Δ. Καζάκης: Μόνο με νέο ανένδοτο του λαού μπορούμε να ελπίζουμε σε καλύτερες μέρες.

του Δημήτρη Καζάκη*

Η καθημερινή πράξη δείχνει πώς κανένας σώφρων Έλληνας δεν μπορεί να έχει εμπιστοσύνη στην αποκαλούμενη αντιμνημονιακή αντιπολίτευση. Όχι μόνο δεν κάνει τίποτε για να ανατρέψει την κυβέρνηση, αλλά λειτουργεί ως μηχανισμός διαδοχής που απλά περιμένει τη σειρά της. Με τον κόσμο βέβαια να βυθίζεται όλο και περισσότερο στα αδιεξοδα και στην απελπισία.

Όπως το δίλλημμα δεξιά-αντιδεξιά στήριξε την δικομματική εναλλαγή στο μεγαλύτερο μέρος της μεταπολίτευσης και οδήγησε στη σύμπραξη των δυο μονομάχων υπό καθεστώς χρεοκοπίας και αποικιακής κατοχής, έτσι και σήμερα προσπαθούν να μας εγκλωβίσουν στο διλλημμα μνημόνιο-αντιμνημόνιο ώστε να αναστηθεί ξανά ο δικομματισμός. Πρέπει επειγόντως να δημιουργηθεί ένας τρίτος πόλος, που θα διεμβολίσει το νέο δικομματισμό, το νέο έξωθεν και άνωθεν στημένο διπολισμό, προκειμένου να μην βρεθούμε τελικά με μια αποκαλούμενη αντιμνημονιακή ή αριστερή κυβέρνηση ικανή για τα χειρότερα.  

Οι κυβερνώντες πρέπει να πέσουν

Δεν ανήκουμε σ' εκείνους που θεωρούν ότι μια αντιμνημονιακή κυβέρνηση είναι το ίδιο με τη σημερινή. Ούτε όμως και σ' εκείνους που θα τρέξουν να ταυτιστούν με οποιαδήποτε αποκαλούμενη αντιμνημονιακή κυβέρνηση μόνο και μόνο για να φύγουν οι σημερινοί κυβερνώντες. Είναι ιδιαίτερα πολύτιμη η ζωή της οικογένειάς μου, αλλά και της πατρίδας μου, για να πω το γνωστό: ας φύγουν αυτοί που κυβερνούν και ύστερα βλέπουμε.

Οι κυβερνώντες σήμερα θα πρέπει να πέσουν το ταχύτερο δυνατό. Θα πρέπει όμως να πέσουν από τον ίδιο τον λαό, από την οργή του και την διάθεσή του να υπερασπιστεί τη ζωή τη δική του και της πατρίδας του με τις δικές του δυνάμεις. Μόνο έτσι θα δρομολογηθούν εξελίξεις βάσιμης ελπίδας για τη μεγάλη πλειοψηφία που σήμερα υποφέρει κάτω από το καθεστώς αποικιακής κατοχής. Μόνο έτσι ο λαός θα βρίσκεται με το "όπλο παρά πόδα" προκειμένου να μην επιτρέψει πισωγυρίσματα.

Οι κυβερνήσεις που πέφτουν σαν αποτέλεσμα κοινοβουλευτικών συνδυασμών, ή τακτικισμών - όπως επιχειρείται να γίνει με την εκλογή του προέδρου της δημοκρατίας - με τον λαό στο περιθώριο δεν οδηγούν σε ανατροπές, αλλά σε διαδοχές. Οδηγούν δηλαδή σε διάδοχες καταστάσεις που συνεχίζουν την ίδια πολιτική και νομιμοποιούν ότι έχει προκαλέσει την λαϊκή οργή και δυσαρέσκεια.

Πόσες και πόσες φορές δεν ακούσαμε στην μεταπολίτευση τη νέα κυβέρνηση που εκλέγεται κάθε φορά για να φύγουν οι προηγούμενοι να μας λέει: δυστυχώς παρέλαβα χάος. Οι προηγούμενοι τα έκαναν όλα κι εγώ δεν μπορώ να κάνω πολλά. Κι έτσι η εκάστοτε κυβέρνηση του "λιγότερου κακού" αποδεικνυόταν τουλάχιστον μια από τα ίδια.

Χωρίς ενωμένο και μάχιμο λαό δεν υπάρχει διέξοδος

Αλήθεια, πώς μπορεί μια κυβέρνηση χωρίς την άμεση και μαχητική συνδρομή του λαού να διαπραγματευτεί με τους δανειστές και τις ξένες δυνάμεις που μας έχουν επιβάλλει αυτό το καθεστώς εθνικής υποδούλωσης; Υπάρχει έστω και μια περίπτωση στην ιστορία που μια κυβέρνηση κατάφερε να υποστηρίξει τα λαϊκά συμφέροντα, να δώσει έστω μια ανάσα στο λαό, χωρίς ο ίδιος ο λαός να βρίσκεται σε διαρκή κινητοποίηση; Δεν υπάρχει ούτε μία.

Και πολύ φοβάμαι ότι αυτό που προετοιμάζεται για την Ελλάδα δεν είναι παρά μια από τα ίδια. Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι η κυβερνώσα συμμορία των Σαμαροβενιζέλων επιβιώνει πολιτικά και συνεχίζει, πρωτίστως γιατί η αντιπολίτευση παραμένει στο κοινοβούλιο και νομιμοποιεί με την ψήφο της κάθε είδους κυβερνητική αυθαιρεσία, κάθε πραξικόπημα σε βάρος του λαού, κάθε κατάλυση της συνταγματικής τάξης.

Οι σημερινοί κυβερνώντες παραμένουν γατζωμένοι στη διακυβέρνηση γιατί η αντιπολίτευση δεν τολμά να κάνει το αυτονόητο σε συνθήκες κατάλυσης του πολιτεύματος. Δηλαδή να ακολουθήσει μια μορφή ανένδοτου αγώνα εντός και πρωτίστως εκτός βουλής με σκοπό να προκαλέσει την ανατροπή της κυβερνώσας συμμορίας υπό το κράτος της οργής του λαού. Γιατί το έκανε η Ένωση Κέντρου τη δεκαετία του '60 και δεν μπορεί να το κάνει η σημερινή αντιπολίτευση;

Αντίθετα με την Ένωση Κέντρου της δεκαετίας του '60, η σημερινή αντιπολίτευση αναγνωρίζει τη νομιμότητα της κυβέρνησης και του καθεστώτος που έχει επιβάλλει κατ' εντολή των ξένων κέντρων. Κι ενώ έχει καταλυθεί το σύνταγμα, ο κοινοβουλευτισμός και έχει παραδωθεί η εθνική κυριαρχία της χώρας, η αντιπολίτευση συνεχίζει να αναγνωρίζει αυτούς που έκαναν όλα αυτά ως νόμιμη κυβέρνηση της χώρας. Η σημερινή αριστερά της Κουμουνδούρου και του Περισσού δεν έχει ούτε καν τα κότσια της Ένωσης Κέντρου της δεκαετίας του ΄60, ούτε καν του Γεώργιου Παπανδρέου που αποκήρυξε την κυβέρνηση ΕΡΕ του Κ. Καραμανλή το 1961, δεν την αναγώρισε ως νόμιμη κυβέρνηση, αλλά μόνο ως προϊόν βίας και νοθείας για να ακολουθήσει κατόπιν μια πορεία ανένδοτου μέσα στο λαό.

Τι να την κάνεις λοιπόν μια τέτοια αντιπολίτευση σαν την σημερινή, που τρέμει να αμφισβητήσει τη νομιμότητα μιας κυβέρνησης, η οποία είναι προϊόν όχι μόνο βίας και νοθείας, αλλά κατάλυσης του πολιτεύματος υπέρ ξένης δύναμης; Τι να κάνεις μια αντιμνημονιακή αντιπολίτευση που αναγνωρίζει ως νόμιμο ένα από τα πιο σκληρά και αδίστακτα καθεστώτα αποικιακής κατοχής, όπως είναι αυτό που έχει επιβληθεί στην πατρίδα μας;

Πώς είναι δυνατόν να εμπιστευτεί κανείς μια δύναμη που δεν τολμά σαν αντιπόλιτευση ούτε καν να αμφισβητήσει το υφιστάμενο καθεστώς κατάλυσης κάθε έννομου δικαιώματος επιβίωσης του ελληνικού λαού; Πώς είναι δυνατόν μια τέτοια δύναμη να αναδειχθεί σε κυβέρνηση διαφορετική από την σημερινή; Πώς θα αμφισβητήσει ως κυβέρνηση όλα εκείνα που δεν τολμά να τα αμφισβητήσει ως αντιπολίτευση;

Δεν αρκεί να δηλώνεις ενάντια στο μνημόνιο

Τα λέμε όλα αυτά όχι γιατί βάζουμε συμπολίτευση και αντιπολίτευση στο ίδιο τσουβάλι. Αυτός ο ρόλος ανήκει στον Περισσό. Όμως δεν μου αρκεί το γεγονός ότι η αντιπολίτευση δεν έχει δοκιμαστεί ακόμη στη διακυβέρνηση του τόπου, για να θέλω την ανάδειξή της στον κυβερνητικό θώκο. Τα παιδιά μου, η οικογένειά μου και γενικά η πατρίδα μου, μου είναι εξαιρετικά πολύτιμα για να με συνεπάρουν τόσο αφελείς και παδαριώδεις σκέψεις ώστε να επιτρέψω να γίνουν του κασίδη το κεφάλι.

Ούτε μου αρκεί το γεγονός ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι ένα είδος πολιτικού "σούπερ μάρκετ" με κάθε είδους φρούτο. Το γεγονός ότι στις γραμμές του υπάρχουν ακόμη και απόψεις υπέρ της μονομερούς διαγραφής του χρέους, αλλά και υπέρ της εξόδου από την ευρωζώνη, δεν παρέχει κανενός είδους εγγύηση. Όταν κάποιος δεν συναισθάνεται την ανάγκη να έρθει σε ρήξη μέσα στο κόμμα του για τόσο κορυφαία θέματα θέσεων, θέτοντας το συμφέρον του λαού, των εργαζομένων, της πατρίδας, ή έστω τις προσωπικές αρχές του τέλος πάντων, πάνω από την "ενότητα του κόμματος" στην πορεία προς την διακυβέρνηση, τότε δεν υπάρχει καμιά εγγύηση ότι αυτός δεν θα σέρνεται πίσω από την ηγεσία του εσαεί.

Οι δικαιολογίες άφθονες. Δεν μπορούν να γίνουν τώρα αυτά. Ο κόσμος δεν είναι έτοιμος. Ας περιμένουμε να δούμε. Είναι νωρίς ακόμα. Κι έτσι όσο η αντιμνημονιακή διακυβέρνηση θα αποδεικνύεται για τον λαό όλο και πιο αδίστακτη και καθεστωτική, τόσο οι διαφωνούντες θα λειτουργούν σαν άλλοθι της επίσημης γραμμής.

Όταν η Δούρου δείχνει ότι είναι μια από τα ίδια

Για να μη νομίζετε ότι υπερβάλλω, δεν θα επικαλεστώ την εμπειρία της μεταπολίτευσης, αλλά την τωρινή κατάσταση. Η κ. Δούρου του ΣΥΡΙΖΑ εξελέγη Περιφερειάρχης Αττικής, δηλαδή επικεφαλής της μεγαλύτερης περιφέρειας της χώρας. Κατά τη διάρκεια του προεκλογικού της αγώνα κατέγγελνε τον προηγούμενο περιφερειάρχη Σγουρό για ατασθαλείες και σκανδαλώδεις συμβάσεις τις οποίες θα φέρει στο φως όταν η ίδια εκλεγεί. Μάλιστα τη θυμάμαι να λέει με το γνωστό ύφος των 100 καρδιναλίων, ότι η εκλογή της στη μεγαλύτερη περιφέρεια της χώρας θα αποδείξει το κατά πόσο το κόμμα της, ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι ικανός να αλλάξει τα πράγματα.

Όταν εξελέγη η κ. Δούρου υπήρξε ένα πάγωμα σ' όλους αυτούς που λυμαίνονταν την περιφέρεια, τις εργολαβίες, τις μελέτες, τα έργα. Ένας από τους "μεσάζοντες", που λόγω των γνωριμιών και των διασυνδέσεων πουλά εκδουλεύσεις σ' όσους θέλουν να κάνουν δουλειά με το ευρύτερο δημόσιο, έλεγε: Έτσι είναι πάντα όταν αλλάζει η διοίκηση. Το πάγωμα κρατά γύρω στον ένα μήνα, μέχρι να μάθουμε πόσα παίρνει ο νέος επικεφαλής και οι παρατρεχάμενοί του. Θα δείτε, διαβεβαίωνε, το ίδιο θα γίνει και με την Δούρου.

Έγινε κάτι διαφορετικό με την έλευση της κ. Δούρου; Όχι βέβαια. Ο κανόνας επαληθεύτηκε. Οι συμβάσεις, οι σκανδαλώδεις κατά την προεκλογική κ. Δούρου, που άφησε σε εκρεμμότητα ο πρώην περιφερειάρχης κ. Σγουρός, υπογράφονται η μια μετά την άλλη. Δεν είναι μόνο η υπογραφή της σύμβασης με την εταιρεία καθαρισμού, που δεν πρόλαβε να υπογράψει ο πρώην, αλλά και όλες οι υπόλοιπες έχουν δρομολογηθεί. Απλά είναι θέμα τιμοκαταλόγου της νέας διοίκησης της περιφέρειας, για να θυμηθούμε τον "μεσάζοντα".

Φυσικά, η κ. Δούρου φρόντισε να υπογράψει και να αποδεχθεί κανονικά και τον οικονομικό απολογισμό της περιφέρειας αθωώνοντας τον κ. Σγουρό από ατασθαλίες και λοβιτούρες. Για τις ατασθαλίες και τις λοβιτούρες που η ίδια τον κατηγορούσε προεκλογικά. Είδατε να δυσανασχετεί κανένας από την αντιπολίτευση μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ για το γεγονός ότι η διοικούσα σύντροφός τους αποδεικνύεται μια από τα ίδια με τους προηγούμενους; Είδατε κανέναν από το ψηφοδέλτιο της κ. Δούρου να δυσανασχετεί έστω και να διαχωρίζει τη θέση του από αυτές τις πρακτικές; Κανένας!

Η καρέκλα, το οφίτσιο, η εξουσία, έστω και σε επίπεδο σφουγκοκωλάριου περιφερειάρχη, είναι υπεράνω ακόμη και της πιο στοιχειώδους προσωπικής εντιμότητας. Η ατιμία είναι συνώνυμη με όλους αυτούς που για μια εκλόγιμη θέση σ' ένα ψηφοδέλτιο, είναι πρόθυμοι να ξεχάσουν τα πάντα. Αρχές, αξίες, αξιοπρέπεια, φιλότιμο, τιμιότητα και θέσεις. Για την πατρίδα και τον λαό δεν λέμε τίποτε, γιατί όλοι αυτοί τα έχουν γραμμένα στα παλαιότερα των υποδημάτων τους.

Κι αν σε μια μόνη περιφέρεια οι εκλεκτοί του ΣΥΡΙΖΑ δικαιώνουν τόσο γρήγορα και τόσο εύκολα τους "μεσάζοντες" που λυμαίνονται εδώ και δεκαετίες το ευρύτερο δημόσιο, τι πρόκειται να γίνει όταν το συγκεκριμένο κόμμα αποκτήσει κυβέρνηση; Ποιος απ' όλους αυτούς που σήμερα στρατεύονται στις γραμμές του θα αντιδράσει στη νομή της εξουσίας; Ποιος θα κλωτσήσει τα οφίτσια, τους θώκους και τα προνόμια της διακυβέρνησης, προκειμένου να υπερασπιστεί εργατικά, λαϊκά και εθνικά συμφέροντα;

Τι εγγύηση υπάρχει ότι δεν θα έχουμε μια από τά ίδια;

Ποιος θα γίνει εγγυητής μιας αντιμνημονιακής κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ; Μήπως ο κ. Καμμένος; Ή μήπως ο Περισσός; Εδώ δεν τολμά κανένας τους να αμφισβητήσει τις επίσημες ανακοινώσεις της κυβερνώσας συμμορίας όσον αφορά το καθεστώς αποικιακής κατοχής, τους δανειστές και τις τράπεζες. Δείτε τι έγινε με τα τεστ αντοχής των τραπεζών. Ούτε ένας από δαύτους δεν αμφισβήτησε την επίσημη εκδοχή που θέλει τις συστημικές λεγόμενες τράπεζες να περνάνε τα τεστ αντοχής.

Δεν τόλμησαν ούτε καν να πουν την αλήθεια, ότι οι 3 από τις 4 συστημικές τράπεζες της Ελλάδας (Eurobank, Εθνική και Πειραιώς) απέτυχαν στα τεστ αντοχής με συνολικό έλλειμα κεφαλαίου 8,72 δις ευρώ. Κι αυτό παρά το γεγονός ότι ο πήχης των τεστ είχε κατέβει από το 8% κεφαλαιακή επάρκεια που προβλέπουν οι κανονισμοί της ΕΚΤ στο 5,5%. Ούτε δοκιμάστηκαν οι τράπεζες σε σενάριο που προβλέπει ύφεση και αποπληθωρισμό. Κάτι που συμβαίνει ήδη στις περισσότερες από τις οικονομίες της ευρωζώνης με πρώτη την Ελλάδα και την Κύπρο.

Γιατί δεν είπαν την αλήθεια; Διότι πολύ απλά τρέμουν την πιθανότητα να τα βάλουν με το τραπεζικό καρτέλ. Ακόμη και σαν αντιπολίτευση. Γι' αυτό τους είναι πιο εύκολο να αφήσουν τον κόσμο να πιαστεί κορόϊδο, να πάει σαν το σκυλί στ' αμπέλι μιας νέας πιθανής ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών με λεφτά των ελλήνων φορολογουμένων, παρά να σταθούν απέναντι στους τραπεζίτες και να αμφισβητήσουν τα ιερά και όσια των τοκογλύφων.

Βέβαια, όλα αυτά δεν αφορούν τον Περισσό, ο οποίος το Σάββατο 1η Νοεμβρίου έχει προγραμματίσει την επανάσταση με την οποία θα ξεφορτωθεί μια και καλή με τον καπιταλισμό γενικά. Επομένως προς τι να ασχολείται με τις τράπεζες, τους τοκογλύφους, το καθεστώς αποιακής κατοχής, τη γενοκτονία του ελληνικού λαού. Όλα αυτά θα λυθούν με μιας όταν ο Περισσός ξεμπερδέψει με τον καπιταλισμό γενικά. Κι αν δεν γίνει την 1η Νοεμβρίου στο Σύνταγμα, θα γίνει του χρόνου. Κι αν δεν γίνει του χρόνου, θα γίνει του παραχρόνου, ή σε τέσσερα τέρμενα. Ποιος ξέρει; Πάντως για όλα φταίει ο καπιταλισμός και έως ότου ο Περισσός ξεμπερδέψει μαζί του, εμείς μπορούμε να χαλαρώσουμε για να απολαύσουμε τη μαζική εξόντωση τη δική μας και της πατρίδας μας.

Τσιμουδιά για την ταμπακέρα

Οι υπόλοιποι αντιμνημονιακοί ορκίζονται ότι μόλις πάρουν την ψήφο μας θα σκίσουν τα μνημόνια. Δεν αντιλέγω, αλλά μου κάνει εντύπωση το γεγονός ότι δεν τους απασχολεί καθόλου το συνολικό καθεστώς της ευρωζώνης. Από τις 4 Νοεμβρίου ξεκινά η τραπεζική ένωση, όπου θα ανήκουν οι βασικές συστημικές τράπεζες της ευρωζώνης. Ποιος απ' όλους αυτούς μας εξήγησε τι σημαίνει τραπεζική ένωση και τι συνέπειες θα έχει στη ζωή μας; Κανείς! Ούτε καν αναφέρονται σ' αυτήν. Λες και δεν την ξέρουν.

Η τραπεζική ένωση ενοποιεί την εποπτεία των συστημικών τραπεζών υπό την ΕΚΤ με σκοπό να αναδειχθεί η "βιωσιμότητά" τους σε αξία ανώτερη των δικαιωμάτων των καταθετών, των δανειοληπτών και των εργαζομένων. Υπό καθεστώς τραπεζικής ένωσης οι εγχώριες δημοσιονομικές, ελεγκτικές και δικαστικές αρχές δεν έχουν το δικαίωμα να παρεμβαίνουν στις συστημικές τράπεζες. Τι σημαίνει αυτό; Κάτι πολύ απλό. Καμιά δημοσιονομική, ελεγκτική, ή δικαστική πράξη των εθνικών αρχών του κράτους-μέλους δεν μπορεί να εφαρμοστεί στις συστημικές τράπεζες που θέτουν σε κίνδυνο την "βιωσιμότητά" τους. Ποιος κρίνει την "βιωσιμότητα" αυτών των τραπεζών; Αποκλειστικά η ΕΚΤ.

Έτσι νόμοι, όπως ο νόμος Κατσέλη, αποφάσεις δικαστηρίων υπέρ δανειοληπτών, πράξεις της διοίκησης και πολιτικές της κυβέρνησης που στρέφονται ενάντια στις τράπεζες, είτε επιδιώκουν να αποκαταστήσουν αδικίες, ή να προστατέψουν καταθέτες και δανειολήπτες, δεν μπορούν να εφαρμοστούν χωρίς τη σύμφωνη γνώμη του κ. Ντράγκι, διοικητή της ΕΚΤ.

Με άλλα λόγια υπό καθεστώς τραπεζικής ένωσης κανένα κράτος μέλος της ευρωζώνης δεν έχει το ελεύθερο να παρεμβαίνει στο τραπεζικό σύστημα και να το ρυθμίζει με την πολιτική του με βάση τις ανάγκες των πολιτών του. Πώς λοιπόν θα μας απαλλάξει μια αντιμνημονιακή κυβέρνηση που εμμένει στην ευρωζώνη από τον σαράφικο και τοκογλυφικό χαρακτήρα του εγχώριου τραπεζικού συστήματος; Πώς θα ρυθμίσει ευνοικά για τα δοκιμαζόμενα νοικοκυριά, τους ελευθεροεπαγγελματίες και μικρομεσαίους τα "κόκκινα" δάνειά τους; Πώς θα αποκαλύψει και θα ζητήσει ευθύνες για τα θαλασσοδάνεια που χαριστηκαν από τις τράπεζες σε επιχειρηματικά κυκλώματα και ολιγάρχες;

Κουβέντα για τη συνέχιση της "άμεσης εποπτείας"

Κανείς δεν απαντά. Αποφεύγουν όλοι οι αντιμνημονιακοί την απάντηση, όπως ο διάολος αποφεύγει το λιβάνι. Και δεν είναι μόνο αυτό. Αυτή την εβδομάδα δημοσιεύτηκε η τακτική τριμηνιαία έκθεση του Γραφείου Κρατικού Προϋπολογισμού της Βουλής. Η έκθεση ανάμεσα στα άλλα ξεκαθαρίζει πως οποιαδήποτε λύση και αν τελικά επιλεγεί για την μεταμνημονιακή εποχή, θα συνοδεύεται από στενή εποπτεία της ελληνικής οικονομικής πολιτικής, πράγμα που όπως τονίζουν οι συντάκτες της έκθεσης συχνά το παραβλέπει η δημόσια συζήτηση.

Καταλάβατε τι λένε οι συντάκτες της έκθεσης; Είτε βγούμε από το μνημόνιο, όπως λέει ο Σαμαράς, είτε σκίζοντας το, όπως λέει ο Τσίπρας, η "μεταμνημονιακή εποχή" θα συνοδεύεται από αυστηρή άμεση εποπτεία ολόκληρης της οικονομικής πολιτικής. Όχι σαν αποτέλεσμα του μνημονίου, αλλά σαν συνέπεια του νέου Δημοσιονομικού Συμφώνου και της δέσμης των "δύο μέτρων" που εφαρμόζεται για όλα τα κράτη μέλη της ευρωζώνης. Με άλλα λόγια, ακόμη κι αν απαλλαγούμε από τα μνημόνια, δεν γλυτώνουμε από την άμεση εποπτεία ως μόνιμο πια καθεστώς για την Ελλάδα της ευρωζώνης.

Το συζητά αυτό κανείς από τους αντιμνημονιακούς; Κουβέντα. Να γιατί οι συντάκτες της έκθεσης λένε ότι το γεγονός αυτό συχνά το παραβλέπει η δημόσια συζήτηση. Οι αντιμνημονιακοί του σκίζουμε το μνημόνιο δεν θέλουν να ξέρει ο λαός ότι ευρωζώνη σημαίνει πια μόνιμο καθεστώς αποικιακής κηδεμονίας. Δεν πρέπει ο λαός να ξέρει. Θα το ανακαλύψει μετά τις εκλογές όταν η αντιμνημονιακή κυβέρνηση θα του λέει ότι δεν μπορεί να ξεφορτωθεί την άμεση εποπτεία της Ευρωπαικής Επιτροπής και της ΕΚΤ και επομένως είναι αδύνατο να εφαρμόσει τις πολιτικές που θα ήθελε.

Απόδειξη του πόσο δίκιο έχουν οι συντάκτες της έκθεσης ήταν η αντίδραση των κομμάτων της αντιμνημονιακής αντιπολίτευσης. Ο οδικός χάρτης της κυβέρνησης για την έξοδο από το μνημόνιο οδηγεί στο πουθενά, τόνισε ο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ ο Πάνος Καμμένος πρόεδρος των ΑΝ.ΕΛ. χαρακτηρίζοντας την έκθεση «κόλαφο για την κυβέρνηση Σαμαρά», προσθέτει ότι το μόνο που της απομένει είναι να παραιτηθεί. Τσιμουδιά για την επισήμανση της έκθεσης ότι ακόμη και χωρίς μνημόνιο η αποικιακή κηδεμονία θα συνεχιστεί.

Αυτοί δεν θέλουν τη συνεργασία, αλλά εμείς χρειαζόμαστε μια τρίτη επιλογή

Τα αναφέρω όλα αυτά για να καταλάβει ακόμη κι ο πιο αφελής το γιατί ούτε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε ο κ. Καμμένος των ΑΝ.ΕΛ. δεν ανταποκρίθηκαν σε κανένα κάλεσμα συνεργασίας πάνω στα αιτήματα που έχει ο απλός κόσμος. Δεν θέλουν τη συνεργασία με βάση τα αιτήματα του κόσμου, όπως είναι τα χρέη προς την εφορία, τις τράπεζες, τους πληστειριασμούς, τα εργασιακά, κοκ. Τους αρκεί το παρασκήνιο και τα δούναι-λαβείν στο σκοτάδι, πίσω από κλειστές πόρτες. Τα υπόλοιπα είναι δηλώσεις για το θεαθήναι, για τους ανόητους που πιστεύουν στις κάμερες.

Μπορεί μέσα στην απελπισία του κανείς να νομίζεις ότι δεν υπάρχει άλλη διέξοδος από το να επιλέξει το "λιγότερο κακό", δηλαδή το αντιμνημόνιο, ή τους αναχωρητές του Περισσού. Πρέπει να ξέρει όμως ότι όποτε ο λαός βρέθηκε σε τόσο κρίσιμες καταστάσεις και επέλεξε με κριτήριο το "λιγότερο κακό", οδηγήθηκε σε πολύ μεγαλύτερες συμφορές.

Τον Αύγουστο του 1932, η Κλάρα Τσέτκιν, βουλευτής του Ράιχσταγκ, καλούσε με όλο της το πάθος σε ενιαίο μέτωπο τους σοσιαλδημοκράτες, κομμουνιστές και δημοκράτες εναντίον του χιτλερισμού και προειδοποιούσε: "Η πολιτική του «μικρότερου κακού» ενισχύει την αίσθηση δύναμης των αντιδραστικών δυνάμεων και δημιουργεί το μεγαλύτερο από όλα τα κακά: την παθητικότητα των μαζών. Έχουν πειστεί να μην κάνουν καμία χρήση της δύναμής τους, εκτός του Κοινοβουλίου. Έτσι, η σημασία του Κοινοβουλίου για την ταξική πάλη του προλεταριάτου είναι επίσης μειωμένη. Αν το Κοινοβούλιο σήμερα, εντός των ορίων, μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την πάλη των εργαζομένων, είναι μόνο επειδή έχει την υποστήριξη των ισχυρών μαζών έξω από τα τείχη της."

Το ενιαίο μέτωπο στο οποίο καλούσε η Τσέτκιν δεν έγινε. Κανένας δεν το ήθελε. Οι αστοί δημοκράτες γιατί έτρεμαν τις μάζες. Οι σοσιαλδημοκράτες γιατί θεωρούσαν τους κομμουνιστές πιο επικύνδυνους από τους ναζί. Το ίδιο και οι κομμουνιστές, οι οποίοι θεωρούσαν το ναζισμό ως μια μικρή παρένθεση στην πορεία για τον ταξικό τους στόχο. Το αποτέλεσμα ήταν να επικρατήσει ο ναζισμός να στοιχίσει στην ανθρωπότητα πρωτόγνωρη βαρβαρότητα και ποταμούς αίματος.

Βρισκόμαστε στην ίδια κρίσιμη καμπή όπως τότε στη Γερμανία του μεσοπολέμου. Τόσο στην πατρίδα μας, όσο και διεθνώς. Ας μην ξεχάσουμε αυτή την φορά την ζωφερή προειδοποίηση. Ας μην πέσουμε στην παγίδα. Ας δώσουμε όλες τις δυνάμεις μας για να υπάρξει ένας πόλος συσπείρωσης ευρύτερων δυνάμεων, που θα μπορέσει να διεμβολίσει το νέο διπολισμό μνημονίου-αντιμνημονίου, που οικοδομείται με σκοπό να εγκλωβιστεί ο λαός στην απελπισία και το αδιέξοδο.

*Δημοσιεύτηκε στο Χωνί, 2/11/2014