


του "Πιτσιρίκου"

Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ αποφάσισε σήμερα την απόλυση του δημοσιογράφου Νίκου Μπογιόπουλου από τον Ριζοσπάστη, με την αιτιολογία πως ο Μπογιόπουλος αρνήθηκε να υπογράψει ατομική σύμβαση εργασίας. Είχε προηγηθεί η κατάργηση της στήλης του Νίκου Μπογιόπουλου, «Ημεροδρόμος».

Δηλαδή, το ΚΚΕ απολύει έναν δημοσιογράφο επειδή αρνήθηκε να υπογράψει ατομική σύμβαση εργασίας.

Αν δεν κάνω λάθος, το ΚΚΕ στηρίζει τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Το σύνθημα του ΚΚΕ στις απεργίες ήταν «Κανένας εργαζόμενος χωρίς συλλογική σύμβαση». Εκεί ήμουν, το έβλεπα.

Πώς γίνεται να στηρίζει το ΚΚΕ τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας και να απολύει έναν δημοσιογράφο επειδή αρνήθηκε να υπογράψει ατομική σύμβαση εργασίας;

Υποθέτω πως η απάντηση θα δοθεί την Εργατική Πρωτομαγιά που το ΚΚΕ θα γιορτάσει την εξέγερση των εργατών στο Σικάγο που ξεσηκώθηκαν και έχυσαν το αίμα τους για καλύτερες συνθήκες εργασίας.

Βέβαια, μπορεί από φέτος το ΚΚΕ να μιμηθεί τους αστούς και να αντιμετωπίζει την Πρωτομαγιά σαν γιορτή των λουλουδιών και της Άνοιξης.

Είναι γνωστό πως ο Νίκος Μπογιόπουλος αρνήθηκε να συμφωνήσει με τις απολύσεις των συναδέλφων του στον «Ριζοσπάστη», ενώ είναι ακόμα πιο γνωστό πως τα άρθρα του στον Ριζοσπάστη στο πλαίσιο του προσυνεδριακού διαλόγου του ΚΚΕ –που αναφέρονταν στον κίνδυνο περιθωριοποίησης του ΚΚΕ- ενόχλησαν την ηγεσία του κόμματος.

Αυτό που, ίσως, δεν είναι γνωστό είναι πως τους τελευταίους μήνες ο Νίκος Μπογιόπουλος είχε παραιτηθεί του μισθού του –ο οποίος επέστρεφε στο ΚΚΕ- και προσέφερε εθελοντικά.

Αφού εκφράσω την απορία μου για την στάση της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ –όχι μόνο απέναντι στον Νίκο Μπογιόπουλο-, θέλω να ζητήσω συγγνώμη από τον Νίκο Μπογιόπουλο για αυτά που έγραψα. Ο ίδιος δεν φέρει την παραμικρή ευθύνη και δεν έχει την παραμικρή γνώση.

Αλλά με εξοργίζει η συμπεριφορά του ΚΚΕ και είμαι ένας ελεύθερος άνθρωπος, οπότε θα γράψω αυτά που θέλω να γράψω.

Με τον τρόπο που συμπεριφέρεται το ΚΚΕ, κομμουνιστής στην Ελλάδα θα θεωρείται μόνο κάποιος που το ΚΚΕ του έχει αλλάξει τα φώτα, τον έχει διαγράψει, τον έχει απολύσει, τον έχει συκοφαντήσει, κι αυτός κάθεται ήσυχα στην γωνιά του και περιμένει να του χώσουν κι άλλες μπουνιές.

Η αποκομμουνιστικοποίηση του ΚΚΕ συνεχίζεται.

Με την απόλυση του Νίκου Μπογιόπουλου από τον Ριζοσπάστη, είμαστε βέβαιοι πια πως ο Νίκος Μπογιόπουλος είναι κομμουνιστής.

Αν δεν ήταν κομμουνιστής, δεν θα τον απέλυαν.

Το ΚΚΕ θα γίνει το πρώτο κομμουνιστικό κόμμα στον κόσμο που δεν θα έχει κομμουνιστές.

(Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, θέλω να διευκρινίσω πως το κείμενο αναφέρεται στην ηγεσία του ΚΚΕ, όχι στον κόσμο του. Ο κόσμος του ΚΚΕ ήταν πάντα ο καλύτερος και ο πιο άξιος.)
Διαβάστε περισσότερα...

Ν. Μπογιόπουλος: Ό,τι πιο «αξιόπιστο» έχουν είναι η ψευτιά τους!

Πηγή: enikos.gr


του Νίκου Μπογιόπουλου

Πώς λέμε «ο λόγος τους συμβόλαιο»; Ε, καμία σχέση. Θαυμάστε λοιπόν:


 Αυτά, τα «μέχρις εδώ!», τα έλεγε – υποτίθεται - ο κ.Παπανδρέου στην τρόικα, τον Οκτώβρη του 2010. Ήμασταν και τότε, βλέπετε, σε φάση «σκληρής διαπραγμάτευσης»…


Για τα αποτελέσματα εκείνων των «σκληρών διαπραγματεύσεων», προφανώς δεν χρειάζεται κάποια ιδιαίτερη ανασκόπηση.

Πάμε παρακάτω. Όπου στα παρακάτω περιλαμβάνεται κι αυτό:



 Αυτά τα έλεγε ο κ.Σαμαράς  στο «Πρώτο Θέμα», τον Μάιο του 2011.


Ήταν τότε που ο κ.Σαμαράς «δεν θα ψήφιζε» το Μνημόνιο 2 (που το ψήφισε). Που «δεν θα στήριζε» το Μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα (που το στήριξε). Που «δεν θα συναινούσε» σε απολύσεις (που συναίνεσε). Και που «δεν θα συμφωνούσε» σε ιδιωτικοποιήσεις (που συμφώνησε)…

Πάμε παρακάτω:

Στη λεγόμενη «προγραμματική συμφωνία» που συνυπέγραψαν η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ, στη βάση της οποίας - υποτίθεται ότι - συγκροτήθηκε η συγκυβέρνησή τους μετά τις εκλογές του 2012, υπόσχονταν πολλά και διάφορα.

 Έλεγαν:

«...Ο τελικός δημοσιονομικός στόχος μπορεί να επιτευχθεί χωρίς επιπλέον περικοπή μισθών και συντάξεων».

Τι έκαναν; Τέσσερις μήνες αργότερα, με το μεσοπρόθεσμο, λεηλάτησαν έτι περαιτέρω ό,τι είχε απομείνει να θυμίζει - ως ανάμνηση - τους μισθούς και τις συντάξεις.

«Η συλλογική αυτονομία και η ισχύς των συλλογικών συμβάσεων εργασίας επανέρχεται...».

Τι έκαναν; Τέσσερις μήνες μετά, «απελευθέρωσαν» τις απολύσεις, γύρισαν το ωράριο εργασίας στην προ της εξέγερσης του Σικάγου εποχή και κατάργησαν την καθολικότητα της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας.

«Αποκατάσταση αδικιών (χαμηλοσυνταξιούχοι, πολυτεκνικά επιδόματα κ.λπ.) με άμεσα δημοσιονομικά ισοδύναμα».

Τι έκαναν; Τέσσερις μήνες μετά, κατάργησαν δώρα και ΕΚΑΣ από χαμηλοσυνταξιούχους και έφτασαν να αποτιμούν το επίδομα παιδιού στα 13,3 ευρώ το μήνα!

«Όχι απολύσεις στο Δημόσιο».

Τι έκαναν; Οι «διαπραγματεύσεις» τους με την τρόικα κατέληξαν στις απολύσεις χιλιάδων υπαλλήλων.

«Για όλους καθολική υγειονομική προστασία χωρίς προϋποθέσεις (ένσημα, χρόνος ασφάλισης)».

Τι έκαναν; Τέσσερις μήνες μετά, μας ξεφούρνισαν για πρώτη φορά ότι ακόμα και για την είσοδο (!) στο νοσοκομείο ερχόταν νέο χαράτσι , ύψους 25 ευρώ!

«Για τα ΑΜΕΑ ενίσχυση επιδομάτων...».

Τι έκαναν; Πετσόκοψαν επιδόματα και ενισχύσεις ακόμα και από τους ανάπηρους!

Αυτά συνέβησαν στη χώρα ως απότοκο της «αξιοπιστίας» της «προγραμματικής συμφωνίας» μεταξύ των εταίρων της εσωτερικής τρόικας που σχηματίστηκε μετά τις εκλογές: Κόπηκαν οι μισθοί (κι άλλο). Μειώθηκαν οι συντάξεις (κι άλλο). Κόπηκαν τα κοινωνικά επιδόματα (κι άλλο). Αυξήθηκε η ανεργία (κι άλλο). Κατακρεουργήθηκαν οι εργασιακές σχέσεις (κι άλλο). Καταληστεύτηκαν τα ασφαλιστικά ταμεία (κι άλλο). Αυξήθηκαν οι φόροι (κι άλλο). Επιβλήθηκε ανομολόγητα Μνημόνιο (κι άλλο).




Μετά την ανάσα που μας έδωσε ο Στάθης, πάμε και παρακάτω – καθότι όταν μιλάμε για «αξιοπιστία» των κυβερνώντων, υπάρχει μεγάλη ουρά.

Οι διακηρύξεις που ακολουθούν ήταν οι «δεσμεύσεις» του κ. Σαμαρά, όπως διατυπώθηκαν προεκλογικά στο λεγόμενο «πρόγραμμα 18 σημείων» της ΝΔ. Απολαύστε:

«Αποκατάσταση αδικιών χαμηλοσυνταξιούχων. Πολυτεκνικά επιδόματα με άμεσα δημοσιονομικά ισοδύναμα. Ρύθμιση ληξιπρόθεσμων υποχρεώσεων φορολογουμένων ώστε να μην ξεπερνούν το 25% του εισοδήματός τους. Αποζημίωση φυσικών προσώπων και ασφαλιστικών ταμείων για το PSI. Δημιουργία νέων θέσεων εργασίας με ρυθμό τουλάχιστον 150.000 το χρόνο από το 2013. Διατήρηση των επιπέδων των μισθών στον ιδιωτικό τομέα και επαναφορά της μετενέργειας στους 6 μήνες. Σταδιακή άνοδο του αφορολόγητου από τα 5.000, στα 8.000 και εν συνεχεία στα 12.000 ευρώ. Επαναδιαπραγμάτευση της οικονομικής πολιτικής. Παράταση του χρόνου δημοσιονομικής προσαρμογής κατά 2 τουλάχιστον χρόνια, χωρίς επιπλέον περικοπή μισθών και συντάξεων. Περικοπές δαπανών από σπατάλη και διαφθορά και όχι από μισθούς και συντάξεις».

Αυτά έλεγε ο κ.Σαμαράς. Δεν χρειάζεται κανένα απολύτως σχόλιο για το πόση σχέση έχουν με την αλήθεια αυτά που έλεγε, πριν τις εκλογές, με τα όσα έκανε και κάνει, μετά τις εκλογές.

Και τώρα ερχόμαστε στα τελευταία. Στα πολύ πρόσφατα. Στις 8/9/2013, ο κύριος πρωθυπουργός σε συνέντευξή του στο «Έθνος» ήταν κάτι παραπάνω από σαφής:

«Όχι νέα μέτρα, όχι νέα λιτότητα», είπε…



Κι αφού το είπε, ενάμιση μήνα αργότερα, στις 23 Οκτωβρίου 2013, ο κ.Σαμαράς  προχώρησε από κοινού με τον κ.Βενιζέλο στη σύνταξη και δημοσιοποίηση της νέας «προγραμματικής συμφωνίας» της κυβέρνησης, που «δεσμεύει» τα δυο κόμματά τους, τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.

Στην συγκεκριμένη «προγραμματική συμφωνία» - δέσμευση, μεταξύ άλλων μας διαβεβαιώνουν:

Ότι «έχουμε (σσ: έχουνε…) πλήρη συναίσθηση της κατάστασης». Ότι θέλουν την «οριστική και πραγματική απαλλαγή της Πατρίδας μας από το μνημόνιο…». Και κυρίως ότι αφενός «μέτρα που περιορίζουν μισθούς και συντάξεις ούτε πρέπει ούτε μπορεί να ληφθούν» και ότι αφετέρου κινούνται «στα πλαίσια μιας συνολικής σταδιακής μείωσης των φορολογικών βαρών σε όλη την κλίμακα…».

Στο σημείο αυτό παρακαλούμε την προσοχή σας:

Η «προγραμματική συμφωνία» δημοσιοποιήθηκε, επαναλαμβάνουμε, την περασμένη Τετάρτη στις 23 Οκτώβρη. Ε, λοιπόν, την ίδια ακριβώς ημέρα – την ημέρα που στην «προγραμματική  συμφωνία» τους μιλούσαν για μη λήψη νέων μέτρων και για σταδιακή μείωση των φορολογικών βαρών – δόθηκε στη δημοσιότητα το νέο φορολογικό νομοσχέδιο. Τι προκύπτει; Ότι το νομοσχέδιο αυτό ξεπερνά σε φοροληστρικό κανιβαλισμό όλα τα προηγούμενα! Ότι με το νομοσχέδιο αυτό όχι μόνο μονιμοποιούν μέχρι δευτέρας παρουσίας το (δήθεν έκτακτο) χαράτσι στα ακίνητα, αλλά επιβάλουν πλέον το χαράτσι και σε σπίτια χωρίς ρεύμα! Και σε χωράφια! Και σε γιαπιά! Και σε μαντριά! Δεν αποκλείεται ακόμα και σε κοτέτσια! 

Αυτό πότε το έκαναν; Την ίδια ακριβώς μέρα που υποσχέθηκαν τη «μείωση των φορολογικών βαρών»!

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, επομένως, ότι σε κάθε τους βήμα τιμούν με τρόπο απόλυτο και καθαρό την έννοια της «αξιοπιστίας» στην πολιτική. Μόνο που γι΄ αυτούς, το πιο αξιόπιστο και το πιο αληθινό που σχετίζεται με την πολιτική τους και με τις δεσμεύσεις της, είναι η ψευτιά της.


email: mpog@enikos.gr
Διαβάστε περισσότερα...

Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 2013

Aστική τάξη και Εθνική Αντίσταση: Σιγά μην κλάψω για τους 200 της Καισαριανής, έλεγε το Κολωνάκι



Πηγή: http://mao.gr
 
Αποκαλυπτική για την ταξική μικροπρέπεια των Ελλήνων αστών είναι η μαρτυρία μιας… αξιοπρεπούς αστής, της Λητώς Κατακουζηνού. Στο βιβλίο που έγραψε για τον άντρα της, έναν πρωτοπόρο ψυχίατρο-νευρολόγο (Άγγελος Κατακουζηνός, ο Βαλής μου, 1994) και στενό φίλο των πρωτοκλασάτων της γενιάς του ΄30, γράφει για την οδυνηρή έκπληξη που ένιωσαν και οι δυο τους όταν οι Κολωνακιώτες φίλοι τους όχι μόνο δεν λυπήθηκαν για την εκτέλεση των 200 πατριωτών στην Καισαριανή, αλλά δήλωναν ότι «οι κομμουνισταί» είναι οι πραγματικοί εχθροί τους:
 
4 του Μάη, 1944. Ο Βαλής φόρεσε τη μαύρη γραβάτα του, ντύθηκα κι εγώ στα μαύρα και βγήκαμε όξω να συναντήσουμε κανά φίλο να μοιραστούμε τον πόνο μας. Στην πλατεία Κολωνακίου πέσαμε πάνω σε κάτι γνωστούς. «Γιατί μαυροντυμένοι; Τι σας συμβαίνει;» ρώτησαν ανήσυχοι.

«Διακόσιοι Έλληνες τουφεκίστηκαν σήμερα και μας ρωτάτε τι μας συμβαίνει; Σήμερα όλοι οι Έλληνες έπρεπε να μαυροντυθούμε».

«΄Αγγελε, δεν είσαι με τα καλά σου. Δεν ξέρετε, λοιπόν, ότι όλοι αυτοί ήτανε κομμουνισταί;»

Παγώσαμε. «Δεν ξέρω κι ούτε μ’ ενδιαφέρει. Έλληνες ήταν και πολεμούσαν τον εχθρό. Και σαν Έλληνες έχουμε το χρέος να τους πενθούμε!»

«Άγγελε, πρόσεξε, στραβό δρόμο πήρες, όλοι αυτοί θέλουν να πιουν το αίμα μας».

«Τους Γερμανούς, θέλετε να πείτε…»

«Άσ’ τους Γερμανούς, πόλεμο κάνουν οι άνθρωποι. Τους άλλους, αυτούς που πενθείτε σήμερα, αυτούς να φοβάστε. Αυτοί μια μέρα θα μας πάρουνε το βιος μας, αυτοί. Άκουσε καλά αυτό που σου λέμε. Άσε τους ρομαντισμούς και σκέψου πιο ρεαλιστικά».

Ο Βαλής τούς κεραυνοβόλησε με κείνο το αυστηρό και ντρέτο βλέμμα του και δίχως μιλιά τούς γυρίσαμε την πλάτη. «Πάμε πίσω στο σπίτι μας, Λητώ…»

Με τους γονείς μας, το ίδιο θλιμμένοι, τα λέγαμε στο σαλόνι. «Σήμερα, πατέρα, δεχτήκαμε με τη Λητώ διπλό χτύπημα. Η εκτέλεση των παλικαριών στην Καισαριανή και η εκτέλεση μιας μερίδας της κοινωνίας μας. Αυτής που συναναστρεφόμαστε. Και να φανταστεί κανείς ότι είναι άνθρωποι αξίας, έντιμοι, αξιοπρεπείς. Μπροστά στο φόβο, όμως, μιας υλικής καταστροφής, χάσανε μεμιάς την ανθρωπιά τους».

Διαβάστε περισσότερα...

Το 1ο γράμμα του Ζαχαριάδη από τη Φυλακή


«Ο φασισμός του Μουσολίνι χτύπησε την Ελλάδα πισώπλατα, δολοφονικά και ξετσίπωτα, με σκοπό να την υποδουλώσει και να την εξανδραποδίσει. 
 
Σήμερα, όλοι οι Ελληνες παλεύουμε για τη λευτεριά, την τιμή, την εθνική μας ανεξαρτησία. Η πάλη θα είναι πολύ δύσκολη και πολύ σκληρή. Μα, ένα έθνος που θέλει να ζήσει πρέπει να παλεύει, αψηφώντας τους κινδύνους και τις θυσίες. 
 
Ο λαός της Ελλάδας διεξάγει σήμερα έναν πόλεμο εθνικοαπελευθερωτικό, ενάντια στο φασισμό του Μουσολίνι. Δίπλα στο κύριο μέτωπο και Ο ΚΑΘΕ ΒΡΑΧΟΣ, Η ΚΑΘΕ ΡΕΜΑΤΙΑ, ΤΟ ΚΑΘΕ ΧΩΡΙΟ, ΚΑΛΥΒΑ ΜΕ ΚΑΛΥΒΑ, Η ΚΑΘΕ ΠΟΛΗ, ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΣΠΙΤΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΦΡΟΥΡΙΟ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ.
 
Κάθε πράκτορας του φασισμού πρέπει να εξοντωθεί αλύπητα. Στον πόλεμο αυτό που τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά, όλοι μας πρέπει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, δίχως επιφύλαξη. Επαθλο για τον εργαζόμενο λαό και επιστέγασμα για το σημερινό του αγώνα πρέπει να είναι και θα είναι, μια καινούρια Ελλάδα της δουλιάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση, μ' έναν πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό.

Ολοι στον αγώνα, ο καθένας στη θέση του και η νίκη θα 'ναι νίκη της Ελλάδας και του λαού της. Οι εργαζόμενοι όλου του κόσμου στέκουν στο πλευρό μας.


Αθήνα, 31 του Οχτώβρη 1940, Νίκος Ζαχαριάδης
Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ».

Διαβάστε περισσότερα...

Σχέδιο Β: Ενημερωτικό σημείωμα σχετικά με τη συνεργασία με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ

«Αναζήτηση συνεργασίας Σχεδίου Β, ΑΝΤΑΡΣΥΑ ,άλλων ριζοσπαστικών οργανώσεων και ανένταχτων αγωνιστών»


1. Το ΣΧΕΔΙΟ Β’ εδώ και τρία χρόνια επιδιώκει τη συγκρότηση ενός πολιτικού και κοινωνικού μετώπου για την έξοδο από την κρίση υπέρ των εργαζομένων και έχει συμμετάσχει σε όλες τις σχετικές συζητήσεις. Γι’ αυτό ανταποκρίθηκε και στην πρόσκληση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ προς το ΣΧΕΔΙΟ Β’, άλλες συλλογικότητες της ριζοσπαστικής αριστεράς, σε ανένταχτους αγωνιστές και συμμετείχε σε σύσκεψη που πραγματοποιήθηκε στις 3.10.1013. Στη συνάντηση αυτή το ΣΧΕΔΙΟ Β’ εκπροσωπήθηκε από τους Τάσο Σταυρόπουλο, Αριάδνη Αλαβάνου και Νίκο Γαλάνη.

Το ΣΧΕΔΙΟ Β’ στην παρέμβασή του πρότεινε: η συνεργασία πρέπει να γίνει πάνω σε συγκεκριμένες προγραμματικές θέσεις και να στοχεύει σε πολιτική μετωπική συμπόρευση. Η συνεργασία σε επί μέρους μέτωπα, όπως συνδικαλιστικό, (απεργιακοί αγώνες), υπεράσπιση δημοκρατικών δικαιωμάτων κ.ά. είναι αυτονόητη και αναγκαία, αλλά δεν είναι επαρκής. Το ΣΧΕΔΙΟ Β’ αποδέχθηκε ως βάση συζήτησης για την προγραμματική συμφωνία τις προτάσεις του Γ. Ρούση που κατατέθηκαν στη σύσκεψη της 3/10/2013. Στις προτάσεις αυτές εμπεριέχεται ένα ελάχιστο πρόγραμμα ως βάση συζήτησης για την πολιτική μετωπική συμπόρευση. Οι προτάσεις του Γ. Ρούση, όπως δημοσιεύτηκαν στο “ΠΡΙΝ” [26.10.2013], παρατίθενται στο τέλος του ενημερωτικού σημειώματος.

2. Μετά τη σύσκεψη το ΣΧΕΔΙΟ Β’ διατύπωσε και γραπτά τη θέση που υποστήριξε στη σύσκεψη της 3ης Οκτωβρίου με την παρακάτω επιστολή προς την ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

«Μετά τη σύσκεψη της Πέμπτης 3.10.13, ύστερα από πρόσκληση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το ΣΧΕΔΙΟ Β’, όπως δηλώσαμε και στη σύσκεψη, παρουσία όλων των συλλογικοτήτων της αριστεράς, αποδέχεται τις προτάσεις του Γιώργου Ρούση και τις θεωρεί ως βάση συζήτησης για προγραμματική συμφωνία, στην κατεύθυνση Μετωπικής Πολιτικής Συμπόρευσης.

Το ΣΧΕΔΙΟ Β’ θεωρεί αυτονόητη τη συνεργασία σε άλλα ζητήματα( π.χ συνδικαλιστικό, υπεράσπιση δημοκρατικών δικαιωμάτων), αλλά η - αυτονόητη- αυτή συνεργασία είναι πίσω από τις απαιτήσεις της εποχής.

Τάσος Σταυρόπουλος

Γραμματέας Πολιτικής Επιτροπής»

 

3. Ακολούθως στις 15.10.2013 η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, παρά το ότι η κοινή λογική υπαγόρευε να γίνει συλλογική επεξεργασία του σχεδίου κοινής δήλωσης, επεξεργάστηκε η ίδια και έστειλε σε όλες τις οργανώσεις της αριστεράς που συμμετείχαν στη σύσκεψη της 3.10.2013 «ένα προσχέδιο κοινής δήλωσης» το οποίο επίσης παρατίθεται στο τέλος του ενημερωτικού σημειώματος.

4. Το ΣΧΕΔΙΟ Β’ με γραπτό κείμενο που απευθύνεται στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στις συλλογικότητες της αριστεράς και σε  ανένταχτους αγωνιστές τοποθετήθηκε πάνω στο “προσχέδιο κοινής δήλωσης” ως εξής: 

«ΠΡΟΣ: ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Συλλογικότητες της αριστεράς

Ανένταχτους αγωνιστές

Θέμα: «Προσχέδιο κοινής δήλωσης» (15.10.2013) 

      1. Το ΣΧΕΔΙΟ Β’ θεωρεί αναγκαία τη μετωπική πολιτική συμπόρευση των δυνάμεων ριζοσπαστικής αριστεράς, έχει κάνει αντίστοιχες προτάσεις από το 2011 και έχει συμμετάσχει μέχρι τώρα σε όλες τις συζητήσεις. Η μετωπική πολιτική συμπόρευση πρέπει να γίνει πάνω στη βάση ενός πολιτικού και οικονομικού προγράμματος και θα απευθύνεται στα κοινωνικά στρώματα που σηκώνουν τα βάρη της οικονομικής κρίσης: Στους ανέργους, στους εργαζόμενους, στους αγρότες, στους μικροεπαγγελματίες, στους φοιτητές που σπουδάζουν χωρίς όνειρα, στους νέους που αναγκάζονται να ακολουθούν τα βήματα των παππούδων τους για την ξενιτειά.
      2. Αν η μετωπική αυτή συμπόρευση δεν μπορεί να δώσει όραμα και ελπίδα σ’ αυτά ακριβώς τα στρώματα, αν δεν μπορέσει να τα εμπνεύσει, να τα κινητοποιήσει και να τα οργανώσει σε ένα πρόγραμμα που θα αποτελεί και λύση διακυβέρνησης, η συγκρότηση αυτής της μετωπικής πολιτικής συμπόρευσης δε νομίζουμε ότι θα έχει κοινωνικό αντίκρισμα.
      3. Οι προγραμματικές θέσεις της μετωπικής συμπόρευσης πρέπει να αποπνέουν θετική διέξοδο, θετικό μήνυμα για τους εργαζόμενους. Δεν μπορεί να περιοριστεί σ’ ένα συνασπισμό δυνάμεων του αντί-. Ο ορίζοντάς της θα πρέπει να είναι το ενιαίο μέτωπο των εργαζομένων. Γι’ αυτό επιμένουμε ότι η μετωπική συμπόρευση πρέπει να επιτευχθεί πάνω σε προγραμματικούς στόχους με δεδομένη την αυτοτέλεια όλων των συμμετεχόντων, όπως: έξοδο από την ευρωζώνη και επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, στάση πληρωμών και διαγραφή του χρέους, κατάργηση των μνημονιακών μέτρων, εθνικοποίηση των τραπεζών και στρατηγικών επιχειρήσεων με εργατικό και κοινωνικό έλεγχο, αναδιοργάνωση της οικονομίας, με άμεσο στόχο την αντιμετώπιση της ανεργίας, της φτώχειας, της μείωσης των εργατικών εισοδημάτων, της κατάρρευσης των κοινωνικών δομών προστασίας , υγείας, παιδείας, πολιτισμού, τη διασφάλιση των λαϊκών ελευθεριών και δημοκρατικών δικαιωμάτων. Χωρίς αμφιβολία οι προγραμματικές αυτές θέσεις θα μας φέρουν σε σύγκρουση με την Ε.Ε που είναι ένα ιμπεριαλιστικό σύστημα οικονομικής ολοκλήρωσης και φορτώνει την κρίση στους εργαζόμενους. Το πρόγραμμα διασφαλίζει ευρεία απεύθυνση στη σημερινή συγκυρία, δίνει διέξοδο από την κρίση και ανοίγει άλλο δρόμο οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης. Σε αντίθετη περίπτωση, ο λαός θα μας γυρίσει την πλάτη και θα έχει δίκιο.
      4. Για το ΣΧΕΔΙΟ Β’ οι προτάσεις και οι σκέψεις που διατυπώνονται στο προσχέδιο κοινής δήλωσης που μας αποστείλατε δεν μπορούν να εξασφαλίσουν ευρεία απεύθυνση. Είναι πίσω από τις ανάγκες της περιόδου το ότι το προσχέδιο κοινής δήλωσης αποφεύγει να διατυπώσει ρητά την επιδίωξη μιας κεντρικής πολιτικής προγραμματικής συνεργασίας. Ταυτόχρονα προϋποθέτει ταύτιση πάνω σε ιδεολογικές θέσεις και στοχεύσεις, πράγματα που είναι μεν αναγκαίο να διατυπώνονται, με την ιδιαιτερότητα και αυτοτέλεια της κάθε δύναμης, αλλά δεν μπορούν να τίθενται ως προϋποθέσεις για τη μετωπική συμπόρευση. Απ' αυτή την άποψη, αφήνει περιθώρια για ατέρμονες ιδεολογικές συζητήσεις που και θα κουράσουν και κανένας δε θα μας λάβει σοβαρά υπόψη.
      5. Το ΣΧΕΔΙΟ Β’ θεωρεί τις προτάσεις του Γιώργου Ρούση στη συνάντηση της 3ης Οκτωβρίου ως αναγκαία και επαρκή βάση για τη μετωπική συμπόρευση. Τα προγραμματικά σημεία που αναφέρει δίνουν διέξοδο από την κρίση, αντανακλούν τις βαθιές κοινωνικές και οικονομικές τομές που πρέπει να γίνουν άμεσα, πείθουν ότι μπορούν να εφαρμοστούν και έχουν τη δυνατότητα να δημιουργήσουν ευρεία συσπείρωση οργανώσεων και αγωνιστών.

Για το ΣΧΕΔΙΟ Β’

Τάσος Σταυρόπουλος

Γραμματέας Πολιτικής Επιτροπής»

Διαβάστε περισσότερα...

Ο εορτασμός του ΟΧΙ, στην Κατοχή και την Απελευθέρωση


Του Ιάσσονα Χανδρινού

Η 28η Οκτωβρίου είναι η μοναδική εθνική μας επέτειος η οποία γεννήθηκε μέσα σε μια συλλογική ψύχωση και καθιερώθηκε, ως μνημονικός τόπος, από τον ίδιο τον ελληνικό λαό. Σε αντίθεση την 25η Μαρτίου που αποτελεί μια εκ των υστέρων «κατασκευασμένη» επέτειο, η 28η Οκτωβρίου εντοπίζει ένα καταλυτικό γεγονός που μάλιστα βιώθηκε και ως τομή στον ιστορικό χρόνο. Δεν υπάρχει κανένας από τη γενιά του Πολέμου και της Κατοχής που να μη μπορεί –μέχρι σήμερα– να δώσει συγκεκριμένη απάντηση στην ερώτηση: «Πού ήσουν την 28η Οκτωβρίου 1940;». Ήταν η γενέθλιος ημερομηνία μιας ολόκληρης γενιάς. Η κήρυξη του πολέμου με την Ιταλία επέδρασε άμεσα και καταλυτικά στην ψυχολογία των ανθρώπων της εποχής. Περισσότερο από κάθε προηγούμενη πολεμική αναμέτρηση (Βαλκανικοί Πόλεμοι, Μικρασιατική Εκστρατεία), ο ελληνοϊταλικός πόλεμος ήταν μια εμπειρία που διαπέρασε την ελληνική κοινωνία και ζυμώθηκε στη συνείδηση του λαού με τις παραδοσιακές έννοιες της δικαιοσύνης και της φιλοπατρίας, ωστόσο σε μια νέα εκδοχή: του αντιφασισμού.

Οι κατοχικοί εορτασμοί

Αυτή η ζύμωση έγινε στα χρόνια της Κατοχής. Κάτω από τη ναζιστική μπότα, εθνικά σύμβολα και τελετουργίες άρχισαν να αποκτούν πολλαπλάσια σημασία για τους μουδιασμένους και απογοητευμένους Έλληνες. Στην Αθήνα και τις μεγάλες πόλεις, όπου η Κατοχή ήταν πιο αισθητή, οι άνθρωποι αναζητούσαν τρόπους να διεκδικήσουν ξανά από τους κατακτητές το δικαίωμα να περπατούν πιο ελεύθερα στους δρόμους, να εμπνέονται από χώρους και μνημεία. Στις 28 Οκτωβρίου 1941, ενώ ήδη άνθρωποι είχαν αρχίσει να πεθαίνουν από την πείνα, κόσμος άρχισε να επισκέπτεται αυθόρμητα το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη και κατέθετε λουλούδια, στην πλειοψηφία τους ήταν μαυροντυμένες γυναίκες και κορίτσια που πιθανόν κάποιον είχαν χάσει στο αλβανικό μέτωπο. Οι πρώτες αντιστασιακές οργανώσεις σκόρπισαν μικρές δακτυλογραφημένες προκηρύξεις υπενθυμίζοντας το νόημα της ημέρας, ενώ και το ΕΑΜ (που είχε ιδρυθεί μόλις πριν ένα μήνα), επέλεξε εκείνη την ημέρα για να κυκλοφορήσει την πρώτη του «επίσημη» διακήρυξη στο λαό της Αθήνας καλώντας σε μαζική αντίσταση εναντίον των κατακτητών.
 
Το 1942, διαδηλώσεις, συγκεντρώσεις, συνθήματα στους τοίχους, συλλήψεις και πραγματικά πυρά από τους κατακτητές σημάδεψαν τον δεύτερο και απείρως πιο μαχητικό εορτασμό, το ίδιο και το 1943. Η επέτειος είχε επισημοποιηθεί οριστικά, ως μια συλλογική αντιφασιστική έκφραση. Δεν ήταν οποιοδήποτε ερέθισμα κάποιας αόριστης πατριωτικής υπερηφάνειας. Σε αντίθεση με την 25η Μαρτίου (που συγκινούσε εξίσου, αν όχι περισσότερο), η ημέρα ξυπνούσε πραγματικά και ισχυρά βιώματα. Μπορούμε να φανταστούμε πως το 1941, κάθε Αθηναίος νοσταλγούσε τον ενθουσιασμό του πλήθους που είχε βγει στους δρόμους έναν χρόνο πριν, όταν σήμαναν οι σειρήνες. Μέσα στο φόβο και την κατήφεια που επέβαλε η σκλαβιά, η ανάμνηση αυτής της ομαδικής ανάτασης ως φανταστικό replay μιας ανεπανάληπτης στιγμής δράσης, αποτελούσε ακένωτη δεξαμενή θάρρους και έμπνευσης. Η Αντίσταση κατά των κατακτητών δεν τιμούσε την 28η Οκτωβρίου 1940 ως μια οποιοδήποτε στιγμή έξαρσης, αλλά ως την έναρξη ενός τιτάνιου αγώνα εναντίον του φασισμού που δεν είχε ποτέ σταματήσει.
 
28 Οκτωβρίου 1944: Ένα άγνωστο αντιφασιστικό συλλαλητήριο

Η τέταρτη επέτειος βρήκε την Ελλάδα ελεύθερη. Ακριβώς τέσσερα χρόνια μετά τις εκκωφαντικές σειρήνες εκείνου του πρωινού που άλλαξε για πάντα την ελληνική ιστορία, τίποτα δεν ήταν το ίδιο. Οι οπισθοφυλακές των υποχωρούντων γερμανικών στρατευμάτων βρίσκονταν ήδη στα ελληνογιουγκοσλαβικά σύνορα, αφήνοντας πίσω τους ανυπολόγιστες καταστροφές, νεκρούς, πόνο και δάκρυα, αλλά και ένα τεράστιο λαϊκό κίνημα που είχε ενηλικιωθεί και ατσαλωθεί μέσα από την Αντίσταση. Η εαμοκρατούμενη Αθήνα των χιλιάδων μαρτύρων μετρούσε μόλις 16 ημέρες ελευθερίας και υποδεχόταν την κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας και τα πρώτα βρετανικά αγήματα, ατενίζοντας με αισιοδοξία (και επιφύλαξη) το μέλλον της καθημαγμένης χώρας. Η πολιτική κατάσταση ήταν τεταμένη και το μόνο κοινό σημείο όλων των πολιτικών δυνάμεων ήταν η αναφορά στις στιγμές που θύμιζαν την ομόθυμη αντίσταση στο φασισμό και το χρέος τιμής στους νεκρούς του αντιφασιστικού αγώνα. Ως συμβολικό μήνυμα ομοψυχίας αλλά και αναγνώρισης μιας επετείου που είχε εμπνεύσει τους Έλληνες στα μαύρα χρόνια της σκλαβιάς και είχε επισημοποιηθεί μέσα από παλλαϊκούς αγώνες, αποφασίστηκε να εορταστεί επίσημα η 28η Οκτωβρίου με πανηγυρική δοξολογία στη Μητρόπολη και κατάθεση στεφάνων στον Άγνωστο Στρατιώτη. Εκτός από τις επίσημες ένοπλες δυνάμεις που είχαν πολεμήσει τους Γερμανούς έξω από τα σύνορα της χώρας και είχαν επαναπατριστεί μαζί με την Κυβέρνηση –ο Στρατός της Μέσης Ανατολής (εκπροσωπούμενος από μια διμοιρία του Ιερού Λόχου) και το Ναυτικό (με ένα τιμητικό άγημα)– θα παρευρίσκονταν και δυνάμεις του ΕΛΑΣ: Ένα ελαφρά οπλισμένο απόσπασμα του ΕΛΑΣ Αθήνας από την αιματοβαμμένη συνοικία της Καισαριανής και ένα τμήμα του μόνιμου ΕΛΑΣ. Θα ήταν η πρώτη φορά μετά από τρία χρόνια που πολεμιστές του βουνού θα εμφανίζονταν στους δρόμους της πρωτεύουσας, και σίγουρα ήταν το θέαμα που όλος σχεδόν ο λαός της Αθήνας περίμενε να αντικρίσει.
 
Εκείνο το πρωί ο καιρός ήταν βροχερός και η δοξολογία μουδιασμένη. Από τη μια η επίσημη «πολιτική ηγεσία» της χώρας: ο πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου, ο αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός, ο ταξίαρχος και αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων στην Ελλάδα, ταξίαρχος Ρόναλντ Σκόμπι, ο στρατάρχης Ανατολικής Μεσογείου Ουίλσων, ο ναύαρχος Κάνιγχαμ, ο αρχηγός της Αστυνομίας Άγγελος Έβερτ, το υπουργικό συμβούλιο και διάφοροι πολιτικοί. Από την άλλη, ο λαός: ένα πλήθος από όλες τις συνοικίες και τις ΚΟΒες της Αθήνας, με κόκκινα λάβαρα και πλακάτ, να ζητωκραυγάζει και να φωνάζει συνθήματα "θάνατος στους προδότες" και "λαοκρατία". Μπροστά στο ναό είχαν παραταχθεί το άγημα του ναυτικού, η διμοιρία του Ιερού Λόχου (με επικεφαλής τον τότε υπολοχαγό και μετέπειτα χουντικό, Ιωάννη Λαδά), αστυνομικοί και χωροφύλακες (διακριτικά) από τους στρατώνες του Μακρυγιάννη και μια διμοιρία του ΕΛΑΣ Αθήνας με τα χαρακτηριστικά γερμανικά κράνη. Ο κόσμος ήταν εκστασιασμένος, χειροκροτούσε και ζητωκραύγαζε, έβγαζε φωτογραφίες. Τα περισσότερα μάτια έπεφταν σε μια ξεχωριστή ομάδα 34 πάνοπλων γενειοφόρων που βρίσκονταν στη μέση του προαύλιου χώρου, σε στάση «παρουσιάστε αρμ» με τον χαρακτηριστικό αντάρτικο τρόπο που είχε καθιερώσει ο Άρης Βελουχιώτης: Το χέρι κρατά το τουφέκι από το κοντάκι, προτεταμένο προς τα μπρος. Η ηγεσία του ΕΛΑΣ είχε διατάξει τη μονάδα που βρισκόταν πιο κοντά στην Αθήνα, το 34ο Σύνταγμα Αττικοβοιωτίας, να επιλέξει τους άνδρες για αυτή την εξόχως τιμητική αποστολή και ο θρυλικός καπετάνιος του Συντάγματος, Γιάννης Αλεξάνδρου (Διαμαντής), επέλεξε προσωπικά τους καλύτερους μαχητές. Είχαν όλοι τους γενειάδες, σταυρωτά φυσεκλίκια, γερμανικά όπλα, μπότες και μαχαίρια. Και ένας από αυτούς, ο Γιώργος Γούναρης («Αρτέμης») από την Εύβοια, περιέγραψε στο ημερολόγιο που κρατούσε τη συγκινητικότερη ίσως μέρα της μέχρι τότε ζωής του: «Όταν ξεκινήσαμε εμείς, το τι έγινε δεν περιγράφεται!... Μάταια ο [επικεφαλής μας] Αποστόλης δίνει παραγγέλματα βηματισμού. Οι αστυφύλακες προσπαθούν να συγκρατήσουν τον κόσμο. Σπάζουν τα φράγματα, χυμούν πάνω μας και μας αρπάζουν τρεις από κάθε σειρά. Μας φιλούν, κλαίνε... Είμαι σε μια από τις δύο σειρές προτελευταίος. Μας σηκώνουν στα χέρια, προσπαθούν κάτι να πάρουν σαν ενθύμιο μα τίποτα δεν μπορεί να γίνει. Όλοι μας τραβολογούν... Εμείς τα έχουμε χαμένα... Μόνον κεφάλια βλέπομε και χέρια να ανεμίζουν, φιλιά να μας στέλνουν από μακριά... Μια κοπέλα στα μαύρα με έχει αγκαλιάσει σα να θέλει να είμαι δικός της. Της δίνω ένα δαχτυλίδι γερμανικό. Κλαίει και φωνάζει ‘Αδελφάκι μου!...’. Ένα γερμανικό τσακμάκι το δίνω σε κάποια που κλαίει. Δύο μανδηλάκια από φωτοβολίδες τα πετώ και αναμπουμπούλα γίνεται ποιος θα τα πάρει. Το ίδιο κάνουν και οι άλλοι. Τέλος επεμβαίνει πάλι η ΕΠΟΝ και μπροστά αυτοί, κοντά εμείς, φτάσαμε και μπήκαμε στην σειρά μας.
 
Ο κόσμος φωνάζει: ‘Θάνατος στους δοσιλόγους! Θάνατος στους προδότες δολοφόνους!’. Φτάσαν οι επίσημοι, καταθέτουν στεφάνια στον Άγνωστο Στρατιώτη, εμείς παρουσιάζομε όπλα [...] Η πλατεία είναι ασφυκτικώς γεμάτη, τα αντάρτικα τραγούδια έχουν ανάψει. Σε μια στιγμή βγήκε ο συναγωνιστής Σαράφης, ο Ποπώφ και 5-6 άλλοι στο μπαλκόνι, μας κοίταξαν χαμογελώντας και μπήκαν μέσα. Επίκαιρο τραγούδι του Αγώνα λέγαμε: ‘Απόψε θα πλαγιάσουμε σε δροσερά χορτάρια’ καθώς και: ‘Το λεν’ οι κούκοι στα βουνά και οι πέρδικες στα πλάγια’. Επίσης: ‘Εσείς παιδιά ανταρτόπαιδα, παιδιά της Σαμαρίνας’. Τέλος, αφού πέρασε καμιά ώρα με χορούς και τραγούδια, τους αποχαιρετήσαμε όλους [και] ανεβήκαμε στο αμάξι για την επιστροφή. Το αμάξι το ακολουθούν νέοι και νέες. Από διάφορους δρόμους έρχονται μάζες συναγωνιστών με στεφάνια και λουλούδια. Πηδάν οι νέες πάνω στην καρότσα και μας κρεμούν στεφάνια στους λαιμούς. Με πρόκες τα κρεμούν στην καρότσα. Στον Ασπρόπυργο που φτάσαμε, μέτρησαν οι συναγωνιστές 210 στεφάνια. Ένας τεράστιος σωρός έγινε εκεί στην άκρη της πλατείας...».
 
Όσο κι αν η εθνική ομοψυχία ήταν ένα σεντόνι που κάλυπτε τα αγεφύρωτα πολιτικά πάθη και το συσσωρευμένο ταξικό μίσος, η μέρα εκείνη είχε κάτι το ξεχωριστό. Οι κραυγές των Αθηναίων που «έπνιξαν» τον εορτασμό, κυοφορούσαν την ψευδαίσθηση. Την ελπίδα. Λίγο πριν διαχωριστούν για πάντα, όλοι οι Έλληνες που είχαν πολεμήσει τους Γερμανούς, βρέθηκαν για ελάχιστες στιγμές στο ίδιο σημείο, για να υποκλιθούν στους νεκρούς των αλβανικών βουνών και τις χιλιάδες που είχαν θυσιαστεί στην Κατοχή εμπνεόμενοι από το πνεύμα του μετώπου. Το ημερολόγιο έγραφε 28 Οκτωβρίου 1944 και η βροχή που μαινόταν το προηγούμενο βράδυ είχε σταματήσει.

Πηγή: Αναγνώσεις της Κυριακάτικης Αυγής

Διαβάστε περισσότερα...

Δημήτρης Καζάκης : Η Ελλάδα υπό ενισχυμένη εποπτεία για πάντα…

Δημήτρης Καζάκης :

Είναι να τρελαίνεται κανείς. Θεωρήθηκε μεγάλη είδηση η δήλωση του Όλι Ρεν ότι η Ελλάδα θα τελεί υπό «ενισχυμένη επιτήρηση» μέχρι να αποπληρώσει το 75% των δανείων. Να πώς έχει το όλο θέμα. Κατά την πρόσφατη Διακοινοβουλευτική Συνδιάσκεψη στο Βίλνιους, πρωτεύουσα της Λιθουανίας, η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Νάντια Βαλαβάνη, έθεσε στον Όλι Ρεν το ερώτημα «για πόσα χρόνια ακόμα θα βρίσκεται η Ελλάδα υπό την επιτήρηση των Ευρωπαίων;» Στην απάντηση του, ο Ευρωπαίος επίτροπος δήλωσε ότι η Ελλάδα θα παραμείνει υπό επιτήρηση, μέχρι να αποπληρώσει το 75% του χρέους της.


Όλη η απάντηση του επιτρόπου Όλι Ρεν στην ερώτηση της κ. Νάντιας Βαλαβάνη έχει ως εξής:

«Σχετικά με την ερώτηση της Ελληνίδας συναδέλφου για την μετά το Πρόγραμμα επιτήρηση, η αναφορά σας στα γεγονότα είναι σίγουρα ορθή. Οι κανόνες για την επιτήρηση μετά το τέλος του Προγράμματος έχουν ενσωματωθεί στη Συνθήκη για τον ESM, η οποία αποτελεί Συνθήκη των Κρατών-Μελών, είναι Διακυβερνητική Συνθήκη, συνεπώς εσείς έχετε μεγαλύτερη επίδραση σ’ αυτήν απ’ ότι έχουμε εγώ ή η Κομισιόν, καθώς η Συνθήκη  έχει συμφωνηθεί από τα 17 Κράτη-Μέλη  της Ευρωζώνης. Αλλά θα δοκιμάσουμε σύντομα, από τον Ιανουάριο του επόμενου έτους, τόσο τη Συνθήκη για το Ευρώ όσο και για τον ESM, και τότε θα ισχύει ότι εφ’ όσον το όριο του 75% δεν έχει επιτευχθεί, η επιτήρηση θα συνεχίζεται. Πόσο χρόνο ακόμα θα σημαίνει αυτό για την Ελλάδα, είναι ολοφάνερα ακόμα νωρίς και πρόωρο για να λεχθεί.»

»Μέσα στους επόμενους μήνες, μόλις ολοκληρωθεί η αποστολή επιθεώρησης, θα αξιολογήσουμε την κατάσταση στην Ελλάδα. Έχουμε καιρό τέλη Νοεμβρίου-αρχές Δεκεμβρίου, ώστε το Eurogroup να πάρει τις αποφάσεις του για δημοσιονομικά και χρηματοδοτικά θέματα το Δεκέμβριο-Ιανουάριο, επειδή αυτά τα θέματα είναι μάλλον επείγοντα. Εν τω μεταξύ, το θέμα της βιωσιμότητας του χρέους μπορεί να περιμένει λίγο ακόμα, διότι έχουμε μια συμφωνία από το Eurogroup του Νοεμβρίου του προηγούμενου έτους 2012, σύμφωνα με την οποία η Ελλάδα θα πρέπει να επιτύχει πρωτογενές πλεόνασμα προτού τα Κράτη-Μέλη της Ευρωζώνης αρχίσουν να συζητούν για περαιτέρω μέσα βελτίωσης της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους.»

»Ακόμα και τώρα, την άνοιξη, από τη στιγμή που η Eurostat θα πιστοποιήσει τα δημοσιονομικά στοιχεία της Ελλάδας, δηλαδή εάν έχει πετύχει  πρωτογενές πλεόνασμα στα δημόσια οικονομικά της, θα έχουμε άλλη μία αποστολή επιθεώρησης και κάποια στιγμή μέσα στο καλοκαίρι θα ασχοληθούμε με το θέμα της επιπλέον βελτίωσης της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους…».

Αποικιοκρατική κηδεμονία

Πώς μπορεί να πληρωθεί το 75% των δανείων που έλαβε η Ελλάδα από το ευρωσύστημα, δεν απασχολεί κανέναν. Ούτε βέβαια απασχόλησε κανέναν η δήλωση του Όλι Ρεν που ξεκαθαρίζει ότι οι «κανόνες για την επιτήρηση μετά το τέλος του Προγράμματος έχουν ενσωματωθεί στη Συνθήκη για τον ESM, η οποία αποτελεί Συνθήκη των Κρατών-Μελών.» Με άλλα λόγια η αποικιοκρατική κηδεμονία στην οποία βρίσκεται η χώρα προβλέπεται από την Συνθήκη του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας. Εδώ ας μείνουμε λίγο.

Στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας έχουν περάσει ήδη από την 1η Ιουλίου 2013 όλες οι χρεωστικές απαιτήσεις του ευρωσυστήματος έναντι της χώρας μας. Με άλλα λόγια ως κράτος χρωστάμε ήδη στον ΕΜΣ αυτά που έχουν δοθεί στα πλαίσια των δυο προγραμμάτων χρηματοδότησης των 240 δις ευρώ. Κι επειδή ανακάλυψαν λείαν προσφάτως τροϊκανοί και κυβέρνηση «δημοσιονομικό κενό», η κυβέρνηση φέρεται να διαπραγματεύεται με τους Ευρωπαίους ένα νέο χρηματοδοτικό πακέτο άγνωστου προς το παρών ύψους. Από πού; Μα από τον ΕΜΣ.

Τι προβλέπει η Συνθήκη του ΕΜΣ; Στο άρθρο 12, παρ. 1 αναφέρεται ρητά: «Εφόσον είναι απαραίτητο για τη διασφάλιση της χρηματοοικονομικής σταθερότητας της ζώνης του ευρώ στο σύνολό της και των κρατών μελών της, ο ΕΜΣ δύναται να παρέχει στήριξη σταθερότητας σε μέλος του ΕΜΣ, κάτω από αυστηρούς όρους, κατάλληλους για το επιλεγμένο μέσο χρηματοπιστωτικής συνδρομής. Οι εν λόγω όροι μπορούν να καλύπτουν το φάσμα από ένα πρόγραμμα μακροοικονομικής προσαρμογής έως τη συνεχή τήρηση προκαθορισμένων όρων επιλεξιμότητας.»

Καταλαβαίνουμε τι σημαίνει αυτό; Η χρηματοδότηση από τον ΕΜΣ σε χώρα μέλος δύναται μόνο αν κριθεί απαραίτητο όχι για την «βιωσιμότητα» του χρέους, ή της οικονομίας του κράτους που θα δανειστεί, αλλά για την «χρηματοοικονομική σταθερότητα της ζώνης του ευρώ». Και πάντα «κάτω από αυστηρούς όρους, κατάλληλους για το επιλεγμένο μέσο χρηματοπιστωτικής συνδρομής.»

Με άλλα λόγια αυτό που ενδιαφέρει τον ΕΜΣ δεν είναι αν θα σταθεί η οικονομία του κράτους μέλους στα πόδια της, ούτε καν αν το χρέος, ή χρηματοοικονομική της κατάσταση θα γίνει «βιώσιμη». Κάτι που ισχυρίζεται έστω τυπικά το ΔΝΤ. Αυτό που ενδιαφέρει τον ΕΜΣ είναι η διάσωση του ευρώ με ότι αυτό κι αν σημαίνει για τα κράτη μέλη και τους λαούς. Γι’ αυτό και οι «αυστηροί όροι» έχουν να κάνουν με την συμμόρφωση του κράτους μέλους με την ανάγκη διάσωσης του ευρώ κι όχι με την σταθεροποίηση της οικονομίας του.

Συνεπώς το παραμύθι της κυβέρνησης ότι όλα γίνονται για να γίνει «βιώσιμο» το χρέος της Ελλάδας, αλλά και να ανακάμψει η οικονομία της, δεν έχει ούτε καν έρεισμα στην επίσημη Συνθήκη του ΕΜΣ. Ούτε βέβαια και ο ισχυρισμός της ότι το νέο χρηματοδοτικό πακέτο που παζαρεύει με το Eurogroup δεν θα φέρει νέα μέτρα. Ο ΕΜΣ δεν προχωρά σε κανενός είδους χρηματοδότηση αν δεν συνοδευτεί αυτή με «αυστηρούς όρους» που «μπορούν να καλύπτουν το φάσμα από ένα πρόγραμμα μακροοικονομικής προσαρμογής έως τη συνεχή τήρηση προκαθορισμένων όρων επιλεξιμότητας.» Πράγμα που σημαίνει νέες πολιτικές οριζόντιων περικοπών και «διαρθρωτικών αλλαγών» για το ξεπούλημα της χώρας.

Το μνημόνιο «κατανόησης» ταυτίζεται πλέον με την ΕΕ

Τι γίνεται όταν ο ΕΜΣ αν τυχόν και εγκρίνει την έναρξη ενός νέου χρηματοδοτικού προγράμματος προς την Ελλάδα; Τότε συντάσσεται «με το ενδιαφερόμενο μέλος του ΕΜΣ μνημόνιο κατανόησης («ΜΚ») όπου θα περιγράφονται αναλυτικά οι όροι που θα συνδέονται με τη διευκόλυνση χρηματοπιστωτικής συνδρομής. Το περιεχόμενο του ΜΚ αντικατοπτρίζει τις αδυναμίες που πρέπει να αντιμετωπιστούν και το μέσο χρηματοπιστωτικής συνδρομής που έχει επιλεγεί.» (άρθρο 13, παρ. 3) Επομένως κάθε νέα χρηματοδότηση, οφείλει να συνοδεύεται από «μνημόνιο κατανόησης», όπως αυτά που μας έχουν επιβληθεί μέχρι σήμερα.

Το καινούργιο είναι  ότι το «ΜΚ [Μνημόνιο Κατανόησης] συνάδει πλήρως με τα μέτρα συντονισμού των οικονομικών πολιτικών που προβλέπονται στη ΣΛΕΕ [Συνθήκη Λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης], ιδίως με τυχόν πράξεις του δικαίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, συμπεριλαμβανομένης οποιασδήποτε γνώμης, προειδοποίησης, σύστασης ή απόφασης απευθυνόμενης στο ενδιαφερόμενο μέλος του ΕΜΣ.» (στο ίδιο άρθρο) Δηλαδή αυτή την φορά το Μνημόνιο δεν είναι μια διμερής συμφωνία με το υπό χρηματοδότηση κράτος, όπως είναι η Ελλάδα, απόρροια μιας συγκεκριμένης δανειακής σύμβασης. Εντάσσεται στη ΣΛΕΕ και στο δίκαιο της ΕΕ.

Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει πώς η εφαρμογή του μνημονίου δεν είναι κάτι ξεχωριστό από την συμμετοχή της χώρας μας στην «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση» Κι επομένως η τήρηση του μνημονίου, εντάσσεται στο άρθρο 28 του Συντάγματος που «προβλέπει περιορισμούς ως προς την άσκηση της εθνικής κυριαρχίας της,» προκειμένου να διευκολυνθεί η «συμμετοχή της Χώρας στις διαδικασίες της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης,» όπως ρητά αναφέρεται στην ερμηνευτική δήλωση του συγκεκριμένου άρθρου.

Γι’ αυτό και η «Ευρωπαϊκή Επιτροπή υπογράφει το ΜΚ εξ ονόματος του ΕΜΣ» (παρ. 4) και επίσης η «Ευρωπαϊκή Επιτροπή – σε συνεργασία με την ΕΚΤ και, εφόσον είναι εφικτό, από κοινού με το ΔΝΤ – επιφορτίζεται με την παρακολούθηση της συμμόρφωσης προς τους όρους που συνοδεύουν τη διευκόλυνση χρηματοπιστωτικής συνδρομής.» (παρ. 5).

Συνεπώς, το μνημόνιο δεν είναι κάτι που μπορεί να ακυρωθεί ή έστω να τροποποιηθεί από μόνο του. Ούτε εξαρτάται από την επαναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης. Μέσω του ΕΜΣ συνδέεται πλέον οργανικά με την ίδια την συμμετοχή της χώρας στην ΕΕ. Κι επομένως για να ακυρωθεί το μνημόνιο και οι πολιτικές του, τότε πρέπει να τεθεί επί τάπητος η έξοδος της Ελλάδας όχι μόνο από την δανειακή σχέση με τον ΕΜΣ, αλλά και από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Με πρώτο αποφασιστικό βήμα την έξοδο από το ευρώ.

Από την στιγμή που η χώρα έχει ενταχθεί υπό την χρηματοδοτική συνδρομή του ΕΜΣ, το μνημόνιο είναι ταυτισμένο με την ίδια την συμμετοχή της χώρας στην «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση», δηλαδή στην ΕΕ. Όποιος λέει ότι μπορεί να ακυρώσει το μνημόνιο απλά και μόνο με μια δήλωση της κυβέρνησης χωρίς να θέσει θέμα παραμονής εντός του ευρώ και της ΕΕ, τότε είτε λέει ψέματα, είτε προσπαθεί να εξαπατήσει τον λαό.

Αφήστε που με βάση την Συνθήκη του ΕΜΣ (άρθρο 32, παρ. 8) προβλέπονται τα εξής: «Στον βαθμό που είναι αναγκαίο για την άσκηση των δραστηριοτήτων που προβλέπονται στην παρούσα συνθήκη, όλη η περιουσία, οι χρηματοδοτικοί πόροι και τα στοιχεία του ενεργητικού του ΕΜΣ δεν υπόκεινται σε κανέναν περιορισμό, ρύθμιση, έλεγχο και μορατόρια οποιασδήποτε φύσεως.» Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι ο ΕΜΣ δεν μπαίνει σε επαναδιαπραγμάτευση των όρων χρηματοδοτικής συνδρομής του, έτσι ώστε «όλη η περιουσία, οι χρηματοδοτικοί πόροι και τα στοιχεία του ενεργητικού του ΕΜΣ δεν υπόκεινται σε κανέναν περιορισμό, ρύθμιση, έλεγχο και μορατόρια οποιασδήποτε φύσεως.»

Πρώτα οι συμφωνίες και μετά οι εκλογές

Η κυβέρνηση και το Eurogroup βιάζεται να υπογραφεί το νέο πρόγραμμα χρηματοδοτικής συνδρομής αυτή την φορά με τον ΕΜΣ. Ο λόγος είναι προφανής. Με τον τρόπο αυτό θα συνδέσουν τα δάνεια, τα μνημόνια, τις πολιτικές προσαρμογής και την αποικιοκρατική κηδεμονία στην Ελλάδα απευθείας με τις διαδικασίες της «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης» και της συμμετοχής στην ΕΕ. Επομένως τίποτε απ’ όλα αυτά δεν θα μπορεί να αλλάξει, χωρίς να τεθεί θέμα παραμονής της χώρας στο ευρώ και στην ΕΕ.

Γι’ αυτό και θα διακινδυνεύσω μια πρόβλεψη. Όπως είναι τα πολιτικά πράγματα τώρα, οι Ευρωπαίοι δεν θα επιτρέψουν εκλογές στην Ελλάδα μέχρι να βάλει το δίδυμο της εθελοδουλίας, Σαμαρά-Βενιζέλου, τις απαιτούμενες υπογραφές στις νέες συμβάσεις χρηματοδοτικής συνδρομής με τον ΕΜΣ. Με τον τρόπο αυτό θα μετατρέψουν το μνημόνιο και την δανειακή σύμβαση που το συνοδεύει από ένα θεσμικά ανεξάρτητο ζήτημα από το αν θέλει η όχι η χώρα να παραμείνει στην ΕΕ, από μια διεθνή συμβατική σχέση ανάμεσα σε δανειστές και οφειλέτη, σε ζήτημα που συνδέεται οργανικά με την παραμονή της χώρας στο ευρώ και στην ΕΕ. Κι έτσι δεν θα μπορεί στην πράξη κανείς να αμφισβητήσει το μνημόνιο, χωρίς να αμφισβητήσει και την παραμονή της χώρας στο ευρώ και στην ΕΕ. Τα δυο ζητήματα θα είναι και θεσμικά ταυτισμένα.

Γιατί άραγε σιωπά ο ΣΥΡΙΖΑ;

Αυτός είναι κι ο λόγος που ο ΣΥΡΙΖΑ αγνόησε την ουσία της απάντησης του Όλι Ρεν. Όπως άλλωστε έκαναν κι όλα τα μέσα που αναπαρήγαγαν μόνο το υπό «ενισχυμένη επιτήρηση» η Ελλάδα μέχρι να αποπληρώσει το 75% των δανείων! Αγνόησαν όλοι τους το γεγονός ότι η εποπτεία αφορά πλέον στον ΕΜΣ και ρυθμίζεται από τις προβλέψεις της Συνθήκης του. Δεν θέλουν με κανένα τρόπο να συζητηθεί ο ΕΜΣ και η ένταξη της Ελλάδας υπό την κηδεμονία του. Θέλουν τον Έλληνα να πιστεύει ότι το μνημόνιο μπορεί να τερματιστεί και η εποπτεία μπορεί να καταργηθεί μόλις η Ελλάδα πληρώσει, ανακάμψει, ή βγει ο Τσίπρας και κάνει μια δήλωση.

Θέλουν όλοι τους τον Έλληνα τόσο απληροφόρητο και τόσο ανόητο, ώστε να πιστεύει ότι η τύχη του με τα δάνεια και τα μνημόνια είναι υπόθεση διαπραγμάτευσης της τωρινής, ή μιας αυριανής κυβέρνησης. Το όλο θέμα είναι η δεινότητα της διαπραγμάτευσης κι όλα τα άλλα θα διορθωθούν. Έτσι θέλουν οι δήμιοι κατά τα τσιράκια τους να πιστεύει. Πώς αλλιώς θα οδηγηθεί στη σφαγή ήσυχα κι ωραία;
Να γιατί ούτε η κ. Βαλαβάνη που έθεσε την ερώτηση στον Όλι Ρεν, ούτε το κόμμα της έθεσε θέμα ΕΜΣ. Πώς να πουν ότι από την στιγμή που δεν αμφισβητούν τον ΕΜΣ, το να μιλάνε για κατάργηση των μνημονίων και της εποπτείας είναι παραμύθια της Χαλιμάς;

Εδώ δεν παίρνουν θέση για το νέο χρηματοδοτικό πακέτο που συζητά ήδη η κυβέρνηση. Δεν παίρνουν θέση για το τι πρέπει να γίνει; Να το υπογράψει η κυβέρνηση ή όχι; Δεν τολμά ούτε καν να το θέσει θέμα στη Βουλή.

Πώς να πει ότι δεν πρέπει με κανένα τρόπο να υπογραφεί νέο χρηματοδοτικό πακέτο με ότι αυτό συνεπάγεται για την χώρα και τον λαό της. Με τι πολιτικά κότσια να πει ότι έτσι και η κυβέρνηση προχωρήσει στην υπογραφή ενός νέου τέτοιου πακέτου, τότε η αυριανή «αριστερή κυβέρνηση» του ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να αναγνωρίσει την υπογραφή αυτή. Θα ήταν το ελάχιστο που θα μπορούσε να πει ένα κόμμα σαν τον ΣΥΡΙΖΑ αν ήθελε πραγματικά να ανατραπούν οι μνημονιακές πολιτικές. Γιατί άραγε δεν το λέει;

Για τον ίδιο λόγο που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν στήριξε, ούτε ανέδειξε πολιτικά την εξαιρετικά θετική παρέμβαση του βουλευτή του, Α. Μητρόπουλου, σχετικά με την ενσωμάτωση στην δανειακή σύμβαση της «ρήτρας αποικίας». Σύμφωνα με δήλωση του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ: «Οι Γνωμοδοτήσεις του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους που προβλέπονται αυτούσιες στα Παραρτήματα του ν. 4111/2013 (ΦΕΚ Α 18/25-1-2013, σελ. 350 επ.) είναι πλέον στα χέρια των δανειστών. Σ’ αυτές, μεταξύ των άλλων, δηλώνεται ότι το ελληνικό κράτος παραιτείται, επίσημα και αμετάκλητα, από κυριαρχικά δικαιώματα, ακατάλυτες πρόνοιες του Διεθνούς Ανθρωπιστικού Δικαίου και του «δικαίου της ανάγκης», αλλά και από το δικαίωμα επαναδιαπραγμάτευσης της Δανειακής Σύμβασης.»

Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει κάτι πολύ απλό. Οι δηλώσεις του Τσίπρα περί επαναδιαπραγμάτευσης της δανειακής σύμβασης είναι φούμαρα. Να γιατί η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ σφύριζε και σφυρίζει αδιάφορα για το όλο θέμα που ανέδειξε ο δικός της βουλευτής. Πολύ περισσότερο από την στιγμή που ο ίδιος ο Στουρνάρας φυγομάχησε στη Βουλή και προφασίστηκε κώλυμα για να μην παραστεί στις 21/10 και απαντήσει στη συγκεκριμένη επερώτηση. Μήπως η φυγομαχία του Στουρνάρα θα προκαλέσει κεντρική πολιτική παρέμβαση του ΣΥΡΙΖΑ για το θέμα; Να το δω και να μην το πιστέψω.

Από προτεκτοράτο σε προσαρτημένη περιφέρεια

Η αλήθεια είναι ότι ζούμε μια απίστευτη και ανίερη συμπαιγνία των κομμάτων του κοινοβουλίου. Όλοι ξέρουν ότι η χώρα μας μετατρέπεται σιγά και μεθοδικά σε αποικία του ευρώ και της ΕΕ. Στη Γερμανία στο περιθώριο της «Ελληνογερμανικής Συνέλευσης» (21-22/10), όπου πάνω περί τους 190 δήμαρχοι της συμπολίτευσης και της αντιπολίτευσης, περιφερειάρχες του ιδίου φυράματος, επιχειρηματίες του κρατικού κορβανά, κυβερνητικοί και άλλοι παρατρεχάμενοι με επικεφαλής τον κ. Μιχελάκη συζητούν και κλείνουν συμφωνίες ξεπουλήματος στη Νυρεμβέργη – στην άλλοτε έδρα του ναζιστικού κόμματος επί Χίτλερ – έπεσε τελείως τυχαία η ιδέα για την μετατροπή της Ελλάδας σε «Γερμανοελληνική Προσαρτημένη Περιφέρεια».

Την προσάρτηση αυτή υπηρετεί όχι μόνο η συγκεκριμένη «ελληνογερμανική συνέλευση», αλλά και ολόκληρο το καθεστώς της δουλοπαροικίας του ελληνικού λαού που έχει επιβληθεί από τους δανειστές και το ευρωσύστημα. Όλοι το ξέρουν, αλλά κανένας δεν τολμά να προτάξει το αίτημα της εθνικής ανεξαρτησίας εδώ και τώρα. Όλοι τους περί άλλων τυρβάζουν μέχρις ότου καταφέρουν τον ελληνικό λαό να υποταχθεί σαν ραγιάς, σαν υπεξούσιος, σαν υπήκοος των ευρωσουλτάνων. Κι έτσι να εγκαταλέιψει την χώρα του στις ορέξεις των αποικιοκρατών Ευρωπαίων, που σ’ ολόκληρη την ιστορία στάθηκαν οι πιο αιμοσταγείς και αδίστακτοι από όλους τους δυνάστες που γνώρισε η ανθρωπότητα.


Δημοσιεύτηκε στο Χωνί, 27/10/2013
Διαβάστε περισσότερα...

Κυριακή 27 Οκτωβρίου 2013

Βαρυσήμαντη δήλωση του Μητροπολίτη Μεσογαίας!



Νικόλαος: Οι εθνικές νίκες δεν στη-ρίζονται σε “ναι” συμβιβασμού, αλλά σε “ΟΧΙ” ηρωϊσμού

Ένα μήνυμα με βαθιά πολιτικό περιε-χόμενο και εθνικό προσανατολισμό, έστειλε ο Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος.

Ο ιεράρχης που διακρίνεται για την “άλλη λογική” με την οποία προσεγγίζει τον ρόλο της Εκκλησίας, σε μια εποχή κρίσης, βαθιάς, σύνθετης και πολυεπίπεδης, συνδέει το “ΟΧΙ” της Ελλάδας προς τις δυνάμεις του φασισμού στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, με τη σημερινή πραγματικότητα από τις αρνητικές συνέπειες της οποίας απειλείται ευθέως η ελληνική κοινωνία.

Ακολουθεί το μήνυμα του Μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαου:

Σήμερα γιορτάζουμε μιὰ μέρα δόξας τῆς ἱστορίας μας, μιὰ μέρα πανηγυρικῆς ἀπόδειξης τῆς ἡρωικῆς ἑλληνικῆς ψυχῆς μας. Ὅλοι οἱ τότε ἰσχυροί, Γερμανοὶ καὶ Ἰταλοί, ἐναντίον μας. Οἱ....

γονεῖς μας φτωχοί, μικροί, ἀδύνατοι. Δυνατοὶ ὅμως στὴν ψυχή, μεγάλοι στὰ ὁράματα, πλούσιοι σὲ ἰδανικά.

Μὲ κυβερνῆτες ποὺ ἄκουγαν τὸν ἀναστεναγμὸ τῆς ἱστορίας καὶ ἤξεραν νὰ ἐκφράζουν τὴ φωνὴ τοῦ λαοῦ στὶς ἀπειλὲς τῶν ξένων καὶ ὄχι τὴ λαίμαργη βούληση τῶν ἀδίστακτων δυνάμεων στὸν γονατισμένο καὶ τότε λαό. Τὸ ΟΧΙ δὲν τὸ εἶπε ἕνας• τὸ εἶπε ὁλόκληρος ὁ λαός. Ἁπλά, βρέθηκε αὐτὸς ποὺ συνδύασε τὴν ἁρμοδιότητα τῆς ἐξουσίας του μὲ τὸν παλμὸ τοῦ λαοῦ.

Καὶ σήμερα ἡ πατρίδα μας βρίσκεται σὲ ἰδιότυπη ἐμπόλεμη κατάσταση καὶ ζεῖ σὲ κατοχή. Καὶ αὐτὴ τὴ φορὰ δυστυχῶς Γερμανική. Καὶ ὄχι μόνον. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι, θύματα καὶ τῆς δικῆς μας ἀπερισκεψίας καὶ μικρόνοιας, ξεγελαστήκαμε καὶ παρασυρθήκαμε σὲ ἀνόητη ζωή. Χαλάσαμε ὡς λαός. 

Τὶς τελευταῖες δεκαετίες φροντίσαμε νὰ καταστρέψουμε ἕνα-ἕνα τὰ θεμέλιά μας, τοὺς βωμοὺς καὶ τὰ ἱερά μας, πίστη, παιδεία, παράδοση, ἱστορία, γλῶσσα, θεσμούς, ἀξίες. Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν ἀντέξαμε τὴ σύγχρονη ἐπίθεση. Καὶ νὰ ποῦ φτάσαμε! Μέσα σὲ λίγα χρόνια βλέπουμε τὶς περιουσίες μας νὰ χάνονται, τὴν ἀνεργία νὰ αὐξάνεται, τοὺς νέους μας νὰ ἐκπατρίζονται, τὸν λαό μας νὰ πεινάει, τὴν ἀξιοπρέπειά μας νὰ ἐξανεμίζεται, τὴ χώρα μας νὰ ἀδειάζει. Βουλιάξαμε σὲ χρέη καὶ δάνεια, βυθιστήκαμε σὲ προβλήματα καὶ ἀδιέξοδα, γεμίσαμε συσσίτια.
Ἂν συνεχίσουμε ἔτσι, σὲ λίγο θὰ τρῶμε μπομπότα καὶ κονσερβαρισμένες τροφές. Ἂν τὰ βρίσκουμε κι’ αὐτά. Ἡ ἑλληνικὴ σημαία δὲν θὰ μονοπωλεῖ τὴν κυριαρχία μας σὲ αὐτὸν τὸν τόπο. Κάποιες ἄλλες ξένες σημαῖες θὰ θυμίζουν τὰ λάθη μας καὶ τὴν κατοχικὴ μανία ἄλλων λαῶν. Κάτι πρέπει νά ἀλλάξει. Τώρα. Ἄμεσα. Χωρὶς δεύτερη σκέψη, δίχως καμία καθυστέρηση. 

 Αὐτοὶ ποὺ μὲ τὴν ψῆφο μας διαχειρίζονται τὶς τύχες μας ἴσως ἀποκατέστησαν τὴν ἀξιοπιστία μας στὸ ἐξωτερικό, ἴσως μείωσαν τοὺς δεῖκτες τῆς ὕφεσης, ἴσως δημιούργησαν πρωτογενὲς πλεόνασμα. 

Ἔτσι μᾶς λένε. Δὲν θέλουμε νὰ τοὺς ἀδικήσουμε, τοὺς πιστεύουμε. Οἱ ἴδιοι ὅμως φορολόγησαν ἀδυσώπητα τὸν λαό, δημιούργησαν στρατιὲς ἀνέργων, πλήθη πεινασμένων καὶ ἀπελπισμένων, ἑκατομμύρια φτωχῶν καὶ λεγεῶνες αὐτοεξορίστων. Καὶ τὸ χειρότερο, γέννησαν πολιτικὰ μορφώματα καὶ κοινωνικὰ ἐκρηκτικὰ μείγματα πού, ἂν δὲν γίνει κάτι σύντομα, θὰ βρεθοῦμε μέσα σὲ μία κοινωνία ἀνεξέλεγκτης ἀναρχίας καὶ ἀνασφάλειας, βίας καὶ ἐγκλήματος, διάλυσης καὶ καταστροφῆς, διχασμένοι καὶ ἀγριεμένοι, μὲ κυβερνῆτες χωρὶς ἀξίες, δίχως ὑπόληψη καὶ σοβαρότητα, πραγματικὰ ἐπικίνδυνους.
Ἀλήθεια, ποιός θὰ πάρει αὐτὴ τὴν εὐθύνη; ποιός θὰ ἀντέξει τὸν αἰώνιο στιγματισμὸ τῆς ἱστορίας;

«Ποτέ ἡ χώρα δὲν ἦταν σὲ χειρότερο σημεῖο», εἶπε πρὶν ἀπὸ λίγες μέρες κάποιος ἀπὸ τοὺς σημερινοὺς ἀντιπολιτευόμενους πολιτικούς. Καὶ ἔχει δίκιο. Ἀλλὰ καὶ ποτέ δὲν εἶχε τόσο ἐπικίνδυνες πολιτικὲς ἐναλλακτικὲς λύσεις. Τὸ παρὸν τῆς χώρας εἶναι δραματικό. Ἀλλὰ καὶ τὸ μέλλον της πολὺ ζωφερό. Ὄχι γιατὶ δὲν ὑπάρχουν λύσεις, ἀλλὰ γιατὶ δὲν βρίσκονται πολιτικοὶ μὲ καθαρή σκέψη καὶ ἐξυπνάδα, μὲ ἡρωισμὸ καὶ τόλμη. Τουλάχιστον στὸ ὁρατὸ πολιτικὸ φάσμα.
Δὲν θέλουμε πολιτικοὺς ποὺ μόνο νὰ ψηφίζουν κατὰ παραγγελία νόμους. Θέλουμε ἀνθρώπους νὰ μᾶς κυβερνήσουν, ἴσως νὰ μᾶς διορθώσουν. Ὄχι νὰ μᾶς τιμωρήσουν γιὰ τὰ δικά τους κυρίως λάθη. 

Τοὺς θέλουμε νὰ ἐκπροσωποῦν τὸν λαό στοὺς δανειστές. Ὄχι τὸ ἀντίστροφο. Δὲν ἀντέχουμε πολιτικὲς συμβιβασμοῦ, γιατὶ ἡ ἀξιοπρέπειά μας δὲν ἐπιδέχεται οὔτε καθυστερήσεις οὔτε καὶ μισὲς λύσεις. Δὲν τοὺς ψηφίσαμε γιὰ νὰ μᾶς στύψουν στὸ ὄνομα τῆς Εὐρωπαϊκῆς σκοπιμότητας οὔτε γιὰ νὰ ἀντικαταστήσουν τὴν πίστη μας στὸν Τριαδικὸ Θεὸ μὲ τὴν ὑποτέλειά μας στὴ μνημονιακὴ Τρόϊκα. Δὲν τοὺς ἐκλέξαμε γιὰ νὰ μᾶς δέσουν μὲ εὐρωπαϊκὲς χειροπέδες οὔτε γιὰ νὰ ὑπογράψουνε τὸν ὑπαρκτικὸ ἐκφυλισμὸ μας, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἐκφράζουν τὴ δόξα τοῦ ἱστορικοῦ λαοῦ μας. Δὲν τοὺς ψηφίσαμε γιὰ νὰ σώσουν τὸ Εὐρώ• τοὺς ἐξουσιοδοτήσαμε νὰ σώσουν τὴν ἱστορία μας, τὴ ζωή μας, τὴν καθημερινότητά μας, τὴν ἀξιοπρέπειά μας, ἐμᾶς τοὺς ἴδιους.

Χωρὶς ἀμφιβολία, κάτι πρέπει νὰ γίνει. Τὴν πορεία μᾶς τὴν δείχνει ἡ σημερινὴ μέρα. Εἶναι μονόδρομος. Ἡ χώρα μας τὴν ἱστορία της τὴν ἔγραψε στὸ παρελθὸν μὲ ἕνα ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ, μὲ ἕνα ἡρωικὸ ΟΧΙ, ποὺ τὰ εἴπανε κάποιοι συγκεκριμένοι ἄνθρωποι τὴν κατάλληλη στιγμή. Ὅταν ἔφτασαν οἱ πρόγονοί μας νὰ τρῶνε ποντίκια καὶ γέμισαν μὲ ἀρρώστιες, τότε ἔκαναν τὴν ἔξοδό τους στὸ Μεσολόγγι καὶ ὅταν ἡ κατοχὴ χτυποῦσε τὴν πόρτα τῆς πατρίδας μας τὸ 1941, δυὸ νέοι ὁ Μανώλης Γλέζος καὶ ὁ Λάκης Σάντας τόλμησαν νὰ κατεβάσουν τὴ Γερμανικὴ σημαία ἀπὸ τὸν βράχο τῆς Ἀκρόπολης.
Τέτοια πρότυπα κρύβει στὰ σπλάγχνα του ὁ λαός μας. Τέτοια γονίδια ἔχει ἡ ταυτότητά μας. Θέλουμε πολιτικούς ποὺ νὰ ποῦνε ΟΧΙ στὴν Τρόικα καὶ νὰ δείξουν τὶ σημαίνει ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ σὲ ὅλο τὸν κόσμο. 

Θέλουμε ὁδηγοὺς σὲ μία ἔξοδο ἐλεύθερων πολιορκημένων γιὰ νὰ κατεβάσουμε κάθε ξενικὴ σημαία ἀπὸ τὴν Ἀκρόπολη τῆς ἱστορίας, τοῦ τόπου καὶ τοῦ πολιτισμοῦ μας. Ἂν δὲν βρεθοῦν ἡγέτες μὲ ἡρωικὰ χαρακτηριστικά, χαθήκαμε. Δώσαμε τὸν ἱδρῶτα μας, δώσαμε καὶ τὸ δάκρυ μας. Δὲν θὰ δώσουμε ὅμως καμιὰ σταγόνα ἀπὸ τὸ αἷμα μας. Αὐτὸ πρέπει νὰ βρεθεῖ αὐτὸς ποὺ θὰ τὸ πεῖ σὲ ὅλον τὸν κόσμο. Γιατὶ ἐκεῖ φτάσαμε. Μόνο τὸ αἷμα μᾶς ἔμεινε. 
Θὰ μᾶς ποῦνε ὅτι, ἂν τολμήσουμε ἔτσι, θὰ ἔρθουν τὰ χειρότερα. Δὲν ὑπάρχουν πλέον χειρότερα

 Ὑπάρχει ἡ εὐκαιρία τοῦ ἡρωισμοῦ. 
Τὸ ΟΧΙ καὶ τὸ ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ δὲν τὰ ἀκουλούθησε μιὰ φαινομενικὴ ἧττα• τὰ διαδέχθηκε ἡ δόξα. 

Γι’ αὐτὸ κι ἐμεῖς σήμερα γιορτάζουμε.
 Ἡ μπομπότα μὲ ἀξιοπρέπεια ἀξίζει περισσότερο ἀπὸ τὸ σουβλάκι μὲ ὑποτέλεια. 

Τὴν ὅποια δυσκολία καὶ θυσία, μὲ ἐνθουσιασμὸ θὰ τὴν σηκώσουμε ὡς συνακόλουθο τοῦ ἡρωισμοῦ. Δὲν μποροῦμε ὅμως ἄλλο νὰ τὴν ἀντέξουμε ὡς συνέπεια δουλικότητας καὶ ἐξευτελισμοῦ.
Μέχρι σήμερα ἔχουμε δεῖ μέτρα, συμφωνίες, εἰς βάρος μας ἐκβιασμούς, ἀνεκπλήρωτες ὑποσχέσεις, ἀτέλειωτες ὑποχωρήσεις. Δὲν ἔχουμε δεῖ καμία νίκη, καθόλου τόλμη. 

Κάνουμε ἔκκληση στὸν πολιτικό μας κόσμο. Ὀφείλουν νὰ φωνάξουνε παντοῦ ὅτι δὲν πεινᾶμε μόνον ὡς πολίτες, κυρίως πονᾶμε ὡς λαός.
 Ὅποιος ἡγέτης στὴν παροῦσα φάση δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ριψοκίνδυνος, γίνεται ἀπὸ μόνος του ἐπικίνδυνος. 

Ἀντίθετα, ἂν βρεθοῦν τώρα κάποιοι ποὺ μπορέσουν νὰ κινηθοῦν μὲ συνέπεια στὴν ἱστορία μας, τότε θὰ μπορέσουμε κι ἐμεῖς νὰ τοὺς συγχωρέσουμε γιὰ ὅσα κατεργάστηκε εἰς βάρος μας ἡ ὑποτέλεια στὴν ξένη λογικὴ καὶ τὰ ἀλλότρια συμφέροντα.
 Ἐὰν σιωπήσουν, δὲν θὰ τοὺς συγχωρέσει ἡ ἱστορία. Δὲν μᾶς ἐνδιαφέρει πλέον ποιός φταίει γιὰ τὴ σημερινή μας κατάσταση. Μᾶς νοιάζει ποιὸς καὶ τὶ θὰ μᾶς σώσει. Ψάχνουμε γιὰ πατριῶτες, ὄχι γιὰ ἐνόχους.

 Ἂν οἱ πολιτικοί μας ἔκαναν ὣς τώρα τὸ σωστό, θὰ τοὺς παραδεχόμασταν ἐμεῖς ὡς ἱκανούς. Ἂν τὸ κάνουν τώρα, αὐτὴ τὴ στιγμή, θὰ τοὺς ὁμολογήσει ἡ ἱστορία ὡς ἐθνικὰ μεγάλους. Καὶ ἔξυπνους.

Τὸ ΟΧΙ τοῦ 1940 δὲν εἶχε καμία λογική, εἶχε ὅμως ἐξυπνάδα καὶ ἀξιοπρέπεια.
Τώρα τὸ ΟΧΙ ἔχει τὴ σοφία τοῦ αὐτονόητου καὶ τὴ σαφήνεια τῆς μοναδικῆς λύσης. 

Οἱ νίκες δὲν στηρίζονται σὲ ΝΑΙ συμβιβασμοῦ. Στηρίζονται σὲ ΟΧΙ ἡρωισμοῦ.

Διαβάστε περισσότερα...