Δ. Καζάκης: Η Ελλάδα και ο ελληνικός λαός μπορεί να κάνει την διαφορά (ομιλία στη Διεθνή Συνάντηση)

Αγαπητοί συναγωνιστές, φίλες και φίλοι. Αγαπητοί προσκεκλημένοι,

Σας καλωσορίζω εκ μέρους της Πολιτικής Γραμματείας στη Διεθνή Συνάντηση που διοργανώνει το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο με θέμα το χρέος, το εθνικό νόμισμα και τη δημοκρατία. Η Συνάντηση αυτή αποτελεί για μας, αλλά και για όσους παλεύουν ενάντια στη μνημονιακή κατοχή, στο ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, ένα ιδιαίτερα σημαντικό γεγονός. Όχι μόνο γιατί κατά την διάρκειά της θα μας δοθεί η δυνατότητα να πλουτίσουμε τον αγώνα μας με την εμπειρία άλλων χωρών όπου οι λαοί τους αντιμετωπίζουν ανάλογα προβλήματα και καταστάσεις, αλλά και γιατί μας δίνεται η δυνατότητα να γνωριστούμε μεταξύ μας και να αποκτήσουμε τις σχέσεις οικειότητας και συντονισμού στον κοινό αγώνα που δίνουν όλοι οι λαοί της ευρωζώνης, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και ευρύτερα εναντίον της χειρότερης απολυταρχίας που έχει γνωρίσει ο κόσμος από την εποχή του Αρχαίου Καθεστώτος που ανέτρεψε πρώτη η Μεγάλη Γαλλική Επανάσταση.

Αυτό που συντελείται στην Ελλάδα είναι το ζωντανό παράδειγμα για τον τρόπο που μετεξελίσσεται η ευρωζώνη και η Ευρωπαϊκή Ένωση σε ένα νέο υπερκρατικό μόρφωμα, την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία, όπως την αποκάλεσε ο ίδιος ο Μπαρόζο στην «Κατάσταση της Ένωσης» πέρυσι τον Σεπτέμβριο του 2012. Αυτό που συντελείται στην Ελλάδα δημιούργησε και συνεχίζει να δημιουργεί το νομικό και πολιτικό προηγούμενο γι’ αυτή την μετεξέλιξη.

Το πρώτο πράγμα που φρόντισε η ευρωζώνη με το που εκδηλώθηκε η κρίση χρέους στην Ελλάδα ήταν αφενός να απομονωθεί η χώρα και αφετέρου να της επιβάλλει ένα καθεστώς αποικιακής κατοχής που είναι πρωτοφανές στα ευρωπαϊκά χρονικά. Η Ελλάδα εξαναγκάστηκε από την πρώτη στιγμή να απεμπολήσει άνευ όρων και αμετάκλητα – όπως αναφέρουν αυτολεξεί οι δανειακές συμβάσεις – την ασυλία που διαθέτει ως κράτος λόγω άσκησης εθνικής κυριαρχίας. Με τον τρόπο αυτό οι δανειστές της ευρωζώνης απέκτησαν το ελεύθερο να θέσουν ολόκληρη την χώρα σε καθεστώς εκκαθάρισης και εκποίησης. Ο ίδιος ο Έλληνας μετατράπηκε και επίσημα σε δουλοπάροικο του χρέους (πεόν) να παραιτηθεί από θεμελιώδη δικαιώματα στη δουλειά του, στο προϊόν της δουλειάς του, αλλά και στην ίδια την ζωή του προκειμένου να εξυπηρετηθεί ένα χρέος που είναι αδύνατον να εξυπηρετηθεί.

Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία από την εποχή της φεουδαρχίας που ένας ολόκληρος λαός, ένα ολόκληρο έθνος μετατρέπεται επίσημα σε πεόν και του επιβάλλουν επίσημα καθεστώς πεονίας, δηλαδή δουλοπαροικίας του χρέους. Όχι απλά στην πράξη, όπως κάνει δεκαετίες τώρα το ΔΝΤ στην Λατινική Αμερική, την Αφρική και αλλού, αλλά επίσημα με την υπογραφή αποικιακών δανειακών συμβάσεων κατ’ απαίτηση της ίδιας της ευρωζώνης. Κι όλα αυτά χάρις στο γεγονός ότι η Ελλάδα βρίσκεται στο ευρώ και έχει παραδώσει τα βασικά μέσα άσκησης δημοσιονομικής, νομισματικής και πιστωτικής πολιτικής. Βέβαια οι δανειστές φρόντισαν να επιβληθούν δανειακές συμβάσεις στους Έλληνες όπου η πεονία, δηλαδή η δουλοπαροικία του χρέους να εμφανίζεται ως προϊόν οικιοθελούς απαίτησης της ίδιας της Ελλάδας, του ίδιου του ελληνικού λαού.

Στο έγκλημα αυτό οι δανειστές βρήκαν την αμέριστη συμπαράσταση ενός απόλυτα διεφθαρμένου, ξεπουλημένου και προδοτικού εγχώριου πολιτικού συστήματος που δεν δίστασε να προχωρήσει σε πραξικόπημα, να καταλύσει κάθε έννοια συνταγματικής τάξης της χώρας προκειμένου να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των πιο αρπακτικών κύκλων του ευρώ και των χρηματαγορών. Γι’ αυτό και εμείς θεωρούμε ότι η Ελλάδα από τις 6 Μαΐου 2010 μέχρι σήμερα τελεί υπό κατοχή, αποικιακή κατοχή με σκοπό την μαζική εξόντωση του ελληνικού λαού και την αρπαγή του κοινωνικού και φυσικού πλούτου της χώρας από τους δανειστές της.

Πολύ γρήγορα είδαμε να καταφθάνουν και να εγκαθίστανται σε νευραλγικές θέσεις του κρατικού μηχανισμού ξένοι επίτροποι. Πέρα από την τρόικα. Σήμερα καμιά πράξη του ελληνικού κράτους δεν μπορεί να προχωρήσει αν πρώτα δεν την εισηγηθούν, ή δεν την εγκρίνουν οι ξένοι επίτροποι. Ακόμη και το σύστημα δικαιοσύνης έχει τεθεί υπό την κηδεμονία τους. Ακόμη και οι ένοπλες δυνάμεις, καθώς και το σύστημα άμυνας της χώρας. Ουσιαστικά το αυθύπαρκτο του ελληνικού  κράτους έχει καταλυθεί.

Με την συνδρομή του εγχώριου πολιτικού συστήματος των σύγχρονων δοσιλόγων, των νεότερων Κουίσλινγκ, μέσα σε τρία χρόνια επιβλήθηκαν πάνω από 420 νόμοι κατά απαίτηση των δανειστών και της τρόικας, περισσότερες από 27 Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου που έχουν περιεχόμενο ανάλογο μ’ εκείνο των παλιών Βασιλικών Διαταγμάτων, καθώς και δεκάδες άλλες πράξεις του υπουργικού συμβουλίου με εντολή έξωθεν. Δεν υπάρχει ζωτικός τομέας για τον ελληνικό λαό στην εργασία, στην κοινωνία και στην πολιτική που να έχει αλλάξει άρδην σε βάρος του καταλύοντας ακόμη και τα πιο θεμελιώδη δικαιώματά του.

Μετά απ’ όλα αυτά ο ελληνικός λαός δεν διαθέτει πλέον σχεδόν κανένα κυριαρχικό δικαίωμα στην χώρα του. Δεν μπορεί να αποφασίζει αυτός για οτιδήποτε τον αφορά. Ακόμη κι αυτό το δικαίωμα στην ιδιωτική ιδιοκτησία έχει πληγεί βάναυσα. Τα πάντα στην χώρα, τόσο ο δημόσιος, όσο και ο ιδιωτικός πλούτος των Ελλήνων πολιτών είναι πλέον στη διάθεση των δανειστών και του ευρωσυστήματος.

Με τι αντάλλαγμα; Ο μέσος Έλληνας σήμερα είναι κατά πολύ πιο χρεωμένος απ’ ότι πριν την τρόικα. Δεν είναι μόνο ότι ο δημόσιο χρέος της χώρας συνεχίζει να καλπάζει. Η χώρα εξαναγκάστηκε να δανειστεί εκ νέου κυρίως για την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους στην περίοδο 2010-2013 πάνω 320 δις ευρώ, δηλαδή περισσότερα από όσα ήταν το δημόσιο χρέος στις 31/12/2009 και παρ’ όλα αυτά συνεχίζει να χρωστά πάνω από 322 δις ευρώ. Στο ιδιωτικό χρέος των Ελλήνων που ξεπερνά τα 230 δις ευρώ, προστέθηκαν στα τρία τελευταία χρόνια άλλα πάνω από 45 δις ευρώ χρέος προς την εφορία με μοναδικό σκοπό να υποθηκευθεί η ακίνητη και κινητή ιδιωτική περιουσία.

Την ίδια ώρα ο μέσος Έλληνας είδε 1 στους 4 να χάνει την δουλειά του. Κάθε εργασιακό δικαίωμα να εξαλείφεται. Είδε τον 1 στους 3 να χάνει ακόμη και τη δυνατότητα ασφάλισης, ενώ ο βασικός μισθός να υπόκειται σε μείωση κατά 40%. Είδε το καθεστώς γενικευμένης ανέχειας και ανεργίας να συνοδεύεται και από καθεστώς πλήρους ασυδοσίας, όπου ο εργαζόμενος είναι κυριολεκτικά έρμαιο. Είδε τους 3 από τους 4 εργαζόμενους που έχουν ακόμη δουλειά είτε αμείβονται εκβιαστικά κάτω ακόμη κι από αυτόν τον βασικό μισθό εξαθλίωσης, είτε να τους καθυστερούν δεδουλευμένα.

Είδε να καταστρέφονται με μια μονοκονδυλιά σχεδόν το σύνολο των αυτοαπασχολουμένων στην Ελλάδα, που ξεπερνούν το 32% της συνολικής απασχόλησης. Είδε τις μισές μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις να βάζουν λουκέτο, ενώ τις μεγάλες να λεηλατούν τα ταμεία, τους εργαζόμενους και τους προμηθευτές τους προκειμένου να φύγουν από την Ελλάδα, είτε να περικόψουν δραστικά τις δραστηριότητές τους. Είδε το επίπεδο επενδύσεων στην ελληνική οικονομία να καταβαραθρώνεται από 22% του ΑΕΠ που ήταν πριν το 2009 στο 12% που είναι σήμερα, μετατρέποντας την Ελλάδα σε χώρα με την μεγαλύτερη αποεπένδυση παγκοσμίως.

Είδε επίσης τη φτώχεια και την εξαθλίωση να διπλασιάζεται μέσα σε δυο χρόνια. Την μετανάστευση προς το εξωτερικό να οργιάζει στα επίπεδα της δεκαετίας του 1960, όπου υπήρξε το μεγαλύτερο μεταναστευτικό κύμα που αντιμετώπισε ιστορικά η ελληνική κοινωνία. Είδε μέσα σε δυο χρόνια, το 2011-2012 να μειώνεται ο πληθυσμός της χώρας σε απόλυτους αριθμούς κατά 80 χιλιάδες, για πρώτη φορά από την εποχή του πολέμου.

Μετά απ’ όλα αυτά, έχει άδικο το 98% του ελληνικού πληθυσμού που, σύμφωνα με μετρήσεις, περιμένει τα χειρότερα;  Όχι. Έχει απόλυτο δίκιο, αν επιμείνουμε στην ίδια κατεύθυνση. Αν επιμείνουμε να παραμένουμε μέσα στο ευρώ, ειδικά τώρα που στην μεγάλη πορεία προς την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία, που ανακοίνωσε ο πρώην μαοϊκός Μπαρόζο, έχει αφαιρεθεί από όλες τις χώρες το δικαίωμα σύνταξης και έγκρισης του κρατικού προϋπολογισμού τους. Ενώ η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει αποκτήσει και επίσημα καθεστώς υπερκυβέρνησης με την ΕΚΤ να έχει στην αποκλειστική της αρμοδιότητα όχι μόνο την εποπτεία, αλλά και τον έλεγχο του τραπεζικού συστήματος στην ευρωζώνη και ευρύτερα στην ΕΕ.

Για εμάς το δίλημμα είναι καθαρό: Είτε συμβιβάζεσαι με την υπάρχουσα κατάσταση και απλά διεκδικείς τρόπους να την διαχειριστείς καλύτερα με όλο και χειρότερα αποτελέσματα για τον λαό, είτε την ανατρέπεις. Μέσος δρόμος δεν υπάρχει. Όσο περιμένουμε τον από μηχανής Θεό να μας γλυτώσει με κάποιο θαύμα, τόσο θα βιώνουμε την πιο απόλυτη καταστροφή. Όχι μόνο εμείς στην Ελλάδα, αλλά όλοι οι λαοί της ευρωζώνης. Ρεαλιστική πρόταση είναι εκείνη που δεν αφήνει εκτεθειμένο τον λαό και την χώρα του στις σημερινές απειλές. Δεν επιτρέπει να βυθίζονται άλλο στην απελπισία και την απόγνωση, στην ανέχεια και τον αφανισμό. Το καθήκον μας είναι κατεξοχήν πατριωτικό, πρωτίστως εθνικοαπελευθερωτικό απέναντι στο χειρότερο ηπειρωτικό καθεστώς που επιβλήθηκε σε ευρωπαϊκούς λαούς μετά τον Χίτλερ.

Μια άλλη Ευρώπη είναι όντως εφικτή. Η Ευρώπη όπου οι λαοί της θα είναι ελεύθεροι, κυρίαρχοι στις χώρες τους και νοικοκύρηδες στον τόπο τους. Όπου θα αποφασίζουν μονάχα αυτοί για το παρών και το μέλλον τους. Μόνο μια τέτοια Ευρώπη ανεξάρτητων, αυτόνομων και εθνικά κυρίαρχων λαών μπορεί να μετατραπεί σε μια ήπειρο αληθινής ειρήνης, δημοκρατίας και συναδέλφωσης. Συναδέλφωση δεν μπορεί να υπάρξει εκεί όπου ο λαοί είναι δούλοι των αγορών, του τραπεζικού καρτέλ και των υπερεθνικών οργάνων της «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης». Η καταπίεση φέρνει μόνο πολέμους. Πολέμους κατάκτησης, υποδούλωσης και μπορεί να απαντηθεί μόνο με παλλαϊκές εξεγέρσεις. Ένα είναι σίγουρο. Ο ελληνικός λαός δεν θα επιτρέψει τον αφανισμό του. Και απέχει μονάχα μια θρυαλλίδα από την στιγμή που θα πάρει την τύχη του στα χέρια του. Και να είστε σίγουροι ότι είναι έτοιμος να συνδράμει με κάθε μέσο και τρόπο στον κοινό αγώνα όλων των λαών της Ευρώπης και όχι μόνο.

Ευχαριστώ.

Εναρκτήρια εισήγηση στη Διεθνή Συνάντηση για το Χρέος, το Εθνικό Νόμισμα και τη Δημοκρατία, Κεραμικός, 30/11/2013.