Πέμπτη 31 Μαΐου 2012

Με λένε Πόλα και τα κάνω όλα.




Πως πάει Αντωνάκη; Χάνεις τις εκλογές και μαζί με την καρέκλα, χάνεις και την ψυχραιμία σου έτσι; Τι είπε πάλι η μικρή Ντόρα; Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ φταίει για τη 17 Νοέμβρη. Αχ τρομάρα σας. Πόσο σας έχει τρομοκρατήσει όλους σας αυτός ο Αλέξης; Τα κάνατε πάνω σας έ;

Λοιπόν γλυκά κατσικάκια της γαλάζιας στάνης, ακούστε. Δεν βάλατε μυαλό έτσι; Υπερβατικοί καλικάτζαροι της πολιτικής άνοιξης, όποιον κατηγορείτε εσείς, παίρνει περισσότερες ψήφους. Είναι γιατί σας συμπαθούμε τόσο βρε κουτά. Και πώς να μη σ αγαπάμε ρε Αντώνη. Είπες ψέματα, πρόσφερες τα πάντα στους ξένους, μας έγδαρες στη φορολογία, έκλεψες τους μισθούς μας, μας έκανες άνεργους, είσαι ρατσιστής, δοσίλογος... Μας περιποιήθηκες καλά, σειρά μας τώρα να σε περιποιηθούμε στην κάλπη. Ναι, θα τσούξει περισσότερο από πριν.

Η τύχη τα έφερε να ξανανταμώσουν οι δρόμοι σου με την Ντόρα. Πάντως να την προσέχεις. Μην την αφήνεις λυτή στα κανάλια, λέει σαχλαμάρες. Και θα την πληρώσεις εσύ. Τι να κάνεις; Δώσε της κάνα κόκκαλο να κρατάει απασχολημένα τα σαγόνια της. Έτσι και τα ανοίξει το ρημάδι το στόμα, σε βλέπω κάτω κι από το Βαγγέλη. Δεν έχει πιο κάτω.

Δε μου λες Αντωνάκη πριν πιάσουν τη 17Ν, η νέα δημαγωγία έλεγε, ότι όλα τα μέλη της οργάνωσης, ήταν στο ΠΑΣΟΚ, ή νομίζετε εκεί στη νδ, ότι ξαφνικά πάθαμε όλοι αμνησία; Ο Αλέξης άλλωστε είναι μικρός σε ηλικία για τέτοια. Εκτός αν προσπαθείς να μας πείσεις, ότι κρατούσε στο ένα χέρι το μπιμπερό και στο άλλο το μπαζούκας! Και που να σφίξουν οι ζέστες.

Να προσέχεις Αντώνη. Ξέρεις πόσοι θέλουν να σου κάνουν ότι εσύ στο λαό; Όχι τρομοκράτες αγόρι μου. Πολιτικοί, τρις χειρότερα δηλαδή. Ο Βούδας πρώτος. Θέλει να ξαναγίνει αρχηγός. Βαρέθηκε ταplay station. Παρ του ένα κοπάδι βόδια, ψήσε τα και βάλτον να τα καταβροχθίσει. Θα ηρεμήσεις για λίγο.

Ο Αβραμόπουλος μετά. Πως σ έχει άχτι, δε λέγεται. Μη νομίζεις ότι χαμογελά. Έτσι κάνει και η ύαινα πριν επιτεθεί. Βαλέ τον μπροστά από ένα καθρέφτη να προβάρει κουστούμια. Θα τη βγάλεις ως τις εκλογές.

Ο βοθρίδης έρχεται. Απ αυτόν δύσκολο να ξεφύγεις. Κρατά τσεκούρι. Έφερε και τους υπόλοιπους της συμμορίας. Τι νόμισες για να βοηθήσουν ήρθαν; Αχ κακόμοιρε. Νάτη η ομαδούλα. Οι πρώην λαγοί.

Και να ήταν μόνο αυτοί Αντώνη. Η οικογένεια Άνταμς σε περιμένει στη γωνιά. Ε ρε γλέντια. Και ξωπίσω ο καημένος, να σου κάψει τη γούνα. Ούτε ψύλλος στον κόρφο σου. Το τι έχεις να πάθεις στις 17 δε λέγεται. Θα το νιώσεις όμως. Όχι δε σε λυπάμαι. Εσύ μας λυπήθηκες, όταν έλεγες τις αρλούμπες στο Ζάππειο;

Στην πολυκατοικία οι νέοι νοικάρηδες πλακώνονται με τους παλιούς ιδιοκτήτες. Πέφτει ξύλο πίσω από τη κάμερες με το τουλούμι. Και μπροστά στο φακό σκουπίζουν τα αίματα και κρύβουν την αηδία που έχουν ο ένας για τον άλλο. Είστε όλοι μια ωραία ατμόσφαιρα.        

Στα γκάλοπ καλά τα πας. Ξέρεις εκείνα, που σου έδιναν πριν 30, και πήρες 19. Εκείνα ντε, που έβγαζαν το Μπενύτο δεύτερο με 20%; Στα κανάλια έχεις ρεύμα. Μόνο που στις εκλογές θα ψηφίσουν και αυτοί που δεν συμμετέχουν στις δημοσκοπήσεις. Οπότε θα τον ξαναπιείς.

Πως είμαι σίγουρος ότι θα χάσεις; Κοίτα τον εαυτός σου στον καθρέπτη και θα καταλάβεις. Εκεί που λέει εμπιστοσύνη στο λεξικό έχει δίπλα σημείωση: Αυτό που δεν πρέπει να έχεις στο Σαμαρά. Όχι Αντώνη δεν ξέρω τι θα κάνει ο Τσίπρας. Ξέρω όμως πολύ καλά, τι έκανες εσύ. Χρεοκόπησες ένα λαό. Όχι μόνος σου, είχες βοήθεια από το Γιωργάκη. Εκείνο το σχολείο στην Αμερική, τι σας μάθαινε; Όπλα μαζικής οικονομικής καταστροφής; Γιατί τέτοια νίλα στην οικονομία, θέλει κόπο για γίνει.

Και τώρα ζητάς να ξανακυβερνήσεις. Πριτς! Δε σφάξανε. Δεν έχουμε άλλα φράγκα άλλωστε, μας τα πήρατε όλα. Αν θέλεις να το παίξεις αρχηγός, πάρε μολυβένια στρατιωτάκια, κούκλες, βαλτα στη σειρά και βγάλε λόγο. Τα μόνα που θα σ ακούσουν χωρίς να γελάσουν. Η να σε πάρουν στο κυνήγι.

Επαναδιαπραγμάτευση. Στην υπογραφή σου; Δεν νομίζω. Τι τους πέρασες τους ξένους, νεοδημοκράτες; Ρε γίδια, σας υπόσχεται, βάλτε τον να υπογράψει με εγγύηση το σπίτι του, να δείτε πως θα τα γυρίσει. Κορόιδα είναι οι τοκογλύφοι, που τον εμπιστεύονται λιγότερο και από χειροβομβίδα χωρίς ασφάλεια;  Αλλά αν είχατε μυαλό, νδ θα ψηφίζατε;

Αντωνάκη, θα χάσεις τις εκλογές γιατί είσαι λαμόγιο. Γιατί παίρνεις από το φτωχό και τα δίνεις στους πλούσιους. Και πριν έτσι έκαναν, αλλά εσύ το παράκανες. Δε φτάνει που τα παίρνεις όλα, μας λες ότι σου χρωστάμε κι από πάνω.    

Λοιπόν αυτό που σου χρωστάμε είναι κλωτσιές. Και θα σε ξεχρεώσουμε στις εκλογές. Τοις μετρητοίς πάντα. Και με τόκο.  
Διαβάστε περισσότερα...

Τι φόρους πληρώνει το βαμπίρ που λέει "Πληρώστε τους φόρους σας";



Κριστίν Λαγκάρντ:

"...Αν η λιτότητα πλήττει τα παιδιά σας, δείξτε υπευθυνότητα.Πληρώστε τους φόρους σας..."

Οι άλλες δηλώσεις περί "συμπόνιας" προς τα παιδιά του Νίγηρα που υποφέρουν και αντίστοιχα έλλειψη "συμπόνιας" προς τα παιδιά της Ελλάδας που έχουν φοροφυγάδες γονείς σχολιάστηκαν και έδωσαν το μέτρο του θράσους και της υποκρισίας αυτού του βαμπίρ. 

Υπάρχει όμως και κάτι εξίσου εξοργιστικό που δεν κυκλοφόρησε ευρέως:


Ποιός είναι ο μισθός της;


Πόσο φόρο πληρώνει;

Πλήρεις απαντήσεις για τις απολαβές της στο άρθρο του Guardian:

Εμείς ενδεικτικά αναφέρουμε:
Μισθός: 467.940$
Φόρος: 0$!!!!!!!!!!! 

Πληρώστε λοιπόν τους φόρους σας... Αυτούς τους νέους, που σας βάζουν κάθε μέρα... Άνεργοι, φτωχοί, οικογενειάρχες, πολύτεκνοι κλπ... Το ζητά η βδέλλα του ΔΝΤ για να μπορεί να φοροδιαφεύγει επίσημα. Κι όσο συνεχίζετε και την ανέχεστε, τόσο θα συνεχίζει  να σας απομυζεί, εσάς κι ολόκληρο τον πλανήτη!

Διαβάστε περισσότερα...

«ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ με ΠΛΑΤΙΑ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΛΑΙΚΗ ΒΑΣΗ»




1. Οι πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα είναι ραγδαίες – εκρηκτικές και γεννούν απόλυτη αμηχανία στον αστικό πολιτικό κόσμο μέσα και έξω από την χώρα.

Στην συγκυρία του διεθνοποιημένου άγριου καπιταλισμού και της βαθιάς κρίσης του, η Ελλάδα μετατρέπεται σε αδύνατο κρίκο της ευρωσυνθήκης και των συμφώνων σταθερότητας. Ο ελληνικός λαός, το λαϊκό κίνημα σε αυτήν την χώρα, αποτελεί μια πραγματική ενεργοποιημένη ωρολογιακή πολιτική βόμβα στα θεμέλια του διεθνούς τοκογλυφικού χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Στις συνθήκες αυτές, ακόμη και η πιθανότητα εκλογικής πολιτικής χειραφέτησης των λαϊκών μαζών, μια εκλογική νίκη μιας πρότασης αριστερής κυβέρνησης, αποτελεί ενδεχόμενο που αντικειμενικά βρίσκεται σε πλήρη αντιπαράθεση με τον πολιτικό αυταρχισμό των μνημονίων, των δανειακών συμβάσεων, της νεοφιλελεύθερης κοινωνικής καταστροφής, της εργατικής αποπτώχευσης,  της εθνικής ταπείνωσης.

2. Το σενάριο αυτό είναι εντελώς εφιαλτικό, τόσο για την κυρίαρχη ελληνική αστική τάξη, η οποία οδήγησε σε μια πρωτοφανή συντριβή τον δικό της πολιτικό και κοινωνικό συνασπισμό εξουσίας, όσο όμως και για το ευρωπαϊκό διευθυντήριο που βλέπει να καταρρέει το πείραμα της εθελοντικής αυτοχειρίας ενός ολόκληρου λαού στον βωμό της διατήρησης του φιλελευθέρου σφαγείου του ευρωπαϊκού τραπεζικού χρήματος, των χαμηλών επιτοκίων και πληθωρισμού. Πρόκειται για μια οριακή στιγμή στις παγκόσμιες ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις.

Ζούμε λοιπόν σήμερα ιστορικές στιγμές. «Είμαστε όλοι Έλληνες» φωνάζουν οι λαοί της Ευρώπης. Η καρδιά χτυπάει στην Ελλάδα, χτυπάει δυνατά και χτυπάει αριστερά.

3. Όμως η αμηχανία, δεν αποτελεί προνόμιο μονάχα του αστικού πολιτικού συστήματος που φαίνεται να έχει χάσει σε ελάχιστο πολιτικό χρόνο, όλες τις εφεδρείες του. Η αμηχανία είναι έκδηλη και στην ελληνική αριστερά που φαίνεται ανέτοιμη να εκφράσει και να καθοδηγήσει όλη αυτήν την κοινωνική & πολιτική δυναμική.

Από την μια μεριά ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να μπορεί να ανταλλάσει, να ενισχύει και να διευρύνει τους δεσμούς του με ένα νέο πλατύ ριζοσπαστικό πολιτικό ρεύμα που γεννιέται στην ελληνική κοινωνία με όρους μαζικούς και πλειοψηφικούς. Είναι το ρεύμα που εμφανίστηκε και έδωσε πρωτοφανή κοινωνική δυναμική στις πλατείες, στις παρελάσεις, στην σύγκρουση με το δεύτερο μνημόνιο. 

Όμως σωστά επισημαίνεται, ότι χωρίς μια καθαρή προγραμματική στρατηγική σύγκρουσης με την ευρωζώνη, το όποιο ριζοσπαστικό βήμα θα μένει μετέωρο και ανολοκλήρωτο,  όπως επίσης θα μοιάζει πάντα εύκολο για τις δυνάμεις του αστικού κόσμου, να πολιορκήσουν την όποια δυναμική εκφράζεται στον ΣΥΡΙΖΑ, εφόσον η προστασία του ευρώ μοιάζει να αποτελεί το ακρότατο όριο της πολιτικής του. 

4. Από την άλλη όμως και εκείνες οι δυνάμεις (ΚΚΕ & ΑΝΤΑΡΣΥΑ) που έχουν μια σαφή θέση για την ευρωζώνη και που θεωρητικά είναι εξοπλισμένες με μια σημαντική προγραμματική προετοιμασία αναφορικά με την αναγκαιότητα αποδέσμευσης της Ελλάδας από το ευρώ, δεν φαίνεται να μπορούν να τροφοδοτήσουν θετικά και να ανταλλάξουν με όλη  αυτήν την κοινωνική δυναμική η οποία σήμερα συναντιέται με τη αριστερά. Η συζήτηση (όπου ανοίγει), μεταφέρεται για μετά τις εκλογές, τις πιθανά μεγάλες αντιφάσεις που ενέχει το όποιο αποτέλεσμα, του κινδύνους για το λαϊκό κίνημα κλ.π.. Η ίδια συζήτηση όμως παρακάμπτει το κρίσιμο πολιτικό ζήτημα, της ανάγκης να νικήσει η αριστερά σε αυτές τις εκλογές. Η πρόκληση του να σκεφτούμε με κριτήριο μεγαλύτερο του ενός μήνα, υποβιβάζεται στην αμηχανία του να μην σκεπτόμαστε καθόλου τι θα γίνει αυτόν τον μήνα.

Αυτόν τον μήνα όμως η ελληνική κοινωνία είναι καζάνι που βράζει. Τώρα καθορίζεται σε πολύ μεγάλο βαθμό, τι σχήμα θα πάρουν οι εκφρασμένες πολιτικές δυναμικές. Όπως πέρυσι, ακριβώς τέτοιον καιρό, ο λαός στις πλατείες άνοιγε δρόμους για την ελληνική κοινωνία,  όπου η αριστερά  μετά βίας και με μεγάλη καθυστέρηση παρακολουθούσε, έτσι και φέτος σε αυτόν τον μήνα στην ελληνική κοινωνία επαναχαράσσεται με μαζικούς και πλατιούς όρους, η βαθιά συνείδηση της ελληνικής εργατικής τάξης και της ελληνικής νεολαίας.

5. Αυτήν την φορά, η κομματική περιχαράκωση, η προτίμηση των φεστιβάλ των πολιτικών νεολαίων, δεν μπορεί να έχει νομιμοποίηση, όχι μόνο στο λαϊκό κίνημα άλλα ακόμη και στον πιο συνειδητοποιημένο  αριστερό κόσμο. Σε αυτόν τον μήνα, είτε η αριστερά θα νικήσει και ένα μεγάλο πολιτικό ρήγμα θα έχει ανοίξει στην ΕΕ, σε αυτό το σιδερένιο κάστρο του καπιταλισμού, είτε η συνείδηση της ελληνικής εργατικής τάξης θα ρευστοποιηθεί κάτω από την πίεση της νεοφιλελεύθερης επέλασης και την θερμότητα της φτώχιας, της ανεργίας, της απόγνωσης, ανοίγοντας τον δρόμο στην ακροδεξιά και τον φασισμό.

Ολόκληρη η ελληνική αριστερά χωρίς καμία εξαίρεση πρέπει να πάρει πλατιές πρωτοβουλίες, να συμμετάσχει στην εκλογική  μάχη, με σκοπό την εκλογική νίκη της αριστεράς, το μπλοκάρισμα της συγκρότησης κυβέρνησης της δεξιάς. Τώρα είναι η ώρα. Κάθε μια από τις αριστερές πολιτικές δυνάμεις,  με τις απόψεις και τα σύμβολα της, θα πρέπει μέσα από την ιστορικότητα της άποψης της, να στηρίξει αυτό το ενδεχόμενο. Προφανώς θα αποτελούσε θετική συνθήκη, το ενδεχόμενο της κοινής εκλογικής συνεργασίας και συμπαράταξης της αριστεράς, όμως αυτό δεν κατέστη δυνατό για λόγους που δεν χρειάζεται να αξιολογηθούνε τώρα.

Παρόλα αυτά είναι αναγκαίο, η αναγκαία κριτική που γίνεται προς τον ΣΥΡΙΖΑ να είναι συντροφική και να μην στρέφεται ενάντια στην αγωνία και την ελπίδα του ίδιου του λαού. Είναι αναγκαία η κατάκτηση μιας συνθήκης κριτικής αλλά και συμπόρευσης. Είναι αναγκαίο για το λαϊκό κίνημα, το ΚΚΕ  υπό την επιρροή της λαϊκής του βάσης να τοποθετηθεί θετικά στο ενδεχόμενο ψήφου στήριξης ή και ανοχής προς μια αριστερή κυβέρνηση που θα δεσμευτεί στην κατάργηση των μνημονίων, την διαγραφή του χρέους (ή του μεγαλύτερου μέρους του), την εθνικοποίηση των τραπεζών, την αναδιανομή  του πλούτου, την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Μια τέτοια κατεύθυνση μπορεί να δώσει δυναμική στον εκλογικό αγώνα. 

6. Ο τίτλος αυτού του κειμένου είναι: «ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ με ΠΛΑΤΙΑ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΛΑΙΚΗ ΒΑΣΗ» Ενάντια στο ενδεχόμενο μιας μικροαστικής κοινοβουλευτικής διαχείρισης και αντιπροσώπευσης

Η αριστερά, οι πιο προωθημένες και ριζοσπαστικές της δυνάμεις, πρέπει να απαιτήσουν το πρόγραμμα της κυβέρνησης της Αριστεράς, να  κατέβει να συζητηθεί και να ψηφιστεί σε κάθε πλατεία, σε κάθε γειτονιά, σε κάθε σωματείο. Για να νικήσει η αριστερά σε αυτήν τη εκλογική μάχη, θα πρέπει ο λαός να πάρει την υπόθεση στα χέρια του.

Καμία νίκη δεν θα μπορέσει να έρθει από τηλεπαράθυρα. Καμία αριστερή και ριζοσπαστική κριτική δεν θα μπορέσει να φανεί χρήσιμη εάν απομονωθεί από την λαϊκή συνείδηση και γίνεται όπλο και εργαλείο των αστικών ΜΜΕ.

Όλα τα ενωτικά πολιτικά & συνδικαλιστικά σχήματα,  όλη αυτή η μεταβλητή γεωμετρία σχημάτων που περιλαμβάνουν αγωνιστές όλων των αριστερών πολιτικών ρευμάτων, πρέπει αποφασιστικά να ζητήσουν και να πετύχουν πρόγραμμα της κυβέρνησης της Αριστεράς να κατεβεί στις λαϊκές και τοπικές συνελεύσεις, να ψηφιστεί και να τροποποιηθεί από το λαϊκό κίνημα.

Η αριστερά πρέπει να νικήσει σε αυτές τις εκλογές και για να το κάνει, θα πρέπει να δώσει την μάχη με όρους μιας πλατιάς παράταξης, ενός Αριστερού και Λαϊκού Μετώπου: Ενωτικές λαϊκές και αριστερές πρωτοβουλίες, περιφρούρηση του δικαιώματος της δημόσιας συνάθροισης του λαού σε «ΛΑΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ» απέναντι στις προκλήσεις των ΝΑΖΙ με πρωτοπόρα δύναμη την ενωτική συσπείρωση της ριζοσπαστικής αριστεράς.

7. Προς την Κατεύθυνση αυτή είναι αναγκαίο η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να πάρει παραδειγματική πρωτοβουλία σε κεντρικό επίπεδο άλλα και σε τοπικό και κλαδικό επίπεδο, με τρόπο συντροφικό και περά από μικροκομματικές σκοπιμότητες προκειμένου να ζητήσει να ανοίξει αυτή η συζήτηση «από τα πάνω» και «από τα κάτω». Να απευθύνει ανοιχτή επιστολή προς ΚΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ και να απευθύνει με αποφασιστικότητα την πρόταση πως καμιά αριστερή κυβέρνηση δεν μπορεί να σταθεί χωρίς μια πλατιά οργάνωση του αγωνιζόμενου λαού. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι μια δύναμη που έχει την οργανωτική δυναμική και την αναγκαία πολιτική πυκνότητα, να στηρίξει μια τέτοια πρωτοβουλία.  Επίσης είναι σαφές πως η πολιτική δυναμική αυτού του πολιτικού χώρου υπερβαίνει την εκλογική του καταγραφή. Συνεπώς ένας συνδυασμός συντροφικής συναγωνιστικής απεύθυνσης και δημιουργικής κριτικής είναι δυνατό να συμβάλει καθοριστικά στο άνοιγμα της συζήτησης σε μια πιο προωθημένη και ριζοσπαστική πολιτική βάση.

8. Ο πολιτικός σεισμός της 6ης ΜΑΗ αποτέλεσε έναν κεραυνό που προμηνύει μια μεγάλη θύελλα. Έρχεται λοιπόν «Θύελλα» ενωτικών, ταξικών και πολιτικών αγώνων, πολιτικής ριζοσπαστικοποίησης του ελληνικού λαού, διεύρυνσης της πολιτικής επιρροής της αριστεράς, ενωτικής πολιτικής δυναμικής για την ριζοσπαστική αριστερά και γιατί όχι εκλογικής παραδειγματικής ήττας των κομμάτων της δεξιάς και των ευρω-μονόδρομων.

Εάν όμως τελικά ο αστισμός, καταφέρει να κυριαρχήσει και να σπρώξει αυτήν την θύελλα ενάντια στις λαϊκές τάξεις, δεν θα είναι μονάχα ευθύνη των όποιων δεξιών ρευμάτων μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ και της προγραμματικής αμηχανίας της ευρω-φιλης αριστεράς. Θα είναι συνολική ευθύνη όλης της αριστεράς.

Η αναγκαία προγραμματική θέση για σύγκρουση και αποδέσμευση της Ελλάδας από την ευρωζώνη, δεν πρέπει να αποτελεί στοιχείο περιχαράκωσης και φοβικού διαχωρισμού από τις λαϊκές μάζες, άλλα πυλώνα λαϊκής γείωσης και έκφρασης του αναδυόμενου ριζοσπαστισμού.

Υπάρχει ακόμη χρόνος για διορθωτικές ενέργειες στον πολιτικό τόνο και στην τακτική, από όλες τις δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς με στόχο την προγραμματική ριζοσπαστικοποίηση όλης της αριστεράς και την εκλογική νίκη ενός υπό διαμόρφωση  Αριστερού και Λαϊκού Μετώπου.

Κανελλής Δημήτρης
Ποδιάς Κώστας
Χήτας Λάμπρος


31.5.2012
Διαβάστε περισσότερα...

Τετάρτη 30 Μαΐου 2012

Παγκόσμιο σοκ-πέφτει η Ισπανία> Παραιτήθηκε ο διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας-μιλάνε για πεσέτα!

Δική μας σημείωση: Γιατί, άραγε, η Ισπανία δεν προσφεύγει στον "Μηχανισμό Στήριξης" όπως έπραξε ο σοφός Παπανδρέου?


Πηγή: http://www.kourdistoportocali.com

Η κρίση χρέους μεταφέρει ταχύτητα τους προβολείς της από την Ελλάδα στην άλλη άκρη της Ευρωζώνης στην Ιβηρική. 

Η κυβέρνηση της Μαδρίτης φαίνεται να έπαιξε το χαρτί του οικονομικού εκβιασμού στην ΕΚΤ και μάλλον χάνει την παρτίδα. Ο διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας Miguel Αngel Fernandez Ordonez (photo) παραιτήθηκε, σύμφωνα με τρέχουσες πληροφορίες, πριν λήξει η θητεία του, όταν αντέδρασε στην απόπειρα της κυβέρνησης να “φορτωθεί” η διάσωση της Bankia -και των άλλων τραπεζών που ακολουθούν- στους μηχανισμούς έκτακτης βοήθειας της ΕΚΤ. 
Ο διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας της Ισπανίας ζήτησε να παρουσιασθεί στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής, για να καταθέσει δημόσια το τι ακριβώς γίνεται με το σχέδιο διάσωσης των τραπεζών και η Κυβέρνηση, χρησιμοποιώντας την πλειοψηφία της στο σώμα, τον παρέπεμψε να καταθέσει σε μία άλλη “κλειστή” επιτροπή...

Αυτός το αρνήθηκε και κατά πως φαίνεται παραιτείται. Το σχέδιο της Κυβέρνησης ήταν να υποχρεώσει την ΕΚΤ να χρησιμοποιήσει ένα έκτακτο εργαλείο χρηματοδότησης τρίμηνης διάρκειας με εγγύηση αντίστοιχης διάρκειας ομόλογα του δημοσίου. Το επιχείρημα ήταν ότι η ισπανική οικονομία και το ντόπιο τραπεζικό σύστημα είναι πολύ μεγάλα σε μέγεθος για να αφεθούν από την ΕΚΤ στην τύχη τους. Η αντίδραση όμως δεν ήταν η προσδοκώμενη και η συνέχεια πλέον παίρνει άλλες διαστάσεις.

Η κυβέρνηση της Μαδρίτης ήθελε να αποφύγει την προσφυγή στο EFSF -και την πολιτική κρίση που θα την ακολουθήσει- για τη διάσωση των τραπεζών της. Η άρνηση της ΕΚΤ στο όνομα της αδυναμίας “νομισματοποίησης” του χρέους από την ίδια, ανοίγει πλέον τον ασκό του Αιόλου για την Ισπανία.
Τα spreads έχουν αρχίσει να ανοίγουν και πάλι με απειλητική ταχύτητα, συμπαρασύροντας και την Ιταλία. Οι αγορές έχουν στρέψει τους προβολείς τους στην Μαδρίτη, χωρίς να σβήσουν εκείνους που φωτίζουν τις εξελίξεις στην Αθήνα ενόψει των εκλογών...

Για το τι θα ακολουθήσει κανείς ακόμα δεν μπορεί να είναι βέβαιος. Αυτό που με βεβαιότητα μπορούμε να πούμε είναι ότι η βαθύτατη ανησυχία έχει επιστρέψει τόσο στις Βρυξέλλες, όσο και στην Φρανκφούρτη. Και αυτό γιατί, για άλλη μια φορά, τα γεγονότα αποδεικνύονται ισχυρότερα των καθησυχαστικών δηλώσεων των υπευθύνων της Ε.Ε.

Από τα δύο άκρα της Ευρωζώνης, Αθήνα και Μαδρίτη, τα μηνύματα πλέον υποχρεώνουν τον γαλλογερμανικό άξονα να αναθεωρήσει την ατζέντα του για την Σύνοδο Κορυφής της Ιουνίου. 
Διαβάστε περισσότερα...

Κανιβαλισμός, το ανώτατο στάδιο του νεοφιλελευθερισμού

του Νίκου Νικήσιανη

Αναδημοσίευση απο Alterthess

Ο νέος εγχώριος σταρ του νεοφιλελευθερισμού Θάνος Τζήμερος δήλωσε, λέει, ότι «κάθε μετανάστης που εργάζεται παίρνει μια θέση από τους Έλληνες». Ως πρακτικός όμως άνθρωπος, ο κ. «Αυτοδημιούργητος» δεν στέκεται στη διαπίστωση του προβλήματος, αλλά προτείνει και ριζοσπαστικές λύσεις: οι μετανάστες θα μπορούσαν, λέει, «να αξιοποιηθούν ως φθηνά εργατικά χέρια σε επιχειρήσεις που πρέπει να ανταγωνιστούν αντίστοιχες στη Βουλγαρία», ενώ οφείλουμε να τους αναγκάζουμε να περνάνε τόσο άσχημα, ώστε «όταν τηλεφωνούν στα χωριά τους να μην λένε ότι η ζωή στη χώρα μας είναι αρκετά καλύτερη από ό,τι στις πατρίδες τους». Αν συνδυάσουμε τις δύο προτάσεις, οφείλουμε να υποθέσουμε ότι αυτή η εργασία θα είναι μάλλον καταναγκαστική: αλλιώς, θα φεύγανε και αυτοί στα “χωριά” τους.

Στη φωτογραφία ο Θάνος Τζήμερος σε πρόσφατη περιοδία του 
στο κέντρο της Αθήνας

Οι ιδέες αυτές μπορεί να μην ακούγονται βέβαια και τόσο «φιλελεύθερες» και «δημιουργικές»· όπως όμως έχει διακηρύξει με ειλικρίνεια, μπροστά στην προοπτική να κονομάσει λίγες έδρες, ο φέρελπις γκουρού των αγορών είναι ικανός να ξεπουλήσει ακόμα πιο φτηνά τις ήδη φτηνές νεοφιλελεύθερες ιδέες του. Πριν δύο μέρες εξάλλου, αυτός ο μέγιστος εχθρός των ξεπουλημένων πολιτικών, έδιωξε με μία δήλωση όσους «στενούς συνεργάτες» του τόλμησαν να διαφωνήσουν με τη γραμμή του κόμματος και τη συνεργασία με τον άφθαρτο κ. Μάνο. Για αυτό άλλωστε εδώ και μήνες προσπαθεί το ΣΚΑΪ να τον κάνει άνθρωπο· μπας και χρειαστεί μία τσόντα για να δέσει καλύτερα το σενάριο της συγκυβέρνησης και όχι για να παπαγαλίζει τις τετριμμένες, καφενειακού επιπέδου, “αναλύσεις” του, με αυτό το περισπούδαστο ύφος ενός και καλά αποφασιστικού Βασιλάκη Καΐλα.

Στην προσπάθειά του ωστόσο να γλύψει το μαλακό υπογάστριο του λαϊκιστικού ρατσισμού, ο γραφικός τηλεπλασιέ μεταχειρισμένων συνταγών έρχεται τελευταίος και καταϊδρωμένος. Όταν η διαχείριση του μνημονίου έχει διπλασιάσει την ανεργία σε ένα χρόνο, το επιχείρημα ότι «οι ξένοι (επίσης άνεργοι) μας παίρνουν τις δουλειές», δεν το πολυδουλεύει πια ούτε η Χρυσή Αυγή, η οποία, πολύ πιο έξυπνη από τον κ. «Πετυχημένο», επικεντρώνει στην ασφάλεια, αλλά και στην καταγγελία των «πουλημένων πολιτικών». Όσο για την εκμετάλλευση των μεταναστών ως φτηνά εργατικά χέρια, αυτό γίνεται από το ’90, ενώ αν πιστεύει ότι η ζωή των μεταναστών στο κέντρο της Αθήνας είναι σήμερα τόσο ελκυστική που χιλιάδες νέοι από την Καμπούλ ονειρεύονται ακόμα να μετακομίσουν στον Άγιο Παντελεήμονα, ο επιχειρηματίας μας μάλλον έχει καιρό να περάσει από εκεί· άλλωστε, την πρόταση του για σχεδιασμένη επιδείνωση των ήδη άθλιων συνθηκών την εφαρμόζουν καιρό τώρα οι ομοϊδεάτες του από τη Χρυσή Αυγή.

Ο πόλεμος όλων εναντίον όλων

Δεν θέλαμε ωστόσο να ασχοληθούμε τόσο με τον ίδιο τον κ. Τζήμερο· άλλωστε, το πιο πιθανό είναι μετά τη διαγραφόμενη αποτυχία του στις ερχόμενες εκλογές να μην τον θυμάται ούτε ο σ. Πορτοσάλτε. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι ότι οι δηλώσεις του, εξαιτίας ακριβώς αυτού του ενθουσιασμού του νεοφώτιστου, αποκαλύπτουν το πόσο κοντά είναι ο νεοφιλελευθερισμός με το νεοφασισμό. Ειδικά σε περίοδο κρίσης, όταν το προσωπείο των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» καθίσταται μία περιττή πολυτέλεια, ο φιλελευθερισμός, όχι μόνο βέβαια του Μάνου ή του Τζήμερου, αλλά –ακόμα περισσότερο- του Σαμάρα, του Βενιζέλου, του Δασκαλόπουλου ή του Μανδραβέλη, καταφεύγει στην αρχική του μήτρα: τον πόλεμο όλων εναντίον όλων.

Πριν από μερικούς μήνες, ο κ. Βενιζέλος προσπαθούσε να μας πείσει για την αναγκαιότητα των νέων μέτρων απορρύθμισης της μισθωτής εργασίας – ναι, πρόκειται για τα ίδια μέτρα που σήμερα υποστηρίζει ότι αυτός αντιστάθηκε, αλλά του την έφερε ο ΣΕΒ. Έλεγε τότε λίγο – πολύ ότι οι μισθωτοί οφείλουν να χάσουν ένα μέρος του μισθού τους για χάρη των άνεργων, υπονοώντας σαφώς ότι αν δεν το δεχθούν αυτό με χαρά, είναι κοινωνικά ανάλγητοι και εχθροί του λαού.

Ακολουθώντας τη λαμπρή παράδοση του σημίτειου «κοινωνικού αυτοματισμού», ο κ. Βενιζέλος και οι συγκυβερνήτες του προσπαθούσαν τότε μεθοδικά να υποκινήσουν ένα είδος πολέμου ανάμεσα στους μισθωτούς και τους άνεργους, μεταξύ δηλαδή των φτωχών και των πιο φτωχών. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, είχαν προηγούμενα προσπαθήσει να στρέψουν τους μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα ενάντια στους συναδέλφους τους του δημοσίου, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο τώρα ο Τζήμερος, ο Καιάδας και ο Χρυσοχοΐδης προσπαθούν να στρέψουν τους ντόπιους άνεργους ενάντια στους αλλοδαπούς αδερφούς τους. Όσο όμως η μείωση των μισθών στο δημόσιο τομέα αύξησε τους μισθούς στο ιδιωτικό, όσο η διάλυση των εργασιακών σχέσεων μείωσε την ανεργία, άλλο τόσο η επίθεση εναντίον των μεταναστών, θα βοηθήσει τους άνεργους να βρουν δουλειά.

Η ανθρωποφαγία ως μοχλός ανάπτυξης


Για να είμαστε ωστόσο δίκαιοι, τα παραπάνω επιχειρήματα έχουν μια πραγματική βάση: αν απολυθούν 150.000 δημόσιοι υπάλληλοι ως απατεώνες και τεμπέληδες, αν διαλυθούν οι συλλογικές συμβάσεις και κοπούν στη μέση οι μισθοί (ο Μάνος προτείνει επιπλέον να καταργηθούν οριστικά και τα ασφαλιστικά ταμεία, να τελειώνουμε), αν κλείσουμε τους μετανάστες σε εργοστάσια καταναγκαστικής εργασίας (ή έστω «ειδικές οικονομικές ζώνες» κοκ), τότε πράγματι, ίσως, (ίσως και όχι βέβαια), να αυξηθεί τόσο το περιθώριο κέρδους που μπορεί μετά από καιρό να επανεκκινηθεί και η ανάπτυξη.

Προφανώς, για τους ίδιους τους εργαζόμενους και μαζί και τους ανέργους, οι παραπάνω “αναγκαίες, διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις” ακούγονται σαν σενάριο για ταινία τρόμου με πρωταγωνιστές ανθρωποφάγα ζόμπι. Για τους πολλούς, το σημαντικό δεν είναι γενικά η ανάπτυξη (δηλαδή, το ξαναλέμε, η κερδοφορία), αλλά η ευημερία, η ευτυχία, η αξιοπρέπεια και άλλες μη ποσοτικοποιήσιμες έννοιες. Οτιδήποτε όμως (υποτίθεται ότι) φέρνει την ανάπτυξη, εμφανίζεται αυτόματα ως αυτονόητη, ομόφωνη απαίτηση σύμπασας της κοινωνίας – ή μάλλον της κοινής γνώμης, που κανείς δεν έχει το δικαίωμα να αμφισβητήσει (ακόμα μάλιστα και οι αριστεροί πολέμιοι του Μνημονίου αναγκάζονται πολλές φορές να οχυρώνονται πίσω από την -χοντρικά αληθή- θέση ότι το Μνημόνιο αναστέλλει την ανάπτυξη, αντί να αμφισβητούν τη φύση αυτής της ανάπτυξης).

Για τους λίγους ωστόσο, μπροστά στην υπεράσπιση της κερδοφορίας και τελικά στην υπεράσπιση της ατομικής ιδιοκτησίας, κάθε δευτερεύον δικαίωμα μπορεί και πρέπει να περιοριστεί. Παρά τις διαδεδομένες φιλελεύθερες κοινοτοπίες ότι «η ελευθερία του ενός σταματά, εκεί που ξεκινά η ελευθερία του άλλου», η ίδια η πραγματικότητα αποδεικνύει ότι η ελευθερία όλων μας σταματά εκεί που κινδυνεύει η ελευθερία του κεφαλαίου. Αν, για παράδειγμα, ο ρατσισμός και ο αποκλεισμός μπορούν να ρίξουν τα μεροκάματα, αν τα πεσμένα μεροκάματα βοηθούν την ανάπτυξη και αν η ανάπτυξη οφελεί όλη την κοινωνία, τότε ναι, μπροστά στο υπέρτατο αγαθό της ανάπτυξης δεν χρειάζεται να έχουν όλοι τα ίδια “ανθρώπινα δικαιώματα”. Και τότε ο φιλελευθερισμός μπορεί άνετα να συνδυαστεί και με ολίγον (ή πολύ) από ρατσισμό: ρωτήστε και τον κ. Τζήμερο, κάτι ξέρει αυτός από φιλελευθερισμό.

Στους καιρούς της κρίσης λοιπόν, το ιερό δικαίωμα στην ιδιοκτησία μπορεί να αναχθεί ακόμα και σε δικαίωμα στην ανθρωποφαγία. Πίσω όμως από τον «πόλεμο όλων εναντίον όλων» που κηρύσσει ο Βενιζέλος, η Χρυσή Αυγή και ο Αντώνης Σαμαράς (θυμάστε το σύνθημα εφόδου «για να ανακαταλάβουμε τις πόλεις μας»;), κρύβεται πάντα ο πόλεμος των πλούσιων ενάντια στους φτωχούς. Και για να κερδίσουν οι πλούσιοι αυτόν τον πόλεμο, βάζουν τους φτωχούς να τρώνε τις σάρκες τους. Δεν πρέπει λοιπόν μόνο να τους φάμε πριν μας φάνε, αλλά πρέπει να τους φάμε πριν φαγωθούμε μεταξύ μας.
Διαβάστε περισσότερα...

Τρίτη 29 Μαΐου 2012

Μπορούν να καλυφθούν πλέον οι εσωτερικές ανάγκες της Ελλάδας





Απίστευτη οικονομική ανάλυση από το BBC η οποία δικαιώνει όσους υποστηρίζουν ότι η χώρα μπορεί να πληρώνει μισθούς και συντάξεις, αν σταματήσει να εξυπηρετεί το χρέος, δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του καναλιού. Αυτό που μας λένε, είναι ότι μπορούμε να προχωρήσουμε χωρίς χρηματοδότηση πλέον, άρα δεν μπορούν να μας απειλούν, και ότι εμείς έχουμε το πάνω χέρι στις μελλοντικές διαπραγματεύσεις.

Μεταβολή στην ισορροπία δυνάμεων γύρω από το διαπραγματευτικό τραπέζι για το Ελληνικό χρέος διαπιστώνει η οικονομική συντάκτης του BBC, Στέφανι Φλάντερς σε ανάλυσή της για την ιστοσελίδα του Βρετανικού δικτύου..

Στην ανάλυσή της συντάκτριας του BBC τονίζεται ότι η χώρα πλήρωσε το 2011 περισσότερο τόκο κατά 23% περισσότερο σε σχέση με το 2010, παρά τα «φθηνά» δάνεια από τους Ευρωπαίους και το ΔΝΤ (σ.σ. ειρωνικά τα εισαγωγικά της συντάκτριας).

Η Στέφανι Φλάντερς σημειώνει ότι αν μελετήσει κανείς προσεκτικά τα οικονομικά αποτελέσματα του δεύτερου εξαμήνου του 2011 θα διαπιστώσει ότι η Ελλάδα κατέγραψε πρωτογενές πλεόνασμα 1,8 δις ευρώ, που σημαίνει ότι είναι σε θέση να καλύψει τις εσωτερικές ανάγκες της οικονομίας της και ότι με τα δάνεια που λαμβάνει αποπληρώνει πια αποκλειστικά το… χρέος της!!!

Υπενθυμίζεται ότι το κεφάλαιο το έχουμε ξεπληρώσει με το παραπάνω 5-6 φορές και τώρα μας “φεσώνουν” με τους τόκους. Σημειώνεται επίσης, ότι το καθεστώς θέλει να εξομοιώσει την Ιταλία με την Ελλάδα επιβάλλοντας τη λογική ότι και οι άλλες Χώρες της Ευρώπης τα ίδια υφίστανται.
Διαβάστε περισσότερα...

Δευτέρα 28 Μαΐου 2012

Κυβερνώντας από τα παρασκήνια. Η δολοφονία ενός ενοχλητικού κοινοτάρχη.



"Μπορείς να κόψεις όλα τα λουλούδια,
αλλά δεν μπορείς να εμποδίσεις την Άνοιξη να ρθει"

Πάμπλο Νερούντα



 To απόγεμα της Μεγάλης Δευτέρας του 1986 έξω από το χωριό Πόμπια, στα νότια του νομού Ηρακλείου, το αυτοκίνητο που κινείται αργά στον άδειο και επικίνδυνο επαρχιακό δρόμο αναγκάζεται να σταματήσει όταν σε μία στροφή κάποιοι έχουν πετάξει κλαδιά και πέτρες που κλείνουν τον δρόμο.

Ο οδηγός γνωρίζει καλά την περιοχή, είναι ο πρόεδρος της κοινότητας Πηγαδάκια.
Ανυποψίαστος βγαίνει από το αυτοκίνητο για να δει τι συμβαίνει, όταν δέχεται τον πρώτο πυροβολισμό.
Τραυματισμένος προσπαθεί να καλυφθεί πίσω από το αυτοκίνητο, αλλά ο δολοφόνος πλησιάζει και τον εκτελεί μπροστά στα έντρομα μάτια της οικογένειάς του.

Η δολοφονία του κοινοτάρχη Γιάννη Κουτσάκη, άγνωστη δυστυχώς στους περισσότερους, έβαλε τίτλους τέλους σε μια μακροχρόνια αντιπαράθεση, και είναι χαρακτηριστική για το πως λειτουργεί το παρακράτος στην χώρα μας.
Αλλά ας πάρουμε την ιστορία από την αρχή.
----------------------------------------------------------------------------------------------
Το μοναστήρι της Οδηγήτριας κατέχει μεγάλες εκτάσεις, τις οποίες νοικιάζει ή παραχωρεί σε βοσκούς της περιοχής.

Το 1961 ο Νίκος Βαρδινογιάννης, αξιωματικός τότε του πολεμικού ναυτικού, βρίσκεται ξαφνικά ιδιοκτήτης 4.400στρεμμάτων στην συγκεκριμένη περιοχή, μόνο που δεν τα αγοράζει από τον νόμιμο ιδιοκτήτη (την μονή δηλαδή) αλλά από τους βοσκούς ενοικιαστές για ένα κομμάτι ψωμί.
Παρά τις διαμαρτυρίες που έφτασαν τότε μέχρι και το κοινοβούλιο, το σκάνδαλο κουκουλώνεται μια που η οικογένεια διαθέτει ισχυρή πολιτική κάλυψη.

Η κομπίνα ολοκληρώνεται με την μυστηριώδη...«εξαφάνιση» των τίτλων ιδιοκτησίας που είχε στην κατοχή της η μονή, έτσι ώστε να μην μπορεί να στοιχειοθετηθεί η απάτη σε βάρος του δημοσίου.

 Λίγο αργότερα, η οικογένεια Βαρδινογιάννη δημιουργεί την εταιρία ΣΕΚΑ και αγοράζει με αποικιοκρατικές διαδικασίες από το Ελληνικό δημόσιο το νησάκι "Άγιος Παύλος" στην είσοδο του όρμου των Καλών Λιμένων, έναντι 78.000 δραχμών.

Στην συνέχεια, με υποθήκη το νησί που αγόρασαν, παίρνουν δάνειο 36 εκατομμυρίων δρχ. (!) από Αμερικανική τράπεζα, και σε συνεργασία με την Mobil δημιουργούν στην περιοχή εγκαταστάσεις υγρών καυσίμων και ανεφοδιασμού πλοίων (βλέπε αμερικανικός 6ος στόλος).

Μοναδικό αγκάθι στα μεγαλεπήβολα σχέδια της οικογένειας ήταν ο μικρός οικισμός των Καλών Λιμένων και οι λιγοστοί ψαράδες κάτοικοί του.

Οι κάτοικοι του οικισμού βρέθηκαν ξαφνικά περικυκλωμένοι από τις εγκαταστάσεις της εταιρίας.
Πολλοί εγκαταλείπουν την περιοχή και μεταναστεύουν, ενώ οι εναπομείναντες έχουν να αντιμετωπίσουν έναν συνεχή και ψυχοφθόρο πόλεμο νεύρων από την εταιρία και τους τραμπούκους της.
Βροχή οι ξυλοδαρμοί και οι μηνύσεις για ανύπαρκτες πολεοδομικές παρατυπίες ακόμα και όταν κάποιος προσπαθούσε να επιδιορθώσει την τουαλέτα του, ενώ την ίδια στιγμή η εταιρία έχτισε παράνομα διάφορα κτίρια, ένα ξενοδοχείο, και μια βίλλα για την οικογένεια Βαρδινογιάννη.

 Η εκλογή του Γιάννη Κουτσάκη το 1978 δίνει ελπίδα στους κατοίκους.

Το πρώτο του μέλημα είναι να ανοίξει επιτέλους ο δρόμος από τα Πηγαδάκια στους Καλούς Λιμένες.

Ο δρόμος είχε χαραχθεί το 1962, οι απαλλοτριώσεις είχαν τελειώσει το 1966, αλλά η εταιρία παρόλο που είχε πληρωθεί, δεν άφηνε τα συνεργεία της νομαρχίας να προχωρήσουν.

Το 1981 μετά την νίκη του ΠΑΣΟΚ ο Κουτσάκης πιστεύει πως θα μπορέσει επιτέλους να ξεπεράσει τα εμπόδια και την τρομοκρατία της ΣΕΚΑ, τελειώνει τον δρόμο και ξεκινά να φτιάχνει δίκτυο ηλεκτρισμού και ύδρευσης στην περιοχή, δίνοντας καθημερινά μάχη με τους μπράβους της ΣΕΚΑ που τα βράδια καταστρέφουν ότι φτιάχνουν τα κρατικά συνεργεία την ημέρα.
Τα έργα του κοινοτάρχη έχουν ως αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένα κύμα επιστροφής των εκδιωγμένων κατοίκων, σε μια προσπάθεια να ξαναφτιάξουν τα σπίτια τους.
Η ΣΕΚΑ τους κάνει την ζωή δύσκολη, με ένα καταιγισμό μηνύσεων προσπαθώντας έτσι να κατεδαφίσει τα σπίτια των κατοίκων ως αυθαίρετα!

Οι Βαρδινογιάννηδες ασκούν αφόρητη πίεση στον νομάρχη να γκρεμίσει τα σπίτια των ανθρώπων, όμως όλα πέφτουν πάνω στην άρνηση του κοινοτάρχη ο οποίος απαντά ότι πρώτα θα γκρεμιστούν τα αυθαίρετα της εταιρίας, οι βίλες των Βαρδινογιάννηδων κλπ.
Τον χειμώνα του 1985 γίνεται απόπειρα δολοφονίας του κοινοτάρχη όταν ένα άγνωστο αυτοκίνητο προσπαθεί να ρίξει το αυτοκίνητο του Κουτσάκη σε γκρεμό, ενώ σε μια συνάντηση του με τους εκπροσώπους της εταιρίας, οι μπράβοι ξυλοκοπούν τον ανυπόταχτο κοινοτάρχη.
Ο Κουτσάκης σχεδιάζει να επισκεφτεί το Οικουμενικό Πατριαρχείο στην Κωνσταντινούπολη σε μια προσπάθεια να εντοπίσει τα εξαφανισμένα συμβόλαια της μονής Οδηγήτριας και να ξεσκεπάσει την απάτη των Βαρδινογιάννηδων, μόνο που τον πρόλαβαν οι πληρωμένοι δολοφόνοι.
Ενδιαφέρον έχει και ο διάλογος μεταξύ Βαρδή Βαρδινογιάννη και Δημήτρη Κουφοντίνα στη δίκη της 17 Νοέμβρη.

Οι συγγενείς του δολοφονημένου κοινοτάρχη περιμένουν εδώ και δεκαετίες να πέσει φως στην υπόθεση, ενώ οι απειλές συνεχίστηκαν και μετά τον θάνατο του Κουτσάκη.

Το κόλπο με την αρπαγή κρατικής περιουσίας με την βοήθεια μοναστηριών ήταν τόσο πετυχημένο που ο όμιλος Βαρδινογιάννη το επανέλαβε και στην Χαλκιδική.

Η περίπτωση της Σιθωνίας

Πρόκειται για τη μονή Ξενοφώντος και μια έκταση 57.000 στρεμμάτων στην Σιθωνία.
Το 1965 η μονή υποβάλλει αίτηση αναγνώρισης ιδιοκτησίας στο Ελληνικό δημόσιο, η οποία και φυσικά απορρίπτεται.
Επί χούντας όμως η μονή κάνει και δεύτερη προσπάθεια και με την βοήθεια ... του θεού και της χούντας, ως εκ θαύματος δικαιώνεται.
Αμέσως μεταβιβάζει την έκταση για ένα συμβολικό ποσό -μαντέψτε που- στην ...ΣΕΚΑ!

Με την μεταπολίτευση, και μετά από τις έντονες αντιδράσεις τοπικών φορέων και κατοίκων, το 1974 η πολιτεία ακυρώνει την χουντική απόφαση και ανακηρύσσει την έκταση δημόσια.
Από τότε η μονή σε συνεργασία με την ΣΕΚΑ έχουν ξεκινήσει ένα δικαστικό αγώνα κατά του δημοσίου με τα γνωστά κόλπα, ψευδομάρτυρες, απειλές, δωροδοκίες, κλπ.

Οι απάτες με τις εκκλησιαστικές περιουσίες δεν έχουν σταματήσει να επαναλαμβάνονται μέχρι και τις μέρες μας, με διάφορες εκδοχές, όπως πχ με το σκάνδαλο της Μονής Βατοπεδίου, τη μονή Τοπλού, και άλλες.

Έτσι λοιπόν δύο απόστρατοι του ναυτικού βρέθηκαν ξαφνικά με τεράστιες περιουσίες με την βοήθεια των Αμερικανών που τόσο τους εξυπηρέτησαν στο εμπάργκο της Ροδεσίας. Ας θυμηθούμε και αυτό το ..κατόρθωμα.


"Ioanna V": το πειρατικό του ομίλου Βαρδινογιάννη


Τα χρόνια της πειρατείας

Η οικογένεια Βαρδινογιάννη ...διαπρέπει στο σπάσιμο του αποκλεισμού του ρατσιστικού καθεστώτος της Ροδεσίας από τον ΟΗΕ που έγινε παγκόσμια γνωστός ως "Beira Patrol", προμηθεύοντας πετρέλαιο την κυβέρνηση του Ιαν Σμίθ με την υποστήριξη της CIA.

Οι Αμερικανοί θέλοντας να πάρουν κάτω από την σφαίρα επιρροής τους τις πρώην αποικίες της Μεγάλης Βρετανίας αλλά αποφεύγοντας να συγκρουστούν μετωπικά με τους Βρετανούς συμμάχους, βοηθούν τους Βαρδινογιάννηδες να δράσουν ως πειρατές χωρίς αυτοί να χρειαστεί να λερώσουν τα χέρια τους.
Η συγκεκριμένη υπόθεση είναι μία από τις μαύρες σελίδες της ελληνικής ναυτιλίας: περιφρόνηση ψηφισμάτων του ΟΗΕ, αλλαγή σημαίας από λιμάνι σε λιμάνι, αλλαγή ονόματος του καραβιού μεσοπέλαγα, κλπ.




Η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή.
Το 1972, επί χούντας δηλαδή, ιδρύουν την Μότορ Όιλ.
Το 1979 με υπουργό συντονισμού τον ...Μητσοτάκη τους δίνεται πεσκέσι ο Παναθηναϊκός.
Και αυτό το κόλπο ήταν τόσο πετυχημένο που το μιμήθηκε κάθε σωστός απατεώνας (Κοσκωτάς κλπ) που θέλησε να κάνει καριέρα στο ελληνικό Ελ Ντοράντο.


Κατά τραγική σύμπτωση, πάλι επί πρωθυπουργίας Μητσοτάκη, αποκτούν την τράπεζα Πειραιώς, καταπίνουν την Μακεδονίας-Θράκης, ενώ ας μην ξεχνάμε πως μερικές μόνο μέρες μετά τον σχηματισμό της Οικουμενικής Kυβέρνησης του Ξενοφώντα Ζολώτα, το 1989, ξεκινά το MEGA Channel ...



Το "τηλεοπτικό πλυντήριο" όχι μόνο βοηθά στις μπίζνες της οικογένειας προσφέροντας δωρεάν διαφήμιση με το γνωστό κόλπο των ..αγαθοεργιών της φιλεύσπλαχνης οικογένειας ως υποκατάστατο της ανύπαρκτης δικαιοσύνης, αλλά και ελέγχοντας έτσι έμμεσα το πολιτικό σύστημα δίνοντας τηλεοπτικό χρόνο σε άτομα της αρεσκείας τους.

Και έτσι φτάσαμε σήμερα στα γελοία ψευτοδιλήμματα "ευρώ ή μνημόνιο" και τα καταστροφολογικά σενάρια του παρακράτους και των παπαγάλων τους, που ευτυχώς αρχίζουν να ξεθωριάζουν στα μάτια της κοινής γνώμης.

Ο μόνος τρόπος πια για να κρατηθούν στην εξουσία είναι πουλώντας φόβο.

«Δεν θα έχουμε φάρμακα, πετρέλαιο, τρόφιμα, οδοντόβουρτσες, αν βγει η αριστερά" φωνάζουν χωρίς να ντρέπονται, αυτοί που κατέστρεψαν τον τόπο επί τόσες δεκαετίες.
Σε μία χώρα που έχει τόσο ανάγκη από ριζικές αλλαγές, προσπαθούν απελπισμένα να περάσουν το μήνυμα ότι «δεν είναι τώρα εποχή για αλλαγές, ας κάτσουμε στα αυγά μας»

Σταθεροί στις ..αξίες τους ως γνήσια τέκνα ενός συστήματος Φρανκεστάιν, προσπαθούν να πείσουν την κοινή γνώμη ότι τίποτα δεν πρέπει να γίνεται για πρώτη φορά.
Τελευταίες σπασμωδικές κινήσεις μιας κομματοκρατίας που απέτυχε σε όλα πουλώντας ταυτόχρονα πατριωτική ηθική, ενώ ακόμα και τώρα που όλα έχουν καταρρεύσει γύρω τους, αδυνατούν να ψελλίσουν έστω και δυο κουβέντες ουσιαστικής αυτοκριτικής.

«Οι μεγαλύτερες καταστροφές δεν προήλθαν από την ανυπακοή, αλλά από την υπακοή», είχε πει κάποτε ο Χάουαρντ Ζίν, ενώ ο ίδιος υπερασπιζόμενος πριν αρκετά χρόνια μια ομάδα οικολόγων που είχε εισβάλει σε ένα πυρηνικό εργοστάσιο, είχε πει απευθυνόμενος προς τους δικαστές:

«Χωρίς την πολιτική ανυπακοή, εσείς σήμερα δεν θα ήσαστε εδώ»
Διαβάστε περισσότερα...

Η Χρυσή Αυγή προκαλεί από κοινού ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. και ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ.

Πηγή: http://aristeri-diexodos.blogspot.com

Τα φασισταριά της ΧΑ κάψανε πανό της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. και τραμπούκησαν την προεκλογική εκστρατεία του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ.




Αυτά δεν πρέπει και δεν θα αφεθούν έτσι. Δεν πρέπει και δεν θα αφεθούν έτσι ούτε στον δημόσιο λόγο και πρακτική. Ούτε στην οργανωτική απάντηση και ουσιαστική οργανωτική ανασυγκρότηση του λαικού κινήματος. Δεν θέλουμε άλλο καρκίνωμα για το λαό μας. Μας φτάνει ο νεοφιλελευθερισμός - δεν θέλουμε και τους φασίστες τώρα.

Τι δουλειά έχουν τα "νόθα ιδεολογικά παιδιά των Γερμανοτσολιάδων" με το λαό μας; Ήρθαν να πουλήσουν αντίσταση αυτοί που πάντα προσκυνούσανε στους Γερμανούς. Αυτοί που θαυμάζουν τον Χίτλερ μιλούν στον Ελληνικό λαό... ΟΥΣΤ ΡΕ!
Διαβάστε περισσότερα...

ΑΠΟΛΟΓΙΑ ενός ΡΕΦΟΡΜΙΣΤΗ στην Αριστερή Κριτική των Κομμουνιστών



του Κ. Η.

«Αντιλαμβάνομαι ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα είναι απομονωμένο, μολονότι έχει δύναμη και επιρροή στους εργάτες.

Τους βλέπω ως εν δυνάμει συμμάχους. Φυσικά δεν θα μπορούσα να πείσω κανένα μέλος του κομμουνιστικού κόμματος ότι οι θεωρίες μου είναι σωστές. Δεν το επιχείρησα καν….

…Δεν έχω καμία στρατηγική για μια βαθιά κοινωνική επανάσταση αλλά μόνο για φάσεις, για στάδια. Όμως πιστεύω ότι κυρίως η επανάσταση θα γίνει με εκείνη τη μεγάλη εξεγερμένη μάζα, την ασυμβίβαστη, που δεν έχει καθόλου ώριμη πολιτική συνείδηση. Εννοώ την ταπεινή και εξεγερμένη μάζα του λαού, εκείνη τη μεγάλη μάζα που έχει τη δύναμη να κάνει την επανάσταση , που είναι ο αποφασιστικός παράγοντας της επανάστασης. Πιστεύω ότι πρέπει να οδηγηθεί στην επανάσταση και ότι πρέπει να οδηγηθεί σταδιακά. Δεν κηρύσσω το σοσιαλισμό ως άμεσο στόχο…


Κάνω εκστρατεία ενάντια στην αδικία, τη φτώχεια, την ανεργία, τα ψηλά ενοίκια, το ξεκλήρισμα των αγροτών, τους χαμηλούς μισθούς και την ανηλεή εκμετάλλευση που έβλεπες παντού. Μια απλή καταγγελία, μια πρόβλεψη και ένα πρόγραμμα για το οποίο ήταν πολύ προετοιμασμένος ο λαός…»

Τα λόγια αυτά είναι του Φιντέλ Κάστρο από το βιβλίο ο Φιντέλ και η Θρησκεία.

Το ΚΚ της Κούβας ασκούσε δίκαιη και σωστή αριστερή κριτική στον Κάστρο που τότε ήταν ένας «μικροαστός» ρεφορμιστής.

Προτού οι συγκυρίες τον μετατρέψουν σε μαρξιστή λενινιστή ο Κάστρο δεν ήταν καν αρκετά Αντιαμερικανός και παρότι σήμερα ακούγεται σουρεαλιστικό οι Κομμουνιστές της εποχής εκείνης τον θεωρούσαν λίγο πιο αριστερό από τον Ανδρέα Παπανδρέου και εξίσου τυχοδιώκτη οπορτουνιστή ύστερα από την επίθεση της 26 Ιούλη στο στρατόπεδο της Μονκάδα.

Οι ευνοϊκές ιστορικές συγκυρίες δεν συμβαίνουν κάθε μέρα, ούτε μας περιμένουν για πολύ καιρό.
Ίσως μια φορά κάθε 30 χρόνια…

Η χρόνια, μακρόχρονη εξαθλίωση και φτώχια δεν οδηγεί υποχρεωτικά στον παρατεταμένο λαϊκό πόλεμο και από ήττα σε ήττα μπορεί να περάσει η ζωή μας μέσα στη φρίκη.
Αν φάμε τώρα τη γερή κατραπακιά αύριο ίσως κάποιος Χίντεμπουργκ μας απαλλάξει από τους «σοσιαλφασίστες» και παραδώσει τη Χώρα στους Εθνικιστές.

Τέλος ας σκεφτούμε και τα λόγια του Ευτύχη Μπιτσάκη.


Λοιπόν; «Ενότητα μέσα στη διαφορά» (Λένιν). Η σημερινή κρίση αποτελεί μια ιστορική ευκαιρία για την Αριστερά. Αλλά, πολυδιασπασμένη, θα βρει τη δύναμη να υπερβεί τον σημερινό εαυτό της; Η δική μας Αριστερά καταφέρνει να κερδίζει τις μάχες και να χάνει τον πόλεμο: 1944,1974.

 Και σήμερα; Το ΚΚΕ, χωρίς στρατηγική, χωρίς πολιτική συμμαχιών, μόνο, άσπιλο και αμόλυντο, ονειρεύεται ένα άλμα στο κενό: από το σήμερα, στη λαϊκή οικονομία και εξουσία. Επανάσταση, λοιπόν, χωρίς συμμάχους, με στόχο δύο ψευδοέννοιες: λαϊκή οικονομία και λαϊκή εξουσία. Φυσικά ακούγεται και η λέξη σοσιαλισμός, αλλά κάτι, σαν «τον σσοσιαλισμό που γνωρίσαμε».

Ο ΣΥΡΙΖΑ προτείνει μια ενωτική πολιτική χωρίς επεξεργασμένη στρατηγική και χωρίς μια ριζική τομή από τη σοσιαλδημοκρατική παράδοση. Η ανένδοτη στάση της «εξωκοινοβουλευτικής» Αριστεράς είναι άξια σεβασμού, αλλά επικαλούμενη συνεχώς την «ανατροπή, την επανάσταση και την κομμουνιστική απελευθέρωση» δεν κάνει πολιτική. Δεν γίνεται δημιουργός γεγονότων. Δεν συμβάλλει στο ξεπέρασμα του σημερινού κατακερματισμού.

Λοιπόν; Ας θυμηθούμε τον Μάρξ, τον Λένιν, τον Γκράμσι, τη θεωρητική και πρακτική παράδοση της οργανικής συσχέτισης της στρατηγικής με την τακτική: επιμονή στο συγκεκριμένο στρατηγικό στόχο (στην περίπτωσή μας, στον σοσιαλισμό) και ευλυγισία στην κοινή δράση, στις ουσιαστικότερες συγκλίσεις, στην κατάκτηση της οργανικής ενότητας της Αριστεράς, η οποία δεν θα αποκλείει την ποιοτική πολυμορφία.

Τι έλεγε ο Λένιν: Συνεργαστείτε σε ένα, σε δύο, σε τρία σημεία. Συνεργαστείτε μ’ αυτούς που θα σας εγκαταλείψουν στην πορεία. Συνεργαστείτε με τους ρεφορμιστές. Συνεργασίες στις «κορυφές», σε αντιστοιχία με την κίνηση των μαζών.
Διαβάστε περισσότερα...

Όταν το ταξικό γίνεται άλλοθι προδοσίας



του Δ. Καζάκη

Τι σημαίνει πατριωτικό και τι ταξικό καθήκον; Μπορεί να διαχωριστεί το ένα από το άλλο; Ναι, μόνο στα μυαλά των παραθρησκευτικών οργανώσεων της αριστεράς και της δεξιάς. Το ταξικό δεν υπάρχει, ούτε υπήρξε ποτέ ξεχωριστά από το εθνικό και πατριωτικό καθήκον από την σκοπιά των καταπιεσμένων στρωμάτων του λαού. Αυτός ο δύσμοιρος ο Καρλ Μαρξ, που τόσο έχουν ασελγήσει πάνω του ιδίως όσοι εμφανίζονται ως οι πιο ακραιφνείς του οπαδοί, έγραφε ότι η ιδιαιτερότητα της εργατικής τάξης στον καπιταλισμό βρίσκεται στο γεγονός ότι δεν μπορεί να συγκροτηθεί ως τάξη σαν μια «απλή άθροιση ομώνυμων μεγεθών, το ίδιο περίπου όπως οι πατάτες μέσα σ’ ένα σακί αποτελούν ένα σακί με πατάτες.» Ο Μαρξ έγραφε επίσης ότι «εφόσον εκατομμύρια οικογένειες ζουν κάτω από οικονομικές συνθήκες ύπαρξης, που ξεχωρίζουν τον τρόπο της ζωής τους, τα συμφέροντά τους και την κουλτούρα τους από εκείνες των άλλων τάξεων και τις αντιπαραθέτουν εχθρικά μ’ αυτές, συνιστούν μια τάξη. Στο βαθμό όμως που υπάρχει μόνο μια τοπική συνάφεια των συμφερόντων τους, όπως συμβαίνει ανάμεσα στους μικρούς αγρότες, και δεν δημιουργείται καμιά αίσθηση κοινότητας, κανένας εθνικός δεσμός και καμιά πολιτική οργάνωση, τότε δεν συγκροτούν τάξη.»

Με άλλα λόγια για να συγκροτηθεί μια τάξη, ιδίως η εργατική τάξη, χρειάζεται να υπάρχει συγκροτημένος λαός και έθνος που έχει θέσει στην βάση συγκρότησής του την δημοκρατία. Η εργατική τάξη είναι η μόνη που από τη φύση και τη θέση της στην αστική κοινωνία μπορεί να συγκροτηθεί αφεαυτού της σε τάξη αναδεικνύοντας την κοινότητα των συμφερόντων της, τους πανεθνικούς δεσμούς της και το δικό της πολιτικό κίνημα. Χωρίς όμως την εθνική συγκρότηση στη βάση της μιας, ενιαίας και αδιαίρετης εθνικής επικράτειας, όπου κυριαρχεί ένας λαός που υπερβαίνει την τοπική συνάφεια και τις αποκλειστικότητες της ιδιαίτερης καταγωγής κάθε διαφορετικής εθνότητας, δεν μπορεί να υπάρξει το γόνιμο έδαφος πάνω στο οποίο η τάξη μπορεί να ανακαλύψει την κοινότητα των συμφερόντων της, να οικοδομήσει τους πανεθνικούς δεσμούς της και να αναπτύξει το δικό της πολιτικό κίνημα, το οποίο έχει ως αναγκαία αφετηρία την διεκδίκηση και την κατάκτηση των βασικών δικαιωμάτων της. Τάξη χωρίς να εγγράφεται σε λαό και έθνος, χωρίς να καθορίζεται από το δικό της κίνημα και τις δικές της ιστορικές κατακτήσεις που προάγουν την συγκρότησή της ως τέτοια μέσα στα πλαίσια της δικής της πατρίδας, δεν μπορεί να υπάρξει. Δεν είναι παρά ένα «σακί με πατάτες», μια ονειροφαντασίωση «θεωρητικών» της κακιάς συμφοράς που έχουν ξεχάσει παντελώς να ασχολούνται με την πραγματικότητα και ξέρουν να χρησιμοποιούν την έννοια της τάξης μόνο σαν άλλοθι της δικής τους μιζέριας και πολιτικής προδοσίας.

Ο ΓΓ του ΚΚΕ το 1945, Νίκος Ζαχαριάδης, έγραφε: «Απ’ το βάθρο της εθνικής ανεξαρτησίας και ακεραιότητας, των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων να υποχωρήσουμε δεν μπορούμε, γιατί εδώ κάθε υποχώρηση σημαίνει προδοσία.» Η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ απεκατέστησε κομματικά τον Αρχηγό, ώστε οι οπαδοί της να έχουν λατρευτικά είδωλα και πέταξε στα σκουπίδια όλα τ’ άλλα για να μπορεί να διαπράττει ελεύθερα την προδοσία για την οποία τότε προειδοποιούσε ο Νίκος Ζαχαριάδης. Όμως μην ανησυχείτε, την προδοσία την διαπράττει στο όνομα του ακραιφνώς ταξικού! Κι επομένως στους πνευματικά ανάπηρους των κομματικών εγχειριδίων δεν φαντάζει και τόσο προδοτική. Έστω κι αν γενιές και γενιές κομμουνιστών έδωσαν την ζωή και το αίμα τους για να υπερασπιστούν την εθνική ανεξαρτησία και την ακεραιότητα αυτής της χώρας. Χωρίς να ζητούν τίποτε περισσότερο από την ελευθερία του λαού και της χώρας τους!

Άκρως επίκαιρος σήμερα ο Βελουχιώτης έλεγε στον ιστορικό λόγο που έβγαλε στην απελευθερωμένη Λαμία το 1944, ανήμερα στην επέτειο του ΟΧΙ:

«Μας κατηγορούν ότι θέμε να καταργήσουμε τα σύνορα και να διαλύσουμε το κράτος. Μα το κράτος εμείς το φτιάχνουμε σήμερα, γιατί δεν υπήρξε, μια που αυτοί οι ίδιοι το είχανε διαλύσει. Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει να βρει κέρδη σ' όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι' αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους. Ενώ εμείς, το μόνο πού διαθέτουμε, είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει, οπού βρει κέρδη, δε μπορούν να κινηθούν και παραμένουν μέσα στη χώρα που κατοικούμε. Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουν τα κεφάλαια τους από τη χώρα μας ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ; Όταν έξαφνα στα 1929-31 το κράτος ζήτησε, λόγω της οικονομικής κρίσης πού μάστιζε τότε τη χώρα μας να κατεβάσουν οι ξένοι ομολογιούχοι το ποσοστό που πληρώναμε σε τοκοχρεολύσια, οι Άγγλοι δέχτηκαν να το μειώσουν σε 35%, αλλά οι Έλληνες ομολογιούχοι αρνήθηκαν. Να λοιπόν, ποιος είναι ο πατριωτισμός τους! Αυτός φτάνει μέχρι το σημείο που δεν θίγονται τα οικονομικά τους συμφέροντα. Αυτοί λοιπόν οι ίδιοι που μας κατηγορούν ότι επιδιώκουμε την κατάργηση των συνόρων και την διάλυση του κράτους, αυτοί τα ξεπουλάνε αυτά στην πρώτη ευκαιρία.»

Πόσο διαφέρει η σημερινή κατάσταση, από εκείνη στην οποία αναφέρεται ο Βελουχιώτης; Ελάχιστα. 

Βέβαια, θα μου πείτε ποιος είναι αυτός ο Βελουχιώτης που τολμά να διαφωνεί με τους σημερινούς μπαρουτοκαπνισμένους κολοσσούς του κομμουνισμού και της ταξικής καθαρότητας από το ΚΚΕ έως την ΑΝΤΑΡΣΥΑ; Τίποτε περισσότερο από υπερπατριώτης!

Ποιοι ιστορικά θέλησαν να αποσπάσουν το ταξικό από το λαϊκό και το εθνικό; Μόνο οι θεωρητικοί της μαύρης αντίδρασης έκαναν τα αδύνατα, δυνατά να διαχωρίσουν την τάξη από τον "λαό" και το "έθνος", έτσι ώστε οι δυο τελευταίες κατηγορίες να αποκτήσουν μεταφυσική υπόσταση. Τέτοιες μεταφυσικές έννοιες δεν μπορούν παρά να εκπροσωπούνται από μεταφυσικούς θεσμούς που όσο πιο απολυταρχικοί είναι τόσο καλύτερα, γιατί στέκονται υπεράνω της κοινωνίας των ταξικών αντιθέσεων. Οι θεωρητικοί αυτοί της μαύρης αντίδρασης πίστευαν και πιστεύουν ότι ο λαός και το έθνος δεν μπορεί να είναι αυθύπαρκτες ιστορικές συλλογικότητες μέσα στην κοινωνική δράση.

Δείτε, π.χ., την ευκολία που ορισμένοι στην αριστερά παπαγαλίζουν δυο κατάφωρα αντιδραστικές θέσεις: Πρώτον, την θεωρία των "δύο εθνών", του έθνους των εργαζομένων και του έθνους του κεφαλαίου, δίνοντας έτσι αριστερό πρόσημο σε μια παλιά άκρως αντιδραστική θεωρία. Αυτός που επινόησε την θεωρία των "δύο εθνών" ήταν ο αντιδραστικός φιλομοναρχικός Ντισραέλι στο έργο του η Σίβυλλα στα 1843. Αυτός μίλαγε για την αναπόφευκτη διάλυση της κοινωνικής συνοχής με την άνοδο του καπιταλισμού, όπου το έθνος διασπάται ανάμεσα σε δυο έθνη: στο έθνος της φτωχών και στο έθνος των πλουσίων. Ο μόνος που θα μπορούσε να κρατήσει την συνοχή του έθνους, αλλά και της βρετανικής κοινωνίας δεν ήταν άλλος από τον θεσμό της μοναρχίας. Αντίθετα, για όλους τους προοδευτικούς θεωρητικούς εκείνης της εποχής με κορυφαίο τον Μαρξ, το έθνος δεν ήταν μια μεταφυσική οντότητα, αλλά η ιστορική συγκρότηση ενός νέου συλλογικού κοινωνικού υποκειμένου που διεκδικεί την κυριαρχία του και την δική του ιστορική ταυτότητα, του λαού. Ο λαός αποτέλεσε την νέα ιστορική ρίζα των εθνών που γέννησαν οι αστικές επαναστάσεις. 

Λένε ότι τα σύγχρονα έθνη αποτελούν επινόηση της αστικής τάξης. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανοησία. Η ιστορία διδάσκει ότι τα σύγχρονα έθνη ήταν το ιστορικό αποτέλεσμα της μάχης της αστικής τάξης με τους εκπροσώπους του μεσαίωνα, όταν η πρώτη χρειάστηκε να κινητοποιήσει μαζί της, προκειμένου να νικήσει τους δεύτερους, το σύνολο των υπόλοιπων καταπιεσμένων κοινωνικών στρωμάτων και τάξεων. Δεν ήταν επινόηση της αστικής τάξης, αλλά η αναγκαστική συμμαχία της αστικής τάξης με τους υπόλοιπους καταπιεσμένους προκειμένου να ξεφορτωθούν όλοι μαζί τους εκπροσώπους του μεσαίωνα. Έτσι γεννήθηκε η έννοια λαός και στη βάση του το σύγχρονο έθνος. 

Ο λαός εμφανίζεται ως ανεξάρτητο υποκείμενο της ιστορίας από την στιγμή που σπάει τα δεσμά της απολυταρχίας, η οποία στηρίζεται στην παραδοχή ότι ο λαός και το έθνος δεν μπορούν να εκφράζονται από μόνοι τους παρά μόνο μέσα από την βούληση της υπέρτατης εξουσίας, κοσμικής και υπερκοσμικής. Να από που μας έρχεται η νεόκοπη θεωρεία των ελίτ, που δυστυχώς στην αριστερά εκφράζεται με τις θεωρίες περί ταξικών πρωτοποριών. Ο λαός και το έθνος υπάρχουν, υφίστανται μόνο όσο υπάρχει και τους εκφράζει συγκεντρωτικά η απολυταρχία. Έτσι έλεγαν οι παλιοί ρασοφόροι υποστηρικτές της μοναρχίας.

Η ιστορική αλήθεια όμως είναι εντελώς διαφορετική. Όσο κυριαρχεί ιστορικά η απολυταρχία, όσο επιβάλλονται οι κοινωνικοπολιτικές ελίτ, οι άρχοντες, οι δικτάτορες και οι παρά φύση ηγέτες, ναι, τότε δεν υπάρχει λαός, δεν μπορεί να υπάρξει λαός. Υπάρχει μόνο με το νόημα που έδινε ο Χίτλερ στην έννοια Volk, δηλαδή ενός απόλυτα υποτακτικού πλήθους υπεξουσίων, ή υπηκόων, που για να εκφραστεί μπορεί να το κάνει μόνο μέσα από επιφανείς ηγέτες ή ελίτ, που λειτουργούν σαν «πατερούληδες» έξω, πέρα και πάνω από την μάζα.

Ο λαός εμφανίζεται στο προσκήνιο της ιστορίας όταν για πρώτη φορά διακυρρήσει με την πράξη του και με το αίμα του ότι το έθνος είναι αυτός ο ίδιος, ότι δεν αναγνωρίζει κανέναν πάνω από αυτόν και επομένως δεν αναγνωρίζει κανενός είδους εξουσία που δεν πηγάζει από την θέλησή του και δεν ασκείται προς όφελός του. Κι επομένως δεν χρειάζεται κανέναν υπεράνω αυτού για να εκφράζεται, ή για να υπάρχει. Αντίθετα είναι αυτός που καθορίζει την συγκρότηση του κράτους και της επικράτειας. Αυτός είναι ο "αυτοκράτωρ λαός" όπως έλεγε ο Ρήγας. Δεν είναι τυχαίο ότι το Σύνταγμα εμφανίζεται αυτήν ακριβώς την εποχή.

Το γεγονός ότι η σύγκρουση με την τυραννία καθορίζει την πρώτη ιστορική ενότητα του λαού, αυτό καθόλου δεν σημαίνει ότι ο λαός είναι ενιαίος και με ενιαία θέληση, όπως λανθασμένα εκτιμούσε ο Ρουσώ. Μέσα στα πλαίσιά του συγκρούονται, ανειρήνευτα τις περισσότερες φορές, κοινωνικά στρώματα και τάξεις από την πρώτη κιόλας στιγμή. Η ενότητα του λαού μπορεί να υπάρξει μόνο μέσα από την αναμέτρηση των διαφορετικών κοινωνικών δυνάμεων που τον απαρτίζουν με την εξουσία και τα συμφέροντα που κάθε φορά υπερασπίζει. Γι’ αυτό και κανένας θεσμός, όσο αντιπροσωπευτικός κι αν είναι, δεν μπορεί να αντικαταστήσει την λαϊκή κυριαρχία, η οποία εκφράζεται απολύτως ελεύθερα και πρωταρχικά πρώτα και κύρια μέσα από την κατοχύρωση στην πράξη του δικαιώματος του συνεταιρίζεσθαι και του συνέρχεσθαι για κάθε επιμέρους κοινωνικό στρώμα και τάξη του λαού.

Η ενότητα σήμερα του λαού που διεκδικεί να εκφράσει το ΕΠΑΜ είναι η πρωτογενής «αίσθηση κοινότητας» που χωρίς αυτήν καμμιά τάξη ή στρώμα της κοινωνίας δεν μπορεί να κατανοήσει τα δικά του ιδιαίτερα συμφέροντα. Μέσα στα πλαίσια πάντα των κοινών λαϊκών συμφερόντων που καθορίζονται, όπως πάντα, από την αντίθεση με την κυρίαρχη πολιτική και εξουσία. Ούτε η τάξη, όσο καλά οργανωμένη και συγκροτημένη κι αν είναι, ούτε βέβαια ο λαός, έχει ομοιογένεια. Η δύναμη ενός πολιτικού κινήματος, όπως το ΕΠΑΜ, είναι να συνδέεται οργανικά με τον λαό ως υφίσταται σε όλη την ποικιλοχρωμία του, αναδεικνύοντας μέσα από όλες τις διαφορετικότητες και τις αντιθέσεις, το κύριο, το καθοριστικό. Αυτό που μπορεί να ενώσει τις πιο πλατιές μάζες ενάντια στον κοινό αντίπαλο και να οδηγήσει στην νίκη. Διαφορετικά δεν θα μπορέσει να υπάρξει αυθεντικά παλλαϊκό κίνημα, αλλά μόνο κομματικές καρικατούρες «κινημάτων» με απόντα τον λαό.

Δεύτερο, είναι πολύ της μόδας σήμερα να κατηγορείται το ΕΑΜ ότι έχασε γιατί δήθεν δεν πέρασε από το εθνικό στο ταξικό. Πρόκειται για μια ανιστόρητη κατηγορία. Το ΕΑΜ οδηγήθηκε από την τότε ηγεσία του ΚΚΕ στην ήττα, γιατί δεν στάθηκε συνεπές έως στο τέλος στον εθνικό απελευθερωτικό χαρακτήρα του αγώνα που είχε προσδώσει εξαρχής. Ο διαχωρισμός του ταξικού από το εθνικό είναι που οδήγησε στην ήττα και στον εμφύλιο. Εκεί βρισκόταν το πρόβλημα. Η κατάκτηση του έθνους και της εκπροσώπησής του από την εργατική τάξη και την διανόηση, που είχε ήδη συντελεστεί μέσα στην κατοχή με το κίνημα αντίστασης, αποτελούσε κορυφαία ταξική πράξη που χωρίς αυτή δεν νοείται η ανάδειξη της εργατικής τάξης και του νέου ταξικού μπλοκ δυνάμεων στην εξουσία. Αυτό ήταν το ΕΑΜ. Δυστυχώς, με την απελευθέρωση η τότε ηγεσία του ΚΚΕ εγκατέλειψε, ίσως δίχως ποτέ να καταλάβει, το ταξικό και συνάμα εθνικό επίτευγμα διασπώντας την απόλυτη συνάφεια του ταξικού με το εθνικό. Σ’ αυτό οφείλεται η ήττα, αλλά και στο γεγονός ότι ολόκληρο το κίνημα και μαζί του ο λαός σύρθηκε σ’ έναν καταστροφικό εμφύλιο που επέβαλε και διεξήγαγε με τους δικούς της όρους η αντίδραση.

Το ΕΠΑΜ δεν πρόκειται να επαναλάβει το ίδιο λάθος. Δεν πρόκειται να διαχωρίσει το ταξικό από το εθνικό. Στις μέρες μας είναι αδύνατο και αδιανόητο να εκπληρώσεις το ένα χωρίς το άλλο. Κοινός παρανομαστής και των δυο είναι η κινητοποίηση της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού μέσα από την συνειδητοποίηση ότι πέρα από τις επιμέρους αντιθέσεις υπάρχει κάτι που μπορεί να την ενώσει: το γεγονός ότι το υπάρχων καθεστώς – όπως κι αν το εννοεί ή να το ερμηνεύει κανείς – δεν συμβιβάζεται πλέον με την ίδια την επιβίωση της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού, αλλά και του ίδιου του έθνους όπως έχει ιστορικά συγκροτηθεί και έχει διεκδικήσει την ανεξαρτησία του. Όποιος θεωρεί ότι αυτά είναι ζητήματα δευτερεύοντα μπροστά στο όποιο «καθαρό» ταξικό καθήκον, τότε είτε δεν έχει καταλάβει απολύτως τίποτε από ότι συμβαίνει, είτε είναι αιχμάλωτος της ιδεολογίας του ιμπεριαλισμού που από γεννησιμιού της στηρίχθηκε στην άρνηση του έθνους στο όνομα του κοσμοπολιτισμού και στην άρνηση του λαού και της δημοκρατίας στο όνομα του κορπορατισμού, με φασιστική, υπερεθνική, ή άλλη φανταχτερή δήθεν διεθνιστική περιβολή.


21/5/2012

Διαβάστε περισσότερα...

Κυριακή 27 Μαΐου 2012

10 ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΖΩΗ ΣΤΗΝ ΚΟΥΒΑ

Πηγή: http://barbudosdesierramaestra.blogspot.com



Ο σοσιαλισμός του Κάστρο στην Κούβα και ο δικός μας καπιταλιστικός "παράδεισος"

Της Μυρσίνης Τσακίρη

americatina.com.gr


Με αφορμή το άρθρο μου για την Κούβα, με τίτλο «Η ζωή στην Κούβα, 52 χρόνια μετά από την Επανάσταση», θέλω να απαντήσω σε ορισμένα ζητήματα που έθεσαν αναγνώστες αμφισβητώντας στοιχεία για γεγονότα και πρακτικές του καθεστώτος του Κάστρο, που εγώ είδα και έζησα κατά την παραμονή μου στην Κούβα και τα περιέγραψα στο άρθρο μου.

Ρωτούν πολλοί τί είναι οι Comites de Defensa de la Revolucion (Επιτροπές για την Υπεράσπιση της Επανάστασης).

Είναι ένα δίκτυο επιτροπών γειτονιάς σε όλη τη Κούβα. Υπάρχουν για να προωθούν την κοινωνική ευημερία, οργανώνουν τις προμήθειες τροφίμων για το λαό, αξιολογούν τους πολίτες, μεσολαβούν ανάμεσα σε αυτούς και τη κυβέρνηση για τη διευθέτηση προβλημάτων και εντοπίζουν τυχόν αντι-επαναστατική δραστηριότητα. Μέσα στα καθήκοντα τους είναι επίσης η διοργάνωση φεστιβάλ, εκδηλώσεων μνήμης και ιδεολογικές καμπάνιες στις οποίες δίνουν ιδέες για θέματα της σύγχρονης κοινωνίας, διαχειρίζονται πολλά εθελοντικά προγράμματα της κοινότητας, οργανώνουν συλλαλητήρια-ιατρικές-εκπαιδευτικές ή άλλες εκστρατείες. Επίσης αναλαμβάνουν ενεργό ρόλο σε εκστρατείες εμβολιασμού, τράπεζες αίματος, ανακύκλωσης, εξάσκησης εκκενώσεων για τους τυφώνες, καθώς και τη δημιουργία αντιγράφων ασφαλείας της κυβέρνησης στην καταπολέμηση της διαφθοράς και της κερδοσκοπίας.

Υποστηρίζουν ορισμένοι ότι το ποσοστό στα ζευγάρια λευκών - έγχρωμων στην Κούβα είναι μικρό. Ποια είναι η πραγματικότητα;

Μulatoi (μουλάτοι). Τα άτομα με μεικτή μαύρη και λευκή φυλετική καταγωγή. Αυτοί κάπως έτσι δε προέκυψαν; 51% μιγάδες, 37% λευκοί, 11% μαύροι και 1% Κινέζοι. Δεν το απαγορεύει αυτό η Κυβέρνηση της Κούβας. Άλλωστε ο όμοιος για τον όμοιο θα νιώσει έλξη, πώς να το κάνουμε? Είναι ζήτημα κουλτούρας και αν ρωτήσει κάποιος για τη φυλετική σύνθεση στο νησί θα σου πουν «δεν μας νοιάζει, όλοι είμαστε Κουβανοί.»

Ρωτούν για το ποσοστό των μαύρων φοιτητών στα πανεπιστήμια.


Στην Κούβα περίπου 150 χιλιάδες ετησίως είναι εγγεγραμμένοι στα πανεπιστήμια. Είναι δυνατόν από αυτό το ποσοστό να είναι όλοι άσπροι; Κάνε τους υπολογισμούς σύμφωνα και με τα παραπάνω και θα δεις πως αυτό περί ρατσισμού εισαγωγής μαύρων φοιτητών στα πανεπιστήμια δεν ισχύει.

Αναφέρονται ορισμένοι στις γυναίκες με παιδιά και αν μπορούν να προμηθευτούν γάλα.


Τα παιδιά μέχρι την ηλικία του ενός παίρνουν δύο μπουκάλια φρέσκο ή συμπυκνωμένο γάλα μηνιαίως, συν γιαούρτι σόγιας μέρα παρά μέρα. Στα παιδιά μέχρι την ηλικία των επτά διανέμεται γάλα σε σκόνη. Να αναφέρω ενδεικτικά και κάποια ποσοστά, κάποιες στατιστικές;

Υπολογιζόμενη διάρκεια ζωής στη γέννηση m/f: 75.0/80.0 (έτη) Υγιής υπολογιζόμενη διάρκεια ζωής στη γέννηση m/f: 67.1/69.5 (έτη) Θνησιμότητα παιδιών m/f: 8/7 (ανά 1000).

Υψηλότερο και χαμηλότερο ποσοστό θνησιμότητας κάτω των 5 ετών στον αναπτυσσόμενο κόσμο:

Υψηλότερο:
- Σιέρα Λεόνε, στην πρώτη θέση με 270 θανάτους για κάθε 1000 ζώντα νεογνά.
- Αγκόλα, στη δεύτερη θέση με 260 θανάτους για κάθε 1000 ζώντα νεογνά.
- Αφγανιστάν, στην τρίτη θέση με 257 θανάτους για κάθε 1000 ζώντα νεογνά.
Χαμηλότερο:
- Κούβα, θέση 157 με 7 θανάτους για κάθε 1000 ζώντα νεογνά.
- Σρι Λάνκα, θέση 135 με 13 θανάτους για κάθε 1000 ζώντα νεογνά.
- Συριακή Αραβική Δημοκρατία, θέση 130 με 14 θανάτους για κάθε 1000 ζώντα νεογνά.

Μιλούν για αθλιότητα σε σπίτια στη Αβάνα.


Πού; Στην Havana Vieja; Λογικό δεν είναι; Δεν ξέρουν την ιστορία της πόλεως; Από πότε χρονολογείται; Δεν είναι όλα τα σπίτια σε κακή κατάσταση στις διάφορες πόλεις και περιοχές της Κούβας! Επιπλέον έχουν επισκεφτεί σπίτια σε άλλα κράτη; Ας πούμε Αίγυπτο, κτλ; Έχουν πάει στο Μπαλί να δεις πως οι άνθρωποι δεν ζουν καν σε σπίτια; Γιατί δε κάνουν λόγο για την εκεί κατάσταση και την αθλιότητα επί 3 που υπάρχει; Και μη πάνε μακριά..αρκετά σπίτια σε πόλεις και επαρχίες της Ελλάδος βρίσκονται σε άθλια κατάσταση, κατοικούνται αλλά δε το γενικεύουμε το ζήτημα. Επισκέψου κάποιες περιοχές της πόλης σου και δες σε τι χάλια μικρά και παλιά σπίτια ζουν οι συνάνθρωποι σου και πρέπει να πληρώσουν και ενοίκιο 400 ευρω! Και επιπλέον και ποιος δεν έχει αντιμετωπίσει προβλήματα στο σπίτι του όσο καινούργιο και αν είναι!

Αναφέρονται στη διάκριση όσων έχουν πρόσβαση στα τουριστικά νομίσματα.

Ας αναρωτηθούμε ποιος άραγε έφταιξε αρχικά για αυτό. Εγώ θα έλεγα η συσσώρευση τουριστών στο νησί. Δε θα διαφωνήσω πως όσοι δουλεύουν στον τουριστικό τομέα και έχουν πρόσβαση στο CUC φιλοδώρημα, είναι ευνοημένοι. Αλλά δεν είναι όλων των ειδικοτήτων εργαζόμενοι ευνοημένοι και δεν έχουν όλοι άμεση επαφή με τους τουρίστες. Για παράδειγμα, ποιος δίνει φιλοδώρημα στον μάγειρα ή στη καμαριέρα, στον security, στον συντηρητή της πισίνας, κτλ; Υπάρχει όμως μια πολιτική, όλοι οι συνάδελφοι να μοιράζονται μεταξύ τους τα φιλοδωρήματα της ημέρας.
Είναι έτσι ένας τρόπος να επωφελούνται όσο το δυνατόν περισσότεροι και με τη σειρά τους και οι οικογένειες τους να επωφελούνται και αυτές. Ας μη ξεχνάμε φυσικά πως και ο τουρισμός είναι μια από της κύριες πηγές εσόδων του νησιού πράγμα που σημαίνει πως μεγάλος είναι ο αριθμός τον ανθρώπων που εργάζονται σε αυτόν το τομέα.

Ορισμένοι μιλούν για τη διαδικασία επιλογής των φοιτητών στις σχολές και αναφέρουν πως κάποιοι φοιτούν σε σχολές που δεν θέλουν.

Η επιλογή γίνεται με γραπτό διαγωνισμό σε διάφορα μαθήματα και έτσι οι ταλαντούχοι διακρίνονται και κατανέμονται στις σχολές στις οποίες πιστεύεται πως θα διαπρέψουν. Κατά τη προσωπική μου γνώμη , είναι μια τίμια και δίκαιη διαδικασία κατανομής στις σχολές (ειδικά αν τη συγκρίνεις με το δικό μας σύστημα που κάποιος μπορεί να μην είναι κατάλληλος για ένα επάγγελμα αλλά διαβάζοντας και βγάζοντας ένα βαθμό περνάει αμέσως στη σχολή που θέλει, αργότερα διαπιστώνει πως δεν είχε κλίση σε αυτό που επέλεξε ή έπαψε να του αρέσει, κτλ) Ποιος από εσάς είναι ικανοποιημένος με τη δουλειά που έχει τώρα; Πόσοι δουλεύουν στον τομέα που έχουν σπουδάσει? Τουλάχιστον αυτοί εκεί σπουδάσουν και μετά ασκούν το επάγγελμα που σπούδασαν.

Ρωτούν ορισμένοι ποιο είναι το σύστημα υγείας και αν έχουμε συνοδεύσει τραυματισμένο παιδί σε νοσοκομείο στη Κούβα.

Είναι ευρέως γνωστό πως η Κούβα έχει ένα από τα καλύτερα συστήματα υγείας στον Κόσμο και παρέχεται δωρεάν. Έχει τύχει κάποιος από εσάς να συνοδεύσει τραυματισμένο παιδί στα επείγοντα σε κάποιο νοσοκομείο της Ελλάδος; Θέλετε να αναφέρω συγκεκριμένα παραδείγματα; Να αναλύσω το υγειονομικό σύστημα στην Ελλάδα; Παίρνεις τηλέφωνο το 166 και για 10 λεπτά ακούς το ηχογραφημένο μήνυμα, μετά προσπαθείς να συνεννοηθείς με τον υπάλληλο από την άλλη γραμμή που σου λέει «συγγνώμη κυρία μου, δεν υπάρχει διαθέσιμο κάποιο ασθενοφόρο αυτή τη στιγμή», ε μετά από καμιά 2 ώρες έρχονται (αν σε προλάβουν ζωντανό), κάνεις άλλες 2 ώρες να φτάσεις στο νοσοκομείο (ποιο θα εφημερεύει και αν είσαι τυχερός να είναι κοντά στο σπίτι σου, αν υπάρχει νοσοκομείο κοντά στο σπίτι σου ή αν υπάρχει νοσοκομείο στη πόλη σου ή το χωριό σου!), έχει κίνηση, έχει διπλοπαρκαρισμένα, παίζει η τάδε ομάδα είναι κλειστοί οι δρόμοι, γίνεται διαδήλωση. κτλ κτλ, φτάνεις επιτέλους και λες «σώθηκα» (αμ δε!), σου δίνουν χαρτάκι για τη σειρά αναμονής και καλά ξεμπερδέματα! (Να μιλήσω τώρα και για το ασφαλιστικό ή να το αφήσω για άλλη φορά!?) Και για όλα αυτά πληρώνω και φορολογούμαι!

Πολύς λόγος γίνεται και για τη πορνεία στη Κούβα και πως οι γονείς παραχωρούν ορισμένες ώρες το σπίτι τους στις εκδιδόμενες κόρες.

Και πάλι θα απαντήσω πως δε το γνωρίζω αυτό καθώς δεν έτυχε να βρεθώ σε τέτοιο σπίτι, σε τέτοια κατάσταση. Στο άρθρο μου κάνω σαφή τη θέση μου για αυτό το ζήτημα και κατηγορώ όσους επισκέπτονται τη Κούβα για αυτό το σκοπό και έτσι ενθαρρύνουν τη συνέχιση του γεγονότος αυτού. Αλλά να αναφερθώ και στη Ταϋλάνδη ή δε χρειάζεται; Όλοι γνωρίζουν τι συμβαίνει εκεί με τη πορνεία και τη παιδεραστία. Γιατί κανείς δε κατηγορεί τα όσα συμβαίνουν εκεί; Υπάρχει και ένα ρητό που λέει : «Υπάρχουν χώρες με μορφωμένες πόρνες και χώρες με αμόρφωτους διανοούμενους και εκεί που υπάρχουν οι μορφωμένες πόρνες υπάρχει σίγουρα ακόμα ελπίδα..»

Άλλο θέμα που θίγεται από ορισμένους είναι πως στη Κούβα ο μισθός για όλα τα επαγγέλματα είναι ο ίδιος.

Θέλουν να ψάξουν και να μάθουν τι γίνεται στη Δανία; Ε λοιπόν, το ίδιο. Γιατί; Γιατί πιστεύουν πως οι άνθρωποι έτσι επιλέγουν το επάγγελμα τους με κριτήριο αν πραγματικά τους αρέσει να το ασκήσουν και όχι με βάση τον οικονομικό παράγοντα. Μάθε πως η Δανία συγκαταλέγεται ανάμεσα στη λίστα με τις χώρες που ζουν οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι!; Πόσοι από τη χώρα μας δεν διάλεξαν να γίνουν γιατροί γιατί ο οικονομικός παράγοντας ήταν αυτός που τους δελέασε και όχι ο ανθρώπινος παράγοντας; Πόσοι από αυτούς που επέλεξαν με βάση τον οικονομικό παράγοντα αποδίδουν καλά στις εργασίες τους; Και αν αποδίδουν ποιο είναι το πραγματικό τους κίνητρο για να αποδώσουν; Φυσικά το να αποκτήσουν περισσότερα χρήματα. Στη Κούβα όμως όλοι δουλεύουν το ίδιο σκληρά με όλους κι ας γνωρίζουν πως όλοι παίρνουν τα ίδια χρήματα με όλους.

Ένας αναγνώστης σχολιάζοντας το άρθρο μου για την Κούβα με τίτλο «Η ζωή στην Κούβα 52 χρόνια μετά από την επανάσταση», γράφει: «Αν πραγματικά σας άρεσε τόσο η Κούβα τότε είναι μια καλή ιδέα να μετακομίσετε εκεί αν και δεν νομίζω ότι θα το κάνετε ποτέ γιατί κανείς δεν πιστεύει πια στους σοσιαλιστικούς παράδεισους που μας πλασάρονται».


Τη βρίσκω μια θαυμάσια ιδέα και θα είμαι φίλε μου εκεί όταν έρθεις να σε φιλοξενήσω όταν θα σε έχει γονατίσει, θα σε έχει κάνει φτωχότερο και δε θα πιστεύεις πια στα ιδανικά, στα ήθη και στα όσα αντιπροσωπεύει ο καπιταλιστικός παράδεισος που σου πλασάρεται.


Διαβάστε περισσότερα...

Eίναι προς το συμφέρον της Ελλάδας να αποχωρήσει απο το ευρώ


Η χώρα διαθέτει υψηλά ειδικευμένο, μορφωμένο και συνεκτικό εργατικό δυναμικό και αρκετά φυσικά πλεονεκτήματα. Οι προοπτικές οικονομικής μεγέθυνσης είναι μεγάλες, υπό τον όρο ότι θα αφαιρεθεί δύναμη από τις διεφθαρμένες και αργυρώνητες τάξεις που χειρίζονταν τις υποθέσεις της επί δεκαετίες.



του Κώστα Λαπαβίτσα*
Financial Times 23/5/2012




Η ελληνική πολιτική είναι διαιρεμένη σε δύο στρατόπεδα που ανταγωνίζονται στις επόμενες εκλογές, τη δεξιά Ν.Δ. και τον αριστερό Σύριζα. Και τα δύο επιμένουν ότι η Ελλάδα πρέπει να μείνει στην Ευρωζώνη, παρόλο που η Ν.Δ. δέχεται το πρόγραμμα διάσωσης , ενώ ο Σύριζα το απορρίπτει. Όμως, τώρα πλέον, επιβάλλεται η σκληρή πραγματικότητα. Εάν η Ελλάδα μείνει στην Ευρωζώνη, θα πεθάνει με αργό θάνατο. Εάν φύγει, θα περάσει μια κρίση, αλλά θα έχει την ευκαιρία να ανακάμψει και να ανασχηματίσει την κοινωνία της.


Η κρίση της Ευρωζώνης ελάχιστη σχέση έχει με τη δημοσιονομική ικανότητα στην Ελλάδα ή αλλού. Η αληθινή αιτία είναι η συσσωρευμένη απώλεια ανταγωνιστικότητας των περιφερειακών χωρών , καθώς το κόστος ανά μονάδα εργασίας ήταν υψηλότερο σχετικά με τις χώρες του πυρήνα. Ως αποτέλεσμα, προέκυψαν μεγάλα ελλείμματα στις τρέχουσες συναλλαγές των περιφερειακών χωρών που αντανακλούσαν τα πλεονάσματα των χωρών του πυρήνα. Τα χρέη συσσωρεύτηκαν καθώς τα ελλείμματα χρηματοδοτήθηκαν με εξωτερικό δανεισμό και οι εγχώριες τράπεζες επέκτειναν τα δάνεια που παραχωρούσαν. Υπάρχει ένα αδιάσπαστο νήμα που συνδέει το περιφερειακό χρέος με το στάσιμο κόστος ανά μονάδα εργασίας στη Γερμανία.




Η λιτότητα και οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις στόχευαν στην επίλυση του προβλήματος μέσω της συντριβής των μισθών και της μείωσης του κόστους ανά μονάδα εργασίας στις περιφερειακές χώρες. Ακόμη κι αν αφήσουμε κατά μέρος τις κοινωνικές συνέπειες, αυτό είναι ακατόρθωτο όσο το μοναδιαίο κόστος εργασίας στη Γερμανία μένει, στην πραγματικότητα, ίδιο. Οι περιφερειακές χώρες θα έπρεπε να συμπιέζουν προς τα κάτω τους μισθούς στο διηνεκές μήπως πλησιάσουν τα γερμανικά επίπεδα ανταγωνιστικότητας.


Το πιθανότερο αποτέλεσμα θα ήταν κοινωνική αναταραχή και εν τέλει κατάρρευση της Ευρωζώνης. Ούτε οι δημοσιονομικές μεταβιβάσεις αποτελούν πραγματική λύση, όσο επιθυμητές κι αν είναι βραχυπρόθεσμα. Αντιμετωπίζουν οξείες πιέσεις των περιφερειακών ελλειμμάτων, αλλά όχι τις βασικές αιτίες. Στην πραγματικότητα, οι μεταβιβάσεις θα μπορούσαν να επιδεινώσουν τα πράγματα, καλλιεργώντας μια νοοτροπία εξάρτησης , μετατρέποντας ολόκληρες χώρες σε υποτελείς των πλεονασματικών χωρών.


Μια πραγματική λύση θα περιείχε, πρώτον, διαρκή βελτίωση της παραγωγικότητας στις περιφερειακές χώρες και, δεύτερον, αυξήσεις μισθών στους Γερμανούς εργαζόμενους. Αυτό όμως θα χρειαζόταν ένα σχέδιο Μάρσαλ για την Ευρώπη και μια τεράστια μετατόπιση στην ισορροπία δύναμης μέσα στη Γερμανία. Ας πούμε ευγενικά ότι αυτές οι πιθανότητες είναι εξαιρετικά μικρές.




Αν η Ελλάδα επιμείνει στις τρέχουσες πολιτικές μέσα στην Ευρωζώνη, η οικονομία της θα συρρικνωθεί και θα μείνει στάσιμη. Η χώρα θα μετατραπεί σε μια γωνιά της Ευρώπης με φτώχεια, γηρασμένο πληθυσμό και βαθιές ανισότητες , μια νεο-αποικία καθ' όλα, εκτός από το όνομα.

Η ελληνική κοινωνία δεν θα δεχθεί αυτή τη μοίρα και πιθανώς θα αναγκάσει κατ' αρχάς σε μια αθέτηση πληρωμών του δημόσιου χρέους. Απλά, δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να γίνει διαχειρίσιμο το χρέος στο προβλεπτό μέλλον. Οι διασώσεις επιδείνωσαν τα πράγματα: το ελληνικό χρέος έχει αυξηθεί, η σύνθεσή του άλλαξε και από χρέος προς ιδιώτες έγινε χρέος προς δημόσιους δανειστές και το δίκαιο που το διέπει άλλαξε επίσης και από ελληνικό έγινε αγγλικό. Η στάση πληρωμών έχει γίνει πολύ πιο δύσκολη, αλλά, στο τέλος, η Ελλάδα δεν θα έχει άλλη επιλογή.


Η στάση πληρωμών θα έπρεπε να συνοδευτεί με έξοδο από το ευρώ, απελευθερώνοντας την Ελλάδα από την παγίδα της νομισματικής ένωσης. Η έξοδος αναπόφευκτα θα προκαλέσει καταιγίδα, που πιθανώς θα είναι μεγαλύτερη εξαιτίας της ανόητης πολιτικής που εφαρμόστηκε τα δύο περασμένα έτη. Η λιτότητα έχει σακατέψει την οικονομία. Η έξοδος θα αποκαθιστούσε την ανταγωνιστικότητα, επιτρέποντας στους Έλληνες παραγωγούς να ανακτήσουν την εσωτερική αγορά και επίσης να αυξήσουν τις εξαγωγές. Η αποκατάσταση της ανταγωνιστικότητας θα αύξανε επίσης την απασχόληση, ύστερα από το πρώτο σοκ. Πάνω απ' όλα, η έξοδος θα επέτρεπε να αρθεί η λιτότητα, δίνοντας στην Ελλάδα την ανάσα που χρειάζεται για να ανασυγκροτήσει την οικονομία της.

Το κόστος της εξόδου θα ήταν σοβαρό, αν και πιθανώς όχι τόσο όσο προβλέπουν οι σκάρτες εκτιμήσεις των ερευνητικών τμημάτων των τραπεζών.


Θα υπήρχε παράλληλη κυκλοφορία της νέας δραχμής, του ευρώ και ίσως άλλων μορφών λογιστικού χρήματος. Θα ακολουθούσαν δικαστικές διαδικασίες για τη μετατροπή των συμβολαίων στο νέο νόμισμα. Οι ισολογισμοί των τραπεζών δεν θα μπορούσαν να υποστηριχτούν οικονομικά καθώς περιουσιακά στοιχεία και υποχρεώσεις, που δεν υπόκεινται στο ελληνικό δίκαιο, θα παρέμεναν σε ευρώ. Θα υπήρχαν ελλείψεις σε πετρέλαιο, φάρμακα και ορισμένα τρόφιμα στα οποία υπάρχει εμπορικό έλλειμμα και θα αυξάνονταν οι χρεοκοπίες επιχειρήσεων.


Κανένα από αυτά τα προσωρινά κόστη δεν δικαιολογεί τον αργό θάνατο στον οποίο οδηγεί η παραμονή στο ευρώ. Η αντιμετώπισή τους χρειάζεται ισχυρή κρατική παρέμβαση, συμπεριλαμβανομένων της εθνικοποίησης των τραπεζών , των ελέγχων κεφαλαίου και μιας σειράς διοικητικών μέτρων για να καλυφθούν οι βραχυπρόθεσμες ελλείψεις. Στη συνέχεια, η Ελλάδα θα μπορούσε να αρχίσει την αργή διαδικασία της ανάκαμψης. Η χώρα διαθέτει υψηλά ειδικευμένο, μορφωμένο και συνεκτικό εργατικό δυναμικό και αρκετά φυσικά πλεονεκτήματα. Οι προοπτικές οικονομικής μεγέθυνσης είναι μεγάλες, υπό τον όρο ότι θα αφαιρεθεί δύναμη από τις διεφθαρμένες και αργυρώνητες τάξεις που χειρίζονταν τις υποθέσεις της επί δεκαετίες.


Η αφορμή για τη στάση πληρωμών και την έξοδο είναι αδύνατον να προβλεφθεί, αλλά ίσως θα ήταν κάποιος τραπεζικός πανικός καθώς κορυφώνονται οι πολιτικές πιέσεις. Από τη στιγμή που η Ελλάδα θα ακολουθούσε αυτή την πορεία, θα ήταν ζήτημα χρόνου να τη μιμηθούν και άλλες περιφερειακές χώρες. Η Γερμανία θα έπρεπε τότε να αντιμετωπίσει τις καταστροφικές συνέπειες μιας νομισματικής ένωσης που δημιουργήθηκε με πολύ εσφαλμένο τρόπο και διοικήθηκε με ακόμη χειρότερο. Αυτό βεβαίως δεν είναι ένα πρόβλημα που θα μπορούσε να λύσει ο ελληνικός λαός.

*Ο συγγραφέας είναι καθηγητής οικονομικών στο SOAS. Το τελευταίο βιβλίο του είναι Η Ευρωζώνη ανάμεσα στη Λιτότητα και την Αθέτηση Πληρωμών, Ε.Ο. Λιβάνης, 2012.
Διαβάστε περισσότερα...