Πέμπτη 28 Μαΐου 2015

Δ. Καζάκης: Δίχως κόμμα, δίχως στέγη...

του Δημήτρη Καζάκη
                    
Έτσι είχε πει ο κ. Τσακνής σε μια από τις γνωστές για την θρσηκοληψία τους εκδηλώσεις της κομμουνιστικής αριστεράς για το χαμένο Κόμμα. Το "κ" κεφαλαίο πάντα, όπως αποτυπώνουν τα πατερικά κείμενα την έννοια του θείου. Και φυσικά πάντα συμμετέχουν μόνο οι τεθλημένοι συγγενείς του νεκρού. Μην ακουστεί καμιά αιρετική άποψη, που όσοι θρησκόληπτοι προφασίζονται τους επαναστάτες μαρξιστές, δεν μπορούν να διαχειριστούν.
           
Λίγο καιρό αργότερα ο κ. Τσακνής ίσως να μην βρήκε κόμμα, αλλά βρήκε σίγουρα στέγη ως βιτρίνα του Ταγματάρχη στην μετονομασθείσα ΝΕΡΙΤ σε ΕΡΤ.
             
Κι επειδή η θρησκοληψία για το Κόμμα στους χώρους αυτούς ξεπερνά ακόμη και τους μοναστικούς χώρους της θρησκείας, απλά θα ήθελα να υπενθυμίσω σε κάθε ένθερμο εκμαυλιστή της επιστήμης της τάξης πάλης που ίδρυσε ο Μαρξ και οι σύντροφοί του, δυο πράγματα:
                 
Αφενός, αυτό που έλεγε ο Ένγκελς, ότι ο σοσιαλισμός από τότε που έγινε επιστήμη πρέπει να τον μεταχειριζόμαστε ως τέτοιον, δηλαδή τουλάχιστον οφείλουμε να τον μελετάμε. Όχι να τον παπαγαλίζουμε από άθλια εγχειρίδια. Αφετέρου, το κόμμα δεν υπήρξε ποτέ αυτοσκοπός για τους Μαρξ & Ένγκελς, αλλά το μέσο για την πολιτική ανεξαρτησία και συγκρότηση της ίδιας της τάξης.
               
Το κόμμα ιστορικά είχε μόνο νόημα αν εκφράζει ή λειτουργεί ως καταλύτης για την συγκρότηση της εργατικής τάξης ως τάξης απέναντι στην εξουσία της άρχουσας τάξης. Να γιατί κάθε φορά που τα κόμματα, όπου συμμετείχαν ενεργά οι Μαρξ-Ενγκελς, έπαυαν να λειτουργούν ως τέτοια, δεν δίσταζαν ούτε στιγμή να τους κηρύσσουν ανοιχτό πόλεμο μέχρις εσχάτων.
            
Στις μάζες λοιπόν δοκιμάζεται η ιδέα του κόμματος. Μέσα σ' αυτές και με τους δικούς τους όρους πραγματώνεται. Δοκιμάζεται στα μέτωπα πάλης και τα αιτήματα που αναδεικνύει η ίδια η συγκυρία για την κατατρεγμένη κοινωνία. Διαφορετικά δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια σέχτα.
                 
Κι ότι έγραφε κάποτε ο Μαρξ για τον Λασσάλ και το κόμμα του, ισχύει σήμερα απόλυτα για όλους τους θρησκόληπτους οπαδούς του Κόμματος: Ο Λασσάλ «όπως καθένας που ισχυρίζεται ότι διαθέτει στην τσέπη του μια πανάκεια για τα βάσανα των μαζών, έδωσε στην προπαγάνδα του ευθύς εξαρχής, έναν θρησκευτικό, σεχταριστικό χαρακτήρα. Στην πράξη, όλες οι σέχτες είναι θρησκευτικές. Κι επειδή ήταν ο ιδρυτής μιας σέχτας, αρνήθηκε κάθε σχέση με το προηγούμενο κίνημα, τόσο στη Γερμανία, όσο και στο εξωτερικό. Έκανε το ίδιο λάθος με τον Προυντόν, με το να μην αναζητά την πραγματική βάση της προπαγάνδας του στα υπαρκτά στοιχεία του κινήματος της τάξης, αλλά αντίθετα επιζητώντας να επιβάλει σ’ αυτό το κίνημα μια πορεία που καθορίζεται από κάποια συγκεκριμένη δογματική συνταγή.» 
             
Σ’ αυτό το πνεύμα προειδοποιούσε τον διάδοχο του Φ. Λασσάλ στην ηγεσία της Ένωσης, Γιόχαν φον Σβάϊτσερ, με όσο πιο διπλωματικό τρόπο μπορούσε: «Και εσείς ο ίδιος γνωρίζετε από προσωπική εμπειρία τη διαφορά ανάμεσα σ’ ένα κίνημα σέχτας και στο κίνημα της τάξης. Η σέχτα αναζητά το δικό της raison d’etre και point d’honneur όχι σε ότι έχει κοινό με το κίνημα της τάξης, αλλά στα δικά της ιδιαίτερα κομματικά συνθήματα που την κάνουν να διαφέρει από αυτό το κίνημα.»
              
Γι αυτό κι όταν "το γερμανικό προλεταριάτο εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην πολιτική σκηνή ως ακραίο δημοκρατικό κόμμα," όπως έγραφε ο Ένγκελς, οι ιδρυτές της επιστήμης της ταξικής πάλης επέλεξαν να τελειώσουν με το "κομμουνιστικό κόμμα" κι αντί μιας "κομμουνιστικής εφημερίδας"¨έκδοσαν μια ριζοσπαστική δημοκρατική εφημερίδα.
                 
Να πώς το εξηγούσε ο ίδιος ο Ενγκελς: "Και, όταν ίδρύσαμε μιά μεγάλη εφημερίδα στή Γερμανία, μάς είχε καθοριστεί απο μόνη της η σημαία. Καί ή σημαία αύτή μπορούσε νά είναι μονάχα ή σημαία τής δημοκρατίας, όμως μιας δημοκρατίας πού πάντα καί σέ χάθε ξεχωριστή περίπτωση πρόβαλλε τόν ειδικό προλεταριακό της χαρακτήρα, πού ωστόσο δέ μπαρούσε άκόμα νά τόν γράψει μιά γιά πάντα στό λάβαρο της. Αν δέν ένεργούσαμε έτσι, άν δέν πιάναμε τό κίνημα άπό τό πιό προχωρημένο πραγματικά προλεταριακό άκρο του πού υπήρχε τότε καί δέν τό προωθούσαμε παραπέρα δέ θά μάς έμενε τίποτε άλλο παρά νά κηρύσσουμε τόν κομμουνισμό άπό καμιά μικρή έπαρχιακή έφημεριδούλα καί αντί νά ιδρύσουμε ένα μεγάλο κόμμα δράσης, νά φτιάξουμε μιά μικρή αίρεση. Γιά κήρυκες όμως στήν έρημο είμαστε άκατάλληλοι, κι αύτό γιατί είχαμε μελετήσει πολύ καλά τους ούτοπικούς. Δέν είχαμε φτιάξει το πρόγραμμά μας γιά τέτοιο σκοπό."
                  
Γι' αυτό κι όποιος σήμερα όπου η συντετριμένη εργατική τάξη στην Ελλάδα καλείται να παλέψει για εθνική ανεξαρτησία, δημοκρατία και πατρίδα, ενάντια στο πιο απειλητικό αποικιακό καθεστώς, που έχει αναδείξει ο ιμπεριαλισμός, ασχολείται με το ποιός κατέχει τα κλειδιά του Περισσού, δεν μπορεί να μιλά εξ ονόματος των ιδρυτών της επιστήμης του σοσιαλισμού. Δεν είναι παρά ένας θρησκόληπτος αιρετικός, που ονειροπολεί τα περασμένα και αρνείται να δοκιμαστεί στο σήμερα με τους όρους που επιτάσσει ο αγώνας για την απελευθέρωση στις μέρες μας. Το μόνο που θέλει είναι να καθυποτάξει την κοινωνία στις αντιλήψεις του. Στη θεολογία του μόνο αληθινού Θεού: του Κόμματος!
               
Διαβάστε περισσότερα...

Τετάρτη 20 Μαΐου 2015

Δ. Καζάκης: Τελικά, μπορεί να υπάρξει εναλλακτική πρόταση εξουσίας εδώ και τώρα;

του Δημήτρη Καζάκη 
 
Λίγες μέρες πριν τα τελικά αποκαλυπτήρια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με μια νέα συμφωνία κόλαφο υπέρ των δανειστών και σε βάρος της Ελλάδας και των πολιτών της, εντείνονται οι διαφοροποιήσεις ακόμη κι εντός ΣΥΡΙΖΑ. Χθες το απόγευμα υπήρξε μια ανοιχτή μάζωξη στην ΕΣΗΕΑ με Νταβανέλο, Μηλιό, Παπαδόγιαννη, Λάμπρου και Σαπουνά. Πολύς κόσμος, αλλά μια μεγάλη απογοήτευση. 
        
Δυστυχώς, you can't teach an old dog new tricks. 
           
Ο Μηλιός μίλησε για ρήξη και αθέτηση πληρωμών του χρέους, αλλά εντός ευρώ και ΕΕ. Η Παπαδόγιαννη ζήτησε διαπραγμάτευση για το χρέος και εφαρμογή του προγράμματος της Θεσσαλονίκης ως "εσωτερικό ζήτημα ισότιμου κράτους μέλους της ευρωζώνης". Στο ίδιο περίπου μήκος κύματος κινήθηκαν και οι άλλοι ομιλητές. Λες κι αυτούς τους τέσσερις μήνες δεν κατάλαβαν τίποτε. Δεν πήραν καν μυρωδιά ότι δεν μπορούμε να κάνουμε ούτε κιχ εντός ευρώ και ΕΕ.  
         
Πολλά συνθήματα, ακόμη περισσότερα ιδεολογήματα. Κουβέντα για την ταμπακέρα. Ποιό πρέπει να είναι το άμεσα εφαρμόσιμο πρόγραμμα διεξόδου έναντι του μονοδρόμου που ασπάζεται σήμερα και η νέα κυβέρνηση; Και ποιός είναι εκείνος ο φορέας που είναι ικανός να το φέρει σε πέρας από αύριο το πρωί; 
        
Τι προτείνει ο κ. Λαπαβίτσας; 
      
Τα ίδια ακριβώς καίρια ερωτήματα άφησε αναπάντητα και ο κ. Λαπαβίτσας στη συνέντευξή του χθες στο Press Project. Κι όχι μόνο αυτό. Ο τρόπος που μίλησε για τη μετάβαση σε νέα δραχμή, σε εθνικό κρατικό νόμισμα, δείχνει όχι μόνο τραγική άγνοια του ζητήματος, αλλά μια επικίνδυνη αντίληψη, η οποία στο βαθμό που εφαρμοστεί με κάνει προσωπικά να τρέμω για τις συνέπειες στον εργαζόμενο και τη χώρα.
       
Ο κ. Λαπαβίτσας έχει καθαρά νεοφιλελεύθερη αντίληψη για το νόμισμα. Στο μέτρο που γνωρίζει το θέμα. Γι' αυτό και τo αντιλάμβάνεται ως roller coaster. Το εισάγουμε - άγνωστο πώς, άγνωστο με ποιό χρονοδιάγραμμα, άγνωστο με ποιούς όρους για την οικονομία και την κοινωνία - το αφήνουμε να υποτιμηθεί και κάπου θα κάτσει η μπίλια. Δεν υπάρχει τίποτε πιο επικίνδυνο από μια τέτοια λογική. Τέτοια εισαγωγή δραχμής μπορεί να γίνει μόνο υπό συνθήκες χούντας, γιατί θα είναι η μόνη που μπορεί να αντέξει τους κραδασμούς στην οικονομία και την κοινωνία. 
       
Η υποτίμηση είναι ταξική επιλογή υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου. 
        
Η υποτίμηση του εθνικού νομίσματος δεν είναι νομοτελειακή, όπως πιστεύουν οι θιασώτες του νεοφιλελευθερισμού, είτε είναι υπέρ, είτε κατά. Είναι ξεκάθαρα ταξική επιλογή, που θέλει το εθνικό νόμισμα έρμαιο των αγορών, του χρηματιστικού κεφαλαίου και της χειραγωγούμενης παγκόσμιας αγοράς συναλλάγματος (FOREX). Βασίζεται στη λογική ότι η ανταγωνιστικότητα συνδέεται οργανικά με την υποτίμηση της αξίας της εργατικής δύναμης ως βασικό στοιχείο του κόστους παραγωγής. Να γιατί η παλιά δραχμή, αν και κρατικό εθνικό νόμισμα, βρισκόταν σε διαρκή υποτίμηση μέσω διολίσθησης, ή αποφάσεων υποτίμησης. Βασικός στόχος η υποτίμηση της εργατικής δύναμης και η ενίσχυση των περιθωρίων ιδιωτικομονοπωλιακού κέρδους.
        
Η αλήθεια είναι ότι το κλειδί για την ανταγωνιστηκότητα μιας οικονομίας είναι η παραγωγικότητα της εργασίας. Στο βαθμό που εκτινάσσεται η παραγωγικότητα μέσα από επενδύσεις στην τεχνολογία παραγωγής, αναβάθμιση των όρων εργασίας και δραστικό περιορισμό του πραγματικά εργάσιμου χρόνου σε βάρος των μονοπωλιακών συμφερόντων της αγοράς, τότε μπορούμε να έχουμε πτώση των τιμών ενός εμπορεύματος ή μιας υπηρεσίας με παράλληλη άνοδο των εργατικών απολαβών. Και το εθνικό νόμισμα να είναι βράχος σταθερότητας. Να γιατί κανένας οικονομολόγος που απαιτεί εισαγωγή εθνικού κρατικού νομίσματος, νέας δραχμής, από την σκοπιά των συμφερόντων της εργασίας, δεν είναι υπέρ της υποτίμησης, αλλά υπέρ της σταθεροποίησης από την πρώτη κιόλας στιγμή. 
        
Εισαγωγή δραχμής διαμέσου υποτίμησης σημαίνει παράδοση στις αγορές. 
        
Άν θέλεις να εισάγεις νέα δραχμή μέσα από υποτίμηση, έχεις χάσει το παιχνίδι από χέρι. Σε συνθήκες γενικευμένης αναμέτρησης με τις αγορές, που θα προκύψει λόγω της αθέτησης πληρωμών του χρέους και εξόδου από το ευρώ, η επίθεση που θα δεχθεί η νέα δραχμή θα ξεπερνά κάθε προηγούμενο. Τόσο από άποψη πτώσης, όσο και σε βάθος χρόνου. Οι κερδοσκόποι θα πιέζουν το νέο εθνικό νόμισμα, έτσι ώστε το κράτος να δαπανήσει όλα τα συναλλαγματικά αποθέματα και το χρυσό προκειμένου να το στηρίξει. Κι όταν συμβεί αυτό, τόσο το εμπορικό έλλειμμα, όσο και η εξωτερική πίεση στο νόμισμα, θα αναγκάσει το κράτος να βγει να δανειστεί εκ νέου στις αγορές κεφαλαίου για να αποκτήσει τα αναγκαία συναλλαγματικά αποθέματα.
          
Με το που θα βγει στη γύρα το κράτος να δανειστεί στις αγορές, το "πείραμα" θα τελειώσει με τον πιο παταγώδη τρόπο. Κι αυτό ίσως πριν περάσει ένας χρόνος από την είσοδο της νέας δραχμής. Να γιατί θεωρούμε καταστροφική τη λογική που προτείνει ο κ. Λαπαβίτσας. Αν όντως έχει αίσθηση του τι προτείνει. 
        
Υπάρχει εναλλακτική πρόταση εξουσίας; 
           
Το ερώτημα όμως είναι άλλο. Πέρα από τα συνθήματα και τις αναφορές στο εθνικό κρατικό νόμισμα που γεννούν πολλά ερωτηματικά και αφήνουν να διαφανούν επικίνδυνες λογικές για τον εργαζόμενο και τη χώρα, τι νόημα έχουν αυτές οι διαφοροποιήσεις σε επίπεδο στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ; Μήπως για να συγκρατήσουν όσους αγανακτούν με τα τεκταινόμενα διαμέσου μιας νομοταγούς αριστερής αντιπολίτευσης;
          
Ο λαός και η πατρίδα σήμερα δεν χρειάζεται μια ακόμη αντιπολίτευση. Δεν έχει τα περιθώρια για κάτι τέτοιο. Η επικείμενη συμφωνία δεν θέτει επί τάπητος μόνο τα εργασιακά, τα συνταξιοδοτικά και το αναπόφευκτο βάθεμα της ύφεσης σε βάρος των εργαζομένων. Θέτει σε κίνδυνο, όσο ποτέ άλλοτε, την ίδια την κρατική υπόσταση (statehood) της Ελλάδας και του ελληνικού λαού. Και τότε ο εργαζόμενος θα γίνει μετανάστης στον τόπο του υπό τον απόλυτο έλεγχο των Θεσμών της ΕΕ, των "σκοτεινών κέντρων τεχνοκρατών" που παίρνουν τις αποφάσεις, όπως ομολόγησε ο κ. Βαρουφάκης προχθές στον κ. Χατζηνικολάου.
           
Επομένως χρειάζεται επειγόντως μια νέα πρόταξη εξουσίας που να μπορεί να κερδίσει την πλειοψηφία του λαού και να είναι σε θέση να εφαρμοστεί από αύριο το πρωί. Έχουν να καταθέσουν μια τέτοια πρόταση όσοι σε στελεχικό επίπεδο του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να διαρηγνύουν τα ιμάτιά τους για τον "έντιμο συμβιβασμό" της κυβερνώσας ηγεσίας τους; Πέρα από συνθήματα, είναι φανερό πώς δεν διαθέτουν τέτοια πρόταση. 
         
Γιατί είναι ανύπαρκτος ο πολιτικός διάλογος; 
         
Γιατί λοιπόν δεν ανοίγονται στον πολιτικό διάλογο; Γιατί δεν ανοίγουμε έναν τέτοιο πολιτικό διάλογο, ώστε να συγκροτηθεί μια τέτοια πρόταση εξουσίας; Τι περιμένουν; Μήπως με κάποιον μαγικό τρόπο ανανήψει ο ΣΥΡΙΖΑ και κάνει τη ρήξη; Κάτι τέτοιο φάνηκε να υπονοεί ο κ. Λαπαβίτσας. Είναι πιο πιθανό να κατέβουν οι Ελοχείμ και να μας γλυτώσουν, παρά να αλλάξει ταξικό χαρακτήρα και προσανατολισμό ο κομματικός μηχανισμός του ΣΥΡΙΖΑ.
        
Και ποια ρήξη; Εδώ ακόμη και σήμερα η iskra.gr προπαγανδίζει (όπως με την αναδημοσιεύση συνέντευξης του τραπεζίτη της Deutsche Bank Τόμας Μάγιερ, κολλητού του Άκερμαν, που έχει προτείνει Geuro από το 2012) εμμέσως πλην σαφώς το διπλό νόμισμα, δηλαδή την εισαγωγή ενός ευτελούς και υποτιμήσιμου νομίσματος δίπλα στο σκληρό ευρώ. Όπως γινόταν πάντα σ' αυτή την χώρα από τους δανειστές της, ήδη από το 19ο αιώνα, για να υποτιμηθούν ραγδαία όλες οι κινητές και ακίνητες αξίες της ελληνικής οικονομίας ώστε να λεηλατηθεί μέχρις εσχάτων.
        
Εμείς πάντως δεν είμαστε απλά διαθέσιμοι, αλλά έχουμε καταθέσει ήδη μια τέτοια πρόταση εξουσίας. Ξέρουμε και αναλύουμε επακριβώς πώς θα μεταβούμε σε εθνικό κρατικό νόμισμα από την πρώτη κιόλας ημέρα προστατεύοντας και ενισχύοντας στα συμφέροντα της μεγάλης πλειοψηφίας του εργαζόμενου λαού. Ξέρουμε και αναλύουμε συγκεκριμένα πώς θα καταγγείλουμε το χρέος ως παράνομο ώστε να απαλλαγούμε ολοσχερώς απ' αυτό με βάση τις προβλέψεις του διεθνούς δικαίου. Και είμαστε σαφείς. Μόνο μια δύναμη ενός νέου ΕΑΜ μπορεί να είναι ο φορέας που θα δωσει τη διέξοδο εδώ και τώρα. Καμιά αριστερά. Μόνο ένα νέο ΕΑΜ.
      
Διαφωνούν; Ας αναμετρηθούν επιχειρήματα. Ας αποδείξουμε μπροστά στον κόσμο, μπροστά σε ακροατήρια ποιός έχει τα καλύτερα επιχειρήματα και το πιο ολοκληρωμένο σχέδιο διεξόδου προς όφελος των εργαζομένων και της πατρίδας. Αν όντως συμφωνούμε ότι ο σημερινός μονόδρομος που υπηρετεί και η σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ συνιστά καταστροφή. Γιατί αρνούνται να ανοίξει ο πολιτικός διάλογος; Γιατί διάλογος μόνο μέσα στο μαντρί; Οι εκ προοιμίου αποκλεισμοί δείχνουν κρυφές ατζέντες και αλλότριες σκοπιμότητες.
        
Εκτός βέβαια κι αν όλα αυτά δεν είναι παρά ένα ακόμη παιχνίδι ισορροπιών σε επίπεδο ηγεσίας για να αποδυναμωθούν οι αντιδράσεις των "από κάτω", να αποπροσανατολιστούν και να εγκλωβιστούν σε αδιέξοδα εσωκομματικά παιχνίδια. Κάτι ανάλογο δηλαδή με την αντιπολίτευση που ασκεί το ΚΚΕ. Πολλές καταγγελίες και ριζοσπαστικά συνθήματα, αλλά στο διαταύτα τίποτε απολύτως. Για να αφήσουν ήσυχη την κυβερνώσα ηγεσία να συνεχίσει ανεμπόδιστα την κατεδάφιση κάθε ελπίδας και λαϊκής προσδοκίας, οδηγώντας την χώρα από το κακό στο χειρότερο. Αν πραγματικά οι απόψεις του κ. Λαπαβίτσα και των λοιπών αντιδρώντων στελεχών της αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ είναι καθ' όλα έντιμες και δεν υπακούουν σε βαθύτερες σκοπιμότητες του κομματικού μηχανισμού, τότε ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα. 
 
 
Διαβάστε περισσότερα...

"Πιτσιρίκος": Η ελπίδα είμαστε εμείς

του «Πιτσιρίκος»
      
Καθώς είμαστε πια στον τέταρτο μήνα μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου, διαπιστώνουμε πως η κυβέρνηση έχει μετακινηθεί -το γράφω κομψά- από τις προεκλογικές της θέσεις, ενώ οι διαπραγματεύσεις την μετακινούν ακόμα περισσότερο.
        
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, η κυβέρνηση δεν πρέπει να υπογράψει μια ντροπιαστική συμφωνία, η οποία θα αποτελεί ένα νέο Μνημόνιο.
        
Επίσης, θεωρώ πως δεν έχει το δικαίωμα να το κάνει αυτό.
       
Αν η κυβέρνηση υπογράψει ένα νέο Μνημόνιο -με άλλο όνομα, βέβαια-, θα προκαλέσει ανεπανόρθωτο κακό στην εμπιστοσύνη των πολιτών προς τους πολιτικούς, με ανεξέλεγκτες συνέπειες στην κοινωνία.
        
Τυχόν δικαιολογίες του στιλ «τα ίδια έκαναν και οι προηγούμενοι», θα κάνουν ακόμα μεγαλύτερο κακό.
       
Έχει έρθει η στιγμή που τόσο η Ελλάδα όσο και η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους.
        
Η Ελλάδα θα πρέπει να αποφασίσει αν θέλει να είναι μια δημοκρατική χώρα ή ένα προτεκτοράτο, μια αποικία χρέους. 
       
Η Ευρωπαϊκή Ένωση θα πρέπει να αποφασίσει αν θα γυρίσει την πλάτη της στην ...
δημοκρατία ή θα σέβεται την ψήφο των πολιτών. 
        
Πάντα κατά την ταπεινή μου γνώμη, είμαστε εμείς οι Έλληνες που πρέπει να αποφασίσουμε για την μοίρα της χώρας μας.
       
Η απόφαση ξεπερνάει τα όρια και τις αρμοδιότητες μιας κυβέρνησης.
        
Η Ελλάδα πρέπει να πάει σε δημοψήφισμα, ώστε οι Έλληνες να αποφασίσουν για το παρόν και το μέλλον τους.
         
Καταλαβαίνω πως είναι πιο εύκολο να βρίζουμε την εκάστοτε κυβέρνηση και να προχωράμε στην επόμενη -προσποιούμενοι πως δεν έχουμε καμία ευθύνη και πως είμαστε αθώοι για όλα- αλλά είδαμε πού οδήγησε τη χώρα αυτή η επιλογή.
       
Καταλαβαίνω πως πολλοί Έλληνες -αν και λιγότεροι πια- θέλουν το ευρώ αλλά θα πρέπει να μάθουμε επιτέλους πόσοι Έλληνες θέλουν δημοκρατία.
          
Το δημοψήφισμα θα είναι μια καλή ευκαιρία να μάθουμε ποιοι είμαστε. Και να το αποδεχτούμε.
         
Η ελπίδα που περιμένουμε δεν είναι σε καμία κυβέρνηση και δεν πρόκειται να πέσει από τον ουρανό.
          
Η ελπίδα είναι μέσα μας.
     
Η ελπίδα είμαστε εμείς.
     
Αν η ελπίδα δεν είμαστε εμείς, ελπίδα δεν υπάρχει.
Διαβάστε περισσότερα...

Γ. Δελαστίκ: Εγκαταλείπουν ως και το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης

του Γιώργου Δελαστίκ 
            
Ως... υπέροχη επιχειρεί να παρουσιάσει η κυβέρνηση Τσίπρα τη φερόμενη ως πρόταση του προέδρου της Κομισιόν Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ για να επιτευχθεί συμφωνία της Ελλάδας με τους Γερμανούς και τους υπόλοιπους εταίρους στην Ευρωζώνη. Ανεξάρτητα από το γεγονός ότι αυτή η πρόταση δεν είχε υποβληθεί επισήμως ούτε στην Αθήνα ούτε στα άλλα κράτη που χρησιμοποιούν ως νόμισμα το ευρώ, εμείς θα εξετάσουμε την ουσία της υποτιθέμενης πρότασης. Η πρόταση αυτή, αν γινόταν ποτέ αποδεκτή από την κυβέρνηση, συνιστά κατά κράτος υποχώρηση από τις προγραμματικές δηλώσεις του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα. 
              
Δεν συμπεριλαμβάνει απολύτως καμία από τις φιλολαϊκές υποσχέσεις του καθαρά αστικού, σε καμία περίπτωση αριστερού, αλλά ανακουφιστικού Προγράμματος της Θεσσαλονίκης. Απολύτως καμία! Πρώτον, δεν λέει τίποτα φυσικά για σταδιακή αύξηση του κατώτατου μισθού. Δεύτερον, δεν λέει τίποτα για τη χορήγηση τα Χριστούγεννα ως δώρου της 13ης σύνταξης σε όσους παίρνουν κάτω από700 ευρώ. Τρίτον, δεν καθιερώνει βεβαίως το αφορολόγητο των 12.000 ευρώ για κάθε φορολογούμενο. Τέταρτον, ρητά αναφέρει ότι διατηρείται ο ΕΝΦΙΑ. Πέμπτον, δεν επαναφέρονται τα εργασιακά δικαιώματα (διαιτησία, μαζικές απολύσεις κ.λπ.). Γιατί χαίρεται, λοιπόν, η κυβέρνηση, μας είναι αδιανόητο. Εμφανίζεται εντελώς ασυνεπής με όσα εξάγγειλε ο πρωθυπουργός από του βήματος της Βουλής στις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησής του. 
                
Η πρόταση Γιούνκερ είναι ακόμη χειρότερη. Πρώτον, αυξάνει τον ΦΠΑ και από 13,5% τον κάνει 18%. Δεύτερον, μεταθέτει τα υπέρμετρα πρωτογενή πλεόνασμα του 3,5% για το 2017 και το 2018, ορίζοντας στο 2% το πρωτογενές πλεόνασμα για του χρόνου και σε 0,75% για φέτος, αφού έχει ήδη περάσει ο μισός χρόνος. Τρίτον, η πρόταση Γιούνκερ ορίζει ότι πρέπει μέχρι τα τέλη Ιουνίου να έχουν πρώτα νομοθετηθεί μέτρα ύψους 5 δισεκατομμυρίων ευρώ, νέο γδάρσιμο φορολογικό δηλαδή του κοσμάκη, και έπειτα θα κλείσει η συμφωνία. Τέταρτον, η πρόταση ορίζει ότι το φθινόπωρο θα ανοίξει το θέμα του Ασφαλιστικού -και οι δανειστές έχουν κάνει πεντακάθαρο ότι όταν λένε συζήτηση για το Ασφαλιστικό, εννοούν μείωση των συντάξεων πριν από οτιδήποτε άλλο. Εν ολίγοις, η κυβέρνηση Τσίπρα υποσχόταν προεκλογικά αλλά και με τις προγραμματικές δηλώσεις του πρωθυπουργού όταν πλέον είχε αναλάβει την εξουσία ότι θα δώσει κάνα φράγκο στους αμειβόμενους με τον κατώτατο μισθό και στους χαμηλοσυνταξιούχους με τη 13η σύνταξη, και αντί γι' αυτό αφενός δεν δίνει ούτε ευρώ σε κανέναν και αφετέρου αυξάνει όλους τους φόρους! 
           
Αυτά όλα συνιστούν εξαπάτηση των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος των μέτρων που όλα δείχνουν ότι η κυβέρνηση Τσίπρα είναι διατεθειμένη να δεχθεί. Αυτά τα γράφουμε επειδή διαπιστώσαμε την προσπάθεια καλλιέργειας ενός παντελώς αβάσιμου κλίματος αισιοδοξίας. Τίποτα από αυτά όμως δεν είναι ακόμα γεγονός, αφού καμία συμφωνία δεν έχει κλείσει και τίποτα δεν έχει συνομολογηθεί. Όταν κλείσει η οποιαδήποτε συμφωνία, θα την κρίνουμε βάσει των όρων που θα έχουν συμφωνηθεί. Δεν μπορούμε και δεν θέλουμε όμως να κρύψουμε τη βαθύτατη ανησυχία μας για τη στάση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Αν επιχειρούν να παραπλανήσουν τον κόσμο για το πόσο... «καλή» είναι η πρόταση Γιούνκερ, αυτό σημαίνει ότι ετοιμάζονται να κάνουν και κάποιες υποχωρήσεις επί τα χείρω από την πρόταση αυτή! Ζήτω που καήκαμε δηλαδή αν τους αφήσει ο ελληνικός λαός όπως το έχουν στο μυαλό τους! 
           
Ολέθριες επιπτώσεις σε ολόκληρη την Ευρώπη θα έχει μια τέτοιου είδους σαρωτική, κατά κράτος υποχώρηση της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα στους όρους των Γερμανών και των όλων δανειστών. Δεν θέλουμε καθόλου να φανταστούμε ότι ο νεαρός πρωθυπουργός της Ελλάδας θα διασύρει την ελληνική και την ευρωπαϊκή Αριστερά σε τέτοιο βαθμό που να τη φέρει στο όριο της εξαφάνισής της από το πολιτικό προσκήνιο για δεκαετίες. Δεν μπορούμε όμως να κλείσουμε τα μάτια σε ενδείξεις που πυκνώνουν ότι η όλο και πιο αδύναμη αντίσταση που προβάλλει η κυβέρνηση στους Γερμανούς, αν συνεχιστεί, θα οδηγήσει την ίδια και την Αριστερά σε πανευρωπαϊκή πολιτική πανωλεθρία.  
                 
από το «Έθνος»
Διαβάστε περισσότερα...

Τρίτη 12 Μαΐου 2015

Μετά την Αχαΐα, την Αττική και τη Β. Ελλάδα, στην Κρήτη κλιμάκιο του ΕΠΑΜ αυτήν την εβδομάδα

Με μεγάλη επιτυχία συνεχίζονται και αυτήν την εβδομάδα οι περιοδείες κλιμακίων του ΕΠΑΜ με επικεφαλής το Δ. Καζάκη σε ολόκληρη τη χώρα.
    
Μετά την Αχαΐα και την Ναύπακτο, τις εκδηλώσεις στην Αττική με κορύφωση τη μαζική εκδήλωση στις Αχαρνές την περασμένη Τετάρτη, ολοκληρώθηκε χθες Κυριακή η επίσκεψη στη Β. Ελλάδα, που περιλάμβανε ομιλίες - συζητήσεις στη Βέροια, την Καβάλα και τη Θεσσαλονίκη. Στο κλιμάκιο του ΕΠΑΜ πέραν του Δ. Καζάκη που ήταν και ο κεντρικός ομιλητής στις εκδηλώσεις στη Β. Ελλάδα, συμμετείχαν ο α’ συντονιστής της ΠΓ του ΕΠΑΜ Θ. Συμβουλόπουλος, ο Δ. Κυπριώτης και ο Γ. Πιερουτσάκος.
      
Από την ερχόμενη Τετάρτη 13/5 ξεκινά νέα περιοδεία, αυτή τη φορά στην Κρήτη. Συγκεκριμένα ο Τομέας του ΕΠΑΜ Κρήτης εξέδωσε το ακόλουθο Δελτίο Τύπου, ενώ κυκλοφόρησε και αντίστοιχο τηλεοπτικό σποτάκι (δείτε το στο τέλος): 
                                                      
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
        
Περιοδεία στην Κρήτη του πρώην Γενικού Γραμματέα και ιδρυτικού μέλους του Ενιαίου Παλλαϊκού Μετώπου (Ε.ΠΑ.Μ) Δημήτρη Καζάκη.
                         
Το ιδρυτικό μέλος του Ε.ΠΑ.Μ και οικονομολόγος, Δημήτρης Καζάκης θα πραγματοποιήσει εβδομαδιαία περιοδεία στην Κρήτη μαζί με κλιμάκιο του Ε.ΠΑ.Μ. αποτελούμενο από τον Α΄ Συντονιστή της Πολιτικής Γραμματείας, Θέμη Συμβουλόπουλο, τον Β΄ Συντονιστή, Γιάννη Αθανασιάδη, και τον πρώην συντονιστή της Πολιτικής Γραμματείας, στρατηγό ε.α Δημήτρη Κυπριώτη, από τις 12 έως και τις 17 Μαΐου 2015
                                         
Η περιοδεία θα συμπεριλαμβάνει ομιλίες - συζητήσεις με θέμα το εθνικό νόμισμα και λύσεις στο οικονομικό αδιέξοδο της χώρας.
                               
Ο Δημήτρης Καζάκης θα δώσει επίσης, συνεντεύξεις σε τοπικές εφημερίδες, ραδιοφωνικούς σταθμούς και τηλεοπτικά κανάλια σε κάθε πόλη της Κρήτης που θα παραβρεθεί.
                   
Αναλυτικά οι ομιλίες θα πραγματοποιηθούν στις πόλεις:
            
ΧΑΝΙΑ:          Τετάρτη      13-5- 2015 και ώρα 19.30 στο Εργατικό κέντρο Χανίων
         
ΡΕΘΥΜΝΟ:  Πέμπτη       14-5-2015 και ώρα 19.30 στο Εργατικό κέντρο Ρεθύμνου
        
ΗΡΑΚΛΕΙΟ: Παρασκευή 15-5-2015 και ώρα 19.30 στο Εργατικό Κέντρο Ηρακλείου
    
ΣΗΤΕΙΑ:

Σαββάτο

16-5-2015

και ώρα 18.00 στο Ξενοδοχείο ΙΤΑΝΟΣ

ΜΟΙΡΕΣ:

Κυριακή

17-5-2015

και ώρα 19.30 στο Δημαρχείο Φαιστού


Το Ε.ΠΑ.Μ. παραμένοντας πιστό στις θέσεις και στα προτάγματά του, σε όλη την περίοδο της κρίσης που μαστίζει τη χώρα μας πιστεύει ότι η μόνη λύση από αυτό το αδιέξοδο είναι η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα ως πράξη ανάκτησης της εθνικής μας κυριαρχίας και απεξάρτησης από ντόπιους και ξένους επικυρίαρχους καθώς και η διαγραφή ενός χρέους που ούτε το δημιούργησε ο Ελληνικός λαός ούτε δαπανήθηκε προς όφελος του.



Τομέας Ε.ΠΑ.Μ. Κρήτης

Διαβάστε περισσότερα...

Απ. Αποστολόπουλος: Ποια Σαλώμη….



του Απ. Αποστολόπουλου

Αν η διαπραγμάτευση οδηγηθεί σε αδιέξοδο και η Ελλάδα στην έξοδο τότε θα κινδυνεύσει η παγκόσμια Οικονομία, υποστηρίζουν Αμερικανοί και τα ΜΜΕ. Ο Τσίπρας έριξε την ευθύνη για μια τέτοια εξέλιξη στους «μικρόμυαλους» των Βρυξελλών. Αν το GREXIT, από μόνο του, χωρίς άλλες προϋποθέσεις, έφερνε την παγκόσμια καταστροφή, οι ΗΠΑ θα είχαν κάνει τα πάντα για το εμποδίσουν. Αλλά περιορίζονται σε χλιαρές και αμφίσημες δηλώσεις. Αν είναι έτσι, η κυβέρνηση θα όφειλε να μιλάει με άλλο τουπέ στον Σόιμπλε και συνεργάτες. Αλλά δεν το κάνει. Προς τι λοιπόν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ επαναλαμβάνουν άσφαιρες απειλές; Η κυβέρνηση αντιστέκεται βεβαίως στις απαιτήσεις των δανειστών αλλά δεν μπορεί να κάνει κι αλλιώς αν δεν θέλει να βυθιστεί στην καταισχύνη. Συνοπτικά: το GREXIT θα είχε παγκόσμια επίπτωση αν η Ελλάδα μετατόπιζε το κέντρο του προσανατολισμού της, πχ προς τη Ρωσία.

Η κυβέρνηση έχει αφαιρέσει όλα τα «ατού» και τα –στενά, είναι η αλήθεια- περιθώρια ελιγμών από τον εαυτό της και τη χώρα, χωρίς κανείς να της το ζητήσει, σε μια εκ των προτέρων επίδειξη νομιμοφροσύνης προς τους δανειστές. Ελπίζοντας προφανώς στην καλή τους θέληση. Αυταπάτες που φρόντισαν να διαλύσουν σύντομα οι Εταίροι. Πχ διακήρυξε ότι δεν θα αναζητήσει....
(χρηματική) βοήθεια εκτός ΕΕ/ΔΝΤ, ότι θα εκπληρώσει όλες τις υποχρεώσεις της στο διηνεκές κλπ. Η χρόνια, αθεράπευτη ευρωλαγνεία, κληρονομιά του ευρωκομμουνισμού, είναι στη ρίζα των αυταπατών. Η ανανεωτική αριστερά, της Σχολής Κύρκου και των κληρονόμων, υπόκειται ιδεολογικά και τοποθετείται παγίως πολιτικά στην ουρά των προοδευτικών κεντρώων δυνάμεων(Ένωση Κέντρου προδικτατορικά, ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου, Σημίτης) στοιχείο που συμπληρώνει το ερμηνευτικό πλαίσιο του ψυχολογικού αυτό-εγκλωβισμού της πλειοψηφίας των στελεχών του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ στη φαντασιακή «Ευρώπη των λαών». Η πραγματικότητα προσγειώνει ανώμαλα. Ρηξικέλευθες κινήσεις, πχ Δημοψήφισμα, εξαγγέλλονται, χωρίς διάθεση εφαρμογής.

Η κυβέρνηση αντιλήφθηκε το πρόβλημα «Βαρουφάκης» μόνο όταν τον είδε στο ικρίωμα που έστησαν οι Εταίροι. Η αντίδραση επέτρεψε στον Ντάϊσελμπλουμ να την εκθέσει ότι υποκύπτει σε απαιτήσεις ξένων, εξέθεσε τους νέους διαπραγματευτές ως «υποχωρητικούς», εξασθένησε τις κόκκινες γραμμές της. Μένει βεβαίως η επιβεβαίωση ή διάψευση από το τελικό αποτέλεσμα. Πάντως οι πιστωτές υποδέχθηκαν θετικά τη νέα διαπραγματευτική ομάδα αλλά τονίζουν ότι η συμφωνία είναι μακριά, δηλαδή απαιτούν και αισιοδοξούν για περισσότερες υποχωρήσεις από την Αθήνα. Η υποτιθέμενη αναζωπύρωση της παλαιάς διαφωνίας ΔΝΤ/Βρυξελλών δεν τους εμπόδισε ποτέ να εφαρμόζουν άτεγκτα την μνημονιακή πολιτική και την οικονομική ασφυξία.

Πριν από το Δημοψήφισμα, εναλλακτικά ή συμπληρωματικά προς τη διεξαγωγή του, η κυβέρνηση έχει στη διάθεσή της ένα δεύτερο «χαρτί», να δώσει, δηλαδή, στη δημοσιότητα τα θέματα, τις θέσεις και τα επιχειρήματα των δυο πλευρών στις διαπραγματεύσεις. Είναι έσχατο όπλο-παραβιάζεται η μυστικότητα- αλλά όλα γίνονται θεμιτά από την υπέρτερη ανάγκη σωτηρίας της πατρίδας. Πολύ περισσότερο όταν οι Εταίροι έχουν παραβιάσει όλα τα όρια μιας σκληρής αλλά στοιχειωδώς «έντιμης» διαπραγμάτευσης. Υπενθυμίζω ότι ο πρωθυπουργός έχει χαρακτηρίσει την κυβέρνηση ως «κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας». Αν ανακοινωθεί το παρασκήνιο των συζητήσεων, η κυβέρνηση θα επιτελέσει το (βασικό για την αριστερά) καθήκον ενημέρωσης του κόσμου, οδεύοντας προς το δημοψήφισμα. Ακόμα και αν πτυχές των συζητήσεων προκαλέσουν ενστάσεις, η ειλικρίνεια θα εκτιμηθεί επειδή όλοι έχουν αντιληφθεί με ποιους έχουμε να κάνουμε.

Τελικά τη διαφορά δεν την κάνει το πρόγραμμα και η γενική θεώρηση του Κόσμου, ούτε τα όπλα και οι Πλατείες, αλλά η αυτονομία της σκέψης, η αποκοπή από τις ιδέες του αντίπαλου, έτσι ώστε η αντίδραση στους στόχους του να έχει σταθερά θεμέλια. Αλλιώς η ισχυρή πλευρά θα επιβάλλει, βήμα-βήμα, τη θέλησή της, ο αδύναμος θα υποχωρεί. Αντοχή στις κακουχίες υπάρχει όταν η πρόταση είναι σαφής και η ηγεσία σταθερή. Πχ ο Πούτιν θεωρείται σπουδαίος ηγέτης και επικίνδυνος αντίπαλος από φίλους ή εχθρούς όχι απλώς επειδή έχει πυρηνικά αλλά επειδή βλέπει με τα δικά του μάτια τα πράγματα και όχι με τα γυαλιά των άλλων. Η αυτονομία της σκέψης δεν σχετίζεται με συγκεκριμένη ιδεολογία, δεδομένου ότι οι αγώνες για Ελευθερία προϋπήρξαν του Μαρξ.

Η μέθεξη του κόσμου με τα προβλήματα είναι η εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση για να αντιμετωπιστούν με πιθανότητα-αλλά όχι βεβαιότητα- επιτυχίας οι επερχόμενες χειρότερες δυσκολίες και πιέσεις, προβοκάτορες, μασκοφόροι, διαφωνίες, έξωθεν παρεμβάσεις, ιδέες για κυβερνήσεις «εθνικής ενότητας», σιγανά Ποτάμια, ίσως και εκλογές. Είναι προφανές ότι άλλη εθνική ενότητα δηλώνει η σύμπραξη με τους ΑΝΕΛ και άλλη με το Ποτάμι ή το ΠΑΣΟΚ (!) με ή χωρίς Βενιζέλο. Το ζήτημα αυτό (η σύμπραξη με τους ΑΝΕΛ) έχει λυθεί πρακτικά και με απολύτως θετικό τρόπο αλλά αν δεν θεμελιωθεί σε ένα ιδεολογικό/ πολιτικό πλαίσιο, Εθνικής Ενότητας, θα είναι ευάλωτο στις, γνωστές, δημόσιες πιέσεις των Εταίρων και των εγχώριων συνεργατών τους για αλλαγή συμμαχιών. Χθες ζήτησαν να φύγει ο Βαρουφάκης και το μισο- πέτυχαν, προχθές ζήτησαν να φύγει ο Καμένος χωρίς αποτέλεσμα αλλά ποιος ξέρει αν η Σαλώμη δεν απαιτήσει αύριο-μεθαύριο το κεφάλι της κυβέρνησης;

από το «iskra.gr»
Διαβάστε περισσότερα...

«Ας μου επιτραπεί να εκδώσω και να ελέγξω το χρήμα του έθνους και δεν με ενδιαφέρει ποιος θεσπίζει τους νόμους»



Το παιχνίδι προπετάσματος καπνού και καθρεπτών

«Ας μου επιτραπεί να εκδώσω και να ελέγξω το χρήμα του έθνους και δεν με ενδιαφέρει ποιος θεσπίζει τους νόμους»

Η διαδικασία με την οποία το χρήμα δημιουργείται στη σύγχρονη εποχή είναι πλήρως εσφαλμένως αντιληπτό από το ευρύ κοινό. Υπάρχει ένας καλός λόγος γι’ αυτό: οι κυβερνήσεις σήμερα αντί να εκδίδουν οι ίδιες το εθνικό τους νόμισμα, με το ισχύον νομισματικό σύστημα και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, το χρήμα το δημιουργούν οι τράπεζες από το τίποτε και το δανείζουν με τόκο στις κυβερνήσεις για να καλύψουν τις δημοσιονομικές τους ανάγκες.

του Σπύρου Λαβδιώτη*

Σήμερα η συζήτηση γύρω από το θέμα ποιος πρέπει να δημιουργήσει την προσφορά του χρήματος στην οικονομία ενός κράτους σπανίως κάνει την εμφάνιση της, διότι είναι η εστία ενός υψηλού βαθμού εκλεπτυσμένης καμπάνιας μιας μακροχρόνιας παραπληροφόρησης που διαπερνά την ακαδημία, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τους εκδοτικούς οίκους. Ως συνέπεια, πολύ λίγοι πολίτες συνειδητοποιούν ότι η έκδοση του εθνικού νομίσματος απευθείας από την κυβέρνηση- ελεύθερο από χρέος- είναι πράγματι ένα σοβαρό θέμα για δημόσια συζήτηση.

Ωστόσο, σε μια μακρινότερη εποχή στις αρχές του 19ου αιώνα στη νεαρή δημοκρατία των Ηνωμένων Πολιτειών το θέμα ήταν καυτό και οι πολιτικοί ανήσυχοι για το τραπεζικό σύστημα. Οι τραπεζίτες που κινούσαν τα νήματα της προσφοράς του χρήματος ήταν πιο ορατοί, καθώς δεν είχαν κατορθώσει ακόμη να ασκήσουν σημαντική επιρροή στα μέσα μαζικής ενημέρωσης και να φέρουν σε δύσκολη θέση την κοινή γνώμη την οποία τόσο αναίσχυντα παραπλάνησαν.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ορισμένοι από τους προέδρους των Ηνωμένων Πολιτειών με σθένος πολέμησαν τις απατηλές πρακτικές των τραπεζών και επισήμαναν τους κινδύνους για τη Δημοκρατία. Μάλιστα ο κύριος συντάκτης της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας (1776), Thomas Jefferson- 3ος πρόεδρος της νεαρής δημοκρατίας - είχε ενδεικτικά δηλώσει « εάν ο Αμερικανικός λαός επιτρέψει ποτέ τις ιδιωτικές τράπεζες να ελέγξουν την έκδοση του νομίσματος, πρώτα μέσω πληθωρισμού και εν συνεχεία μέσω αποπληθωρισμού, οι τράπεζες και οι εταιρίες που θα αναπτυχθούν γύρω από αυτές θα αποστερήσουν το λαό από όλη την περιουσία του, έως ότου τα παιδιά του θα ξυπνήσουν άστεγοι στην ήπειρο που οι πατέρες τους έχουν κατοικίσει».

Αξίζει λοιπόν να αναλύσουμε, γιατί οι εξέχοντες πολιτικοί είχαν σοβαρές υποψίες για τις αληθινές προθέσεις των τραπεζών και τον κίνδυνο που διέτρεχαν οι δημοκρατικοί θεσμοί και η εθνική κυριαρχία του κοινοβουλίου. Επίσης, αξίζει να δούμε γιατί η δημιουργία του χρήματος είναι μια πράξη μαγείας, μια ταχυδακτυλουργία που το κοινό μυαλό στην κυριολεξία την απωθεί.

Η λειτουργία της μηχανής του χρήματος βασίζεται στη μετατροπή του Χρέους σε Χρήμα. Το δημόσιο και ιδιωτικό χρέος μέσω των τραπεζών μετατρέπεται σε χρήμα απλώς με μια άυλη λογιστική εγγραφή. Η πράξη είναι απλή αλλά αποτελεί μια αντινομία, διότι επί αιώνες το χρήμα ήταν αντιληπτό ως κάτι το συμπαγές, το οποίο το βλέπεις, το πιάνεις, το μεταφέρεις και το αισθάνεσαι στα χέρια σου, όπως ο χρυσός και ο άργυρος, και προϋπάρχει του χρέους. Στην ουσία οι έννοιες είναι αντίθετες, όπως η φωτιά και το νερό, διότι το χρήμα σβήνει το χρέος. Πώς είναι δυνατόν ο κοινούς νους να αντιληφθεί αυτή την πράξη ταχυδακτυλουργίας του σύγχρονου τραπεζικού συστήματος που δημιουργεί το χρήμα ταυτόχρονα με τη σύναψη δανείων.

Ας προχωρήσουμε λοιπόν βήμα προς βήμα για να δούμε πως το χρέος μεταμορφώνεται σε χρήμα. Αφετηρία της μηχανής του χρήματος αποτελεί ο μεγαλύτερος χρήστης του χρήματος, το κράτος. Υπό το ισχύον νομισματικό σύστημα το κράτος δεν μπορεί να εκδώσει χρήμα για να καλύψει τις ανάγκες του δημοσίου, μπορεί όμως να δανειστεί χρήμα για να τις καλύψει. Έτσι, η κυβέρνηση εκδίδει κρατικές ομολογίες και τις θέτει σε ανοικτό διαγωνισμό όπου η κεντρική της τράπεζα αγοράζει τις ομολογίες που δεν καλύφθηκαν από το κοινό. Έναντι του ποσού της αξίας των αγορασθέντων ομολογιών εκδίδει μια επιταγή ή μεταφέρει ηλεκτρονικώς το αντίτιμο της αξίας σε λογαριασμό του υπουργείου οικονομικών. Δεν υπάρχει στην κεντρική τράπεζα κανένα αντίκρισμα του ποσού πληρωμής, αυτό δημιουργείται από το τίποτε, ex nihilo. Απλώς απορρέει από το δικαίωμα να εκδίδει χρήμα. Αυτό είναι το νομισματικό σύστημα που εμείς έχουμε.

Με άλλα λόγια, το χρήμα που δημιούργησε η κεντρική τράπεζα δεν στηρίζεται σε τίποτε. Είναι fiat money, χρήμα το οποίο δημιουργείται μέσω διατάγματος, δια νόμου: Let it be done (ας γίνει αυτό). Το χρήμα αυτό είναι το «ζεστό χρήμα» το «κολλαριστό» κατά τη λαϊκή διάλεκτο διότι έρχεται σε ύπαρξη αμέσως, στη στιγμή, on the spot, σύμφωνα με το αγγλικό ιδίωμα. Τώρα, οι κρατικές ομολογίες που αγόρασε η κεντρική τράπεζα μετονομάζονται σε «αποθεματικά» (reserves) στους λογαριασμούς της. Έτσι, με το ισχύον σύστημα των κλασματικών αποθεματικών οι κρατικές ομολογίες τίθενται ως «εγγύηση» (collateral) για την έκδοση πολλαπλού αριθμού χρημάτων, τουλάχιστον εννέα φορές πιο πάνω από την αξία των ομολόγων που αγόρασε.

Πρέπει λοιπόν να έχει γίνει εμφανές ότι το χρήμα σήμερα δημιουργείται από το χρέος κι αυτή η αυταπάτη στηρίζεται σε ένα λογιστικό τέχνασμα παρά σε ένα εκτυπωτικό επινόημα. Βεβαίως, η αυταπάτη που περιβάλλει την κεντρική τράπεζα μιας χώρας ξεκινά ευθύς αμέσως με το όνομα της, είτε αυτή ονομάζεται Ομοσπονδιακή Τράπεζα (Federal Reserve) είτε Τράπεζα της Ελλάδος. Καμία από τις συγκεκριμένες κεντρικές τράπεζες δεν είναι κρατικές. Είναι αμφότερες ιδιωτικές και ιδίως η περίοπτη Τράπεζα της Ελλάδος είναι Ανώνυμος Εταιρία, με τη συντριπτική πλειοψηφία των μετόχων μετά από 87 έτη λειτουργίας να παραμένει άγνωστη στον ελληνικό λαό. Και όχι μόνο είναι ιδιωτική, αλλά δεν εκδίδει καν το εθνικό νόμισμα από την ένταξη της χώρας στην Ευρωζώνη. Έκτοτε, δεν δανείζει ούτε στο κράτος αλλά είναι Τράπεζα της Ελλάδος!(1)

Το ρεζουμέ είναι ότι οι κυβερνήσεις και το χρηματοπιστωτικό σύστημα έχουν συστήσει ένα συνεταιρισμό στον οποίο το καρτέλ των τραπεζών με επικεφαλής τις κεντρικές τους τράπεζες έχουν το κυριαρχικό δικαίωμα να δημιουργούν το χρήμα -αντί τα ίδια τα κράτη- από το τίποτε και να εισπράττουν τόκο με τους δικούς τους όρους στα χρήματα που έρχονται σε ύπαρξη από το τίποτε. Και οι κυβερνήσεις ως αντάλλαγμα για την εκχώρηση του εκδοτικού προνομίου έχουν απεριόριστη πρόσβαση σε χρηματοδότηση με επακόλουθο να ξεφαντώνουν στη δημοσιονομική σπατάλη χωρίς να είναι αναγκασμένες να πουν στους ψηφοφόρους ότι οι φόροι θα αυξηθούν.

Η αποκλειστική δημιουργία του σύγχρονου χρήματος από τις ιδιωτικές τράπεζες μέσω της χορήγησης δανείων υπαινίσσεται ότι το χρήμα δημιουργείται πρώτα και μετά περιμένει κάποιον να το δανειστεί. Όμως, η ταχυδακτυλουργία της δημιουργίας του χρήματος από το χρέος είναι μια ταυτόχρονη πράξη, που λαμβάνει χώρα ακριβώς τη στιγμή που εγκρίνεται το δάνειο. Τότε ο τραπεζικός λογαριασμός του δανειολήπτη πιστώνεται με το αντίστοιχο ποσό του δανείου που ονομάζεται «κατάθεση» για να παραπλανηθεί η κοινή γνώμη και να πιστέψει ότι συνιστά «πρωταρχική» κατάθεση, νέο «ζεστό χρήμα» και συνεπώς «πλούτο», ενώ είναι δάνειο που αθροίζεται στις υπάρχουσες καταθέσεις. Κι από την άλλη πλευρά του καθολικού, η τράπεζα ισοσκελίζει το λογαριασμό με την εγγραφή δάνειο και το ονομάζει περιουσιακό στοιχείο (asset), διότι της προσπορίζει εισόδημα υπό μορφή σταδιακών πληρωμών τόκων από το «τίποτε». Η πράξη λοιπόν της χορήγησης του δανείου είναι αυτή που προκαλεί την ύπαρξη του χρήματος.

Το εύλογο ερώτημα που προκύπτει είναι πως οι δημοκρατικές κυβερνήσεις εκχώρησαν το προνόμιο της δημιουργίας του χρήματος αποκλειστικά σε ένα καρτέλ ιδιωτικών τραπεζών, που ο αντικειμενικός τους σκοπός είναι η μεγιστοποίηση του κέρδους και όχι του κοινωνικού συμφέροντος. Πως συνάδει αυτός ο θεσμός με το θεμέλιο του Δημοκρατικού Πολιτεύματος που είναι η λαϊκή κυριαρχία και σύμφωνα με το Σύνταγμα της Ελλάδος : «όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα» (2) Η απάντηση δίδεται στο Άρθρο 80 του Συντάγματος, παράγραφος 2: « Νόμος ορίζει τα σχετικά με την κοπή ή την έκδοση του νομίσματος.» Έτσι ρίξανε οι πολιτικοί το παιδί μαζί με το νερό εκτός κολυμβήθρας για να αλωνίζει το χρηματοπιστωτικό σύστημα υπεράνω των θεσμών του κράτους.

Κι ακολουθεί η ερμηνευτική δήλωση της 'ασάφειας' για την κάλυψη του Συνταγματικού κενού αναφορικά με τον προσδιορισμό της δημιουργίας του εθνικού νομίσματος: «η παράγραφος 2 δεν κωλύει τη συμμετοχή της Ελλάδος στις διαδικασίες της οικονομικής και νομισματικής ένωσης».

Πρέπει όμως να συνειδητοποιήσουμε ότι το ισχύον νομισματικό σύστημα της ζώνης του ευρώ που επεβλήθη στον ελληνικό λαό από την πολιτική ηγεσία είναι μια απόκρυφη απάτη. Όταν εμείς πράγματι αφυπνιστούμε και δούμε κατάματα αυτή την σκληρή πραγματικότητα, τότε η προσωπική μας θεώρηση όχι μόνο της Ευρωζώνης, αλλά ολόκληρης της παγκόσμιας οικονομικής τάξης θα πρέπει να αναθεωρηθεί. Όπως ακριβώς συνέβη με τη φυσική και την αστρονομία τον 16ο - 17ο αιώνα, όταν ο άνθρωπος αναθεώρησε την εσφαλμένη άποψή του για τον κόσμο, συνειδητοποιώντας μέσω της επιστήμης, ότι η γη δεν είναι ακίνητος ούτε το κέντρο του κόσμου, αλλά γυρίζει και μάλιστα με εκπληκτική ταχύτητα, με δύο ταυτόχρονες περιφορές ως ένας απλός πλανήτης του ηλιακού συστήματος. Η εξαπάτηση είναι ότι δεν υπάρχει κατ' ουσία καθόλου πραγματικό χρήμα στο οικονομικό σύστημα έτσι όπως το φαντάζεται ο κόσμος, 'κολλαριστό', που το 'τυπώνουν', το 'στοιβάζουν' και το 'μεταφέρουν' «ζεστό - ζεστό».

Εκτός από τα κέρματα που η παραγωγή και νομισματοκοπή γίνεται από τις εθνικές κυβερνήσεις και συνιστούν ένα αμελητέο ποσό, το σύνολο της προσφοράς του χρήματος σε κυκλοφορία αποτελείται από δημόσια και ιδιωτικά χρέη στις τράπεζες. Όπως προαναφέρθηκε, το χρήμα δημιουργείται με λογιστικές εγγραφές στους λογαριασμούς των ιδιωτικών τραπεζών. Αυτή η λογιστική εγγραφή αποτελεί μια ταχυδακτυλουργία, που πρέπει να τη δούμε πολλές φορές για να αντιληφθούμε τι ακριβώς συμβαίνει. Κι αυτό το τέχνασμα που ακριβώς συμβαίνει είναι αδύνατον να το κατανοήσουμε, εάν δεν γνωρίζουμε το ισχύον σύστημα των κλασματικών αποθεματικών του νομισματικού μηχανισμού.(3) Ως απόρροια των κλασματικών αποθεματικών, που έντεχνα έχει αποκρυφτεί από τη δημόσια θέα, το χρήμα που οι τράπεζες δανείζουν δεν συνιστά ανακύκλωση των προϋπαρχόντων καταθέσεων των πελατών, αλλά νέο χρήμα.

Αποτελεί στην κυριολεξία νοητικό άθλο να κατανοήσει κάποιος ότι το χρήμα, που τόσο δύσκολο είναι να αποκτηθεί στη ζωή, δημιουργείται από τις τράπεζες με μια λογιστική εγγραφή. Είναι φυσικό, το μυαλό του απλού πολίτη να τελεί υπό σύγχυση, με αποτέλεσμα να εμφανίζεται το φαινόμενο της «γνωστικής δυσαρμονίας» (cognitive dissonance), όπου κάποιος μπορεί να διαβάζει τις λέξεις μιας φράσης, αλλά αμφιβάλει εάν τις διαβάζει σωστά. Όμως, για να είμαστε σίγουροι ότι τις διαβάζουμε απολύτως σωστά, παρατίθεται η ακόλουθη δήλωση του πρώην πρώτου διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας του Καναδά (Bank of Canada), Graham Towers: «Οι τράπεζες δημιουργούν χρήμα. Η διαδικασία παραγωγής του χρήματος αποτελείται από μια λογιστική εγγραφή σ' ένα βιβλίο. Αυτό είναι όλο. Κάθε φορά που η τράπεζα χορηγεί ένα δάνειο, νέα τραπεζική πίστωση δημιουργείται, εντελώς καινούργιο χρήμα (brand new money)». (4)
Αυτή η απόκρυφη μαγεία της δημιουργίας του πιστωτικού χρήματος από το τίποτε και της είσπραξης τόκου έχει διαστρεβλωθεί από τον τύπο και έχει συγκαλυφθεί από τις τράπεζες, ενώ ορισμένοι από τους πολιτικούς το γνωρίζουν, αλλά απαντούν έντρομοι με χαμηλή φωνή: «ε, τι θέλεις τώρα να κάνουμε επανάσταση». Έτσι, το ευκολόπιστο κοινό επί μακρόν υπνωτίστηκε και παρέμεινε παραπλανημένο σε λάθος μονοπάτια από τον συνεχή βομβαρδισμό των εγκωμίων και των 'εικονικών' βραβείων των τραπεζών έχοντας εμπεδώσει λανθασμένες εντυπώσεις και τραπεζικές απόψεις. Γι’ αυτό η διαδικασία της απόρριψης εσφαλμένων ιδεών και αντιλήψεων που έχουν αιχμαλωτίσει το μυαλό και τη φαντασία του, είναι πράγματι επίπονος.

Το μοναδικό χαρακτηριστικό της επινόησης των κλασματικών αποθεματικών, μέσω των οποίων οι σημερινές τράπεζες δημιουργούν το πολυπόθητο χρήμα, είχε ανακαλυφθεί αρκετούς αιώνες νωρίτερα από τους χρυσοχόους (goldsmiths).(5) Ειδικά, με την πάροδο του χρόνου οι χρυσοχόοι ανακάλυψαν ότι μπορούν να εκδώσουν χάρτινες πιστωτικές αποδείξεις (γραμμάτια) και να δανείσουν με τόκο, τα πολύτιμα μέταλλα που φύλαγαν στα χρηματοκιβώτια τους, πολλές φορές πιο πάνω από την ποσότητα που είχαν στην κατοχή τους. Η πρακτική αυτή ήταν εφικτή εφόσον είχαν επαρκή αποθεματικά χρυσού και αργύρου σε «φύλαξη» για να εξαργυρώσουν οτιδήποτε ποσά οι κάτοχοι των γραμματίων επιθυμούσαν σε μια δεδομένη χρονική στιγμή. Αυτή η κατεργαριά συνιστά τη «γέννηση» του μυστηρίου που έμελλε διαχρονικά να γίνει γνωστό, ως « το κλασματικό σύστημα αποθεματικών» του σύγχρονου χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Έτσι οι χρυσοχόοι έγιναν οι πρώτοι τραπεζίτες τον 17ο αιώνα στην Ευρώπη, όταν το εμπόριο διεξάγονταν κυρίως με χρυσά κι αργυρά νομίσματα. Εντούτοις τα μεταλλικά νομίσματα ήταν πρακτικώς δύσκολο να μεταφερθούν σε μεγάλες ποσότητες και εύκολο να κλαπούν. Ως συνεπεία, οι χρυσοχόοι αρχικώς παρείχαν μόνο υπηρεσίες ασφάλειας (safekeeping) και με τις προμήθειες που έπαιρναν ως «τέλη αποθήκευσης» των πολύτιμων μετάλλων, απεκόμιζαν ένα μικρό κέρδος. Σε ανταλλαγή των κατατεθέντων νομισμάτων του χρυσού κι αργύρου, εξέδιδαν αποδείξεις κατάθεσης (deposit receipts) στους δικαιούχους, οι οποίες αντιπροσώπευαν την αξία του χρυσού κι αργύρου που ήταν κατατεθειμένα στα θησαυροφυλάκια τους. Αυτές οι αποδείξεις κατάθεσης, συν τω χρόνο βρέθηκαν να είναι πιο βολικές για τους εμπόρους ως μέσο πληρωμών. Έτσι άρχισαν να διαδίδονται ευρέως και έγιναν γνωστές ως «γραμμάτια» αποδεκτά ως χρήμα, δεδομένου ότι όποιος τα είχε στην κατοχή του μπορούσε να τα ανταλλάξει στο χρυσοχόο-τραπεζίτη με την αναγραφόμενη αξία σε μεταλλικό νόμισμα. Οι χρυσοχόοι όμως παρατήρησαν ότι σε οποιαδήποτε χρονική στιγμή μόνο το 10% με 20% από τα γραμμάτια που εξέδιδαν, επέστρεφαν για εξαργύρωση σε χρυσό ή άργυρο που κρατούσαν για φύλαξη στα vault τους.

Ως επακόλουθο, οι χρυσοχόοι διαλογίστηκαν ότι μπορούν και αυτοί να γίνουν πλούσιοι με μία μόνο ζαβολιά χωρίς κανείς να τη γνωρίζει, εκτός και εάν «σπάσει ο διάολος το πόδι του» και αθετήσει ένας σημαντικός πελάτης, όπως ο βασιλιάς Charles II. Ο βασιλιάς αρνήθηκε να πληρώσει το £ 1 εκατομμύριο που δανείστηκε από τους χρυσοχόους και εν συνεχεία κατάλυσε το Αγγλικό Κοινοβούλιο για να μην πληρωθεί ποτέ! Εντούτοις, οι χρυσοχόοι ανέλαβαν τον ενδεχόμενο κίνδυνο με αντάλλαγμα να γίνουν πλούσιοι και το πέτυχαν με την έκδοση γραμματίων με τόκο που δεν καλύπτονταν από τα πολύτιμα μέταλλα που είχαν στα θησαυροφυλάκια τους.

Έτσι γεννήθηκε το πρωταρχικό συμβολικό χρήμα (paper money) αξίας 5 με 10 φορές άνω της αξίας των πολύτιμων μετάλλων που κατείχαν στα θησαυροφυλάκια τους. Πράγματι, είναι εντυπωσιακό ότι με τον ίδιο πολλαπλασιαστή του νομίσματος δημιούργησαν το τοκοφόρο κεφάλαιο από το τίποτε όπως ισχύει σήμερα, από αέρα κοπανιστό, που έμελε με την πάροδο του χρόνου να καταδυναστεύει οικογένειες και ολόκληρες κοινωνίες. Είναι εμφανές ότι με ένα επιτόκιο της τάξεως του 10% τα ίδια αποθεματικά χρυσού και αργύρου δανειζόμενα 10 φορές πάνω από την άξια των μετάλλων, παρήγαγε 100% απόδοση ετησίως σε περιουσιακά στοιχεία που οι ίδιοι οι χρυσοχόοι δεν ήταν ιδιοκτήτες και νομικά δεν είχαν το δικαίωμα να τα δανείσουν.

Στην επινόηση των χρυσοχόων της χορήγησης δανείων μέσω γραμματίων με κάλυμμα μόνο ένα κλάσμα των πολυτίμων μετάλλων που είχαν σε φύλαξη στα θησαυροφυλάκια τους, θεμελιώθηκε το σύγχρονο τραπεζικό σύστημα, που έγινε παγκοσμίως γνωστό ως «κλασματικό σύστημα αποθεματικών.» Με βάση αυτό το μοντέλο τραπεζικών εργασιών, που δημιουργεί το χρήμα από το χρέος σχεδιάστηκε η πρώτη κεντρική τράπεζα, η ξακουστή Bank of England.

Η Τράπεζα της Αγγλίας ιδρύθηκε το 1694 την εποχή της πρωτοκαθεδρίας της Μεγάλης Βρετανίας, ως αμιγώς ιδιωτική εταιρία (joint stock company).Παρά το μεγαλοπρεπή τίτλο είναι αυτή που εισήγαγε τον ιδιόμορφο συνεταιρισμό μεταξύ των τραπεζών και των πολιτικών.

Συγκεκριμένα, ο βασιλιάς William ΙΙΙ βρίσκονταν σε σοβαρή ανάγκη χρημάτων για τη διεξαγωγή ενός νέου πολέμου με τον Louis XIV, για να αποτρέψει την ηγεμονία της Γαλλίας στην ηπειρωτική Ευρώπη. Παγιδευμένος μεταξύ της αδυναμίας επιβολής νέων φόρων και της προσφυγής σε δανεισμό, σε συνεργασία με το Κοινοβούλιο απεδέχθη το σχέδιο του Σκωτσέζου William Paterson, της ίδρυσης μιας ανώνυμης πολυμετοχικής εταιρίας. Το πλάνο όριζε ότι η εταιρία θα είναι τράπεζα που θα φέρει το όνομα Bank of England, της οποίας οι μετοχές θα πωληθούν σε ιδιώτες επενδυτές με αντίτιμο το ποσό των £ 1,200,000. Η ολοσχερής είσπραξη του μετοχικού κεφαλαίου θα προσφερθεί ως δάνειο στο βασιλιά William με επιτόκιο 8% ! Αυτό είναι το πρώτο σκέλος του σχεδίου που η σύλληψή του έγινε στο παρεκκλήσι Mercer's Chapel του Λονδίνου σε σύσκεψη εκπροσώπων των επενδυτών και μελών του Αγγλικού Κοινοβουλίου.

Η σύσκεψη που έγινε με απόλυτη μυστικότητα σφυρηλάτησε ένα σχέδιο λειτουργίας επτά σημείων τα οποία θα εξυπηρετούσαν τα αμοιβαία συμφέροντα τους: 1) η κυβέρνηση θα χορηγήσει άδεια στους επενδυτές να δημιουργήσουν μια τράπεζα 2) Η Τράπεζα θα έχει το μονοπώλιο έκδοσης χαρτονομίσματος που θα κυκλοφορεί ως τραπεζογραμμάτιο της Αγγλίας 3) Η Τράπεζα θα έχει το δικαίωμα να δημιουργήσει χρήμα από το τίποτε με κάλυμμα μόνο ένα κλάσμα της συνολικής ποσότητας του νομίσματος (coin) 4) Οι επενδυτές θα διαθέσουν στο κράτος όσο χρήμα αυτό χρειασθεί 5) Το χρήμα που θα δημιουργηθεί για κρατικά δάνεια θα έχει ως κάλυμμα (collateral) κατεξοχήν χρεόγραφα του κράτους 6) Αν και το χρήμα θα δημιουργηθεί από το τίποτε και θα στοιχίσει σχεδόν τίποτε να παραχθεί, το κράτος θα πληρώσει επιτόκιο 8% στο χρήμα που θα δανειστεί 7) Τα χρεόγραφα του κράτους θα θεωρηθούν ως « αποθεματικά» (reserves) για τη δημιουργία επιπρόσθετου πιστωτικού χρήματος υπό μορφή δανείων για το ιδιωτικό εμπόριο τα οποία επίσης θα κερδίζουν τόκο από τη στιγμή που χορηγούνται. (6)

Η αρχική επινόηση του σχεδίου της ίδρυσης της Τράπεζας της Αγγλίας πιστώνεται στο μέλος του Αγγλικού Κοινοβουλίου Charles Montagu, ο οποίος παρουσίασε στο Κοινοβούλιο το πλάνο της ίδρυσης της Τράπεζας ως χρηματοδότη και εντολοδόχο του δημοσίου με βάση τον σχεδιασμό του Paterson. Παρ' όλη την έξαψη της ζήτησης μεταξύ των μελών του κοινοβουλίου, ιδίως των συντηρητικών, που αντετίθεντο στη δημιουργία της έκδοσης εθνικού νομίσματος από «χαρτί» ως διαβρωτικό στοιχείο της οικονομικής διαδικασίας, η πρόταση του Charles Montagu υπερψηφίστηκε. Έτσι, την 27η Ιουλίου 1694 με βασιλικό διάταγμα πήρε «σάρκα και οστά» η τράπεζα των τραπεζών με την μεγαλοπρεπή επωνυμία: « Ο Κυβερνήτης και η Εταιρία της Τράπεζας της Αγγλίας» (The Governor and the Company of the Bank of England), που κυριάρχησε με τις ταχυδακτυλουργίες της για 300 χρόνια το τραπεζικό σύστημα. Υπήρξε το μοντέλο των κεντρικών τραπεζών του δυτικού ημισφαιρίου, συμπεριλαμβανομένης και της δικής μας, της περίοπτης Τράπεζας της Ελλάδος. Μ' αυτό το επιβλητικό όνομα και τη θεσμική ιερότητα του Βασιλιά και του Κοινοβουλίου να συμβαδίζουν αρμονικά χέρι- χέρι, πώς να μην παραπλανηθεί ο απλός λαός από τη ραδιουργία ενός cabal (κλίκας) σε μυστική συνδιάσκεψη σε ένα παρεκκλήσι.

Το ενημερωτικό δελτίο της αρχικής δημόσιας προσφοράς μετοχών που εκδόθηκε για να ελκύσει επενδυτές γνωστοποιηθεί: «Η Τράπεζα επωφελείται του τόκου σε όλα τα χρήματα που δημιουργεί από το τίποτε». (7) Με αυτό τον ιδιόρρυθμο τρόπο δημιουργήθηκε η πρώτη κεντρική τράπεζα του κόσμου, κατοχυρώνοντας το δικαίωμα της δημιουργίας του χρήματος από το τίποτε και ευκρινώς γραμμένο μέσα στον καταστατικό της χάρτη! Ήταν λοιπόν φυσικό από τους πρώτους μετόχους, πλην του Paterson και της παρέας του, να είναι ο ίδιος ο βασιλιάς William ΙΙΙ και μαζί ο Δούκας και η Δούκισσα του Marlborough και πιο πίσω ορισμένα πρωτοκλασάτα μέλη του Αγγλικού Κοινοβουλίου. Έτσι ξεκίνησε η πολυσυζητημένη Πιστωτική Επανάσταση (Credit Revolution) στο Λονδίνο, που είχε ως δομικό λίθο της δημιουργίας του χρήματος το τραπεζογραμμάτιο, το οποίο παράγεται μέσου δανεισμού από αέρα κοπανιστό, είναι fiat χρήμα, στο par excellence εργοστάσιο χρήματος, την ξακουστή Τράπεζα της Αγγλίας.

Σύμφωνα με όσα έχουν διατυπωθεί έως τώρα αναφορικά με τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, που μέσω των κλασματικών αποθεματικών οι τράπεζες δημιουργούν νέο χρήμα από «ζεστό αέρα», δηλαδή από το τίποτα, γίνεται πλέον κατανοητό γιατί είναι αδύνατον να υπάρξει ένας κοινώς αποδεκτός ορισμός του χρήματος. Οι ακαδημαϊκοί μάλιστα, την περίοδο της δεκαετίας του 1960, της αποκαλούμενης εποχής των «καλών χρόνων», όπου το κίνητρο του ατομικού συμφέροντος είχε αντικατασταθεί από ένα κοινωνικό ιδεώδες, βάζανε θέματα προς συζήτηση στους φοιτητές τους- που θεωρούνται ριψοκίνδυνα σήμερα - με την ακόλουθη μορφή:

Η παράξενη εντύπωση ότι η συνολική δημιουργία του χρήματος από ιδιωτικούς οργανισμούς είναι ένα είδος παραχάραξης νομίσματος, μεθοδευμένη κλοπή και ληστεία, ίσως μετριαστεί από τη γνώση ότι η αύξηση της προσφοράς του χρήματος μπορεί να είναι ωφέλιμη για την οικονομία. Συζητήστε την παραπάνω άποψη. (8)

Το φαινόμενο του κλασματικού χρήματος, που είναι μείζονος σημασίας στην οικονομική διαδικασία, επισημαίνεται και από τον James Tobin με την ακόλουθη δήλωση : «Η αρχή της σοφίας στη νομισματική οικονομία ξεκινά από την παρατήρηση, ότι το χρήμα είναι όπως μία καυτή πατάτα (hot potato) σ' ένα παιδικό παιχνίδι, όπου ένα άτομο μπορεί να την περάσει στο άλλο, αλλά η ομάδα στο σύνολό της δεν μπορεί να απαλλαχτεί από αυτήν». (9)

Είναι λοιπόν φανερό, ότι η μακρά σειρά αιρετικών κατά τον Tobin, σωστά διαμήνυε ότι το χρήμα δημιουργείται ενδογενώς από έναν «κονδυλοφόρο χρήματος» του τραπεζίτη και όχι εξωγενώς μέσω της χορήγησης κεφαλαίων δανειοδότησης της κεντρικής τράπεζας. Η κεντρική τράπεζα ως δανειστής εσχάτης ανάγκης (lender of last resort) παρέχει πιστώσεις στις τράπεζες με ατροφικούς ισολογισμούς και επισφάλειες για να μην πτωχεύσουν και συμπαρασύρουν μαζί στη δίνη της ρουφήχτρας των επισφαλειών και τις καταθέσεις απλών πολιτών. Το χρήμα όπως διαπιστώσαμε, δημιουργείται από τη χορήγηση πιστωτικού χρήματος από τις τράπεζες προς τους οικονομικούς φορείς, οι οποίοι τοποθετούν εμπράγματη ασφάλεια (collateral) ως εγγύηση του δανείου. Η σύμβαση του δάνειου δεν απαιτείται να υποστηριχθεί από χρηματοδότηση της κεντρικής τράπεζας: το χρήμα δημιουργείται από την υποσχετική που ενσωματώνεται στο δάνειο και όχι από τη δανειοδότηση ή επαναδανειοδότηση της κεντρικής τράπεζας. Η πίστωση είναι προγενέστερο στοιχείο των αποθεματικών (reserves) των τραπεζών. Όταν ένα τραπεζικό δάνειο εξοφλείται, το δημιούργημα του πιστωτικού χρήματος καταστρέφεται, αλλά η τράπεζα δημιουργεί αποθεματικά μέσω των τόκων, το κέρδος που απορρέει από το δάνειο.

Το πιστωτικό χρήμα που αποτελεί την κινητήριο δύναμη του σύγχρονου νομισματικού συστήματος είναι απλώς ένας «άυλος» αριθμός, μια εγγραφή σε ένα τραπεζικό λογαριασμό, που δεν καλύπτεται ούτε από πολύτιμα μέταλλα ούτε από κέρματα ή από μετρητά (χαρτονόμισμα). Επί παραδείγματι, η αγορά ενός αγαθού μέσω της πιστωτικής κάρτας αφαιρεί χρήμα από τον λογαριασμό του αγοραστή και το προσθέτει στο λογαριασμό του πωλητή του αγαθού, είτε αυτό είναι προϊόν είτε υπηρεσίες. Μια χρηματική συναλλαγή, λόγω χάριν, η αγορά ενός ζευγαριού παπούτσια με αντάλλαγμα την πληρωμή σε ευρώ στη σημερινή εποχή, δεν είναι μια διπλή συναλλαγή όπως στην εποχή του χρήματος που ήτανε εμπόρευμα (commodity), o χρυσός και άργυρος. Αντίθετα, είναι μια τριπλή συναλλαγή, που περιλαμβάνει τον αγοραστή, τον πωλητή και τον ενδιάμεσο, το πιστωτικό ίδρυμα - τον κάπηλο κατά τον Αριστοτέλη. Ο αγοραστής δεν ανταλλάσσει κανένα εμπόρευμα ή υπηρεσία με ένα άλλο αγαθό του πωλητή. Αυτό το οποίο στην ουσία ανταλλάσσεται, είναι μία εγγραφή χρέωσης στον τραπεζικό λογαριασμό του αγοραστή, με μία πιστωτική εγγραφή αντίστοιχης αξίας στο λογαριασμό του πωλητή. Η τράπεζα απλώς διαμεσολάβησε μεταφέροντας πιστωτικό χρήμα από τον ένα λογαριασμό στον άλλο για την περαίωση της συναλλαγής, και γι’ αυτή την επίπονη προσπάθεια, απαιτεί τόκο 16-18 % ετησίως!

Συνεπώς, στην ανωτέρω απεικόνιση της χρήσης πιστωτικών καρτών ως μέσο συναλλαγών, οι τράπεζες επίσης δημιουργούν το χρήμα από το τίποτε απαιτώντας υπερβολικό τόκο σε άυλα κεφάλαια αφού δεν απαιτείται να διατηρούν αποθεματικά έναντι της πιστωτικής γραμμής. Ο υπέρμετρος τόκος σε εικονικά κεφάλαια υπήρξε ο βασικός λόγος που οι σύγχρονοι τραπεζίτες προωθούσαν με τόσο ζήλο και επιμέλεια το μάρκετινγκ των πιστωτικών καρτών την τελευταία δεκαετία. Αγνοώντας μπροστά στο είδωλο του βραχυπρόθεσμου κέρδους, ότι αυτή η πρακτική μακροπρόθεσμα θα οδηγήσει σε επισφάλειες, λόγω του ανατοκισμού του τόκου. Με περισσή αλαζονεία παρέβλεψαν τον κανόνα των χρηστών ηθών, προχωρώντας σε μια πράξη ανελέητης τοκογλυφίας, παραβιάζοντας τις ιερές αρχές των αρχαίων, οι οποίες θεωρούσαν την επιβάρυνση τόκου άνω του 6 % ετησίως επί των νομισμάτων κι όχι επί του αέρος, ως πράξη ιεροσυλίας.

Οι εμπορικές τράπεζες χορηγούν πρόθυμα πιστωτικές γραμμές (credit lines) σε εταιρίες και ιδιώτες. Αυτές συνιστούν μονομερείς τραπεζικές συμβάσεις «υπόσχεσης» της χορήγησης δάνειου στο δικαιούχο μέχρι ενός προκαθορισμένου ποσού και εντός συγκεκριμένου χρόνου, εφ' όσον o κάτοχος επιθυμεί να χρησιμοποιήσει την πιστωτική γραμμή. Όμως, η «υπόσχεση» της χορήγησης του δανείου, δεν θεωρείται χρήμα από τους ρυθμιστικούς κανονισμούς των κεντρικών τραπεζών. Έτσι, όταν η πιστωτική γραμμή χρησιμοποιείται και το δάνειο χορηγείται, τότε bona fide πιστωτικό χρήμα δημιουργείται και αποθεματικά πρέπει εξ ανάγκης να βρεθούν για να το εξυπηρετήσουν. Είναι λοιπόν φανερό, ότι και σ' αυτή την περίπτωση, το πιστωτικό χρήμα συνιστά προγενέστερο στοιχείο των αποθεματικών (reserves), αφού η χορήγηση του δανείου δημιουργεί τη ρυθμιστική απαίτηση της άντλησης κεφαλαίων αποθεματικού. Το έκδηλο συμπέρασμα του νομισματικού μηχανισμού στην πράξη, είναι σαφώς σε πλήρη αντίθεση με το ορθόδοξο μοντέλο που διδαχθήκαμε ως φοιτητές, όπου η προώθηση των αποθεματικών από την κεντρική τράπεζα ωθεί με την σειρά της, τη δημιουργία νέων τραπεζικών δανείων. Η εμπειρία υποδεικνύει ότι όταν οι οικονομικές συνθήκες είναι ευδόκιμες για την επέκταση του πιστωτικού χρήματος, οι τραπεζίτες εύκολα βρίσκουν επιτήδειους τρόπους να δημιουργήσουν reserves.

Συνεπώς, η περιβόητη θεωρία του Μονεταρισμού, (10) που ισχυρίζεται ότι η προσφορά του χρήματος (money supply) καθορίζεται από την κεντρική τράπεζα μέσω παροχής αποθεματικών στις εμπορικές τράπεζες για τη χορήγηση δανείων, είναι εσφαλμένη. Η θεωρία διαμορφώθηκε από τον ακαδημαϊκό Milton Friedman. Ο αρχιερέας του νεοφιλελευθερισμού και η ακολουθία του, οι «οικονομολόγοι της Σχολής Σικάγου», άσκησαν μεγάλη επιρροή στις πανεπιστημιακές αίθουσες και στην οικονομική πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών και της Αγγλίας. Ιδίως, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980, επί των Κυβερνήσεων Reagan και Thatcher. Η θεωρία είναι ανυπόστατη, διότι υπαινίσσεται ότι οι ιδιωτικές τράπεζες είναι απλώς χρηματοπιστωτικά ιδρύματα διαμεσολάβησης που δεν δημιουργούν χρήμα μέσω των κλασματικών αποθεματικών. Απλώς διαμεσολαβούν μεταξύ των αποταμιευτών και των δανειοληπτών και εξισορροπούν την αγορά χρήματος. Και στη διενέργεια αυτή επιτυγχάνουν το equilibrium της προσφοράς και ζήτησης του χρήματος. Με άλλα λόγια, οι ιδιωτικές τράπεζες ανακυκλώνουν τις υπάρχουσες καταθέσεις των πελατών τους και τις χορηγούν ως δάνεια στους οφειλέτες. Όπως έχουμε ήδη αναλύσει, αυτή η θεώρηση αποτελεί ένα μύθο, είναι αβάσιμη και παραπλανητική.

Εν κατακλείδι, ο θεσμός της εκχώρησης από την πολιτεία του προνομίου της δημιουργίας του χρήματος σε ιδιωτικές τράπεζες αποτελεί εμπαιγμό, διότι ως νευραλγικοί σύνδεσμοι μεταξύ της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης και των πολιτών, δεν έχουν ως βασικό κίνητρο την επίτευξη του δημοσίου συμφέροντος που αποβλέπει στη γενική ευημερία της κοινωνίας. Ο πρωταρχικός σκοπός των τραπεζών είναι η μεγιστοποίηση του κέρδους, ο οποίος είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τα bonus των αξιωματούχων των τραπεζών και τα μερίσματα των μετόχων. Κατά συνέπεια, το ισχύον νομισματικό σύστημα των «κλασματικών αποθεματικών» μεταμορφώνει τις τράπεζες σε «υβριδικά ιδρύματα», τα οποία στην προσπάθεια να αυξήσουν το κέρδος τους δημιουργούν επίσης χρήμα. Ήτοι είναι γόνοι διασταύρωσης ετερογενών στοιχείων, παρετυμολογία της λέξης «ύβρις» της αρχαίας τραγωδίας. Της απρεπούς έκφρασης, που προσβάλει την τιμή και την αξιοπρέπεια και χαρακτηρίζει την αλαζονική συμπεριφορά του ανθρώπου, η οποία οδηγεί στην υπέρβαση του ηθικού και θεϊκού νόμου, με συνέπεια την τελική του καταδίκη.

Η καταδίκη δεν άργησε να έρθει και «ο διάολος έσπασε το ποδάρι του» με το ξέσπασμα της καταιγίδας της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης το 2008, που συμπαρέσυρε στους θυελλώδεις ανέμους της τις δήθεν «εύρωστες» ελληνικές τράπεζες με τα γυάλινα πόδια. Αυτές βρέθηκαν εκτεθειμένες με υπέρμετρο δανεισμό και μόχλευση κερδοσκοπικών κεφαλαίων, με αποτέλεσμα να καταρρεύσουν σαν τραπουλόχαρτα. Η πανωλεθρία που υπέστη το θεωρούμενο ελληνικό χρηματοπιστωτικό σύστημα, μπορεί εύστοχα να συγκριθεί με την πανωλεθρία που υπέστη ο Αλκιβιάδης - και τον θρήνο και κοπετό που επακολούθησαν στην αρχαία Αθήνα- από το όραμα της κατάκτησης της Σικελίας. Οι κολοσσιαίες ζημίες των ελληνικών τραπεζών, που κυρίως προήλθαν από την αλόγιστη και επικίνδυνη χρήση των κλασματικών αποθεματικών, ξεπερνούν τα όρια της φαντασίας. Αυτή η παραφροσύνη μπορεί να εξηγηθεί μόνο με τη ρήση του ποιητή: «εκείνους που οι θεοί αποφάσισαν να καταστρέψουν πρώτα τους τρελαίνουν».

Όμως, ο παραλογισμός μετετράπη σε ύβρις, με την μεταβίβαση των κολοσσιαίων ζημιών των τραπεζών στους προϋπολογισμούς του κράτους και να επωμιστεί ο Έλληνας φορολογούμενος το δυσβάστακτο βάρος τους. Η μετακύληση των ζημιών των τραπεζών για τη διάσωσή τους στο διάτρητο από τα υπερβολικά χρέη δίκτυ του δημοσίου, αποτέλεσε τη «χαριστική βολή», το coup de grace της χρεοκοπίας. Η ολέθρια πολυετής σύμπραξη των πολιτικών και των τραπεζών, με το αίολο επιχείρημα ότι είναι πολύ μεγάλες για να αποτύχουν (too big to fail), κατέληξε να ρίξει σύσσωμο τον ελληνικό λαό στην απόγνωση και τη δυστυχία. Έτσι, η ιστορική σχέση κράτους και τραπεζών που υπήρξε στενότατη μέσω της χρηματοδότησης των αναγκών του κράτους, έχει οριστικά αντιστραφεί. Το κράτος μετετράπη σε δανειστή εσχάτης ανάγκης, καθώς η αιτιώδης συνάφεια έχει αντιστραφεί με τις τράπεζες τώρα να απειλούν τη βιωσιμότητα του κράτους.

Γι' αυτό, δεν πρέπει να ξεχνάμε τι είναι χρήμα στη σημερινή εποχή και πως δημιουργείται από αέρα κοπανιστό από τις ιδιωτικές τράπεζες. Αυτά τα υβριδικά ιδρύματα, παραβιάζοντας γραπτούς και άγραφους ηθικούς νόμους - όπως πρόσφατα έχει τεκμηριωθεί - έχουν τη δύναμη να καταστρέψουν τον πλούτο των ιδίων των κρατών, που τα ανάθρεψαν με τόση οικειότητα και θαλπωρή. Η κατάσταση είναι φοβερή όταν οι κυβερνήσεις για να αυξήσουν τον εθνικό πλούτο, πρέπει αναγκαστικά να χρεωθούν και να υποστούν τοκογλυφικές επιβαρύνσεις. Ας δούμε όμως τα πράγματα από μια άλλη οπτική γωνία. Γιατί οι ελληνικές τράπεζες για τη διάσωση τους χρησιμοποίησαν ως κάλυμμα τις εγγυήσεις του κράτους; Ποιος είναι πίσω από το κράτος; Οι πολίτες. Δηλαδή, είναι οι πολίτες που συνιστούν τη βάση της πίστης του κράτους. Τότε γιατί οι ίδιοι οι πολίτες δεν καρπούνται το όφελος της δικής τους πίστης με το να αποκτήσουν ελεύθερο από τόκο χρήμα; Τουναντίον, οι τραπεζίτες καρπούνται το όφελος της πίστης των πολιτών.

Μήπως έφτασε η χρονική στιγμή να γίνει η μεταστροφή και οι πολίτες να διεκδικήσουν το δίκαιο όφελος που αφαιρέθηκε προ πολλού αυθαίρετα από την εξουσία τους; Το θεμέλιο του πολιτεύματος της Ελλάδος είναι η Κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Το Σύνταγμα ρητά αναφέρει ότι «όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του έθνους.» Τότε γιατί οι εξουσίες της έκδοσης του νομίσματος και της δημιουργίας του χρήματος, που συνιστούν ένα μεγάλο προνόμιο της κυβέρνησης, έχουν εκχωρηθεί σε ένα αλλότριο ιδιωτικό μονοπώλιο και σ' ένα καρτέλ τραπεζών; Και η κυβέρνηση εξαναγκάζεται να δανείζεται αυτό που μπορεί η ίδια να δημιουργήσει -ελεύθερο από χρέος- σε σημείο που τελικά επέφερε τη χρεοκοπία του έθνους;

Η ιστορία διδάσκει ότι εάν ένα κράτος δεν εκδίδει το δικό του νόμισμα και δεν ελέγχει την πίστωση, τότε πληρώνει το κόστος της σκλαβιάς του στους τραπεζίτες που τα ελέγχουν.





Υποσημειώσεις:

(1) Άρθρο 46 του Καταστατικού της Τραπέζης της Ελλάδος, Έκδοση Θ', Αθήνα 2000. « Η Τράπεζα δεν δύναται να παρέχη ευκολίας εις το Δημόσιον ή τας Δημόσιας Επιχειρήσεις αμέσως ή εμμέσως δια προεξοφλήσεων, δανείων, προκαταβολών ή υπερβάσεων πιστώσεων. Επίσης η Τράπεζα δεν δύναται να εγγυάται γραμμάτια του Δημοσίου Ταμείου ή άλλας υποχρεώσεις του Δημοσίου ή των Δημοσίων Επιχειρήσεων.»

(2) Σύνταγμα της Ελλάδος, όπως αναθεωρήθηκε την 27η Μαΐου 2008, Μέρος Πρώτο, Άρθρο 1.

(3) Επειδή το χρήμα δημιουργείται τόσο άνετα από τις ιδιωτικές τράπεζες, οι κεντρικές τράπεζες για να εμποδίσουν την υπερβολική πιστωτική επέκταση των εμπορικών τραπεζών θεσπίσανε κανόνες κεφαλαιακής επάρκειας οι οποίοι βασίζονται σε ποσοστά επί των καταθέσεων και χρεογράφων τους. Μια τράπεζα πρέπει να διατηρεί νόμιμα απαιτούμενα αποθεματικά (α) υπό μορφή μετρητών χρηματοκιβωτίου (vault cash) και (β) υπό μορφή αποθεματικών στην κεντρική τράπεζα ίσα με ένα προκαθορισμένοποσοστό επί των καταθέσεων της. Με τις ισχύουσες διατάξεις, το απαιτούμενο ελάχιστο ποσοστό είναι 2% για μετρητά και καταθέσεις μιας μέρας (όψεως και απλού ταμιευτηρίου), καταθέσεις προθεσμίας έως δύο έτη και έκπτωση 30% σε χρεόγραφα διαρκείας μέχρι δύο έτη. Για καταθέσεις προθεσμίας άνω των δύο ετών, και συμφωνίες επαναγοράς (repos) ο συντελεστής είναι 0% και 30% για μακροπρόθεσμα χρεόγραφα. Αυτά τα ποσοστά όμως μεταβάλλονται.ECB Minimum Reserves

(4) Graham Towers (1897-1975). Υπήρξε ο πρώτος Διοικητής της Bank of Canada.Την διοίκησε 20 χρόνια (1934 -1954) και έδωσε τις πιο σαφείς και ειλικρινείς μαρτυρίες των λειτουργιών των τραπεζών στη διάρκεια της θητείας του.

(5) Πριν την ίδρυση της Bank of England (1694), oι χρυσοχόοι ήταν οι ανεπίσημοι τραπεζίτες της οικονομίας και του εμπορίου, αλλά τα αποθεματικά τους σε χρυσό και άργυρο θεωρούντο ανεπαρκή για την χρηματοδότηση των πολεμικών δαπανών. Η αξιοπιστία τους κλονίστηκε έντονα, όταν υπέστησαν μαζική χρεοκοπία, κατόπιν αθέτησης δανείου £ 1 εκατ. από τον βασιλιά Charles II (1660-1685), που οδήγησε στον αφανισμό των νομισμάτων περίπου 10,000 καταθετών. Η κύρια απασχόληση των χρυσοχόων την εποχή του Μεσαίωνα, ήταν η χάραξη ανάγλυφων σχεδίων στις λαβίδες των πιστολιών και η διακόσμηση αργυρών αγκραφών, αλλά στη διαχρονική τους εξέλιξη μετατράπηκαν σε τραπεζίτες - αργυραμοιβούς. Ο λόγος, η κατοχή μεγάλων χρηματοκιβωτίων απρόσβλητα από φωτιά και κλοπή, όπου οι εύποροι και οι βιοτέχνες τοποθετούσαν τα τιμαλφή, πολύτιμα είδη και μέταλλα.

(6) Edward Griffin, The Creature from Jekyll Island, American Media, 5th edition, 2010 p. 176

(7) Carroll Quigley, Tragedy and Hope, A History of the World in our Time, p. 49, " The Bank hath benefit of interest on all moneys which it creates out of nothing". Επίσης, ο Quigley αναφέρει ότι « αυτό που επέτυχε ο William Paterson με την Τράπεζα της Αγγλίας, επαναλήφτηκε από τον Sir Edward Holden, ιδρυτή της Midland Bank στις 18 Δεκεμβρίου του 1907, και είναι βεβαίως, γενικώς αποδεκτό σήμερα».

(8) George Halm, Economics of Money and Banking, Irwin 1961 p.57.

(9) James Tobin, "Commercial Banks as Creators of Money", in Readings in Money, National Income and Stabilization Policy, Edited by W. Smith and R. Teigen, Irwin, 1965, p.156

(10) Ο όρος αναφέρεται στη νομισματική θεωρία της ορθόδοξης laissez - faire οικονομίας, η οποία διατείνεται ότι η προσφορά του χρήματος(money supply)καθορίζεται από την κεντρική τράπεζα και επιφέρει σημαντικές επιρροές στο εθνικό εισόδημα βραχυπρόθεσμα και στο γενικό επίπεδο των τιμών μακροπρόθεσμα. Θεμελιώδη αρχή του μονεταρισμού αποτελεί η θεώρηση ότι : «οι αλλαγές της προσφοράς του χρήματος συνιστούν τον καθοριστικό παράγοντα της οικονομικής δραστηριότητας.» Η βασική υπόθεση της θεωρίας ότι η προσφορά του χρήματος σε κυκλοφορία καθορίζεται από τις διοικητικές αρχές (κεντρική τράπεζα), οδηγεί στην αποδοχή ενός νομισματικού κανόνα, που ο Friedman τον ονόμασε ποσοστιαίο κανόνα Κ, όπου η προσφορά του χρήματος υπολογίζεται με βάση τη μεταβολή του ΑΕΠ, συν το επιθυμητό εύρος του πληθωρισμού. Έτσι, ο μηχανισμός της προσφοράς του χρήματος στην οικονομία καθορίζεται εξωγενώς, και η διαχείριση μπορεί να γίνει είτε από την κεντρική τράπεζα είτε από έναν υπολογιστή, ισχυρίστηκε ο πασίγνωστος Milton Friedman. Η αποδοχή της σφαλερής αυτής θεωρίας οδηγεί στην απόρριψη της δημιουργίας του χρήματος μέσω της μαγείας των κλασματικών αποθεματικών των ιδιωτικών τραπεζών, στην πλήρη φιλελευθεροποίηση του τραπεζικού συστήματος και την κατάργηση του Federal Reserve μαζί με τους ρυθμιστικούς του κανόνες, που παρεμποδίζουν 'βάναυσα' την κερδοφορία των τραπεζών.

*Ο κ. Σπύρος Λαβδιώτης είναι οικονομολόγος, πρώην διοικητής της Τράπεζας Καναδά

Πηγή: «Νέα Κρήτη»
Διαβάστε περισσότερα...