Μίκης Θεοδωράκης: Ο αόρατος πόλεμος

του Μίκη Θεοδωράκη

«Την επανάσταση δεν την διαπραγματεύεσαι. Την κάνεις! Το ίδιο και την Αντίσταση. Από τη στιγμή που η Αντίσταση κατά του Μνημονίου έγινε αντικείμενο διαπραγμάτευσης, δεν είναι πια Αντίσταση αλλά παγίδευση στην λογική του Μνημονίου συμπαρασύροντας και εκμηδενίζοντας το Μέτωπο των χθεσινών αντιμνημονιακών δυνάμεων. Έτσι οι δυνάμεις αυτές από μοχλός πίεσης μετατρέπονται σε ποσοστό εκλογικής επιρροής των παρατάξεων που στηρίχθηκαν στην αντιμνημονιακή φόρτιση ορισμένων τμημάτων του λαού (ΣΥΡΙΖΑ και Ανεξάρτητοι Έλληνες), για να τα εκφυλίσουν σε εκλογικούς οπαδούς-υποστηρικτές βουλευτικών εδρών παγιδευμένων στο υπάρχον Σύστημα Εξουσίας που τις χρησιμοποιεί σαν βιτρίνα δημοκρατίας και άλλοθι στην αδιατάρακτη κατά τα άλλα και συνεχώς αυξανόμενη καταστρεπτική της πολιτική.

Πράγματι περιμένουμε να ακούσουμε σε ποια περίπτωση τα δύο «αντιμνημονιακά» κόμματα εμπόδισαν την τρικομματική κυβέρνηση-εντολοδόχο της Τρόικα να αλλοιώσει την πολιτική της και σε ποια περίπτωση κατάφεραν να αντιστρέψουν το κλίμα έστω και για ένα φιλολαϊκό μέτρο, ακόμα και το πιο ανώδυνο. Αλλά και στην περίπτωση που αποφασίσουν να υψώσουν τον τόνο μέσα στη Βουλή στοχεύοντας σε λύσεις φιλολαϊκές, με ποιο τρόπο θα τις επιβάλουν, εφ’ όσον μέσα στη Βουλή τα κουκιά είναι μετρημένα, ενώ απ’ έξω από τη Βουλή καταφέρανε το αλλοτινό ζωντανό μαζικό κίνημα διαμαρτυρίας και αντίστασης να το μεταβάλουν σε έρημο τοπίο…

Δεν κατάλαβαν ακόμα οι ηγέτες της Αριστεράς ότι χωρίς την στήριξή τους πάνω σε ένα ζωντανό μαχητικό λαϊκό κίνημα καταλήγουν να γίνουν άλλοθι δημοκρατικότητας, ιδιαίτερα στη σημερινή Βουλή, που βαρύνεται με σωρεία αντισυνταγματικών πράξεων και που ο μοναδικός της ρόλος είναι να κάνει Νόμους τις εντολές της Τρόικα και να τις ψηφίζει;

Τώρα ορισμένοι άρχισαν να συνέρχονται από τη μέθη της βουλευτικής εξουσίας και να διαπιστώνουν τη γύμνια τους μετά από την καταδίκη σε θάνατο του μαζικού αντιστασιακού κινήματος, δηλαδή του μοναδικού όπλου-στηρίγματος απέναντι στο φρούριο της συστημικής εξουσίας.

Οι περισσότεροι πάντως φαίνεται ότι εξακολουθούν να ονειρεύονται το φάντασμα της Κυβέρνησης της Αριστεράς αλλάζοντας ανενδοίαστα την λογική θέση ότι μια πραγματική Αριστερά δεν είναι δυνατόν να συνυπάρξει με μνημόνια.

Για όσες όμως δυνάμεις αντιδρούν σ’ αυτόν τον ανιστόρητο συμβιβασμό, που όχι μόνο θα γελοιοποιήσει τους ίδιους αλλά και θα έχει ολέθριες επιπτώσεις για ό,τι έχει απομείνει ακόμα από την ελληνική αριστερά, ο καιρός δουλεύει εναντίον τους. Εάν δεν αντιδράσουν γρήγορα και αποτελεσματικά, σε ένα χρόνο το πολύ ο ΣΥΡΙΖΑ θα αποτελεί ένα ακόμα κακό όνειρο για όσους πιστέψουν ότι ο αγώνας για την εκπόρθηση της κυβερνητικής εξουσίας στην Ελλάδα της Τρόικα και του Μνημονίου είναι ένας απλός εκλογικός περίπατος.

Η Σπίθα που αποφάσισε να σταθεί έξω και ενάντια στο Σύστημα, ξεκινά μια νέα πορεία απαλλαγμένη από οργανωτικές δομές έχοντας ως βάση την δοκιμασμένη ιδεολογία της με την ξεκάθαρη στρατηγική της. Αυτή τη στιγμή το κύριο πρόβλημά μας είναι η νέα τακτική που μας επιβάλλεται από τις μεγάλες και βαθειές αλλαγές στην τακτική του αντιπάλου μας, οι οποίες εν τούτοις έχουν ένα θετικό στοιχείο: δηλαδή το γεγονός ότι οι σκοποί τους φαίνονται όλο και πιο καθαρά, ειδικά ύστερα από την επίθεση στην Κύπρο. Εάν παραβάλουμε τις Τράπεζες με βομβαρδιστικά και το πιστωτικό χρήμα με βόμβες, έχουμε μια καθαρή επανάληψη της ολοκληρωτικής καταστροφής του Βελιγραδίου στα 1941 από την αεροπορία του Γ΄ Ράιχ, γιατί οι Σόιμπλε εκείνης της εποχής θύμωσαν με τους Γιουγκοσλαύους και θέλησαν έτσι να τους τιμωρήσουν.

Αυτή η εξομοίωση των Τραπεζών, των Μνημονίων, των δόσεων και των τόκων, των ομαδικών απολύσεων και των κουρεμάτων με τα βομβαρδιστικά, τα τανκς, τις σφαίρες και τον τρόμο του Γ΄ Ράιχ πρέπει να γίνεται, έτσι ώστε ο σημερινός αόρατος πόλεμος (γιατί για πόλεμο πρόκειται και στρατιές κατοχής) να γίνεται όλο και πιο ορατός από τον λαό μας. Γιατί πιστεύω σε μεγάλο βαθμό ότι το σημερινό του μούδιασμα οφείλεται στο ότι δεν βλέπει τον ουσιαστικό χαρακτήρα μιας καθαρά πολεμικής επιχείρησης, της οποίας είναι το θύμα.

Σήμερα όλο και πιο πολλοί συνειδητοποιούν ότι ο κίνδυνος από την εισβολή των Τραπεζών είναι μεγαλύτερος από κείνον του Χίτλερ του Γ΄ Ράιχ. Τότε η διαίρεση λαών, κοινωνιών και ανθρώπων έγινε με βάση φυλετική. Τελικός στόχος υπήρξε η επικράτηση της άρειας φυλής και η μετατροπή όλων των άλλων σε ανθρώπινα υποζύγια. Ο στόχος αυτός παραμένει και σήμερα με βασικό κριτήριο τον πλούτο. Έτσι η διαίρεση θα γίνει ανάμεσα σε πλούσια κράτη-έθνη και λαούς, τους οποίους η πολιτική του «Σοκ και Δέος» θα έχει μετατρέψει σε κοινωνίες υποδεέστερες, κοινωνίες παροχής υπηρεσιών και εξυπηρετήσεων. Η χώρα μας λ.χ. μπορεί να προορίζεται να γίνει η Φλώριδα της Ευρώπης, οπότε οι κάτοικοί της είναι καταδικασμένοι να μην ξεπεράσουν από την άποψη ικανοτήτων εκείνες που χρειάζεται ένας άνθρωπος αναγκαίος και ωφέλιμος στην υπηρεσία της βιομηχανίας του τουρισμού. Όπως γκαρσόνια, μάγειροι, σωφέρ, αχθοφόροι, υπάλληλοι ξενοδοχείων, ναυτικοί και διασκεδαστές. Αναφέρομαι σε μια αισιόδοξη πιθανότητα, δεδομένου ότι κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει ποια σχέδια έχουν για τη μοίρα μας οι νέοι Άρχοντες.

Φαίνεται ότι οι λαοί-θύματα αυτής της επίθεσης έχουν αιφνιδιαστεί, δεδομένου ότι η παραπάνω προοπτική εξακολουθεί για τους πιο πολλούς να είναι ένα αποκύημα επιστημονικής φαντασίας. Και γι’ αυτό δεν έχει εκδηλωθεί ακόμα κάποια οργανωμένη αντίδραση. Γι’ αυτό ίσως να είμαστε οι πρώτοι που θα πρέπει να προτείνουμε τρόπους αντίστασης σ’ αυτή την εφιαλτική προοπτική, μιας και έχουμε αρχίσει να τη ζούμε στην καθημερινότητά μας. Όπως έχουμε ζήσει και τις αντιδράσεις του λαού μας, που αφού σε μια εποχή κορυφώθηκαν, ξαφνικά ξεφούσκωσαν, λες και το σύνολο του λαού μας δέχθηκε ένα τεράστιο ηλεκτροσόκ που τον παρέλυσε.

Θα ξεκινήσουμε μεθοδικά από την αρχή, όπως κάναμε από τον Δεκέμβρη του 2010. Όμως δεν θέλουμε να ξαναδημιουργηθούν αγανακτισμένα ρυάκια που τα πίνει το αποξηραμένο χώμα της ιδεολογικής φτώχειας και του πολιτικού αποπροσανατολισμού. Θέλουμε μικρούς χειμάρρους, ενημερωμένους και αποφασισμένους, που να γνωρίζουν προς τα πού βρίσκεται η κοίτη του μεγάλου ποταμού, για να σμίξουν τα νερά τους. Αντίσταση, Ανεξαρτησία, Εθνική και Λαϊκή Κυριαρχία. Έτσι ονομάζεται το Μεγάλο Ποτάμι που χύνεται στη θάλασσα της Ελευθερίας.

Και πάνω απ’ όλα ο Ελληνικός Λαός και η Ελλάδα των Αγώνων και του Πολιτισμού».

Πηγή: ΚΑΠ