"Πιτσιρίκος": All in

Αγαπητέ Πιτσιρίκο,

Ο «πολύς» κύριος Ντάισελμπλουμ απαίτησε από την Ελληνική Κυβέρνηση να υπογράψει μέχρι τη 16.02.2015 την παράταση του υπάρχοντος προγράμματος. Η Ελληνική Κυβέρνηση επεσήμανε ότι, εάν υπογράψει την παράταση του προγράμματος, θα χάσει το λαϊκό της έρεισμα και μοιραία θα πέσει. Η Ευρώπη δηλώνει εμμέσως, πλην σαφώς, ότι το ενδεχόμενο δεν την απασχολεί…

Από τις απαρχές της κρίσης έως σήμερα, σε διάστημα περίπου 5 ετών, στη χώρα μας εφαρμόζεται ένα πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής, η εφαρμογή του οποίου έχει καταστήσει τις δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις των Ελλήνων απολύτως αναλώσιμες.

Τα πάλαι ποτέ κραταιά κόμματα του Ελληνικού Κράτους, διαθέτοντας τρομακτικούς κομματικούς μηχανισμούς στο οπλοστάσιό τους και έχοντας αναπτύξει διαμέσου αυτών αρραγείς δεσμούς δούναι (παροχών) και λαβείν (ψήφου) με κρίσιμα τμήματα του εκλογικού σώματος της χώρας, οδηγώντας έτσι το μέσο Έλληνα στην απόλυτη ατομοκεντρική ιδιοτέλεια που συνοψίζεται στη φράση «μακριά απ΄ το σπίτι μου κι όπου θέλει ας είναι», κλήθηκαν να φέρουν εις πέρας την εφαρμογή του προγράμματος αυτού και το επιχείρησαν με αποκλειστικό κινητήριο μοχλό την καλλιέργεια του φόβου, συνεπικουρούμενα από ένα ολοκληρωμένο σύστημα διαπλεκόμενων Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης.

Κατάντησαν καθημαγμένα κουφάρια, που σε τίποτα δεν θυμίζουν την παλαιά τους αίγλη. Η κατάντια των κομμάτων αυτών, των μόνων ανά την Ευρώπη ολόκληρη, που η αγάπη των οπαδών τους προς αυτά εμφάνιζε ανάγλυφα ψυχοπαθολογικά στοιχεία ποδοσφαιρόφιλου χουλιγκάνου, καταδεικνύει ότι αυτό το πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής μόνο μια χούντα μπορεί να το επιβάλει επί ενός λαού. Το λες αυτό στους ευρωπαίους εταίρους και σου απαντούν: στα παλιά μας τα παπούτσια, τα λεφτά μας θέλουμε.

Σε μια δεύτερη, επικουρική θεώρηση των εξελίξεων, πιο επίσημη πιστοποίηση αποτυχίας της εφαρμοζόμενης πολιτικής, από α) το γεγονός ότι στην Ελλάδα πρώτο κόμμα αναδείχθηκε εκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ, και β) το γεγονός ότι στην τρίτη θέση των εκλογικών προτιμήσεων, με ανοδικές τάσεις, παγιώνεται ένα φασιστικό μόρφωμα υπό κομματική φενάκη, δεν θα μπορούσε να υπάρχει.

Η αλάνθαστη ιστορική μνήμη διδάσκει ότι η πολιτική άνδρωση του Αδόλφου Χίτλερ στη Γερμανία ήταν αποτέλεσμα κυρίως δύο παραγόντων:

Της επιμονής των νικητών του Α΄ παγκοσμίου πολέμου να πληρώσουν οι γερμανοί πολίτες τα οφειλόμενα, είτε μπορούσαν είτε δεν μπορούσαν, μέχρι τελικής πτώσης και της επιμονής της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης να κάνει κυριολεκτικά τα πάντα προκειμένου να τηρήσει της δεσμεύσεις του Γερμανικού κράτους και να αποπληρώσει ένα χρέος που φανερά δεν μπορούσε να αποπληρωθεί, με τις συνθήκες ανθρωπιστικής κρίσης που είχαν διαμορφωθεί.

Τα επισημαίνεις αυτά στους Ευρωπαίους εταίρους, ζητώντας κατανόηση και αλληλεγγύη και σου απαντούν: στα παλιά μας τα παπούτσια, να τηρηθούν τα συμφωνηθέντα, το κράτος έχει συνέχεια.

Το Φεβρουάριο του 1953 στο Λονδίνο, υπεγράφη η περίφημη συμφωνία δια της οποίας οι ΗΠΑ και οι χώρες της Ευρώπης μεταξύ των οποίων η Ελλάδα, τρομαγμένες από το προηγούμενο ιστορικό δίδαγμα, όχι μόνο κούρεψαν αποφασιστικά το συνολικό προπολεμικό και μεταπολεμικό χρέος της Γερμανίας, αλλά το εναπομείναν χρέος το ρύθμισαν έτσι, ώστε να εξασφαλίζεται η αξιοπρεπής διαβίωση του λαού της Γερμανίας και η ανάκαμψη της οικονομίας της χώρας, αφού σύνδεσαν την αποπληρωμή του χρέους με την ανάπτυξη της χώρας και μερίμνησαν για την παραγωγική ανασυγκρότησή της, μειώνοντας τις δικές τους εξαγωγές προς το Γερμανικό κράτος (άρα, αντιστοίχως και τις εισαγωγές του Γερμανικού κράτους) με αποτέλεσμα να αυξηθούν σταδιακά οι εξαγωγές του Γερμανικού κράτους.

Η συμφωνία αυτή επέτρεψε στη Γερμανία να ορθοποδήσει και να μεγαλουργήσει και στην Ευρώπη ολόκληρη να ειρηνεύσει.

Σήμερα, εφαρμόζεται στη χώρα μας μια πολιτική, με τελικό προορισμό τη διαμόρφωσή της σε βιομηχανική περιοχή της Ευρώπης, με αποκλειστικό γνώμονα την ολοσχερή αποπληρωμή του χρέους, χωρίς την παραμικρή μέριμνα για παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας.

Στο αποκορύφωμα αυτής της στυγνής και ανελέητης πολιτικής ζητείται από τη χώρα να παρουσιάσει το τρέχον έτος 4,5% πλεόνασμα και αργότερα 7% πλεόνασμα, δηλαδή να πιάσει οικονομικούς στόχους που κανένα κράτος δεν έπιασε στα παγκόσμια χρονικά και που, εάν ήταν δυνατόν να επιτευχθούν, δεν θα παρακαλάγαμε την κινεζική COSCO να αγοράσει το λιμάνι του Πειραιά, αλλά θα αγοράζαμε εμείς το λιμάνι της Σαγκάης.

Ζητείται μετ΄ επιτάσεως η αποπληρωμή όλου του χρέους, με κάθε κόστος, υλικό και ανθρώπινο. Ακόμη και τα κατά νόμον εκτός συναλλαγής πράγματα, όπως οι αιγιαλοί, κατάντησαν εμπορεύσιμα προϊόντα, τα οποία η εκάστοτε κυβέρνηση εκπλειστηριάζει, στο βωμό της εξόφλησης ενός ανεξόφλητου χρέους. Τα λες αυτά στους ευρωπαίους εταίρους και η απάντησή τους είναι: Ξεχάστε το κούρεμα του χρέους, θα πληρώσετε μέχρι δεκάρας και θα πουλήσετε ό,τι έχετε και δεν έχετε.

Συνοψίζω λοιπόν:

Εάν μου χρωστάει η Γερμανία το κατοχικό δάνειο, μπορεί να μην το πληρώσει, επειδή είναι ισχυρή.

Εάν εγώ όμως της χρωστώ, ακόμη κι αν αδυνατώ να αποπληρώσω, είμαι μπαταξής και ανεπρόκοπος και τεμπέλης.

Επίσης, το εάν ένα χρέος είναι βιώσιμο ή όχι, οπότε πρέπει να κουρευτεί, δεν κρίνεται με βάση αντικειμενικά στοιχεία, αλλά με βάση το ειδικό βάρος του οφειλέτη.

Δηλαδή, εάν φοβάμαι ότι ο οφειλέτης μπορεί να αγριέψει και να αιματοκυλίσει την Ευρώπη, όχι μόνο θα του κουρέψω το χρέος, αλλά θα τον βοηθήσω και να ορθοποδήσει.

Εάν ο οφειλέτης είναι η μικρή Ελλάδα, θα τον στύψω, έστω κι αν αυτό έχει ως μακροπρόθεσμο αποτέλεσμα τη μείωση του πληθυσμού του στο μισό και τη βύθιση του λαού στον απόλυτο σκοταδισμό.

Θα του πάρω με χαρτονομίσματα τις θάλασσες και το χώμα που πλήρωσε με αίμα.

Θα τον απειλήσω, θα τον εκβιάσω και παράλληλα θα τον λοιδορήσω και δεν θα ντραπώ να του κάνω διδάγματα περί ηθικής και περί συνέχειας του κράτους.

Θα ποδηγετήσω τις κυβερνήσεις του, θα απαξιώσω τη φήμη του, θα καταστήσω άνευ ουσιαστικού αντικρίσματος τις εκλογικές του διαδικασίες, θα τον γονατίσω δίχως έλεος.

Ας ενημερώσει, λοιπόν, κάποιος αρμοδίως, όσο είναι καιρός, τον κ. Ντάισελμπλουμ και τους συν αυτώ, ότι η τραμπουκική συμπεριφορά τους, απόρροια της αλαζονείας της δύναμής τους, χτυπά στο θυμικό του Έλληνα.

Η παρατηρούμενη έξαρση γνήσιου πατριωτισμού των Ελλήνων δεν είναι στρατηγική στόχευση εκ των έσω.

Είναι αντανακλαστική αντίδραση ενός λαού με τρύπιες τσέπες και εξαντλημένες δυνάμεις υπομονής, που θα φάει αυτόν που του κουνάει επιδεικτικά το δάχτυλο, για να μη φάει τα ίδια του τα σωθικά.

Ας τους ενημερώσει, ότι ο Έλληνας ιστορικά κι όχι φυλετικά, μπορεί να εκφυλίζεται στα εύκολα, αλλά ειδικεύεται να μεταβολίζει τον κίνδυνο και να παράγει πολιτισμό μέσα από τη θύελλα της καταστροφής, γι΄ αυτό και δεν τη φοβάται.

Ας τους πει κάποιος ότι λαός που ιστορικά αναγνωρίζει θριάμβους ακόμη και στο θάνατό του και γαλουχεί μ΄ αυτούς γενιές και γενιές, δεν θα φοβηθεί ποτέ μια χρεωκοπία, πολλώ δε μάλλον θα την προτιμήσει, όταν αισθάνεται ότι τον απειλούν και τον εκβιάζουν.

Ας τους πει, ότι ένας λαός σήμερα μπορεί να είναι πλούσιος κι αύριο όχι και τ΄ αντίστροφο, αλλά η νοοτροπία άμα ριζώσει δύσκολα βγαίνει, κι εμείς τη νοοτροπία του καρπαζοεισπράκτορα δεν πρόκειται να την αφήσουμε να ριζώσει μέσα μας, γιατί δεν μας το επιτρέπει η ιστορία μας.

Είμαστε των άκρων, του ύψους και του βάθους, των απολύτως άνισων μαχών, της υπερβολής, πιότερο του συναισθήματος παρά της λογικής και, κυρίως, είμαστε αυτό που εμείς επιλέγουμε κι όχι αυτό που μας επιβάλλουν για το «καλό» μας, ακόμη κι αν η επιλογή μας είναι αυτοκαταστροφική.

Ας τους τα πουν αρμοδίως αυτά και ας βεβαιωθούν ότι τα κατάλαβαν εγκαίρως, πριν να γίνει η Ευρωπαϊκή τους Ένωση Κούγκι.

Θωμάς

(Αγαπητέ Θωμά, έτσι είναι. Οι λαοί της Ευρώπης θα μας χρωστούν μια μεγάλη χάρη αν κάνουμε Κούγκι την Ευρωπαϊκή Ένωση των αγορών και των τοκογλύφων. Βέβαια, παραδοσιακά, το πρόβλημα της Ελλάδας είναι οι εχθροί εντός των τειχών. Για να μην έχουμε τα προβλήματα του παρελθόντος, αυτή την φορά καλό θα ήταν να τους καθαρίσουμε. Με την καλή έννοια. Να είσαι καλά.)