Ρούσης: "Αριστερό Ριζοσπαστικό Μέτωπο, τώρα"

Γράφει ο Ρούσης στην Ελευθεροτυπία για τις οργανωσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ: 

"Δεν έχουμε την πολυτέλεια να χάσουμε κι άλλο χρόνο ασχολούμενοι με εσωτερικές ισορροπίες αιρέσεων, οι οποίες, όπως έλεγε ο Μαρξ, με την ανάπτυξη του εργατικού κινήματος τείνουν να μετατραπούν σε αντιδραστικές. Μέτωπο τώρα, λοιπόν."

Όταν τα ίδια ακριβώς πράγματα τα λέει ο Καζάκης είναι ακροδεξιός (άσχετα αν υπάρχει διαφωνία στο χαρακτήρα του Μετώπου, δηλαδή εθνικοαπελευθερωτικό ή αριστερό)...

Αλλά βέβαια το μόνο που ενδιαφέρει την ηγεσία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι να έχει μία και καλά "προσωπικότητα" στο επικρατείας... από κει και πέρα ας γαβγίζει όσο θέλει!

Ολόκληρο το άρθρο:

Η αναγκαιότητα άμεσης συγκρότησης ενός πολιτικού Μετώπου των δυνάμεων της Ριζοσπαστικής Αριστεράς προκύπτει από: Το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κάθε μέρα που περνάει αποδεικνύει σε όλα τα πεδία ότι το μόνο που τον απασχολεί είναι να κατακτήσει την κυβερνητική εξουσία, απεμπολώντας προς τούτο και τα τελευταία ίχνη συγκρουσιακής διάθεσης.

Το γεγονός ότι το ΚΚΕ και μετά την αλλαγή του γ.γ. της Κ.Ε. του συνεχίζει ακάθεκτα να κυριαρχείται από τη λογική «το μοναστήρι να 'ναι καλά» και από τη μη κάλυψη του κενού ανάμεσα στον παραμορφωμένο σοσιαλισμό, που πρεσβεύει, και τις συνδικαλιστικού τύπου διεκδικήσεις, τις οποίες και φρενάρει πιο εσπευσμένα όταν δεν τις ελέγχει.

Το γεγονός ότι οι συνιστώσες της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, η κάθε μία από μόνη της, αδυνατούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των καιρών.

Το γεγονός ότι η αυθόρμητη λαϊκή συνείδηση -και κατ' επέκταση το αυθόρμητο μαζικό κίνημα- όχι μόνον δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα επαναστατικοποιηθεί, αλλά πολύ εύκολα μπορεί να παρασυρθεί από τον κατ' επίφαση φασιστικό αντισυστημισμό, ο οποίος αλωνίζει, και επειδή απουσιάζει μια ισχυρή αντισυστημική Αριστερά.

Από την αναγκαιότητα να ανοίξουμε το δρόμο προς το σοσιαλισμό, μέσα από τη διαμόρφωση ενός νέου Είναι, που θα πείθει ότι υπάρχει λύση εκτός των σημερινών τειχών. Το Μέτωπο αυτό θα πρέπει να λαμβάνει υπόψη του το επίπεδο συνειδητότητας των λαϊκών μαζών -δίχως να υποτάσσεται σε αυτό- και να επιδιώκει να το ανυψώσει σε ένα ανώτερο επίπεδο.

Από αυτήν τη σκοπιά θα πρέπει να αξιοποιηθούν κυρίως:

- το γεγονός ότι η κρίση αποσαθρώνει την αντικειμενική βάση της συναινετικής αποδοχής της αστικής κυριαρχίας,

- το γεγονός ότι η ένταση του αυταρχισμού συμβάλλει στην αποκάλυψη του κίβδηλου χαρακτήρα της αστικού τύπου λαϊκής κυριαρχίας,

- το γεγονός ότι αμφισβητείται από όλο και ευρύτερες μερίδες του πληθυσμού ο ρόλος των αγορών και δη του τραπεζικού κεφαλαίου,

- το γεγονός ότι η απόρριψη της Ε.Ε. τείνει να γίνει πλειοψηφική σε ευρωπαϊκό επίπεδο, κάτι που μπορεί να αποτελέσει ένα από τα θεμέλια ενός σύγχρονου διεθνισμού.

Το Μέτωπο αυτό δεν έχει νόημα και δεν θα έχει παρά αμυδρή απήχηση στις λαϊκές μάζες, στο βαθμό που το πρόγραμμά του δεν προτείνεται να υλοποιηθεί από μια αριστερή ριζοσπαστική κυβέρνηση στην οποία θα συμμετέχουν οι συνιστώσες του.

Μια τέτοια κυβέρνηση είναι σαφές ότι δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν στηρίζεται από ένα ισχυρό πλειοψηφικό λαϊκό κίνημα. Σε αυτήν την κατεύθυνση όμως και μια εκλογική επιτυχία του Μετώπου μπορεί να παίξει θετικό, προωθητικό ρόλο.

Αυτή η κυβέρνηση, καθώς και το Κοινοβούλιο που θα τη στηρίζει, πέρα από το ότι μπορεί να συνυπάρχει αρμονικά με δομές λαϊκής εξουσίας, μπορεί άμεσα να λάβει μέτρα που θα ουσιαστικοποιούν τη λαϊκή κυριαρχία, όπως τη συνεχή εναλλαγή των μελών της, τη δυνατότητα ανάκλησής τους, την αμοιβή τους με ένα μέσο εργατικό μισθό, την πλήρη διαφάνεια των αποφάσεών της, τη διεύρυνση της συμμετοχής στη λήψη των αποφάσεων πέρα από το στενό ορίζοντα των εκλογών, την ανάπτυξη μορφών άμεσης δημοκρατίας .

Το πρόγραμμα ενός τέτοιου αντιιμπεριαλιστικού, αντικαπιταλιστικού Μετώπου μπορεί να είναι αυτό που λίγο-πολύ με διαφορετικούς τόνους και διαφορετική φρασεολογία προτείνουν δυνάμεις της Ριζοσπαστικής Αριστεράς όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το ΜΑΑ, ο Εργατικός Αγώνας, άλλες δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, ανένταχτοι αριστεροί, και στην ουσία υποστηρίζει ένας κόσμος που για διάφορους λόγους παραμένει στον ΣΥΡΙΖΑ ή στο ΚΚΕ. Και είναι βέβαιο ότι η απόφαση για τη συγκρότησή του θα διαμορφώσει μια δυναμική πολύ πιο ισχυρή από αυτό το άθροισμα.

Δεν έχουμε την πολυτέλεια να χάσουμε κι άλλο χρόνο ασχολούμενοι με εσωτερικές ισορροπίες αιρέσεων, οι οποίες, όπως έλεγε ο Μαρξ, με την ανάπτυξη του εργατικού κινήματος τείνουν να μετατραπούν σε αντιδραστικές. Μέτωπο τώρα, λοιπόν.