Γιάννης Καλλιάτσος: "Η Οδύσσεια του γιατρού δεν κρατά μόνο δέκα χρόνια"

Του Γιάννη Καλλιάτσου (Ιατρός Καρδιολόγος)

"Ξεκινάς να διαβάζεις στα 16 σου, φυσική -χημεία με σκοπό να περάσεις το φράγμα των 19, με στόχο την Ιατρική Σχολή, αφήνοντας πίσω ξένοιαστα εφηβικά χρόνια, μαθητικούς έρωτες και βόλτες.

Δυο χρόνια γεμάτα φροντιστήρια, ασκήσεις και άγχος.

Και περνάς τελικά..

Η δεν περνάς, και μαζεύεις τα ρούχα σου και ετοιμάζεσαι 17 χρονών παιδί για το εξωτερικό.. Χαλαλι λες.. Θα γίνω γιατρός...

Εξι χρόνια διάβασμα, εργαστήρια και εξετάσεις.

Εξι χρόνια που βλέπεις τους γιατρούς ως είδωλα και θες να τους μοιάσεις...

Ανυπομονείς να πάρεις το πτυχίο σου και να βγεις ως γιατρός στα νοσοκομεία...

Και έρχεται η μέρα που παίρνεις το πτυχίο σου...

Ολο καμάρι το κρατάς και λες μέσα σου... "Τώρα αρχίζει η ζωή για μένα"

Οι γονείς σου παίρνουν τηλέφωνα όλους τους γνωστούς να πουν τα χαρμόσυνα...

Κι εσύ κοιμάσαι βλέποντας στον ύπνο σου σκηνές από αμερικάνικες ιατρικές σειρές μπαίνοντας στον ρόλο τους...

Στην ηλικία των 27 περίπου δεν έχεις ένα ευρώ στο παντελόνι σου, όταν όλοι οι φίλοι σου έχουν το πορτοφόλι τους γεμάτο δικά τους χρήματα.

"Μαμά, μπαμπά θα μου δώσετε 1.000 ευρω να πάω διακοπές;"

Και είσαι 28.

Η ειδικότητα σου ξεκινάει σε 5 χρόνια κι εσύ πας σε γηπεδάκια, ινστιτούτα ομορφιάς αμειβόμενος με 30 ευρώ.

Και είσαι 32 και δεν έχεις τίποτα. Και έχεις ξεχάσει και την ιατρική.

Φίλοι σου παντρεύονται, στήνουν μαγαζιά και εσύ ακόμα στην μαμά και τον μπαμπά...

Δεν το αντέχεις αυτό...

Και έρχεται η ώρα να ξεκινήσεις ειδικότητα...

Επιτέλους η ζωή σου δίνει πίσω αυτά που έχασες...

Έτσι νόμιζες κακομοίρη...

Λάντζα, κομπλεξικοί επιχειρηματίες με άσπρες ποδιές και ατελείωτες ώρες εφημερίας...

Την ίδια στιγμή όμως, γνωρίζεις ανθρώπους που αγωνίζονται μαζί σου, δίπλα σου...

Ανθρώπους που περίμενες μια ολόκληρη ζωή να αγωνιστείς μαζί τους...

Αυτοί μετριάζουν την αηδία που νιώθεις όταν αγωνίζεσαι για να πληρωθεί τα δεδουλευμένα σου...

Οταν ακούς τους υπεύθυνους να λένε ότι : "Δεν σε πληρώνουμε γιατί τα χαρτιά κάποιος τα έχασε..."

Και είσαι 35... Και έχεις παιδιά... Και δεν μπορείς να τους προσφέρεις αυτά που θα ήθελες..

Η είσαι ελεύθερος\η και δεν μπορείς να ονειρευτείς με τον δικό σου άνθρωπο γιατί όλο και κάποιος θα χάνει το χαρτί των εφημεριών...

Είσαι 35 και παρακαλάς να ζήσεις αξιοπρεπώς...

"Μαμά, μπαμπά έχετε 500 ευρώ να μου δώσετε;"

Και τελειώνεις την ειδικότητα...

Και δίνεις εξετάσεις- τι ειρωνεία- αφού πρώτα έχεις εξετάσει μόνος σου το μισό πληθυσμό της πόλης σου.

Βγαίνεις από το γραφείο και σου ανακοινώνεται ότι πέρασες...

Χαμός, πανηγύρια, χαρά...

Τώρα ο δρόμος ανοίγεται μπροστά σου...

Ετσι νόμιζες φίλε/η μου..

Το ΕΣΥ κλειστό...

Οι ιδιωτικοί όμιλοι σε εξαγοράζουν για 700 ευρώ και σε πετάνε στην ζούγκλα της ελεύθερης αγοράς, κυνηγώντας το κέρδος και πασχίζοντας να μείνεις άνθρωπος...

Το ιατρείο σου φυτοζωεί...

Και είσαι γιατρός και πλέον 43...

Και τώρα προσπαθείς να πατήσεις στα πόδια σου...

Μια σκέψη περνάει από το μυαλό σου...

Μήπως ρε παιδιά έκανα λάθος που έγινα γιατρός;

Μήπως δεν άξιζε ο κόπος τελικά;

Ετσι οδηγούν οι άθλιοι την σκέψη μας...

Να μετανιώνουμε καμιά φορά που διαλέξαμε το υπέρτατο λειτούργημα...

Να παρακαλάνε οι άνθρωποι που θεραπεύουν να τους δείξουν συμπόνοια οι στρογγυλοκαθισμένοι καρεκλοκένταυροι του Υπουργείου...

Ε όχι...

Εχω μετανοιώσει για πολλά, αλλά, γι' αυτό όχι...

Και πας 45 και μπαίνεις στο ΕΣΥ...

Και δουλεύεις σαν "σκυλί" και είσαι τίμιος και δεν παίρνεις φακελάκια...

Και βλέπεις άλλους γύρω σου που παίρνουν φακελάκια, που... στήνουν πάρτι και παίρνουν και τίτλους...

Αξίζει να γίνεις σαν κι αυτούς;

Τι μετράει πιο πολύ για σένα;

Το... χάδι μιας γιαγιάς που βοήθησες ή τα βρώμικα πενηντάρικα που θα έπαιρνες;

Και δουλεύεις 15 χρόνια ακόμα και βγαίνεις σύνταξη...

Μετά από χιλιάδες ανθρώπους που βοήθησες σου πετάνε ένα κομμάτι ψωμί...

Το παντεσπάνι το τρώνε οι τιτλούχοι...

Αυτοί που δουλεύουν μέχρι τα 89, λες και θα πάρουν μαζί στην άλλη ζωή 3 επισκέψεις...

Η Οδύσσεια του γιατρού δεν κρατάει 10 χρόνια...

Δεν ξέρω αν έχει και Πηνελόπη που μας περιμένει...

Σίγουρα η Οδύσσεια μας έχει Σειρήνες και Κύκλωπες...

Σίγουρα, όμως, αν ενωθούμε όλοι μαζί μπορούμε να απαιτήσουμε κάτι καλύτερο...

Να μπορέσουμε κάποια στιγμή να βρούμε την Ιθάκη μας...

Αξιζε που γίναμε γιατροί, κι αυτό δεν θα μου το χαλάσει κανείς...

Το χρωστάω στον πατέρα και στην μητέρα μου που με βοήθησαν να φτάσω εδώ...

Κανείς δεν πρόκειται να μου το στερήσει αυτό...

Μην σκύβετε το κεφάλι ποτέ...

Σκεφτείτε ότι κάποιοι άνθρωποι τρώνε αυτή τη  στιγμή στο σπίτι τους, αγκαλιά με τα παιδιά τους γιατί ΕΣΕΙΣ τους σώσατε...

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟΝ ΚΛΑΔΟ ΜΑΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ..."