Νέα Σπορά: Ο κυνισμός και η (δια)φθορά του πολιτικού λόγου

Η αλήθεια είναι ότι είχαμε συνηθίσει στις κυνικές τοποθετήσεις κυβερνητικών παραγόντων, που σταθερά και από μακρού χρόνου επιχειρούσαν να δικαιολογήσουν την εκάστοτε πολιτική, που ακολουθούσε η εκάστοτε κυβέρνηση και που οδηγούσαν τους εργαζόμενους να αποστρέφονται την πολιτική και τους πολιτικούς γενικά. Ποιος δεν θυμάται την πρόκληση του Θεόδωρου Πάγκαλου, που εκστόμισε το άηθες απόφθεγμά του: «μαζί τα φάγαμε»!

 

Μετά, όμως, από τη δίκη του Άκη Τσοχατζόπουλου και των συνεργατών του, μετά από το «σπάσιμο» του Αντώνη Κάντα και των όσων καταθέτει, αποδεικνύεται και στον πιο δύσπιστο πια ότι το «παιχνίδι» που παίζεται σε βάρος του εργαζόμενου λαού είναι καλά στημένο και καλά κρατεί.

 

Ότι είναι ένα παιχνίδι διαχρονικό, διακυβερνητικό, που όλοι που έχουν κυβερνήσει αυτόν τον τόπο το γνωρίζουν πολύ καλά και το συντηρούν επίσης πολύ καλά (να θυμίσουμε εδώ και μια φράση του Ανδρέα Παπανδρέου, από την πρώτη κυβερνητική θητεία του, που αφορούσε  διευθυντικό στέλεχος της ΔΕΗ: «είπαμε να πάρει ένα δωράκι αλλά όχι και πεντακόσια εκατομμύρια!). 

 

Γιατί μέσα από αυτό το παιχνίδι η αστική τάξη της χώρας μας και οι αντίστοιχες αστικές τάξεις των άλλων χωρών «κάνουν τις δουλίτσες τους» και βγάζουν μπόλικο χρήμα από τον ιδρώτα του εργαζόμενου λαού και τον πλούτο της χώρας μας. Και για να βγάζουν μπόλικο χρήμα χρειάζονται και τους ανθρώπους τους, που, φυσικά, θα τους αποζημιώνουν για τις «καλές τους υπηρεσίες».

 

Πώς να θυμάται, λοιπόν, ο Αντώνης Κάντας πόσες off shore εταιρείες διαθέτει, αφού τόσα χρόνια δεν έχει τελειωμό «το μετρητό» που έπεφτε μέσα από το γνωστό τρόπο της «ξεχασμένης» ή μη βαλίτσας ή του ανοίγματος λογαριασμών σε Ελβετικές και άλλες τράπεζες;

 

Αυτό το παιχνίδι της μίζας είναι μέσα στη σύγχρονη λειτουργία του καπιταλισμού, ποτέ δεν έλειψε, γιατί εάν από τη μια πλευρά υπάρχει ένας Κάντας ή ένας Τσοχατζόπουλος ή κάποιος μεσολαβητής σαν το Μιχάλη Χριστοφοράκο (γιος του γιατρού των Ες – Ες Νικόλαου Χριστοφοράκου) από την άλλη υπάρχουν εταιρείες κολοσσοί όπλων (και όχι μόνο) μεγάλων καπιταλιστικών χωρών, που ενδιαφέρονται να πουλήσουν όπλα. Και το πρόβλημα δεν είναι μόνο αυτό.

 

Υπάρχει και η στρατιωτική εξάρτηση, η οποία, βέβαια, είναι πολύ πιο σοβαρή υπόθεση, που αφορά στην εθνική ανεξαρτησία, στην ασφάλεια και ακεραιότητα της χώρας μας. Μία από τις απαιτήσεις της τρόικας ήταν το κλείσιμο της αμυντικής μας βιομηχανίας, προκειμένου να δοθεί το υπόλοιπο της προηγούμενης δόσης του ενός δισεκατομμυρίου. Και η κυβέρνηση ικανοποίησε αυτήν την απαίτηση της τρόικας.

 

Τελικά, δηλαδή, αυτό το παιχνίδι της μίζας αποδεικνύεται όχι μια τόσο απλή υπόθεση. Μέσα από αυτό ασκείται η κυρίαρχη πολιτική από την οποία ωφελούνται μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις. Και την κυρίαρχη πολιτική την ασκούν οι κυβερνήσεις. Έτσι, μπορεί να αφήνει υπονοούμενα ο Κάντας για εμπλοκή στο παιχνίδι της μίζας ακόμη και πρώην πρωθυπουργών (ποιος δεν γνωρίζει το περίφημο σκάνδαλο στη γειτονική μας Ιταλία με την Λόκχιντ, στο οποίο είχε εμπλακεί ο τότε πρόεδρος της χώρας).

 

Όλη αυτή η πολιτική επιχειρείται να συγκαλυφθεί με κηρύγματα περί διαφάνειας. Στη διπλανή Τουρκία το πρόσφατο σκάνδαλο που ξέσπασε και που φέρει αναμεμειγμένα συγγενικά πρόσωπα υπουργών της κυβέρνησης και του γιου του ίδιου  του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν η κυβέρνηση προσπαθεί να το ξεπεράσει με μια «επίθεση διαφάνειας».

 

Ο Ερντογάν καταγγέλλει ανάμειξη ξένων δυνάμεων αφήνοντας υπονοούμενα για το ρόλο των ΗΠΑ και της CIA στην αποκάλυψη του σκανδάλου. Δεν αποκλείεται να υπάρχει μια τέτοια ανάμειξη, στο πλαίσιο των γεωπολιτικών ανταγωνισμών στην περιοχή και σε σχέση με το δόγμα του νεοοθωμανισμού που ακολουθεί η Τουρκική ηγεσία.

 

Στη χώρα μας στήθηκε ολόκληρη επιχείρηση για να συλληφθεί ο Χάρης Τομπούλογλου για 25.000 ευρώ σε μια συνήθη και καθιερωμένη πράξη συναλλαγής και εξαγοράς κυβερνητικού στελέχους για να διασωθεί το κύρος της πολιτικής και της διαφάνειας, την ώρα που οι αποκαλύψεις του Αντώνη Κάντα εμπλέκουν κυβερνητικούς παράγοντες διαφορετικών κυβερνήσεων, την ώρα που εκκρεμεί η συζήτηση για τα υποβρύχια που παρέλαβε η χώρα μας από τη Γερμανία και σαπίζουν στις αποβάθρες του Σκαραμαγκά και η κυβέρνηση αφήνει στο απυρόβλητο τις ευθύνες της Γερμανικής κυβέρνησης και της αντίστοιχης κατασκευαστικής εταιρείας.

 

Την ίδια στιγμή η Άγκελα Μέρκελ παραδίδει και αυτή μαθήματα διαφάνειας όχι βέβαια για τη χώρα της αλλά για την παραχάραξη στοιχείων που ανακαλύπτει η τρόικα, την ώρα που με παρέμβαση της ίδιας της Γερμανικής κυβέρνησης ζητήθηκε να χαμηλώσουν οι τόνοι σε σχέση με το σκάνδαλο Ζίμενς και ο Μιχάλης Χριστοφοράκος έφυγε σαν κύριος από τη χώρα μας, γιατί οι δικαστικές αρχές ξέχασαν να του απαγορεύσουν την έξοδο(!), και κυκλοφορεί ελεύθερος στους δρόμους της Γερμανίας.

 

Δίπλα στο στημένο παιχνίδι της μίζας υπάρχει το στημένο παιχνίδι της διαφάνειας. Και όταν ξεφεύγουν λίγο τα πράγματα στις σκοτεινές συναλλαγές τότε έρχεται να τα διασώσει η διαφάνεια!

 

Όλο αυτό το στημένο παιχνίδι μίζας και διαφάνειας, που ορισμένες φορές έχει και θύματα, όχι μόνο δεν αλλάζει το χαρακτήρα της πολιτικής που ασκούν οι κυβερνήσεις, αλλά, αντίθετα, το επιβεβαιώνει. Μια τεράστια μίζα προς τους ξένους δανειστές είναι το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, που είναι επίσημη κυβερνητική πολιτική.

 

Είναι «λογικό» λοιπόν αυτού του είδους η πολιτική να εκτρέφει τις μίζες, τη φθορά του πολιτικού λόγου και τον κυνισμό όσων την εφαρμόζουν. Έτσι δεν πρέπει να μας προκαλεί εντύπωση ότι ο Χάρης Τομπούλογλου φέρεται να έχει πει: «γιατί μ… είμαι εγώ να μην τα πάρω, όλοι τα παίρνουν», την ώρα που διεκδικούσε να είναι υποψήφιος δήμαρχος στη Νέα Φιλαδέλφεια επισήμως από τη Νέα Δημοκρατία, ο δε Μιχάλης Λιάπης να κυκλοφορεί με πλαστές πινακίδες και να δηλώνει ότι πραγματοποίησε ένα ταξίδι αναψυχής για να ξεπεράσει τα «βάσανα που τον βρήκαν»!

 

Από την άλλη η «επίσημη» κυβερνητική πολιτική κάνει καθημερινή επίδειξη του κυνισμού της έχοντας άξιους εκπροσώπους. Ο Γιάννης Στουρνάρας δηλώνει ότι για να αντιμετωπίσει το φαινόμενο της λαθρεμπορίας πετρελαίου θέρμανσης ανεβάζει την τιμή του, όταν είναι γνωστό ακόμη και στα κουτάβια ότι ακριβώς το ανέβασμα της τιμής εντείνει και τη λαθρεμπορία!

 

Μέχρι τώρα, όμως, δεν έχει συλληφθεί κανένας λαθρέμπορας πετρελαίου, ίσως, γιατί είναι «πολίτες υπεράνω υποψίας»! Ενώ ο Άδωνις Γεωργιάδης δηλώνει απερίφραστα και χωρίς ντροπή ότι «δεν θα αφήσει να του κλέψει τη δόξα η τρόικα»(!) για τις απολύσεις των γιατρών. Τα δε μέτρα για την αντιμετώπιση της αιθαλομίχλης μόνο γέλια προκαλούν την ώρα που ξεπαγιάζει ο κόσμος.

 

Η αστική τάξη της χώρας οδήγησε την Ελλάδα στη χρεοκοπία. Ήταν αδύνατον να συμβεί αυτό χωρίς να συνοδεύεται και από τη χρεοκοπία της πολιτικής και τη φθορά του πολιτικού λόγου, που, αναπόφευκτα, οδηγεί και στον κυνισμό των πολιτικών εκπροσώπων της αστικής τάξης. Στην εποχή μας δύσκολα διασώζονται και τα προσχήματα.

 

Το λόγο έχουν οι εργαζόμενοι. Αυτοί κρατάνε τη σκούπα και το φαράσι. Αυτοί δεν πρέπει να βυθιστούν στο κλίμα της παρακμής της αστικής τάξης και του ξεπεσμού της. 

Πηγή: Νέα Σπορά