Επιστολή προς γονείς που τα παιδιά τους έφυγαν πρόσφατα
για εργασία στην Ευρώπη
Από απόφοιτο του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου που
εργάζεται στη Νότια Γερμανία
Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι. Το ξέρω ότι πριν 35 χρόνια δεν είχες
υπολογιστή, κινητό, αυτοκίνητο, ότι ο πατέρας σου ήταν αυστηρός και ότι
δούλεψες μια ζωή σκληρά ώστε ο τεμπελχανάς ο γιός σου να μπορεί να κάνει συλλογή
από πτυχία ανέμελος. Επομένως τώρα ήρθε η ώρα να σοβαρευτεί και αυτός, να
πιεστεί όπως πιέστηκες και να κάνει ότι και τα υπόλοιπα παιδιά, να φύγει στο
εξωτερικό για μία δουλειά της προκοπής. Αφού στην Ελλάδα δεν υπάρχει καμία
προοπτική. Σωστά; Αυτή δεν είναι η συνταγή της επιτυχίας;
Να περιγράψουμε λίγο αυτή τη δουλειά; Η τελευταία 3ετία έχει
επιφέρει τόσο μεγάλο πλήγμα στη φήμη των Ελλήνων που συμπαρασύρονται ακόμα και
τα καλύτερα ελληνικά πτυχία. Οι ξένοι φυσικά και θα αξιοποιήσουν στο έπακρο
οποιονδήποτε έμπειρο και εξειδικευμένο προς…όφελός τους. Θα κόψουν όμως πλέον
τα φτερά σε αυτόν που μόλις βγήκε από ελληνικό πανεπιστήμιο, αυτόν που
συνειδητά είχε επιλέξει να εργαστεί και να προσφέρει στη χώρα του, κοντά στους
δικούς του, και ας το παραδεχτούμε, αυτόν που ήταν ικανός να διακριθεί σε
εξετάσεις και να περάσει στα ελληνικά πανεπιστήμια αντί να αγοράζει πτυχία στο
εξωτερικό. Αυτός καλείται τώρα να αποδεχτεί ότι έκανε μία τρύπα στο νερό, να
αποδείξει από την αρχή την αξία του σε ένα κοινό που δεν θέλει να τον ακούσει
ώστε όταν τα καταφέρει να κάνει καλύτερη μία άλλη κοινωνία. Αν όμως η Ευρώπη
είναι μια οικογένεια όπως μας την περιγράφουν, αν είναι φυσιολογικό για έναν
εργαζόμενο να μετακινείται συνεχώς για την εξέλιξή του μέσα στα όρια της, τότε
γιατί να θεωρείται παρακατιανός ο ‘Ελληνας απόφοιτος; Μα γιατί δεν υπήρξε ποτέ
οικογένεια. Ξέχνα τις φανταχτερές θέσεις εργασίας του παρελθόντος. Σε μεγάλο
βαθμό η αφρόκρεμα των ελληνικών πανεπιστημίων καταδικάζεται στη μετριότητα αυτή
τη στιγμή στην Ευρώπη, σε περίπτωση που δεν υπάρχει η οικονομική δυνατότητα για
επιπλέον σπουδές έξω. Και τι συμβαίνει με αυτόν που δεν έχει πτυχία και φεύγει
για χειρωνακτική εργασία; Σοκάρουν ιστορίες φίλων στους οποίους σε καθεστώς
καθημερινής βαριάς εργασίας τουλάχιστον 12 ωρών απαγορευόταν πλήρως η έξοδος
στον ελεuθερό τους χρόνο ακόμα και για έναν καφέ. Γιατί δεν συνάδει η έννοια
μετανάστης με την παραμικρή υποψία διασκέδασης και κοινωνικοποίησης, ντροπιάζει
τον εργοδότη. Καταλάβαμε για ποιά Ευρώπη των λαών μιλάμε;
Όλα λοιπόν καταλήγουν σε μία λέξη, την επιλογή. Πάντα
υπήρχαν και θα υπάρχουν αυτοί που επιλέγουν μία καριέρα στο εξωτερικό, ο
καθένας για δικούς του λόγους. Για όλους τους υπόλοιπους όμως η απόφαση του
ξεριζωμού από την πατρίδα τους είναι ένα φορτίο δυσβάσταχτο, δεν απαλύνεται με
κανένα πέπλο εκμοντερνισμού, ούτε με εισόδημα πολύ κατώτερο ενός Έλληνα
μαγαζάτορα των περασμένων ετών. Ας αναλογιστούμε για ποιο λόγο καλείται μία
ολόκληρη γενιά να φύγει στο εξωτερικό χωρίς να το έχει επιλέξει. Σαν γονέας
πρέπει να αντιληφθείς ότι η μαζική μετανάστευση δεν είναι απαραίτητο συστατικό
της προόδου και ότι όλοι σου οι κόποι θα έπρεπε κανονικά να έχουν αποτρέψει το
να συμβαίνει για δεύτερη φορά κάτι τέτοιο. Σταμάτα επομένως να παρακινείς προς
αυτή την κατεύθυνση, να επαναλαμβάνεις ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος σαν να
θέλεις να ξεφορτωθείς ένα ανεπιθύμητο βάρος. Δεν είναι συναρπαστικό το να
βλέπεις φωτογραφίες του παιδιού σου σε όλα τα αεροδρόμια του κόσμου. Είναι η
πικρή αλήθεια ότι απέτυχες να του προσφέρεις τη δυνατότητα να έχει μία καλή ζωή
κοντά σου.
Και το ερώτημά σoυ πάντα ίδιο, ‘Τι περιμένεις να κάνω, να
βγω στους δρόμους να διαδηλώσω;;´ Όχι λοιπόν δεν περιμένω αυτό, θέλω όμως να
τσαντιστείς, θέλω να το συζητήσεις με τους φίλους σου, θέλω να σταματήσεις να
αποδέχεσαι παθητικά την κατάσταση, να μονοπωλήσει το ενδιαφέρον σου κάθε στιγμή
της ημέρας, να παθιαστείς τόσο πολύ με το ότι το παιδί σου δεν πρέπει να γίνει
μετανάστης ώστε ολόκληρη η κοινωνία να αρχίσει να δονείται σε αυτό τον παλμό.
Μπορεί να μην έχεις πλέον την ενέργεια να αγωνιστείς σαν νέος, αλλά εσύ κρατάς
το κλειδί για μία πολύ πιο ισχυρή δύναμη που υπομονετικά 3 χρόνια περιμένει να
την απελευθερώσεις, το κλειδί είναι η έγκρισή σου. Η έγκριση στις παλαβές ιδέες
των παιδιών σου ότι ίσως πρέπει να αντισταθούμε σε αυτό που μας απειλεί. Ότι
κάτι έχει πάει πολύ στραβά και το νιώθουμε όλοι ασχέτως αν ξέρουμε τι σημαίνει
ομόλογο. Δεν έχεις πολύ χρόνο, σε παρακαλώ κάνε κάτι σύντομα.
Υ.Γ. : Όσοι πείστηκαν από τον Κουβέλη στις προηγούμενες
εκλογές παρακαλούνται απλά να περάσουν το φυλλάδιο στο διπλανό τους. Το ξέρω,
δεν καταλαβαίνετε για ποιό πράγμα μιλάω.
Α.
κάπου στη Νότια Γερμανία
(πηγή: epitropesdiodiastop.blogspot.gr)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου