"Πιτσιρίκος": Από τη Γη του Πυρός και του Τσε

Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,

Ο Μαχάτμα Γκάντι είχε πει κάποτε: πρώτα σε αγνοούν, μετά σε κοροϊδεύουν, μετά σε πολεμούν και μετά νικάς. Επιφυλάσσομαι αν στην Ελλάδα περάσαμε στο δεύτερο στάδιο, λόγω της γραβατομουρμούρας. Ενόψει των νέων διαπραγματεύσεων, θέλω να εκφραστώ.

Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω τι θα συμβεί, αυτό έλειπε. Ξέρω όμως με αρκετή σιγουριά πως δεν έχει σημασία τι θα συμβεί με το χρέος. Η μόνη βιώσιμη λύση για τους πολίτες της χώρας είναι η ολική ή μερική διαγραφή του.

Οτιδήποτε άλλο θα είναι αυτό που λέμε «τα ρίξαμε κάτω από το χαλάκι». Το πρόβλημα λοιπόν είναι αλλού.

Αυτό δεν σημαίνει πως με έχει πιάσει η μιζέρια για το ΣΥΡΙΖΑ, κάθε άλλο. Απορώ τι περιμέναμε 2 χρόνια και τρώγαμε στη μάπα αυτό τον παλιομαλάκα, τον Σαμαρά. Ένοιωσα τρομερή ευτυχία που είδα Έλληνα υπουργό οικονομικών να λέει «όχι» στον μαλάκα τον τεχνοκράτη που είχε συνηθίσει να κάθεται συνεχώς δίπλα σε υπουργούς μαριονέτες που απλά κουνούσαν καταφατικά το κεφάλι στις μαλακίες του.

Και ένοιωσα χαρά με πολλά άλλα που έμαθα αυτές τις μέρες παρότι μου είναι λίγο δύσκολο να τα παρακολουθήσω από εδώ που είμαι.

Αυτό δεν σημαίνει, πάντως, πως απαλλαχθήκαμε από όλα τα δεινά των τελευταίων ετών που υπήρχαν και πριν το 2010.

Δεν θα απαλλαχθούμε από αυτά έτσι απλά. Αξιοσημείωτες οι σημερινές εκφράσεις κάποιων ανθρώπων που νόμιζαν ότι η φτώχεια δεν θα τους άγγιζε ποτέ επειδή ήταν εργατικοί, έξυπνοι και καλοί λογιστές.

Ίσως το λέω με κακία οπότε ας μην πούμε καλύτερα και τι ψήφιζαν ή ξεστόμιζαν όταν έβλεπαν στην τηλεόραση διαδηλώσεις εντός/εκτός της χώρας. Σε αντίθεση με αυτούς δεν μου αρέσει να πατάω πάνω στον ανθρώπινο πόνο είτε συνειδητά ή κατά λάθος, οπότε πάμε πίσω στο πρόβλημα.

Το πρόβλημα δεν είναι το μέγεθος του χρέους. Αυτή ακριβώς είναι η ερώτηση παγίδα: τι θα γίνει με το χρέος. Το πρόβλημα είναι η έννοια του χρέους.

Το ευρώ είναι καταδικασμένο να αποτύχει επειδή είναι νόμισμα χρέους όπως όλα τα νομίσματα στη παγκόσμια οικονομία.

Μια καλοστημένη απάτη στις πλάτες του παγκόσμιου προλεταριάτου που απορρίπτει αυτό τον όρο και προτιμάει να αυτοαποκαλείται «μεσαία τάξη» όταν είναι στα ντουζένια του, άσχετα που δεν υπάρχει άλλη τάξη κάτω από εμάς.

Δε μπορώ άλλο τους μαυραγορίτες τοκογλύφους, κουράστηκα να παίζω το αρρωστημένο παιχνίδι τους.

Ούτε από την άλλη, μπορώ να κάτσω σε μια γωνιά όπως το ΚΚΕ μέχρι να έρθει ο σοσιαλισμός που θα τα λύσει όλα αυτά.

Εννοείται πως θα στηρίξω οποιαδήποτε προσπάθεια προς τη σωστή κατεύθυνση όσο μικρά και αν είναι τα βήματα της.

Η αξιοπρέπεια, που είναι η μεγαλύτερη αξία ενός αγωνιστή, απαγορεύει να είσαι απλός παρατηρητής σε ότι συμβαίνει γύρω σου.

Και αγωνιστής δεν είναι μόνο ο αριστερός. Αγωνιστής είναι εκείνος ο άνθρωπος που βάζει τις ανάγκες του διπλανού του πάνω από τις δικές του. Έτσι τουλάχιστον λέει η Λουτσία από την Αργεντινή που είναι πολύ ενθουσιασμένη με την εκλογή ΣΥΡΙΖΑ.

Ούτως ή άλλως με μπουμπούκο, Μπένι, ΓΑΠ και Αντωνάκη δεν υπήρχε περίπτωση να έρθει ποτέ δημοκρατία, πόσω μάλλον ο σοσιαλισμός.

Αν είναι δυνατόν να το θεωρεί ήττα η Αριστερά που απαλλαχθήκαμε από τους ακροδεξιούς σαλτιμπάγκους, που εξαϋλώθηκε το ΠΑΣΟΚ, που έπεσε η Χρυσή Αυγή από εκείνο το τρομαχτικό 12% και που το παπάκι δεν πήγε στο Ποτάμι.

Στην Αργεντινή δεν έχουν τέτοιες ανησυχίες. Δεν μπορείς να φανταστείς, πιτσιρίκο, πόσο χαρούμενοι είναι οι άνθρωποι εδώ, αλλά εντάξει γενικά είναι χαρούμενοι ανεξαρτήτως δρώμενων.

Μπορεί να μην έχουν αλλάξει πολλά από εκείνες τις μέρες που δεν προλάβαιναν να κλαίνε νεκρούς, αλλά γελάνε και ατενίζουν το μέλλον με αισιοδοξία χωρίς… ατενίστας και τέτοιες αφασικές μαλακίες.

Και κατεβαίνουν στους δρόμους, άλλοτε μαζικά άλλοτε όχι, ούτε αυτό έρχεται από μόνο του, τουλάχιστον προσπαθούν παρά τις αντίξοες συνθήκες.

Σημασία έχει πως τα αντιμετωπίζουν όλα με ένα χαμόγελο, όχι εκείνο το σκατοχαρούμενο του Σταύρακα αλλά εκείνο του αγωνιστή που δεν απογοητεύεται ποτέ. Γιατί χαμένες είναι εκείνες οι μάχες που δεν δόθηκαν.

Το γέλιο έλειψε από την Ελλάδα όσο τίποτα αυτά τα έξι χρόνια, είχαμε γίνει όλοι σαν τον μαλακοπίτουρα τον Σαμαρά.

Γι” αυτό και ευελπιστώ πως η επιστροφή του γέλιου και το τέλος του φόβου θα σηματοδοτήσουν μια νέα εποχή για την Ελλάδα και τους Έλληνες, ελπίζω χωρίς ακροδεξιά μορφώματα και υστερικούς τσεκουροφόρους. Για να τρολλάρω λίγο τον εαυτό μου, το …αισθάνομαι.

Τέλος πάντων. Σε λίγες μέρες θα μάθουμε την τελική συμφωνία (μέχρι την επόμενη) για το ελληνικό χρέος και ενδεχομένως τους νέους όρους.

Η ιστορία πάντως δεν συγχωρεί τα όποια λάθη. Ο χρόνος είναι πιο αδίστακτος από τις αγορές.

Ανεξαρτήτως των εξελίξεων στις Βρυξέλλες, εμείς οφείλουμε να σταθούμε τουλάχιστον ανάλογοι των περιστάσεων, με το να συμμετάσχουμε στις εξελίξεις.

Πρέπει να διεκδικήσουμε ένα μέλλον της προκοπής. Μπας και κάποιοι κάποτε από μια καλή αφετηρία καταφέρουν να σταματήσουν το παραλογισμό με τα νομίσματα και το χρέος.

Μπορούμε να το καταφέρουμε και εμείς έστω και αν είναι τρομερά πιο δύσκολο απ” ότι το 2012. Γιατί στη Λουτσία, τον Σεμπάστιαν, την Άννα, στα παιδιά μας, οφείλουμε να προλάβουν εκείνα τουλάχιστον έναν κόσμο όπου δεν θα κυβερνάει το χρέος, οφείλουμε να κάνουμε το πρώτο βήμα. Μήπως ζήσουν τα παιδιά τους σε έναν κόσμο όπου δεν θα υπάρχει χρέος.

Έχεις και εσύ βλέπω πιτσιρίκο το… σύνδρομο του 2012. Σε καταλαβαίνω απόλυτα και συμπάσχω.

Θα πέσουν σε βαθιά κατάθλιψη, αν μάθουν κάποτε, οι πολίτες τι θα πετύχαιναν τότε με μια απλή ανυπακοή λίγων μηνών.

Θα τραγουδούσαμε τώρα το Bella Ciao και το Grandola Vila Morena καθημερινά, ενώ θα χορεύαμε γυμνοί από επιλογή στα μεγαλύτερα πάρκα του πλανήτη.

Βασικά, μικρή σημασία θα είχε τι θα τραγουδούσαμε, καθώς η ζωή θα ήταν πλέον ένα ατέλειωτο τραγούδι.

Αντί αυτού, επιλέξαμε τότε να έχει ευρώ η τσέπη μας και μάλλον πάμε να κάνουμε ξανά το ίδιο λάθος. Δάκρυσα με το υπέροχο κείμενο μιας μάνας, «ευρώ με κάθε θυσία».

Επίσης, όπως έλεγε ένας στίχος τραγουδιού που σου είχε στείλει ένας φίλος ή μια φίλη, ελαφρώς παραφρασμένος, «ξοδέψαμε όλη μας τη νιότη και την ορμή για το ευρώ και τη δραχμή».

Θα δείξει. Τουλάχιστον ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια κάποια λύση, είναι αναγκαίος και το καταλαβαίνω απόλυτα.

Ίσως ο κόσμος έχει αρχίσει να καταλαβαίνει την ανάγκη διαφορετικών επιλογών από τους χρυσούς κανόνες των αγορών.

Και όταν βλέπω ανθρώπους που μετά από 4, 5, 6 χρόνια θέλουν να επιστρέψουν και επιστρέφουν στην πατρίδα επειδή αισθάνονται την αλλαγή, τότε με παίρνουν τα ζουμιά. Ίσως λοιπόν να έρχεται η αλλαγή. Καιρός ήταν. Πόση Βούλτεψη να άντεχα σε μια ζωή;

Και θα βρούμε στην πορεία πως θα καταφέρει μια κοινωνία -που έχει το θράσος να αυτοαποκαλείται σύγχρονη- να σταματήσει να ακολουθεί ως ευαγγέλια τις λέξεις ανάπτυξη, χρέος, κέρδος, έλλειμμα, πλεόνασμα και αγορές, μπας και πάει παρακάτω ξεπερνώντας τον «σύγχρονο» μεσαίωνα του καπιταλισμού.

Ή θα γεμίσουν ευρώ οι τσέπες μας και θα τα ξεχάσουμε όλα, ας μην είμαστε απαίσια αισιόδοξοι.

Επειδή σου είπα ότι θα γράψω τον Μάρτιο, μπορείς αν θες να το δημοσιεύσεις τότε για να μην φαίνεται ότι αθετώ τις δεσμεύσεις μου ή επαναδιαπραγματευόμαστε -αν θες που είναι και της μόδας- και το ανεβάζεις τώρα ή καθόλου.

Πόσο μου αρέσει ο εκβιασμός του διαζευκτικού «ήτα»: θα βγείτε από την ΕΕ ή θα πληρώσετε το χρέος;

Υπέροχα σατανικός ή σατανικά υπέροχος.

Κλέβω και λίγο τον Ηλία για να κλείσω εδώ.

Φιλιά πολλά από τη Γη του Πυρός και του Τσε,

Καλή Πατρίδα,

Άρης

Με εκτίμηση, για να μην ξεχνιόμαστε.

(Αγαπητέ Ηλία, ωραία αυτό που είπε ο Γκάντι -«πρώτα σε αγνοούν, μετά σε κοροϊδεύουν, μετά σε πολεμούν και μετά νικάς»- αλλά τον Γκάντι τον δολοφόνησαν. Οπότε, στο τέλος δεν νικάς απαραίτητα, μπορεί και να σε δολοφονήσουν. Κι αν δεν σε δολοφονήσουν, στο τέλος πεθαίνεις. Οπότε, Άρη, εγώ λέω να ζήσουμε, γιατί δεν αντέχω άλλο με το χρέος. Εδώ εμείς έχουμε ταυτίσει το χρέος με τη ζωή. Δεν χρωστάω πουθενά! Θέλω να ζήσω! Να είσαι καλά, Άρη.)