του Άρη Χατζηστεφάνου
Πώς θα διαβάσουν οι ιστορικοί του μέλλοντος τις εξελίξεις
των τελευταίων χρόνων στην Ελλάδα; Οι πολίτες, θα γράφουν, πραγματοποίησαν
μερικές από τις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας από δημιουργίας
ελληνικού κράτους. Οι εργαζόμενοι, παρά τις συνεχείς προδοσίες από την ηγεσία
των μεγάλων συνδικάτων, πίεσαν και ξεκίνησαν τις περισσότερες γενικές απεργίες
που γνώρισε ποτέ η Ευρώπη.
Για μήνες η δημόσια ραδιοφωνία και τηλεόραση της ΕΡΤ είχε
περάσει στον έλεγχο τους, σε ένα μοναδικό πείραμα στην παγκόσμια ιστορία των
ΜΜΕ. Κάτοικοι περιοχών όπως η Χαλκιδική κατάφερναν να μπλοκάρουν την καταστροφή
της ζωής τους, παρά την κρατική καταστολή. Στο ίδιο χρονικό διάστημα, παρά τις
απειλές από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης και τις διώξεις από την κυβέρνηση, οι
πολίτες έδωσαν στο σύνολο των κομμάτων της Αριστεράς τα υψηλότερα ποσοστά από
την εποχή του Εμφυλίου.
Προφανώς, θα συμπεράνουν οι ιστορικοί, η Αριστερά θα έπρεπε
να κατέχει την πολιτική....
εξουσία και να ανατρέψει την πολιτική του αυταρχισμού και
της ακραίας αναδιανομής πλούτου από τους κάτω προς τους πάνω.
Ο μόνος τρόπος για να σταματήσει κανείς αυτή την εξέλιξη, θα
πουν, θα ήταν ένα αιμοσταγές πραξικόπημα με χιλιάδες νεκρούς, φυλακισμένους και
εκτοπισμένους ή τουλάχιστον ένας προσχηματικός πόλεμος με κάποια γειτονική
χώρα, που θα πάγωνε τις εσωτερικές εξελίξεις. Ή τουλάχιστον ένας μεγάλος
σεισμός, ένα ηφαίστειο, ένας μετεωρίτης. Κάτι.
Τι θα πούμε εμείς στους ιστορικούς του μέλλοντος; Ότι ο
κόσμος κατέβαινε στις πορείες, αλλά δεν καταφέραμε να δώσουμε πολιτικό νόημα
στον αγώνα του και να σχηματίσουμε ένα λαϊκό μέτωπο; Ότι, εκτός από τους
εργαζόμενους της, κανένας μας δεν εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία της ΕΡΤ;
Το χειρότερο είναι ότι κάποιοι θα θελήσουν να γράψουν στα
βιβλία του μέλλοντος ότι όλα πήγαν χαμένα όχι γιατί εμείς κοιμόμασταν, αλλά
γιατί ο κόσμος έμενε στους καναπέδες του. Η ιστορία δεν γράφεται μόνο από τους
νικητές. Γράφεται και από αυτούς που εγκατέλειψαν τη μάχη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου