Θέμα χρόνου η χρεωκοπία (Πριν, 18 Σεπτέμβρη 2011)

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ,
ΦΑΝΗΣ ΠΑΠΑΔΑΤΟΣ

Οι γαλλικές τράπεζες το τελευταίο θύμα

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΜΕΡΚΕΛ

Προσωρινό ανάχωμα στην επέκταση της οικονομικής κρίσης δημιούργησαν οι μεγαλύτερες κεντρικές τράπεζες του κόσμου με τη συντονισμένη παρέμβασή τους την Πέμπτη. 

Αντιγράφοντας μια μέθοδο που χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το 2008, στο απόγειο της τρέχουσας κρίσης, οι κεντρικές τράπεζες των ΗΠΑ, της Αγγλίας, της Ιαπωνίας, της Ελβετίας και μαζί η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα κάλυψαν με δολάρια τη ρευστότητα που ζητούσαν οι τράπεζες, αποτρέποντας την πιστωτική ασφυξία που θα μπορούσε να οδηγήσει ακόμη και στην αναστολή των τραπεζικών δραστηριοτήτων, λόγω έλλειψης ρευστού. Το χέρι βοήθειας των κεντρικών τραπεζών στράφηκε πρώτα και κύρια προς τις γαλλικές τράπεζες που έχουν εξελιχθεί στο τελευταίο θύμα της κρίσης στην ευρωζώνη. Η υποβάθμισή τους από τους οίκους αξιολόγησης πιστοληπτικής ικανότητας δικαιολογήθηκε στη βάση της έκθεσής τους στο ελληνικό δημόσιο χρέος και επίσης στην ελληνική τραπεζική αγορά, λόγω των σημαντικών εξαγορών που πραγματοποίησαν τα προηγούμενα χρόνια (Societe Generale τη Γενική και Credit Agricole την Εμπορική Τράπεζα). Οι ζημιές που καταγράφουν οι δύο παραπάνω τράπεζες μαζί με τηνBNPParibas φθάνουν ακόμη και στο 50% της αξίας της μετοχής τους το τελευταίο μήνα ή από την αρχή του χρόνου, ενώ σε πρωτοφανή επίπεδα έχει φθάσει και η ασφάλισή τους απέναντι στο ενδεχόμενο χρεοκοπίας (CDS). Σε κάθε περίπτωση η θέση τους στην διεθνή αγορά έχει κλονιστεί μάλλον ανεπανόρθωτα.

Το πλήγμα που δέχτηκαν οι γαλλικές τράπεζες αναζωπύρωσε τις φήμες γα τη ελληνική χρεοκοπία ακριβώς τη στιγμή που η ίδια η Άνγκελα Μέρκελ επιχειρούσε να τις εκτονώσει, αποσυνδέοντάς τις από τις προθέσεις της κυβέρνησης και αποδίδοντάς τις στον αντικαγκελάριο της Γερμανίας και υπουργό Οικονομικών, Φίλιπ Ρέσλερ, επ’ αφορμή δηλώσεις του ότι δε χρειάζεται να υπάρχουν ταμπού στη διαμάχη για την κρίση του ευρώ. Αν δηλαδή παραστεί ανάγκη να οδηγηθεί σε συντεταγμένη χρεοκοπία η Ελλάδα, να πεταχτεί, ήταν η άποψη του ηγέτη του κόμματος των Ελεύθερων Δημοκρατών που αποδόθηκε στις απογοητευτικές επιδόσεις του κόμματός του στις τελευταίες δημοσκοπήσεις, βάσει των οποίων είναι αδύνατο να ξεπεράσει το κατώφλι του 5% και να ξαναμπεί στη Βουλή.

Ωστόσο, ακόμη και οι δηλώσεις της Μέρκελ δεν προκάλεσαν εφησυχασμό, αλλά επιβεβαίωση των ανησυχιών για την πορεία της ελληνικής οικονομίας, που αναπότρεπτα οδηγείται σε μια μεγάλης έκτασης αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους της, κατά πάσα πιθανότητα της τάξης του 50%. 

• Η βαθιά ύφεση της ελληνικής οικονομίας, ως αποτέλεσμα της πιστής εφαρμογής των Μνημονίων, μειώνει τα φορολογικά έσοδα, αυξάνει το έλλειμμα και οδηγεί σε εκτροχιασμό το πλάνο κάλυψης των χρηματοδοτικών αναγκών. Αποτέλεσμα αυτών είναι η χρεοκοπία, την οποία έχει ήδη επεξεργαστεί ως σενάριο το Βερολίνο, ενημερώνοντας ταυτόχρονα και τις Βρυξέλλες, σύμφωνα με το γερμανικό περιοδικό Σπίγκελ.

• Τα σενάρια για κούρεμα του δημόσιου χρέους κατά 50% αποτελούν ομολογία για τον ανέφικτο χαρακτήρα της αποπληρωμής όλου του χρέους

Λάδι στη φωτιά της συζήτησης για ενδεχόμενη ελληνική χρεοκοπία έριξε πρώτα και κύρια η πληροφορία του περιοδικού Σπίγκελ ότι αξιωματούχοι του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών έχουν ήδη επεξεργαστεί τα σενάρια με τις επιπτώσεις από μια πιθανή ελληνική χρεοκοπία. Το γερμανικό περιοδικό μάλιστα ανέφερε πως έκριναν ότι οι επιπτώσεις είναι «διαχειρίσιμες», ενώ ενημέρωσαν και τις Βρυξέλλες για τα πορίσματά τους. Το ότι δεν πρόκειται μόνο για την απελπισμένη προσπάθεια ενός «καμένου» πολιτικού να χαϊδέψει τα συντηρητικά αντανακλαστικά των γερμανών ψηφοφόρων φάνηκε επίσης από το γεγονός ότι αντίστοιχες εμπρηστικές δηλώσεις έκανε κι ο υπουργός Οικονομίας, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ενώ σύμφωνα πάλι με το δημοσίευμα του Σπίγκελ οι επιπτώσεις από μια ελληνική χρεοκοπία συζητήθηκαν σε γεύμα που οργανώθηκε στο Βερολίνο από τον γερμανό υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας με καλεσμένους τους ομολόγους του της Φινλανδίας και της Ολλανδίας.

Το θέμα λοιπόν της χρεοκοπίας έχει τεθεί. Από αυτούς μάλιστα που ανέλαβαν εργολαβικά τη “διάσωση” της ελληνικής οικονομίας τα δύο τελευταία χρόνια παίρνοντας το δημόσιο χρέος από το 115% τον Οκτώβριο του 2009 (όταν αποφασίστηκε η υπαγωγή της Ελλάδας στο ΔΝΤ σύμφωνα με τον υφυπουργό Οικονομικών Φίλιππο Σαχινίδη) και φθάνοντάς το στο 172%, όπου θα φθάσει το 2012, σύμφωνα με την έκθεση του γραφείου προϋπολογισμού της Βουλής. Μια έκθεση που στοίχισε την θέση της επικεφαλής του. Δεν ήταν όμως και η μοναδική λογιστική απάτη του ΠΑΣΟΚ για να εμφανίσει ως αναγκαία τη προσφυγή στον μηχανισμό ΔΝΤ – ΕΕ. Την Πέμπτη η καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, Ζωή Γεωργαντά, μέλος της διοίκησης της στατιστικής υπηρεσίας αποκάλυψε δημόσια ότι με τεχνητούς τρόπους, ως αποτέλεσμα λαθροχειριών δηλαδή, διογκώθηκε το δημοσιονομικό έλλειμμα του 2009 για να φτάσει στο 15,4%, τσουβαλιάζοντας και δαπάνες που δεν έπρεπε να περιληφθούν σε αυτά τα κονδύλια. Το σχέδιο ήταν το ελληνικό έλλειμμα να υπερβαίνει ακόμη και το έλλειμμα της Ιρλανδίας, που έφθανε το 14%, έτσι ώστε να καμφθούν οι όποιες αντιδράσεις απέναντι στα μέτρα λιτότητας που επιβλήθηκαν. Το πόσο βαριά εκτεθειμένη είναι η συμμορία του ΠΑΣΟΚ φάνηκε από την απόφαση της κυβέρνησης να πάψει τα 6 από τα 7(!) μέλη της διοίκησης της στατιστικής υπηρεσίας αφήνοντας στη θέση του μόνο τον πρόεδρό της, Ανδρέα Γεωργίου, που πριν έρθει στην Ελλάδα πέρυσι, εργαζόταν στο ΔΝΤ! Πραγματικά, όσο περνάει ο καιρός κι αρχίζουν να επιβεβαιώνονται οι χειρότερες υποψίες, αποκαλύπτεται το μέγεθος της πολιτικής και οικονομικής απάτης που στήθηκε από την κυβέρνηση Παπανδρέου για να οδηγηθεί τελικά η Ελλάδα στη χρεοκοπία.

Η χρεοκοπία επομένως είναι καθαρό αποτέλεσμα της πολιτικής του Μνημονίου. Δεν θα έλθει λόγω της ανεπαρκούς ή καθυστερημένης εφαρμογής του όπως λένε οι Γερμανοί και τα τσικό τους στο υπουργικό συμβούλιο, αλλά εξ’ αιτίας της απαρέγκλιτης και πιστής εφαρμογής του. Μόνο που η επιβολή του Μνημονίου είχε κι ορισμένες παράπλευρες απώλειες, όπως η απρόβλεπτου βάθους ύφεση, που το τελευταίο τρίμηνο έφθασε το 7,3%, με αποτέλεσμα η  ύφεση για όλο το έτος να φθάσει στο 5,3% και όχι 3,8% όπως αρχικά υπολόγιζαν. Σε ένα τέτοιο βούρκο ύφεσης ποιά πρόβλεψη για φορολογικά έσοδα μπορεί να σταθεί; Τα προϋπολογισθέντα έσοδα δίνουν τη θέση τους σε μαύρες τρύπες βάθους 4,8 δισ. ευρώ για το 8μηνο Ιανουαρίου – Αυγούστου, με αποτέλεσμα το έλλειμμα να βρίσκεται στο 8,2%, σχεδόν εκεί δηλαδή που κυμαινόταν και το 2009, όταν ήταν στο 8%!

Το θέμα όμως είναι πως τα μειωμένα φορολογικά έσοδα δημιουργούν χρηματοδοτικά κενά, οδηγώντας στο ναυάγιο το «πρόγραμμα σωτηρίας». Η ανακοίνωση από το Βαγγέλη Βενιζέλο του νέου φόρου στα ακίνητα, ύψους 2 δισ. ευρώ για φέτος κι άλλα 2 δισ. για τον επόμενο χρόνο επιχείρησε να καλύψει αυτό το κενό. Μάταια όμως. Όχι μόνο επειδή η είσπραξή του είναι αμφίβολη, λόγω των λαϊκών αντιδράσεων, αλλά γιατί η περιδίνηση της ελληνικής οικονομίας στην ύφεση δημιουργεί την μια μαύρη τρύπα μετά την άλλη, επιτείνοντας τις ανησυχίες για τον τρόπο με τον οποίο θα καλυφθούν τα χρηματοδοτικά κενά.

Ανοίγοντας μια παρένθεση, είναι περιττό να πούμε πως το ανέβασμα των τόνων κάθε φορά από το Βερολίνο και της Βρυξέλλες για τον κίνδυνο χρεοκοπίας αποτελεί πρώτης τάξης δικαιολογία για την επιβολή νέων μέτρων. Κάθε φορά που Βερολίνο και Βρυξέλλες δείχνουν τα δόντια τους, η κυβέρνηση Παπανδρέου σαν υπάκουο σκυλάκι, με τη βοήθεια φυσικά και του φιλικού της Τύπου, αναγγέλλει νέα αντιλαϊκά μέτρα. Πρόβλημα ωστόσο υφίσταται και το έχουν δημιουργήσει η Τρόικα με την κυβέρνηση από κοινού.

Δεύτερη αιτία που δυναμιτίζει τα σχέδια διάσωσης είναι οι περίφημες εγγυήσεις που προβλέπονται στη συμφωνία της 21^ης Ιουλίου. Η βιασύνη ειδικά του Βαγγέλη Βενιζέλου να υπογράψει διμερή συμφωνία με την Φινλανδία άνοιξε την όρεξη και σε άλλες χώρες της ευρωζώνης να πάρουν ανταλλάγματα για να προχωρήσουν στην εκταμίευση της δικής τους συμμετοχής που θα επιτρέψει την δανειοδότηση της Ελλάδας με το δεύτερο δάνειο ύψους 110 δισ. ευρώ.

Η τρίτη αιτία που δείχνει και το βάθος των αντιφάσεων σχετίζεται με την αναδιάρθρωση του χρέους που κατέχουν οι ιδιωτικές τράπεζες, στο βαθμό που παρότι μακροπρόθεσμα είναι επωφελές για τα ταμεία τους, άμεσα διαταράσσει επικίνδυνα τους ισολογισμούς τους. Υπ’ αυτό το πρίσμα η ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων που αναμένεται για την επόμενη εβδομάδα και η ευτυχής κατάληξη του στόχου της κυβέρνησης είναι αμφίβολο αν θα γιορταστεί απ’ όλους.

Τέλος, υπάρχει και μια άλλη, σημαντικότερη αιτία που σχετίζεται και αυτή με όσα προβλέπει η συμφωνία της 21^ης Ιουλίου. Οι υπολογισμοί των Γερμανών για ένα αναγκαίο κούρεμα του δημόσιου χρέους της τάξης του 50%, πέραν του κουρέματος της τάξης του 21% που προβλέπει η συμφωνία και υλοποιείται υπό την επίβλεψη της Διεθνούς των Τραπεζών (IIF), αποδεικνύει ότι τα αρχικά σχέδια ήταν αερολογίες. Αποδεικνύει επίσης πόσο αυθαίρετες ήταν οι μεγαλοστομίες των γραικήλων της κυβέρνησης που υπόσχονταν πως η Ελλάδα θα εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της στο ακέραιο. «Ακόμη και παράνομο να είναι το χρέος εμείς θα το πληρώσουμε» έλεγε ο Γ. Παπακωνσταντίνου όταν ήταν στο υπουργείο Οικονομικών, για να έρθουν τώρα οι Γερμανοί και να κρίνουν ότι αυτό το χρέος των 350 δισ. ευρώ δεν μπορεί να πληρωθεί. Γιατί, πίσω από τους υπολογισμούς τους για ένα αναγκαίο κούρεμα της τάξης του 50% κρύβεται ένας ψυχρός υπολογισμός ότι δημόσιο χρέος ύψους 350 δισ. ευρώ για μια χώρα που βρίσκεται σε διαδικασία συρρίκνωσης δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί.

Οι παραπάνω αποτυχίες παίρνουν ασυνήθιστα απειλητικές διαστάσεις λόγω της μετατροπής της κρίσης κρατικών χρεών σε κρίση της πραγματικής οικονομίας που απειλεί το ευρωπαϊκό και παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα (όπως έδειξε η παρουσία του αμερικανού υπουργού Οικονομικών, Τίμοθι Γκάιτνερ στη προχθεσινή σύνοδο του Γιούρογκρουπ στην Πολωνία) με μια νέα τραπεζική κρίση αντίστοιχη του 2009. Γι’ αυτό το λόγο επείγει η διαχείριση του «ελληνικού ζητήματος», φέρνοντας στο τραπέζι όλα τα πιθανά σενάρια, από την χρεοκοπία της Ελλάδας μέχρι και την έξοδο από το ευρώ.

Βερολίνο και Βρυξέλλες προφανώς δεν επιδιώκουν την πάση θυσία έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη κι αυτό για πολλούς λόγους. Πρώτο, επειδή όσο η Ελλάδα είναι εντός του ευρώ οι χώρες του κέντρου εξάγουν τα προϊόντα τους απρόσκοπτα. Δεύτερο, μια πιθανή έξοδος της Ελλάδας θα άνοιγε το δρόμο για να ακολουθήσουν κι άλλες χώρες, καθώς τότε, όταν θα είχε «σπάσει το ταμπού» η ευρωζώνη δεν θα ήταν μια σταθερή νομισματική ένωση, αλλά μια χαλαρή ζώνη εναλλασσόμενου εύρους, ανάλογα με την οικονομική συγκυρία. Τρίτο, μια πιθανή έξοδο της Ελλάδας αναπόφευκτα θα οδηγούσε σε μείωση την συναλλαγματική ισοτιμία του ευρώ έναντι του δολαρίου, υπονομεύοντας το στόχο του Βερολίνου για συνεχή του ανατίμηση έτσι ώστε να αποδεικνύεται μια επωφελή τοποθέτηση για κάθε επενδυτή. Από την άλλη, η αποχώρηση της Ελλάδας από την ευρωζώνη θα αποδειχθεί μονόδρομος και θα επιβληθεί ακαριαία από το Βερολίνο αν, πρώτο, αυτή η λύση διευκολύνει την διαχείριση της ευρωπαϊκής κρίσης και τη διάσωση του ευρώ, σε ότι αφορά την λειτουργία του σαν παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, καθώς τους είναι απολύτως απαραίτητο όσο και αναντικατάστατο εργαλείο, στον ανταγωνισμό τους με τα άλλα κέντρα του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού. Ιδιαίτερα καθώς η κρίση της ευρωζώνης έχει την τάση να επεκταθεί και να επιδεινωθεί. Δεύτερο, η Γερμανία δεν θα διστάσει να πετάξει έξω την Ελλάδα από την ευρωζώνη αν αυτή της η απόφαση οδηγήσει, με έναν συγκροτημένο τρόπο, στην δημιουργία ενός δεύτερου, εφαπτόμενου στον σκληρό πυρήνα του ευρώ και απολύτως εξαρτώμενου από αυτόν, οικονομικά και πολιτικά, κύκλου χωρών, (π.χ. Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία, ίσως ακόμα και Ισπανία στην πιο φιλόδοξη εκδοχή), εξασφαλίζοντας έτσι για τις ηγεμονικές δυνάμεις της ΕΕ, την επωφελή γι’ αυτές συνέχεια της ήδη δεσπόζουσας παρουσίας τους σε αυτές της οικονομίες και τη συνέχιση της απομύζησής τους.

Ο τρόπος δε, της εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη βρίσκεται, υπερβαίνοντας τις τεχνικές δυσκολίες που δημιουργεί η απουσία σχετικής πρόβλεψης στα καταστατικά κείμενα της ευρωζώνης: Κάνοντας μας τον βίο αβίωτο κι επιβάλλοντας την μια εξωφρενική απαίτηση μετά την άλλη, μέχρι να φύγουμε οικειοθελώς.

Τι θέλει να αποφύγει το Βερολίνο

ΠΑΥΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ ΜΕ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΤΟΥ ΟΦΕΙΛΕΤΗ ΚΑΙ ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΡΩ

Η Γερμανία δεν βρέθηκε προ απροόπτου κι αναγκάστηκε να αποδεχθεί δημόσια την ανάγκη κουρέματος του ελληνικού χρέους κατά 50%. Έγκαιρα, στη σύνοδος κορυφής της ΕΕ του Μαρτίου, είχε επιβάλλει να ψηφιστεί η διαδικασία της «συντεταγμένης χρεοκοπίας» και του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (EMS), που θα τεθούν σε λειτουργία τον Ιούλιο του 2013. Αυτό που δεν είχε προβλέψει η Γερμανία ήταν η υποτροπή της κρίσης που θα έφερνε αναγκαστικά πιο κοντά τις απαραίτητες αποφάσεις, οδηγώντας ακόμη και σε ταχύτερη εφαρμογή τους. Γιατί στις διορθωτικές δηλώσεις που έκανε η Μέρκελ, αυτό που διέψευσε δεν ήταν η χρεοκοπία, αλλά η ανεξέλεγκτη χρεοκοπία: «Σε μια νομισματική ένωση με 17 μέλη μπορούμε να έχουμε ένα σταθερό ευρώ αν αποφύγουμε ανοργάνωτες διαδικασίες», δήλωσε στο ραδιοφωνικό σταθμό του Βερολίνου – Βραδενβούργου. Και συνέχισε με τα εξής: «Είναι επομένως κορυφαία μας προτεραιότητα να αποφύγουμε μια ανεξέλεγκτη χρεοκοπία». Το διακύβευμα επομένως έγκειται στους όρους, το πλαίσιο της χρεοκοπίας και τις συνέπειες που θα σημάνει κι όχι αν θα γίνει. Αυτό προεξοφλείται ως βέβαιο από το Τέταρτο Ράιχ.

Δύο είναι τα ενδεχόμενα που θα ήθελε να αποφύγει το Βερολίνο κι η ελληνική αστική τάξη, φυσικά. Το πρώτο ενδεχόμενο είναι μια κατάσταση χάους με την κυβέρνηση να ανακοινώνει νύχτα αδυναμία εξυπηρέτησης των δανειακών της υποχρεώσεων, κάτω από την ανάγκη των άδειων ταμείων. Πρόκειται για μια απόφαση που θα δημιουργούσε ντόμινο ανεξέλεγκτων και απρόβλεπτων καταστάσεων σε μια αγορά ούτως ή άλλως χαοτική, ακόμη και σε κανονικές συνθήκες. Μια κατάσταση εν ολίγοις που θα δημιουργούσε σοβαρές ζημιές και θα έθετε σε κίνδυνο ακόμη και την ύπαρξη της ευρωζώνης.

Το δεύτερο ενδεχόμενο που θέλει να αποτρέψει είναι κι η μοναδική λύση στο πρόβλημα του δημόσιου χρέους, με γνώμονα τα συμφέροντα της λαϊκής πλειοψηφίας: Παύση πληρωμών και διαγραφή του δημόσιου χρέους με πρωτοβουλία του οφειλέτη, λογιστικός έλεγχός του ώστε να αποκαλυφθεί κάθε είδους παράνομο χρέος, έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ σε ένα πλαίσιο σύγκρουσης με τον ιμπεριαλισμό και το κεφάλαιο και εισαγωγή νέας νομισματικής μονάδας με ισοτιμία που θα ευνοεί την εγχώρια παραγωγή. Ουσιαστικές συνιστώσες αυτής της δυναμικής είναι η εθνικοποίηση των τραπεζών, η επιβολή εμποδίων στην κίνηση κεφαλαίων που θα αποτρέψει την μαζική έξοδό τους από την Ελλάδα και η άσκηση ενεργούς βιομηχανικής πολιτικής στην κατεύθυνση δημιουργίας θέσεων εργασίας, αναζωογόνησης της υπαίθρου, διατροφικής επάρκειας κ.λπ. Διαρκές ζητούμενο αυτής της δυναμικής πορείας δεν μπορεί να είναι παρά η αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου. Τουλάχιστον.

ΣΥΝΤΕΤΑΓΜΕΝΗ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ

Ιστορική αποτυχία της αστικής τάξης

ΠΤΩΣΗ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΚΟΣΤΟΥΣ 

Το βασικό περίγραμμα της “συντεταγμένης χρεοκοπίας” όπως την επιδιώκει ο γερμανικός ιμπεριαλισμός είναι ήδη γνωστό. Πρακτικά η μετατροπή της Ελλάδας σε προτεκτοράτο, όπου οι πιο σημαντικές αποφάσεις θα λαμβάνονται από την ίδια τη Γερμανία. Η εγκατάσταση στην Ελλάδα του Χορστ Ράιχενμπαχ, με καθήκοντα εκκαθαριστή που θα επιβλέψει τη διαδικασία πτώχευσης (αυτό είναι το πραγματικό του έργο κι όλα τα υπόλοιπα για την εκταμίευση των κοινοτικών κονδυλίων είναι προπέτασμα καπνού), μαζί με μια ομάδα 30 ακόμη τεχνοκρατών συμβολίζει τη νέα εποχή που ανατέλλει για τον ελληνικό καπιταλισμό. Η πρόθεσή του δε να δώσει προτεραιότητα στην περικοπή των δαπανών στην υγεία, την αλλαγή των εργασιακών σχέσεων και πάνω απ’ όλα στην προώθηση των Ειδικών Οικονομικών Ζωνών που θα μετατρέψουν την Ελλάδα σε Γουατεμάλα της Γερμανίας (δηλαδή μια απέραντη ζώνη φτώχειας όπου το εργασιακό, φορολογικό και περιβαλλοντικό δίκαιο θα το αποφασίζει μόνος του ο επενδυτής) δείχνουν πως θα είναι η επόμενη μέρα.

Εδώ αξίζει να αναφερθεί πως ήδη το Μνημόνιο έχει φέρει σε πέρας την πιο βρόμικη δουλειά, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά επίσης και στις άλλες δύο χώρες που υποβλήθηκαν στην χημειοθεραπεία των Μνημονίων: την Ιρλανδία και την Πορτογαλία. Σύμφωνα με στοιχεία που έδωσε η ευρωπαϊκή στατιστική υπηρεσία στην δημοσιότητα την Παρασκευή αυτές οι τρεις χώρες είναι οι μοναδικές σε όλη την ευρωζώνη και την ΕΕ όπου το ωριαίο κόστος εργασίας κατέγραψε πτώση το δεύτερο τρίμηνο του 2011, σε σχέση με το προηγούμενο τρίμηνο. Να σημειωθεί δε πως δεν είναι η πρώτη φορά. Όλες οι έρευνες εργατικού κόστους το τελευταίο διάστημα καταγράφουν αντίστοιχη υποχώρηση. Συγκεκριμένα, στην Ελλάδα που κρατάει τα σκήπτρα της σύνθλιψης των αμοιβών το εργατικό κόστος μειώθηκε κατά 3,7%, στην Ιρλανδία κατά 3,5% και στην Πορτογαλία και 0,8%, όταν στην ευρωζώνη και την ΕΕ κατά μέσο όρο αυξήθηκε κατά 3,6% και 3,4%! Φαίνεται έτσι ποιό ήταν το ζητούμενο των Μνημονίων και των στατιστικών απατών που έκαναν τα λαμόγια του ΠΑΣΟΚ για να εμφανίσουν το δημοσιονομικό έλλειμμα εκτός ελέγχου. Ζητούμενο ήταν η αναίρεση εργατικών κατακτήσεων δεκαετιών και η συντριβή μισθών και ημερομισθίων. Τι σημασία έχει λοιπόν αν το δημοσιονομικό έλλειμμα παραμένει εκεί που ήταν το 2009, παρά τις τρομακτικές περικοπές κοινωνικών δαπανών; Αλλού στόχευαν οι περικοπές.

Παρόλα αυτά η μετατροπή της Ελλάδα σε αποικία της Γερμανίας, όπως θα συμβεί υπό το καθεστώς της “συντεταγμένης χρεοκοπίας”, παρά τα κέρδη που σηματοδοτούν για το κεφάλαιο οι μειώσεις μισθών και ημερομισθίων, δε σημαίνει ότι η αστική τάξη της Ελλάδας δεν βιώνει μια κραυγαλέα, ιστορικών διαστάσεων αποτυχία, που καθιστά την κυριαρχία της πολύ πιο αδύναμη, πολύ πιο τρωτή και ασταθής απέναντι στον προαιώνιο αντίπαλό της. Ο ελληνικός καπιταλισμός επιλέγει ωστόσο την “συντεταγμένη χρεοκοπία” γιατί εξασφαλίζει το μικρότερο δυνατό κόστος έναντι του μεγαλύτερου δυνατού οφέλους, που είναι η πάση θυσία παραμονή στο ευρώ και τον σκληρό πυρήνα της ΕΕ. Τόσο το αστικό πολιτικό σύστημα (κυβέρνηση – αντιπολίτευση), όσο και η άρχουσα τάξη, θεωρούν ότι με τον τρόπο αυτό θα καταφέρουν να ρίξουν ολοκληρωτικά το βάρος της κρίσης στους εργαζόμενους και με τη θυσία της δημόσιας περιουσίας και των λιγότερο ισχυρών κεφαλαίων, θα προστατέψουν στο μέτρο του δυνατού τα συμφέροντα της κυρίαρχης μερίδας του ελληνικού κεφαλαίου. Αυτή είναι η λογική της οργανωμένης-συντεταγμένης χρεοκοπίας μιας χώρας, που από ότι φαίνεται θα κάνει την παγκόσμια πρεμιέρα της στη χώρα μας. Ως οργανωμένη χρεοκοπία δηλαδή μπορεί να οριστεί η μεταφορά του εταιρικού πτωχευτικού δικαίου στο επίπεδο του έθνους-κράτους. Η νομολογία του εταιρικού πτωχευτικού δικαίου επιδιώκεται ουσιαστικά να αντικαταστήσει το δημόσιο διεθνές δίκαιο που διέπεται από την αρχή της κρατικής κυριαρχίας.