Παρασκευή 25 Απριλίου 2014

Κ. Αλέξης: Ο Πολιτικός Στόχος των Ευρωεκλογών και ο Αγώνας για την Ανατροπή


του Κώστα Αλέξη

Καμία τακτική και επιμέρους μάχη δεν έχει τη δική της αυταξία - όλες τους όμως, ανάλογα και με το χαρακτήρα τους, αποκτούν την ειδική τους αξία στα πλαίσια του πως μπορούν να υπηρετήσουν την ευρύτερη μάχη: τον αγώνα για την υπεράσπιση των συμφερόντων του λαού, τον αγώνα για την εγκαθίδρυση της δικής του εξουσίας αντιπαραθετικά στο σημερινό καθεστώς εκμετάλλευσης, καταλήστευσης, ταπείνωσης του λαού και κοινωνικής αδικίας.

Υπό αυτό το πλαίσιο η μάχη των φετινών Ευρωεκλογών έχει μια πρωτόγνωρη σημασία. Τούτο κυρίως με την έννοια ότι στα πλαίσια του παρατεταμένου πολέμου του λαού απέναντι στο κυβερνητικό κέντρο και τον δυτικό και ειδικότερα ευρώ(γερμανικό)επεκτατισμό, είναι η πρώτη φορά που είναι φανερό ότι οι πολιτικοί συσχετισμοί μπορούν να ανατραπούν. Αυτός είναι ο πρώτος στόχος. Αυτό είναι το ελάχιστο όριο που πρέπει να επιτευχθεί. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να βγει πρώτος με διαφορά που αναιρεί κάθε διάθεση αμφισβήτησης και συνολικά οι δυνάμεις της αριστεράς πρέπει να βγουν πολιτικά ισχυροποιημένες. Από την άλλη οι δυνάμεις του κυβερνητικού κέντρου θα πρέπει να βρεθούν στα τάρταρα και να αναζητούν τις ψήφους αποκλειστικά και μόνο σε ένα μειοψηφικό και πάνω από όλα πολιτικά και παραγωγικά παροπλισμένο κομμάτι του λαού.  Ένα τέτοιο αποτέλεσμα θα σημάνει σήμερα μια πρώτη σημαντική πολιτική ανατροπή, θα απελευθερώσει δυνάμεις και ελπίδες, θα επιτρέψει να δοθεί ο αγώνας του λαού από καλύτερη θέση.

Αυτός είναι ο πρώτος κομβικός στόχος και σήμερα οι τάσεις της κοινωνίας δείχνουν ότι μπορεί πέρα για πέρα να επιτευχθεί. Τούτο κύρια διότι οι κοινωνικές δυνάμεις του τόπου, η νεολαία και τα εργαζόμενα στρώματα έχουν κατά μεγάλη πλειοψηφία κατανοήσει ότι καμία ελπίδα δεν υπάρχει στις δυνάμεις του πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου, στις δυνάμεις που ξεπουλούν τη χώρα και θυσιάζουν τους ανθρώπους της. Παράλληλα και πρωτόγνωρα σημαντικά τμήματα - με διαφορετικές ταχύτητες και χρωματισμούς αλλά κοινές αγωνίες - βρίσκουν την ελπίδα στην προοπτική της αριστερής κυβέρνησης. Τούτο μάλιστα φαίνεται να έχει αντοχή και να ξεπερνά τις επιθέσεις του κυβερνητικού κέντρου και να είναι σθεναρό ακόμα και απέναντι στις υπαρκτές αδυναμίες, αντιφάσεις και λάθη της αριστεράς στον τόπο μας και του ΣΥΡΙΖΑ ιδιαίτερα σήμερα ως τη δύναμη την οποία προσεγγίζει κύρια η ανήσυχη και κοινωνική πλειοψηφία.

Υπάρχουν όμως τρεις καθοριστικές παράμετροι που μας επιβάλλουν να κοιτάξουμε πέραν της μάχης για την εκλογική νίκη με την έννοια της πολιτικής προβολής και της συζήτησης για τις αιχμές ή για την μία ή την άλλη επικοινωνιακή τακτική. Πιο συγκεκριμένα:

1) Εκλογική νίκη με χαρακτήρα θριάμβου προϋποθέτει τη διαμόρφωση όρων πολιτικής και οργανωτικής ηγεμονίας: θα πρέπει το πρόγραμμα της αριστεράς να δίνει όραμα και διέξοδο, να απαντά τα ερωτήματα και τις ανησυχίες του λαού ενώ παράλληλα θα πρέπει η προοπτική μιας άλλης ζωής και άλλης πολιτικής να γίνεται καθημερινή συζήτηση, υπόθεση των καθημερινών αριστερών ανθρώπων όπου ζουν, εργάζονται και δρουν, υπόθεση εν τέλει του ίδιου του λαού. Η κατάκτηση της πολιτικής ηγεμονίας απαιτεί πολιτική κατεύθυνση που συστρατεύει τις φίλες δυνάμεις και αποδομεί τις δυνάμεις του μνημονιακού στρατοπέδου.

2) Εκλογική νίκη με χαρακτήρα θριάμβου για τον λαό τον ίδιο και τα συμφέροντα του σημαίνει ότι η πολιτική δυναμική που διαμορφώνεται βασίζεται σε πρόγραμμα ριζοσπαστικής διεξόδου που δεν ταλαντεύεται μεταξύ της εξυπηρέτησης των αναγκών του λαού και του τόπου (παραγωγική ανασυγκρότηση, ανεξαρτησία, δημοκρατική αναγέννηση, οικοδόμηση κοινωνικού κράτους, διευρυμέννη αναδιανομή) και μεταφυσικού τύπου ιδεοληψιών (παραμονή στο Ευρώ με κάθε θυσία, άρνηση μονομερών ενεργειών για το χρέος). Σημαίνει παράλληλα πολιτική νίκη που την επόμενη μέρα δημιουργεί τους όρους για να ενισχυθεί ο ρόλος των οργανώσεων βάσης στην διαδικασία των αποφάσεων, σημαίνει ζωντανότερες και μαχητικότερες οργανώσεις βάσης με μορφή πρωτότυπη και ικανές να υποδεχτούν τα πρωτοπόρα τμήματα της νεολαίας και των εργαζομένων που θέλουν να βάλουν πλάτη για να γυρίσει ο τροχός και να αλλάξει το μέλλον του τόπου μας.

3) Εκλογική νίκη με χαρακτήρα θριάμβου που θα μείνει και θα ολοκληρωθεί σημαίνει ότι δίνεται με τρόπο που κοιτά στην επόμενη μέρα και όχι στην προηγούμενη. Αναζητά συμμαχίες εκεί που αυτές σχετίζονται με υπαρκτές κοινωνικές δυνάμεις, τμήματα της εργασίας που θέλουν να οικοδομήσουν μια άλλη πατρίδα, ομάδες του πολιτικού φάσματος που δεν παίζουν με το χρόνο και την εποχή αλλά δίνονται ολόψυχα στη μάχη του λαού. Αυτό δεν σημαίνει "κλείσιμο" και "στένεμα" της πολιτικής συμμαχιών σε ιδεολογικά πλαίσια λες και αυτό που έλειψε στον τόπο μας ήταν "ένας ακόμα που να τα λέει πιο καθαρά από τους υπόλοιπους". Σημαίνει όμως αρχές και αξίες, ένα πλαίσιο σταθερών που ορίζουν την κοινωνική και πολιτική πρακτική των ανθρώπων του αγώνα ακόμα και αν οι ιδεολογικές αναφορές αυτών διαφέρουν σημαντικά. Η εκλογική ανατροπή, ο εκλογικός θρίαμβος της αριστεράς εξάλλου δεν (πρέπει να) νοείται με τη λογική του κομματικού θριάμβου αλλά ως γιορτή των εργαζομένων, ως περαιτέρω δέσμευση της αριστεράς για να δώσει τον αγώνα για τον λαό - πλάι στον λαό.

Οι ειδικές αυτές πλευρές του πολιτικού στόχου των Ευρωεκλογών σημαίνουν παράλληλα ιεράρχηση ειδικών μετώπων και πτυχών της πολιτικής δράσης της αριστεράς. Αυτές κύρια είναι:

Η υπόθεση του Προγράμματος Ριζοσπαστικής Πολιτικής Διεξόδου: η οικοδόμηση μιας εναλλακτικής πολιτικής εξουσίας, το απαραίτητο βήμα για την ουσιαστική άνοδο της αριστεράς στο ρόλο της κυβέρνησης και το άνοιγμα του δρόμου για την κυριαρχία του λαού, προϋποθέτει ένα πολιτικό πρόγραμμα που βάζει τον τόπο άμεσα αλλά και μακροπρόθεσμα σε μια εναλλακτική τροχιά.

Οι αρχές ενός τέτοιου προγράμματος δεν μπορούν παρά να βρίσκονται στις αξίες της εθνικής ανεξαρτησίας, της λαϊκής κυριαρχίας, του δικαιώματος κάθε λαού να χαράσει αυτόνομα της οικονομική πολιτική της χώρας του σε συνδυασμό με μια διεθνή πολιτική αλληλοκατανόησης και αλληλεγγύης των λαών, την αλλαγή του παραγωγικού προτύπου της χώρας στην κατεύθυνση τη διαμόρφωσης της αναγκαίας βάσης οικονομικής αυτονομίας αλλά και την προνομιμοποίηση των πρωτοπόρων δυνάμεων του τόπου μας.

Στον πυρήνα αυτής της μάχης θα βρεθεί αντικειμενικά το δίλημμα της μονομερούς ή όχι διαγραφής του χρέους, της παραμονής ή όχι στο σκληρό νόμισμα του Ευρώ. Η απάντηση σε αυτά τα ζητήματα δεν μπορεί παρά να δοθεί από τη σκοπιά της κατεύθυνσης που αφενός επιτρέπει να σπάσει ο φαύλος κύκλος της ύφεσης που μας επιβάλλεται στα πλαίσια της αποπληρωμής ενός δυσβάσταχτου χρέους και  του ασύμμετρου οικονομικού ανταγωνισμού της Ευρωζώνης και αφετέρου εισάγει την έννοια του δημοκρατικού ελέγχου μιας και όλοι μιλούν αλλά κανείς επίσημα δεν ελέγχει αν το χρέος της χώρας μας πήγε για το συμφέρον του λαού ή πίσω στα ταμεία των δανειστών και στις τσέπες των ντόπιων υμετέρων (βλ. και παλαιότερη ιστορία μας στο βιβλίο του Ν. Μπελογιάννη "Το Ξένο Κεφάλαιο στην Ελλάδα").

Ειδικότερα ως προς την πλευρά της παραγωγικής ανασυγκρότησης θα πρέπει να τονισθεί ότι μια τέτοια επιλογή μπορεί να έχει νόημα και δύναμη να υλοποιηθεί με στήριγμα τον ίδιο τον λαό μόνο αν αναφέρεται σε μια αλλαγή χαρακτήρα της παραγωγής, τροποποίηση του ταξικού της προσήμου που συνοδεύεται από την επιστημονική τεκμηρίωση και εξειδίκευση. Χρειαζόμαστε ένα έργο σαν τη "Βαρειά Βιομηχανία στην Ελλάδα" που όπως ο Μπάτσης συγκρότησε τις επιστημονικές απόψεις για τον πλούτο και τις αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας και το πως αυτές μπορούν να εξυπηρετήσουν την ανάγκη η χώρα μας μπει σε μια τροχιά παραγωγικά και κοινωνικά προοδευτική. Τί βιομηχανία μπορεί να οικοδομηθεί στον τόπο, πώς πρέπει να είναι η αγροτική παραγωγή, ποιός ο τρόπος διοχέτευσης του προϊόντος, ποιά η κατανομή εργασιών μεταξύ κέντρου και περιφέρειας, πώς θα εγγυηθούμε την αυτονομία μας σε κρίσιμους πόρους όπως η ενέργεια, τι διεθνείς σχέσεις εξυπηρετούν την ανάγκη μεταφοράς τεχνογνωσίας αλλά και γεωπολιτικής σταθερότητας; Ποιός θα γίνει ο φορέας της παραγωγικής ανασυγκρότησης - το κράτος με την ιστορικά ηττημένη έννοια του στείρου κρατισμού (;), η "μαγική ιδιωτική πρωτοβουλία" που σήμερα ή πεθαίνει ή παρατά τη χώρα ή ζει κρατικοδίαιτα (;) ή μήπως μια πρωτότυπη έννοια κοινωνικής ανάπτυξης που εμπιστεύεται τις οργανωμένες δυνάμεις της εργασίας (συναιτερισμοί, κοινωνικές επιχειρήσεις, αλυσίδες συνεργαζόμενων παραγωγών κ.ο.κ.) ενώ παράλληλα οικοδομεί έναν δημοκρατικό - αναγκαίο για την κοινωνική ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων - δημόσιο τομέα για όλα εκείνα τα πεδία της παραγωγής που απαιτούν υψηλή κεφαλαιακή συσσώρευση και έχουν στρατηγική σημασία για την χώρα (πχ. ενέργεια, επικοινωνίες). Αυτά και άλλα ερωτήματα θα απαντηθούν σε αυτή την πορεία. Με πρωτοβουλία των οργανώσεων της αριστεράς, με πρωτοπόρο ρόλο της κυοφορούμενης αριστερής κυβέρνησης με κέντρο το ΣΥΡΙΖΑ αλλά και εν τέλει καθοριστικό ρόλο των ίδιων των κοινωνικών δυνάμεων που δίνουν κάθε μέρα τον αγώνα, που κάθε μέρα βάζουν τον κόπο για να γυρίσει ο τροχός και η ιστορία.

Η Οργάνωση του Αγώνα του Λαού: βρισκόμαστε στην εποχή που όσοι με υστερία λοιδορούν τους κοινωνικούς αγώνες (με την φιγούρα και υστερικά υψίσυχνη φωνή του Γεωργιάδη να εκφράζει καλύτερα από όλους αυτή την αρρώστια) βρίσκονται στην αιχμή της ψευδεπίγραφης ακμής τους και λίγο πριν την απόλυτη καταστροφή τους. Πέρα από τις σειρήνες των νεοφιλελεύθερων αμόρφωτων στα δελτία των 20:00, η πολιτική είναι εν τέλει υπόθεση των λαών: όταν αυτοί υποτάσσονται και πείθονται σε ένα αστικό πρόταγμα οι δυνάμεις της αστικής τάξης θριαμβεύουν ενώ όσες φορές στην ιστορία οι λαοί ενώθηκαν σε ένα εναλλακτικό όραμα οι δρόμοι πλημμύρισαν ελπίδα, νέα σύμβολα εμφανίστηκαν και η ιστορία απέκτησε μια άλλη τροπή. Αυτή την ενότητα του λαού αναζητά κάθε ανήσυχος άνθρωπος, μια ενότητα με βάση ένα ενοποιητικό πολιτικό πλαίσιο, ένα όραμα κοινωνικής ανατροπής και ενός νέου πλαισίου αρχών και μια βαθιά δημοκρατική μορφή πραγμάτωσης της πολιτικής που δίνει ρόλο και βήμα στους καθημερινούς ανθρώπους.

Μια αριστερή κυβέρνηση δεν μπορεί παρά να αναζητά την οικοδόμηση ενός τέτοιου λαϊκού μετώπου, δεν μπορεί παρά να αναζητά την διαλεκτική σύνδεση μαζί του. Κατά αυτό τον τρόπο μπορεί να αντλήσει δύναμη για να δώσει νικηφόρα τις δύσκολες μάχες που θα απαιτηθούν για θέματα όπως η διαγραφή του χρέους. Κατά αυτό τον τρόπο μπορεί να ανατροφοδοτηθεί για τις πολιτικές κατευθύνσεις που το κριτήριο του λαού εγκρίνει ή απορρίπτει. Μόνο έτσι, η αριστερή κυβέρνηση γίνεται η πύλη για να "γίνει ο λαός αφέντης στον τόπο του".

Η Διεύρυνση και περαιτέρω Οικοδόμηση του Μετώπου: στη μάχη για τη νίκη του λαού κανείς δεν περισσεύει. Οι μόνοι που δεν χωράνε σε έναν κοινό αγώνα είναι αυτοί που φέρουν αρχές αντίθετες από αυτές της κοινωνικής δικαιοσύνης, του αγώνα για τη δημοκρατία, της αναζήτησης ενός άλλου-σοσιαλιστικού κόσμου. Για όλα τα υπόλοια ρεύματα του αγώνα και της αριστεράς που η ιστορία και οι ήττες του κινήματος τα χώρισαν, είναι σήμερα η εποχή των μεγάλων προκλήσεων και αγώνων που θα τα κάνει ξανά να ενωθούν στο ίδιο κράμα κάνοντας το "πολιτικό μας μέταλλο" ισχυρότερο, ανθεκτικότερο, κοφτερότερο. Φυσικά η ευθύνη για τη διεύρυνση του πολιτικού μετώπου βαραίνει όλες τις δυνάμεις και κάθε μία καθώς κομίζει την εμπειρία της κουβαλά και κάνει τα δικά της λάθη. Για τις δυνάμεις όμως που αναφέρονται στη λογική του μετώπου το θέμα ποτέ δεν ήταν "ποιος έχει λιγότερο άδικο από τους υπόλοιπους" αλλά ποιος μπορεί να γίνει ο καταλύτης της ευρύτερης ενότητας σε ριζοσπαστικό πλαίσιο. Αυτή η ευθύνη βαραίνει ιδιαίτερα όσους σήμερα ηγούνται του αγώνα του λαού: για τον αριστερό άνθρωπο η εξουσία πάντα ήταν μια ηλεκτρική καρέκλα ευθύνης και καθηκόντων και ποτέ ένας θρόνος εφησυχασμού. Η αγωνία αυτή εκφράζεται μέσα σε όλους τους ζωντανούς χώρους της αριστεράς και του κινήματος, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, χαμηλών τόνων αλλά σημαντικής αξίας φωνών μέσα στο ΚΚΕ και αλλού.

Με ελπίδα για την ανατροπή που έρχεται και αντί επιλόγου ή επιλογής μιας από τις πολλές διάσημες ρήσεις ανθρώπων της αριστεράς, της τέχνης και του κινήματος κλείνουμε με το "πως να σωπάσω" σε στίχους Κώστα Κινδύνη, μουσική Σταύρου Ξαρχάκου και τη φωνή του Νίκου του Ξυλούρη. Το τραγούδι αυτό εκφράζει την αγάπη των ανθρώπων μας για τη ζωή με τις εικόνες και χρώματα του τόπου μας, τις παραδόσεις που μας κράτησαν και όχι τις ψευδαισθήσεις που μας τύφλωσαν, την επιμονή στην αξιοπρέπεια:

"Πώς να σωπάσω μέσα μου
την ομορφιά του κόσμου;
Ο ουρανός δικός μου
η θάλασσα στα μέτρα μου

Πώς να με κάνουν να τον δω
τον ήλιο μ'άλλα μάτια;
Στα ηλιοσκαλοπάτια
Μ' έμαθε η μάνα μου να ζω...

Στου βούρκου μέσα τα νερά
ποια γλώσσα μου μιλάνε
αυτοί που μου ζητάνε
να χαμηλώσω τα φτερά;"

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου