Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου 2014

Eva Golinger: Η Βενεζουέλα Πίσω από τις Διαμαρτυρίες - Η Επανάσταση είναι Εδώ για να Μείνει

Η δημοσιογράφος-ερευνήτρια Eva Golinger εντοπίζει τις ρίζες των τρεχουσών διαδηλώσεων της αντιπολίτευσης, και επιχειρηματολογεί «η επανάσταση που είναι εδώ για να μείνει είναι η Μπολιβαριανή Επανάσταση, που ξεκίνησε το 1998 όταν ο Ούγκο Τσάβες πρωτοεκλέχτηκε πρόεδρος».

της Eva Golinger

Γι’ αυτούς από εσάς που δεν είναι εξοικειωμένοι με ζητήματα της Βενεζουέλας, μην αφήσετε τον τίτλο αυτού του άρθρου να σας ξεγελάσει. Η επανάσταση στην οποία αναφέρεται δεν είναι αυτή που τα περισσότερα ΜΜΕ εμφανίζουν να λαμβάνει χώρα σήμερα στο Καράκας, με τους διαδηλωτές να καλούν στην αποπομπή του προέδρου της Βενεζουέλας Νικολάς Μαδούρο. Η επανάσταση που είναι εδώ για να μείνει είναι η Μπολιβαριανή Επανάσταση, που ξεκίνησε το 1998 όταν ο Ούγκο Τσάβες πρωτοεκλέχτηκε πρόεδρος και που έχει στη συνέχεια μετασχηματίσει το μέγα έθνος παραγωγής πετρελαίου σε μια κοινωνικά εστιασμένη, προοδευτική χώρα, με μια κυβέρνηση βάσης. Οι διαδηλώσεις που λαμβάνουν χώρα τις τελευταίες λίγες μέρες στη Βενεζουέλα είναι προσπάθειες να υπονομεύσουν και να καταστρέψουν αυτό το μετασχηματισμό ώστε να επιστρέψει η εξουσία στα χέρια της ελίτ που διοικούσε το έθνος προηγουμένως για περισσότερα από 40 χρόνια.

Αυτοί που διαδηλώνουν δεν εκπροσωπούν την ευρεία πλειοψηφία της εργατικής τάξης της Βενεζουέλας που πάλεψε για να ξεπεράσει τον καταπιεστικό αποκλεισμό στον οποίο υποβάλλονταν κατά τη διάρκεια των διοικήσεων πριν τον Τσάβες. Η νεολαία που κατεβαίνει στους δρόμους σήμερα στο Καράκας και σε άλλες πόλεις σε όλη τη χώρα, κρύβοντας τα πρόσωπά της πίσω από μάσκες και κουκούλες, καταστρέφοντας δημόσια κτίρια, οχήματα, καίγοντας σκουπίδια, μπλοκάροντας βίαια τη διέλευση και πετώντας πέτρες και κοκτέιλ μολότοφ στις δυνάμεις ασφαλείας, καθοδηγείται από εξτρεμιστικά δεξιά συμφέροντα από τον πιο πλούσιο τομέα της Βενεζουέλας. Καθοδηγούμενοι από σκληροπυρηνικούς νεοσυντηρητικούς, τον Λεοπόλδο Λόπεζ, τον Ενρίκε Καπρίλες και τη Μαρία Κορίνα Ματσάδο – που προέρχονται από τρεις από τις πλουσιότερες οικογένειες στη Βενεζουέλα, το 1% του 1% – οι διαδηλωτές επιδιώκουν όχι να διεκδικήσουν τα βασικά θεμελιώδη τους δικαιώματα, ή να κερδίσουν πρόσβαση σε δωρεάν υγειονομική περίθαλψη ή εκπαίδευση, τα οποία είναι εγγυημένα από το κράτος χάρη στον Τσάβες, αλλά μάλλον επιχειρούν να βυθίσουν τη χώρα σε μια κατάσταση ακυβερνησίας που θα δικαιολογούσε μια διεθνή επέμβαση οδηγώντας σε αλλαγή καθεστώτος.

Πριν την εκλογή του Τσάβες το 1998, η Βενεζουέλα ήταν σε μια πολύ σκοτεινή, δύσκολη περίοδο με μια επικίνδυνα διαβρωμένη δημοκρατία. Κατά τη διάρκεια των αρχών της δεκαετίας του 1990, η φτώχεια διογκώθηκε στο περίπου 80%, η οικονομία ήταν σε μια καταβόθρα, η ευρεία μεσαία τάξη του έθνους εξαφανιζόταν με εκατομμύρια να πέφτουν σε οικονομική απόγνωση, τα συνταγματικά δικαιώματα είχαν ανασταλεί, είχε επιβληθεί εθνική απαγόρευση κυκλοφορίας και η διαφθορά ήταν ανεξέλεγκτη. Αυτοί που διαδήλωναν ενάντια στις πράξεις της κυβέρνησης καταστέλλονταν βίαια και συχνά σκοτώνονταν. Στην πραγματικότητα, κατά τη διάρκεια της αποκαλούμενης «αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας» στη Βενεζουέλα από το 1958 ως το 1998, πριν το μετασχηματισμό του έθνους σε συμμετοχική δημοκρατία υπό τον Τσάβες, χιλιάδες Βενεζουελάνοι είχαν εξαφανιστεί, βασανιστεί, εκδιωχθεί και δολοφονηθεί από τις κρατικές δυνάμεις ασφαλείας. Κανένα από δικαιώματά τους δεν ήταν εγγυημένο, και κανείς, εκτός από την πλειοψηφία των αποκλεισμένων φτωχών, δεν έμοιαζε να νοιάζεται. Διεθνείς οργανισμοί Ανθρώπινων Δικαιωμάτων έδειχναν μικρό ενδιαφέρον για τη Βενεζουέλα κατά τη διάρκεια εκείνης της περιόδου, παρά τις σαφείς και συστηματικές παραβιάσεις που λάμβαναν χώρα ενάντια στο λαό.

Αυτοί που ήταν στην εξουσία κατά τη διάρκεια εκείνης της περιόδου, η οποία επίσης αναφέρεται στη Βενεζουέλα ως η «Τέταρτη Δημοκρατία», αντιπροσώπευαν μια ελίτ μειοψηφία – οικογένειες που παρακρατούσαν τον πλούτο του έθνους και επωφελούνταν σε μεγάλο βαθμό από τα προσοδοφόρα αποθέματα πετρελαίου. Εκατομμύρια δολάρια από πετρελαϊκά κέρδη που άνηκαν στο κράτος (το πετρέλαιο εθνικοποιήθηκε στη Βενεζουέλα το 1976) έβγαιναν από τη χώρα και κατευθύνονταν στους φουσκωμένους τραπεζικούς λογαριασμούς των πλούσιων Βενεζουελάνων και διεφθαρμένων δημοσίων υπαλλήλων που είχαν σπίτια στο Μαϊάμι, τη Νέα Υόρκη και τη Δομινικανή Δημοκρατία και ζούσαν τη μεγάλη ζωή στις πλάτες μιας εξαθλιωμένης πλειοψηφίας.

Η εκλογική νίκη του Ούγκο Τσάβες το 1998 γκρέμισε το πλουσιοπάροχο συμπόσιο που απολάμβανε η Βενεζουελάνικη ελίτ για δεκαετίες, ενώ οδηγούσε τη χώρα στο γκρεμό. Εξελέγη ακριβώς για να σπάσει τη διατήρηση στην εξουσία που αυτές οι ομάδες είχαν αξιοποιήσει τόσο χρόνια, και η υπόσχεση του Τσάβες ήταν επανάσταση – πλήρης μετασχηματισμός του οικονομικού, κοινωνικού και πολιτικού συστήματος στη χώρα. Οι εκλογικές του νίκες ήταν στέρεες, χρόνο με το χρόνο, κάθε φορά αυξάνοντας τη δημοτικότητα του καθώς όλο και περισσότεροι Βενεζουελάνοι έβρισκαν κίνητρο να συμμετέχουν στην ίδια τους τη διακυβέρνηση και την κατασκευή ενός νέου έθνους χωρίς αποκλεισμούς, με την κοινωνική δικαιοσύνη ως έμβλημά του.

Η εκλογή του Τσάβες ήταν ένα τεράστιο πλήγμα για την Ουάσινγκτον και τα ισχυρά συμφέροντα στις ΗΠΑ που ήθελαν τον έλεγχο των αποθεμάτων πετρελαίου της Βενεζουέλας – των μεγαλύτερων στον πλανήτη. Τον Απρίλη του 2002, η διοίκηση του Μπους στήριξε ένα πραξικόπημα για να ανατρέψει τον Τσάβες, καθοδηγούμενο από τις ίδιες ακριβώς ελίτ που ήταν προηγουμένως στην εξουσία. Το πραξικόπημα περιλάμβανε μαζικές πορείες στους δρόμους του Καράκας, αποτελούμενες από τις πλούσιες και μεσαίες τάξεις, καλώντας στην αποπομπή του Τσάβες. Ελεύθεροι σκοπευτές χρησιμοποιούνταν για να πυροβολούν ενάντια σε αυτούς στις πορείες, δημιουργώντας βία και χάος που κατευθείαν χρεωνόταν στον Τσάβες. Η τηλεόραση, το ραδιόφωνο και οι εφημερίδες στη Βενεζουέλα, όλα συμμετείχαν στις πραξικοπηματικές προσπάθειες, χειραγωγώντας εικόνες και διαστρεβλώνοντας γεγονότα για να δικαιολογήσουν την αποπομπή του Τσάβες. Αυτός μετατράπηκε σε κακοποιό, κακό δικτάτορα, βάναυσο δολοφόνο στα μάτια των διεθνών ΜΜΕ, αν και στην πραγματικότητα αυτοί που ήθελαν να τον ανατρέψουν και οι υποστηριχτές τους στην Ουάσινγκτον ήταν υπεύθυνοι για τον προκαλούμενο θάνατο και καταστροφή. Αφού ο Τσάβες απήχθη στις 11 Απρίλη 2002 και οδηγούνταν στη δολοφονία, οι πλούσιοι επιχειρηματίες πίσω από το πραξικόπημα πήραν την εξουσία και επέβαλαν δικτατορία. Όλοι οι δημοκρατικοί θεσμοί διαλύθηκαν, συμπεριλαμβανομένου του νομοθετικού σώματος και του ανώτατου δικαστηρίου.

Η πλειοψηφία που είχε ψηφίσει υπέρ του Τσάβες και είχε τελικά γίνει πρωταγωνίστρια στη δική της διακυβέρνηση ήταν αποφασισμένη να υπερασπιστεί τη δημοκρατία της και κατέβηκε στους δρόμους απαιτώντας την επιστροφή του προέδρου της. Σαρανταοκτώ ώρες αργότερα, ο Τσάβες σώθηκε από εκατομμύρια υποστηριχτές και πιστές στρατιωτικές δυνάμεις. Το πραξικόπημα ηττήθηκε και η επανάσταση επιβίωσε, αλλά οι απειλές συνεχίστηκαν.

Μια επακόλουθη οικονομική δολιοφθορά επιχείρησε να οδηγήσει στην κατάρρευση της πετρελαϊκής βιομηχανίας. 18.000 υψηλόβαθμοι τεχνικοί και διοικητικοί εργάτες στην κρατικής ιδιοκτησίας επιχείρηση, PDVSA, απείχαν από την εργασία, σαμποτάροντας τον εξοπλισμό και προκαλώντας ζημιά κοντά 20 εκατομμυρίων δολαρίων στη Βενεζουελάνικη οικονομία. Μετά από 64 μέρες απεργιών, άδειων ραφιών στα σουπερμάρκετ λόγω εσκεμμένης παρακράτησης προϊόντων για να προκληθεί πανικός, και ένα βάναυσο μιντιακό πόλεμο στον οποίο κάθε ένας ιδιωτικός σταθμός εξέπεμπε τη προπαγάνδα της αντιπολίτευσης 24 ώρες το 24ωρο, 7 μέρες τη βδομάδα, οι Βενεζουελάνοι είχαν απηυδήσει με την αντιπολίτευση. Η δημοτικότητα του Τσάβες έφτασε στα ύψη. Ενάμιση χρόνο αργότερα, όταν η αντιπολίτευση επιχείρησε να τον εκδιώξει μέσω δημοψηφίσματος, κέρδισε μια σαρωτική νίκη της τάξης του 60-40.

Καθοδηγητές στις προσπάθειες για την ανατροπή του Τσάβες ήταν οι ίδιοι τρεις που σήμερα καλούν τους υποστηριχτές τους να κατέβουν στους δρόμους για να εκδιώξουν τον πρόεδρο Νικολάς Μαδούρο από την εξουσία. Ο Λεοπόλδο Λόπεζ και ο Ενρίκε Καπρίλες ήταν και οι δύο δήμαρχοι δύο εκ των πλουσιότερων δήμων κατά τη διάρκεια του πραξικοπήματος του 2002 – του Τσακάο και της Μπαρούτα, ενώ η Μαρία Κορίνα Ματσάδο ήταν στενή σύμμαχος του Πέδρο Καρμόνα, του πλούσιου επιχειρηματία που αυτοανακηρύχτηκε δικτάτορας κατά τη διάρκεια της σύντομης εκδίωξης του Τσάβες. Ο Λόπεζ και η Ματσάδο υπέγραψαν το κακόφημο “Διάταγμα της Καρμόνα”, που διέλυε τους δημοκρατικούς θεσμούς της Βενεζουέλας, διαλύοντας το σύνταγμα. Ο Καπρίλες και ο Λόπεζ ήταν επίσης και οι δύο υπεύθυνοι για τη δίωξη και βίαιη κράτηση μελών της κυβέρνησης του Τσάβες κατά τη διάρκεια του πραξικοπήματος, συμπεριλαμβανομένου του γεγονότος ότι επέτρεψαν κάποιοι από αυτούς να δαρθούν δημόσια, όπως ο Ραμόν Ροντρίγκεζ Τσασίν, πρώην Υπουργός Εσωτερικών το 2002.

Και οι τρεις έχουν υπάρξει κύριοι αποδέκτες της χρηματοδότησης των ΗΠΑ και της πολιτικής στήριξης για τις προσπάθειές τους να ανατρέψουν τον Τσάβες, και τώρα τον Μαδούρο. Το Εθνικό Ίδρυμα για τη Δημοκρατία των ΗΠΑ (NED) και οι παραφυάδες του, το Διεθνές Ρεπουμπλικανικό Ινστιτούτο (IRI) και το Εθνικό Δημοκρατικό Ινστιτούτο (NDI), παρείχαν τα κεφάλαια εκκίνησης για την ΜΚΟ της Ματσάδο «Sumate», και για το δεξιό κόμμα των Καπρίλες και Λόπεζ «Πρώτη Δικαιοσύνη» (Primero Justicia). Όταν ο Λόπεζ διασπάστηκε από την «Πρώτη Δικαιοσύνη» το 2010 για να δημιουργήσει το δικό του κόμμα, τη «Λαϊκή Θέληση» (Voluntad Popular), αυτό χρηματοδοτήθηκε από αμερικάνικα δολάρια.

Κατά τη διάρκεια της δεκαετούς περιόδου, από το 2000 ως το 2010, οργανισμοί των ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένων του Οργανισμού για τη Διεθνή Ανάπτυξη των ΗΠΑ (USAID) και του Γραφείου του για Πρωτοβουλίες Μετάβασης (OTI), που συστήθηκαν στο Καράκας το 2002, διοχέτευσαν περισσότερα από 100 εκατομμύρια δολάρια σε ομάδες της αντιπολίτευσης στη Βενεζουέλα. Ο γενικός στόχος ήταν η αλλαγή καθεστώτος.

Όταν ο Τσάβες επανεκλέχθηκε το 2006 με ένα ακόμα μεγαλύτερο περιθώριο νίκης, λαμβάνοντας κοντά 64% των ψήφων, οι ΗΠΑ ανέσυραν τη στήριξή τους από τα παραδοσιακά πολιτικά κόμματα της αντιπολίτευσης και τις ΜΚΟ, ώστε να δημιουργήσουν καινούρια με νεανικά, φρέσκα πρόσωπα. Πάνω από το ένα τρίτο της χρηματοδότησης των ΗΠΑ κατευθύνθηκε προς νεολαιίστικες και φοιτητικές ομάδες, συμπεριλαμβάνοντας την εκπαίδευση στη χρήση των κοινωνικών μέσων δικτύωσης για να κινητοποιηθεί ο πολιτικός ακτιβισμός. Οι ηγέτες των φοιτητών στάλθηκαν στις ΗΠΑ για σεμινάρια και συνέδρια πάνω στον ακτιβισμό στο ίντερνετ και τη δικτύωση στα μέσα ενημέρωσης. Διαμορφώθηκαν στη βάση της τακτικής της προώθησης της αλλαγής καθεστώτος μέσα από ταραχές στους δρόμους και τη στρατηγική χρήση των ΜΜΕ ώστε να παρουσιάσουν την κυβέρνηση ως κατασταλτική.

Το 2007, αυτές οι ομάδες φοιτητών, χρηματοδοτούμενες και εκπαιδευμένες από οργανισμούς των ΗΠΑ, βγήκαν στους δρόμους του Καράκας για να απαιτήσουν την αποπομπή του Τσάβες, έπειτα από την επιλογή της κυβέρνησης να μην ανανεώσει τη σύμβαση δημόσιας παραχώρησης του RCTV, ενός διάσημου ιδιωτικού τηλεοπτικού σταθμού, ιδιαίτερα γνωστού για τις άθλιες σαπουνόπερές του. Οι διαμαρτυρίες απαρτίζονταν από κυρίως μεσαία και ανώτερα στρώματα νεολαίων και πολιτικούς της αντιπολίτευσης, οι οποίο υπερασπίζονταν τα επιχειρηματικά ΜΜΕ και έναν σταθμό που ήταν επίσης γνωστός για την άμεση εμπλοκή του στο πραξικόπημα του Απριλίου 2002. Αν και οι διαμαρτυρίες τους απέτυχαν στο στόχο τους, οι «φοιτητές» είχαν κερδίσει τα διαπιστευτήριά τους ως στέρεο υποστήριγμα της αντιπολίτευσης. Αργότερα εκείνη τη χρονιά, η οργάνωσή τους βοήθησε να ηττηθεί ένα συνταγματικό πακέτο μεταρρυθμίσεων που πρότεινε ο Τσάβες σε ένα εθνικό δημοψήφισμα.

Αφού ο πρόεδρος Τσάβες απεβίωσε το Μάρτιο 2013 μετά από μια βάναυση μάχη με τον καρκίνο, η αντιπολίτευση διέγνωσε μια ευκαιρία να υφαρπάξει την εξουσία από τους υποστηρικτές του. Οι εκλογές έγιναν στις 14 Απριλίου 2013 μέσα σε ένα εξαιρετικά έντονο και ασταθές περιβάλλον. Ο Νικολάς Μαδούρο, ο επιλεγμένος διάδοχος του Τσάβες, κατέβηκε ενάντια στον Ενρίκε Καπρίλες, ο οποίος λίγους μήνες νωρίτερα, τον Οκτώβριο του 2012, είχε χάσει την προεδρική εκλογή από τον Τσάβες για 11%. Αυτή τη φορά, ωστόσο, τα αποτελέσματα ήταν πιο κοντινά, με τον Μαδούρο να νικάει με ένα λεπτό περιθώριο κάτω του 2%. Ο Καπρίλες αρνήθηκε να δεχτεί το αποτέλεσμα και κάλεσε τους υποστηρικτές του να κατέβουν στους δρόμους σε διαδηλώσεις, να «εκτονώσουν όλη την οργή τους». Κατά τις δύο μέρες μετά τις εκλογές, 11 υποστηρικτές της κυβέρνησης σκοτώθηκαν από υποστηρικτές του Καπρίλες. Ήταν ένα λουτρό αίματος που δεν χάρηκε της προσοχής των διεθνών ΜΜΕ, τα θύματα απλώς δεν ήταν αρκετά λαμπερά, και άνηκαν στη λάθος πλευρά.

Όσο κυλούσε το 2013, η οικονομική κρίση στη χώρα εντεινόταν και επέστρεψε η παλιά στρατηγική της παρακράτησης προϊόντων για να προκληθούν ελλείψεις και πανικός στον πληθυσμό. Βασικά καταναλωτικά αγαθά εξαφανίστηκαν από τα ράφια – χαρτί τουαλέτας, μαγειρικό λάδι, γάλα σε σκόνη, κορν φλάουρ -  κύρια προϊόντα, απαραίτητα στην καθημερινή ζωή στη Βενεζουέλα. Ο πληθωρισμός άρχισε να ανεβαίνει και η κερδοσκοπία, καθώς και οι αυξήσεις των τιμών, φούντωναν. Ενώ ένα μέρος όλων αυτών σχετιζόταν με τους κυβερνητικούς ελέγχους στις ξένες νομισματικές ισοτιμίες για την πρόληψη της φυγής κεφαλαίων, ένα μεγάλο μέρος τους είχε να κάνει με σαμποτάζ. Ένας πλήρης οικονομικός πόλεμος ήταν σε εξέλιξη ενάντια στην κυβέρνηση του Μαδούρο.

Τα προβλήματα επέμειναν κατά τη διάρκεια του έτους και η δυσαρέσκεια μεγάλωνε. Αλλά καθώς η εκλογική περίοδος επανήλθε το Δεκέμβριο, για δημάρχους, το PSUV (Ενωμένο Σοσιαλιστικό Κόμμα της Βενεζουέλας) κατέγραψε σαρωτικές νίκες. 242 από τις 317 δημαρχίες κερδήθηκαν από το PSUV, αποδεικνύοντας ότι μια ισχυρή πλειοψηφία της χώρας υποστήριζε το κυβερνητικό κόμμα.

Ο Μαδούρο κάλεσε τους κυβερνήτες της αντιπολίτευσης και τους νέο-εκλεγμένους δημάρχους σε συνάντηση στο προεδρικό μέγαρο στα τέλη Δεκέμβρη σε μια προσπάθεια διαλόγου και δημιουργίας ενός χώρου όπου θα δουλέψουν όλοι μαζί για να βελτιωθεί η κατάσταση στη χώρα. Τη συνάντηση εξέλαβε θετικά η πλειοψηφία των Βενεζουελάνων. Ωστόσο, εξτρεμιστές, όπως ο Ματσάδο και ο Λόπεζ, αντιμετώπισαν τη συνάντηση ως απειλή για τον σκοπό τους, την εκδίωξη του Μαδούρο αρκετά πριν το τέλος της θητείας του το 2019. Για άλλη μια φορά, ξεκίνησαν να καλούν σε διαδηλώσεις και άλλες δράσεις ενάντια στην κυβέρνησή του.

Το Γενάρη 2014, καθώς οι Βενεζουελάνοι επέστρεφαν από τις Χριστουγεννιάτικες διακοπές τους, οι οικονομικές δυσκολίες εξακολουθούσαν να υφίστανται. Ο Μαδούρο ξεκίνησε μια προσπάθεια πάταξης των επιχειρήσεων που παραβίαζαν τους πρόσφατα θεσπισμένους νόμους σχετικά με τον έλεγχο των τιμών και την κερδοσκοπία. Προς τα τέλη του Γενάρη, ανακοινώθηκαν νέα μέτρα σχετικά με την πρόσβαση σε ξένο συνάλλαγμα, τα οποία πολλοί εξέλαβαν ως υποτίμηση του εθνικού νομίσματος, του μπολιβάρ. Έτσι αναπτύχθηκε ένα αίσθημα απόρριψης των νέων μέτρων ανάμεσα σε διάφορες ομάδες της αντιπολίτευσης, και αυξήθηκαν τα καλέσματα για παραίτηση του Μαδούρο. Ως το Φλεβάρη, μικροί θύλακες διαδηλώσεων αναδύθηκαν σε όλη τη χώρα, κυρίως περιορισμένες σε μεσοαστικές και μεγαλοαστικές περιοχές.

Κατά τον εορτασμό της Εθνικής Ημέρας Νεολαίας στις 12 Φλεβάρη, ενώ χιλιάδες διαδήλωναν ειρηνικά μνημονεύοντας τα ιστορικά κατορθώματα της νεολαίας στην ανεξαρτησία του έθνους, μια άλλη ομάδα αναζήτησε μια διαφορετική ατζέντα. Νεολαία της αντιπολίτευσης, “φοιτητές”, καθοδήγησαν μια επιθετική πορεία καλώντας στην παραίτηση του Μαδούρο, η οποία κατέληξε σε βίαιη αντιπαράθεση με τις αρχές, αφού οι διαδηλωτές κατέστρεψαν προσόψεις κτιρίων, συμπεριλαμβανομένου του γραφείου του Γενικού Εισαγγελέα, πέταξαν αντικείμενα στην αστυνομία και την εθνική φρουρά και χρησιμοποίησαν βόμβες μολότοφ για να κάψουν ιδιοκτησία και να μπλοκάρουν τη διέλευση. Οι συγκρούσεις προκάλεσαν τρεις θανάτους και πολλούς τραυματισμούς.

Ο αρχηγός της βίαιης διαμαρτυρίας, ο Λεοπόλδο Λόπεζ, κρύφτηκε μετά τις συγκρούσεις και εκδόθηκε ένταλμα για τη σύλληψή του εξαιτίας του ρόλου του στα θανατηφόρα γεγονότα και τις δημόσιες εκκλήσεις του να εκδιωχθεί ο πρόεδρος. Μερικές μέρες αργότερα, μετά από μια μακρά παράσταση που περιλάμβανε βίντεο από μια «μυστική» τοποθεσία, ο Λόπεζ συγκάλεσε άλλη μια πορεία και χρησιμοποίησε το γεγονός για να παραδοθεί δημόσια στις αρχές. Τέθηκε υπό κράτηση και κρατήθηκε για ανάκριση, ενώ όλα τα δικαιώματά του διασφαλίστηκαν από το κράτος.

Ο Λόπεζ έγινε το σημείο συσπείρωσης για τις βίαιες διαδηλώσεις, οι οποίες συνεχίζονται ως σήμερα, προκαλώντας αρκετούς πρόσθετους θανάτους, δεκάδες τραυματισμούς και την καταστροφή δημόσιας περιουσίας. Σχετικά μικρές, βίαιες ομάδες διαδηλωτών έχουν μπλοκάρει τη διέλευση στις πιο πλούσιες ζώνες του Καράκας, προκαλώντας καθυστερήσεις στην κυκλοφορία και τρομοκρατώντας τους κατοίκους. Αρκετοί θάνατοι έχουν προκληθεί επειδή οι διαδηλωτές αρνήθηκαν να αφήσουν ασθενοφόρα να περάσουν ώστε να μεταφέρουν τους ασθενείς στην εντατική.

Ειρωνικά, τα διεθνή ΜΜΕ εμφανίζουν αυτούς τους διαδηλωτές ως ειρηνικά θύματα της κρατικής καταστολής. Μέχρι και διασημότητες, όπως η Σερ και η Πάρις Χίλτον, έχουν συνταχθεί σε μια ψεύτικη υστερία, καλώντας σε ελευθερία για τους Βενεζουελάνους από μια «βάναυση δικτατορία». Η πραγματικότητα είναι αρκετά διαφορετική. Ενώ δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ένα σημαντικό μέρος των διαδηλωτών στις μεγαλύτερες πορείες, έχει διαδηλώσει ειρηνικά τις νόμιμες ανησυχίες του, η κινητήρια δύναμη πίσω από αυτές τις διαδηλώσεις είναι ένα βίαιο σχέδιο για την ανατροπή μιας δημοκρατικής κυβέρνησης. Ο Λόπεζ, ο οποίος έχει δημόσια δηλώσει την περηφάνια του για το ρόλο του στο πραξικόπημα του Απρίλη 2002 ενάντια στον Ούγκο Τσάβες, εξακολουθεί να καλεί τους υποστηρικτές του να διαδηλώσουν ενάντια στην «δικτατορία» στη Βενεζουέλα.

Ενώ δεκάδες κυβερνήσεις και διεθνείς οργανισμοί, συμπεριλαμβανομένων του UNASUR (Ένωση των κρατών της Νότιας Αφρικής) και του Mercosur (οικονομική και πολιτική συμφωνία μεταξύ των χωρών της Λατινικής Αμερικής), έχουν εκφράσει τη σαφή υποστήριξη και αλληλεγγύη τους στην κυβέρνηση της Βενεζουέλας και τον πρόεδρο Μαδούρο, η Ουάσινγκτον έσπευσε να υποστηρίξει τους διαδηλωτές της αντιπολίτευσης και να απαιτήσει από την κυβέρνηση την απελευθέρωση όλων των συλληφθέντων κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων. Η διοίκηση του Ομπάμα έφτασε να απειλήσει τον πρόεδρο Μαδούρο με διεθνείς συνέπειες αν ο Λεοπόλδο Λόπεζ συλληφθεί. Στον απόηχο του πρώτου κύματος των βίαιων διαδηλώσεων, ο Μαδούρο απέλασε τρεις διπλωμάτες των ΗΠΑ από την πρεσβεία των ΗΠΑ στο Καράκας, κατηγορώντας τους ότι συνωμότησαν για να στρατολογήσουν φοιτητές στη Βενεζουέλα ώστε να συμμετάσχουν στην αποσταθεροποίηση.

Ενώ η βία εξακολουθεί σε κάποιες περιοχές στη χώρα, ο Μαδούρο έχει κάνει εκτεταμένες εκκλήσεις για ειρήνη. Ένα κίνημα για ειρήνη δρομολογήθηκε την προηγούμενη βδομάδα, καθοδηγούμενο από καλλιτέχνες, αθλητές και φιγούρες του πολιτισμού, μαζί με οργανωμένες κοινότητες, που επιζητούν να λήξει όχι μόνο η τρέχουσα χαοτική κατάσταση αλλά επίσης τα υψηλά επίπεδα εγκληματικότητας που μαστίζουν τη χώρα τα τελευταία χρόνια.

Οι περισσότεροι Βενεζουελάνοι θέλουν ειρήνη στη χώρα τους, και μια πλειοψηφία εξακολουθεί να στηρίζει την τωρινή κυβέρνηση. Η αντιπολίτευση έχει αποτύχει να παρουσιάσει μια εναλλακτική πλατφόρμα ή ατζέντα πέρα από την αλλαγή καθεστώτος, και η συνεχιζόμενη εξάρτησή της από τη χρηματοδότηση και τη στήριξη των ΗΠΑ – μέχρι και αυτή τη χρονιά ο Ομπάμα συμπεριέλαβε 5 εκατομμύρια δολάρια στον Προϋπολογισμό Ξένων Επιχειρήσεων του 2014 για ομάδες της αντιπολίτευσης στη Βενεζουέλα – είναι μια συνεχιζόμενη ένδειξη της αδυναμίας τις. Όπως ένα κρατικό στέλεχος της πρεσβείας των ΗΠΑ στο Καράκας, που δημοσιεύτηκε από το Wikileaks, εξηγούσε το Μάρτη του 2009, “Χωρίς τη συνεχιζόμενη βοήθεια μας, είναι πιθανό ότι οι οργανισμοί που βοηθήσαμε να δημιουργηθούν… θα εξαναγκάζονταν να κλείσουν… Η χρηματοδότησή μας θα παράσχει σε αυτούς τους οργανισμούς μια πολύ αναγκαία σανίδα σωτηρίας”.

Κατά τη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας στη Βενεζουέλα, η φτώχεια μειώθηκε κατά πάνω από 50%, η υγειονομική περίθαλψη έχει γίνει ελεύθερη και προσβάσιμη σε όλους, όπως και η ποιοτική εκπαίδευση από την πρωτοβάθμια ως την τριτοβάθμια βαθμίδα. Οι κρατικές επιδοτήσεις παρέχουν τρόφιμα και στέγαση σε προσιτές τιμές γι’ αυτούς που το έχουν ανάγκη, καθώς επίσης και προγράμματα επαγγελματικής κατάρτισης και τοποθέτησης των εργαζομένων. Τα ΜΜΕ, και ιδιαίτερα τα κοινοτικά μέσα ενημέρωσης, έχουν επεκταθεί σε εθνικό επίπεδο, δίνοντας περισσότερο χώρο για την έκφραση διαφορετικών φωνών. Η πρόσβαση στο ίντερνετ έχει αυξηθεί σημαντικά και το κράτος έχτισε επίσης εκατοντάδες δημόσια κέντρα πληροφοριών με δωρεάν υπολογιστές και πρόσβαση στο ίντερνετ σε όλη τη χώρα. Οι φοιτητές παίρνουν δωρεάν λάπτοπ και τάμπλετ για να χρησιμοποιήσουν για τις σπουδές τους. Η κυβέρνηση έχει αυξήσει τον ελάχιστο μισθό κατά 10-20% κάθε χρόνο, οδηγώντας τη Βενεζουέλα στο να έχει έναν από τους υψηλότερους ελάχιστους μισθούς στη Λατινική Αμερική. Οι συντάξεις είναι εγγυημένες μετά από μόλις 25 χρόνια δουλειάς, και αυτοί που δουλεύουν στην παραοικονομία έχουν επίσης εγγυημένη σύνταξη από το κράτος.

Ενώ τα προβλήματα παραμένουν στη χώρα, όπως παντού, οι περισσότεροι Βενεζουελάνοι είναι επιφυλακτικοί στο να εγκαταλείψουν τα τεράστια κοινωνικά και πολιτικά οφέλη που έχουν κερδηθεί τα τελευταία δεκατέσσερα χρόνια. Μια αντιπολίτευση με τίποτα να προσφέρει εκτός της ξένης παρέμβασης και της ανασφάλειας δεν είναι ελκυστική στην πλειοψηφία. Δυστυχώς, τα ΜΜΕ αποτυγχάνουν να δουν αυτή την πραγματικότητα, ή επιλέγουν να μην την προβάλλουν ώστε να προωθήσουν μια πολιτική ατζέντα. Στη Βενεζουέλα, η επανάσταση είναι εδώ για να μείνει και τα συμφέροντα του 1% δεν πρόκειται να υπερισχύσουν έναντι αυτών του 99% που είναι ήδη στην εξουσία.

Eva Golinger, 20 Φλεβάρη 2014


Μετάφραση: Ειρήνη Γαϊτάνου
Διαβάστε περισσότερα...

Δ.Καζάκης : «Γιατί το Ε.ΠΑ.Μ. κατεβαίνει στις Ευρωεκλογές»


Διαβάστε περισσότερα...

Γ. Δελαστίκ: Από την Κριμαία αρχίζει το μοίρασμα της τέως Ουκρανίας

του Γιώργου Δελαστίκ

Οι άνθρωποι των Αμερικανών και των Γερμανών στην Ουκρανία, ακροδεξιών και ναζιστικών πολιτικών πεποιθήσεων, πήραν την εξουσία στο Κίεβο. Ο πρώτος νόμος που ψήφισε το νέο ουκρανικό κοινοβούλιο είναι να θέσει εκτός νόμου το κομμουνιστικό κόμμα της Ουκρανίας και να απαγορεύσει τη χρήση της... ρωσικής γλώσσας - όπως και της ελληνικής, της ρουμανικής και της ουγγρικής!

Κατάργησε επίσης τον νόμο που απαγόρευε τη ναζιστική προπαγάνδα, ενώ ταυτόχρονα ορίστηκε υπουργός Εσωτερικών γνωστός ακροδεξιός και νεοναζί διορίζονται κατά κόρον σε αυτό το υπουργείο που είναι επιφορτισμένο με την εσωτερική ασφάλεια της χώρας! Διέλυσαν ήδη τις δυνάμεις ασφαλείας του προηγούμενου καθεστώτος, όπως είναι φυσιολογικό. Μεταξύ Λευκού Οίκου και καγκελαρίας όμως φαίνεται ότι οι Αμερικανοί έχουν το πάνω χέρι, παρά την εθελοντική γερμανοδουλεία των φιλοναζιστών Ουκρανών. Πρωθυπουργός της νέας κυβέρνησης αναμενόταν να τοποθετηθεί ο Αρσένι Γιατσενιούκ, πατενταρισμένος άνθρωπος των Αμερικανών που παίρνει εντολές απευθείας από την Ουάσιγκτον.

Οι Αμερικανοί επίσης έχουν δημιουργήσει «προστατευτικό κλοιό» γύρω από τη Γιούλια Τιμοσένκο, με την οποία βρίσκονται μαζί από το πρωί έως το βράδυ αξιωματούχοι και διπλωμάτες των ΗΠΑ. Την προορίζουν πιθανότατα για πρόεδρο της Ουκρανίας, αλλά μέχρι στιγμής η Τιμοσένκο, η οποία μέχρι προ ημερών βρισκόταν στη φυλακή, δεν είχε φυσικά τον χρόνο να ανακοινώσει αν θα είναι υποψήφια στις προεδρικές εκλογές του Μαΐου, αν τελικά ισχύει αυτή η συμφωνία. Ο μόνος που έχει ανακοινώσει μέχρι στιγμής την υποψηφιότητά του για πρόεδρος της Ουκρανίας είναι ο άνθρωπος των Γερμανών, ο πυγμάχος Βιτάλι Κλίτσκο, τον οποίον οι Αμερικανοί αποκλείουν κατηγορηματικά.

Το πέρασμα της εξουσίας στο Κίεβο στη φιλοδυτική Ακροδεξιά ενεργοποίησε ήδη τις διαδικασίες απόσχισης των ανατολικών φιλορωσικών περιοχών της χώρας, με πρώτο στόχο την επιστροφή της Κριμαίας στη Ρωσία. Εκεί ανήκε ανέκαθεν η Κριμαία και ήταν τμήμα της Ομόσπονδης Ρωσικής Σοβιετικής Δημοκρατίας μέχρι το 1954, όταν ο παταγωδώς αποτυχημένος σοβιετικός ηγέτης Νικίτα Χρουστσόφ, Ουκρανός ο ίδιος, την υπήγαγε διοικητικά στην Ουκρανία, λίγο μετά αφότου διαδέχθηκε τον Στάλιν στην ηγεσία του κομμουνιστικού κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης. Τότε φυσικά αυτή η πράξη ήταν μια ασήμαντη κίνηση εσωτερικής διοίκησης, σαν να λέμε π.χ. αν ο νομός Αχαΐας υπάγεται στην περιφέρεια Πελοποννήσου ή στην περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας, αλλά με τον διαμελισμό της Ουκρανίας το θέμα της Κριμαίας καθίσταται κορυφαίο, αφού εκεί βρίσκεται η έδρα του ρωσικού στόλου της Μαύρης Θάλασσας. Είναι εξαιρετικά πιθανό ότι οι Ρώσοι δεν θα αφήσουν την Κριμαία στα χέρια της ακροδεξιάς, φιλοναζιστικής ουκρανικής κυβέρνησης, όπως όλα δείχνουν.

Ήδη από τη νύχτα της Πέμπτης, αν και φυσικά δεν ομολογείται επισήμως, Ρώσοι καταδρομείς κατέλαβαν την έδρα της τοπικής κυβέρνησης και του κοινοβουλίου της Κριμαίας για να μπορούν να το υπερασπιστούν αποτελεσματικά, αν επιχειρήσουν να το καταλάβουν οι κυβερνητικές φιλοναζιστικές δυνάμεις. Οι κάτοικοι της Κριμαίας είναι σε ποσοστό άνω του 70% Ρώσοι, με το ποσοστό αυτό πιθανότατα να αυξάνεται ραγδαία τις επόμενες εβδομάδες και μήνες. Ο δήμαρχος και οι αρχές της Κριμαίας περνούν ταχύτατα στα χέρια των Ρώσων. Στη Σεβαστούπολη, έδρα του ρωσικού στόλου, οι ρωσικές δυνάμεις έχουν εγκαταστήσει ήδη συνοριακά φυλάκια ελέγχων. Όλες οι ρωσικές στρατιές που βρίσκονται στα δυτικά της Ρωσίας -πάνω από 150.000 άνδρες μέχρι στιγμής- τέθηκαν ήδη κατ' εντολήν του Κρεμλίνου σε «ετοιμότητα μάχης»!

Πρόκειται για μία κίνηση πολύ περισσότερο εντυπωσιασμού και πολιτικού συμβολισμού παρά ουσίας, αλλά οπωσδήποτε και μόνο η εντύπωση χιλιάδων ρωσικών τεθωρακισμένων έτοιμων να εισβάλουν στην Ουκρανία, αν λάβουν σχετική διαταγή, προκαλεί ρίγος. Στο μεταξύ, στις ρωσόφιλες περιοχές της Ουκρανίας συγκροτούνται πολιτοφυλακές με χιλιάδες άνδρες στη δύναμή τους προκειμένου να μην επιτρέψουν να αποκτήσουν τον έλεγχο σε αυτά τα ουκρανικά εδάφη η κυβέρνηση του Κιέβου και οι νεοναζί και ακροδεξιοί που την απαρτίζουν. Στόχος του Κρεμλίνου μέχρι στιγμής δεν είναι να αποσχιστούν επίσημα από την Ουκρανία αυτές οι περιοχές, αλλά να ασκείται «ντε φάκτο» η εξουσία από φιλορωσικές δυνάμεις. Κανείς όμως δεν ξέρει αν τελικά αυτό θα καταστεί δυνατό ειρηνικά, όπως αποδείχθηκε σε πολύ μικρότερη κλίμακα στην Αμπχαζία και τη Νότια Οσετία της Γεωργίας στον Καύκασο, η οποία προκάλεσε πόλεμο κατά της Ρωσίας, τον οποίον φυσικά έχασε κατά κράτος.


από το «Έθνος»
Διαβάστε περισσότερα...

Λ. Βατικιώτης: ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΚΗ - Κρατικοποίηση χωρίς αποζημίωση φραγμός στην αποβιομηχάνιση

του Λεωνίδα Βατικιώτη

Το τέλος μιας ολόκληρης εποχής σήμαναν οι 200 διαθεσιμότητες που ανακοίνωσε η Χαλυβουργική του Κωνσταντίνου Αγγελό-πουλου. Το νέο δεν έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία, καθώς το καλοκαίρι είχαν αναγκάσει 150 εργαζόμενους να αποχωρήσουν με πρόγραμμα …εθελουσίας εξόδου, ενώ οι πρόσφατες μειώσεις μισθών είχαν προμηνύσει την σημερινή εξέλιξη. Δύο ήταν οι αφορμές που οδήγησαν στο κλείσιμο, επί της ουσίας, της ιστορικής βιομηχανίας και περαιτέρω ολόκληρου του κλάδου καθώς με διαφορά λίγων ημερών την σκυτάλη πήρε η οικογένεια Μάνεση που ανακοίνωσε στους 108 εναπομείναντες της Χαλυβουργίας στον Ασπρόπυργο ότι βάζει λουκέτο.

Κατ’ αρχάς, το υψηλό ενεργειακό κόστος που ως αποτέλεσμα είχε στα 500 ευρώ που τιμάται κατά μέσο όρο ο τόνος η μπετόβεργα σε διεθνές επίπεδο στην Ελλάδα τα 55 ευρώ να...
αφορούν ενέργεια, όταν στην Ιταλία το αντίστοιχο κόστος ήταν 35 ευρώ. Καθοριστικό ρόλο όμως για την αυλαία που πέφτει σε ολόκληρο τον κλάδο όπως μαρτυρούν τα σημαντικά προβλήματα που αντιμετωπίζει κι ο τρίτος μονοπωλιακός όμιλος που δραστηριοποιείται στην ίδια αγορά, του Στασινόπουλου, με τρία εργοστάσια στην Ελλάδα (Σωληνουργεία Θηβών, Ελληνική Βιομηχανία Αλουμίνιου και Σοβέλ στο Βόλο που παράγει μπετόβεργα) ο οποίος ανακοίνωσε την μεταφορά της έδρας του εκτός Ελλάδας για να αποφύγει το υψηλό κόστος δανειακών κεφαλαίων, έπαιξε και η πρωτοφανής ύφεση που αντιμετωπίζει ο ελληνικός καπιταλισμός. Η πτώση του ΑΕΠ περισσότερο από 21% τα τελευταία έξι χρόνια, εξ αιτίας των μέτρων τεχνητής ύφεσης που έχει επιβάλλει η Τρόικα ώστε πιο εύκολα και χωρίς αντιδράσεις να περάσουν μέτρα όπως η μείωση των μισθών και η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, έπληξε με προνομιακό τρόπο την οικοδομή, που όπως συνέβαινε σε ολόκληρο τον ευρωπαϊκό νότο αποτελούσε μαζί με την κατανάλωση την ατμομηχανή της οικονομικής ανάπτυξης. Σημαντικά σε αυτή την μεταβολή συνέβαλε και το σπάσιμο της τραπεζικής φούσκας, καθώς η ανέγερση νέων κατοικιών χρηματοδοτούταν σταθερά από δάνεια. Έτσι όμως εξασφαλιζόταν ένα υψηλό, ποιοτικό επίπεδο ζωής για εκατομμύρια εργαζόμενους και πολύ περισσότερο για μεσαία στρώματα. Το φρενάρισμα επομένως που παρατηρείται στην οικοδομική δραστηριότητα δεν αποτελεί δείγμα οικονομικού εξορθολογισμού, όπως συχνά παρουσιάζεται. Όσο κι αν μην φαίνεται τώρα, μεσοπρόθεσμα θα σημάνει την ραγδαία επιδείνωση των όρων στέγασης για την κοινωνική πλειοψηφία που θα ζει σε παλιά και κακοσυντηρημένα σπίτια. Αποτέλεσμα της καθίζησης της οικοδομικής δραστηριότητας, που δεν αφορά μόνο την ιδιωτική οικοδόμηση αλλά και την δημόσια με τα μεγάλα έργα να ανήκουν οριστικά και αμετάκλητα στο παρελθόν, αν εξαιρέσουμε το συγκρότημα της νέας Λυρικής στο Φάληρο, είναι ότι από τα 2,5 εκ. τόνους μπετόβεργας το 2007 η ετήσια κατανάλωση να έχει πέσει στους 300.000, περίπου στο ένα όγδοο ή στα επίπεδα της δεκαετίας του ’50.

Στον βωμό των Μνημονίων, της κατάρρευσης της τραπεζικής φούσκας και της γερμανικής επέλασης κλείνουν οι χαλυβουργικές βιομηχανίες

Η παρακμή του κλάδου της χαλυβουργίας δεν σημαίνει ότι το κόστος της προσαρμογής κατανέμεται συμμετρικά μεταξύ της εργατικής και της αστικής τάξης. Όλο το προηγούμενο διάστημα, με αποκορύφωμα την ηρωική απεργία στην Χαλυβουργία προ διετίας, το κεφάλαιο επιχείρησε να μεταφέρει στην εργατική τάξη το κόστος της ύφεσης, αξιοποιώντας μάλιστα όλο το οπλοστάσιο των μνημονιακών νόμων. Έτσι επιχείρησε κι εν πολλοίς κατάφερε να μειώσει τους μισθούς, να επιβάλει την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, ακόμη και να θέσει υπό απαγόρευση το δικαίωμα της διεκδίκησης και της απεργίας, όπως πέτυχε ο Μάνεσης, επιλέγοντας να τιμωρήσει τους απεργούς μέσω εκδικητικών μηνύσεων που στόχο είχαν την παραδειγματική εξόντωση των πρωτοπόρων εργατών. Το αβυσσαλέο κενό που χωρίζει αυτούς που έδεναν επί δεκαετίες το ατσάλι από κείνους που νέμονταν τους καρπούς της δουλειάς των εργατών, πολλοί εκ των οποίων είναι σακαταμένοι από εργατικά ατυχήματα, φαίνεται επίσης κι από το γεγονός ότι έγκαιρα η αστική τάξη της χαλυβουργίας είχε φροντίσει να κάνει «διασπορά κινδύνου» τοποθετώντας τα κεφάλαια της σε κλάδους υψηλότερης κερδοφορίας: από τράπεζες και ποδόσφαιρο μέχρι εισαγωγικό εμπόριο και ναυτιλία.

Ούτε κι οι ευθύνες κατανέμονται αναλογικά για την παρακμή του κλάδου. Όπως πολύ εύστοχα και αποκαλυπτικά κατήγγειλε η Πρωτοβουλία για την δημιουργία Ανεξάρτητης Ταξικής Εργατικής Κίνησης με ανακοίνωσή της όλα τα προηγούμενα χρόνια οι καπιταλιστές του κλάδου, όταν υπήρχαν τα κέρδη, αντί να προχωρήσουν σε επενδύσεις σε λαμαρίνα, ανοξείδωτο ή ειδικό χάλυβα έμειναν στην μπετόβεργα. Πολύ περισσότερο από την εκ παραδόσεως κοντόθωρη λογική του ελληνικού κεφαλαίου η ευθύνη βρίσκεται στους νόμους κίνησης του ίδιου του καπιταλισμού. Το υψηλό ρίσκο που συνοδεύει τις νέες επενδύσεις, το οποίο γίνεται εντελώς αποθαρρυντικό αν συγκριθεί με τις αποδόσεις άλλων τοποθετήσεων σε πιο κερδοσκοπικές δραστηριότητες, είχε προαναγγείλει πριν την σημερινή κρίση τους τίτλους τέλους της ελληνικής χαλυβουργίας.

Η κυβέρνηση από την άλλη εκμεταλλεύτηκε την συγκυρία και την αυξημένη κοινωνική ευαισθησία για το τέλος ενός κλάδου που συντηρούσε πολλαπλάσιες θέσεις εργασίας (από 6 ως 8 άτομα έβρισκαν δουλειά παράλληλα με την θέση εργασίας κάθε χαλυβουργού) για να ανακοινώσει ένα πακέτο μέτρων, που χωρίς ακόμη να έχει ολοκληρωθεί και εξειδικευτεί, μειώνει το κόστος της παραγωγής, μετακυλίοντας το στις πλάτες της κοινωνίας. Πρόκειται για ημίμετρα. Η κυβέρνηση Σαμαρά κι οι προηγούμενες Μνημονιακές κυβερνήσεις φέρουν τεράστια ευθύνη για το τελευταίο καρφί στο φέρετρο της ελληνικής βαριάς βιομηχανίας, όχι όμως και την αποκλειστική, καθώς πρόκειται για μια διαδικασία που δεν εξελίσσεται ομοιόμορφα σε όλο τον ανεπτυγμένο καπιταλισμό κι ειδικά στην ΕΕ. Η τάση αποβιομηχάνισης, που ενίοτε εμφανίζεται κι ως δείγμα εξέλιξης, δεν είναι γενική! Από τον Οκτώβριο του 2012 η ΕΕ έχει υποδείξει το περίγραμμα της επαναφοράς μιας βιομηχανικής πολιτικής, που υπακούει στις ανάγκες συσσώρευσης και διευρυμένης αναπαραγωγής του κεφαλαίου σε μια περίοδο κρίσης και υποχώρησης των εύκολων κερδών που άφηνε επί τρεις κοντά δεκαετίες η υπέρμετρη ανάπτυξη του χρηματοπιστωτικού τομέα. Το αντιφατικό, στα όρια της τραγωδίας, είναι ότι η προώθηση και υλοποίηση αυτής της πολιτικής που ως ζητούμενο έχει την κανονικοποίηση της διαδικασίας απόσπασης υπεραξίας και δημιουργίας κερδών, χωρίς ποτέ φυσικά να περάσει σε δεύτερη μοίρα η κερδοσκοπία, αποτελώντας εγγενές χαρακτηριστικό του σύγχρονου, ολοκληρωτικού καπιταλισμού, κάνει μη αντιστρέψιμο τον ξαφνικό θάνατο και δεν δημιουργεί ελπίδες ανάκαμψης στην ελληνική χαλυβουργία. Η αιτία βρίσκεται στα ποιοτικά γνωρίσματα της κυοφορούμενης βιομηχανικής πολιτικής. Μακριά από τις ανάγκες του σύγχρονου ανθρώπου για δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, διατροφική επάρκεια, επίλυση του στεγαστικού προβλήματος κι άνοδο του βιοτικού του επιπέδου η έμφαση πλέον δίνεται στην δημιουργία καινοτόμων προϊόντων υψηλής προστιθέμενης αξίας, ώστε να εξασφαλίζονται υπερκέρδη, ή τις εξαγωγές που, κακά τα ψέμματα, γίνονται για την τιμή των όπλων. Γιατί, είναι τόσο σκληρός ο ανταγωνισμός για όποιον περάσει τα σύνορα και συντηρητική, κατ’ επέκταση, η τιμολόγηση που κατά κοινή ομολογία δεν αποφέρουν κέρδη. (Λέγεται μάλιστα ότι μοναδική βιώσιμη αναλογία εξαγωγών προς πωλήσεις στο εσωτερικό είναι 3 προς 7.) Μάρτυρας, οι χαλυβουργικές επιχειρήσεις που εξήγαγαν για να μειώσουν τις ζημιές κι όχι να τις αντιστρέψουν ή να τις κάνουν κέρδη. Ο εξαγωγικός προσανατολισμός της νέας βιομηχανικής πολιτικής επομένως γίνεται αιτία λουκέτων και κρίσεων στο Νότο, διευρύνει το πλεονέκτημα της Γερμανίας και των σημερινών πρωταθλητών. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που η Ευρωπαϊκή Ένωση απέρριψε αρχικά το μέτρο της«διακοψιμότητας» που μειώνει το κόστος της ενέργειας όταν μεγάλοι καταναλωτές, όπως η χαλυβουργία, ενημερώνουν έγκαιρα ότι σταματούν να τραβούν ρεύμα σε περιόδους υψηλής κατανάλωσης, χαρακτηρίζοντάς το ως κρατική επιδότηση. Προφανώς οι κοινοτικοί αξιωματούχοι λειτουργούν σαν βαποράκια και λομπίστες γερμανικών και βορειοευρωπαϊκών ομοειδών μονοπωλίων, που μόνο να κερδίσουν έχουν αν αποσυρθούν από τον κλάδο οι έλληνες ανταγωνιστές τους. Ό,τι ακριβώς έκαναν με τα ναυπηγεία, την βιομηχανία ζάχαρης, την πολεμική βιομηχανία, κ.α. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, ακόμη κι οι πιο γενναιόδωρες πρωτοβουλίες της κυβέρνησης, όταν δεν σημαίνουν νέα βάρη για την κοινωνία που θα κληθεί να σώσει την βιομηχανία, πέφτουν στο κενό. Αποδεικνύονται επικοινωνιακά πυροτεχνήματα που στοχεύουν να σώσουν ό,τι σώζεται από την γελοιότητα του «σαξές στόρι». Τίποτε άλλο δεν ενδιαφέρει τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο.

Η εργατική τάξη και τα μικρομεσαία στρώματα, αντίθετα, θέλουν να συνεχίσει να υπάρχει χαλυβουργία και βαριά βιομηχανία για πολλούς λόγους: γιατί εγγυώνται ποιοτικές, εξειδικευμένες και καλοπληρωμένες θέσεις εργασίας, αντίθετα με το εμπόριο, τις υπηρεσίες και τον τουρισμό όπου οι θέσεις εργασίας είναι ευκαιριακές, προσωρινές και κακοπληρωμένες, γιατί η ταξική συνείδηση που αρμόζει σε αυτές τις θέσεις εργασίας ευνοεί την τάση του αγώνα και τον αντικαπιταλισμό, γιατί αυτές οι δραστηριότητες μπορούν να εγγυηθούν την παραγωγή κοινωνικά αναγκαίων και επωφελών αγαθών, και πολλούς ακόμη λόγους. Μόνο που ο σημερινός τρόπος παραγωγής δεν μπορεί να εξασφαλίσει ότι θα συνεχίσουν να υπάρχουν και, πολύ περισσότερο, να λειτουργούν προς όφελος της κοινωνικής πλειοψηφίας τέτοιες βιομηχανίες. Σήμερα, ωστόσο, επείγει η επιθετική διεκδίκηση του στόχου να μείνουν ανοικτές αυτές οι βιομηχανίες, που αποτελούν δημιούργημα των εργαζομένων κι όχι του κάθε τυχάρπαστου καπιταλιστή που τις οδήγησε στην υπερχρέωση με αποτέλεσμα κι οι τρεις όμιλοι να οφείλουν σε τράπεζες περισσότερα από 2 δισ. ευρώ. Η λύση για τώρα είναι αυτές οι βιομηχανίες να εθνικοποιηθούν και να περάσουν υπό εργατικό έλεγχο, χωρίς καμιά αποζημίωση στους ιδιοκτήτες τους που πρέπει μάλιστα να διωχθούν για να ικανοποιηθεί το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Το κράτος οφείλει επιπλέον να προχωρήσει στην κατάσχεση της περιουσίας τους, κινητής και ακίνητης σε Ελλάδα και εξωτερικό, έτσι ώστε να καλυφθεί η ζημιά που θα προκληθεί στα δημόσια οικονομικά.


από το «Πριν»
Διαβάστε περισσότερα...

Ν. Μπογιόπουλος: Ουκρανία - «Λοιπόν, πώς τα περνάτε με τον καπιταλισμό;»...

του Νίκου Μπογιόπουλου

 Ας δούμε μερικά κομμάτια του παζλ των εξελίξεων στην Ουκρανία, παρακολουθώντας την ανθρωπογεωγραφία της λεγόμενης «αντιπολίτευσης» και τα μπουμπούκια που την συνθέτουν:

Α) Ο τύπος της φωτογραφίας ονομάζεται Αρσένι Γιατσένιουκ.


   Ο τύπος αυτός, που τον βλέπουμε να αποδίδει στους οπαδούς του άψογο...αρχαιοελληνικό χαιρετισμό, αναλαμβάνει τη θέση του πρωθυπουργού της Ουκρανίας. Αυτός ο τύπος, που τελεί υπό τη σκέπη της δημοκρατικής ΕΕ και της ακόμα πιο δημοκρατικής Αμερικής, είναι παλιός γνώριμος των αφεντικών του. Στην επόμενη φωτογραφία τον βλέπουμε σε τρυφερό (πλην επαγγελματικό)  τετ α τετ με την πρώην υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, την Κοντολίζα Ράις.

   Θυμίζουμε ότι η δημοκράτισσα Κοντολίζα Ράις είναι αυτή που ως υπουργός των κυβερνήσεων του Μπους κατέσφαξε το Ιράκ και όχι μόνο. Επισημαίνουμε, επίσης, ότι στις δημόσιες συναντήσεις τους τύποι σαν τον Γιατσένιουκ και τη Ράις δεν χαιρετιούνται ναζιστικά. Περιορίζονται στις χειραψίες...


  
Ο τύπος αυτός, πρόεδρος του ουκρανικού κοινοβουλίου μέχρι πρότινος, που προωθείται δημοκρατικότατα για πρωθυπουργός της Ουκρανίας, παρότι με τη λεγόμενη «Πορτοκαλί Επανάσταση» παρέλασε από διάφορες θέσεις (όπως του υπουργού Οικονομικών και Εξωτερικών – σημειωτέον: αυτός ήταν που πρόσδεσε την Ουκρανία στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου και ξεκίνησε τη διαδικασία ένταξης της Ουκρανίας στην ΕΕ), δείτε πόσο λαοπρόβλητος είναι: Όταν έθεσε το 2010 υποψηφιότητα για πρόεδρος της Ουκρανίας σε πανουκρανικό επίπεδο δεν κατόρθωσε να πάρει πάνω από το 7% των ψήφων. Μάλιστα στο Κίεβο ψηφίστηκε από το 0,34% των ψηφοφόρων, στη δε Κριμαία, όπου είχε χρηματίσει και «περιφερειάρχης», έλαβε το εκκωφαντικό... 0,02% των ψήφων.

   Δυο χρόνια αργότερα προσχώρησε στο κόμμα «Πατρίδα» ως τσιράκι της πρώην πρωθυπουργού Γιούλια Τιμοσένκο, η οποία εκτός από «ηρωίδα» υπήρξε κατά τη θητεία της και συνώνυμο της διαφθοράς...

   Με την ανακοίνωση της πρωθυπουργοποίησής του, ο τύπος αυτός έκανε δυο δηλώσεις. Η πρώτη ήταν πως «πρέπει άμεσα να συνάψουμε συμφωνία για ένα πρόγραμμα συνεργασίας με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο». Η δεύτερη, μιλώντας στο BBC, πως «πρόκειται να λάβουμε εξαιρετικά αντιλαϊκά μέτρα...».          

   Και κάτι ακόμα: Πριν από περίπου δυο εβδομάδες, έκανε τον γύρο του κόσμου η μαγνητοφωνημένη συνομιλία της υφυπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, Βικτόρια Νούλαντ με τον Αμερικανό πρέσβη στο Κίεβο. Η κυρία υφυπουργός, δίνοντας τόσο το στίγμα των επιθυμιών των ΗΠΑ για την εξέλιξη της κρίσης στην Ουκρανία, όσο και των αντιπαραθέσεων των Αμερικανών με την ΕΕ, αλλά και περιγράφοντας με ενάργεια τις δημοκρατικές διαδικασίες που ακολουθούνται στην Ουκρανία, ακούγεται να δίνει σαφείς οδηγίες στον πολιτικό της υφιστάμενο. Του είπε: «Γ@μ@ την ΕΕ, εμείς θέλουμε τον Γιατσένιουκ»...
                                            ***
Β) Ο τύπος της επόμενης φωτογραφίας, αυτός που βρίσκεται αριστερά από τον Αμερικανό γερουσιαστή και υποψήφιο για την προεδρία των ΗΠΑ, τον ΜακΚέιν, ονομάζεται  Όλεχ Τιαγκνιμπόκ.


 Ο τύπος αυτός, εκλεκτό μέλος της ουκρανικής αντιπολίτευσης, ηγείται του κόμματος «Σβόμποντα» (Ελευθερία). Μόνο που το κόμμα του δεν λεγόταν πάντα έτσι. Μέχρι τη δεκαετία του 2000 είχε άλλο όνομα. Λεγόταν«Εθνικοσοσιαλιστικό»... Το «Σβόμποντα» δεν συνιστά παρά την πολιτική ομπρέλα του λεγόμενου «Δεξιού Τομέα».

Τα φασιστόμουτρα του «Δεξιού Τομέα», με τα ναζιστικά τους περιβραχιόνια, τις στρατιωτικές στολές παραλλαγής και σε πλήρη εξάρτηση, στους δρόμους του Κιέβου...
   Ο «Δεξιός Τομέας», που με τα μέλη του με όπλα και λοστάρια πρωτοστατεί στο πλιάτσικο, στην τρομοκρατία και στην πυρπόληση κτιρίων στην Ουκρανία,απαρτίζεται από κάθε λογής λουμπεναριό και φασιστικό κατακάθι της ουκρανικής κοινωνίας. Αποτελεί τον ένοπλο βραχίονα της ναζιστικής ακροδεξιάς. Επιδίδεται σε λαμπαδηδρομίες στους δρόμους του Κιέβου στα πρότυπα της Κου Κλουξ Κλαν. Διατηρεί «αδελφικές» σχέσεις με το φασιστικό κόμμα «Jobbik» της Ουγγαρίας, με το κόμμα της Λεπέν στη Γαλλία, με το φασιστικό «Forza Nuova»της Ιταλίας, με το ναζιστικό «Εθνικό Δημοκρατικό Κόμμα» της Γερμανίας. Σύμφωνα με τη λίστα του διεθνούς Κέντρου Βίζενταλ, το «Σβόμποντα» του Τιαγκνιμπόκ κατατάσσεται στην πρώτη δεκάδα των ανά τον κόσμο αντισημιτικών μορφωμάτων.

   Αυτό το κόμμα, που υιοθετήθηκε από τη Δύση ως φορέας της «δημοκρατίας» στην Ουκρανία και που στις συγκεντρώσεις του τρέχει ο ΜακΚέιν, έχει για ήρωα τον διαβόητο ΣτέπανΜπαντέρα. Διοργανώνει μάλιστα και πορείες με πορτρέτα του Μπαντέρα στους δρόμους της Ουκρανίας, όπως αυτό πίσω από το λεβεντόπαιδο με το τσουλούφι της φωτογραφίας.


   Σημείωση 1η: Ο Στέπαν Μπαντέρα ήταν ένα καθίκι, συνεργάτης των Γερμανών ναζί της περίοδο της εισβολής του Χίτλερ στη Σοβιετική Ένωση. Κάτι σαν τους «δικούς μας» δωσίλογους και ταγματασφαλίτες, δηλαδή...

Στο μέσον της φωτογραφίας ο Μπαντέρα με τη γερμανική ναζιστική στολή του, φυσικά...
   Σημείωση 2η: Για να έχουμε μια ιδέα πως η «δημοκρατία» και η Δύση - ως εγγυητής της - προάγουν και αναθρέφουν τον φασισμό πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι αμέσως μετά τη λεγόμενη «Πορτοκαλί Επανάσταση» το 2004, ο τότε εκλεκτός του ευρωατλαντισμού πρόεδρος της Ουκρανίας, ο Βίκτορ Γιούσενκο, είχε ανακηρύξει επίσημα τον Μπαντέρα, όπως και τον ναζιστή ομοϊδεάτη του, τον Σούκεβιτς, «ήρωες της Ουκρανίας»...

   Σημείωση 3η: Το κόμμα «Πατρίδα» της Γιούλια Τιμοσένκο (που τόσο την αγαπούν οι Γερμανοί...), της «ηρωίδας» που ήταν στη φυλακή για απάτες και υπεξαιρέσεις και από το οποίο προέρχεται ο νέος πρωθυπουργός της Ουκρανίας (που τόσο τον αγαπούν οι Αμερικάνοι...), στις τελευταίες εκλογές συμμάχησε με το ναζιστικό «Σβόμποντα» γεγονός που άνοιξε τον δρόμο, ώστε οι ναζί να μπουν στο ουκρανικό κοινοβούλιο...                                            
                                                  ***
   Γ) Ο τρίτος της παρέας που μάχεται για την εμπέδωση των ευρωπαϊκών άμα τε και δημοκρατικών αξιών στην Ουκρανία ονομάζεται Βιτάλι Κλίτσκο.

   Το παλικάρι, που ήταν πυγμάχος και δημιούργησε το κόμμα «Γροθιά», αν και έχει αμερικανική υπηκοότητα, ενδιαφέρεται βασικά για την προώθηση στην Ουκρανία των γερμανικών... αξιών. Άλλωστε τα περισσότερα χρόνια της ζωής του στο σπίτι του στη Γερμανία τα έχει περάσει, από το «Ίδρυμα Konrad Adenauer» του ανατέθηκε να ηγηθεί ακροδεξιού μορφώματος με αποστολή την «γερμανοποίηση» της Ουκρανίας και φυσικά είναι πάντα ευπρόσδεκτος από την κυρία Μέρκελ, η οποία κάνει πολύ κέφι όταν τον συναντά...

Η κυρία Μέρκελ με τον Κλίτσκο (εκ δεξιών της), αλλά και τον Γιατσένιουκ (εξ αριστερών της) σε χαρούμενες στιγμές...
   Δ) Όλοι αυτοί οι τύποι τώρα, ο Γιατσένιουκ, ο Τιαγκνιμπόκ και ο Κλίτσκο, ως ηγέτες της αντιπολίτευσης, συγκροτούν το αγλάισμα της επιδοτούμενης από τις ΗΠΑ και την ΕΕ... δημοκρατίας στην Ουκρανία. Μάλιστα, ήδη πριν από τα γεγονότα, είχαν ανακοινώσει ότι θα κατέβαιναν μαζί στις επόμενες προεδρικές εκλογές.


Τα τρία αγαπημένα και «δημοκρατικά» παιδιά της Δύσης (ο ναζί, ο φασίστας και ο κρυφοφασίστας), μαζί. Και στη μέση η κυρία Νούλαντ. Η υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ...

   Όσο για τις πρώτες κιόλας κινήσεις της κυβέρνησης που συγκροτούν ή στηρίζουν από κοινού τα «δημοκρατικά» παιδιά, είναι οι εξής:

Προώθηση νόμου για την απαγόρευση του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ουκρανίας.

Προώθηση νόμου για την κατάργηση κάθε απαγόρευσης που περιορίζει την ναζιστική προπαγάνδα.

Προώθηση νόμου με τον οποίο η διοίκηση του υπουργείου Εσωτερικών παραδίδεται στους ναζί του «Δεξιού Τομέα».

Κάλεσμα στο ΝΑΤΟ να παράσχει βοήθεια στην Ουκρανία στο οποίο άμεσα ανταποκρίθηκε ο ΓΓ του ΝΑΤΟ, ο Ράσμουσεν, ο οποίος και δήλωσε: «Είμαστε έτοιμοι να συνεχίσουμε να στηρίζουμε την Ουκρανία για τις δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις της» προσθέτοντας ότι το ΝΑΤΟ εγγυάται «την εθνική κυριαρχία, την ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας» (σσ: αξίες ευρύτατα γνωστό ότι εμπνέουν το ΝΑΤΟ αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά από την Κύπρο μέχρι τη Γιουγκοσλαβία, κι από το Ιράκ μέχρι τη Λιβύη και το Αφγανιστάν...).
 
Η απαγόρευση του Κομμουνιστικού Κόμματος είναι μια σωστή σκέψη εκ μέρους των «δημοκρατών» της Ουκρανίας και των ευρωαμερικανών φίλων τους. Βλέπετε εκεί οι κομμουνιστές γεμίζουν τους δρόμους των πόλεων με αφίσες όπως αυτή με την εικόνα του Λένιν, ο οποίος «ρωτά» τους κατοίκους: «Λοιπόν, πώς τα περνάτε με τον καπιταλισμό;»...

                                               ***
Ορισμένες σκέψεις:

   Πρώτο: Η Ουκρανία περνά μια από τις πιο δραματικές στιγμές στην ιστορία της. Μάζες ανθρώπων βγήκαν στους δρόμους εκφράζοντας τη βαθιά κοινωνική δυσαρέσκεια και την απέχθειά τους προς το καθεστώς της κλίκας του Γιανουκόβιτς. Αυτή η κλίκα, υπηρέτησε τον πλουτισμό της ως βαστάζος εκείνης της μερίδας των εκμεταλλευτών του ουκρανικού λαού, που έχουν συνδέσει τα κέρδη τους και το ιδιοτελές συμφέρον τους με τον ρώσικο ιμπεριαλισμό.

   Δεύτερο: Η άλλη κλίκα, της άλλης μερίδας των ολιγαρχών, που έχουν συνδέσει τα κέρδη τους με τον ευρωατλαντικό ιμπεριαλισμό, προωθεί τα δικά της σχέδια μέσα από την ωμή επέμβαση της Δύσης στις εσωτερικές υποθέσεις της Ουκρανίας. Για τα συμφέροντά της δεν διστάζει να αναγορεύσει σε «δημοκράτες» και «απελευθερωτές» το σκυλολόι των ναζιστικών, εθνικιστικών, φιλοαμερικανικών και φιλογερμανικών κομμάτων και μορφωμάτων.

   Τρίτο: Ο ουκρανικός λαός, λόγω της απουσίας κινήματος με ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά, εγκλωβίστηκε ανάμεσα σε αυτές τις δυο κλίκες και χρησιμοποιήθηκε ως πιόνι της γεωστρατηγικής σκακιέρας και ως πυροκροτητής για ελεγχόμενες από το σύστημα πολιτικές ανατροπές που περιορίζονται στην εναλλαγή των διεφθαρμένων ανδρείκελων.

   Τέταρτο: Παρότι ο λαός στην Ουκρανία συντάσσεται κάτω από σημαίες ξένες, και όχι τις σημαίες των δικών του συμφερόντων, βλέπουμε ότι οι ΕΕ, ΗΠΑ, Ρωσία, στο πλαίσιο της ενδοκαπταλιστικής και ενδοιμπεριαλιστικής τους σύγκρουσης παρεμβαίνουν με τον οξύ τρόπο που παρεμβαίνουν. Το γεγονός ότι  εκδηλώθηκε μία τέτοια αντίδραση από μέρους του ξένου παράγοντα (ένοπλη παρέμβαση, αξιοποίηση του ναζισμού και ανάδειξή του σε πολιτικό παράγοντα κλπ) καθιστά σαφή τον τρόπο που οι δυνάμεις αυτές θα αντιδράσουν (όχι μόνο στην Ουκρανία, αλλά οπουδήποτε) στο ενδεχόμενο διεκδίκησης και εφαρμογής από το λαό, από τον κάθε λαό, ενός πραγματικά φιλολαϊκού προγράμματος. Πόσο μάλλον ενός προγράμματος που θα αφαιρεί την εξουσία από τους ολιγάρχες. Η επέμβασή τους στην περίπτωση αυτή θα είναι εκατοντάδες φορές πιο σφοδρή. Αυτό σημαίνει αποδοχή της «μοίρας» μας; Όχι. Αυτό σημαίνει ότι: Μόνο ένας στην συντριπτική του πλειοψηφία ενωμένος, συνειδητοποιημένος, οργανωμένος, χειραφετημένος πολιτικά και αποφασισμένος λαός μπορεί να διεκδικήσει το δίκιο του. Μόνο έτσι μπορεί να κάνει τους εχθρούς του να σκεφτούν το τίμημα που θα καταβάλουν, αν επιχειρήσουν να υποσκάψουν με μη ειρηνικό τρόπο τις λαϊκές επιλογές. Να αποτρέψει τις έξωθεν και έσωθεν παρεμβάσεις. Αυτή είναι η μόνη προϋπόθεση που υπάρχει: Ο ενωμένος, συνειδητοποιημένος, οργανωμένος και ταξικά αποφασισμένος λαός. Το ερώτημα που μας αφορά ως Ελλάδα και τίθεται ειδικά προς τους κάθε είδους των εξ ημών αριστερών, είναι: Αυτή η προϋπόθεση εξασφαλίζεται όταν η συνείδηση του λαού διαμορφώνεται με τέτοιο τρόπο, ώστε να θεωρεί ως «φίλους» τους εχθρούς του;

   Πέμπτο: Οι προηγούμενες εκλογές στην Ουκρανία έγιναν σύμφωνα με τα δυτικά πρότυπα και σύμφωνα με αυτή τη λογική προέκυψε μία «δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση». Τα όσα συνέβησαν εκεί, όμως, η ωμή επέμβαση της ΕΕ και των ΗΠΑ, οι διαδηλώσεις με τη συμμετοχή του υπουργού Εξωτερικών της Γερμανίας, της υπεύθυνης για την εξωτερική πολιτική της ΕΕ, των Αμερικανών αξιωματούχων και λοιπών, η ωμή ένοπλη βία με την χρησιμοποίηση των φασιστικών και ακροδεξιών κομμάτων στην πρώτη γραμμή κλπ, αποσιωπήθηκαν ή πέρασαν στα ψιλά από την διεθνή και ελληνική ειδησιογραφία. Αυτό, τι άλλο αποδεικνύει από την υποκρισία ορισμένων για το πως αντιλαμβάνονται το θέμα της νομιμότητας; Θυμόμαστε όλοι, για παράδειγμα, εκείνα τα «καταδικάζουμε τη βία απ΄ όπου κι αν προέρχεται», ή τα άλλα από τον κύριο Μητσοτάκη μέχρι τον κύριο Πρετεντέρη γύρω από το θέμα της «τήρησης και σεβασμού του Συντάγματος» κλπ. Αλλά πώς και τους διαφεύγει; Στην Ουκρανία τόσο ο εκλεγμένος πρόεδρος, όσο και το ισχύον Σύνταγμα καταργήθηκαν με τρόπο έκδηλα αντίθετο από τον προβλεπόμενο από την ισχύουσα «νομιμότητα». 

Κάτι που δεν είδαμε να ενοχλεί ιδιαίτερα τους «ουκρανολόγους» στα εγχώρια ΜΜΕ. 

Υποψιαζόμαστε, λοιπόν, ότι για ορισμένους το ασίγαστο πάθος που επιδεικνύουν για την «τήρηση της νομιμότητας» αναβλύζει από μέσα τους μόνο όταν πρόκειται για εκείνη την νομιμότητα που οι ίδιοι γουστάρουν.

   Έκτο:  Ουδέν κακόν αμιγές καλού. Τουτέστιν: Εμείς, οι υπόλοιποι, που όταν απεργούμε ή διαδηλώνουμε ακούμε μύδρους από τους «εισαγγελείς» ότι «διασαλεύουμε τη νομιμότητα», δεν έχουμε παρά να κρατήσουμε την ανομολόγητη παραδοχή των νομιμοφρόνων κατηγόρων μας. Την παραδοχή τους όπως αυτή απορρέει από τη στάση τους στην Ουκρανία, η οποία ταυτόχρονα, συνιστά και τον εφιάλτη τους: Ότι η πλειοψηφία του λαού - αφού και κατά το αστικό Σύνταγμα ο λαός είναι κυρίαρχος και πηγή όλων των εξουσιών - είναι εκείνη η δύναμη που με τη θέλησή της μπορεί και δικαιούται, τελικά, όταν το αποφασίσει, να ανατρέψει τα πάντα.


email: mpog@enikos.gr
Διαβάστε περισσότερα...

Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου 2014

Ο γραμματέας του ΚΚ Ουκρανίας της πόλης Λβοφ στα χέρια ουκρανών νεοναζί (φωτ.)

Ο Rostislav Vasilko, γραμματέας της Κ.Ο. του Κ.Κ. Ουκρανίας της πόλης Λβοφ, διασύρθηκε δημόσια από ακροδεξιούς



Στις 22 Φεβρουαρίου, το στέλεχος του ΚΚ Ουκρανίας φαίνεται σε φωτογραφίες να λιντσάρεται από ακροδεξιούς διαδηλωτές στο πλαίσιο του αντικομμουνιστικού μένους που κυριάρχησε τις τελευταίες εβδομάδες στην Ουκρανία:







Διαβάστε περισσότερα...

Τετάρτη 26 Φεβρουαρίου 2014

Τα πρώτα μέτρα της νέας κυβέρνησης της Ουκρανίας



του Ανδρέα Ζαφείρη


Στις 23 Φεβρουαρίου 2014 η Ράντα της Ουκρανίας «ψήφισε» τους εξής νόμους:

4201 - Σχέδιο απόφασης για την απαγόρευση των δραστηριοτήτων του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ουκρανίας
4217 - Σχέδιο ψηφίσματος για την αντιμετώπιση των συνεπειών της σοβιετικής κατοχής της Ουκρανίας.
4176 - Σχέδιο Νόμου για την κατάργηση του νόμου που ποινικοποιούσε την ναζιστική προπαγάνδα.
4184 - Σχέδιο απόφασης για τον διορισμό ως υπουργού Εσωτερικών της Ουκρανίας του V.Avakov και τον διορισμό μελών της νεοναζιστικής ομάδας «Δεξιός Τομέας» στο Υπουργείο.
4215 - Σχέδιο απόφασης για το «Πάνθεον των εθνικών ηρώων».
4203 - Σχέδιο διατάγματος για την εισαγωγή δημοσιονομικών περιορισμών.
4215 - Σχέδιο ψηφίσματος απόδοσης τιμής στους συμμετέχοντες στις ένοπλες συγκρούσεις...
κατά τη διάρκεια ειρηνικών διαδηλώσεων.
4197 - Σχέδιο απόφασης για το διορισμό του μέλους του κόμματος "Svoboda" Α.Mahnitskogo στο Γραφείο του Γενικού Εισαγγελέα.
4204 - Σχέδιο Νόμου για τα καθήκοντα του Προέδρου της Ουκρανίας.
4191 - Σχέδιο απόφασης για τον διορισμό του μέλους του (φιλογερμανικού) κόμματος "UDAR" V.A. Nalivaychenko ως επόπτη της Υπηρεσίας Ασφαλείας της Ουκρανίας.
4211 - Σχέδιο απόφασης της απόλυσης από την υπηρεσία των στρατιωτών και αξιωματικών των σωμάτων ασφαλείας. (Στη θέση τους προσλαμβάνονται μέλη των ακροδεξιών ομάδων).
4199 - Σχέδιο απόφασης κατάργησης του δικαιώματος των μειονοτήτων στη χρήση της γλώσσας τους. (Απαγορεύθηκαν τα Ρωσικά, τα Ρουμανικά, τα Ουγγρικά, τα Ελληνικά).

Την ίδια στιγμή που η Ράντα ψηφίζει νέο-ναζιστικούς νόμους και ο Πρώτος  Γραμματέας της ΚΕ  του Κ. Κ. Ουκρανίας, Π. Σιμονένκο αναφέρεται σε πραξικόπημα που παραδίδει «την Ουκρανία υπό την «προστασία» των ΗΠΑ, της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και διαφόρων πολυεθνικών εταιρειών» μεγάλο τμήμα της   ελληνικής αριστεράς μοιάζει να παρακολουθεί αμήχανη τις εξελίξεις.

Είτε, αρνούμενη να εμβαθύνει  τη -σωστή σε πρώτο επίπεδο-  ανάλυση για ενδοϊμπεριαλιστικούς ή ενδοαστικούς ανταγωνισμούς, θα καλεί  τον ουκρανικό λαό «να βαδίσει το δικό του δρόμο, αγωνιζόμενος για το σοσιαλισμό» είτε θα επιλέγει το «στρίβειν δια …της Λούξεμπουργκ»  υποτιμώντας  ότι:

1. Στην Ουκρανία εξελίχθηκε μια οργανωμένη (από κέντρα εντός και εκτός χώρας) εξέγερση με φασιστικά χαρακτηριστικά, η οποία στην πορεία της κλιμακώθηκε σε ένοπλη και κατέληξε σε ανοιχτό πραξικόπημα.

2. Η αυθόρμητη κίνηση των μαζών από μόνη της, και χωρίς την παρέμβαση του υποκειμενικού παράγοντα δεν οδηγεί αυτονόητα σε φιλολαϊκές λύσεις. Πόσο μάλλον όταν στη σκακιέρα υπάρχουν πάντα πρόθυμοι παίκτες να αναλάβουν «καθοδηγητικό ρόλο».

3. Η βαθειά καπιταλιστική κρίση πιθανά θα οδηγεί ,ολοένα και περισσότερο στο μέλλον, κάποια  ιμπεριαλιστικά κέντρα στην επιλογή όχι απλά του νεοφιλελευθερισμού (της κοινωνικής αντεπανάστασης ) αλλά ακόμη και στην επιλογή του φασισμού (της πολιτικής αντεπανάστασης).

4. Ο φασισμός δεν είναι απλά το ένα από τα δύο στρατόπεδα μιας ενδοαστικής, ενδοϊμπεριαλιστικής ή ενδοκαπιταλιστικής σύγκρουσης, στην οποία σύγκρουση η αριστερά  δεν λαμβάνει , ποτέ και πουθενά, θέση.

5. Ο  «αντικαπιταλισμός» και ο «αντιφασισμός»  χωρίς αντιιμπεριαλιστικό προσανατολισμό θα παραμένουν «εσαεί»  στο λεκτικό στάδιο.  Τα  στοιχεία του φασισμού, της αστικής (κοινωνικής και πολιτικής) αντεπανάστασης, της ιμπεριαλιστικής υποκίνησης / επέμβασης και του ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού είναι σε συνεχή διαλεκτική σχέση.

6. Η  μη σύγκρουση με τα κυρίαρχα κέντρα δεν εξαρτάται από τη δεινότητα και ικανότητα των διαπραγματευτών. Τα στενά όρια της κρίσης ορίζουν και την ένταση της ρήξης. Και ορίζουν κα συγκεκριμένα καθήκοντα στο επίπεδο της οργάνωσης του λαού. Δεν υπάρχουν περιθώρια ούτε για αυταπάτες ως προς το ρόλο της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ αλλά ούτε  και περιθώρια υποτίμησης των γεωστρατηγικών  παραμέτρων της περιοχής.

Ίσως τελικά ούτε η Ουκρανία να αποτελέσει ισχυρό παράδειγμα. Όπως δεν αποτέλεσε η Λιβύη, η Αίγυπτος, η Συρία. Όπως δεν αποτελεί και η Κύπρος.  Η Βενεζουέλα;

Αλλά ακόμη και αν το Καράκας είναι μακριά ,η πιθανότητα μιας κυβερνητικής αλλαγής στην Ελλάδα δεν είναι. Και τότε (εάν δεν βγουν έγκαιρα τα κατάλληλα συμπεράσματα ) -και εάν και εφόσον εκτιμήσουν διάφορα κέντρα ότι χρειάζεται - ο «Δεξιός Τομέας» του Κιέβου (σε ρόλο  «στρατιωτικού  βραχίονα» της «εξέγερσης»)  θα έχει το δικό του αδελφό κόμμα να ανταλλάξει  τεχνογνωσία… έστω και πιο lightΚαι τους ίδιους χρηματοδότες.

από το «iskra.gr»
Διαβάστε περισσότερα...

Οι 58 αποχρώσεις του γκρι



του Δημήτρη Μηλάκα


Και τώρα, τι θα γίνουμε χωρίς κεντροαρι-στερούς σωτήρες; Ποιος θα σώσει αυτόν τον τόπο από τη Δεξιά του Σαμαρά; Ποιος θα βάλει φρένο στην κατρακύλα του Βενιζέλου; Ποιος θα αναδείξει τον καταστροφικό λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ;

Πάντως όχι οι 58! Εκτός αν τελικά επιβεβαιωθούν οι ντερμπεντέρηδες της ενημέρωσης, που έδιναν στο εν λόγω κεντροαριστερό συνονθύλευμα πρωταγωνιστικό ρόλο στην ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού.

Η αποχώρηση των 58 κεντροαριστερών σωτήρων από το εγχείρημα της ελληνικής «Ελιάς», πάντως, αποδεικνύει δυο - τρία πράγματα που καλό είναι να τα σημειώσουμε:

Πρώτον: Ακόμη και τα (πολιτικά) υπόλοιπα μπορούν να διαιρεθούν.

Δεύτερον: Ακόμη και το καλό πατρονάρισμα από κέντρα και παράκεντρα έχει τα όριά του.

Τρίτον: Ο κόσμος μπορεί να έχει τα βάσανά του, να βιώνει το σοκ της εξαθλίωσής του, αλλά....
έχει χορτάσει από κουτόχορτο.

Τέταρτο και κυριότερο: Οι πολιτικοί σχηματισμοί δεν προσδιορίζουν τις κοινωνικές ανάγκες, αλλά ακριβώς το αντίθετο: οι κοινωνικές ανάγκες είναι αυτές που διαμορφώνουν τους όρους ύπαρξης ή θανάτου ενός πολιτικού σχηματισμού.

Στην προκειμένη περίπτωση οι 58 «παλληκαράδες», που εμφανίστηκαν για να βάλουν τάξη στο κεντροαριστερό μαγαζί, είναι (πολιτικά) ημιθανείς. Κάτι σαν Ελ Σιντ χωρίς το ηρωικό του στοιχείο, μια και όσες μάχες έδωσαν τα εν λόγω παλληκάρια ήταν για καρέκλες στα δώματα της εξουσίας.

Χορτασμένοι, μεταφορικά και κυριολεκτικά, θέτουν εαυτούς στην υπηρεσία της ύστατης μάχης, μπας και θολώσουν τα νερά και τσιμπήσει κανένας ψηφοφόρος. Μάταιος κόπος, φρούδες οι ελπίδες. Ο κόσμος χόρτασε από «γκρι» πολιτικούς χαρτογιακάδες...

από το «ΠΟΝΤΙΚΙ»
Διαβάστε περισσότερα...

Δημήτρης Καζάκης : Παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του!




του Δημήτρη Καζάκη


Η Ελλάδα επιστρέφει στην ανάπτυξη. Με τον τίτλο αυτό συνοδεύονται οι προβλέψεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του Όλι Ρεν για την Ελλάδα. Σε συνέντευξη Τύπου στο Στρασβούργο (25/2), ο Φιλανδός επίτροπος δήλωσε ότι η Κομισιόν αναθεωρεί επί τα βελτίω τις προβλέψεις της για τον συνολικό ρυθμό ανάπτυξης το 2014 και προβλέπει +1,2% για την ευρωζώνη (έναντι αρνητικού προσήμου το 2013) και +1,5% για το σύνολο της ΕΕ. Σημείωσε ωστόσο ότι η ανάπτυξη στην ΕΕ παραμένει «εύθραυστη».

Όσο για την Ελλάδα, προβλέπεται θετικός ρυθμός ανάπτυξης +0,6% μέσα στο 2014 για πρώτη φορά μετά από έξι συνεχή χρόνια ύφεσης. Μάλιστα το 2015 η οικονομική ανάπτυξη στην Ελλάδα θα φτάσει το +2,9%, σύμφωνα πάντα με τις νέες προβλέψεις της Κομισιόν.

Μιλώντας στους δημοσιογράφους ο Όλι Ρεν σημείωσε ότι για το 2014 η Ελλάδα έχει επιτύχει...
πλεόνασμα στο ισοζύγιο συναλλαγών για πρώτη φορά από την καθιέρωση της σχετικής στατιστικής το 1948, ενώ τόνισε ότι «αναμένεται» να επιτύχει και πρωτογενές πλεόνασμα στον κρατικό προϋπολογισμό (για την επιβεβαίωση του οποίου προφανώς αναμένει και ο ίδιος τα επίσημα στοιχεία της Eurostat, που θα δημοσιοποιηθούν πιθανότατα στα τέλη Απριλίου). Και πάει λέγοντας.

Οι προβλέψεις που πάντα και ανελλιπώς διαψεύδονται.

Βέβαια, αν ήμασταν σοβαρή χώρα με ελεύθερη και δημοκρατική πληροφόρηση, η είδηση αυτή θα περνούσε στα ψηλά και μάλιστα με έντονα ειρωνικά σχόλια σε βάρος όσων έχουν το απερίγραπτο θράσος να παίρνουν στα σοβαρά τέτοιες προβλέψεις. Ο λόγος είναι απλός. Καμιά, μα καμιά από τις προβλέψεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, τουλάχιστον κατά τη διάρκεια της σημερινής κρίσης, δεν έχει επαληθευθεί. Ναι, καλά ακούσατε. Καμιά πρόβλεψη δεν έχει επαληθευθεί, αλλά αυτό δεν ενοχλεί κανέναν από όλους αυτούς που είτε λόγω σκοπιμότητας, είτε λόγω ηλιθιότητας ζητωκραυγάζουν για όσα προβλέπει ο ανεκδιήγητος Όλι Ρεν και το επιτελείο του.

Για του λόγου το αληθές, ας θυμίσουμε ορισμένες μόνο πτυχές από το ρεκόρ αστοχίας που δέρνει τις προβλέψεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Την άνοιξη του 2008 η ΕΕ δημοσιεύει προβλέψεις που μιλούσαν για «ανθεκτική άνοδο στο πρόσωπο των αντιξοοτήτων», όσο αφορά στην ευρωζώνη. Ενώ για την ελληνική οικονομία είχε την εξαιρετικά άστοχη, όπως αποδείχτηκε, πρόβλεψη ότι «η οικονομική ανάπτυξη αναμένεται να επιβραδυνθεί κατά το χρονικό ορίζοντα των προβλέψεων, με το πραγματικό ΑΕΠ να αυξάνεται σε μόλις κάτω από το 3 ½% τόσο το 2008 όσο και το 2009.» (σ. 69) Το δημόσιο χρέος προβλεπόταν να πέσει κατά το 2009 στο 90% του ΑΕΠ.

Σ’ όλη την έκθεση προβλέψεων οι συντάχτες της καυχιόνταν για το πώς οι οικονομίες της ζώνης του ευρώ μπορούσαν να επιδεικνύουν τέτοια ανθεκτικότητα σε σχέση με τα άλλα ανεπτυγμένα κέντρα της παγκόσμιας οικονομίας. Μιλάμε για σαΐνια!

Και πάμε στις προβλέψεις του φθινοπώρου του 2009. Να θυμίσουμε ότι η παγκόσμια οικονομία είχε ήδη υποστεί το παγκόσμιο κραχ το φθινόπωρο του 2008 με όλες τις οικονομίες να παρουσιάζουν αρνητικά πρόσημα, ενώ η Ελλάδα είχε ήδη εμφανίσει τον εκρηκτικό συνδυασμό ύφεσης και χρέους. Ωστόσο, στις προβλέψεις της η ΕΕ έλεγε ότι «η οικονομία της ΕΕ ανακάμπτει σταδιακά από τη βαθιά ύφεση», ενώ για την Ελλάδα διαπίστωνε τα εξής: «Έχοντας βιώσει μια δεκαετία έντονης οικονομικής ανάπτυξης 4% κατά μέσο όρο, η ελληνική οικονομία εισήλθε σε μια φάση ύφεσης το 2009.» (σ. 92). Παρ’ όλα αυτά προέβλεπαν – το φθινόπωρο του 2009 – ότι «οι προοπτικές είναι για το πραγματικό ΑΕΠ να παραμένει σχεδόν σταθερό το 2010, προτού ανακάμψει ελαφρώς το 2011.» Δηλαδή; Εκτιμούσαν συρρίκνωση της ελληνικής οικονομίας το 2009 κατά -1,1%, το 2010 κατά -0,3%, ενώ ελαφρά ανάκαμψη κατά 0,7% το 2011. Πέτυχαν διάνα!

Πάμε ένα χρόνο αργότερα, το φθινόπωρο του 2010 και η ΕΕ συνεχίζει με προκλητική συνέπεια το ίδιο σερί ανόητων προβλέψεων σκοπιμότητας. Για την ευρωζώνη και εν μέσω μιας συνεχιζόμενης ύφεσης εκτιμούσε ότι η «ανάκαμψη προοδεύει»! Ενώ για την Ελλάδα που είχε ήδη υποστεί το πρώτο της μνημόνιο και υπό επίσημη κηδεμονία και ελεγχόμενη χρεοκοπία έπαιρνε με ορμή την κατιούσα έγραφε: «Μετά την κλιμάκωση της κρίσης χρέους την άνοιξη του 2010 και τη δημιουργία του τριετούς προγράμματος οικονομικής προσαρμογής, η Ελλάδα εξέδωσε περιεκτικά μέτρα δημοσιονομικής εξυγίανσης. Αυτά αναμένεται να έχουν αρνητική επίδραση στην εγχώρια ζήτηση το 2010 και το πρώτο εξάμηνο του 2011. Ωστόσο, η επιτυχής και αξιόπιστη προσπάθεια δημοσιονομικής προσαρμογής θα πρέπει να τονώσει την εμπιστοσύνη και να βελτιώσει την ψυχολογία. Το όφελος σε αξιοπιστία αναμένεται να αντισταθμίσει το οικονομικό κόστος της προσαρμογής και να οδηγήσει στην έναρξη της ανάκαμψης κατά το δεύτερο εξάμηνο του 2011.» (σ. 87)

Τι μας έλεγε τότε η ΕΕ; Ότι λόγω της έξαρσης της κρίσης χρέους που αδυνατούσε η ίδια να προβλέψει έξη μήνες νωρίτερα – έστω κι αν γραφικοί σαν κι εμένα την είχαν προβλέψει και αναλύσει τουλάχιστον από τις αρχές του 2009 – οδηγήθηκε η χώρα σε μια προσαρμογή που μόνο και μόνο από την πιστή εφαρμογή της συνταγής θα αποκατασταθεί η αξιοπιστία και θα οδηγήσει σε ανάκαμψη το δεύτερο εξάμηνο του 2011. Έτσι προέβλεπαν πτώση του ΑΕΠ κατά -4,2% το 2010, -3,0% το 2011 και άνοδο το 2012 κατά 1,1%!

Εκεί βέβαια που οι προβλέψεις έσπαγαν κάθε ρεκόρ ήταν στο χρέος. «Το χρέος θα αυξηθεί από 126 ¾% του ΑΕΠ το 2009 σε το 156% του ΑΕΠ το 2012,» ήταν η πρόβλεψη! Bullocks, όπως λένε κι οι Βρετανοί.

Την άνοιξη του 2011, δηλαδή στις αρχές του δεύτερου εξαμήνου που η ΕΕ είχε προβλέψει ανάκαμψη, η έκθεση προβλέψεών της έλεγε για την Ελλάδα: «Για τρίτη συνεχόμενη χρονιά, η οικονομική δραστηριότητα αναμένεται να μειωθεί. Το πραγματικό ΑΕΠ αναμένεται να μειωθεί περαιτέρω κατά 3,5% το 2011 - κυρίως λόγω της βαριάς μεταφοράς επιδράσεων που προέρχονται από το 2010 - ενώ η ανάπτυξη αναμένεται να ανακτήσει θετικό πρόσημο μόνο στα τελευταία τρίμηνα του έτους, ή αργότερα, με την ανάκαμψη να αποκτά δυναμική μετά 2012.» (σ. 105)

Οι προβλέψεις και πάλι εντυπωσιακές για την αστοχία τους. Το 2010 εκτιμούσε η ΕΕ ότι η πτώση του ΑΕΠ θα φτάσει στα -4,5%, το 2011 θα συνεχιστεί κατά -3,5%, ενώ το 2012 προβλεπόταν άνοδος κατά 1,1%! Όσο για το δημόσιο χρέος αυτό προβλεπόταν να φτάσει τα 142,8% το 2010, το 157,7% το 2011 και 166,1% το 2012.

Τελικά το φθινόπωρο του 2012, πάλι οι προβλέψεις της ΕΕ για την Ελλάδα ήταν οι εξής: «Τα δεδομένα του Σεπτεμβρίου των προσωρινών εθνικών λογαριασμών επιβεβαιώνουν ότι η ελληνική οικονομία παραμένει σε βαθιά ύφεση. Το ΑΕΠ μειώθηκε σε ετήσια βάση κατά 6,3% κατά το δεύτερο τρίμηνο, ενώ μετά από μια πτώση κατά 6,5% το πρώτο τρίμηνο, η ετήσια μείωση εκτιμάται στο 6,0% το 2012 ως σύνολο. Η συρρίκνωση αυτή αναμένεται να επεκταθεί στο 2013, το έκτο έτος της ύφεσης, με τις κινητήριες δυνάμεις της να παραμένουν σε γενικές γραμμές αμετάβλητες.» (σ. 65)

Και η ΕΕ προβλέπει για άλλη μια φορά ότι η ύφεση μπορεί να συνεχίζεται αλλά τον μεθεπόμενο χρόνο θα υπάρξει ανάκαμψη: «Το σημείο καμπής της ύφεσης αναμένεται το δεύτερο εξάμηνο του 2013, η οποία θα οδηγήσει σε μέτρια αύξηση του ΑΕΠ κατά 0,6% το 2014.» Ενώ για την ανεργία προέβλεπε: «Η αγορά εργασίας αναμένεται να επιδεινωθεί το 2013 και να ανακάμψει με αργούς ρυθμούς στη συνέχεια, με το ποσοστό ανεργίας γύρω στο 22% το 2014.» Το 2013 εκτιμούσε ότι η ανεργία θα έφτανε σε ετήσια βάση το 24%.

Δυο μέτρα και δυο σταθμά

Θα μπορούσαμε να γεμίσουμε σελίδες επί σελίδων με τις ανόητες και παντελώς αστήριχτες προβλέψεις της ΕΕ, που φαίνεται να προέρχονται από την κοιλιά του Βούδα. Ούτε μετά από τέτοια σερί αποτυχιών θα περίμενε κανείς να παίρνει στα σοβαρά το τι λένε οι προβλέψεις της ΕΕ. Εκτός βέβαια από τους ηλίθιους και όσους διατελούν σε διατεταγμένη υπηρεσία.

Ποια είναι η μόνιμη δικαιολογία της αποτυχίας των προβλέψεων της ΕΕ; Καλά το μαντέψατε. Οι διεφθαρμένοι Έλληνες που δεν έδιναν σωστά στοιχεία, αλλά και το γεγονός ότι δεν εφαρμόζουν πιστά το πρόγραμμα προσαρμογής. Το γεγονός ότι οι προβλέψεις της ΕΕ δεν βγήκαν ποτέ σωστές για ολόκληρη την ευρωζώνη, δεν πρέπει να σας ανησυχεί. Οι διεφθαρμένοι γραφειοκράτες των Βρυξελλών θεωρούν όλους τους λαούς ως διεφθαρμένους και άξιους περιφρόνησης.

Αξίζει μόνο να σημειώσουμε ότι ο κ. Όλι Ρεν στην συνέντευξή του σχετικά με τις προβλέψεις του επιτελείου του, επέμεινε σε κάτι που έχει πολύ ενδιαφέρον για εμάς. Για μία ακόμη φορά, ο Όλι Ρεν εστίασε την προσοχή του στον χαμηλό πληθωρισμό της ευρωζώνης, ο οποίος κινείται τώρα σε μηνιαία επίπεδα του 0,8%, τονίζοντας ότι «στηρίζει την ιδιωτική κατανάλωση, γιατί αυξάνει το διαθέσιμο εισόδημα»! Η διαπίστωση αυτή είναι τουλάχιστον ανόητη, γιατί η πτώση τιμών στην ευρωζώνη οφείλεται πρωτίστως στην έλλειψη αγοραστικής δύναμης, δηλαδή διαθέσιμου εισοδήματος του πληθυσμού.

Ο λόγος που δήλωσε τέτοια ανοησία είναι για να απαντήσει στην ανησυχία πολλών εντός και εκτός ευρωζώνης που φοβούνται την πιθανότητα αποπληθωρισμού. Θέλησε να διαβεβαιώσει ότι παρά την σημαντική πτώση του δείκτη τιμών, δεν πρόκειται να οδηγήσει σε αποπληθωρισμό, δηλαδή σε αρνητικό δείκτη τιμών.

Η διαβεβαίωση είναι το ίδιο σοβαρή και έγκυρη, όσο σοβαρός και έγκυρος είναι ο ίδιος ο Όλι Ρεν. Αλλού είναι το θέμα μας. Γιατί τέτοια ανησυχία μην τυχόν και πέσει σε παγίδα αποπληθωρισμού η ευρωζώνη, ενώ για την Ελλάδα, αλλά και για την Κύπρο που έχουν ήδη βρεθεί σ’ αυτή την κατάσταση δεν φαίνεται να ενοχλούνται; Αντίθετα χρησιμοποιούν τα αποπληθωρισμένα στοιχεία, αλλά και την κατάρρευση της ενεργούς εσωτερικής ζήτησης της ελληνικής οικονομίας όπως αυτή εκδηλώνεται στο εξωτερικό ισοζύγιο ως θετικές εξελίξεις; Γιατί δυο μέτρα και δυο σταθμά;

Ο λόγος είναι απλός. Έχουν ξεγράψει την Ελλάδα και την Κύπρο. Δεν τους καίγεται καρφί για το τι θα απογίνουν. Βέβαια κανένας έχων σώας τας φρένας και νουνεχής στα οικονομικά δεν θα θριαμβολογούσε με τα συμπτώματα μιας οικονομίας καθώς η ύφεσή της έχει μετατραπεί στην χειρότερη κρίση αποπληθωρισμού που έχει βιώσει ποτέ στην ιστορία της. Μόνο αδίστακτοι οικονομικοί δολοφόνοι και όρνια που επωφελούνται πτωμάτων μπορούν να θεωρούν θετική μια τέτοια εξέλιξη. Μιας κι ο αποπληθωρισμός είναι ο καλύτερος τρόπος για να απαξιωθεί παντελώς το σύνολο των δημόσιων και ιδιωτικών περιουσιακών στοιχείων μιας οικονομίας λίγο πριν διαλυθεί εξ ων συνετέθη.

Να γιατί η παγίδα αποπληθωρισμού για μια χώρα υπό καθεστώς εξάρτησης και δημοσιονομικής κατοχής, όπως είναι η Ελλάδα, οδηγεί πάντα σε πόλεμο. Ο πόλεμος είναι η τελική φάση, το έσχατο μέσο μιας διαδικασίας αποπληθωρισμού όπου σπρώχνεται σκόπιμα μια χώρα – όπως γίνεται με την Ελλάδα και την Κύπρο – προκειμένου να επωφεληθούν τα κοράκια και οι γύπες της διεθνούς επενδυτικής κοινότητας από την ολοκληρωτική απαξίωση ακόμη και της εδαφική της επικράτειας.

Το γεγονός ότι ο Ευρωπαϊκός καθεστωτικός τύπος μαζί με τους Ευρωπαίους Επιτρόπους μιλάνε για νέο πακέτο «διάσωσης» τραπεζών και Ελλάδας μετά τις ευρωεκλογές με ακόμη πιο αυστηρούς όρους επιτήρησης και κηδεμονίας σε μια χώρα υπό πρωτοφανή γενικευμένη κατάρρευση, θα αρκούσε για να ξυπνήσει στους πιο οξυδερκείς από εμάς συλλογικές αναμνήσεις πολεμικής καταστροφής. Όμως μην ανησυχείτε. Οι περισσότεροι θα μείνουν στις διαβεβαιώσεις των αρπακτικών ότι δεν επιθυμούν το θάνατο του θηράματος που έχουν ήδη στα δόντια τους και θα συνεχίσουν να ζουν σε νιρβάνα μέχρι να ανάψουν οι φωτιές σε κάποια από τις παραμεθόριες περιοχές.

Για όλους εμάς τους υπόλοιπους που ξέρουμε καλύτερα, τα ένστιχτα επιβίωσης και η λογική δεν μας έχουν προδώσει, ξέρουμε τι να κάνουμε. Οργάνωση, οργάνωση και πάλι οργάνωση. Το Μέτωπο καλείται να δώσει με αφορμή αυτές τις ευρωεκλογές ίσως την πιο κρίσιμη πολιτική του μάχη πριν βρεθούμε όλοι μας να μάθουμε πώς στην πράξη δένεται το ατσάλι μέσα στην ίδια την φωτιά. Εγώ είμαι έτοιμος. Εσείς;
Διαβάστε περισσότερα...

Τρίτη 25 Φεβρουαρίου 2014

Δημήτρης Καζάκης :Η Ουκρανία υπό διάλυση με εντολή των ΗΠΑ-ΕΕ και όργανο την άνοδο της φασιστικής ακροδεξιάς

Του Δημήτρη Καζάκη 

Αν θέλετε να μάθετε ποιος ενισχύει με κάθε τρόπο την άνοδο της φασιστικής και ναζιστικής ακροδεξιάς στην Ευρώπη, δεν έχετε παρά να κοιτάξετε το τι συμβαίνει αυτή την στιγμή στην Ουκρανία. Τόσο οι ΗΠΑ, όσο και η Γερμανία με την κάλυψη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, χρηματοδότησαν αδρά την επανεμφάνιση στην Ουκρανία της 14ης μεραρχίας Waffen SS που είχε συγκροτηθεί κατά την διάρκεια της εισβολής των Γερμανών ναζί στην Σοβιετική Ένωση από Ουκρανούς ναζί εθνικιστές.

Αυτή η ορδή βαρβάρων που έμεινε στα ιστορικά χρονικά του 2ου παγκοσμίου πολέμου με την ονομασία Ουκρανικά SS, συμμετείχε σε μαζικές εκκαθαρίσεις άμαχου πληθυσμού, σε εκατοντάδες ολοκαυτώματα χωριών σαν το Δίστομο πρώτα και κύρια στην ίδια την Ουκρανία, αλλά και στην Λευκορωσία. Η αγριότητα με την οποία έδρασαν ξεπέρασε σε πολλές περιπτώσεις κι αυτήν των συντρόφων τους εκ Γερμανίας.


Γι’ αυτό άλλωστε και δικαίως καταδικάστηκε η δράση της όχι μόνο από τον κόκκινο στρατό και τους παρτιζάνους που δρούσαν στα μετόπισθεν των χιτλερικών, αλλά και από τους δυτικούς συμμάχους. Όποιος συλλαμβανόταν με διακριτικά αυτής της μονάδας στελνόταν απευθείας σε στρατοδικείο και αντιμετώπιζε το εκτελεστικό απόσπασμα για αποτρόπαια εγκλήματα εναντίον αμάχων.

Η προϊστορία της σημερινής αναμέτρησης

Αυτή η ορδή δεν ήταν η μόνη. Η Ουκρανική Γαλικία με κύρια πόλη το Λβόφ υπήρξε ιστορικά η ανατολική περιοχή του βασιλείου της Γαλικίας, το οποίο έως τον 1ο παγκόσμιο πόλεμο ήταν προσαρτημένο στην Αυστροουγγρική αυτοκρατορία. Η Αυστροουγγαρία είχε προσαρτήσει την Γαλικία κατά την διάρκεια του διαμελισμού του βασιλείου της Πολωνίας κατά τον 18ο αιώνα. Επειδή όμως στην περιοχή της Γαλικίας το καθεστώς εκμετάλλευσης και καταπίεσης υπήρξε σχετικά πιο ήπιο σε σύγκριση με το τσαρικό καθεστώς, πολλοί Πολωνοί μαζί με άλλες εθνικές και θρησκευτικές μειονότητες μετεγκαταστάθηκαν στην περιοχή προκειμένου να γλυτώσουν από τα τσαρικά πογκρόμ που γίνονταν σε τακτική βάση.

Οι οίκος των Αψβούργων της Αυστρίας επέτρεψε αυτήν μετεγκατάσταση στην προσαρτημένη Γαλικία κι έτσι η περιοχή έγινε ένα μεγάλο μίγμα διαφορετικών πληθυσμών από άποψη θρησκευτική, εθνολογική, γλωσσική, κοκ. Οι Πολωνοί εθνικιστές διεκδικούσαν την Γαλικία για λογαριασμός τους. Κι επειδή οι Αυστριακοί θέλησαν να αντισταθμίσουν την δράση τους ενίσχυσαν με κάθε τρόπο τον Ουκρανικό εθνικισμό ως αντίπαλο δέος. Έναν Ουκρανικό εθνικισμό με έντονη Γερμανική αναφορά. Πολύ γρήγορα η Γαλικία έγινε πεδίο αναμέτρησης του Πολωνικού και Ουκρανικού εθνικισμού με πληθυσμό να βιώνει εθνικιστικές εκκαθαρίσεις προκειμένου τα αντίπαλα στρατόπεδα να πετύχουν μια «καθαρότητα» κατά τα δικά τους εθνολογικά πρότυπα.

Στις 23 Ιουνίου 1917 ιδρύεται η Ουκρανία ως μέρος αρχικά της Ρωσικής Δημοκρατίας, όπου λίγους μήνες πριν, τον Φεβρουάριο, ο Ρωσικός λαός είχε ανατρέψει τον τσάρο. Μετά την ανατροπή της προσωρινής κυβέρνησης στην Πετρούπολη από τους μπολσεβίκους στις 7 Νοεμβρίου (25 Οκτωβρίου με το Ιουλιανό ημερολόγιο) του 1917 και το πέρασμα όλης της εξουσίας στα Σοβιέτ, δημοσιεύεται στις15 (2) Νοεμβρίου του ίδιου έτους η Διακήρυξη των δικαιωμάτων των Λαών της Ρωσίας, όπου αναγνωριζόταν «το δικαίωμα των λαών της Ρωσίας στην ελεύθερη αυτοδιάθεσή τους, έως του σημείου της απόσχισης και της δημιουργίας ενός ανεξάρτητου κράτους.» Λίγες ημέρες μετά, δηλαδή στις 20 (7) Νοεμβρίου, η Ουκρανική Κεντρική Ράντα με έδρα το Κίεβο ανακήρυσσε την Ουκρανική Λαϊκή Δημοκρατία.

Η Ουκρανία ιδρύεται σαν ανεξάρτητο κράτος

Στις 22 (9) Ιανουαρίου του 1918 η Ουκρανική Κεντρική Ράντα δημοσιεύει την Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας της Ουκρανίας με βάση την οποία ιδρυόταν η Λαϊκή Δημοκρατία της Ουκρανίας με σοσιαλιστικές αναφορές και προτάγματα, αλλά με ευθέως εχθρική προς τους μπολσεβίκους. Με την συνθήκη του Μπρεστ-Λιτόφσκ, που υπογράφηκε ανάμεσα κυρίως στην Γερμανία και την σοβιετική Ρωσία στις 3 Μαρτίου 1918, η Ουκρανία περνά υπό τον έλεγχο της Γερμανικής αυτοκρατορίας. Για πρώτη φορά και με σκοπό να ενισχυθούν τα πιο ακραία εθνικιστικά στοιχεία στην Ουκρανία, η Γερμανία πιέζει την Αυστρία να παραδώσει την ανατολική Γαλικία στον έλεγχο των Ουκρανών εθνικιστών.

Με την άμεση βοήθεια των Γερμανών και Αυστριακών στις 24-26 Απριλίου 1918, ο Κοζάκος αταμάνος Παύλο Σκοροπάντσκι ανατρέπει την Κεντρική Ράντα και επιβάλει στυγνή δικτατορία. Η κρεμάλα και οι εκτελέσεις μπαίνουν στην ημερήσια διάταξη. Όλα τα παλιά προνόμια της αριστοκρατίας αποκαθίστανται. Παραστρατιωτικές ομάδες συγκροτούνται για να κάψουν τα χωριά που αντιστέκονται και να σκορπίσουν την τρομοκρατία στον πληθυσμό. Με την συνθηκολόγηση της Γερμανίας και της Αυστρίας, το καθεστώς Σκοροπάντσκι ανατρέπεται τον Δεκέμβριο του 1918.

Επανιδρύεται η Λαϊκή Δημοκρατία της Ουκρανίας με νέα Κεντρική Ράντα όπου γρήγορα επικράτησε ο Σίμον Πετλιούρα, ο οποίος βρήκε την ευκαιρία να επιβληθεί με την υποστήριξη των Γάλλων που αποβιβάστηκαν τον Νοέμβριο του 1918 στην Οδησσό για να καταλάβουν το κενό που άφηνε η συνθηκολόγηση των Γερμανών.
Η Ουκρανική Ράντα συμμετέχει στον επεμβατικό πόλεμο 19 χωρών εναντίον της σοβιετικής Ρωσίας, που διευθύνεται από την Αντάντ. Όμως οι απανωτές ήττες και η εντεινόμενη λαϊκής δυσαρέσκεια, οδηγούν την Ράντα – μετά από υπόδειξη της Γαλλίας και της Αγγλίας – να συνάψει συμμαχία με την Πολωνία του δικτάτορα Πιλδούσκι τον Απρίλιο του 1920 προκειμένου να συνεχιστεί ο πόλεμος εναντίον της σοβιετικής Ρωσίας.

Στις 18 Μαρτίου 1921 υπογράφεται η συμφωνία ειρήνης της Ρίγας ανάμεσα στην Πολωνία και την σοβιετική Ρωσία με βάση την οποία η Γαλικία, που είχε περάσει με την συνθήκη του Μπρεστ-Λιτόφσκ στην κυριότητα της Ουκρανίας, προσαρτάται στην πρώτη. Από τότε και μέχρι τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο οι Πολωνοί εφάρμοσαν άγριες εκκαθαριστικές επιχειρήσεις εναντίον του ντόπιου πληθυσμού που αρνήθηκε να θεωρήσει τον εαυτό του Πολωνό, όπως επίσης και εναντίον όποιου αντιτάχθηκε στον διαμελισμό της περιοχής σε λατιφούντια υπέρ των Πολωνών αριστοκρατών.

Η εμφάνιση των ναζί εθνικιστών της Ουκρανίας

Στα 1929 φέρεται να ιδρύεται στην Ουκρανική Γαλικία η Οργάνωση Ουκρανών Εθνικιστών (ΟΟΕ), η οποία απαρτίζεται κυρίως από οπαδούς της ατομικής τρομοκρατίας και της παραστρατιωτικής δράσης. Η ιδεολογία τους κυμαινόταν από μια ακραία εθνικιστική φυλετική αντίληψη για την καθαρότητα του Ουκρανικού αίματος, έως ανοιχτά φασιστικές και ναζιστικές αντιλήψεις. Έως την έναρξη της εισβολής των Γερμανών ναζί εναντίον της ΕΣΣΔ στις 22 Ιουνίου του 1941, η συγκεκριμένη οργάνωση είχε επικεντρωθεί σε πογκρόμ εναντίον των Πολωνών, των Ρώσων, των Εβραίων και γενικά εναντίον οποιουδήποτε δεν είχε «καθαρό» αίμα Ουκρανού, αφενός και αφετέρου, σε ατομικές πράξεις τρομοκρατίας εναντίον του Πολωνικού κατεστημένου.

Στην προετοιμασία της ναζιστικής επίθεσης εναντίον της Πολωνίας, αλλά και κατά την διάρκειά της, η ΟΟΕ βοήθησε ιδιαίτερα με πράξεις δολιοφθοράς και απόπειρες δολοφονίας. Το γεγονός αυτό οικοδόμησε άριστες σχέσεις ανάμεσα στους Ουκρανούς εθνικιστές και τους Γερμανούς ναζί. Μάλιστα οι δεύτεροι για να εξασφαλίσουν την συνεργασία των δεύτερων, τους είχαν υποσχεθεί να παραδώσουν υπό την κυριαρχία τους ολόκληρη την υπό Πολωνική κατοχή Γαλικία. Κάτι όμως που δεν έγινε καθότι μεσολάβησε η συνθήκη Ρίμπεντροφ-Μόλοτοφ τον Σεπτέμβριο του 1939 με βάση την οποία αναγνωριζόταν από την ναζιστική Γερμανία η κυριαρχία της ΕΣΣΔ στην περιοχή της Γαλικίας που είχε προσαρτήσει η Πολωνία από την Ουκρανία το 1921.

Ωστόσο, η συνεργασία της ΟΟΕ δεν διακόπηκε με τους ναζί. Αντίθετα εντάθηκε καθώς χρησιμοποιήθηκε από τους ναζί ως Πέμπτη Φάλαγγα εναντίον των σοβιετικών στο έδαφος της Δυτικής Ουκρανίας. Κι επομένως όπως ήταν φυσικό με την ναζιστική εισβολή στην ΕΣΣΔ, η ΟΟΕ βρήκε την ευκαιρία να ανακηρύξει στις 30 Ιουνίου 1941 το Ουκρανικό Κράτος με έδρα το Λβοφ, πρωτεύουσα της Ουκρανικής Γαλικίας και επικεφαλής τον Στέπαν Μπαντέρα.

Αυτή η Πράξη Διακήρυξης αναφέρει ανάμεσα στα άλλα και τα εξής: «Το νεοσυσταθέν ουκρανικό κράτος θα συνεργαστεί στενά με την Εθνικοσοσιαλιστική Μεγάλη Γερμανία, υπό την ηγεσία του ηγέτη Αδόλφου Χίτλερ που διαμορφώνει μια νέα τάξη πραγμάτων στην Ευρώπη και τον κόσμο και βοηθά τον Ουκρανικό Λαό να απαλλαγεί από την κατοχή της Μόσχας. Ο Ουκρανικός Επαναστατικός Λαϊκός Στρατός, ο οποίος έχει συσταθεί στην ουκρανική γη, θα συνεχίσει να αγωνίζεται μαζί με την Συμμαχικό Γερμανικό Στρατό εναντίον της κατοχής από την Μόσχα για ένα κυρίαρχο και ενωμένο κράτος, όπως και για μια νέα τάξη πραγμάτων σε όλο τον κόσμο.»

Αν και το νέο Ουκρανικό Κράτος ήταν καθαρόαιμα ναζιστικό, οι Γερμανοί ναζί είχαν άλλα σχέδια για την Ουκρανία. Την ήθελαν σιτοβολώνα του Γερμανικού 4ου Ράιχ πλημμυρισμένη από Γερμανούς εποίκους. Κι επομένως δεν αναγνώρισαν το νεοσύστατο κράτος παρά μόνο όταν ήταν πλέον αργά γι’ αυτούς, το 1944 όταν ήταν πλέον σε άτακτη υποχώρηση μπροστά στον κόκκινο στρατό. Παρ’ όλα αυτά η ΟΟΕ λειτούργησε ως το πολιτικό λίκνο των Ουκρανικών SS και βοήθησε τα μέγιστα στην στρατολόγηση από τους Γερμανούς ναζί τακτικών και άτακτων τμημάτων εθελοντών που πολέμησαν στο πλευρό τους και διακρίθηκαν όσοι λίγες μονάδες των SS σε αγριότητες εναντίον των λαών της Ουκρανίας, της Λευκορωσίας, της Πολωνίας, της Τσεχίας, της Σλοβενίας και της Αυστρίας.

Τα υπολείμματα των μονάδων αυτών αφού μετονομάστηκαν σε 1η μεραρχία του Ουκρανικού Εθνικού Στρατού φρόντισαν να παραδοθούν στους αγγλοαμερικανούς στις 10 Μαΐου 1945. Οι Αμερικανοί φυγάδευσαν τόσο τους Ουκρανούς ναζί, αλλά και τους Γερμανούς ναζί αξιωματικούς της μεραρχίας και φρόντισαν να τους απαλλάξουν από τις αμέτρητες κατηγορίες για εγκλήματα πολέμου και κυρίως εναντίον των αμάχων στις περιοχές που έδρασαν. Με τον τρόπο αυτό ανέστησαν την παλιά ΟΟΕ και την χρησιμοποίησαν ως μέσο στρατολόγησης και εκπαίδευσης προβοκατόρων που συχνά στάλθηκαν για σαμποτάζ και υπονομευτική δράση στην σοβιετική Ουκρανία.

Η Ουκρανία μετά την διάλυση της ΕΣΣΔ

Όταν η ΕΣΣΔ διαλύθηκε και η Ουκρανία πέρασε στα χέρια της πρώην κομματικής ολιγαρχίας που εν μία νυχτί μετατράπηκαν σε «δημοκράτες» και μετέτρεψαν την χώρα σε δικό τους οικόπεδο. Κι όπως έγινε παντού στον πρώην υπαρκτό σοσιαλισμό, οι πρώην κομματικοί συνεργάστηκαν με τους παλιούς αντιφρονούντες πράκτορες της Δύσης προκειμένου να λεηλατήσουν όσο δεν έπαιρνε τις χώρες που κληρονομούσαν ελέω κομματικής απολυταρχίας. Έτσι έγινε και στην Ουκρανία, η οποία το 1993 εισήλθε στην τροχιά του ΔΝΤ για να καταρρεύσει ολοκληρωτικά η κοινωνική συνοχή της χώρας και η οικονομία της να συντριβεί.

Αρχιτέκτονας της καταστροφής ο Βίκτορ Γιουσένκο, πρώτος διοικητής της ανεξάρτητης κατά τα δυτικά πρότυπα νεοσύστατης κεντρικής τράπεζας της Ουκρανίας. Ο Γιούσενκο ως επικεφαλής της Κεντρικής Τράπεζας ήταν υπεύθυνος για την απορρύθμιση του εθνικού νομίσματος στο πλαίσιο της «θεραπείας σοκ» που επιβλήθηκε από το ΔΝΤ τον Οκτώβριος 1994. Το αποτέλεσμα; Η τιμή του ψωμιού αυξήθηκε εν μία νυκτί κατά 300%. Η τιμή της ηλεκτρικής ενέργειας εκτοξεύθηκε κατά 600%. Τα μέσα μαζικής μεταφοράς κατά 900%. Το βιοτικό επίπεδο καταρρακώθηκε. Οι μισθοί έως το 1998 υποχώρησαν κατά 75% σε σχέση με το 1991.

Τον Νοέμβριο του 1994, η Παγκόσμια Τράπεζα έστειλε διαπραγματευτές για να εξετάσουν την αναμόρφωση της γεωργίας της Ουκρανίας. Με την απελευθέρωση του εμπορίου (η οποία ήταν μέρος του οικονομικού πακέτου από το ΔΝΤ), τα πλεονάσματα σιτηρών από τις ΗΠΑ και η "επισιτιστική βοήθεια" λειτούργησαν ως ντάμπινγκ στην εγχώρια αγορά, συμβάλλοντας στην αποσταθεροποίηση μιας από τα μεγαλύτερες και πιο παραγωγικές οικονομίες του κόσμου σε σιτάρι, (π.χ. συγκρίσιμη με εκείνη των μεσοδυτικών πολιτειών των ΗΠΑ).

Μέχρι το 1998, η απελευθέρωση της αγοράς των σιτηρών είχε ως αποτέλεσμα τη μείωση της παραγωγής των σιτηρών κατά 45% σε σχέση με το επίπεδο του 1986-1990. Η κατάρρευση της κτηνοτροφικής παραγωγής, σε πουλερικά και γαλακτοκομικά προϊόντα ήταν ακόμη πιο δραματική.

Η σωρευτική μείωση του ΑΕΠ ως αποτέλεσμα του οικονομικού πακέτου και των «διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων» του ΔΝΤ ήταν πάνω από 60% την περίοδο1992-1995. Πρόκειται για πρόσκαιρες αναγκαίες θυσίες προκειμένου η Ουκρανία να αποκτήσει ένα μέλλον λαμπρό, έλεγαν και ξανάλεγαν τα στελέχη του ΔΝΤ. Ενώ την αποτυχία του «οικονομικού πακέτου» την χρέωναν, που αλλού, στους διεφθαρμένους πολιτικούς ηγέτες της Ουκρανίας.

Το 1999 μετά από αφόρητες πιέσεις της Ουάσινγκτον ο διοικητής της κεντρικής τράπεζας Γιουσένκο διορίζεται πρωθυπουργός της Ουκρανίας. Μετά το διορισμό του, ο Γιούσενκο έθεσε αμέσως σε κίνηση ένα ευρύτατο πρόγραμμα πτώχευσης των περισσοτέρων βιομηχανικών επιχειρήσεων της χώρας, υπό την αιγίδα του ΔΝΤ. Προσπάθησε επίσης να υπονομεύσει το διμερές εμπόριο πετρελαίου και φυσικού αερίου μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας για λογαριασμό του ΔΝΤ, το οποίο είχε απαιτήσει ότι οι εν λόγω συναλλαγές να πραγματοποιούνται σε δολάρια ΗΠΑ και όχι με ανταλλαγή εμπορευμάτων.

Η καταστροφή της βιομηχανικής υποδομής της χώρας και των εμπορευματικών της ανταλλαγών με τον κύριο εμπορικό της εταίρο, την Ρωσία, οδήγησε στην κορύφωση της μαζικής μετανάστευσης του Ουκρανικού πληθυσμού, αλλά και να «διαφημιστεί» η Ουκρανία στην Δύση διαμέσου του πιο φημισμένου εξαγωγικού είδους της, τις Ουκρανέζες που κατά μυριάδες έπεφταν θύματα του εμπορίου λευκής σαρκός.

Ο Γιουσένκο πολύ σύντομα αντιμετώπισε δυσκολίες στο να παραμείνει πρωθυπουργός, μιας και οι πολιτικές γενικού ξεπουλήματος που εφάρμοζε κατ’ επιταγή της Δύσης, η απόλυτη διαφθορά που αντιπροσώπευε στον τρόπο διακυβέρνησης, αλλά και το πλήρες ξεχαρβάλωμα της χώρας που συνοδευόταν συχνά και με προκλήσεις προς την Ρωσία, έκαναν την λαϊκή οργή να διογκώνεται.

Έτσι οι εκλογές του 2004 ήταν κόλαφος γι’ αυτόν και την κλίκα του. Προκειμένου να παραμείνει στην εξουσία οργανώθηκε εκ μέρους των ΗΠΑ και της ΕΕ η λεγόμενη «πορτοκαλί επανάσταση». Η Μόσχα απάντησε με την άρση των επιδοτήσεων της για τις τιμές του φυσικού αερίου, αλλά η πορτοκαλί κυβέρνηση δεν μπορούσε να στηριχθεί στους δυτικούς συμμάχους της προκειμένου να βοηθήσουν ώστε να πληρώσει τις ανεβασμένες τιμές της αγοράς.

Το γεγονός αυτό μαζί με το ξεπούλημα της χώρας που γενικεύτηκε στοίχισε τελικά τις εκλογές στην πορτοκαλί κυβέρνησης. Τις προεδρικές εκλογές του 2010 τις κέρδισε ο Βίκτορ Γιανουκόβιτς, ένας τυπικός πολιτικός του διεφθαρμένου κατεστημένου, ο οποίος προκειμένου να διαχειριστεί την ογκούμενη λαϊκή οργή και την κατάρρευση της χώρας από τις ορέξεις της Δύσης, αναγκάστηκε να στραφεί ανατολικά προς την Ρωσία.

Οι ναζί στην υπηρεσία των ΗΠΑ και της ΕΕ

Στις 21 Νοεμβρίου 2013, η κυβέρνηση παραιτείται από την υπογραφή της συμφωνίας σύνδεσης που είχε προταθεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η αντιπολίτευση αντιδρά με διαδηλώσεις στο Κίεβο και στο δυτικό τμήμα της χώρας, οι οποίες παίρνουν γρήγορα μια εξεγερσιακή εμφάνιση. Ζητά έκκληση για πρόωρες προεδρικές και βουλευτικές εκλογές και αρνείται να σχηματίσει κυβέρνηση όταν προσεγγίζεται από τον Πρόεδρο Γιανουκόβιτς όταν ο πρωθυπουργός παραιτείται. Οι εκδηλώσεις αυτές βαφτίστηκαν Euromaidan, πριν Eurorevolution, από Radio Free Europe, το οποίο λειτουργεί από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ.

Από πρώτη ματιά, η κίνηση φαίνεται να είναι μια προσπάθεια για να οργανωθεί μια δεύτερη «Πορτοκαλί Επανάσταση.» Όμως, την 1η Ιανουαρίου 2014, η δύναμη στο δρόμο αλλάζει χέρια. Το ναζιστικό κόμμα «Ελευθερία» διοργανώνει πυρσοφορία στο Κίεβο στη μνήμη του Stepan Bandera, του ναζί εθνικιστή ηγέτη ο οποίος συμμάχησε με τους Ναζί εναντίον των Σοβιετικών. Και τον οποίο ο λατρευτός της Δύσης Γιουσένκο θέλησε παραμονές της πτώσης του να χρίσει εθνικό ήρωα της Ουκρανίας, εισπράττοντας τις αντιδράσεις της μεγαλύτερης μερίδας των συμπατριωτών του, καθώς και πολλών εβραϊκών, πολωνικών και ρωσικών οργανώσεων. Στην πορεία συμμετείχαν πάνω από 15.000 ναζί με σβάστικες και σύμβολα των παλιών Ουκρανικών SS. Από τότε, η πρωτεύουσα έχει καλυφθεί με αντισημιτικά συνθήματα και η τρομοκρατία επικρατεί εναντίον όποιου θεωρείται «παρείσακτος» ή «φιλορώσος» από τους ναζί.

Η οργάνωση αυτή των ναζί έγινε με χρήματα από τις πρεσβείες των ΗΠΑ και της Γερμανίας κύρια, ενώ οργάνωσαν πρώτα την κατάληψη του Λβοφ προκειμένου να εξασφαλίσουν την ελεύθερη δίοδο με την Δύση για προμήθειες χρήματος, όπλων και κάθε λογής εφοδίων. Σήμερα στους δρόμους του Κιέβου αντιπαρατίθενται με την παραπαίουσα κυβέρνηση τα αναβιωμένα Ουκρανικά SS με εκπαίδευση, οπλισμό και χρήματα από Γερμανία, ΗΠΑ και Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι προθέσεις των επιτελείων της «δημοκρατικής» Δύσης δεν είναι πια ένα απλό coup detat. Επιζητούν την ολοκληρωτική διάλυση της Ουκρανίας, το κομμάτιασμά της έτσι ώστε να μην μπορέσει ξανά ο λαός της να διαφύγει του ελέγχου της.

Ήδη στο Κίεβο και αλλού δρουν ένοπλες ομάδες ναζί και ειδικά εκπαιδευμένοι κομμάντος της Δύσης, βετεράνοι από τους «εμφυλίους» της Συρίας και της Λιβύης με σκοπό να μην επιτρέψουν στις δυνάμεις καταστολής της Ουκρανικής κυβέρνησης να πάρουν το πάνω χέρι. Κι έτσι οι δρόμοι βάφονται με αίμα αθώων. Από την άλλη η κυβέρνηση της Ουκρανίας φαίνεται ανίκανη να αντιμετωπίσει μια τέτοια κατάσταση που γρήγορα κλιμακώνεται σε ανοιχτή στρατιωτική επέμβαση με στήριξη έξωθεν.

Οι ένοπλες δυνάμεις της χώρας έχουν προ πολλού διαλυθεί από την προηγούμενη «πορτοκαλί επανάσταση» και τα «οικονομικά πακέτα» του ΔΝΤ, ώστε να μην είναι σε θέση τώρα να αντισταθούν στην ένοπλη διάλυση της χώρας. Αφήστε που πολλοί πρώην και νυν στρατιωτικοί έχουν ανακαλύψει ότι είναι άκρως επικερδές να πολεμάς από τις γραμμές των σύγχρονων Ουκρανικών SS.

Η απειλή στο «μαλακό υπογάστριο» της Ρωσίας

Με όλα αυτά η Ουκρανία τείνει να μετεξελιχθεί σε βασικό διάδρομο επίθεσης εναντίον της Ρωσίας. Η επικράτηση των ναζί στην Ουκρανία θα σημάνει όχι μόνο το τέλος της ίδιας της Ουκρανίας, αλλά και την απαρχή επιχειρήσεων ένοπλης διείσδυσης στην παραμεθόριο της Ρωσίας. Όπως ακριβώς συνηθίζουν να κάνουν οι ΗΠΑ στη Συρία, στο Ιράν και γενικά σε όποια χώρα σκοπεύουν να την τυλίξουν στις φλόγες ενός τεχνητού εμφυλίου. Μ’ αυτή την έννοια σήμερα στην Ουκρανία τόσο οι ναζί, όσο και τα μεγάλα αφεντικά τους σε Ουάσιγκτον, Βερολίνο και Βρυξέλλες πασχίζουν να πάρουν την ρεβάνς για την ήττα της στρατιάς του φον Πάουλους, η οποία τελικά δεν κατόρθωσε να αποκόψει την Ρωσία από τις ενεργειακές πηγές του Καυκάσου.


Πέρα από το γεγονός ότι αυτές οι εξελίξεις μυρίζουν από μακριά γενικευμένο πόλεμο, το ερώτημα είναι το εξής: πόσο απέχει η Ελλάδα από το να γευτεί κι αυτή την συνταγή της Ουκρανίας στο ίδιο το έδαφός της; Σε μια κατάσταση κατάρρευσης κοινωνικής και οικονομικής ανάλογης μ’ αυτήν της Ουκρανίας; Πόσο απέχει;

Δημοσιεύτηκε στο Χωνί, 23/2/2014
Διαβάστε περισσότερα...