Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2012

Ο καταστροφικός ρόλος του πολιτικού κατεστημένου και η κατάντια του



Στα χρόνια της σύγχρονης ιστορίας του τόπου μας υπήρξαν περίοδοι που χαρακτηρίστηκαν από τις καταστροφικές πολιτικές που προωθήθηκαν. Σε όλες εκείνες τις φάσεις, ο ακραία καταστροφικός ρόλος της αστικής τάξης συνοδεύτηκε από ένα σάπιο πολιτικό κατεστημένο. Τα παραδείγματα είναι πολλά και ξεκινάνε από την δημιουργία του σύγχρονου ελληνικού κράτους (όπου σύντομα η ντόπια αστική τάξη ξέχασε τα μηνύματα της επανάστασης και φυλάκισε και τον ίδιο τον Κολοκοτρώνη), πάνε στους φονιάδες του Καποδίστρια και συνεχίζουν πιο "πρόσφατα" με την άτακτη φυγή τους στο Β' Π.Π. και την συνεργασία τους με τους Ναζί ή με τις μαύρες σελίδες της χούντας και τα γεγονότα της Κύπρου. Σε όλες αυτές τις συγκυρίες υπάρχει ένας κοινός παρανομαστής: όσο πιο ανάλγητη η πολιτική τους τόσο πιο σάπιο το πολιτικό τους κατεστημένο. Και τόσο πιο σκληρή η προπαγάνδα για να παρουσιαστεί το μαύρο άσπρο...

Έτσι και σήμερα. Μια στείρα ντόπια αστική τάξη, κρατιέται από τις ανώτερες αστικές τάξεις της Ευρώπης ώστε να εξαπολύση μια μανιασμένη επίθεση στους εργαζομένους και να διασφαλίσει την εξουσία της και την κερδοφορία της τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα. Αντάλλαγμα; η χώρα και ο λαός, η αξιοπρέπεια του κόσμου, ο κόπος του, ο πλούτος αυτής της χώρας. Οι υποδομές που οικοδομήθηκαν από την φορολόγηση του κόσμου ξεπουλιούνται σε τιμές ξεφτίλες για να καλύψουν τις ορέξεις ξένων και ντόπιων μονοπωλιακών μερίδων για πλούτο. Ο φυσικός πλούτος το ίδιο. Την ίδια στιγμή οι πολιτικές λιτότητας συνεχίζουν και εντείνονται, ενώ το νέο πακέτο μέτρων όχι απλά φτάνει το μαχαίρι στο κόκκαλο αλλά πάει και πιο πέρα. Ουσιαστικά αυτό που θέλουν να διαμορφώσουν είναι μια εργαζόμενη πλειοψηφία απελπισμένη από την ανεργία και την φτώχεια, έτοιμη να αποδεκτεί να δουλέψει με μεσαιωνικούς όρους, σε έναν τόπο που δεν της ανοίκει και που στα πλαίσια του τσακίσματος της δημοκρατίας αδυνατέι να ελέγξει.

Έχει όμως μια σημασία να κοιτάξουμε ποιοι είναι αυτοί που προωθούν αυτή την καταιγίδα μέτρων. Είναι αυτοί που ζητάνε από το λαό να δώσει και την σάρκα του για 11.5 δισ ενώ προχθές τους διέφυγε και φάνηκε ότι "εν μια νυχτί" κλέψανε 10 δισ. Είναι αυτοί που λένε για "επαναδιαπραγμάτευση" ενώ επί της ουσίας υλοποιούν με το γράμμα τις επιταγές της Μέρκελ. Είναι αυτοί που λένε για "επαναδιαπραγμάτευση" ενώ καλύπτουν πόσα χρωστά το γερμανικό κράτος από τις πολεμικές αποζημιώσεις που ποτέ δεν απαίτησαν. Είναι μια ομάδα από κατεστραμμένα πολιτικά κόμματα που όλα μαζί δεν πήρανε την ψήφο των μισών Ελλήνων αλλά μιλάνε δήθεν εξ ονόματος τους. Μια ομάδα από κατεστραμμένα πολιτικά κόμματα και στελέχη που από τα δεξιά (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) μέχρι τα "καμουφλαρισμένα δεξιά" (ΔΗΜΑΡ) συμμετέχουν σε μια κακοστημένη οπερέτα καλού και κακού μπάτσου (όλοι την ίδια πολιτική προωθούν αλλά αλλάζει το ποιος είναι πιο κακός από τον άλλο...). Είναι αυτοί που μέσα στο κοινοβούλιο τους μιλάνε για Π...ες και άλλα τέτοια υψηλής πολιτικής.

Η κατάντια τους είναι ορατή και σε αυτούς αλλά και στο μηντιακό κατεστημένο που τους υποστηρίζει. Είναι ορατή σε όλους εκείνους τους ζάπλουτους δημοσιαγράφους των δελτίων των 8 που μιλάνε για τον παράδεισο του Ευρώ μιας και αυτοί έχουν χιλιάδες στις τράπεζες τους, απευθυνόμενοι όμως σε έναν λαό που δεν έχει να πληρώσει το ρεύμα. Είναι ορατή σε εκείνα τα παπαγαλάκια - δήθεν επιστήμονες - που κάνουν γελοίες αναλύσεις για το πως η χώρα θα βγει από την ύφεση και πέφτουν έξω πριν καν καταλήξουν στο συμπέρασμα τους. Είναι ορατή σε όλους εκείνους τους μεγάλους αναλυτές - γραφειοκράτς που αναλύουν γιατί μια επαναφορά εθνικού νομίσματος θα φέρει βιβλικές καταστροφές. Είναι ορατή στην ξεφτίλα αρχιδημοσιογράφος να είναι στέλεχος επιχείρησης προώθησης των Eurofighter και να μην μιλά ένα κανάλι. Είναι οφθαλμοφανής σε γελοία άρθρα για αποτροπή στρατιωτικού πραξικοπήματος από τον... ΓΑΠ! Στο επόμενο επεισόδιο της οπερέτας θα μας μιλήσουν για τρομοκρατικές επιθέσεις ή... για εξωγήινους!

Ο τραγικός συνδυασμός κατάντιας και καταστροφής φέρνει και την προσπάθεια τους να ανεβάσουν τη Χρυσή Αυγή. Ο λόγος είναι απλός: βλέποντας ότι το ενδεχόμενο να ανατραπούν από τη δυναμική των μαζών είναι ορατό χρειάζονται ένα μαντρόσκυλο. Και αυτό ακριβώς είναι ο φασισμός: το λυσσασμένο μαντρόσκυλο της αστικής τάξης που σώζει το κουφάρι της τσακίζοντας τον λαό χωρίς τους αναγκαίους συμβιβασμούς του κοινοβουλευτικού συστήματος. Είναι η λύση έκτακτης ανάγκης τους και την προετοιμάζουν ώστε αν τυχόν τη χρειαστούν να είναι αρκετά δυνατή και να περισώσει την εξουσία και τις περιουσίες τους από τον αγωνιζόμενο λαό. Διότι αν ο λαός φτιάξει τη δικιά του κυβέρνηση τότε οι ιδιωτικοποιημένες επιχειρήσεις θα εθνικοποιηθούν άμεσα. Διότι οι τράπεζες θα ελεγχθούν και εθνικοποιηθούν κ.ο.κ. Η Χρυσή Αυγή (τι γελοίο όνομα;) ενδυναμώνεται από το ίδιο το σύστημα ελπίζοντας ότι αν η κατάσταση ξεφύγει από τον έλεγχο θα μπορέσουν να επιβάλουν ένα φασιστικό καθεστώς το οποίο πατώντας σε ένα ορισμένο κοινωνικό έρισμα οικοδομημένο πάνω στην απογοήτευση και την υποταγή θα τσακίσει τις αγωνιζόμενες μερίδες και θα προστατέψει την εξουσία της αστικής τάξης.

Για όλους αυτού τους λόγους έχει έρθει πλέον ο καιρός να τους ανατρέψουμε. Και με βάση το εύρος της καταστροφής που αφορά όλα τα κοινωνικά στρώματα., με βάση το χαρακτήρα της προωθούμενης πολιτικής που δεν αφήνει κανένα περιθώρια για ανάκαμψη ούτε τώρα ούτε τα επόμενα πολλά χρόνια.,  με συνειδητοποίηση για τον πανκοινωνικά και εθνικά καταστροφικό ρόλο τους, κατανοούμε ότι απαιτείται μια παλλαική απάντηση. Ένα λαικό μέτωπο με κέντρο ένα ριζοσπαστικό πολιτικό πρόγραμα άμεσης διεξόδου για την ανακούφιση των εργαζόμενων μερίδων, για την ανατροπή των μνημονίων, για την αποδέσμευση από τον έλεγχο της τρόικας, για την διαγραφή του ληστρικού και χιλιοπληρωμένου χρέους, για την διεκδίκηση όσων ανήκουν στο λαό μας, για την κατάκτηση του ελέγχου της οικονομίας της χώρας, για την κατοχύρωση μιας πλατιάς δημοκρατίας. Κόντρα σε καταστροφολογίες και αντιστόρητες αναλύσεις για τον θεικό ρόλο του Ευρώ, κόντρα σε όσους μας καλούν να θυσιάσουμε τα πάντα, ακόμα και τα νιάτα του τόπου μας για να έχουμε σκληρό νόμισμα ενώ είμαστε άφραγκοι.

Σε αυτό το στόχο οι δυνάμεις της αριστεράς βρίσκονται - θέλουν δε θέλουν - στο επίκεντρο. Αν δεν ανταποκριθούν στο ρόλο τους, αφήνουν δρόμο στην καταστροφή και παρατούν το λαό αβοήθητο. Αν ανταποκριθούν με έναν ενωτικό τρόπο, με συμφωνία πάνω σε ένα άμεσο πρόγραμμα διεξόδου, οργάνωση του αγώνα και παράλληλη ζύμωση των ιδεών τους, τότε ενδεχόμενα σύντομα να μιλάμε για μια νέα σελίδα στην ιστορία του τόπου μας!


Κ.Α.
Διαβάστε περισσότερα...

Το Σάπιο Σύστημα Μας Πνίγει

του Γιώργου Δελαστίκ

Την Τετάρτη, εκατοντάδες χιλιάδες λαού βρίσκονταν στους δρόμους και τις πλατείες της Αθήνας και δεκάδων άλλων πόλεων της χώρας προκειμένου να διαδηλώσουν την οργή τους για τα νέα μέτρα εξοντωτικής λιτότητας που προωθεί η πανάθλια συγκυβέρνηση Σαμαρά, Βενιζέλου και του κατάπτυστου κάποτε αριστερού Κουβέλη. Οι ηγέτες της κυβέρνησης των "γερμανοτσολιάδων" δεν τολμούσαν φυσικά να κάνουν εκείνη την ημέρα σύσκεψη στο Μέγαρο Μαξίμου με πάνω από 100.000 απεργούς απ' έξω. Ποτέ δεν ξέρεις, μη τυχόν και κάποιο τυχαίο και απρόβλεπτο γεγονός οδηγούσε τα πλήθη να κατευθυνθούν προς το πρωθυπουργικό μέγαρο και να κάνουν έφοδο εναντίον των συνεργατών των ξένων επικυρίαρχων.

Την Πέμπτη όμως τα πράγματα ήταν πολύ πιο άνετα για τους ηγέτες της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ. Μπορούσαν ανέμελα να πραγματοποιήσουν τη σύσκεψή τους, αφού οι μόνοι που διαδήλωναν ήταν οι ανάπηροι. Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης λοιπόν μαζεύτηκαν για να εγκρίνουν τυπικά όλες τις εντολές της Γερμανίας που τους έχει επιδώσει η τρόικα.Έστειλαν και τα παλικάρια των ΜΑΤ να πλακώσουν στις σπρωξιές, τις μπουνιές και τις κλοτσιές τους "σακάτηδες" που διαδήλωναν και φώναζαν και τους ενοχλούσαν χαλώντας την ωραία ατμόσφαιρα "σωτηρίας της πατρίδος" κι έτσι όλα πήγαν μέλι-γάλα. Κατάργησαν τα...
δώρα στους μισθούς όλων των δημοσίων υπαλλήλων, κατάργησαν τα δώρα στις συντάξεις τόσο του ιδιωτικού όσο και του δημόσιου τομέα, αύξησαν την ηλικία συνταξιοδότησης από τα 65 στα 67 χρόνια για να προλαβαίνουν να πεθαίνουν περισσότεροι πριν πάρουν σύνταξη, αποφάσισαν να αυξηθούν κατά 35% οι τιμές των εισιτηρίων στις αστικές συγκοινωνίες της Αθήνας και πάει λέγοντας.

Οι πολιτικοί απατεώνες όμως που μας κυβερνούν κατ' εντολή του λαού μας στις μόλις προ τριμήνου διενεργηθείσες εκλογές, δεν αρκούνται στον εξανδραποδισμό των Ελλήνων και στο ξεπούλημα της χώρας, για τα όποια ανδραγαθήματα έχουν ήδη εξασφαλίσει περίοπτη θέση ανάμεσα στα λύματα του απόπατου της ιστορίας. Θέλουν να δέσουν χειροπόδαρα στο άρμα του Τέταρτου Ράιχ και των σύγχρονων Ελλήνων μαυραγοριτών και δοσίλογων και τις επόμενες κυβερνήσεις. 

Ετοιμάζονται να ψηφίσουν και τη σατανική στη σύλληψη "ρήτρα απόκλισης" που συνέλαβε η τρόικα.Τι σημαίνει αυτό; Συμφωνούν από τώρα με την ΕΕ και το ΔΝΤ και βάζουν εξαιρετικά υψηλούς στόχους περικοπών δαπανών που ισοδυναμούν με εξόντωση του ελληνικού πληθυσμού. Στόχους που είναι αδύνατον να πιαστούν ακόμη και από τους Κουίσλινγκ που μας κυβερνούν.

Δεν σταματούν εκεί. Υπογράφουν επιπλέον ότι αν δεν πιαστούν αυτοί οι στόχοι, πράγμα που είναι βέβαιο, τότε όσα δισεκατομμύρια υπολείπονται των στόχων θα αφαιρούνται αυτομάτως από τους ..μισθούς και τις συντάξεις! Οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι της Ελλάδας δηλαδή θα χρηματοδοτούν την εξόντωσή τους! Κι ενώ ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος βασανίζονταν πώς θα το περάσουν αυτό χωρίς να τους πάρουν με τις πέτρες, ο "σοφός γέρων" Φώτης Κουβέλης, ο "Νέστορας της προσκυνημένης Αριστεράς" που δικαίως και πανάξια κατέλαβε τη θέση του εκλιπόντος Λεωνίδα Κύρκου, απέδειξε τη χρησιμότητα της συμμετοχής του στην κυβέρνηση των πολιτικών δωσιλόγων: Τους είπε να το κουκουλώσουν απαιτώντας να μπει μια ρήτρα που να λέει ότι όταν πιάνουν και ξεπερνούν τους στόχους της τρόικας- δηλαδή ποτέ- να ..αφαιρούν μέτρα λιτότητας ίσης αξίας! Μπράβο, ρε Φώτη, τους έσκισες! "Τουέλβ πόιντς-Ντούζ πουάν" που λένε και στο διαγωνισμό της Γιουροβίζιον οι δικοί σου!

Αν όμως ο Κουβέλης είναι το πρότυπο της γριάς κότας που έχει το ζουμί και νομίζει ότι έγινε αλεπού, ο "πολλά βαρύς κι ασήκωτος" Βαγγέλας, κατά κόσμον Βαγγέλης Μεϊμαράκης, πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων, διάλεξε να παίξει ρόλο, ανδρικό, του λεβέντη Κρητικού. 

Αφορμή αποτέλεσε δημοσίευμα της Ρίαλ Νιούζ του Νίκου Χατζηνικολάου, το οποίο δημοσιοποιούσε δικαστικό έγγραφο όπου ο κτηματομεσίτης ενέπλεκε τους Β. Μεϊμαράκη, Γ. Βουλγαράκη και Μ. Λιάπη σε σκάνδαλο ξεπλύματος μαύρου χρήματος ύψους 10 δισεκατομμυρίων(!) ευρώ μέσω αγοραπωλησιών ακινήτων. Ποιος είδε τον Βαγγέλα και δεν τον φοβήθηκε. "Μαφιόζικη, αλήτικη και εκβιαστική" χαρακτήρισε την επίθεση εναντίον του και διαπίστωσε ότι "ο φίλος μου Νίκος Χατζηνικολάου έχει πάρει το καλαμάκι και θέλει να μου πιεί το αίμα, αλλά δεν θα τον διευκολύνω". Εμβρόντητο έμεινε το πανελλήνιο από τη δήλωση του Β. Μεϊμαράκη ότι..αν βγάλει το παντελόνι του, θα αποσταθεροποιηθεί η χώρα!!! "Μπορώ να βγάλω αυτό το κοστούμι (σσ. του προέδρου της Βουλής) άμα λάχει, αλλά αν το κάνω αυτό βγάζω πρώτα το παντελόνι" δήλωσε και έσπευσε να προσθέσει ότι δεν παραιτείται από το αξίωμά του "γιατί δεν θέλω να προκαλέσω κυβερνητικό πρόβλημα και αποσταθεροποίηση της χώρας". Ο Πρόεδρος της Βουλής διαθέτει πάντως χαλύβδινη αυτοπεποίθηση. Αυτό απορρέει από πληροφορίες βουλευτών της ΝΔ ότι ο Β. Μεϊμαράκης επέπληξε τον Προκόπη Παυλόπουλο που συνομίλησε ραδιοφωνικά με τον Ν. Χατζηνικολάου, παροτρύνοντάς τον να μη γλύφει τον δημοσιογράφο αλλά να προτιμά τον ίδιο. Να έχετε πάντως υπόψη σας ότι οι Μεϊμαράκης και Παυλόπουλος "διαψεύδουν με κατηγορηματικό τρόπο τον δήθεν μεταξύ τους διάλογο που έχει αναρτηθεί στο διαδύκτιο", όπως ανακοίνωσε ώρες αργότερα το Γραφείο Τύπου της Βουλής.

Αυτό είναι το ποιόν εκείνων που επιτρέπουμε ως λαός να μας κυβερνούν. Όσο αυτό συνεχίζεται, είμαστε άξιοι της μοίρας μας

Διαβάστε περισσότερα...

Μονάχα η Άμεση Ενωτική Πολιτική Παρέμβαση της Ριζοσπαστικής Αριστεράς μπορεί να Αποτρέψει την Κοινωνική Καταστροφή




Του ΛΑΜΠΡΟΥ ΧΗΤΑ

Η μετεκλογική πολιτική κατάσταση, της ασθμαίνουσας μνημονιακής νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης ΝΔ, ΠΑΣΟΚ ΔΗΜΑΡ, αναδεικνύει την βαθύτερη αδυναμία του ελληνικού αστικού συνασπισμού εξουσίας να διαμορφώσει ένα πεδίο υπέρβασης, για την ελληνική κοινωνία, των δραματικών αντιφάσεων που αναδεικνύει η διεθνής καπιταλιστική οικονομική κρίση. Αντίθετα η επιλογή του ελληνικού κεφαλαίου για παράταση της συμμετοχής της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, παροξύνει τα αποτελέσματα αυτής της κρίσης, η οποία συνεχίζει να βαθαίνει και ταυτόχρονα να εξαπλώνεται. Η οικονομική κρίση, γίνεται πλέον κρίση δημοσιονομική, τραπεζική, πολιτική, διπλωματική, πολιτισμική, ανθρωπιστική, δημογραφική, δημοκρατική, εθνική.

Η απαίτηση του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου του ΔΝΤ και της ΕΕ για το νέο πακέτο περικοπών των 11,5δις θα συνθλίψει ολοκληρωτικά τον εναπομένοντα κοινωνικό ιστό. Όλο αυτό το αποκρουστικό μνημονιακό πρόγραμμα, η επιμονή στην επιτάχυνση της λεηλασίας όλου του εθνικού δημόσιου πλούτου, η διάλυση όλου του δημόσιου συστήματος υπηρεσιών, ο γενικευμένος εργασιακός παροπλισμός της ελληνικής νεολαίας, σηματοδοτούν την ακόμη μεγαλύτερη επιτάχυνση της ολοκληρωτικής κοινωνικής καταστροφής που επιβάλει η πολιτική των τραπεζών και του ευρώ.

Σε αυτό το πολιτικό τοπίο της κυριαρχίας μιας πολιτικά στείρας αστικής τάξης, μονάχα η αριστερά μπορεί να δώσει απάντηση στις λαϊκές μάζες και να αναχαιτίσει αυτήν την πορεία του κοινωνικού, δημοκρατικού και εθνικού αποπληθωρισμού. Μονάχα ένα πλατύ ενιαίο αριστερό και λαϊκό μέτωπο (κοινωνικό και πολιτικό) μπορεί να αναμετρηθεί με τον στόχο της κυβερνητικής εξουσίας και να προβάλει το αίτημα της άμεσης πτώσης της τροικάνης κυβέρνησης. Να διεκδικήσει τον στόχο μιας μεγάλης οριστικής πολιτικής εκλογικής ήττας των μνημονιακών κυβερνήσεων της δεξιάς, από μια λαϊκή κυβέρνηση με πυρήνα τις δυνάμεις της αριστεράς.

Οι δυνάμεις του «κέντρου» τύπου ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ βρίσκονται πλέον στην κατάσταση μιας βαθιάς νεοφιλελεύθερης κοινωνικοπολιτικής μετάλλαξης και αποτελούν την αιχμή του δόρατος των αστικών επιδιώξεων, για την παραμονή και επέκταση της νεοφιλελεύθερης μνημονιακής πολιτικής.Αντίστοιχα και όλες οι δυνάμεις της δεξιάς που βρίσκονται εκτός κυβερνητικής διαδικασίας (πχ. Ανεξάρτητοι Έλληνες) δεν μπορούν να εκφράσουν και να οργανώσουν την πολιτική άμυνα των λαϊκών μαζών, εφόσον στον πυρήνα της πολιτικής τους κατεύθυνσης παραμένουν αφοσιωμένες στην νεοφιλελεύθερη στρατηγική της μειωμένης φορολογίας του κεφαλαίου. Άλλωστε το ίδιο το κοινωνικό σώμα της παραδοσιακής δεξιάς, που προσπαθούν να εκφράσουν, παραμένει προσδεμένο στην πολιτική του σκληρού χρήματος, δηλαδή της προτεραιότητας της προστασίας της περιουσίας, έναντι της εργασίας.

Συνεπώς μονάχα η αριστερά μπορεί να ανοίξει δρόμους για προοδευτική διέξοδο από την κρίση με επίκεντρο τα συμφέροντα και τα δικαιώματα των λαϊκών τάξεων και της νεολαίας. Μονάχα η αριστερά μπορεί να φέρει σε πέρας την πιο πλατιά και ανυποχώρητη σύγκρουση που απαιτεί η εποχή μας, με τις δυνάμεις του διεθνοποιημένου καπιταλισμού, της ΕΕ, του ΔΝΤ, με ολόκληρο το χρηματοπιστωτικό σύμπλεγμα των τραπεζών και του ευρώ και να ανοίξει δρόμο στην ελπίδα, να φέρει στο προσκήνιο τις ανάγκες των εργαζομένων, των μεταναστών, των γυναικών, της νεολαίας, να ανασχέσει την λεηλασία του λαϊκού εισοδήματος και δικαιωμάτων από την αδηφαγία των τραπεζικών δημοσίων και ιδιωτικών τοκοχρεολυσίων.

Η συστηματική και προσχεδιασμένη ενίσχυση της Χρυσής Αυγής από το πολιτικό και μιντιακό κατεστημένο, αποδεικνύει την κατανόηση αυτής της αντικειμενικής ιστορικής δυνατότητας της αριστεράς και από την πλευρά του αστικού συνασπισμού εξουσίας. Η συγκεκαλυμμένη κοινωνική ακροδεξιά του ΔΝΤ και της ΕΕ και της ντόπιας ολιγαρχίας των τραπεζιτών, σταδιακά αποκαλύπτει το αποκρουστικό ναζιστικό της πρόσωπο ακριβώς όταν οι ιδεολογικοί τους μηχανισμοί (αστικά κόμματα, ΜΜΕ κλπ,) αδυνατούν να χειραγωγήσουν αποτελεσματικά τις λαϊκές μάζες. Βρισκόμαστε ακριβώς σε ένα κοινωνικό και πολιτικό μεταίχμιο, όπου ο ναζιστικός λόγος κατ’ αρχάς νομιμοποιείται και στην συνέχεια ενσωματώνεται στον πυρήνα της κυρίαρχης αστικής πολιτικής για να προετοιμάσει τις δυνάμεις της αντίδρασης σε μια συνολική πολιτική αναμέτρηση με την αριστερά.

Άλλωστε σε αυτό το φόντο, το βάθος της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης και η πολιτική χρεοκοπία των αστικών τάξεων της ευρωζώνης αποκτά μια ιδιαίτερη βαρύτητα και κεντρικότητα, όπως άλλωστε βαρύτητα αποκτά και η περίπτωση της ελληνικής δημοσιονομικής κρίσης, εφόσον η στρατηγική της αυταρχικής και καταστροφικής διαχείρισης της από την πλευρά των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων συμβολικά σηματοδοτεί ένα κρίσιμο πολιτικοκοινωνικό πείραμα για τις δυνάμεις του κεφαλαίου. Η επιδεικτική διπλωματική απομόνωση της Ελλάδας αποτελεί τον μηχανισμό αύξησης της πίεσης του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου στην χώρα μας. Μονάχα η αριστερά είναι δυνατό να μπορέσει να απαντήσει σε αυτήν την επίθεση, να ξαναφέρει την Ελλάδα στο κέντρο του διεθνούς ενδιαφέροντος, να συνδέσει την ελληνική υπόθεση με τις λαϊκές μάζες παντού στον κόσμο, να αντιστρέψει την φορά της απομόνωσης προς την κατεύθυνση της διεθνούς απομόνωσης τη πολιτικής της ΕΕ και του ΔΝΤ.

Οι διπλές εκλογές της 6η Μάιου και της 17 Ιουνίου, πανηγυρικά επιβεβαίωσαν αλλά και διέψευσαν αυτή την δυνατότητα για την αριστερά στην χώρα μας. Η τεράστια εκλογική ενίσχυση εκτίναξη του ΣΥΡΙΖΑ σε τεράστια, ανέλπιστα μεγέθη για την σύγχρονη πολιτική ιστορία της αριστεράς, αλλά και η τελική αδυναμία της αριστερής νίκης και εκλογικής επικράτησης αναδεικνύουν τόσο τις τεράστιες δυνατότητες που ενέχει η συγκυρία για τις δυνάμεις της αριστεράς, όσο όμως και τα όρια και τα αναγκαία βήματα που πρέπει να γίνουν για την οριστική υπέρβαση του σημερινού πολιτικού τοπίου.

Δεν υπάρχει καμία πλέον αμφιβολία πως το αίτημα για «αριστερή κυβέρνηση» ταυτόχρονα με την προγραμματική στόχευση για άμεση κατάργηση των μνημονιακών συμβάσεων και των εφαρμοστικών νόμων εμπεριέχει μια εκρηκτική ριζοσπαστική δυναμική, που έδωσε την δυνατότητα στην αριστερά να έρθει σε επαφή με τα πλατύτερα λαϊκά στρώματα, με τις δυνάμεις τις εργατικής τάξης στα αστικά κέντρα και τις εργατο-γειτονιές, την χειμαζόμενη νεολαία, τις εργαζόμενες γυναίκες. Το στοιχείο αυτό της δέσμευσης της αριστερής πολιτικής στο καθήκον μιας άμεσης πολιτικής απάντησης και διεξόδου, αποτελεί και την πιο εύγλωττη, την πιο ρητή δέσμευση για πολιτική σύγκρουση και αντιπαράθεση με τις κυρίαρχες δυνάμεις του κεφαλαίου. Η κατεύθυνση αυτή βρίσκεται σε αντιδιαστολή με την προοπτική μιας υπερμελλοντικής λαϊκής εξουσίας, ή ακόμη και ενός υπερμελλοντικού επαναστατικού σοσιαλισμού που μπορεί ως προοπτική να είναι ανεκτός μονάχα από ευρύτερα μικροαστικά στρώματα που βιώνουν επιδερμικά και έμμεσα τις συνθήκες της τεράστιας κοινωνικής κρίσης και επιθυμούν να αποφύγουν τις συνέπειες της άμεσης πολιτικής σύγκρουσης με τον αντίπαλο.

Από την άλλη μεριά όμωςαυτό που διαχωρίζει ένα απλό προεκλογικό σύνθημα από μια πραγματική αριστερή στρατηγική είναι το προγραμματικό βάθος η σαφήνεια προσδιορισμού των αντιθέσεων, η ικανότητα οργάνωσης μιας πλατιάς κοινωνικής συμμαχίας για την διεκδίκηση της αριστερής ηγεμονίας για την διατήρηση της κυβερνητικής εξουσίας και την «επομένη ημέρα».Υπό την έννοια αυτή δεν πρέπει να παραγνωρίζεται πως ορισμένες δομικές αδυναμίες δεν επέτρεψαν στον ΣΥΡΙΖΑ να υπερβεί ένα ιστορικά διαμορφωμένο όριο για τις δυνάμεις της αριστεράς.

Α) Η αδυναμία κατάθεσης ενός επεξεργασμένου και εφαρμόσιμου πολιτικού σχεδίου για την διαχείριση της επόμενης μέρας της αντιπαράθεσης με τις δυνάμεις της ΕΕ και του ΔΝΤ στον βαθμό πού η κατάργηση του μνημονίου και των εφαρμοστικών νόμων θα οδηγούσε (κατά πάσα πιθανότητα) στην παύση κάθε χρηματοδοτικής ρευστότητας από την ΕΚΤ, γεγονός που θα ανάγκαζε σε ένα εύλογο χρονικό διάστημα στην ανάκτηση της νομισματικής αυτοτέλειας της χώρας προκειμένου να συνεχιστεί η αυτοτελής οικονομική πολιτική της αριστερής κυβέρνησης.

Β) Η περιορισμένη πολιτικοοργανωτική πυκνότητα του ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου στην οργάνωση και ανάπτυξη μιας πλατιάς και πολιτικά ριζοσπαστικής λαϊκής βάσης που να ελέγχει και να στηρίζει την αριστερή κυβέρνηση. Ο στόχος κατάκτησης και διατήρησης της κυβερνητικής εξουσίας δεν μπορεί παρά να συνδυάζεται και από μια αντίστοιχη κατεύθυνση ανάπτυξης λαϊκών πρωτοβουλιών και ενωτικών δράσεων και αντίστοιχης οργανωτικής ανάπτυξης (άρα και δημοκρατικής συγκρότησης), προκειμένου να ενισχύεται η στήριξη και η στράτευση των ίδιων των λαϊκών μαζών στην υπεράσπιση του πολιτικού προσράμματος που διεκδικείται.

Γ) Η περιορισμένη ιδεολογικοπολιτική επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ μέσα στις υπόλοιπες δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΜΑΑ και η έλλειψη οργανωμένης μετωπικής πολιτικής πρότασης, προκειμένου στην ηγεμονική έκφραση και κινητοποίηση του συνόλου του αριστερού κόσμου, την ικανότητα άσκησης πολιτικής «πειθούς-πίεσης» στην κατεύθυνση μιας πλατιάς ενωτικής κίνησης όλων των δυνάμεων της αριστεράς σε κατεύθυνση ρήξης με το διευθυντήριο της τρόικας. (στοιχείο που σχετίζεται και με τα προηγούμενα).

Παρά ταύτα, η τεράστια διεύρυνση της επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ σε ευρύτερες λαϊκές μάζες, και η άμεση αλληλεπίδραση ενός μαζικού πλειοψηφικού αριστερού λόγου με την πλατιά ταξική διεδικητικότητα και αγωνία, αντικειμενικά τον μετασχηματίζουν σε ένα μεγάλο πολιτικό κέντρο καθοριστικό για τις εξελίξεις στην αριστερά και όλο το πολιτικό σύστημα στην χώρα μας. Παρά τις εμφανείς αδυναμίες και καθυστερήσεις, η γείωση του ΣΥΡΙΖΑ με τις λαϊκές μάζες και η επιμονή του στην επιδίωξη μιας αριστερής κυβέρνησης και η συνεχής δέσμευση του στην θέση της άμεσης απάντησης στην αστική επίθεση, αντικειμενικά καθιστούν αυτόν τον πολιτικό χώρο, ως την βασική-κυρίαρχη έκφραση της αριστεράς στην χώρα μας, τουλάχιστον στην προοπτική του επόμενου άμεσου και εξαιρετικά κρίσιμου πολιτικού διαστήματος. Αυτή όμως καθαυτή η μαζικοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ εγκαθιστά με μια ορισμένη οξύτητα την ίδια την διεξαγωγή της ταξικής και ιδεολογικής πάλης στο εσωτερικό του. Στοιχείο αναπόφευκτο αλλά και επιθυμητό για εκείνες τις δυνάμεις που επιλέγουν να αναμετρηθούν με το κεντρικό πολιτικό ζήτημα μιας κοινωνίας, δηλαδή το ζήτημα της κυβερνητικής και πολιτικής εξουσίας.

Συνεπώς, οι ευρύτερες πολιτικές εξελίξεις αλλά και οι εξελίξεις μέσα στην αριστερά αντικειμενικά περνούν μέσα από τις ανοιχτές αντιθέσεις που υπάρχουν σήμερα μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Στην συγκύρια αυτή δεν μπορεί παρά να αναγνωρίζουμε πως όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά. Αποτελεί εξίσου ανοιχτή πιθανότητα, τόσο η πολιτική εξουδετέρωση και αστική ενσωμάτωση του πολιτικού ριζοσπαστισμού που σήμερα οι λαϊκές μάζες αναγνωρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ, όσο όμως και το αντίστροφο, να αποτελέσει ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ενεργές αντιθέσεις που τον διαπερνούν, τον πολιτικό καταλύτη και πυροκροτητή μιας βαθιάς αριστερής ριζοσπαστικοποίησης της ελληνικής κοινωνίας και της εργατικής τάξης. Σε κάθε περίπτωση οι εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ αποτελούν ανοιχτό διακύβευμα για την ελληνική αριστερά και καθορίζουν σε πολύ μεγάλο βαθμό την ίδια την ικανότητα του λαού μας να ορθοποδήσει αλλά και να συμβάλει καθοριστικά στην διεθνιστική πάλη και αναζήτηση των λαών όλου του κόσμου, για έναν σύγχρονο δημοκρατικό σοσιαλισμό. Είναι σαφές πως η άρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να προβάλλει την θέση για έξοδο από το Ευρώ, αφήνει ανοιχτή την πόρτα της φιλελεύθερης και μικροαστικής ενσωμάτωσης του, επίσης όμως είναι σαφές πως η θέση σου ΣΥΡΙΖΑ στην κατεύθυνση της ακύρωσης των μνημονίων και των εφαρμοστικών νόμων ανοίγει την πόρτα και για την πλήρη σύγκρουση με την ευρωζώνη έως και το όριο της αποδέσμευσης της χώρας μας από αυτή.

Για όλους όσους το αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας μας ενδιαφέρει, θεωρούμε πως δεν υπάρχει κανένας λόγος να προβάλουμε το ένα ενδεχόμενο πάνω στο άλλο και να προεπικυρώσουμε το ένα ή το άλλο αποτέλεσμα, ειδικότερα όταν σε αυτές τις αντιθέσεις παρεμβάλλονται πλέον τεράστιες λαϊκές μάζες και πολύ περισσότερο όταν ο ταξικός αντίπαλος επιτίθεται λυσσαλέα στον ΣΥΡΙΖΑ, αναγνωρίζοντας αυτός πρώτος τον ανοιχτό χαρακτήρα αυτής της διαλεκτικής. Αντίθετα είναι αναγκαίο όλες οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς να συμβάλουμε σε αυτές τις εξελίξεις και να ενισχύσουμε έναν ορισμένο ριζοσπαστικό συσχετισμό που διαμορφώνεται εντός του ΣΥΡΙΖΑ και να μην αρκεστούμε σε μια αρνητική και εχθρική προεπικύρωση των όποιων αρνητικών εξελίξεων.

Στην κατεύθυνση αυτή η πρόταση για την συγκρότηση ενός ενιαίου λαϊκού μετώπου με πυρήνα τις δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς, μπορεί να παίξει καταλυτικό ρόλο στην ενίσχυση του πολιτικού ριζοσπαστισμού όλης της αριστεράς. Μια τέτοια πρόταση δεν μπορεί παρά να στηρίζεται στην κοινά κατεκτημένη βάση στοιχείων του πολιτικού προγράμματος, που έχει αναδειχτεί άμεσα στο σύνολο των δυνάμεων της ριζοσπαστικής αριστεράς αλλά κυρίως μέσα από όλους τους μεγάλους ταξικούς και λαϊκούς αγώνες. (Άμεση κατάργηση όλων των μνημονίων και των εφαρμοστικών νόμων, Άμεση στάση πληρωμών στο δημόσιο χρέος, Μονομερής Διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του, Εθνικοποίηση-κοινωνικοποίηση των τραπεζών, Ρύθμιση των ιδιωτικών χρεών για τις μικρές επιχειρήσεις, τη μικρομεσαία αγροτιά και τις πιο αδύνατες κοινωνικές κατηγορίες, Συγκρότηση ενός προοδευτικού σχεδίου παραγωγικής ανασυγκρότησης της οικονομίας, Στήριξη και αναβάθμιση μισθών, συντάξεων, κοινωνικών δαπανών και εργασιακών σχέσεων, Προώθηση της δωρεάν υγείας και παιδείας. Στην βάση αυτή είναι αναγκαίο να προωθηθεί αποφασιστικά η κατεύθυνση της ενωτικής υπέρβασης του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ από ένα πλατύ Ενιαίο Λαϊκό μέτωπο με πυρήνα το σύνολο των αριστερών δυνάμεων της ελληνικής κοινωνίας.

Προφανώς το θέμα της ΕΕ και της ευρωζώνης παραμένει πεδίο αντιθέσεων μεταξύ των δυνάμεων της αριστεράς, το οποίο αντικειμενικά διαπλέκεται με το σύνολο των ιδεολογικών και ιστορικών τους χαρακτηριστικών, αλλά ακόμη και των ιδιαίτερων ταξικών χαρακτηριστικών των τμημάτων της λαϊκής βάσης που εκφράζουν. Άλλωστε αυτό το πεδίο αντιθέσεων οξύνεται περαιτέρω από την ίδιο τον χαρακτήρα και την φύση των σύγχρονων ενδοιμπεριαλιστικών αντιθέσεων. Ο στόχος όμως των αριστερών δυνάμεων δεν πρέπει να είναι να διαρρήξουν την ενότητα της αριστερής λαϊκής βάσης και συμμαχίας αλλά να την ανασυνθέσουν ριζοσπαστικά, αναζητώντας ακριβώς εκείνο τον πολιτικό βηματισμό που επιτρέπει στις λαϊκές μάζες να αναπτύσσουν την πολιτικοποίηση τους μέσα από την εξέλιξη της ίδιας τους της πείρας. Ειδικότερα μάλιστα σε αυτήν την συγκυρία η βαθιά παραφθορά και κρίση της ευρωζώνης αντικειμενικά ενισχύει την αριστερή δυναμική και επιτρέπει την περεταίρω ριζοσπαστικοποίηση των λαϊκών μαζών.

Συνεπώς η αριστερά οφείλει να αντιπαραβάλει στο «Πάση θυσία για το Ευρώ» που απαιτεί ο ταξικός αντίπαλος, την προοπτική «Καμία Θυσία για το ευρώ» ως την αφετηρία από την οποία είναι δυνατό να οργανωθεί μια ενωτική αριστερή πολιτική στρατηγική σε γείωση με την λαϊκή συνείδηση και αγωνία. Σε κάθε περίπτωση όμως η προγραμματική ενωτική κατεύθυνση στην αριστερά πρέπει να μπορεί να βασίζεται στην πολιτική παραδοχή και συμφωνία ότι η εφαρμογή του πολιτικού της προγράμματος δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να εξαρτάται από τους εκβιασμούς των χρηματοδοτικών δόσεων, ούτε από το όριο του ευρώ, αλλά ούτε και τους νεοφιλελεύθερους κανόνες της ΕΕ.

Αυτό το πολιτικό και προγραμματικό περιεχόμενο και η ενωτική μεθοδολογία πρέπει να αναδειχτεί σε κεντρική κατεύθυνση της ριζοσπαστικής αριστεράς στο αμέσως επόμενο διάστημα, ακριβώς γιατί η κατεύθυνση αυτή αναδείχτηκε καθολικά από τις λαϊκές μάζες, την μεγάλη πλειοψηφία των αγωνιστριών και αγωνιστών της αριστεράς. Στην κατεύθυνση αυτή έχουν κάθε λόγο να βρίσκονται και οι δυνάμεις της επαναστατικής και κομμουνιστικής αριστεράς ακριβώς γιατί η προοπτική ενίσχυσης ενός δυνάμει αριστερού και λαϊκού μετώπου, η ακόμη μεγαλύτερη όξυνση των αντιφάσεων του αστικού συνασπισμού, η ανάπτυξη της πολιτικής αυτοπεποίθησης των λαϊκών μαζών, η πολιτική υποχώρηση και ήττα της κοινωνικής και πολιτικής ακροδεξιάς, επιτρέπει την αναζήτηση ακόμη πιο προωθημένων στόχων από την πλευρά των λαϊκών τάξεων. Το αίτημα για άμεση πτώση της κυβέρνησης και της κατάκτηση της κυβερνητικής εξουσίας από την αριστερά είναι δυνατό να πυροδοτήσει ευρύτερες πολιτικές δυναμικές έως το όριο να ανοίξει μια πολιτική διαδικασία στην ελληνική κοινωνία που να έχει ορίζοντα ένα σύγχρονο σοσιαλισμό με ισότητα και δημοκρατία. Είναι αυτή η διαδικασία που δύναται να ξανακάνει επίκαιρη την αναζήτηση της κομμουνιστικής προοπτικής.

Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2012
Διαβάστε περισσότερα...

Πώς να σωπάσω (vid)



Μια συμπαραγωγή του Παγκρήτιου Δικτύου κατά των Βιομηχανικών ΑΠΕ και της Τηλεόρασης από τους Πολίτες για το θέμα της επέλασης της «πράσινης» ενέργειας στην Κρήτη. Η κατάληψη ζωτικού χώρου εις βάρος του πρωτογενούς τομέα παραγωγής (γεωργία – κτηνοτροφία) και οι επιπτώσεις στους ανθρώπους, στα σπάνια πτηνά και ευρύτερα στο φυσικό περιβάλλον της Κρήτης.

δείτε το βίντεο:



Διαβάστε περισσότερα...

Να οι φοροφυγάδες - Πιάστε τους! Του Ν. Μπογιόπουλου




Κάθε φορά που επίκειται κατακλυσμός αντιλαϊκών μέτρων γινόμαστε μάρτυρες των «ιερεμιάδων» κατά της «φορολογικής ασυνειδησίας» και πλείστων τόσων αναθεμάτων ενάντια στους φοροφυγάδες.

*

Αλλά ποιοι είναι οι φοροφυγάδες;

Προφανώς δεν είναι οι εφοπλιστές που με τις περίπου εξήντα φοροαπαλλαγές δεν πληρώνουν ούτε ένα φράγκο για φόρο.

Δεν είναι οι πλουτοκράτες, οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες. Δεν είναι, φυσικά, τα μονοπώλια και οι πολυεθνικές, που έχουν εξασφαλίσει διαχρονικά τέτοιους φορολογικούς νόμους και ρυθμίσεις, με τις οποίες απαλλάσσονται οι Ανώνυμες Εταιρείες ακόμα και για τα έξοδα... κομμωτηρίου των στελεχών τους.

Φοροφυγάδες, επίσης, δεν είναι οι κεφαλαιοκράτες - «επενδυτές», οι αποδέκτες, δηλαδή, των φορολογικών προνομίων και των κάθε λογής απαλλαγών, που οι ίδιες οι αιτιολογικές εκθέσεις των εκάστοτε κυβερνώντων - νομοθετών ομολογούν ότι αυτές οι φοροαπαλλαγές έχουν επιφέρει «ακαθόριστες» συνέπειες για το δημόσιο ταμείο...

*

Για μια ακόμα φορά, λοιπόν, ταυτόχρονα με την εξαπόλυση της νέας δέσμης των λαοκτόνων μέτρων, εντείνεται η γελοία προπαγάνδα και τα παραμύθια περί«αντιμετώπισης της φοροδιαφυγής».

Ας δούμε, επομένως, όχι μόνο ποιοι φοροδιαφεύγουν (αυτό είναι γνωστό), αλλά και ποιοι πληρώνουν φόρους σε συνδυασμό με το ποιοι απαλλάσσονται («νόμιμα» και «ηθικά») από φόρους.



*

Θα σταθούμε σε ένα στοιχείο το οποίο είναι από μόνο του αποκαλυπτικό για το είδος της (ταξικής) δημοκρατίας που βασιλεύει

(και) στην ελληνική καπιταλιστική φορολογική Δανιμαρκία:


*

Σύμφωνα με τον προϋπολογισμό του 2012, που συνέταξαν, ψήφισαν και εφαρμόζουν οι «σωτήρες»,
το σύνολο των φορολογικών εσόδων,
που το συντριπτικό τους μέρος είτε με τη μορφή των άμεσων είτε με τη μορφή των έμμεσων φόρων, των χαρατσιών κ.λπ. πέφτει πάνω στις πλάτες εργαζόμενων, συνταξιούχων, ανέργων, ημιαπασχολούμενων, αυτοαπασχολούμενων βιοπαλαιστών,
ανέρχεται στα 53,301 δισ. ευρώ.

*

Προσέξτε τώρα το απίθανο, όπως αποτυπώνεται στον ίδιο τον προϋπολογισμό τους (πίνακας 3.5 του 
προϋπολογισμού του 2012):

Ενώ το σύνολο των φορολογικών εσόδων του κράτους (άμεσοι και έμμεσοι φόροι) ανέρχεται στα 53,301 δισ. ευρώ,
ενώ το σύνολο μόνο των άμεσων φόρων έχει υπολογιστεί στα 24,213 δισ. ευρώ,
από αυτά πόση λέτε θα είναι η επιβάρυνση των δεκάδων χιλιάδων μεγάλων επιχειρήσεων που λειτουργούν στη χώρα με τη μορφή της άμεσης φορολογίας;

Μόλις 2,157 δισ. ευρώ!

*

Δηλαδή, στη χώρα του Σαμαρά, του Βενιζελου και του Κουβέλη,
στη χώρα της τρόικας και των MEGA-κυνηγών της φοροδιαφυγής,
οι άμεσοι φόροι που έχουν προϋπολογιστεί να εισπραχτούν από τους κεφαλαιοκράτες,

δεν ξεπερνούν το 9% της συνολικής άμεσης φορολογίας και
δεν ξεπερνούν το 4% του συνόλου των άμεσων και έμμεσων φόρων!

***

Ομως, όσο κι αν φαίνεται παράδοξο, υπάρχει συγκλονιστικότερο στοιχείο και από το προηγούμενο.

Συγκεκριμένα:

Αν ανατρέξει κανείς στον προϋπολογισμό του 2009 (πίνακας 2.3 του προϋπολογισμού του 2009) θα διαπιστώσει ότι τότε το ποσό των άμεσων φόρων που είχε προϋπολογιστεί να εισπράξει το κράτος από τις εταιρείες των κεφαλαιοκρατών, με τη μορφή της άμεσης φορολογίας των νομικών προσώπων,
ανερχόταν, επί συνόλου άμεσων και έμμεσων φόρων 61,565 δισ. ευρώ, στο
(έτσι κι αλλιώς αστείο) ποσό των 5,520 δισ. ευρώ.

*

Ποιο είναι το συμπέρασμα;

Πολύ απλό:

Στα τρία χρόνια που έχουν περάσει από τότε, κι ενώ ο λαός έχει υποστεί τα πάνδεινα, όταν η φοροληστεία για τα λαϊκά στρώματα έχει γυρίσει σε εποχές... «τουρκοκρατίας», όταν οι αυξήσεις στους φόρους πέφτουν σαν το χαλάζι,

για τις πολυεθνικές, για τα μονοπώλια, για τις μεγάλες ανώνυμες εταιρείες κ.λπ., οι άμεσοι φόροι

μειώθηκαν (!)

από 5,520 δισ. ευρώ το 2009
στα 2,157 δισ. ευρώ το 2012!

*

Δηλαδή, κατά την περίοδο που η φορολόγηση όλων των υπολοίπων έχει μετατραπεί σε θηλιά στο ικρίωμα της λιτότητας και των μειώσεων σε μισθούς και συντάξεις,

για τους πλουτοκράτες,
η άμεση φορολογία μειώθηκε κατά 61%!

*

Αλλά, προς Θεού, αυτό δε συνιστά φοροδιαφυγή.
Οχι, πρόκειται για νόμιμη και ηθική πολιτική...

Δημοσιεύτηκε στον Ριζοσπάστη στις 29.09.2012
Διαβάστε περισσότερα...

Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2012

Η Μέρκελ δεν διαβάζει Ομηρο..., του Στάθη




Πριν λίγες ημέρες η στήλη είχε θυμηθεί τον Γκαλμπραίηθ να λέει (ήδη απ’ το 1958) ότι η «η ελεύθερη αγορά παράγει ιδιωτικό πλούτο και δημόσια φτώχεια».

Διόμισυ χιλιάδες χρόνια πιο πριν ήταν κοινή διαπίστωση στους Ελληνες πως «όταν δυστυχεί η πόλις, είναι αδύνατον να ευτυχούν κάποιοι πολίτες» (ιδιώτες, ήγουν ηλίθιοι) και συνεπώς ότι
θα έρθει κάποια στιγμή που η δυστυχία των πολλών θα καταστρέψει την ευτυχία των λίγων.

Περί αυτού ακριβώς ο (συντηρητικός) Ισοκράτης ήταν κατηγορηματικός: «Τους χρηματισμούς τούς παρά το δίκαιον γιγνόμενους ηγείσθε μη πλούτον αλλά κίνδυνο ποιήσειν», δηλαδή
 
«η άδικη απόκτηση χρημάτων, να πιστεύετε ότι δεν θα γεννήσει πλούτο αλλά κίνδυνο» - και δύο χιλιάδες πολέμους έκτοτε, θα προσθέταμε.

Αιώνες πριν από τον Ισοκράτη, ο πρώτος διδάξας Ομηρος ήδη έλεγε ότι: «σκαιόν το πλουτείν κάλλο μηδέν ειδέναι», δηλαδή

«είναι απαίσιο να πλουτίζεις χωρίς να ξέρεις (σ.σ.: και συνεπώς νανοιάζεσαι για) τίποτε άλλο».

Τα θυμηθήκαμε όλα αυτά, Γκαλμπραίηθ, Ισοκράτη κι Ομηρο, διότι μόλις προ ολίγων ημερών η Sϋddeutsche Zeitung διαπίστωνε ότι στη Γερμανία από το 1992 έως το 2012 η καθαρή περιουσία του Δημοσίου μειώθηκε κατά 800δισ. Ευρώ. Αντιθέτως, ο ιδιωτικός πλούτος κατά την ίδια περίοδο, από τα 4,6τρισ. Ευρώ εκτοξεύθηκε στα 10 τρισ. Ευρώ!..

Το φαινόμενο αυτό παρακολούθησε η γερμανική κοινωνία προχωρώντας σε ταξική ανασύνθεση, όπου στο 10% του πληθυσμού ανήκειτο 50% του πλούτου.
 
Κατά τούτο η Γερμανία έχει ήδη μπει στον δρόμο των ΗΠΑ, μόνον που είναι ακόμα στην αρχή αυτού του δρόμου. (Εκεί δηλαδή που ήταν οι ΗΠΑ όταν αναλάμβανε ο Κλίντον). Σήμερα στις ΗΠΑ το 1% του πληθυσμού ιδιοποιείται κατ’ έτος το 98% του ετησίως επίσης παραγόμενου ΑΕΠ.

Πρόκειται περί τερατώδους αντίθεσης η οποία συνεπάγεται από μόνη της πόλεμο.

Εχοντας μπει στον ίδιο δρόμο η Γερμανία, σε σύντομο χρονικόδιάστημα, θα έχει γίνει «οι ΗΠΑ της Ευρώπης» - αν μου επιτρέπετε το οξύμωρο (που παράδοξο δεν είναι).

Σε λίγο καιρό το χάσμα ανάμεσα στη Γερμανία και υπόλοιπα κράτη της Ενωσης όπως και το μέγεθος της ανισοκατανομής του πλούτου μέσα στηνίδια τη Γερμανία, θα λάβουν επικές (και κατ’ ακολουθίαν πολεμικές)διαστάσεις.

Πρόκειται περί δραματικής μετάλλαξης. Οχι μόνον διότι η Γερμανία μετατρέπεται σε έναν κολοσσό συγκεντρωμένου πλούτου, ιμπεριαλιστικόνγια τα άλλα κράτη και αρπακτικόν για τον λαό της, αλλά κυρίως διότι

ένα κράτος με κοινωνιστική παράδοση ήδη απ’ την εποχή τουΒίσμαρκ, όπου ακόμα και η μεταπολεμική Δεξιά του Αντενάουερ ήταν πολύ προσεχτική με τις ανάγκες της κοινωνίας, μεταλλάσσεται σε ένα κράτοςαχαλίνωτου κι αποθηριωμένου καπιταλισμού (μάλιστα αγγλοσαξωνικούτύπου).

Είναι η τρίτη φορά που μπαίνει σε «πειρασμό» η Γερμανία. Και είναι τραγικό το ότι ο «πειρασμός» αυτός θεμελιώθηκε με τις αντιδραστικέςμεταρρυθμίσεις υπέρ των πλουσίων του σοσιαλδημοκράτη Σρέντερ.

Η Γερμανία κοιτάζει σήμερα τον (παράνομο, αν δει κανείς το παίγνιον των επιτοκίων) πλουτισμό των τραπεζών της και κατ’ ακολουθίαν του βιομηχανικού της συμπλέγματος, χωρίς καμμιά ενοχή για τη φτώχεια που αυτός προκαλεί και στους άλλους λαούς και στον δικόν της λαό.

Οι Γερμανοί εργαζόμενοι της μερικής απασχόλησης πάνε για Αμερικανοί εργαζόμενοι της απόλυσης με ένα βδομαδιάτικο αποζημίωση. Δεν ξέρω πόσο τους «παρηγορεί» το γεγονός ότι οι Ελληνες εργαζόμενοι πάνε για Λιθουανοί, οι Λιθουανοί για Βούλγαροι κι όλοι μαζί για Κινέζοι.

Ομως αυτό δεν είναι η Ευρώπη των κρατών, των εθνών και των λαών, είναι η Νέα Τάξη (στην Ευρώπη) του Χίτλερ.

Μόνον τότε, επί ναζισμού, η αστική τάξη της Γερμανίας πλούτιζε με τόσον φρενήρεις ρυθμούς. 

Μόνον τότε ο ρατσισμός για τους υπόλοιπους ευρωπαϊκούς λαούς άνθισε τόσον, όσον ανθίζει και σήμερα ο ρατσισμός για τους τεμπέληδες, τους διεφθαρμένους και τους παρίες του Νότου (που δεν είναι μόνον ο Νότος - έρχεται κι άλλων η σειρά).

Μόνον τότε έβλεπε η Γερμανία ως Ζωτικό Χώρο χώρες, περιοχές και περιφέρειες που σήμερα βλέπει ως προτεκτοράτα και Ειδικές Οικονομικές Ζώνες.

Μόνον τότε έστελνε το Βερολίνο Γκαουλάιτερ, όπως στέλνει σήμεραΕπιτρόπους, να ξεψαχνίζουν χώρες και να υπαγορεύουν στους τοπικούς Κουίσλινγκ τον τρόπο διοίκησής τους.

Μόνον τότε έμπαιναν στα Υπουργεία άλλων κρατών (των κατεχόμενων βεβαίως) κομισάριοι και φυρερίσκοι για να εξετάσουν τα βιβλία και να υπαγορεύσουν κανόνες και δοσίματα.

Μόνον τότε έμπαιναν μελανοχίτωνες ποντικοί στα άδυτα και στο άβατον του Υπουργείου Εθνικής Αμύνης, όπως μπήκαν σήμερα οι ανθυποϋπάλληλοι της Τρόικας στο Ελληνικό φερώνυμο Υπουργείο και ακτινογράφησαν την καρδιά και τους νεφρούς της άμυνάς μας.

Ομως

οι ανθυποϋπάλληλοι έχουν αναγορευθεί σε ανθύπατους.

Και οι υπαγορεύσεις είναι δικτατορία.
 
Κι αν πλέον σε αυτόν τον «πειρασμό» μπαίνει εκ νέου η Γερμανία, σε καμμιά απ’ τις Δανιμαρκίες της υπόλοιπης Ενωσης δεν μπορούν να πηγαίνουν καλά τα πράγματα - παρά μόνον
για την ελεύθερη αγορά που παράγει, όπως είπαμε ότι έλεγε ο Γκαλμπραίηθ, όλο και περισσότερον ιδιωτικό πλούτο, όλο και μεγαλύτερη δημόσια φτώχεια ή, όπως έλεγε ο Μαρξ, «υπερσυσσώρευση κεφαλαίων που λύνουν τις αντιθέσεις τους με πόλεμο».

Ομως, μην πάμε μακρυά στον Μαρξ, ας πάμε ακόμα μακρύτερα στον Δημόκριτο: «του πλέοντος επιθυμείν το παρόν απόλλυσι», η επιθυμία για περισσότερα καταστρέφει τα υπάρχοντα...

Αυτό ακριβώς κάνει και το κεφάλαιο - γιγαντώνεται καταστρέφοντας ένα μέρος του. Για αυτό και ο καπιταλισμός έχει σύμφυτον τον ιμπεριαλισμό και τον φασισμό. Για αυτό για να γιγαντωθούν τα φράγκα αφανίζουν τους ανθρώπους

είτε στο Βερντέν είτε στα Γραφεία της Γκόλντμαν Σακς...


Διαβάστε περισσότερα...

Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2012

Κοινή εκδήλωση για την οργάνωση της Αντίστασης στο Μαρουσι!

Διαβάστε περισσότερα...

Αυτός είναι ο πολιτισμός του Καθεστώτος που κυβερνάει την Ελλάδα!


Μεϊμαράκης σε Παυλόπουλο: Αντί να γλύφεις του Χατζηνικολάου, έλα να γλύψεις τον δικό μου είναι πιο ωραίος


Σοβαρό φραστικό επεισόδιο έγινε κατά τη διάρκεια της ψηφοφορίας για τις άρσεις ασυλίας μεταξύ του πρόεδρου της Βουλής που καθόταν στα ορεινά και του Προκόπη Παυλόπουλου που βρισκόταν δυο έδρανα πιο μακριά.

Ο κ. Μεϊμαράκης που είχε ακούσει όσα είπε το πρωί ο βουλευτής της ΝΔ στον Real FM και το Νικο Χατζηνικολαου τον οποίο και υπερασπίστηκε για το «Καρούζος Gate», του φώναξε: «Προκόπη σε άκουσα το πρωί που βγήκες να γλείψεις τον Χατζηνικολάου, πήγες να του γλείψεις τον π...ο. Αμα θες έλα να γλείψεις τον δικό μου που είναι πιο ωραίος.»

Σύμφωνα μάλιστα με βουλευτές που ήταν στα διπλανά έδρανα το μάθημα «γαλλικών» του κ. Μεϊμαράκη στον κ. Παυλόπουλο άφησε άφωνο τον βουλευτή.

Να σημειωθεί πως όταν η φράση δημοσιεύθηκε και ξέσπασε σάλος ο κ. Μεϊμαράκης είπε: «Εγώ δεν άκουσα τίποτε, ο Προκόπης είναι φίλος μου».

Η light εκδοχή Παυλόπουλου

Μόλις άρχισε στη βουλή να κυκλοφορεί ο διάλογος Μειμαράκη Παυλόπουλου ο βουλευτής της ΝΔ έσπευσε να φτάσει στην αίθουσα των κοινοβουλευτικών συντακτών και να δώσει τη δική του εκδοχή για το επεισόδιο

MEΪΜΑΡΑΚΗΣ: Γιατί ρε Προκόπη πήγες το πρωί και έγλειφες τον Χατζηνικολάου;

ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ: Που το κατάλαβες ρε Βαγγέλη;

ΜΕΪΜΑΡΑΚΗΣ: Μου το είπαν. Εσύ δεν έλεγες για το εκρηκτικό του χαρακτήρα μου;

ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ: Αυτό κατάλαβες;

ΜΕΪΜΑΡΑΚΗΣ:Να ξέρεις ότι όποιος γλείφει τον Χατζηνικολάου είναι απέναντί μου

ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ: Εγώ δεν γλείφω τον Χατζηνικολάου , άρα δεν με αφορά

Φωτογραφία: Eurokinissi
Διαβάστε περισσότερα...

Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2012

ΓΙΑΤΙ ΑΠΟΨΕ;;; ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ;;; ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΑΡΗ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗ ΠΡΟΣ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ (24/3/1945)




Προς όλα τα μέλη της ΚΕ του ΚΚΕ 

Αγαπητοί σύντροφοι,

Με το σημείωμά μου τούτο θα προσπαθήσω να τραβήξω την προσοχή σας στα πιο κάτω.

1. Όπως πιστεύω, θα έχετε πειστεί και εσείς τώρα πως οι Έλληνες αντιδραστικοί και οι Άγγλοι κατακτητές δεν έχουν καμιά πρόθεση να εφαρμόσουν έστω κι αυτή την ετεροβαρή, επιζήμια στα συμφέροντα του λαού μας και μη δίδουσα καμιά εγγύηση –ομολογία δική σας – για το σεβασμό των ελευθεριών του λαού μας, συμφωνία της Βάρκιζας. Οι παραβάσεις είναι καθημερινές και σοβαρές. Τις ξέρετε εσείς καλύτερα και δεν συντρέχει κανένας λόγος να τις απαριθμήσω.

2. Αν δεν σας ήταν εύκολο να γνωρίζετε προοπτικά τις προθέσεις της ελληνικής αντίδρασης και των Άγγλων εχθρών της Ελλάδας, τώρα, θέλω να πιστεύω πως πρέπει να μπορείτε να τις βλέπετε. Πρόθεσή τους είναι: όχι να συμβάλουν σε προσπάθεια για ομαλή εξέλιξη της πολιτικής ζωής του τόπου, ή έστω να ανεχθούν απλώς τη δική σας προσπάθεια προς την τέτοια κατεύθυνση, αντίθετα, να οργανώσουν και να διεξαγάγουν με πλεονεκτικές γι’ αυτούς συνθήκες τον εμφύλιο πόλεμο μ’ όλα τα μέσα.

3. Η διάσκεψη και συμφωνία της Γιάλτας δεν πρέπει να έχετε καμιά αυταπάτη πως είναι δυνατό να επιδράσει σε τόσο μεγάλο βαθμό, ώστε να στρέψει το τιμόνι της χώρας που αφήσατε να κρατούν γερά στα χέρια τους οι Άγγλοι. Η Σοβιετική Ένωση, όπως πρέπει να σας είναι γνωστό, δεν μπορεί να κάνει «ελληνική» πολιτική ώστε να επέμβειενεργά στο ελληνικό δράμα. Γιατί δεν κάνει ούτε Σέρβικη, ούτε Βουλγάρικη, ούτε Ρώσικη ακόμα πολιτική.Κάνει πολιτική παγκόσμιας επανάστασης, και δεν είναι διατεθειμένη ούτε κατ’ ελάχιστο να την διακινδυνεύσει για το μικρό αυτό ποσοστό της ανθρωπότητας που λέγονται Έλληνες, που οι ίδιοι –δια των ηγετών τους- οδηγήθηκαν στη νέα σκλαβιά και που στο κάτω κάτω, αργά ή γρήγορα, μετά την πλήρη νίκη της πολιτικής της παγκόσμιας επανάστασης της Σ.Ε. δεν μπορεί παρά να είναι στο πλευρό του σοσιαλισμού.

4. Η Σ.Ε. θα μπορούσε να επέμβει «ενεργότερα», όπως, δεν αποκλείεται, κι αυτή η Αμερική, αν εμείς –εσείς δηλαδή- ήσασταν ικανοί να δημιουργήσετε στην Ελλάδα διαφορετική κατάσταση, ανάλογη περίπου με την της Γιουγκοσλαβίας και ίσως και καλύτερη, με μια ορθή και συνεπή πολιτική και όχι γεμάτη «αριστερά» και δεξιά οπορτουνιστικά λάθη στα βασικότερα προβλήματα της χώρας. Οι δυνατότητες υπήρχαν όλες για μια τέτοια πολιτική και για δημιουργία μιας τέτοιας διαφορετικής κατάστασης στη χώρα μας. Και όποιος δεν το βλέπει και δεν παραδέχεται αυτό πρέπει να είναι ή μαρξιστικά αγράμματος ή … τι να πω.

Μπορεί όπως μου παρήγγειλε ρητά ο σ. Γιάννης δια του σ. Ζήση (Γιάννης Ιωαννίδης, Ζήσης Ζωγράφος), να υπάρχει «σαφής παραίνεση» των Ρώσων συντρόφων προς το ΚΚΕ για το κλείσιμο της συμφωνίας της Βάρκιζας. Όμωςαυτό δεν αλλάζει τίποτα. Μετά τη σωρεία των σοβαρών οπορτουνιστικών τακτικών λαθών από των αρχών του 1943 στη διεύθυνση του αγώνος από μέρους σας και το εγκληματικό επιστέγασμά τους, τη μάχη των Αθηνών, έχασαν την εμπιστοσύνή τους κι αναγκάστηκαν, για να μην οδηγήσετε τη χώρα και το λαό της σε μεγαλύτερες καταστροφές, να σας «συμβουλέψουν» να υποχωρήσετε και να κλείσετε τη συμφωνία της Βάρκιζας. Τις απόψεις του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣΔ για τις δυνατότητες συνέχισης του αγώνα είμαι σίγουρος ότι δεν τις είπατε πουθενά και συνεπώς δεν γνώριζαν οι Ρώσοι σύντροφοι αν μπορούσε και σε ποιες δυνάμεις να βασιστεί μια άλλη πολιτική.

5. Το ΕΑΜ ως το Λίβανο ακολουθούσε ανιούσα γραμμή ανάπτυξης. Από εκεί κι ύστερα πήρε την κάτω βόλτα. Από τη «μάχη της Αθήνας» κι ύστερα και την ήττα και, πολύ περισσότερο, μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας, χάνει σε επιρροή ραγδαίαΠροβλέπω ως το δημοψήφισμα και τις εκλογές και πιθανή διάσπασή του.

6. Το ΚΚΕ έχασε από την αίγλη του και τη δύναμη συγκέντρωσης και μέσα στο ΕΑΜ και μέσα στο λαό. Ακόμα έχασε σε στενούς οπαδούς του και σε μέλη του. Τις στατιστικές εσείς τις κρατάτε και είμαι βέβαιος πως θα έχετε διαπιστώσει ήδη σημαντικό ποσοστό διαρροής. Προοπτική μου είναι ότι αυτό το ποσοστό θα δυναμώσει πολύ.

7. Η «διαφώτιση» του λαού, των οπαδών του ΕΑΜ και των οπαδών και μελών του ΚΚΕ επί της «αναγκαιότητας» της πολιτικής της Βάρκιζας είναι αστεία κυριολεκτικά και κανένα μέλος του ΚΚΕ δεν την πιστεύει. Μα και τι διαφώτισηνα γίνει; Κατά ποιο ταχυδακτυλουργικό τρόπο θα μπορούσε το άσπρο να γίνει μαύρο; Αφήνω τους οπαδούς του ΕΑΜ και του ΚΚΕ, δεν υπάρχει κανένα μέλος απλό, γραμματέας βάσης, αχτιδικός ή περιφερειακός, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων στους τελευταίους αυτούς, που η δύναμη της συνήθειας και η ρουτίνα δεν τους αφήνει να δούνε, που να μην έρχεται να με συναντήσει με λαχτάρα σε κάθε χωριό που περνάω και να μου ρίχνει βροχή τα ερωτήματα: Γιατί το κάνατε αυτό; Για πού πάμε, γιατί χύσαμε το αίμα μας και κάψαμε τα σπίτια μας επί τρία χρόνια; Γιατί μας παραδίνετε αμαχητί; Τί θα κάνουμε τώρα; Πού είναι η λαϊκή μας δικαιοσύνη και η αυτοδιοίκηση; Γιατί και πάλι θα μας χαρακτηρίζουν το βιός μας ως λαθραίο και θα ξαναπληρώνουμε 2.000 δραχμές για ένα τσιγάρο χωριάτικο καπνό με εφημερίδα; Τί θα κάνουμε με τους εθνοφύλακες – μπουραντάδες που άρχισαν τις έρευνες, του ξυλοδαρμούς, τις απαγορεύσεις συγκεντρώσεων, συνελεύσεων κλπ; Τί θα κάνουμε με την αντίδραση των χωριών μας που σήκωσε κεφάλι και μας απειλεί ανοιχτά ότι θα μας σφάξουν όλους; Με τι να προστατευθούμε; Με τον «εθνικό στρατό»; Μα πώς θα γίνει τέτοιος αφού εμάς δεν μας δέχονται χαρακτηρίζοντάς μας ανίκανους οι επιτροπές με χίλιες ψεύτικες δικαιολογίες; Δεν το βλέπετε πως στην περιοχή Καρδίτσας από την κλάση του 1939 δεν πήραν ούτε 20% από τους αμαρκάριστους ως δικούς των; Όλα αυτά θα ήταν ένας σίφουνας ενάντιά σας, αν εγώ για να αποφύγω διασπάσεις κλπ δεν έκανα την πρόταση να πάω έξω και να θέσω τις απόψεις μου, μη τυχόν και λυθεί κομματικά το ζήτημα, κι έβγαζα από τα χωριά τους τους 200 και πλέον αντάρτες που είχα καταγράψει στο βουνό και άρχιζα τον πόλεμο.

8. Παντού οι οργανώσεις είχαν μουδιάσει. Η αντίδραση είχε σηκώσει κεφάλι. Το πέρασμά μας δημιουργεί ρίγη συγκινήσεως και ενθουσιασμού και οι γυναίκες ακόμα βγαίνουν και μας καλωσορίζουν, μας εύχονται «καλή επιτυχία και καλή λευτεριά από το νέο κατακτητή». Η αντίδραση κρύβεται. Πολλοί φεύγουν για τις πόλεις. Το ξεκαθάρισμα ΕΔΕΣιτών στην Ευρυτανία, που είχαν έλθει με ρητή εντολή να οργανώσουν εκεί ένοπλες ομάδες αντίδρασης, επικροτήθηκε από όλους. Θα ξεκαθάριζα και την ομάδα του Π. Μελιά (Ευρυτανία – Λεπιανά) και την ομάδα Σούρλα σε μια εβδομάδα, αν δεν ερχόταν ο αντιπρόσωπός σας. Στους κομματικούς των χωριών λέμε ότι για ειδικούς λόγουςδεν πρέπει να εμφανιστούμε. Περπατάμε όλη νύχτα και κρυβόμαστε την ημέρα για να φανούμε συνεπείς σ’ ό,τι συμφωνήσαμε με σας. Μα οι κομματικοί επιμένουν και με τρόπο το διαλαλούν οι ίδιοι στους χωριανούς τους: «ξαναβγήκαν αντάρτες μας. Σε λίγο θα βγούμε και πάλι όλοι, ο Άρης μας είναι εδώ μη φοβάστε. Ξέρει αυτός και θα νικήσουμε και πάλι Έλληνες αντιδραστικούς και Άγγλους κατακτητές».

9. Εσείς δεν τα βλέπετε όλα αυτά. Έχετε απομονωθεί από τη λαϊκή μάζα και έχετε χάσει τον παλμό της. Συνέλθετε έστω και τώρα. Δεν είναι αργά. Αργότερα σίγουρα θα είναι πολύ αργά και θα χρειαστούν τεράστιες θυσίες σε κόπους και σε αίμα για ν’ αρχίσει κάτι σοβαρό. Μην αφήνεται να θρονιαστεί η αντίδραση οριστικά. Μην πιστεύεται ότι η «εθνοφυλακή» είναι πραγματικά εθνικός στρατός και μην βάζετε τον κόσμο να τους δέχεται τους Μπουραντάδες ως «παιδιά του λαού», ενώ αυτοί τους δέρνουν. Μην κάνετε το έγκλημα να επιτρέψετε στην εθνοφυλακή να εγκατασταθεί παντού και να παίξει το ρόλο της παλιάς χωροφυλακής.

10. Μην αυταπατάστε ότι τα όπλα που κρύψαμε θα μπορέσετε αργότερα να τα χρησιμοποιήσετε. Όχι! Θα τα βρουν σε λίγο οι εθνοφύλακες, χρησιμοποιήστε τα –έστω και μέρος τους- από τώρα. Βγάλτε από τώρα, έστω και λίγους αντάρτες, έστω από μια ομάδα σε κάθε επαρχία. Μην τη χρωματίζετε ως δική σας ή ως συνέχεια του ΕΛΑΣ. Αφήστε τηνκαμουφλαρισμένη, αφού δεν καταλαβαίνετε ότι πρέπει να ξαναπάρει τα όπλα ο ΕΛΑΣ. Δε θέλετε εμένα επικεφαλής τους; Βρείτε έναν άλλον. Πάντως μην κάνετε το έγκλημα να αργείτε. Ενεργήστε σύντομα και δραστήρια.

11. Εγώ συνεχίζω το ταξίδι για το Ηπειρωτικό γραφείο και από εκεί για έξω. Όμως με κάποια επιβράδυνση γιατί κινούμαστε όπως ξέρετε και λέων και πιο πάνω.
Επί όλων των ανωτέρω ελπίζω να έχω γραπτή απάντησή σας με έκτακτο σύνδεσμο ώσπου να φτάσω στο Ηπειρωτικό γραφείο. Εύχομαι να σκεφτείτε ώριμα έστω και την τελευταία στιγμή.

Εν πορεία 24/3/45

Συντροφικά Άρης Βελουχιώτης

  • * Πηγή: Γρηγόρης Φαράκος, «Άρης Βελουχιώτης. Το χαμένο αρχείο – Άγνωστα Κείμενα», Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, σελ.400-404
Διαβάστε περισσότερα...

Η Συμμετοχή του Ε.Πα.Μ. στο σημερινό συλλαλητήριο στην Αθήνα

Διαβάστε περισσότερα...

Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2012

Ο Νίκος Καζαντζάκης περιγράφει τις Ειδικές Οικονομικές Ζώνες στην Ιαπωνία του 30'...

Παραθέτουμε ένα απόσπασμα από το έργο του Ν. Καζαντζάκη " ΒΡΑΧΟΚΗΠΟΣ " :

" Όταν πολεμάς για τη λευτεριά, είσαι κιόλας λεύτερος "

Ν. Καζαντζάκης



Ανασηκωμένος στις μύτες των ποδιών του, σαν κόκορας μαχητής,  ο διευθυντής του εργοστασίου μας εξηγούσε τα περίπλοκα θαύματα των μηχανών του.

Ο Κουγέ δεν κουραζόταν να θαυμάζει. Ήταν πολύ συγκινημένος, χάιδευε τους ηλεκτροκινητήρες, έριχνε τη ματιά του, σουρτά κι ερωτικά, στις όμορφες αστραφτερές μηχανές.

- Made in Japan! Made in Japan! αναφωνούσε ολοένα. Πλησίασα μια νεαρή εργάτισσα, χλωμή, με μάτια μαυροκυκλιασμένα.

- Ευχαριστημένη; τη ρώτησα.

Γύρισε το κεφάλι της και με κοίταξε μια στιγμή. Πόσο ήταν αδύναμη και θλιμμένη, και πώς φοβόταν! Τα μικρά μαύρα μάτια της έκραζαν άφωνα: «Σώσε με!»

Ο διευθυντής μπήκε με τρόμο ανάμεσά μας.

- Μάλιστα… ψιθύρισε εκείνη.

- Ευχαριστημένη; ανάκραξε ο διευθυντής. Και βέβαια είναι ευχαριστημένη! Καλοπληρώνεται…

- Πόσα;

- … τρώει στην καντίνα του εργοστασίου, κοιμάται στους καθαρούς και υγιεινούς κοιτώνες μας… Ιδού οι αριθμοί… Θέλετε να κρατήσετε σημείωση;

- Όχι, αποκρίθηκα. Μα γιατί είναι τόσο χλωμή;

Ο διευθυντής με πήρε από το μπράτσο:

- Θέλετε να πάρουμε ένα φλιτζάνι τσάι;

Ναι, ναι… έλεγα μέσα μου, ακολουθώντας το διευθυντή στο γραφείο του, οι αριθμοί… Αν ήμουν εργάτισσα, θα έγραφα στη με μεγάλα μαύρα γράμματα στην άσπρη μου χτένα τούτο  το πικραμένο χάι-κάι:

Ναι, τα νούμερα, λεν, αχ! πως είμαι ευτυχισμένη.
 Μα εγώ χλωμιάζω κάθε μέρα

Και σήμερα αρχίνισα να βήχω…

Ο άθλιος θυμός του διανοούμενου είχε καταλαγιάσει μ αυτό το χάι-κάι. Η αδικία που γινόταν σ ένα ανθρώπινο πλάσμα μου είχε εμπνεύσει τρεις ασήμαντους στίχους, και ξέχασα σχεδόν την αδικία.

Ήπια το τσάι μου ακούγοντας υπομονετικά το διευθυντή να εγκωμιάζει τους εργάτες του.

- Ο Γιαπωνέζος εργάτης, έλεγε, τρελαίνεται για τη μηχανή. Ό,τι είναι μηχανή, τον τραβάει και τον γοητεύει. Δουλεύει μ ενθουσιασμό οχτώ, δέκα, δώδεκα ώρες τη μέρα, καμιά φορά και περισσότερο, χωρίς να κουράζεται. Η αγάπη της μηχανής τον ψυχώνει.

Αποφάσισα επιτέλους να του είμαι λίγο δυσάρεστος:

- Και σεις βέβαια, τ αφεντικά, επωφελείστε.

Ο διευθυντής ξέσπασε στα γέλια:

- Μα φυσικά! Τι θέλετε; Να βάλουμε φρένο στον ενθουσιασμό του; Εμείς, αγαπητέ μου, είμαστε βιομήχανοι και έμποροι. Δεν είμαστε ιδεολόγοι ή ασκητές!

» Κάθε είδος έχει τους νόμους του, κι αλίμονο σε κείνον που τους πατήσει ή τους αλλάξει με νόμους άλλου είδους. Αν δώσετε χορτάρι στην τίγρη θα ψοφήσει. Αν δώσετε κρέας στο πρόβατο, θα ψοφήσει.

- Μα υπάρχουν και πανανθρώπινοι νόμοι!

- Φυσικά, και τους τηρούμε. Προσέχουμε τους εργάτες μας, φροντίζουμε να κοιμούνται καλά, να πλένουνται, να γυμνάζουνται, να ναι γεροί και δυνατοί…

- Και να δουλεύουν καλύτερα, ν αποδίδουν περισσότερα…

Ο  διευθυντής γέλασε πάλι:

- Μα φυσικά! Συνδυάζουμε το ηθικό με το ωφέλιμο. Δεν είναι αυτό η τελειότητα;

Σώπασα. Ο νόμος της ζούγκλας. Το χορτάρι – ποίηση, αφιλοκέρδεια, προβατίσια αισθηματολογία – δεν πήγαινε στο σαρκοβόρο οργανισμό του.

Θέλησα ξάφνου να ρίξω την ταραχή σε τούτα τα αρπαχτικά μάτια.

- Ξεχνάτε, του είπα, το μεγάλο κίντυνο που σας απειλεί;

- Ποιον κίντυνο;

Άφησα να πέσει η λέξη:
- Τον κομμουνισμό.

- Τον βάλαμε φυλακή, είπε. Βάλαμε στο κλουβί το κόκκινο πουλί…

- Μπαίνει μια ιδέα στη φυλακή; Αυτή το σκάζει από την παραμικρή χαραματιά, από πόρτα ή παράθυρο, βγαίνει έξω κολλημένη στα ρούχα του δεσμοφύλακα… Πιάνει σα μικρόβιο τον αέρα, το ψωμί και το νερό.

Ο βιομήχανος έκαμε κέφι:

- Αγαπητέ μου, σκαρώσετε από δαύτα ένα χάι-κάι! Εμείς τα καταπίνουμε τα μικρόβια και, δεν ξέρω από ποιο γιαπωνέζικο θάμα, τ αφομοιώνουμε και τα μετατρέπουμε σε εθνικισμό. Όπως οι μέλισσες, από ένα φαρμακερό λουλούδι βγάζουν μέλι.

» Αλλ ας αφήσουμε αυτές τις αφηρημένες ιδέες, δε χρησιμεύουν σε τίποτα. Η δράση! Η δράση! Κοιτάτε τους Εγγλέζους! Όταν νιώθουν να τους απειλεί ο κίντυνος του στοχασμού, κρεμούν από κάπου ένα στουμπισμένο ασκί κι αρχίζουν να το γροθοκοπούν. Ή παίρνουν κάτι γυριστά ραβδιά κι αρχίζουν να κυνηγούν ένα ξύλινο τόπι. Ή βάνουν κάτω μια μπάλα και την κλοτσάνε λυσσασμένα.

» Να πως γλιτώσαν οι Εγγλέζοι από τον αφηρημένο στοχασμό και κυριέψανε τον κόσμο!

Σηκώθηκα απότομα. Πλαντούσα.

Κατάλαβε ο πονηρός Γιαπωνέζος την οργή μου και την αφορμή της; Δεν ξέρω. Μα μισόκλεισε τα μαϊμουδίσια μάτια του, τα πανούργα και άσπλαχνα, και ψιθύρισε με φωνή κουρασμένη άξαφνα και μαλακιά:

- Η δράση, κατά βάθος, δεν ικανοποιεί την ψυχή μου. Πιστέψετέ με, σας παρακαλώ… Δε βλέπω πότε να ρθει το βράδυ να γυρίσω σπίτι μου. Κάνω ένα μπάνιο, βάνω το κιμονό μου και κατεβαίνω ξυπόλητος στον κήπο…

» Σκάβω λιγάκι, ποτίζω, κοιτάζω τα φύλλα και τα μπουμπούκια να μεγαλώνουν. Καθίζω στο παράθυρο και περιμένω να βγει το φεγγάρι. Η γυναίκα μου παίζει σαμισέν, τραγουδάει παλιά τραγούδια. Ξέρετε, βρήκαν γραμμένους στο κράνος ενός φοβερού πολεμιστή, του Τάιρα Τανταμόρι, κάτι τρυφερούς στίχους που μου αρέσουν. Η γυναίκα μου τους τραγουδάει περίφημα:

» Γύρω στο μονοπάτι μου το, το σούρουπο
 ο ίσκιος ενός δέντρου θα γίνει η σκέπη μου τη νύχτα,
κι ένα λουλούδι θα ναι η συντροφιά μου.

Σώπασε και με κοίταξε χαμογελώντας.

Ανατρίχιασα. Πώς αυτός ο άγριος βιομήχανος στάθηκε ικανός να καταλάβει, από ποια δαιμονική διαίστηση, πως με τα λόγια τούτα μπορούσε να με τυλίξει;  
Διαβάστε περισσότερα...

Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 2012

Η ματαιώση της εκδήλωσης για τη δημιουργία ΕΟΖ στη Θράκη και μια δήλωση από τον Δημήτρη Καζάκη!



Μόλις ακυρώθηκε η συνάντηση των λαμογιών για τη δημιουργία της πρώτης ΕΟΖ στη Θράκη, η οποία θα γινόταν στην Τράπεζα της Ελλάδος...
 Ο λόγος;

500 ΕΠΑΜιτες με λάβαρα , πανώ και ταμπούρλα περικύκλωσαν την Τράπεζα. Η πρώτη νίκη είναι γεγονός !!!



"Ένα είναι το αίτημα: ΝΕΟ ΚΡΑΤΟΣ, ΝΕΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ!"



Διαβάστε περισσότερα...

Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2012

Σχολιάζοντας τις πολιτικές εξελίξεις εν όψει πανελλαδικής απεργίας


Πηγή: http://aristeri-diexodos.blogspot.ch

 
Στις μέρες μας παρατηρούνται τρεις παράλληλες κινήσεις που επιδιώκουν να καθορίσουν το πολιτικό σκηνικό της επόμενης μέρας και να προσδιορίσουν το μέλλον του τόπου μας. Η περίοδος αυτή – όσο και αν από τον επίσημο τύπο προωθείται μια ψεύτικη ηρεμία – κυοφοροεί στην πραγματικότητα ορισμένες από τις πιο καθοριστικές εξελίξεις.

Από τη μεριά της ντόπιας και ξένης τρόικας δεν προωθείται απλά (όχι πως θα ήταν λίγο φυσικά) ένα πρόγραμμα περικοπών και δημοσιονομικής προσαρμογής όπως λένε: προωθείται ένα πρόγραμμα που α) βαθαίνει το εύρος της εκμετάλλευσης και της εξαθλίωσης θέλοντας να διαμορφώσει χώρα πάμφθηνου εργατικού δυναμικού χωρίς νομοθετικούς περιορισμούς για την εργοδοσία, β) αποψιλώνεται ότι έχει απομείνει από το το κοινωνικό κράτος αφήνωντας τον μέσο άνθρωπο αβοήθητο όταν έχει ανάγκη, γ) προωθείται για πούλημα ο με τα χρόνια οικοδομημένος εθνικός πλούτος με το Ταχ. Ταμιευτήριο να πέρνει τη σειρά του μετά την Αγροτική και όχι μόνο. Από τη μεριά των κυβερνώντων και των Βρυξελλών η κατεύθυνση είναι σαφής: γνωρίζοντας ότι τον κόσμο – με αυτά που θέλουν να κάνουν -να τον πείσουν δεν μπορούν, προωθούν μια πολιτική κοινωνικής και παραγωγικής καταστροφής που αφενός χειροτερεύει και εξαθλιώνει τα εργαζόμενα στρώματα, αφετέρου σκοπεύει να πλήξει την συλλογική συνείδηση και εκτίμηση για το αν και πως μπορεί η χώρα και ο λαός να σταθούν ανεξάρτητοι από τις εξαρτήσεις και τα συνεπαγόμενα δεσμά της ΕΕ και ιδιαίτερα της Ευρωζώνης. Η πολιτική τους αυτή είναι σαρωτική αλλά παράλληλα εύθραυστη διότι δεν έχει κοινωνική αποδοχή: βασίζεται στην καθυπόταξη των μαζών πράγμα διόλου βέβαιο ότι θα συμβεί…

Από τη μεριά των φίλων και μακριών χεριών της κυβέρνησης, την ακροδεξιά πτέρυγα δηλαδή, γίνεται ένα μπαράζ επιθέσεων σε αδύναμες κοινωνικές μερίδες που όμως μπορούν και αυτές να αποτελέσουν αστάθμητο παράγοντα κοινωνικών εκρήξεων όπως έχουν δείξει και άλλες χώρες της Ευρώπης. Σε αυτά τα πλαίσια αφενός τιθασεύεται η τάση αντίστασης που δυνητικά κυοφορείται και σε αυτά τα τμήματα της κοινωνίας και αφετέρου δημιουργείται ένα παράδειγμα πειθάρχησης προς κάθε κοινωνική ή πολιτική ομάδα επιδιώκει να ξεφύγει από τα πλαίσια και να επενδύσει σε μια κατεύθυνση παρατεταμένου και ριζοσπαστικού αγώνα κόντρα στην πολιτική του μνημονίου και την εκφασιστικοποίηση της κοινωνία μας. Είναι το ύστατο εργαλείο του συστήματος για την καθυπόταξη του κόσμου και για αυτό η αποτροπή της διεύρυνσης της αποτελεί αυτοτελή στόχο του κινήματος.

Κόντρα σε αυτές τις δύο πλευρές της κίνησης του συστήματος, οι δυνάμεις της αριστεράς και του αγώνα ευρύτερα οφείλουν να συνεισφέρουν τα μέγιστα για την οικοδόμηση και νικηφόρα έκβαση του αγώνα. Σήμερα παρά τις εξελίξεις στο χώρο της αριστεράς, είναι σαφές ότι ισχυρό και ελπιδοφόρο μήνυμα του ελληνικού λαού όπως αυτό αποτυπώθηκε στις εκλογές του καλοκαιριού δεν έχει μέχρι ώρας βρει μια σαφή συνέχεια στον πολιτικό αγώνα και τον κοινωνικό αγώνα όπως αυτός οργανώνεται από τα κόμματα και τις οργανώσεις καθώς και τα συνδικάτα ή άλλες μορφές λαικής οργάνωσης. Τούτο βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν γίνεται τίποτα ή ότι εκτιμούμε ότι η ριζοσπαστικοποίηση που αποτυπώθηκε το προηγούμενο διάστημα θα υποχωρήσει ή απλά θα παραμείνει στα ίδια επίπεδα. Κάθε άλλο μιας και η δυναμική αυτή πηγάζει από τις ίδιες τις ανάγκες του κόσμου καθώς και την αδυναμία της πολιτικής εξουσίας να πείσει για το σχέδιο της. Θεωρούμε όμως ότι σήμερα χρειάζεται ένας έντονος πολιτικής βηματισμός ούτως ώστε το σύνθημα για “Αριστερή Κυβέρνηση” και άμεση ριζοσπαστική διέξοδο να αποκτήσει σάρκα και οστά, να πραγματοποιηθεί ως στιγμή κορύφωσης του κοινωνικού και πολιτικού αγώνα. Και ο αναγκαίος πολιτικός βηματισμός σήμερα απαιτεί τομές και ως προς τις μορφές οργάνωσης του λαού και ως προς την πολιτική συγκρότηση της αριστεράς, το πρόγραμμα της και τον ενιαιομετωπικό της αγώνα.

Σήμερα ενωτικό σημείο του αγώνα είξναι ένα πρόγραμμα άμεσης ριζοσπαστικής πολιτικής διεξόδου κόντρα στην πολιτική του μνημονίου, τα δεσμά του χρέους και την λογική του “τα πάντα για να μείνουμε στη ζώνη του Ευρώ και ας μην έχουμε ούτε ένα Ευρώ στην τσέπη”. Αυτά τα συνθήματα αποτελούν την καρδιά ενός εν δυνάμει παλλαικού μετώπου με κέντρο αυτά τα συνθήματα και τις δυνάμεις της αριστεράς να βάζουν πλάτη στην οικοδόμηση και τον πολιτικό εξοπλισμό του αγώνα. Ένα τέτοιο μέτωπο θα πρέπει να βασίζεται στην οργάνωση του λαού σε επιτροπές ανά χώρους, στην οργάνωση του αγώνα και την αλληλεγγύη που απαιτείται για να δοθεί απάντηση στη λαίλαπα και την εξαθλίωση. Για αυτό το σκοπό η αριστερά οφείλει να δείξει τον καλύτερο εαυτό της παλεύοντας ενωτικά για την οικοδόμηση αυτών των δομών αλληλεγγύης και οργάνωσης του αγώνα, βάζοντας πλάτη για την ενδυνάμωση και οργάνωση του κινήματος ως μια συλλογική υπόθεση των μαζών. Είναι μέσα από μια τέτοια διαδικασία που μπορεί ένα πρόγραμμα άμεσης πολιτικής διεξόδου να ζυμωθεί, να εμπλουτισθεί, να γειωθεί ευρύτερα με τις μάζες και να ορίσει τα συνθήματα ενός παλλαικού πολιτικού κινήματος που θα ζητά και θα επιβάλει πολιτική ανατροπή.

Οι πολιτικές συνθήκες επιτρέπουν την ενίσχυση αυτής της κατεύθυνσης. Οι πολιτικές συνθήκες επιτρέπουν την νίκη του λαού όσο και αν αυτό ακούγεται οξύμωρο σε μια εποχή σαρωτικής επίθεσης των κυβερνώντων: είναι αυτή ακριβώς η πολιτική τους που τους έχει καταστήσει μισητούς σε όλο το λαό και εν δυνάμει κυοφορεί τη δυνατότητα να ανατραπούν. Γιατί όχι; Μπορεί αυτά τα μέτρα να είναι οι τελευταίες κινήσεις ενός άγριου θηρίου που όμως πεθαίνει διότι έφαγε και τις σάρκες του. Για να πραγματοποιηθεί όμως αυτή η επιδίωξη, για να ικανοποιηθεί η λαική ανάγκη για μια πολιτική και κοινωνική ανατροπή που θα επιτρέψει σε αυτό τον λαό να πατήσει στα πόδια του, να ζήσει αξιοπρεπώς και να οικοδομήσει δημοκρατικά το μέλλον του, σήμερα απαιτούνται μεγάλοι αγώνες και σημαντικές τομές στην ίδια την αριστερά.

Σε αυτή τη κατεύθυνση και από την πλευρά του κινήματος υπάρχει ένα σημαντικό ορόσημο που δεν είναι άλλο από την απεργία στις 26 του Σεπτέμβρη: η απεργία αυτή ορίστηκε μετά από σύρσιμο των καθεστωτικών συνδικαλιστικών δυνάμεων από τις δυνάμεις της αριστεράς και υπό το βάρος της πίεσης των εργαζομένων και μπορεί να αποτελέσει στιγμή ανασυγκρότησης του κινήματος, στιγμή εκκίνησης της δικιάς του αντεπίθεσης. Άρα το στοίχημα είναι και η επιτυχία της απεργίας και η μαζικότητα των διαδηλώσεων αλλά και το ποια θα είναι η επόμενη μέρα της απεργίας. Κόντρα στην συνδικαλιστική ηγεσία και τις ελπίδες της τρικομματικής χούντας η απεργία στις 26 Σεπτέμβρη πρέπει να τελειώσει με ένα μήνυμα συνέχειας. Συνέχειας για την ενίσχυση των μορφών αλληλεγγύσης. Συνέχειας για την διεύρυνση των μορφών λαικής οργάνωσης. Συνέχειας για τις κινητοποιήσεις. Συνέχειας για τις διεργασίες εντός της αριστεράς στην κατεύθυνση μιας μετωπικής πολιτικής με ριζοσπαστικό πολιτικό πρόγραμμα, πρόγραμμα σε διαλεκτική με τις αγωνίες και τα ερωτήματα των μαζών και σε ρήξη με τον πυρήνα της πολιτικής που έφερε τα μνημόνια, δηλαδή της πολιτικής των μνημονίων, της λιτότητας, του παραλογισμού ενός κοινού νομίσματος μεταξύ ανισόμετρων και σκληρά ανταγωνιζόμενων κρατών.

  • Όλοι στην απεργία-όλοι στους δρόμους
  • Διεύρυνση των μορφών λαικής οργάνωσης και αλληλεγγύσης σε χώρους δουλειάς και γειτονιές
  • Συνέχεια του αγώνα στη λογική του παρατεταμένου πολέμου: καταλήψεις κυβερνητικών κτηρίων, συγκεντρώσεις – γενικός ξεσηκωμός
  • Ένταση των διεργασιών στο χώρο της αριστεράς στη λογική της μετωπικής συγκρότησης με βάση ένα ριζοσπαστικό πολιτικό πρόγραμμα άμεσης ανατροπής
  • Ανατροπή των Μνημονίων – Άρνηση του Χρέους και Μονομερής Διαγραφή του – “Καμία Θυσία για το Ευρώ”

 

Κ.Α.
23/9/2012

Διαβάστε περισσότερα...

Μετά από την ανακοίνωση της Κινητοποίησής μας άρχισαν τις «προσκλήσεις». Και το ΕΠΑΜ, απάντησε !


Πηγή: http://epamdytikisattikis.wordpress.com
 
Μόλις έμαθαν από το διαδίκτυο πως ερχόμαστε, σφίξανε οι ..ρόλοι!
 
Ο πρόεδρος του Ελληνοβρετανικού «εμπορικού επιμελλητηρίου» έστειλε την παρκάτω πρόσκληση στον Δ. Καζάκη.

Και ο Δ. Καζάκης, παρακάτω απάντησε. Αφήνω τις επιστολές να μιλήσουν από μόνες τους! Απολαύστε.

Πρώτα η επιστολή «πρόσκλησης» προς τον Δημήτρη και το ΕΠΑΜ (μέχρι εχτές δεν υπήρχαμε! Τώρα, «να το συζητήσουμε»).

 
Και εδώ η απάντηση , επιστολή του Δ. Καζάκη:


Προς

British Hellenic Chamber of Commerce

Λεωφόρος Βασ. Σοφίας 25,

106 74 Αθήνα

Αθήνα, 22 Σεπτεμβρίου 2012-09-22

 
ΘΕΜΑ: Σχετικά με την εκδήλωση για τις Ειδικές Οικονομικές Ζώνες

 
κ. Οικονομόπουλε,

 
Θα θέλαμε να σας ευχαριστήσουμε για την πρόσκλησή σας και επί τη ευκαιρία να σας διευκρινίσουμε ορισμένα θεμελιώδη – κατά την γνώμη μας – ζητήματα.

Η διαμαρτυρία στην οποία καλεί το ΕΠΑΜ αφορά στην ριζική του αντίθεση με την φιλοσοφία και την πρακτική των Ειδικών Οικονομικών Ζωνών (Ε0Ζ). Όποιος έχει μελετήσει την διεθνή εμπειρία των ΕΟΖ γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν πρόκειται για μια ακόμη μέθοδο προσέλκυσης ξένων επενδύσεων. Έστω κι αν αυτό χρησιμοποιείται ως βολική δικαιολογία.

Αντίθετα πρόκειται για μια εκβιαστική πρακτική εκ μέρους των πιο κερδοσκοπικών κυκλωμάτων της διεθνούς κεφαλαιαγοράς προκειμένου να εξαναγκάσουν κράτη σε ανεπίτρεπτες υποχωρήσεις και παραβιάσεις των κανόνων που πρέπει να διέπουν την οικονομική ζωή κάθε πολιτισμένης χώρας. Τα κυκλώματα αυτά εκμεταλλεύονται την τεχνητή έλλειψη κεφαλαίων μιας χώρας, το άκρως διεφθαρμένο πολιτικό της σύστημα που είναι έτοιμο για κάθε συμφωνία με το αζημίωτο, τη μαζική ανεργία και ανέχεια που σε κάθε περίπτωση οφείλεται σε μια επιβεβλημένη «εξωστρέφεια» προς όφελος όσων κυριαρχούν στις διεθνείς αγορές. Έτσι προκύπτει η πρόταση περί ΕΟΖ.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο που οι 120 χώρες υποδοχής ΕΟΖ παγκόσμια είναι οικονομίες που έχουν υποστεί απανωτές χρεοκοπίες και θεραπείες από το ΔΝΤ, συνεχίζουν ακόμη και σήμερα με πολιτικές «εσωτερικής υποτίμησης» καταστρέφοντας κάθε ίχνος εσωτερικής συνοχής και κοινωνικής προοπτικής, ενώ η εξάρτησή τους από τις διεθνείς κεφαλαιαγορές τους έχει στερήσει τις δυνατότητες αυτοτελούς παραγωγικής ανάπτυξης προς όφελος της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού τους. Για να μην αναφέρουμε το γεγονός ότι οι περισσότερες απ’ αυτές, αν όχι όλες, υποφέρουν από καθεστώτα ασύδοτης πολιτικής και οικονομικής διαφθοράς.

Αυτό ακριβώς είναι το απαραίτητο υπόβαθρο προκειμένου να υπάρξουν οι ΕΟΖ.

Άλλωστε, ποιος επενδυτής θα χρειαζόταν ειδικό καθεστώς εκχώρησης με όρους νομικής και διοικητικής εξαίρεσης από τα ισχύοντα σε πανεθνικό επίπεδο, όπως προβλέπει μια ΕΟΖ; Τέσσερεις κυρίως κατηγορίες επενδυτών, ή κάποιος συνδυασμός τους:

Πρώτο: Εκείνος ο επενδυτής που προσβλέπει σε μια γρήγορη «αρπαχτή», όπως κοινώς λέγεται, με όρους χρηματιστικής αγυρτείας λεηλατώντας τις πλουτοπαραγωγικές πηγές μιας περιοχής

Δεύτερο: Εκείνος που επιδιώκει επενδύσεις υψηλής μόχλευσης με όρους σοβαρών περιβαλλοντολογικών και κοινωνικών επιπτώσεων. Όπως π.χ. είναι οι δραστηριότητες ταφής, «αξιοποίησης», ή μεταποίησης πυρηνικών, τοξικών και άλλων μολυσματικών αποβλήτων, που καμιά σοβαρή και πολιτισμένη χώρα δεν θα επέτρεπε στο έδαφός της.

Τρίτο: Εκείνος που θέλει να επωφεληθεί από ένα προνομιακό εργασιακό καθεστώς με όρους αποικιοκρατικής δουλοπαροικίας. Όπως συμβαίνει σε όλες τις ΕΟΖ παγκόσμια χωρίς καμιά, μα καμιά εξαίρεση.

Τέταρτο: Εκείνος που αναζητά νόμιμη επενδυτική «βιτρίνα» για εκτεταμένες επιχειρήσεις λαθρεμπορίου και μαύρου χρήματος. Οι ΕΟΖ παγκόσμια αποτελούν οργανικό κρίκο του τεράστιου διεθνούς κυκλώματος παραοικονομίας. Δεν υπάρχει ούτε μια περίπτωση ΕΟΖ που δίπλα στη «νόμιμη» επένδυση να μην ανθεί ένας κυκεώνας παραοικονομίας που τροφοδοτείται συχνά από τους ίδιους επενδυτές.

Την ιστορία των ΕΟΖ από το 1980, που έκαναν για πρώτη φορά την εμφάνισή τους στην παράκτια Κίνα, έως σήμερα την έχουν γράψει επενδύσεις των τεσσάρων κατηγοριών που αναφέραμε. Αυτός είναι κι ο λόγος που οι επενδυτές των ΕΟΖ ζητούν «ειδική μεταχείριση» έναντι των νόμων της χώρας υποδοχής, που στην πράξη αυτό σημαίνει ασυλία, όπως και ειδικό διοικητικό καθεστώς για να ελέγχουν απόλυτα την περιοχή που εκχωρείται. Η απαλλαγή από την φορολογία, ή τουλάχιστον από ένα μεγάλο μέρος της, όπως και από πιθανούς δασμούς, ακόμη και το ΦΠΑ, είναι φυσικό επακόλουθο της λογικής των εκχωρήσεων.

Αν λοιπόν το κράτος που εκχωρεί τις ΕΟΖ δεν έχει να επωφεληθεί ούτε καν από φόρους, τότε γιατί να τις υιοθετήσει; Όσοι τις υποστηρίζουν μιλούν για νέες θέσεις εργασίας. Πουθενά στον κόσμο οι ΕΟΖ δεν αύξησαν συνολικά την απασχόληση στην οικονομία που τις υιοθέτησε. Οι νέες θέσεις εργασίας που δημιούργησαν, όπου δημιούργησαν, ήταν για φτηνή προσωρινή απασχόληση αμφίβολης αξίας και χρησιμότητας. Ενώ το εργατικό δυναμικό που χρησιμοποιούν είναι κατά συντριπτική πλειοψηφία από μετανάστες, είτε εγχώριους, είτε από το εξωτερικό.

Το σύνηθες στις ΕΟΖ δεν είναι η απευθείας πρόσληψη του εργαζόμενου από τον εργοδότη, αλλά η ενοικίαση για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα από εταιρίες, ή εργολάβους εργασίας. Με τον τρόπο αυτό οι εργαζόμενοι μπορούν να αμειφθούν κατά το δοκούν και να απολυθούν ανά πάσα στιγμή χωρίς καμιά υποχρέωση του εργοδότη. Στις περισσότερες ΕΟΖ και μάλιστα ειδικά εκείνες που κυριαρχούν μεγάλα επενδυτικά έργα υποδομών, ή βιομηχανίας, ο χρόνος απασχόλησης ανά εργαζόμενο δεν ξεπερνά το ένα έτος.

Προσωπικά δεν γνωρίζω ΕΟΖ που να μην χρησιμοποιεί αυτό το σύστημα, το οποίο στα εμιράτα της Αραβικής χερσονήσου, αλλά και στην Αφρική, έχει πάρει την μορφή του ατζέντη που στρατολογεί μετανάστες από ισλαμικές κυρίως χώρες, ή εξαθλιωμένους πρόσφυγες από τα στρατόπεδα του ΟΗΕ και αλλού για να πάνε να δουλέψουν σε συνθήκες αληθινής δουλείας στις ΕΟΖ. Δυστυχώς, το καθεστώς ενοικίασης εργαζομένων έχει ήδη εισαχθεί στο εργασιακό καθεστώς της Ελλάδας και χρησιμοποιείται κατά κόρο και από το ελληνικό δημόσιο με τραγικά αποτελέσματα για τους εργαζόμενους, που συχνά είναι μετανάστες. Δεν έχουμε παρά να φανταστούμε μόνο το τι θα γίνει στις ΕΟΖ.

Για όλους αυτούς του λόγους έχουμε χαρακτηρίσει τις ΕΟΖ ως επάνοδο στην εποχή της αποικιοκρατίας και του καθεστώτος των διομολογήσεων με νέα μορφή. Η Ελλάδα, όπως συνέβη και με όλες τις χώρες που υιοθέτησαν ΕΟΖ, δεν έχει να κερδίσει απολύτως τίποτε, ενώ θα υποβαθμιστεί και επίσημα στην κατηγορία των οικονομιών του «τρίτου κόσμου» με όλες τις οικονομικές, πολιτικές και κοινωνικές συνέπειες.

Ο μόνος που έχει να κερδίσει είναι ένα μικρό κύκλωμα οικονομικών παραγόντων που δεν ξέρει τίποτε, ούτε ενδιαφέρεται για αληθινά παραγωγικές επενδύσεις γιατί ασκείται στην χρηματιστική αγυρτεία και απάτη, στο εύκολο και χωρίς ρίσκα κέρδος εντός και εκτός Ελλάδας. Μαζί τους και πλήρως ταυτισμένο μ’ αυτούς είναι και το εγχώριο πολιτικό προσωπικό που έχει αποδείξει επί δεκαετίες πόσο συνυφασμένο είναι με την διαφθορά. Γι’ αυτό και με τόση ευκολία παρέχει επίσημη πολιτική κάλυψη, χωρίς καν οποιαδήποτε σοβαρή συζήτηση, στους πλασιέ των ΕΟΖ.

κ. Οικονομόπουλε,

Το ΕΠΑΜ δεν είναι γενικά εναντίον των ξένων επενδύσεων. Απλά αντιμάχεται, όπως όλες οι δημοκρατικές και πατριωτικές δυνάμεις στην ιστορία αυτής της χώρας, την επίσημη θεωρία της «ψωροκώσταινας». Την θεωρία, δηλαδή, που ισχυρίζεται ότι χωρίς ξένες επενδύσεις, χωρίς ξένη στήριξη και γενικά χωρίς υποτέλεια σε ξένα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα δεν μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη της Ελλάδας και ευημερία του ελληνικού λαού. Με βάση αυτή την θεωρία κυριάρχησε στην χώρα ένα δόγμα που εξαρτούσε πάντα την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας από την προσέλκυση ξένου κεφαλαίου.

Οι κυβερνήσεις της χώρας, χωρίς καμιά εξαίρεση, επένδυσαν σ’ αυτό δόγμα και δοκίμασαν τα πάντα για να προσελκύσουν ξένα κεφάλαια. Προκλητικά προνόμια, δωρεάν εκχωρήσεις εδάφους και υπεδάφους, αποικιοκρατικού χαρακτήρα συμβάσεις, φορολογική ασυλία, ελευθερία εξαγωγής κερδών, δάνεια με εγγύηση του δημοσίου, όλων των ειδών τις επιδοτήσεις, κοκ. Ολόκληρη η οικονομική ιστορία της Ελλάδας είναι διάσπαρτη από ρυθμίσεις ειδικής προνομιακής μεταχείρισης του ξένου κεφαλαίου, που μόνο καθεστώτα επίσημης αποικιοκρατίας ενίοτε ξεπερνούσαν. Πάντα βέβαια με την επίσημη δικαιολογία ότι έτσι θα έρθουν ξένες επενδύσεις που θα φέρουν ανάπτυξη και θέσεις εργασίας.

Πέτυχαν τον στόχο τους; Ναι, πέτυχαν να προσελκύσουν ξένα κεφάλαια και μάλιστα τεράστιου όγκου. Είναι μύθος ότι δεν έρχονται ξένα κεφάλαια στην Ελλάδα. Αν δει κανείς την Καθαρή Επενδυτική Θέση της Ελλάδας θα διαπιστώσει ότι το 2009, η καθαρή εισροή ξένων κεφαλαίων ξεπέρασε το 96% το ΑΕΠ της χώρας. Που πήγαν τόσα ξένα κεφάλαια; Εκεί που μπορούσαν να αποκομίσουν μεγαλύτερο κέρδος. Στην κερδοσκοπία με κρατικά και ιδιωτικά δάνεια, με πακέτα μετοχών και χρηματιστικά προϊόντα. Δεν υπήρξε καμιά σοβαρή παραγωγική επένδυση που να δίνει αναπτυξιακή δυναμική στην ελληνική οικονομία.

Η ιστορία της Ελλάδας και η διεθνής εμπειρία αποδεικνύει ότι όσο πιο προνομιακό είναι το καθεστώς προσέλκυσης ξένων επενδύσεων, τόσο πιο κερδοσκοπικά, ασύδοτα και καταστροφικά είναι τα κεφάλαια που προσελκύονται. Ενώ η χώρα που τα υποδέχεται μετατρέπεται σε μια οικονομία ευκαιρίας, φτηνής εργασίας και ακόμη πιο φτηνής πολιτικής προς εξαγορά από ισχυρά συμφέροντα. Δείτε τις χώρες που στηρίζονται σε τέτοια καθεστώτα και θα διαπιστώσει οποιοσδήποτε ότι πίσω από μια φανταχτερή βιτρίνα, η οικονομία τους και η κοινωνία τους είναι ένας ερημότοπος.

Το δόγμα προσέλκυσης ξένων κεφαλαίων με ειδικά προνόμια και καθεστώτα οδήγησε την Ελλάδα να κατέχει ρεκόρ επίσημων χρεοκοπιών στην ιστορία της. Τέσσερις τον αριθμό, ενώ αυτή που βιώνουμε σήμερα είναι η πέμπτη και αποτελεί πολιτικά και οικονομικά την χειρότερη απ’ όλες κυρίως λόγω ευρώ και Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το δόγμα αυτό οδήγησε την Ελλάδα σε κάθε λογής πολιτικές περιπέτειες, εκτροπές και πραξικοπήματα προκειμένου να εξυπηρετηθούν πρωτίστως ξένα οικονομικά συμφέροντα.

Αν θέλει κανείς να αξιοποιήσει αληθινά ξένες επενδύσεις για την ανάπτυξή του πρέπει πρώτα να διαθέτει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης της οικονομίας του. Κι αυτό γιατί οι ξένες επενδύσεις δεν μπορούν να αποτελούν την ατμομηχανή μιας οικονομίας, εκτός κι αν θέλουμε να είμαστε έρμαια των ιδιοτροπιών και των συγκυριών της διεθνούς αγοράς. Ούτε μπορεί μια οικονομία να προσαρμόζεται στις ορέξεις των επενδυτών. Πρέπει να ξέρει που θέλει να φτάσει κινητοποιώντας όλο το δυναμικό που διαθέτει και αξιοποιώντας όλες τις δυνατότητές της. Αφεαυτού της, με τις δικές της δυνάμεις και όχι προσφέροντας γη, αέρα, ύδωρ και κατοίκους σε αλλότρια συμφέροντα. Και πρέπει να το κάνει αυτό με βασικό κριτήριο την κατάκτηση της πλήρους και σταθερής απασχόλησης, την άνοδο των πραγματικών εισοδημάτων του πληθυσμού, αλλά και την διαρκώς διευρυνόμενη παραγωγική βάση μιας και η είναι η μόνη που εξασφαλίζει προοπτικές για μια οικονομία.

Ξένες επενδύσεις μακράς πνοής, ενταγμένες οργανικά στο σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης της οικονομίας, με θετικά πολλαπλασιαστικά αποτελέσματα για ολόκληρη την οικονομία με όρους σταθερής απασχόλησης, αυξανόμενου εισοδήματος, προστιθέμενης αξίας, παραγωγικότητας και τεχνολογίας, είναι απόλυτα θεμιτές και συμβατές με την ανάπτυξη της Ελλάδας. Πράγμα βέβαια που απαιτεί ένα διαφορετικό κράτος, απελευθερωμένο από τα δεσμά της πολιτικής και οικονομικής διαφθοράς, αναγεννημένο στο γόνιμο έδαφος της αληθινής δημοκρατίας, που προϋποθέτει κυριαρχία του λαού και εθνική ανεξαρτησία.

Έχει τίποτε απ’ όλα αυτά σχέση με τις ΕΟΖ; Όχι βέβαια. Οι ΕΟΖ σήμερα έχουν τεθεί στην ημερήσια διάταξη ως παραπροϊόν της ελεγχόμενης χρεοκοπίας και του καθεστώτος κατοχής που βιώνει η χώρα από την τρόικα και την ευρωζώνη με προεξέχουσα δύναμη την Γερμανία. Όσοι τις επιδιώκουν σήμερα δεν θέλουν την ανάπτυξη της χώρας, αλλά την δήμευσή της και τον εθνικό ακρωτηριασμό της. Ιδίως όταν πρόκειται για περιοχές ιδιαίτερης γεωστρατηγικής σημασίας, όπως είναι η Θράκη, όπου ήδη εμπλέκονται σκοτεινές γεωπολιτικές επιδιώξεις.

Αυτός είναι κι ο λόγος, κ. Οικονομόπουλε, που θα αρνηθούμε την ευγενική σας πρόσκληση να παραβρεθούμε στην συνάντηση/συζήτηση που συνδιοργανώνει ο φορέας σας στην Τράπεζα της Ελλάδας.

Πρώτο, γιατί δεν θέλουμε να νομιμοποιήσουμε με την παρουσία μας περίεργα «φόρουμ», ιδιωτικές εταιρείες και παράγοντες. Δεν βλέπουμε τι χρησιμότητα θα είχε να απευθυνθούμε σε δεδηλωμένους πλασιέ των ΕΟΖ που δουλεύουν, καθώς φαίνεται, υπέρ σκοτεινών οικονομικών και γεωπολιτικών συμφερόντων τα οποία απ’ ότι φαίνεται ορέγονται κατά προτεραιότητα την Θράκη και την Σαμοθράκη.

Δεύτερο, γιατί δεν αναγνωρίζουμε τον φερόμενο ως υπουργό της ελληνικής κυβέρνησης που θα παραβρεθεί στην εκδήλωσή σας για να εισηγηθεί υπέρ των ΕΟΖ. Ο κύριος αυτός, που σε οποιοδήποτε ευνομούμενο κράτος του κόσμου θα είχε αντιμετωπίσει την δικαιοσύνη για τις επιδόσεις του στο ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας, ανήκει σε μια τυπική κυβέρνηση δωσίλογων ανάλογη με εκείνες της παλιάς ναζιστικής κατοχής. Ακόμη και η επτάχρονη χούντα έπαιρνε περισσότερο υπόψη της τη δυσαρέσκεια και τις διαμαρτυρίες του κόσμου, απ’ ότι οι σημερινοί κυβερνώντες που αναγνωρίζουν μόνο το ότι έχουν δώσει λόγο – εξού και δωσίλογοι – στα ξένα μεγάλα συμφέροντα. Η αντιμετώπισή τους, κατά τη γνώμη μας, δεν μπορεί να είναι διαφορετική από τις παλιές κυβερνήσεις των δωσίλογων των Τσολάκογλου, Λογοθετόπουλου και Ράλλη.

Παρ’ όλα αυτά, κ. Οικονομόπουλε, δεν θα λέγαμε όχι σε μια δημόσια ανοιχτή συζήτηση για τα θέματα που θέσατε και θέσαμε, ώστε να ακουστούν ισότιμα τα επιχειρήματα και οι λογικές όλων των πλευρών. Μια τίμια συζήτηση σαν κι αυτή που προτείνουμε μπροστά σε ανοιχτό ακροατήριο, θα βοηθούσε εξαιρετικά τον ελληνικό λαό να καταλάβει τι διακυβεύεται σήμερα, αλλά και το τι πρέπει να γίνει για να βγούμε επιτέλους από αυτόν τον μονόδρομο της απόλυτης καταστροφής.

Με κάθε ειλικρίνεια,

Δημήτρης Καζάκης

Γενικός Γραμματέας της Πολιτικής Γραμματείας του Ενιαίου Παλλαϊκού Μετώπου (ΕΠΑΜ)

Διαβάστε περισσότερα...