Ποιο είναι το σχέδιο των κυβερνώντων για να διατηρήσουν την εξουσία;

Ποιο είναι το σχέδιο των κυβερνώντων για να διατηρήσουν την εξουσία;

Αυτό είναι ένα ερώτημα που στη μία ή στην άλλη μορφή απασχολεί όλο τον κόσμο. Συνήθως μας απασχολεί από την ανάποδη: "πως θα τους διώξουμε και να τους στείλουμε από εκεί που' ρθαν;". Και όταν γίνεται φανερό το εύρος της καταστροφής, το ερώτημα που μας απασχολεί είναι πως θα τους δώσουμε ένα οριστικό τέλος, πως θα γλιτώσουμε από την ουσία της πολιτικής τους και όχι μονάχα από τις συγκεκριμένες φάτσες, πρόσωπα και ονόματα της περιόδου.

Ξεκινάμε την κατάθεση γνώμης με τρία βασικά σημεία - αρχές:

ότι φυσικά για την άποψη μας δεν διεκδικούμε τίποτα περισσότερο από όσα μπορεί η ίδια να πείσει.

     

ότι ούτε η κυβέρνηση, ούτε η Τρόικα, ούτε κανείς δεν έχει έτοιμο, σαφές και σίγουρο σχέδιο

    

 ότι η κυβέρνηση είναι σε πορεία κατάρρευσης αλλά η κατάρρευση της κυβέρνησης δεν σημαίνει αντικειμενικά, γραμμικά και εν γένει την κατάρρευση της πολιτικής εξουσίας και του συστήματος που αυτή εκπροσωπεί.

Οι παραπάνω αρχές είναι επί της ουσίας στοιχειώδεις οπότε ας πάμε παρακάτω...

Σε αυτά τα πλαίσια, το ερώτημα "Ποιο είναι το σχέδιο των κυβερνώντων για να διατηρήσουν την εξουσία;" το μετασχηματίζουμε απευθείας στο ενδιάμεσο ερώτημα "ποιο είναι το πλάνο της κυβέρνησης για να διατηρήσει το υπάρχον πολιτικό και οικονομικό σύστημα εξουσίας;".

Ξεκινάμε την απάντηση από ένα γεγονός που έλαβε χώρα μόλις σήμερα: την πώληση των κοιτασμάτων πετρελαίου Πρίνου στην BP. Η κίνηση αυτή εντάσσεται σε ένα ευρύτερο πλαίσιο που σχετίζεται με το Ξεπούλημα - Ιδιωτικοποίηση σε Μονοπωλιακούς κολοσσούς του Εθνικού Πλούτου. 

Η BP δεν έκανε φυσικά αυτή την κίνηση μόνο και μόνο για την αυτοτελή αξία των κοιτασμάτων Πρίνου: είναι απειροελάχιστος όγκος για τον κολοσσό αυτό. Ο κομβικός λόγος της κίνησης αυτής της BP σχετίζεται με την επιθυμία της εταιρίας να πάρει καλή θέση στο επερχόμενο deal ενεργειακών πόρων και να διαμορφώσει τις αναγκαίες πολιτικές σχέσεις...

Κατά αυτή την έννοια η κίνηση αυτή σχετίζεται φυσικά με την ευρύτερη μνημονιακή πολιτική και την καταλήστευση του λαού αλλά έχει παράλληλα ένα μεγαλύτερο στρατηγικό βάθος και αφήνει ιστορικό χνάρι για την πορεία του τόπου: το ξεπούλημα του εθνικού πλούτου και των πιο κρίσιμων τομέων του απογυμνώνει το κράτος και μειώνει τη δύναμη όλων εκείνων των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που προτίθενται να οικοδομήσουν έναν τόπο ανεξάρτητο και ελεύθερο. Αν μας κλέψουν το πετρέλαιο, τους υδρογονάθρακες, τον χρυσό, αν πουλήσουμε τις παραγωγικές μονάδες της ΔΕΗ, αν κλείσουμε τα ναυπηγία, αν διαλύσουμε/ιδιωτικοποιήσουμε την αμυντική βιομηχανία ενώ το τραπεζικό μας σύστημα είναι ήδη πρακτικέ ελεγχόμενο από funds του εξωτερικού τότε που θα μας μείνει να πατήσουμε για να σηκωθούμε;

Αυτή είναι η πρώτη πλευρά της κίνησης του συστήματος εξουσίας για να προσπαθήσει να εγγυηθεί την εξουσία του σε βάθος χρόνου παρά τις αναπόφευκτες και ορατές αναταράξεις. Κατά αυτή την έννοια καθίσταται ήδη φανερό ότι η λογική του ώριμου φρούτου για τις εκλογές είναι λανθασμένη καθώς δίνει όλο τον αναγκαίο χρόνο στους εκτελεστές του λαού να μας κλέψουν το μέλλον.

Αυτή η κίνηση φυσικά δεν εγγυάται το πολιτικό επίπεδο παρά τη μαχαιριά που ρίχνει στις οικονομικές βάσεις μιας εναλλακτικής πολιτικής. Και επειδή προοπτική να καταφέρουν να πείσουν το λαό για ένα δήθεν καλύτερο μέλλον που κάνει να έρθει δεν υπάρχει, ΝΔ/ΠΑΣΟΚ και Τρόικα έχουν ενεργοποιήσει τη γραμμή τσακίσματος της Δημοκρατίας. Ουσιαστικά οι ξένοι εκπρόσωποι των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων και πολιτικών κύκλων σε συμμαχία με τους ντόπιους θυρωρούς διαμορφώνουν μια διαρκή κατάσταση "εκτάκτου ανάγκης". Η πολιτική αυτή έχει πολλαπλά πρόσωπα και περνά από την ακραία καταστολή, το ανεξέλεγκτο αβαντάρισμα της Χρυσής Αυγής (που μετά τις δολοφονίες πάει να πλαισιωθεί σε συγκεκριμένα όρια αλλά χωρίς να την διαλύουν), τη λάσπη για δήθεν "παρατρομοκρατία" κ.ο.κ. Αν το πράγμα ξεφύγει, έχει ήδη περιγραφεί το πλαίσιο μιας ενδεχόμενα βαριάς απάντησης του βαθέως κράτους. Δεν προδιαγράφουμε τίποτα αλλά η ιστορία μας διδάσκει για το από που και τι πρέπει να φυλαγόμαστε.

Ιστορικός κόμβος όλων των εξελίξεων είναι ο θεσμός της ΕΕ και της Ευρωζώνης: η ΕΕ και η Ευρωζώνη ιδιαίτερα η οποία αφενός ηγείται των αντιδραστικών εξελίξεων αφετέρου διαμορφώνει το πολιτικό πλαίσιο για τον μακρόχρονο έλεγχο του τόπου μας (και άλλων σαν και εμάς) από τις πιο ισχυρές μερίδες του κεφαλαίου και τους πολιτικούς τους εκπροσώπους μέσα από τα αστικά κράτη. 

Σήμερα κουβεντιάζουμε για να ανατρέψουμε το μνημόνιο αλλά η ΕΕ μένει στο απυρόβλητο επί της ουσίας. Εντούτοις η ΕΕ πλέον ελέγχει τους εθνικούς προυπολογισμούς και έχει ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ρόλο. Αν συγκρουστούμε με τις πολιτικές λιτότητας και δημοσιονομικής προσαρμογής τι περιμένουμε μετά; να τους πείσουμε για τον προυπολογισμό;

Σε αυτό το σημείο μένουμε στους παραπάνω τρεις βασικούς άξονες της κίνησης του κυβερνητικού κέντρου:

ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΕΘΝΙΚΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ (ΑΨΥΧΟΥ ΚΑΙ ΕΜΨΥΧΟΥ)

ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ

ΗΓΕΜΟΝΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΑ ΠΙΟ ΙΣΧΥΡΑ ΔΙΕΘΝΗ ΚΕΝΤΡΑ

Και φυσικά μετά από τόσα χρόνια πολιτικής κόλασης τίθενται ορισμένα ερωτήματα...

Παλιά όλη η πολιτική αντιπαράθεση μεταξύ των δήθεν αιώνιων αντιπάλων (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ) περιοριζόταν στο ποιος είναι πιο νοικοκύρης και πιο ικανός. Μετά από τέτοια καταστροφή από κοινού, ήταν τελικά εκεί η ουσία;

Μέχρι πρόσφατα η λέξη "Ευρωπαϊκή Ένωση" έλαμε με ολόχρυσα γράμματα: γιατί; Ποιος ραγαδισμός και ποια ψέμματα μεγάλα μας έκαναν να το πιστέψουμε; Με λίγη επίγνωση της Ευρωπαϊκής ιστορίας, η λέξη "Ευρωπαϊκή Ένωση" γίνεται το πιο σύντομο ανέκδοτο ή μάλλον το καλύτερο κάλυμμα για τον χειρότερο εφιάλτη...

Σήμερα που μας διαλύουν μέχρι τέλους και φτάνουν στο σημείο να ξεπουλούν τον εθνικό πλούτο και να δεχόμαστε εκ νέου εποπτεία, αξίζει να αναρωτηθούμε "ποια είναι η μάχη;". Είναι η μάχη νοικοκυρεμένου Βορά και ρέμπελου νότου; Τι εξηγεί αυτό το σχήμα; Είναι μάχη Δεξιάς - Σοσιαλδημοκρατίας; αστείο... Είναι κάτι άλλο και εδώ που φτάσαμε, μέσα στην ακρότητα των πραγμάτων το μόνο σχήμα που εξηγεί την πραγματικότητα είναι αυτό της πάλης των τάξεων. Και αυτό το σχήμα μπορεί να αναγνώσει και να συμβάλει στην κατανόηση του παρόντος και των τάσεων του μέλλοντος ως προς τις τραγικές εξελίξεις που όσοι μας έχουν κάτσει στο σβέρκο βουλεύονται. Και εδώ αυτό που εννοούμε είναι το εξής απλό: ας μην πιστέψουμε από αφέλεια ότι η αστική τάξη θα αφήσει το τιμόνι της εξουσίας εύκολα. Το θηρίο θα χτυπά αλύπητα μέχρι να πεθάνει και κάθε μέρα που νοιώθει ότι βρίσκεται πιο κοντά στην ιστορική του ήττα τόσο θα εξανδραποδίζεται.

Τα παραπάνω δεν συμπαρατάσσονται με τις λογικές του "τίποτα δεν αλλάζει". Συμπαρατάσσονται με εκείνες τις λογικές που μιλούν για την ανάγκη εναλλακτικού προγράμματος παραγωγικής ανασυγκρότησης με έμφαση στις δικές μας δυνάμεις και ανάγκες, ανεξάρτητη οικονομική και νομισματική πολιτική, πλέρια ανασυγκρότηση/διεύρυνση ενός δημοκρατικού πλαισίου πολιτικής και κοινωνικής ζωής, στήριξης του λαού για τη διαμόρφωση ισχυρών και μαζικών κοινωνικών δυνάμεων που μπορούν να πάρουν στη πλάτη τους την υπόθεση της ανατροπής και οικοδόμησης του τόπου μας σε εναλλακτικό πλαίσιο. Συμπαράσσονται με όλους όσους παλεύουν για την προοπτική μιας Αριστερής Κυβέρνησης με πρόγραμμα Ριζοσπαστικής πολιτικής διεξόδου. Η προοπτική αυτή είναι σήμερα εφικτή: ζούμε τις εποχές των μεγάλων κινδύνων, μεγάλων προκλήσεων και μεγάλων ευκαιριών... Εδώ, στη στροφή του χρόνου.

Αριστερή Διέξοδος