Οι κομμουνιστές ηγούνται των επαναστάσεων... δεν πάνε να τις κάνουν μόνοι τους!

ΠΡΟΣΥΝΕΔΡΙΑΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ - Αναδημοσίευση από τον Ριζοσπάστη 27/3/2013

Κρίσιμα ζητήματα αυτού του Συνεδρίου είναι: το αντι-λενινιστικό περιεχόμενο των θέσεων και ο αντικαταστατικός τρόπος που καλλιεργήθηκαν και εφαρμόστηκαν πριν το συνέδριο.

Η αλλαγή του χαρακτήρα του Μετώπου, από Αντιιμπεριαλιστικό σε Αντικαπιταλιστικό, προετοιμάστηκε από τα τελευταία συνέδρια, όταν σταδιακά έπαψε να θεωρείται ότι κύριο χαρακτηριστικό της θέσης της Ελλάδας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα είναι η εξάρτηση και της αποδόθηκαν χαρακτηριστικά ιμπεριαλιστικής δύναμης. Ετσι, η Ελλάδα έπαψε να ανήκει, κατά τη λενινιστική κατηγοριοποίηση, στην κατηγορία των χωρών με τυπική ανεξαρτησία, που «στην πράξη είναι μπλεγμένες στα δίχτυα της χρηματιστικής και διπλωματικής εξάρτησης».

Ξαφνικά, υιοθετήθηκε μια ανάλυση που ευδοκιμεί σε τροτσκιστές, αναρχικούς, αριστεριστές και ρεφορμιστές. Ως δια μαγείας, η Ελλάδα αναδύεται στις αρχές του 20ού αιώνα ως ιμπεριαλιστική δύναμη που καλπάζει ακηδεμόνευτη. Ιστορικά στοιχεία που να αναιρούν την ισχύουσα προγραμματική και καταστατική αντίληψη περί εξαρτημένης ανάπτυξης δεν παρουσιάστηκαν, καθώς θα έρχονταν σε πλήρη αντίθεση με κάθε ιστορική ανάλυση του Κόμματος (εκτός του Β' Τόμου των Δοκιμίων, που είναι συγγραφικό έργο της ίδιας ηγετικής ομάδας). Η νέα άποψη έπρεπε να περάσει στα γρήγορα και η αποδοχή της θεωρήθηκε κριτήριο κομματικότητας.

Η ουσία της παραπάνω αντιπαράθεσης δεν έγινε αντιληπτή από πολλά μέλη και προσπεράστηκε με δύο τρόπους. Πρώτον: κάποιοι, μη αντιλαμβανόμενοι τις ολέθριες πολιτικές συνέπειες της «νέας» ιστορικής προσέγγισης της ηγεσίας, αντιμετώπισαν το ζήτημα ως σχολαστικό άνευ ουσίας. Δεύτερον: άλλοι, ενστερνιζόμενοι καλόπιστα τις «απαντήσεις» της ηγεσίας, αποδέχτηκαν μαζί και το παραμύθι-κατηγορία, ότι δήθεν «όσοι μιλούν για εξάρτηση, επιθυμούν συνεργασία με την ντόπια αστική τάξη και είναι οπορτουνιστές».

Ο πρώτος τρόπος οφείλεται κυρίως στην έλλειψη ιδεολογικής θωράκισης, καθώς τα ιδεολογικά μαθήματα είναι ανύπαρκτα και ο «Ριζοσπάστης» δεν αρκεί. Αυτή η έλλειψη προετοίμασε το δεύτερο τρόπο. Μην έχοντας συνειδητοποιήσει τις πολιτικές διαστάσεις της λενινιστικής αντίληψης περί εξάρτησης, τα μέλη που ήθελαν ειλικρινά να στηρίξουν το Κόμμα αποδέχθηκαν πάλι καλόπιστα, αλλά χωρίς κριτήρια, τις αλλαγμένες θέσεις που προωθούσε η ηγεσία και αποδέχθηκαν ταυτόχρονα την κατηγορία, ότι όσοι διαφωνούν είναι «αντικομματικά βαρίδια».

Ποια είναι η πολιτική συνέπεια; Αφού η Ελλάδα δεν είναι εξαρτημένη, οι κομμουνιστές, λέει η ηγεσία, δεν πρέπει πια να αγωνίζονται για εθνική ανεξαρτησία και αποτίναξη του ζυγού των διεθνών μονοπωλίων και οργανισμών. Για τι πρέπει να αγωνίζονται; Απευθείας για ανατροπή του καπιταλισμού και το σοσιαλισμό. Οσα κοινωνικά στρώματα πλήττονται από την πολιτική των ιμπεριαλιστών, αλλά δεν αντιλαμβάνονται το σοσιαλισμό ως λύση, τότε «κακό του κεφαλιού τους, γιατί εμείς οι κομμουνιστές δεν κάνουμε εκπτώσεις, ούτε καταλαβαίνουμε από στάδια». Απαράδεκτη, παρεμπιπτόντως, είναι η δαιμονοποίηση της έννοιας του «σταδίου» και η αποκλειστική σύνδεσή της με το ρεφορμισμό. Για το μαρξισμό-λενινισμό, μεταβατικό «στάδιο» υπάρχει σε κάθε μορφή κίνησης της ύλης. Τόσο οι κοινωνικοί σχηματισμοί όσο και οι συνειδήσεις διανύουν μεταβατικά στάδια μέχρι να μεταπηδήσουν από μια παλαιά κατάσταση-ποιότητα σε μια νέα. Η πάλη για μεταρρυθμίσεις εντός του καπιταλισμού (π.χ. έξοδος από την ΕΕ, κατάργηση μνημονίου) είναι αναγκαία, υπό την προϋπόθεση ότι υπηρετεί μια επαναστατική στρατηγική. Το Αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο είναι απαραίτητο για όσους θέλουν να αντιδράσουν στις αντιλαϊκές επιθέσεις, αλλά δε δέχονται την αναγκαιότητα συνολικής ρήξης με τον καπιταλισμό. Από την άλλη, το Αντικαπιταλιστικό Μέτωπο περιορίζει ασυγχώρητα τις κοινωνικές-πολιτικές συμμαχίες, λες και η ελληνική κοινωνία αποτελείται αποκλειστικά από εργάτες, και μας αδυνατίζει μπροστά στον κύριο αντίπαλο. Η απαίτηση να συνειδητοποιήσουν οι αυτοαπασχολούμενοι, μικροαστοί και μεσαία στρώματα ότι οι ανάγκες τους ικανοποιούνται μακροπρόθεσμα μόνο στο σοσιαλισμό και να γίνουν όλοι κομμουνιστές, είναι παράλογη. Τι λέει η ηγεσία; «Να πειστούν!» (βουλησιαρχία) ή «Δεν τους χρειαζόμαστε, μπορούμε μόνοι μας!» (σεχταρισμός). Η αντικατάσταση του ΑΑΔΜ από το Αντικαπιταλιστικό ακυρώνει την ουσία του Μετώπου.

Τι έκανε η ηγεσία για να διασφαλίσει την υπερψήφιση των θέσεων; Διαδικασίες εξπρές, ταυτόχρονη ψήφιση νέου προγράμματος και καταστατικού, χωρίς συζήτηση για την ιδεολογική στροφή. Και γιατί να γίνει; Ηδη πλήθος μη λενινιστικών θέσεων αναπαράγονται συστηματικά στο Κόμμα και την ΚΝΕ μέσω ενός στρώματος μεσαίων, συχνά επαγγελματικών στελεχών, άρα «ενδιάμεσων και εξαρτημένων» (που δεν εργάζονται κανονικά κάπου και δεν έχουν την απαραίτητη προσωπική εμπειρία οργάνωσης κινητοποιήσεων, αντιπαράθεσης με την εργοδοσία και πραγματικών απεργιών χωρίς δίχτυ ασφαλείας) και μέσω καθοδηγητικών άρθρων στο «Ριζοσπάστη» και την ΚΟΜΕΠ.

Αντι-λενινιστικές θέσεις που καλλιεργήθηκαν συστηματικά, αντικαταστατικά και σε αντίθεση με το ισχύον πρόγραμμα: η αντίληψη περί ιμπεριαλιστικής Ελλάδας, η αριστερίστικη πρακτική του διαχωρισμού από τις λαϊκές μάζες στο δρόμο και τα συνδικάτα, η απόρριψη κάθε τακτικής συμμαχίας με οργανώσεις - παρατάξεις - φορείς (δηλαδή με κάθε άλλο πολιτικό σχηματισμό που δεν αποδέχεται συνολικά το πρόγραμμά μας), η πομπώδης διακήρυξη της εκ προοιμίου απόρριψης κάθε περίπτωσης σχηματισμού κυβέρνησης λαϊκού μετώπου, η αντίληψη ότι δεν υπάρχει πιθανότητα κατακτήσεων εντός καπιταλισμού και η παραπομπή όλων των λύσεων στο σοσιαλισμό (ταύτιση τακτικής - στρατηγικής).

Κίνδυνοι από την εφαρμογή αυτών των θέσεων στο άμεσο μέλλον: περαιτέρω αποκοπή του Κόμματος από το λαό, αδυναμία διεξαγωγής νικηφόρων αγώνων, απώλεια βασικών δημοκρατικών δικαιωμάτων και μεγαλύτερη εξαθλίωση και συντηρητικοποίηση του λαού μας.

Ανάγκη επεξεργασίας μιας λενινιστικής τακτικής: α) Ποιος είναι ο κύριος εχθρός; β) Με ποιους από αυτούς που έχουμε κοινό τον κύριο εχθρό μπορούμε να συμμαχήσουμε μακροπρόθεσμα, με ποιους βραχυπρόθεσμα και με ποιους ποτέ; γ) Αμεσοι στόχοι πάλης που υπηρετούν την κατάκτηση του στρατηγικού στόχου: καίριο χτύπημα στη στρατηγική των αστών (έξοδος από την ΕΕ, κατάργηση μνημονίου) και απαίτηση ικανοποίησης των στοιχειωδών αναγκών για επιβίωση. Από τα χαμηλότερα έως και τα μεσαία κοινωνικά στρώματα, δεν υπάρχει κανείς που να μη συμφωνεί ότι αυτά πρέπει να γίνουν και το κόστος να το πληρώσουν οι τράπεζες και οι πολυεθνικές-μονοπώλια. Γιατί να μη γίνει μια τέτοια κοινωνική και πολιτική συμμαχία; δ) Προώθηση αυτού του πλαισίου πάλης σε συνδικάτα-φορείς, χωρίς ιδεοληψίες και συναισθηματισμούς, κάνοντας τις απαραίτητες «ανίερες» συμμαχίες που μας ενδυναμώνουν απέναντι στον κύριο αντίπαλο. ε) Χτίσιμο ενός ΑΑΔ Μετώπου που σε πρώτη φάση θα κινητοποιήσει όλα τα στρώματα που πλήττονται σήμερα από τον ιμπεριαλισμό και θα προετοιμάσει την περαιτέρω επαναστατικοποίησή τους στην προοπτική του σοσιαλισμού.

Η προστασία του επαναστατικού χαρακτήρα του Κόμματος εξασφαλίζεται διά της εμβάθυνσης στο λενινισμό, με τον έλεγχο της ταξικής σύνθεσης του Κόμματος και τη μη μονιμότητα των επαγγελματικών στελεχών προς αποφυγήν γραφειοκρατικών φαινομένων. Η «πολιτική καραντίνα» δεν μας ωφελεί.

Μόνο η αλήθεια για τα προβλήματα θα μας κάνει πιο ισχυρούς!

Μιχάλης Χονδροκούκης
ΚΟΒ Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών