Βαθιά διχαστική και απρόσμενα ρεβανσιστική ήταν η ετήσια,
πανηγυρική ομιλία του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Μανουέλ Μπαρόζο στις
11 Σεπτεμβρίου. Πρόκειται για έναν θεσμό που έχει εισαχθεί τα τελευταία χρόνια
στο πρωτόκολλο της ΕΕ κι αποτελεί πιστό αντίγραφο της αντίστοιχης ομιλίας που
εκφωνεί κάθε χρόνο ο αμερικανός πρόεδρος, περιγράφοντας τους βασικούς άξονες
της πολιτικής που θα ακολουθήσει σε κάθε πεδίο: από την διπλωματία μέχρι την
οικονομία και τα κοινωνικά ζητήματα. Καμία πρωτοτυπία επομένως από τις
Βρυξέλλες, που επιχειρούν με δάνεια πολιτικά εργαλεία να αναβαπτίσουν το κύρος
τους που σταθερά καταποντίζεται όπως ανάγλυφα αποτυπώνουν κι οι έρευνες του
Ευρωβαρόμετρου, με μόλις το 31% των ευρωπαίων πολιτών να εμπιστεύονται τους
ευρωπαϊκούς θεσμούς όταν το 2007 δήλωνε την εμπιστοσύνη του το 57% (Ιούλιος
2013). Ως αποτέλεσμα κι η ίδια η ομιλία του Μανουέλ Μπαρόζο προκαλεί νύστα
καθώς βρίθει από κοινοτοπίες, αοριστολογίες και βερμπαλισμούς, στους οποίους η
γραφειοκρατία των Βρυξελλών ούτως ή άλλως έχει αναπτύξει μια έφεση.
Αυτή τη φορά όμως η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ξεπέρασε τον εαυτό
της με έναν απρόσμενο τρόπο: Κάνοντας επίδειξη δύναμης απέναντι σε ανεξάρτητα,
τύποις, κράτη και τους λαούς! Συγκεκριμένα ο Μπαρόζο απείλησε ότι θα γίνει
χρήση του άρθρου 7 της συνθήκης της Ένωσης, στο οποίο προβλέπεται αναστολή του
δικαιώματος ψήφου των κρατών μελών, στην περίπτωση που παρατηρείται συστηματική
παραβίαση των αρχών του κράτους δικαίου και των συνταγματικών δεσμεύσεων.
Ουσιαστικά δηλαδή απείλησε ότι θα αποβάλλει κράτη μέλη της ΕΕ.
Η Ουγγαρία στο στόχαστρο
Η καμπάνα πίσω από αυτές τις γενικολογίες χτυπάει για την
Ουγγαρία και την κυβέρνηση του κεντροδεξιού Βίκτορ Όρμπαν που εδώ και χρόνια
αποτελεί κόκκινο πανί για τις Βρυξέλλες. Οι αξιωματούχοι της ΕΕ επικαλούνται
την αντιδημοκρατική συμπεριφορά του Όρμπαν, η οποία υποτίθεται πως τορπιλίζει
το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Και πράγματι υπάρχουν ουκ ολίγα παραδείγματα που δίνουν
βάση στην επιχειρηματολογία τους για αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις. Αναφέρουμε
ενδεικτικά: τιμητικές διακρίσεις σε ρατσιστές και αντισημίτες δημοσιογράφους,
υπερεξουσίες στον διορισμένο επικεφαλής των δικαστικών αρχών, ποινικοποίηση των
αστέγων, απαγόρευση των πολιτικών διαφημίσεων στα Μέσα Ενημέρωσης, αλλεπάλληλες
τροποποιήσεις σε ένα σύνταγμα που μόλις ψηφίσθηκε κ.λπ. Όμως, όσο αλήθεια είναι
ότι η κυβέρνηση του Όρμπαν δεν είναι κι η πιο δημοκρατική, άλλο τόσο αλήθεια
είναι πως στις ίδιες κι ακόμη χειρότερες αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις
επιδίδονται όλες σχεδόν οι κυβερνήσεις της ΕΕ, υπό την σκανδαλώδη ανοχή, αν όχι
ενθάρρυνση της ΕΕ. Και πολύ μεγαλύτερη αλήθεια επίσης είναι ότι η ΕΕ κάνει
ρεσιτάλ υποκρισίας γύρω από την Ουγγαρία. Για παράδειγμα, αν δίνει τόσο μεγάλη
σημασία στον σεβασμό που οφείλουν να επιδεικνύουν οι κυβερνήσεις απέναντι στο
σύνταγμα και τον κοινοβουλευτισμό, τότε γιατί έχει αφήσει ασχολίαστο το γεγονός
ότι στην Ελλάδα οι σημαντικότερες αποφάσεις δε ψηφίζονται από την Βουλή αλλά
ενσωματώνονται στη νομοθεσία από την …πίσω πόρτα, μέσω Πράξεων Νομοθετικών
Περιεχομένου; Η δημοκρατική ευαισθησία που επιδεικνύει η ΕΕ απέναντι στην
Ουγγαρία προκαλεί θυμηδία αν την αντιπαραβάλλουμε με την άνευ προηγουμένων
παρέμβαση στα εσωτερικά της Ελλάδας από το δίδυμο των Μερκοζύ πριν δύο ακριβώς
χρόνια όταν έδειξαν την πόρτα της εξόδου στον (εκλεγμένο πρωθυπουργό) Γ.
Παπανδρέου και επέβαλαν τον τραπεζίτη Λουκά Παπαδήμο μόνο και μόνο για να
ολοκληρωθεί ομαλά και χωρίς απρόοπτα η αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους. Κατά
συνέπεια η ΕΕ στερείται των ηθικών πλεονεκτημάτων για να αναλάβει το ρόλο του
τιμητή της δημοκρατίας.
Η ΕΕ έχει περάσει την κυβέρνηση του Όρμπαν στην μαύρη λίστα
για δύο λόγους. Πρώτο, επειδή ο Όρμπαν επέλεξε να ζημιωθούν οι
γερμανο-αυστριακές τράπεζες που λειτουργούσαν στην Ουγγαρία σαν κράτος εν
κράτει προκειμένου να ωφεληθούν οι Ούγγροι δανειολήπτες. Επιλογή που αποτέλεσε
αιτία πολέμου για το Βερολίνο και τα φερέφωνά του στις Βρυξέλλες. Δεύτερο, η ΕΕ
έχει ανοίξει βεντέτα με την Ουγγαρία λόγω της απροθυμίας του Όρμπαν να
εκχωρήσει άνευ όρων κυριαρχικά δικαιώματα στις Βρυξέλλες. Δύο πρόσφατα
παραδείγματα είναι ενδεικτικά: Οι κοινοτικοί αξιωματούχοι έγιναν πυρ και μανία
επειδή η Βουδαπέστη δεν έλαβε υπ’ όψη της στην διαδικασία της πρόσφατης
συνταγματικής αναθεώρησης τις παρατηρήσεις της Επιτροπής της Βενετίας, όπως
αποκαλείται μια επιτροπή πρώην δικαστών από συνταγματικά δικαστήρια που
γνωμοδοτεί σε αντίστοιχες περιπτώσεις. Η ΕΕ επίσης θεώρησε αμφισβήτηση των
ευρωπαϊκών αξιών πρόσφατο νόμο βάσει του οποίου όσοι φοιτητές απολαμβάνουν
κρατικής υποτροφίας στην Ουγγαρία έχουν την υποχρέωση να εργαστούν για ένα
χρονικό διάστημα στη χώρα τους! Κι εδώ η υποκρισία ξεχειλίζει, καθώς η ΕΕ κι
ειδικότερα οι βόρειες χώρες διατηρούν το δικαίωμα να εκμεταλλεύονται νέους
επιστήμονες που σπούδασαν με δαπάνες των κρατών στα οποία γεννήθηκαν. Όταν όμως
αυτά τα κράτη επιχειρούν να επιβάλλουν μια ελάχιστη ανταπόδοση για το κόστος
που επωμίστηκαν σπουδάζοντας τόσες χιλιάδες νέων επιστημόνων αυτό
χαρακτηρίζεται εθνικισμός κι εμπόδιο στην ευρωπαϊκή ενοποίηση! Ταυτόχρονα κι ο
σεβασμός που απαιτείται στην Επιτροπή της Βενετίας είναι εξ ίσου αμφιλεγόμενος
καθώς ακόμη κι η γνωμοδότησή της αποτελεί παρέμβαση στα εσωτερικά ανεξάρτητου
κράτους, την ίδια μάλιστα ώρα που αυτή η Επιτροπή έχει …καταπιεί την κάμηλο για
τις συνταγματικές παραβιάσεις σε άλλες χώρες της ΕΕ.
Γερμανική πειθαρχία
Εν κατακλείδι η απειλή χρήσης του άρθρου 7 αποτελεί κάτι
παραπάνω από μια κίνηση εκδίκησης. Η ενεργοποίηση του που θα γίνει αργά ή
γρήγορα (θέμα χρόνου είναι δηλαδή να πεταχτεί έξω η Ουγγαρία) θα αποδείξει ότι
το Βερολίνο απαιτεί και μπορεί να επιβάλει σιδηρά πειθαρχία εντός της ΕΕ,
αποβάλλοντας όσα κράτη μέλη δεν στοιχίζονται πειθήνια και χωρίς αντιρρήσεις
πίσω από τις επιλογές του. Σε αυτό το πλαίσιο η τυπική ισότητα των κρατών μελών
που προβλέπεται από τις ιδρυτικές συνθήκες της ΕΕ πάει περίπατο, όπως κι ο
σεβασμός από την μεριά των Βρυξελλών στα εσωτερικά τους. Έτσι, η ΕΕ που
οικοδομείται στα ερείπια της κρίσης περισσότερο θυμίζει γερμανική φυλακή, παρά
μια οικειοθελή ένωση ανεξάρτητων κρατών.
Αποκαλύπτεται ταυτόχρονα πως το ζητούμενο των διαδικασιών
ενοποίησης σε ευρωπαϊκό επίπεδο δεν είναι η βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των
ευρωπαίων πολιτών ή η κοινωνική συνοχή ή ισχυροποίηση της δημοκρατίας και των
θεσμών που την εγγυώνται. Το ζητούμενο είναι η εξασφάλιση των συμφερόντων των
γερμανικών τραπεζών κι η στάση της κάθε κυβέρνησης εξετάζεται υπό αυτό το
πρίσμα. Στην καλύτερη εκδοχή οι κυβερνήσεις κρίνονται από το πόσο διευκολύνουν
τα σχέδια προώθησης της ενιαίας αγοράς. Ανέφερε συγκεκριμένα ο πρόεδρος της
Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην ομιλία του: «Στο επίπεδο της ΕΕ προτεραιότητα έχει η
πλήρης αξιοποίηση της ενιαίας αγοράς. Έχουμε μια ενιαία αγορά που λειτουργεί
καλά στα αγαθά και βλέπουμε τα οφέλη της. Χρειάζεται να επεκτείνουμε αυτό το
σχήμα και σε άλλους τομείς: κινητικότητα, επικοινωνίες, ενέργεια,
χρηματοπιστωτικά και ηλεκτρονικό εμπόριο για να ονοματίσω ορισμένους απ’
αυτούς. Πρέπει να απομακρύνουμε τα εμπόδια που κρατούν καθηλωμένες επιχειρήσεις
και ανθρώπους».
Ακόμη κι αν χρειάζεται να αποβληθούν απείθαρχα κράτη μέλη…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου