«Ηγέτιδα τάξη»

Πηγή: ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ-ΕΠΑΜ

“Δεν είμαστε συντεχνία, είμαστε ηγέτιδα τάξη” περηφανεύτηκε πρόσφατα ο πρόεδρος του ΣΕΒ αναφερόμενος φυσικά στους βιομήχανους και επίσης -υποθέτω- εκπροσωπώντας ταυτόχρονα και τους τραπεζίτες και τους μεγαλέμπορους αφού οι τρεις κλάδοι του κεφαλαίου στην εξέλιξή του (στα πόκεμον “εξέλιξη” αποκαλείται η τερατογένεση) γίνονται όλο και περισσότερο “ένα”.

Ε όχι και “ηγέτιδα τάξη”, κ. πρόεδρε! Για να είναι μια τάξη ηγέτιδα πρέπει οι υπόλοιπες κοινωνικές τάξεις και κοινωνικά στρώματα να αναγνωρίζουν σ’ αυτή το δικό τους μέλλον, τη δική τους προοπτική σε όλες της τις διαστάσεις: οικονομικές, ιδεολογικές, πολιτισμικές, ηθικές κλπ, και να την ακολουθούν στο δρόμο που χαράζει. Για να είναι μια τάξη ηγέτιδα, πρέπει οι απαιτήσεις της κι οι στόχοι της να ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις και τους στόχους της κοινωνικής πλειοψηφίας,....
πρέπει μέσα από την υλοποίηση των πρώτων να υπηρετούνται κι οι δεύτεροι, και πρέπει γι’ αυτό η κοινωνική πλειοψηφία να την αναγνωρίζει σαν τάξη που ο κοινωνικός της ρόλος την καθιστά ηγέτιδα.

Όμως ποια γενικότερη κοινωνική προοπτική μπορεί να υπηρετηθεί από τον αρχικό και ταυτόχρονα τελικό λόγο ύπαρξης της τάξης των βιομηχάνων που συνίσταται σε ένα και μόνο πράγμα: στα λεφτά. Κι όχι τα “λεφτά” γενικά και αόριστα, αλλά τα λεφτά που βγαίνουν από τις τσέπες τους για να επιστρέψουν στις ίδιες τσέπες σαν περισσότερα λεφτά περνώντας στο ενδιάμεσο στάδιο από τη μηχανή του κοινωνικού μόχθου, του μόνου ικανού να μετατρέπει το χρήμα σε περισσότερο χρήμα, σε τόσο περισσότερο χρήμα όσο λιγότερο αυτός ο κοινωνικός μόχθος αμείβεται με τους καρπούς των έργων του.

Ποια γενικότερη κοινωνική οικονομική προοπτική μπορεί να υπηρετηθεί από αυτόν τον αποκλειστικό λόγο ύπαρξης της τάξης των βιομηχάνων: την ιδιοποίηση της χρηματικής συσσώρευσης μέσω της ιδιοποίησης του κοινωνικού μόχθου; Η προοπτική της δουλειάς με όρους δουλείας; Του μεροκάματου στα όρια της επιβίωσης και κάτω απ’ αυτά;  Των απολύσεων και της ανεργίας, της εξαθλίωσης και της πείνας, όποτε την τάξη των βιομηχάνων δεν την συμφέρει πια η παραγωγή γιατί κερδίζει περισσότερα πουλώντας τα έτοιμα; Της εξαφάνισης της μάζας των μικροπαραγωγών μέσα στο υπερσυσσωρευμένο κεφάλαιο που μονοπωλεί η τάξη των βιομηχάνων; Της απαλλοτρίωσης των κοινωνικών και φυσικών πόρων για τον πλουτισμό μιας τάξης σε βάρος της κοινωνίας, ή έστω, σε βάρος της υπόλοιπης κοινωνίας εφόσον ο κ. πρόεδρος επιμένει ότι και η τάξη του ανήκει σ’ αυτήν; Της μετατροπής κάθε διαθέσιμου κοινωνικού κεφαλαίου σε ατομικά ιδιοποιημένο κεφάλαιο της τάξης των βιομηχάνων;  Των αδιεξόδων στα οποία οδηγείται η κοινωνία υποτασσόμενη στον ανταγωνισμό των ξεχωριστών μελών της τάξης των βιομηχάνων αντί στον δικό της προγραμματισμό ικανοποίησης των κοινωνικών αναγκών;

Ποια κοινωνική ιδεολογική, πολιτισμική, ηθική προοπτική μπορεί να υπηρετηθεί από την υπέρτατη αξία, το υπέρτατο ιδανικό της τάξης των βιομηχάνων: τα λεφτά, το χρήμα, τον ατομικό πλουτισμό; Η προοπτική της εξάπλωσης του ατομικού ανταγωνισμού σε όλη την έκταση της κοινωνίας, του ατομικού και κοινωνικού κυνισμού, της εκμηδένισης κάθε ηθικής αναστολής, της συνειδησιακής εκπόρνευσης, της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο σαν υπέρτατη αρχή και αξία;

“Ρητορικά” τα ερωτήματα φυσικά, εφόσον  και οι απαντήσεις καθορίζονται από ταξική σκοπιμότητα, αυτό όμως δεν αναιρεί το γεγονός ότι κάποιες απαντήσεις δεν είναι και κάποιες άλλες είναι αληθινές. Δεν αναιρεί επίσης το γεγονός ότι κάθε άνθρωπος, ανεξάρτητα από την ταξική του θέση που ας το δεχτούμε: δεν την διάλεξε, εφόσον δεν διακατέχεται από ταξική τύφλωση είναι σε θέση να δώσει τις αληθινές απαντήσεις. Να δώσει εν τέλει την αληθινή απάντηση στο ερώτημα: πού οδηγεί ο καπιταλισμός την κοινωνία, της χώρας και συνολικά την ανθρώπινη κοινωνία, και ποιά άλλη διέξοδος υπάρχει από αυτό το δρόμο εκτός από τη διέξοδο όπου η κοινωνία θα παράγει για την ικανοποίηση των δικών της αναγκών κι όχι ενός ελάχιστου τμήματος της, και θα ιδιοποιείται η ίδια τους καρπούς της εργασίας της κι όχι ένα ελάχιστο τμήμα της.

Όχι λοιπόν “ηγέτιδα” τάξη… Άρχουσα τάξη, κυρίαρχη ή επικυρίαρχη ναι, εφόσον η ιδιοκτησία των μέσων της κοινωνικής παραγωγής της επιτρέπει αυτό τον ρόλο. Ηγέτιδα τάξη της κοινωνίας όμως όχι, γιατί καμία κοινωνία δεν θα μπορούσε ούτε θα μπορέσει ποτέ να έχει ως “ηγέτιδα” μια τάξη που η ύπαρξή της όλο και περισσότερο αντιστρατεύεται την ικανοποίηση των δικών της, των κοινωνικών αναγκών, των αναγκών που η ικανοποίησή τους αποτελεί προϋπόθεση για την ύπαρξη κάθε κοινωνίας, για την ανάπτυξή της σαν κοινωνία κι όχι για την αποσύνθεσή της και το όλο και βαθύτερο της σάπισμα.

Ηγέτιδα τάξη! Το ίδιο νόμιζε για τον εαυτό της κι η αριστοκρατία των γαιοκτημόνων έως ότου οι αστικές επαναστάσεις διέψευσαν την αυταπάτη της κι αποκάλυψαν την φύση της ως μιας απλής ιδιοκτησιακής “συντεχνίας”. Κι ας θεωρούσε ο Μαρξ τη γεωργία, όπως και τη βιομηχανία και γενικά την κοινωνική παραγωγή “εκδήλωση των πιο ουσιαστικών δυνάμεων του ανθρώπου”. Ίσα-ίσα πρόκειται ακριβώς γι’ αυτό: Για το γεγονός ότι την “εκδήλωση της πιο ουσιαστικής δύναμης” του ανθρώπου  που παράγει, την ιδιοποιείται η κοινωνική τάξη που δεν παράγει αλλά απλώς κατέχει τα μέσα παραγωγής. Για το γεγονός ότι η “εκδήλωση της πιο ουσιαστικής δύναμης του ανθρώπου” μονοπωλείται από την τάξη αυτή, την τάξη των βιομηχάνων, την τάξη των καπιταλιστών.

YΓ. Για την “αριστερή”, εκ μέρους του κ. Τσίπρα, “απάντηση” μέσω της “παράφρασης” του Λένιν στη μεταχείριση του Μαρξ από τον πρόεδρο του ΣΕΒ  μάλλον δεν αξίζει τον κόπο ν’ ασχοληθεί κανείς, γιατί δεν αξίζει δεκάρα. “Παραφράζοντας” απλά τη φράση του Τσίπρα θα μπορούσε ίσως να αποδοθεί το νόημα της καλύτερα ως εξής: “Να τι τον κάνω εγώ τον Λένιν, κύριε πρόεδρε”.

από το «Διέξοδος» μέσω «tvxs.gr»