“Η προδοσία μιας ιδεολογίας. Πώς η Αριστερά πρόδωσε την εργατική τάξη”

Πηγή: Τομέας Διεθνών Σχέσεων του Ε.ΠΑ.Μ.

Il tradimento di un’ideologia. Come la Sinistra ha tradito la classe operaia

Ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στην ιταλική οικονομική σελίδα eurotruffa.it με τον τίτλο “Η προδοσία μιας ιδεολογίας. Πως η Αριστερά πρόδωσε την εργατική τάξη“

Ο συντάκτης του κειμένου ο Valerio Spositi  είναι φοιτητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης και συντάκτης σε διάφορα οικονομικά blogs όπως το Qualcosa di Sinistra (Κάτι από Αριστερά)

Παραθέτουμε την μετάφραση όπως και το αυθεντικό κείμενο μέσω συνδέσμου.
Για τον Τομέα Διεθνών Σχέσεων
Ζάμπρα Γιώτα

Η προδοσία μιας ιδεολογίας. Πως η Αριστερά πρόδωσε την εργατική τάξη

Ο αείμνηστος Καθηγητής Edward Said, διδάκτωρ της αγγλικής γλώσσας και συγκριτικής λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο Columbia, έγραφε για την «Προδοσία των πνευματικών ανθρώπων» σε σχέση με την υποταγή και την ηθική κατάπτωση των καλύτερων αμερικανών διανοουμένων μπροστά στο ισραηλινό ζήτημα και στις βαρβαρότητες που διαπράττονται κατά του παλαιστινιακού λαού.

Σήμερα βλέπουμε να διαδραματίζεται όχι μόνο η προδοσία που συντελείται από τους διανοούμενους αλλά κυρίως η προδοσία μιας ιδεολογίας: της Αριστεράς.

Αυτού του είδους η απαξίωση, αρχικά που ήταν συγκεκαλυμμένη και πλέον τώρα ολοφάνερη, ξεκίνησε στο τότε PCI (από την δεκαετία του εξήντα) και σήμερα φαίνεται απροκάλυπτα με την υπογραφή του “Partito Democratico” («Δημοκρατικό Κόμμα») και την “Centro-Sinistra” («Κέντρο-Αριστερά»).

Σήμερα εδώ θα ασχοληθώ κυρίως με το πως αυτή που κάποτε ήθελε να ονομάζεται Αριστερά, ώθησε ακόμη περισσότερο την εργατική τάξη στην εμπορευματοποίηση μέσω της προσχώρησης στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στις νομικές και οικονομικές της δεσμεύσεις.

Ήταν το 1957 όταν ο τότε βουλευτής του PCI, Pietro Ingrao, στο Κοινοβούλιο ούρλιαζε ενάντια στην Επικύρωση της Συνθήκης της Ρώμης:

«Ψηφίζοντας ενάντια σε αυτές τις συνθήκες προσπαθούμε να υποδείξουμε στην εργατική τάξη μια προοπτική αυτονομίας και αγώνα, καλούμε την εργατική τάξη να αντισταθεί  με όλες της τις υγιείς δυνάμεις που απειλούνται από αυτές τις συνθήκες και τα σύμφωνα για να δώσει μια διαφορετική πορεία στην διεθνή πολιτική».

Απεναντίας, από εκείνο το έτος, η ιδιαίτερη φύση του PCI (Partito Comunista Italiano – Ιταλικό Κομουνιστικό Κόμμα – διαιρεμένο στους δεσμούς του με την Κομουνιστική Διεθνή και την την PCUS  και με την νομικίστικη και Συνταγματική νομιμοφροσύνη αποτέλεσμα της συμμετοχής στην οικοδόμηση της Ιταλικής Δημοκρατίας) το οδήγησε με τα χρόνια να ακολουθεί την υποστήριξη του σχεδίου της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ΟΝΕ.

Η αντι-δημοκρατική, αντιδραστική, νεο-φεουδαρχική [Hudson, 2012] και καπιταλιστική φύση της ΕΕ τι σχέση είχε με ό,τι σήμαιναν και ό,τι σημαίνουν οι αξίες του σοσιαλισμού και του κομουνισμού;

Η λογική των εξωτερικών δεσμεύσεων, η περαιτέρω εμπορευματοποίηση του εργατικού δυναμικού, που υπόκειται σε διαρκείς περικοπές μισθών που ισοπεδώνουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, τι σχέση έχει με τις αξίες του σοσιαλισμού και του κομουνισμού;

Ένα φιλοσοφικό ακροδεξιό οικονομικό ρεύμα (Menger, Hayek, Rueff, Delors, Issing) πάνω στο οποίο δομήθηκε το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα, τι σχέση έχει με τις αξίες του σοσιαλισμού και του κομουνισμού;

Όπως ανέφερε κάποιος εργάτης κατά την διάρκεια των εξεγέρσεων του 1969 σε μια συνέντευξη:

«Το αφεντικό με το μεροκάματο πιστεύει ότι αγοράζει έναν εργάτη όπως αγοράζει ένα κιλό μήλα. Εσύ πουλιέσαι κι εγώ σε πληρώνω. Έπειτα σε καταναλώνω όπως εγώ θέλω. Το μήλο το καθαρίζω, το ψήνω, το αφήνω να σαπίσει [...] το δαγκώνω»

Οι εργάτες της νοτίου Ευρώπης, κλεισμένοι στο κλουβί της Ευρωζώνης και υπόδουλοι σε μια πορεία κοινωνικής κινεζοποίησης, καταναλίσκονται αργά, παρατημένοι να σαπίσουν και να αντικατασταθούν σαν να είναι ένα ανταλλακτικό αυτοκινήτου, για τα υπερεθνικά βιομηχανικά συμφέροντα στα οποία η ευρωπαϊκή τεχνοκρατία ανταποκρίνεται.

Κι όμως, εκείνη που κάποτε ήταν η Αριστερά, όλα αυτά τα υποστηρίζει και ζητάει μέχρι και«περισσότερη Ευρώπη».

Ήδη εδώ και καιρό έχω μιλήσει για το πως οι στρατευμένοι της Αριστεράς έχουν μπερδέψει (και γενικώς μπερδεύουν) την πορεία του καπιταλιστικού διεθνισμού (του οποίου η ΕΕ είναι έμβλημα!) με τον σοσιαλιστικό και εργατικό διεθνισμό (εννοούμενου ως αλληλεγγύη των εργαζομένων της Ευρώπης).

Μια σύγχυση που, μέσα από «το μοντέλο της προπαγάνδας» [Chomsky, Herman, 1988], έφτασε μέχρι το σημείο να καθίσταται συγκαταβατικός ο ευρωπαϊκός σοσιαλισμός με αυτήν την νοτιο-ευρωπαϊκή (κι όχι μόνο) νεο-φεουδαρχία.

Το μιντιακό σύστημα έχει επαναλάβει και διαδώσει εκτενώς, κατά τα λεγόμενα των Noam Chomsky και Edward S. Herman στο βιβλίο τους “Manufacturing Consent”, αυτό που οι θιασιώτες αυτής της ευρωπαϊκής βαρβαρότητας ήθελαν. Και το ιταλικό κόμμα της Κεντρο-Αριστεράς (Prodi, Ciampi, Amato, Padoa-Schioppa, Draghi, D’Alema) έγινε το χαλάκι στον ευρωπαϊκό καπιταλισμό, συναινώντας στο να γίνουν όλα αυτά πραγματικότητα.

Μέχρι σήμερα οι αρχηγοί της Κέντρο-Αριστεράς συνεχίζουν να επιτρέπουν να περνούν, μέσω των 

μίντια, οικονομικές πολιτικές όπως ο ισοσκελισμένος προϋπολογισμός, η ευελιξία στην αγορά εργασίας, οι ιδιωτικοποιήσεις στις δημόσιες υπηρεσίες… κλπ, ως μέτρα για την ανάκαμψη της ιταλικής οικονομίας και της απασχόλησης.

Απέναντι σε όλο αυτό, η άποψη του επίτιμου Καθηγητή Οικονομίας Alain Parguez, παραφράσσοντας τον Karl Marx, στο “Η Νεοκλασσική Οικονομία είναι το όπιο της Αριστεράς»αντανακλά ολοφάνερα αυτό που η Ιταλική Αριστερά (κι όχι μόνο) έχει γίνει: υποτακτική και υποπόδιο των καπιταλιστικών συμφερόντων.

Σε αυτή την νεο-φεουδαρχική πορεία, η εργατική τάξη φαίνεται να είναι πολύ μπερδεμένη για το ποιός είναι ο εχθρός της τάξης. Συχνά κατηγορεί την ιταλική πολιτική τάξη και τα προνόμιά της, κατηγορεί τις δημόσιες διοικήσεις και τις σπατάλες τους και ούτω καθεξής, μη συνειδητοποιώντας ότι ο ταξικός αγώνας έχει αντιστραφεί (όπως θύμιζε ο Καθηγητής Emiliano Brancaccio σε πρόσφατο συνέδριο στο οποίο συμμετείχα), δηλαδή κατευθύνεται από το Κεφάλαιο ενάντια στους ιδιοκτήτες του εργατικού δυναμικού, αλλά και ότι πρέπει να γίνει κατά των βιομηχανικών ελίτ και των ευρωπαικών θεσμών που είναι Υπερ-εθνικές.

Η εργατική τάξη κάποτε μαχόταν για τον εργατικό έλεγχο, για να μην θεωρείται ένα απλό γρανάζι ενός μηχανισμού (το μοντέλο της καπιταλιστικής παραγωγής) που κατανάλωνε την ύπαρξη και την αξιοπρέπεια της ανθρώπινης ζωής.

Σήμερα φαίνεται να μην είναι σε θέση πλέον να ξαναπάρει στα χέρια της εκείνους τους αγώνες, που τότε την καθιστούσαν ανταγωνίστρια του Κεφαλαίου.

Με πρωταρχικό σκοπό να σπάσουν τις αλυσίδες της ΕΕ και της Ευρωζώνης, οι κατώτερες τάξεις πρέπει να ξανα προσδιορίσουν τους εαυτούς τους ως τέτοιες και να επιστρέψουν στον ταξικό αγώνα απορρίπτοντας τον καπιταλισμό ως «σύγχρονη βαρβαρότητα» [Virno], το Ευρώ, «μια οικονομική και κοινωνική καταστροφή δίχως ιστορικό προηγούμενο» [Parguez],  και αυτό το πρότυπο της ευρωπαϊκής ενοποίησης.

(Πηγή: eurotruffa.it)