του Γιάννη Μακριδάκη
Διαβάζοντας χθες το άρθρο του Καρακούση στο Βήμα για την μεγάλη κρίση της δεξιάς παράταξης δεν
μπόρεσα να μην αναλογιστώ την ανάλογη μεγάλη κρίση της Αριστεράς. Η οποία
μεταλλάχθηκε όπως ήταν φυσικό κι αυτή κατόπιν του αποπροσανατολισμού της
κοινωνίας, σε συστημική Αριστερά, με την έννοια ότι είναι εγκλωβισμένη εντός
των ορίων του χρηματοοικονομικού συστήματος, αποδέχεται πλήρως τους ορισμούς
και τις αξίες του, πολιτεύεται δε με στόχο την συντήρηση και την επιβίωσή του
και αυτό είναι πασιφανές κυρίως τα τελευταία χρόνια της οικονομικής κρίσης αλλά
και απολύτως (φυσιο)λογικό αφού οι άνθρωποι οι οποίοι την αποτελούν είναι οι
ίδιοι προσωπικά απολύτως εγκλωβισμένοι στο σύστημα ως καταναλωτές.
Έχουμε λοιπόν κατά το πλείστον μία Αριστερά καταναλωτών
γαλουχημένων να επιβιώνουν κυκλοφορώντας το χρήμα, μη ικανών να επιβιώσουν
απεκδυόμενοι την ιδιότητά τους ως γρανάζια του συστήματος που ζει και ανασαίνει
από την κυκλοφορία του, μη γνωριζόντων και μη διανοουμένων καν πολλών από αυτών
ότι υπάρχει και άλλος τρόπος ζωής και θεώρησης του κόσμου, με άλλα ιδανικά,
αξίες και ορισμούς. Μία Αριστερά η οποία και λόγω ακριβώς αυτής της σύνθεσης
της πλειονότητας των μελών της, άνοιξε τις αγκάλες της από ένστικτο
αυτοσυντήρησης συστημικής σε κάθε καρυδιάς καρύδι μετά από την καταβαράθρωση
του παραδοσιακού δικομματισμού και ενσωμάτωσε πάντες τους κομματικά ορφανούς
ρηχούς, αδαείς, αμόρφωτους, ιδιοτελείς, επενδυτές σε πολυεθνικές του θανάτου,
καιροσκόπους πολιτικάντηδες και διάφορους άλλους τύπους, οι οποίοι, εκτός των
άλλων, λόγω και του ότι θεωρούν τον εαυτό τους σπουδαίο, καίγονται, όπως
αποδεικνύουν περίτρανα οι βλακώδεις κατά καιρούς δηλώσεις τους, τις οποίες
ηλιθιωδώς κατόπιν διευκρινίζουν απανωτά, να πραγματοποιηθεί ο διακαής τους
πόθος για αλλαγή πολιτικής φρουράς (και μόνον) και (επ)άνοδό τους στα οφίτσια.
Το άλλο βεβαίως μέρος της Αριστεράς, η εσωτερική της
μειονότητα που ανέχεται όλους αυτούς, αποτελεί και αυτό μίαν ακόμη πίκρα. Διότι
στην πλειονότητά τους είναι παρωχημένα πλέον πολιτικά όντα, δίχως οικουμενικότητα
στοχαστική, ένα κράμα καταναλωτή και παλαιο-σοσιαλιστή, μπερδεμένου απόλυτα, ως
είναι φυσικό, ανάμεσα στις αλληλοσυγκρουόμενές του ιδιότητες, εξ ου και οι
πολιτικές που προτείνουν είναι παρωχημένες εκτός από αποδεδειγμένα αδιέξοδες,
π.χ για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας προτείνουν εκβιομηχάνιση,
επαναφορά δηλαδή στην αποτυχημένη πεπατημένη του παγκοσμίου συστήματος η οποία
μας έφερε ως ανθρωπότητα μέχρι εδώ, πρεσβεύουν δηλαδή το πισωγύρισμα του χρόνου
και τίποτε παραπάνω.
Έχουμε λοιπόν μία Αριστερά αποπροσανατολισμένη, παρωχημένη,
ανίκανη και απρόθυμη να δει, να σκεφτεί και να δράσει οικουμενικά ,
πολιτευόμενη μονάχα συστημικά εξ ενστίκτου επιβίωσης, μια Αριστερά σε μεγάλη
κρίση ταυτότητας και συνείδησης δηλαδή, κρίση απολύτως εμφανή σε όλες τις
εκφάνσεις του πολιτικού μας βίου, μια Αριστερά εκπροσωπούμενη, τουλάχιστον στις
θέσεις των πρωτοκλασάτων στελεχών αυτής, από ανθρώπους οι οποίοι θα έπρεπε να
τελούν πλέον υπό πολιτική απόσυρση λόγω ηλικίας τουλάχιστον, αντ' αυτού όμως
κατέχουν θέσεις σημαντικές και επηρεάζουν με την συντηρίλα που αποπνέει ένας
άνθρωπος της τρίτης ηλικίας τους νεώτερους και την πορεία του χώρου, έχουμε μία
Αριστερά ιδεολογικά μεν ρηχή, ανεπαρκή και αραχνιασμένη, εμφανισιακά δε
επηρεασμένη, μιμούμενη και απολύτως ομοιάζουσα με την συντηρητική δεξιά δίχως
γραβάτα.
Εξ ου και στις πρόσφατες φωτογραφίες από την Ισπανία, ο
Αλέξης δίπλα στους Podemos έμοιαζε, λόγω εμφάνισης και γλώσσας του κορμιού του,
όπως σχολίασε εύστοχα μία καλή μου φίλη, σαν να ήταν ο Έλληνας θείος τους που
ήρθε απ' τα παλιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου