Το σπαθί του Μπολιβάρ και η "ανικανότητα" της Ελληνικής αριστεράς ...

Στο αποκορύφωμα της πολιτικής κηδείας του Ούγκο Τσάβεζ, ο διάδοχός του εναπόθεσε στο φέρετρο του '' κομμαντάντε'' ένα πιστό αντίγραφο του σπαθιού του Σιμόν Μπολιβάρ, ενώ  όλοι οι παριστάμενοι,τόσο οι συμαπτριώτες του όσο και οι προερχόμενοι από τις άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής, φώναζαν το σύνθημα '' alerta que camina la espada de Bolivar por America Latina''.

Tο σύνθημα αυτό, που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει... πως το σπαθί του Μπολιβάρ ''προχωρά γιά την Λατινική Αμερική'', ακούγεται από τις κορυφές των Ανδεων μέχρι τις εκβολές του Ρίο ντε λα Πλάτα γιά πάνω από δύο αιώνες, ενώνοντας στην κοινή προσευχή γιά την Εθνική Απελευθέρωση τους μαχητές του Σαντίνο, τους ''montonerros''  του Περόν, τους '' barbudos'' του Κάστρο και του Γκεβάρα, αλλά και τους εθελοντές της Unitad Popular του Σαλβαντόρ Αλλιέντε.

Είτε με τα όπλα, είτε με την ψήφο, οι λαοί της Λατινικής Αμερικής γράφουν την ιστορία του αντιαποικιακού και απελευθερωτικού τους αγώνα σε συνθήκες που προσομοιάζουν έντονα με αυτές της Νότιας Ευρώπης.

Γιατί η κοινή μοίρα μας είναι η διαρκής αναζήτηση της πολιτικής χειραφέτησης και της οικονομικής αυτοδυναμίας σε ένα διεθνές περιβάλλον που, διαχρονικά, περιορίζει ή και στραγγαλίζει αυτή την προοπτική,καταδικάζοντας τους λαούς μας σε υπανάπτυξη, εξάρτηση και στέρηση στην πράξη των δικαιωμάτων που απορρέουν από την άσκηση της εθνικής κυριαρχίας.

Υπάρχουν όμως και έντονες διαφοροποιήσεις στα ιδεολογικά χαρακτηρηστικά των πολιτικών κινημάτων και κομμάτων που ''γέννησε''  τόσο η Λατινική Αμερική, όσο και η Ευρώπη τον τελευταίο αιώνα, με σημαντικότερη την αντίληψή τους γιά το Έθνος και τον εθνικό χαρακτήρα του αντιαποικιακού αγώνα.

Ετσι, τα Κινήματα της Λατινικής Αμερικής, ο Περονισμός, οι  Σαντινίστας, ο Γκεβαρισμός, ακόμα και η '' Θεολογία της Απελευθέρωσης'' του Καμίλλο Τορές και των άλλων προοδευτικών μορφών της Καθολικής Εκκλησίας, στηρίζονται σε ένα μήνυμα και έναν ''λόγο'' καθαρά πατριωτικό, γιά την δυτική αντίληψη, ενδεχομένως και ''εθνικιστικό'', που αντιλαμβανεται την Λατινική Αμερική ως ενα φυλετικό, πολιτιστικό και  θρησκευτικό σύνολο, συμπερλαμβάνοντας μάλιστα και την Βραζιλία , παρά την γλωσσική διαφορά.

Το στοιχείο της κοινωνικής απελευθέρωσης, της ένταξης των φτωχών αγροτικών και εργατικών στρωμάτων στην αναπτυξιακή πορεία της χώρας, της μετάβασης από την φεουδαρχική οργάνωση της παραγωγής σε μιά ιδιότυπη μείξη αστικής και αυτοδιαχειριζόμενης οικονομιας, η εδραίωση ενός κράτους πρόνοιας με καταπολέμηση του αναλφαβητισμού και παροχή δωρεάν υπηρεσιών υγείας,συνδυάζονται άρρηκτα με την  ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας στην οικονομία, στις πλουτοπαραγωγικές πηγές, που βρίσκονται άμεσα ή έμμεσα στην κατοχή ξένων συμφερόντων.

Αυτό εξηγεί και την διαχρονική, μαζική στήριξη σε αυτά τα πολιτικά κινήματα, παρά τις μεγάλες ενδογενείς αδυναμίες τους και τον συχνά αυταρχικό τους χαρακτήρα.

Στην Ευρώπη αντιθέτως, το ζήτημα της κοινής αναπτυξιακής προοπτικής, έμοιαζε λυμένο, ιδιαίτερα μετά την λήξη του Β Παγκοσμίου Πολέμου και την  δημιουργία πρώτα της ΕΟΚ και ύστερα της Ε.Ε.

Γι αυτό και στα πολιτικά κινήματα της Αριστεράς,ο πατριωτικός λόγος που είχε αποτελέσει την βάση πάνω στην οποία συγκροτήθηκαν όλα τα μαζικά αντιφασιστικά και αντιναζιστικά πολιτικά μέτωπα, υποχώρησε μπροστά σε μιά ''νέα'' ανάγνωση που θεωρούσε δεδομένη την ειρηνική συνύπαρξη των ευρωπαικών εθνών, την κοινή τους αναπτυξιακή πορεία και την προοπτική μιάς διαρκώς επεκτεινόμενης ευημερίας μέσω των παροχών του κοινωνικού κράτους  και της κατανάλωσης.

Η αντιπαράθεση γινόταν πλέον στο εσωτερικό της ΕΕ μα αντικείμενο το μοίρασμα της ευημερίας μεταξύ του βιομηχανικού Βορρά και του αγροτικού Νότου.

Ολα θα είχαν εξελιχθεί ίσως πολύ διαφορετικά αν δεν είχε προχωρήσει η ΟΝΕ όπως προχώρησε, βάζοντας δηλαδή '' το κάρο πριν από το άλογο'', αλλά η φωνή του Ανδρέα Παπανδρέου ήταν ''φωνή βοώντος εν τη ερήμω'' στις αρχές της δεκαετίας του 1990, όταν προειδοποιούσε πως ''αυτή ΔΕΝ είναι Ευρώπη ''.

Το περίφημο ''κοινό νόμισμα'' που εισέβαλε σε οικονομίες εντελώς διαφορετικών ταχυτήτων, έχει ως αποτέλεσμα σήμερα την ουσιαστική υποδούλωση του ευρωπαικού νότου, των εθνών και των λαών μας, σε ένα τευτονικό τέταρτο ράιχ.

Καθώς ξεκαθαρίζει πιά ο πραγματικός κατοχικός χαρακτήρας της μνημονιακής πολιτικης, το μόνο ερώτημα που παραμένει αναπάντητο είναι ποιές πολιτικές δυνάμεις θα εκφράσουν το αντικατοχικό, πατριωτικό αίτημα των κοινωνιών που πλήττονται ή καλύτερα των εργατικών, αγροτικών και αστικών τμημάτων τους-γιατί όπως συμβαίνει πάντα, διαχρονικά, σε τέτοιες περιόδους, υπάρχουν και τα δοσιλογικά τμήματα των κοινωνιών που στηρίζουν την κατοχή γιατί επωφελούνται αυτής.

Το μάθημα της Ιστορίας προς όσους επιδιώκουν να παίξουν τον ρόλο του εκφραστή και του Ηγέτη των αντικατοχικών στρωμάτων του Λαού, είναι καθαρό.

Ο Αγώνας αυτός είναι Πατριωτικός και Δημοκρατικός, γιατί απέναντί του βάζει την ξένη εξαρτηση και την ντόπια ,ξενόδουλη και αυταρχική εξουσία.

Πατριωτικός Αγώνας σημαίνει στήριξη στις ρίζες, στις Αξίες και στην Παράδοση του Λαού.

Σημαίνει ταύτιση με την αφήγηση που ο Λαός αποδέχεται ως αυθεντική εξιστόρηση της καταγωγής του, των βιωμάτων του και των προσδοκιών του.

Όταν η ελληνική Αριστερά κατάφερε αυτή την ταύτιση, το αποτέλεσμα ονομάστηκε ΕΑΜ.

Σήμερα, η ελληνική Αριστερά, παρά την εντεινόμενη πολιτική, οικονομική και, κυρίως ανθρωπιστική κρίση των τεσσάρων προηγούμενων ετών και τα όσα διαφαίνονται να ακολουθούν, δεν καταφέρνει ακόμα να ταυτιστεί με την πλειοψηφία του Λαού που απορρίπτει, αντιδρά , αντιστέκεται, ή, έστω, αμφισβητεί.

Αντιθέτως, συχνά προκαλεί με τον λόγο και τις πράξεις της σύγχυση  απογοήτευση  ακόμα και οργή, όπως με την πρόσφατη αμφισβήτηση ουσιαστικά του εθνικοαπελευθερωτικού χαρακτήρα της Επανάστασης του 1821.

Κι όμως, αρκεί μιά προσεκτική ανάγνωση του περίφημου ''λόγου στην Λαμία'' του Άρη Βελουχιώτη, γιά να καταλάβει και ο πλέον φανατικός αρνητής της ιδέας του Εθνους- ο Άρης κάνει λόγο και γιά ''Φυλή''- πως το ΕΑΜ  και ο ΕΛΑΣ δεν συγκροτήθηκαν στην βάση της ''ταξικής πάλης'', αλλά με όραμα την ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ.

Το ίδιο όραμα, συνδεδεμένο άρρηκτα με την πολιτική χειραφέτηση, την Δημοκρατία και την Λαική 

Κυριαρχία που ενέπνευσε τον Αγώνα του 1821, αλλά και όλους τους πολεμικούς ή ειρηνικούς Αγώνες του ελεύθερου ελληνικού βίου.

Αν η ελληνική Αριστερά δεν αντιληφθεί εγκαίρως πως βρισκόμαστε ξανά σε συνθήκες που απαιτούν ευρύτατες πολιτικές συμμαχίες με κοινό στόχο την Εθνική Απελευθέρωση, η Ελλάδα κινδυνεύει πράγματι να μπεί σε μιά περιδίνηση βίας και απελπισίας που θα καταστρέψει το μέλλον όχι μιάς. αλλά πολλών γενεών.

Αυτό είναι το μήνυμα που πρέπει να αντιληφθούν όσοι επιμένουν να αναδεικνύουν άστοχα και άκαιρα ζητήματα που διχάζουν αντί να ενώνουν.

Η εικόνα από την κηδεία του Τσάβεζ, του Ηγέτη ενός επιτυχημένου πολιτικού εγχειρήματος, ήταν σαφής. 

Το σπαθί του Μπολιβάρ, δηλαδή η Παράδοση, η Ταυτότητα, η Ενότητα, το Εθνος.

Το Εθνος είναι που νικά.

http://citypress-gr.blogspot.com