Δ. Καζάκης: Μια οφειλόμενη απάντηση στον κύριο Άρδην

του Δημήτρη Καζάκη

Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον διαβάσαμε τον πολυσέλιδο λίβελο που μας αφιέρωσε προσωπικά ο κύριος Άρδην. Μιλάμε φυσικά για τον κ. Καραμπελιά, αλλά επειδή αυτός είναι ανώτερος απ’ όλους μας προτιμά να μην υπογράφει του λίβελους του. Αλλοίμονο, ίσια κι όμοια είμαστε εμείς οι παρακατιανοί, οι ουρανοκατέβατοι, οι φυτευτοί με την Αυτού Μεγαλειότητα; Προς Θεού!

Εμείς έχουμε άλλες συνήθειες. Είμαστε της λαϊκάντζας. Δεν το παίξαμε ποτέ μαντάμ Σουσού. Εμείς ότι λέμε και γράφουμε το κάνουμε επωνύμως και δημόσια. Χωρίς φόβο και με πολύ πάθος. Δεν κρυβόμαστε πίσω από ανωνυμίες. Βλέπετε για μας όποιος ασκεί πολεμική ανώνυμα – έστω και του επιπέδου όπου ειδικεύεται ο κύριος Άρδην – δεν είναι καλύτερος από τους κουκουλοφόρους της κατοχής. Εκείνους δηλαδή που φορώντας μια κουκούλα κατέδιδαν αγωνιστές, ή τέλος πάντων όποιον δεν γούσταραν.

Να μας συγχωρήσετε, αλλά ηθική κουκουλοφόρου δεν μας ταιριάζει και δεν πρόκειται να την υιοθετήσουμε ποτέ. Πάντως, μεγάλη μας τιμή που ασχολήθηκε η Αυτού Υψηλότης με την ταπεινότητά μας.

Δεν θα ασχοληθούμε καθόλου με το τι λένε οι υπάλληλοι και οι αυλικοί του κυρίου Άρδην. Πρώτο γιατί τρέφουμε μεγάλο οίκτο για τον υπάλληλο εκείνο που κάνει την ανάγκη φιλότιμο προκειμένου να υπερασπιστεί τον εργοδότη του. Και δεύτερο γιατί ο σφουγγοκωλάριος μόνο κατά τον βυζαντινό μεσαίωνα ήταν τίτλος τιμής. Σήμερα κάθε άλλο.

Μπορεί να μας κάνει τρομακτική εντύπωση που ο κύριος Άρδην έχει το απίστευτο θράσος να εξισώνει τον εαυτό του με τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Μανώλη Γλέζο, αλλά με τις ανοησίες και κακοήθη ψέματα που αραδιάζει δεν θα ασχοληθούμε. Το τι είπα και τι έκανα είναι γνωστό και ο καθένας ας διαμορφώσει τη γνώμη του. Ούτε θα ασχοληθώ με το κλίμα βυζαντινής ίντριγκας που είχε επιβάλλει ο κύριος Άρδην στη συμβουλευτική του Θεοδωράκη την εποχή της Σπίθας επειδή – όπως διαλαλούσε – θεωρούσε τον εαυτό του αυτοδίκαιο κληρονόμο του Μίκη.

Δεν μας αφορά η ψυχιατρική κατάστασή κανενός και δεν πρόκειται να ασχοληθούμε με το σύμπλεγμα Ιεχωβά που ολοφάνερα διακατέχει τον κύριο Άρδην και το οποίο κατά τον Γιούνγκ περιγράφει έναν χαρακτηριστικό τύπο νεύρωσης όπου το άτομο ζει σε κατάσταση εγωιστικής μεγαλομανίας. Αν και ανύπαρκτος από τα μέτωπα της κοινωνίας ζει σε μια ψευδαίσθηση προσωπικού μεγαλείου και παντοδυναμίας. Ίσως έτσι εξηγούνται και οι αναφορές του κυρίου Άρδην στους δικούς του ανύπαρκτους αγώνες και τα μεγάλα κινήματα όπου ήταν πάντα απών.

Όποιος έχει συμμετάσχει την δεκαετία του 1980 σε περιφρουρήσεις της ΕΦΕΕ για να προστατευθούν τα κτήρια του ΕΜΠ, της Νομικής και της ΑΣΟΕΕ από τις εφόδους του παρακράτους με αναρχικό προσωπείο και των δυνάμεων καταστολής ξέρει πολύ καλά ποιος είναι ο κύριος Άρδην. Η ξεπλυμένη φάτσα του πάντα ξεχώριζε ανάμεσα στις φωτιές και τους καπνούς πότε να χαριεντίζεται με τις δυνάμεις καταστολής και πότε με τους κουκουλοφόρους του παρακράτους που επιχειρούσαν να καταλάβουν τα κτήρια των σχολών. Κι όταν εσύ μαζί με τους συντρόφους σου βρίσκεσαι περικυκλωμένος από τις δυνάμεις του κράτους και τους παρακράτους, ταμπουρωμένος μέσα στα κτήρια και για μερόνυχτα αγωνίζεσαι να μην παραβιαστούν οι πύλες, οι σκηνές και τα πρόσωπα μένουν ανεξίτηλα στη μνήμη σου.

Ξέρουμε λοιπόν πολύ καλά ποιους αγώνες εννοεί ο κ. Καραμπελιάς, αλλά όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν και δεν θα τα σκαλίσουμε περαιτέρω γιατί για εμάς το ζήτημα δεν είναι προσωπικό. Αν ήταν, τότε ο κ. Καραμπελιάς δεν θα πλησίαζε ούτε χιλιόμετρο από το συνέδριο του ΕΠΑΜ. Ούτε το ΕΠΑΜ θα του έκανε την χάρη να ανταποκριθεί σε πρόσκλησή του για κοινή εκδήλωση. Θα είχε τεθεί βέτο από εμένα τον ίδιο προσωπικά.

Και για να το ξεκαθαρίσουμε. Δεν ήμουν εγώ που αρνήθηκα δυο φορές την πρόσκληση για «αναμέτρηση» με τον κ. Καραμπελιά. Παρά το γεγονός ότι έχω διαμορφωμένη άποψη για τον ρόλο του εν λόγω κυρίου από το 1983 όταν βρεθήκαμε αντιμέτωποι για πρώτη φορά. Όταν δηλαδή καμιά χιλιάδα φοιτητές της ΕΦΕΕ, μαζί κι εγώ, είμασταν ταμπουρωμένοι μέσα στο ΕΜΠ κι αυτός απέξω στο γνωστό ρόλο του. Όποτε προσκλήθηκα προσωπικά δέχθηκα και την πρόσκληση και την πρόκληση, αλλά δυστυχώς ο κύριος Άρδην είχε πάντα την τελευταία στιγμή άλλες πολύ πιο σοβαρές ασχολίες. Δικαίωμά του, αλλά μην μας εμφανίζεται τώρα τζάμπα μάγκας, πάει πολύ.

Δεν θα ασχοληθούμε επίσης με τα κακοήθη ψεύδη που αραδιάζει εναντίον μας. Γνωρίζουμε την πηγή τους. Κάθισε και μάζεψε ότι έχει γραφτεί εναντίον μας προσωπικά στο βοθρολίβαδο του διαδικτύου και τα εμφάνισε ως γεγονός αναμφισβήτητο. Ίσως γι’ αυτό και η ανωνυμία. Ο μεγάλος αγωνιστής, η Αυτού Υψηλότητα, τρέμει μην εισπράξει καμιά μήνυση για συκοφαντική δυσφήμιση και προσβολή προσωπικότητας και τότε ούτε ο «πατριώτης» Εμφιετζόγλου δεν τον γλυτώνει με όσα κι αν έχει αρπάξει από τα μεγάλα έργα και τη λεηλασία του χρηματιστηρίου όλα αυτά τα χρόνια.

Ας τον καθησυχάσουμε λοιπόν. Όσο κρατά το καθεστώς κατοχής δεν πρόκειται να αξιοποιήσουμε για προσωπικούς λόγους τη δοτή δικαιοσύνη. Είναι θέμα αρχής. Οπότε ελεύθερα μπορείτε να λασπολογείτε όλοι οι τρόφιμοι του «βαθέος κράτους» και του βοθρολίβαδου. Η πράξη δείχνει ποιος είναι ποιος.

Άλλωστε, μηδέν παρεξήγηση. Ο οικόσιτος χοίρος (κοινώς γουρούνι) είναι συνηθισμένος να ζει μέσα στη λάσπη που ο ίδιος δημιουργεί με τα περιττώματά του. Αφοδεύει, τρώει κοιμάται και αναπαράγεται μέσα στη λάσπη του. Πώς λοιπόν μπορείς να τον κακολογήσεις όταν μιλά και πετά λάσπη; Είναι στη φύση του. Το ίδιο και ο κύριος Άρδην. Τι περιμένατε δηλαδή; Να πάει κόντρα στη φύση του; Αν είναι δυνατόν!

Στον πολυσέλιδο λίβελο ο κύριος Άρδην μας είπε πολλά προσπαθώντας να μετατρέψει μια πολιτική αντιπαράθεση σε προσωπική. Τον βολεύει έτσι. Μιλά στους οπαδού του και προσπαθεί να περιχαρακώσει τον χώρο του όπως κάνουν τα αιλουροειδή στην άγρια φύση. Δικαίωμά του. Όμως δεν απάντησε σε κανένα από τα ζητήματα που του θέσαμε.

Η προσπάθειά του να παίξει με τη «λαϊκή δεξιά» είναι γνωστή από το 2010 όταν εμείς συμμετείχαμε στην πρωτοβουλία πολιτών Σεισάχθεια (ιδρύθηκε στον κινηματογράφο Ααβόρα τον Οκτώβριο του 2010) σε μια απέλπιδα προσπάθεια να ενωθούν οι λεγόμενες πατριωτικές οργανώσεις. Τότε ο κύριος Άρδην χαμουρευόταν με τον Χρύσανθο Λαζαρίζη – ο οποίος ήταν σύμβουλος του τότε «αντιμνημονιακού» Σαμαρά – και μας διαμήνυε ότι μόνο με την «λαϊκή δεξιά» του Σαμαρά υπάρχει ελπίδα.

Τώρα θέλει να τα βρει με την «λαϊκή δεξιά» της Καραμανλικής πτέρυγας που έχει ξεκινήσει αντιΣαμαρικό αγώνα και επιδίδεται στην ανασύσταση της παλιάς πολυκατοικίας της ΝΔ με τις ευλογίες της πρεσβείας των ΗΠΑ. Θα φάει τα μούτρα του και πάλι. Είναι μαθηματικά βέβαιο. Κι ο λόγος είναι απλός. Δεν τον χρειάζεται κανένας. Πολύ περισσότερο αυτοί που κινούν στο παρασκήνιο τα νήματα της «ενότητας της λαϊκής δεξιάς».

Απόδειξη; Ο κύριος Άρδην δεν τοποθετείται σε κανένα από τα ζητήματα αιχμής. Τα παραπέμπει όλα στις ελληνικές καλένδες. Όταν με χρόνια με καιρούς, τότε θα δούμε. Προσπαθεί μάλιστα να ξεφύγει κατηγορώντας μας ότι εμείς απλά πετάμε συνθήματα και δεν εξηγούμαι πώς θα γίνουν όλα αυτά. Να το παραδεχτούμε. Εμείς άλλωστε είμαστε πανελληνίως – κι όχι μόνο – γνωστοί για το γεγονός ότι ασκούμε απλή συνθηματολογία χωρίς να εξηγούμε βήμα προς βήμα πώς μπορούν να γίνουν όλα αυτά. Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε, όπως θα έλεγε κι ο Πιραντέλο.

Δεν μπορούμε να επιβάλλουμε σε κανέναν να συμφωνήσει μαζί μας, ή πολύ περισσότερο να ξέρει τι λέμε πριν βγει και αρχίσει να λέει ανοησίες. Το ζήτημα όμως παραμένει. Τα ερωτήματα είναι απλά και χρήζουν συγκεκριμένης απάντησης:

Έχει απολέσει την εθνική της κυριαρχία η χώρα από το καθεστώς δουλοπαροικίας του ευρώ και του χρέους; Κινδυνεύει να διαλυθεί ολοκληρωτικά με τις πολιτικές που της επιβάλλουν οι θιασώτες του ευρώ; Ναι ή όχι;

Πώς μπορεί να κερδηθεί η εθνική κυριαρχία της Ελλάδας αν δεν φύγουμε από το ευρώ το ταχύτερο δυνατό και δεν έρθουμε σε κάθετη ρήξη με την ΕΕ που μετεξελίσσεται ταχύτατα σε Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία; Ποιο έθνος κράτος υπερασπίζεται ο κ. Καραμπελιάς όταν η Ελλάδα αφομοιώνεται ήδη από την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία με όρους αφρικανικής αποικίας;

Μπορεί να υπάρξει ανάκαμψη και διέξοδος για τον ελληνικό λαό χωρίς το στοιχειώδες, το ελάχιστο, δηλαδή χωρίς εθνικό κρατικό νόμισμα που αποτελεί θεμέλιο της εθνικής ανεξαρτησίας ενός κράτους;

Από πού θα βρεθούν οι χρηματοδοτικοί πόροι για ανάκαμψη και παραγωγική ανασυγκρότηση της Ελλάδας χωρίς μονομερή διαγραφή του χρέους – δημόσιου και ιδιωτικού – και χωρίς εθνικό κρατικό νόμισμα; Ποιος θα μας τους δώσει; Οι τοκογλύφοι των αγορών κεφαλαίου; Και γιατί θα πρέπει να προσφύγουμε ξανά στους ίδιους μηχανισμούς που οδήγησαν την Ελλάδα στην χρεοκοπία;

Πώς μπορεί να λειτουργήσει το κράτος υπέρ του πολίτη αν δεν υπάρξει αληθινή δημοκρατία; Δημοκρατία κύριε του Άρδην και λοιποί συγγενείς δεν είναι το σοβάτισμα του σημερινού καθεστώτος με δημοψηφίσματα. Αληθινή δημοκρατία σημαίνει πραγματική και αποφασιστική συμμετοχή στις υποθέσεις του κράτους μέχρι και του τελευταίου πολίτη. Και η πρώτη πράξη γέννησης μιας τέτοιας δημοκρατίας είναι μόνο μία: Συντακτική Εθνοσυνέλευση όπου ο ίδιος ο αυτεξούσιος λαός παράγει το νέο θεμελιώδη νόμο του κράτους του.

Γιατί δεν απαντάτε συγκεκριμένα σ’ αυτά κύριε Άρδην; Τα είπαμε. Εμείς δεν ξέρουμε πώς μπορούν να υλοποιηθούν και πετάμε συνθήματα. Εσείς γιατί λουφάζετε και το ρίχνεται στην παλαβή; Όταν με χρόνια με καιρούς το κίνημα ωριμάσει, τότε ίσως, θα δούμε τι μπορούμε να κάνουμε. Και μέχρι τότε; Πώς σταματάμε την σφαγή και την μαζική εξόντωση του ελληνικού λαού; Ή μήπως έχετε διαβεβαιώσεις από αλλού – ίσως από τον φίλο σας τον κ. Εμφιετζόγλου που διαθέτει τις κατάλληλες διαπλοκές με την εξουσία – ότι εσείς θα επιβιώσετε;

Κι ο κοσμάκης; Τι πρέπει να κάνει τώρα; Όχι, όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου, αλλά εδώ και τώρα; Να υπομένει και να προσεύχεται; Πώς μπορεί να γλυτώσει αν δεν επιβάλλει με πυγμή την διαγραφή του χρέους, την έξοδο από το ευρώ και την κατάκτηση της δημοκρατίας; Κι αν εμείς δεν μπορούμε – όπως λέει η Αυτού Υψηλότητά σας – να εξηγούμε πώς θα γίνουν όλα αυτά εδώ και τώρα, τότε γιατί δεν το επιχειρείται εσείς; Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα!

Η δική μας αδυναμία φταίει που κάνετε γαργάρα όλα αυτά τα ζητήματα και στο δια ταύτα ταυτίζεστε απόλυτα με τις λογικές του πάλαι ποτέ αντιμνημονιακού Σαμαρά, του Κομμένου και του Τσίπρα; Όσο κι αν προσπαθεί η Αυτού Υψηλότης σας να κρύψει αυτή την ταύτιση με πατριωτικά φούμαρα και κορώνες για περασμένα μεγαλεία του Ελληνισμού, δυστυχώς για εσάς όποιος έχει μάτια βλέπει: Ο Βασιλιάς είναι γυμνός!

Κι επειδή εσείς και το συνάφι σας θα συνεχίσετε τους προσωπικούς λίβελους, εμείς πάντα θα σας επαναφέρουμε στα ζητήματα αιχμής. Να είστε σίγουροι, ακόμη κι όλη τη λάσπη από όλα τα χοιροστάσια του κόσμου να χρησιμοποιήσετε, δεν πρόκειται να κρύψετε τη γύμνια σας και τη σκοπιμότητα που υπηρετείτε επί του συγκεκριμένου. 

Α, και κάτι τελευταίο. Δεν πρόκειται να απολογηθούμε για την προσπάθεια που κάναμε με τον Σύνδεσμο Εθνικής Ενότητας, ούτε με κανέναν άλλο. Και μαζί σας επιχειρήσαμε να τα βρούμε και απέτυχε κύριε Άρδην γιατί δεν έχετε τα κότσια να τα βάλετε με το καθεστώς. Εμείς είμαστε ανοιχτοί στις συνεργασίες ακόμη κι όταν τα άτομα, ή οι σχηματισμοί προσωπικά μου δημιουργούν αναγούλα, μου προκαλούν εμετό λόγω γνωστού προτέρου βίου. Καλή ώρα.

Αρκεί να υπάρχει κοινή βάση, δηλαδή κοινοί σκοποί. Κι αυτοί δεν είναι κάποιες έδρες στο ευρωκοινοβούλιο, ή οπουδήποτε αλλού, που κυνηγάτε εσείς κύριε Άρδην, αλλά η εδώ και τώρα ανατροπή του καθεστώτος κατοχής και δουλοπαροικίας για μια νέα ελεύθερη και δημοκρατική Ελλάδα. Κι εκεί ακριβώς βρίσκεται το χάσμα που μας χωρίζει..