Η εγγράμματη Αλέκα Παπαρήγα και οι… αγράμματοι διαφωνούντες

Δική μας σημείωση: Ο Δ. Καζάκης πριν κάποιες μέρες μίλησε για τον καιροσκοπισμό και την αθλιότητα της ηγεσίας του ΚΚΕ που στην προσπάθειά της να επιβιώσει θα στραφεί ενάντια και σε στελέχη του Κόμματος (π.χ. Μπογιόπουλος). Κάποια στελέχη του ΚΚΕ έσπευσαν να επιτεθούν τότε στον Δημήτρη. Ας διαβάσουν και από άλλους λοιπόν, την αλήθεια που δεν θέλουν να δουν...

Πηγή: Εργατικός Αγώνας

Όπως μας πληροφορεί ο Κυριακάτικος Ριζοσπάστης,  (στο φύλλο της 23^ης & 24^ης Μαρτίου), οι θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 19^ο Συνέδριο εγκρίθηκαν ομόφωνα στην Συνδιάσκεψη της ΚΟ Θεσσαλίας. Από το βήμα αυτής της Συνδιάσκεψης, που δεν υπήρχε καμία «παραφωνία» -άρα υπήρχε πλήρης απουσία αντιλόγου- η Αλέκα Παπαρήγα, διαρκούσης της προσυνεδριακής διαδικασίας, αποφάσισε να επιτεθεί με πρωτόγνωρο και ανοίκειο τρόπο στις απόψεις που έχουν δημοσιευτεί στον προσυνεδριακό διάλογο και διαφοροποιούνται σε σχέση με τα προσυνεδριακά κείμενα της ΚΕ.

Το πρώτο που έχει να παρατηρήσει κανείς είναι ότι η ΓΓ του κόμματος παραβίασε κατάφορα κάθε έννοια καταστατικής λειτουργίας του ΚΚΕ και κάθε έννοια σεβασμού στην διαφορετική άποψη, εν απουσία φορέων της μάλιστα, διότι τέτοια άποψη -αν πιστέψουμε τον Ριζοσπάστη- δεν εκφράστηκε στην Συνδιάσκεψη ώστε να την υποχρεώσει να πάρει θέση. Το γράμμα και το πνεύμα του ισχύοντος καταστατικού λέει πως οι απόψεις που εκφράζονται στον προσυνεδριακό διάλογο, σχολιάζονται στο πλαίσιο του. Κι αυτός ο διάλογος -σύμφωνα με τις καταστατικές αρχές- διατυπώνεται είτε με γραπτά κείμενα που δημοσιεύονται στον Ριζοσπάστη και στην ΚΟΜΕΠ είτε με τοποθετήσεις των μελών και των στελεχών του κόμματος στις συνελεύσεις και στις συνδιασκέψεις των κομματικών οργανώσεων. Άρα, οι οποίες απαντήσεις σε απόψεις θα έπρεπε να δίνονται, από μέρους της καθοδήγησης, σ’ αυτό ακριβώς το πλαίσιο: Με άρθρα στις σελίδες των κομματικών εντύπων που δημοσιεύεται ο προσυνεδριακός διάλογος (και με τους ίδιους όρους που έχει θέσει για όλους η Επιτροπή Προσυνεδριακού διαλόγου) ή με τοποθετήσεις σ’ εκείνες τις κομματικές οργανώσεις, όπου εκφράζεται η άλφα ή η βήτα άποψη ώστε να ξετυλίγεται ένας διάλογος με λόγο και αντίλογο. Η καθοδήγηση δεν έχει από πουθενά περισσότερα δικαιώματα από τα μέλη και τα στελέχη του κόμματος στο πλαίσιο του προσυνεδριακού διαλόγου.

Το περίσσευμα… γενναιότητας της ΓΓ να κατακεραυνώνει και να χλευάζει, εν απουσία τους, συντρόφους με διαφορετικές απόψεις δεν αξίζει κανένα σχολιασμό. Είναι δείγμα μιας κομματικής συμπεριφοράς κι ενός κομματικού πολιτισμού -αντιγραφή των αρχηγικών αστικών κομματικών συμπεριφορών- που έφεραν το ΚΚΕ στη σημερινή τραγική του κατάσταση.

Ποιος είναι ο πάπας του καιροσκοπισμού;

Ας δούμε όμως τι ακριβώς είπε η Αλέκα Παπαρήγα: Καταρχήν κατηγόρησε για οπορτουνισμό στελέχη του κόμματος -τα οποία δεν ονομάτισε- γιατί, όπως υποστήριξε, ενώ είχαν διαφορετικές απόψεις από την εποχή του 18^ου Συνεδρίου δεν βγήκαν τότε να τις εκφράσουν δημόσια αλλά το κάνουν τώρα επειδή θεωρούν ότι τους ευνοούν οι συνθήκες. Τα λόγια της επί λέξει έχουν ως εξής: «Τότε μπορεί να μη βγήκαν πολλοί στο δημόσιο διάλογο γιατί ήταν άλλες οι συνθήκες, πίστευαν τότε ότι δε χρειάζεται να βγουν δημόσια, τώρα θεωρούν ότι είναι πιο εύκολο λόγω του εκλογικού αποτελέσματος - αυτό κι αν είναι οπορτουνισμός- δηλαδή να λέω δημόσια τη γνώμη μου, ανάλογα με το αν με παίρνουν οι συνθήκες. Πρέπει να τη λες, είτε σε παίρνουν είτε δε σε παίρνουν οι συνθήκες, άμα έτσι πιστεύεις». 

Εδώ φυσικά ο όρος «οπορτουνισμός» δεν χρησιμοποιείται με την εύνοια που έχει στον μαρξισμό-λενινισμό (οπορτουνισμός= δεξιό ή αριστερό ρεύμα μέσα στο εργατικό κίνημα) αλλά με την έννοια που δίνουν τα ερμηνευτικά λεξικά: «Οπορτουνισμός= Καιροσκοπισμός». Η ΓΓ του κόμματος καταγγέλλει τα κομματικά στελέχη που διαφωνούν για καιροσκοπισμό και επομένως, εμμέσως πλην σαφώς, τους αποδίδει σκοπούς και κίνητρα που δεν έχουν άμεση σχέση με το επικείμενο συνέδριο και τα προσυνεδριακά ντοκουμέντα αλλά ενδεχομένως με άλλου είδους φιλοδοξίες τις οποίες επιδιώκουν να ικανοποιήσουν ανάλογα «με το αν με παίρνουν οι συνθήκες».

Θα μπορούσε να θυμίσει κανείς, στην Αλέκα Παπαρήγα, αρκετές περιπτώσεις στο παρελθόν που η ίδια ζητούσε (εκεί που θεωρούσε ότι την έπαιρνε) από στελέχη να εκφράζουν μεν την άποψή τους μέσα στο κόμμα αλλά να μην το κάνουν δημόσια, στο πλαίσιο μιας ανοικτής κομματικής συζήτησης, γιατί αυτό θα έκανε ζημιά στο κόμμα. Θα μπορούσε επίσης να της θυμίσει περιπτώσεις όπου στελέχη ή επώνυμα μέλη ελέγχθηκαν από κομματικά όργανα γιατί εξέφρασαν την άποψή τους σε δημόσιο κομματικό διάλογο. Θα μπορούσε ακόμη να της πει ότι -πέραν των δικών της καιροσκοπισμών και σε αντίθεση με αυτούς- στο λενινισμό υπάρχει η έννοια της επαναστατικής σκοπιμότητας που άλλοτε επιβάλλει την δημοσιότητα και άλλοτε μπορεί να την αναβάλλει. Όμως όλα αυτά είναι λίγα μπροστά σε όσα η ίδια έχει πράξει ως κομματικό στέλεχος και ως κομματικός ηγέτης.

Η Αλέκα Παπαρήγα είναι στην ΚΕ από το 10^ο Συνέδριο (1978), στο ΠΓ από το 1986 και ΓΓ από το 1991. Το ερώτημα που, αβίαστα, προκύπτει είναι πότε ανακάλυψε αυτή την… επαναστατική πολιτική που λανσάρει σήμερα στο Κόμμα; Διαφωνούσε με την μεταπολιτευτική πολιτική του κόμματος ως το 1991, που τώρα την χαρακτηρίζει απερίφραστα οπορτουνιστική; Αν ναι, τότε γιατί το κόμμα δεν πήρε χαμπάρι την διαφωνία της; Ή, εν πάση περιπτώσει, ποιά διαφωνία της πήρε χαμπάρι το κόμμα τα τελευταία 35 χρόνια; Διαφωνούσε και υποκρινόταν ότι συμφωνούσε για να παραμένει ηγετικό στέλεχος και για να γίνει Γενική Γραμματέας ή συμφωνούσε με όλες τις κομματικές αποφάσεις, σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης, ακόμη και με κείνες που σήμερα τις στέλνει στον καιάδα ως το ακρον άωτον του οπορτουνισμού, πράγμα που σημαίνει ότι ποτέ δεν είχε γνώμη και άποψη; Αλλά αν συμβαίνει το δεύτερο, αν δηλαδή η Αλέκα Παπαρήγα δεν είχε ποτέ δική της άποψη, ποιοι είναι σήμερα αυτοί που της υποβάλλουν την γραμμή που φέρνει στο κόμμα;

Στο σπίτι του κρεμασμένου -λέει ο λαός- δεν μιλάνε για σχοινί. Αυτό, η ΓΓ θα έπρεπε να το λαμβάνει σοβαρά υπόψη της γιατί δεν είναι λίγα τα «αμαρτήματα» που θα μπορούσε κάποιος να της καταμαρτυρήσει. Δυστυχώς γι’ αυτή υπάρχουν πολλοί εν ζωή, με γνώση και με μνήμη. Υπάρχουν και τα γραπτά. Αλλά αφού η ίδια θέλει να ελέγχει τους άλλους για σκοπιμότητες και καιροσκοπισμό ας πει μπροστά σε ολόκληρο το κόμμα τί στάση κράτησε το 1991 μπροστά στο 13^ο Συνέδριο του κόμματος όταν παιζόταν η ίδια του η ύπαρξη; Ποια από τις, τότε, δημόσιες παρεμβάσεις της -που ήταν ελάχιστες- έδωσαν έστω και ένα επιχείρημα στα μέλη του κόμματος για να το υπερασπιστούν; 

Χαρακτηριστικός είναι ο τότε ακραίος καιροσκοπισμός της που ξεπέρασε τα όρια και της πιο αχαλίνωτης φαντασίας. Μιλώντας, για παράδειγμα, στην Συνδιάσκεψη της Αχτίδας της είχε τότε πει το εξής αμίμητο:«Απαιτείται θαρραλέα ανανέωση της ΚΕ και του ΠΓ, αλλά και επιλογή προσώπων που δεν έχουν ειδική ευθύνη στο διχαστικό, πολωτικό κλίμα που προκάλεσε η ΚΕ με τον αποτυχημένο τρόπο προπαρασκευής του Συνέδριου και με ανοχή παραβιάσεων κανόνων και καταστατικού. Αφορά όλους ανεξάρτητα ηλικίας. Είμαι μέλος της ΚΕ από το '78 και του ΠΓ από το 1986. Με δυο φράσεις χαρακτηρίζω την απόδοσή μου, ‘‘βασανιστική προσπάθεια προσφοράς και ανάπτυξης’’ από τη μια και ‘‘εμφανής αποτυχία’’ από την άλλη» (Ριζοσπάστης 5/2/1991).

Δηλαδή η σημερινή ΓΓ θεωρούσε όλη εκείνη την πάλη για την σωτηρία του κόμματος, ένα τυπικό διαδικαστικό ζήτημα  που μάλιστα οδήγησε σε διχαστικό και πολωτικό κλίμα όχι λόγω του αγεφύρωτου των απόψεων που υπήρχαν αλλά επειδή ο τρόπος με τον οποίο η ΚΕ είχε διοργανώσει την προσυνεδριακή διαδικασία ήταν αποτυχημένος. Έφτασε μάλιστα στο σημείο -στο πλαίσιο αυτής της εκτίμησης- να ζητεί την κεφαλή επί πίνακι όσων μελών της ΚΕ μπορούσαν να θεωρηθούν υπεύθυνοι για το πολωτικό και διχαστικό κλίμα. Δηλαδή ανθρώπων σαν τον Χαρίλαο Φλωράκη, τον Νίκο Καλούδη, τον Αντ. Αμπατιέλο, τη Ρούλα την Κουκούλου, τη Λούλα τη Λογαρά και τόσους άλλους που με το κύρος και τη γνώμη τους πρωταγωνίστησαν στην εσωκομματική πάλη και βοήθησαν τα μέγιστα ώστε να σωθεί το κόμμα. Τα πίστευε άραγε όλα αυτά η Αλέκα Παπαρήγα ή κάποιος αχαλίνωτος καιροσκοπισμός την έσπρωξε εναντίον των συντρόφων της; Ας απαντήσει η ίδια σ’ αυτό το ερώτημα. Οφείλει επίσης να απαντήσει και σ’ ένα δεύτερο ερώτημα: Πίστευε πραγματικά, τότε, ότι παρά τις προσπάθειες που έκανε για να προσφέρει τελικά κατέληγε να μην είναι τίποτε άλλο από μια εμφανής αποτυχία; Αν ναι, τότε γιατί δέχτηκε, στη συνέχεια, να γίνει ΓΓ του κόμματος; Για να αγκαλιάσει η δική της αποτυχία ολόκληρο το κόμμα; Αν όχι, τότε ποιος καιροσκοπισμός την έσπρωξε να αυτομαστιγώνεται με τέτοιο τρόπο;

Μιλώντας στην Συνδιάσκεψη της ΚΟ Θεσσαλίας η Αλέκα Παπαρήγα είπε ότι στο προηγούμενο συνέδριο στελέχη που διαφωνούσαν έλεγαν: «τι πράγματα είναι αυτά να μιλάμε για όξυνση της ιδεολογικής αντιπαράθεσης μέσα στο κίνημα, αυτό αφορά το κόμμα, στο κίνημα δεν μπορεί να συμβαίνουν τέτοια πράγματα». Ποτέ κανένα στέλεχος δεν έβαλε τέτοια ζητήματα. Το κόμμα έχει κάθε δικαίωμα και υποχρέωση να ζυμώνει τη γραμμή του και ολοκληρωμένα την πολιτική του, να αναδεικνύει τις αιτίες των προβλημάτων της χώρας και του λαού. Επειδή όλα τα παραπάνω για τα οποία εγκαλεί τα στελέχη του κόμματος δεν είναι αλήθεια, της θυμίζουμε ότι πολλά στελέχη έβαλαν το ζήτημα, ότι η εργατική τάξη πρέπει να μπορέσει να δράσει ενιαία και όχι διαιρεμένη εναντίον του κεφαλαίου και της επίθεσης του. Μόνο έτσι διαμορφώνονται προϋποθέσεις για την ανατροπή αυτής της επίθεσης και το άνοιγμα του δρόμου για ριζοσπαστικές αλλαγές. Διαφώνησαν κατηγορηματικά με τη θέση του 18^ου συνεδρίου ότι «δεν αρκεί το πλαίσιο των στόχων πάλης μέσα στο εργατικό κίνημα, αλλά πρέπει να μπαίνει το ιδεολογικό πλαίσιο που στηρίζει τους στόχους πάλης, το πολιτικό πλαίσιο στο οποίο εντάσσονται τα αιτήματα αυτά, οι ιδεολογικές θέσεις που τα διέπουν και ο σκοπός του αγώνα». 

Με λίγα λόγια να μπαίνουν στο κίνημα και να επιδιώκουμε να γίνουν γραμμή και πολιτική του οι πολιτικές θέσεις, η στρατηγική, η ιδεολογία και οι επιδιώξεις του ΚΚΕ, δηλαδή να τίθεται η πάλη για τη λαϊκή εξουσία και τη λαϊκή οικονομία, άρα για το σοσιαλισμό. Αυτή ακριβώς η προσπάθεια ξεδιπλώθηκε σε σημαντική έκταση μετά το 18^οσυνέδριο και φυσικά είδαμε τα αποτελέσματα της. Αυτή η θέση είναι όντως σεχταρισμός και σε καμιά περίπτωση δεν συμβάλλει στην ανάπτυξη των αγώνων και στο δυνάμωμα του ΚΚΕ. Δεν πρέπει λοιπόν να διαμαρτύρεται ότι «οι διαφωνούντες και άλλες δυνάμεις φορτώνουν στο ΚΚΕ την ευθύνη ότι με τη στάση του αυτή δυσκολεύει το κίνημα». Οι κομμουνιστές μπορούν και πρέπει να θέτουν και να προπαγανδίζουν το σύνολο της πολιτικής του κόμματος μέσα στο κίνημα και μέσα στο λαό. Όλα τα παραπάνω που αναφέρει το 18^ο συνέδριο πρέπει να επιδιώκουν να τα κάνουν πολιτική και θέσεις πάλης των συνδικάτων; Επιμένει σ’ αυτό η Αλέκα Παπαρήγα ακόμη, γιατί απ’ όσο ξέρουμε το 18^οσυνέδριο ισχύει.

Η εγγράμματη και οι αγράμματοι

Στην Συνδιάσκεψη της Κομματικής Οργάνωσης Θεσσαλίας η Αλέκα Παπαρήγα χαρακτήρισε ως αγράμματους τους συντρόφους που διαφωνούν. Είπε επί λέξει: «Διάβαζα π.χ. στον προσυνεδριακό διάλογο -κι εσείς βεβαίως θα διαβάσατε- ότι στην Ελλάδα υποχώρησε λέει η ανάπτυξη του καπιταλισμού γιατί κλείσανε επιχειρήσεις. Μα αυτή είναι η καπιταλιστική ανάπτυξη, φέρνει κρίση, φέρνει συγκέντρωση. Και υποχωρεί, λένε, ο καπιταλισμός, αν είναι δυνατόν! Δηλαδή είναι μη αναπτυγμένος ο καπιταλισμός λόγω κρίσης! Δηλαδή βλέπει κανείς, σύντροφοι, τι συμβαίνει, όταν στελέχη είμαστε και αγράμματα. Και τα στελέχη δε δικαιολογούμαστε να είμαστε αγράμματα, να είμαστε μάλιστα μέλη της ΚΕ μερικά χρόνια και να είμαστε αγράμματοι! Εντάξει, πιο συγκαταβατικά μπορεί να το δει κανείς και να μη φαίνεται η αγραμματοσύνη μας στις σχετικά εύκολες στιγμές, αλλά όταν επέρχεται ο φόβος της σύγκρουσης, η προσωπική υποχώρηση κ.λπ., τότε τι γίνεται με την αγραμματοσύνη; Γιατί, άμα έχεις και δυσκολίες και είσαι κι αγράμματος βράστα κι άστα, πού πάει το πράγμα». Θα ήταν ευχής έργον η ΓΓ να έλεγε ποιος διατύπωσε αυτές τις απόψεις τις οποίες, κατά την γνώμη της, τις  χαρακτηρίζει η αγραμματοσύνη. 

Διότι, απ’ όσο εμείς θυμόμαστε, η άποψη που έχει διατυπωθεί στον Προσυνεδριακό διάλογο είναι πως, λόγω της κρίσης, έχει υποχωρήσει η θέση του ελληνικού καπιταλισμού στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα. Αυτό, όμως, καμία σχέση δεν έχει με την δήθεν άποψη που κατακεραυνώνει η Αλέκα Παπαρήγα. Σε κάθε, πάντως, περίπτωση, είναι λογικό να θεωρήσουμε πως κάνει λόγο για αγράμματους κρίνοντας από τη θέση της εγγράμματης. Θεωρώντας δηλαδή ότι η ίδια είναι εγγράμματη. Αν αυτό δεν ισχύει τότε απλά, είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα. Αλλά πόσο εγγράμματη είναι η ίδια η ΓΓ το αποδεικνύει η… ευγένεια και το… υψηλό επίπεδο με τα οποία αντιμετωπίζει διαφορετικές -ενδεχομένως και λαθεμένες- απόψεις.

Παρ’ όλα αυτά, εκείνο που έχει μεγαλύτερη σημασία δεν είναι το πόσο εγγράμματος είναι ο ένας ή ο άλλος σύντροφος αλλά το πόσο εγγράμματο είναι το κόμμα ως συλλογικότητα, ιδιαίτερα όταν πάει να κάνει συνέδριο. Στο ΚΚΕ υπάρχει μια παράδοση σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας του. Όλα τα συνέδριά του μέχρι την κρίση του 1991 στηρίζονταν σε επιστημονικές μελέτες, που είχαν προηγηθεί, γύρω από την ελληνική οικονομία και κοινωνία και είχαν γίνει από κομμουνιστές επιστήμονες, από μελετητικές ομάδες του κόμματος, από τα ερευνητικά του ιδρύματα, από αστικούς επιστημονικούς φορείς, αστούς επιστήμονες κλπ. Αναφέρουμε ορισμένες περιπτώσεις: Όλο το 7^ο Συνέδριο του 1945 στηρίχτηκε στις μελέτες της εταιρείας του ΕΑΜ- «ΕΠΙΣΤΗΜΗ- ΑΝΟΙΚΟΔΟΜΗΣΗ», στα δημοσιεύματα του επιστημονικού περιοδικού ΑΝΤΑΙΟΣ, και στο σύνολο των πορισμάτων της επιστήμης του αστικού χώρου. Το 9^ο Συνέδριο του 1973 σφράγισε η μελέτη του Μ. Μάλιου για την εξέλιξη του ελληνικού Καπιταλισμού. Έκτοτε, σε όλη την μεταπολιτευτική περίοδο το κόμμα έδινε ιδιαίτερο βάρος στη μελετητική δουλειά πάνω σε ζητήματα που άπτονταν της πολιτικής του. Τι να θυμηθεί κανείς; Τις μελέτες για την ταξική διάρθρωση της ελληνικής κοινωνίας, τις μελέτες για την ΕΟΚ, τις μελέτες για τον κρατικό τομέα της οικονομίας, τα  επιστημονικά συνέδρια (συμπόσια τα λέγαμε τότε) που διοργανώνονταν συχνά πυκνά, την δουλειά του ΚΜΕ, την έκδοση της Επιστημονικής Σκέψης, την αρθρογραφία στην ΚΟΜΕΠ και στον Ριζοσπάστη με αμιγώς επιστημονικά θέματα, τις εσωτερικές μελέτες  από τις κομματικές οργανώσεις, την αντίστοιχη δουλειά της ΚΝΕ… Ό,τι και να ειπωθεί είναι βέβαιο πως κάτι θα ξεχαστεί, και θα μείνει εκτός.

Μπορεί η ΓΓ να μας πει τι αντίστοιχο έχει γίνει στη δική της θητεία; Μπορεί να μας εξηγήσει γιατί το ΚΜΕ ουσιαστικά διαλύθηκε κι έχει καταντήσει σφραγίδα; Θέλουμε να είμαστε απολύτως επιεικείς μαζί της. Θα δεχτούμε ότι το 1991 με όσα συνέβησαν διεθνώς και στο κόμμα, το ΚΚΕ δέχτηκε τεράστιο πλήγμα. Θα δεχτούμε επίσης ότι χρειαζόταν πάρα πολύς καιρός για να αντιστραφεί η κατάσταση. Έχουν, όμως, από τότε περάσει 22 χρόνια. Έχει να μας δείξει η ΓΓ, τα τελευταία έστω χρόνια μια αντιστροφή της κατάστασης; Σε ποιες, για παράδειγμα, επιστημονικές μελέτες στηρίζονται τα προσυνεδριακά κείμενα του 19^ουΣυνεδρίου; Τα ίδια τα κείμενα αναφέρονται στο δοκίμιο του Β’ τόμου της ιστορίας του κόμματος και στις επεξεργασίες για τον Σοσιαλισμό. Δηλαδή σε αναγνώσματα που δεν έχουν καμία επιστημονική βάση και που έγιναν όχι για να εξαχθούν συμπεράσματα αλλά για να στηριχθούν συμπεράσματα που προϋπήρχαν. Οι θέσεις για τον Σοσιαλισμό -που είναι δουλειά του προηγούμενου Συνεδρίου (του 18^ου)- φτιάχτηκαν χωρίς καμιά σοβαρή μελέτη της οικοδόμησης του Σοσιαλισμού για να υπάρχει ένα κείμενο προσανατολισμού της δουλειάς του κόμματος έξω και πέρα από το ισχύον πρόγραμμα του 15^ου Συνεδρίου. Ο Β΄ τόμος της Κομματικής ιστορίας εξυπηρετούσε επίσης τον ίδιο στόχο αφού γράφτηκε για να βγάλει οπορτουνιστική όλη την προηγούμενη τακτική και στρατηγική του κόμματος και για να στηρίξει τη λογική του νέου προγράμματος που καλείται να εγκρίνει το 19^ο Συνέδριο. Πέρα από το γεγονός ότι οι απόψεις που περιέχονται σ΄ αυτόν είναι ένα κράμα νεοτροτσκισμού, μαοϊσμού και πάσης φύσεως αριστερισμού με μπόλικο μηδενισμό και λαθολογία που προέρχονται από το οπλοστάσιο του δεξιού αναθεωρητισμού, ο Β’ τόμος της κομματικής ιστορίας έχει και μιαν άλλη πρωτοτυπία. Είναι πρώτη φορά που μια μελέτη -η οποία φιλοδοξεί να χαρακτηρίζεται επιστημονική- επιβεβαίωσε την επιστημονικότατά της και την ορθότητα των πορισμάτων της, όχι με κάποια επιστημονική μέθοδο αλλά δια της ψηφοφορίας. Είναι γνωστό ότι αυτός ο τόμος εγκρίθηκε από πανελλαδική κομματική συνδιάσκεψή με ψηφοφορία κι έτσι απέκτησε το χαρακτήρα του εσωκομματικού νόμου. Της απόφασης, δηλαδή, που είναι δεσμευτική για όλους. Την απόφαση, μάλιστα, αυτή δεν την πήραν γνώστες της ιστορίας ή άνθρωποι που μελέτησαν τα ιστορικά τεκμήρια σε βάθος αλλά μέλη και στελέχη του κόμματός που εξελέγησαν όχι στην βάση της γνώσης αλλά στη βάση των εσωκομματικών συσχετισμών. Αυτό σε απλά ελληνικά λέγεται επιστράτευση της άγνοιας για να χτυπηθεί η γνώση. Τόσο εγγράμματο έχει καταστήσει το κόμμα η Αλέκα Παπαρήγα!!!

Αντί επιλόγου

Απ’ όλα τα παραπάνω τίθεται ευθέως το ερώτημα: Γιατί η ΓΓ του κόμματος αποφάσισε να επιτεθεί με τέτοιο αναιδή και προκλητικό τρόπο στις διαφορετικές απόψεις που με απόλυτα κομματικό-καταστατικό τρόπο εκφράστηκαν στο πλαίσιο του προσυνεδριακού διαλόγου; Είναι φανερό πως τόσο η ίδια όσο και η ηγετική ομάδα που συναθροίζεται γύρω της έχουν θορυβηθεί από την έκταση που έχουν πάρει οι διαφωνίες μέσα στο κόμμα. Μάλλον δεν το περίμεναν. Έτσι, μετά την έκπληξη αποφάσισαν να καταφύγουν στην μόνη μέθοδο που γνωρίζουν: Στο τσαλαπάτημα κάθε κομματικής- καταστατικής διαδικασίας. Στην σπίλωση και στην απαξίωση των διαφωνούντων. Στην εσωκομματική περιχαράκωση με στόχο την συσπείρωση δυνάμεων γύρω τους και στο κυνήγι μαγισσών που σημαίνει όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εχθρός μας.

Είναι οπορτουνιστές, είναι καιροσκόποι, εχθροί από παλιά, που τώρα βρήκαν την ευκαιρία να χτυπήσουν το κόμμα ανέκραξε από τη Θεσσαλία η Αλέκα Παπαρήγα προσθέτοντας και το «αγράμματοι» για να δώσει έναν τόνο υψηλού… επιπέδου στο λόγο της. Έτσι, με ένα αξίωμα που το συνθέτουν ανυπόστατες κατηγορίες έδωσε το εναρκτήριο λάκτισμα της συσπείρωσης των φανατικών πιστών της ενάντια στους… άπιστους.

Μέχρι σήμερα, η συνειδητή προσπάθεια να κρατιέται η συλλογική σκέψη του κόμματος στο χαμηλότερο δυνατό επίπεδο, η κολακεία της αγραμματοσύνης και των ποταπών ενστίκτων, η επιστράτευση της άγνοιας για την αντιμετώπιση της γνώσης ήταν τα μόνα όπλα στα οποία στηρίχθηκε η ηγετική ομάδα και τα οποία ομολογουμένως της απέδιδαν οφέλη. Όμως τώρα πια όλα αυτά τέλειωσαν και δεν μπορούν να γίνονται άλλο ανεκτά με την ελπίδα ότι η κατάσταση θα αντιστραφεί. 

Τέλειωσε επίσης και η ασυλία προσώπων που απ’ το φόβο να μην πληγεί το κόμμα έμεναν τα ίδια στο απυρόβλητο. Αν η Αλέκα Παπαρήγα ονειρεύεται τις ορδές των πιστών της να εκστρατεύουν κατά των συντρόφων που έχουν γνώμη και άποψη μέσα στο κόμμα, πολύ γρήγορά θα κληθεί να αντιμετωπίσει τα κύματα της αλήθειας που αφορούν την ίδια και τους… εγγράμματους στενούς συνεργάτες της.

Αλέξης Θεοδώρου