Ο. Κουμαρέλλας: Γιατί πρέπει να παραιτηθεί σύσσωμη η δημοκρατική αντιπολίτευση από το Κοινοβούλιο Τώρα!

του Όθωνα Κουμαρέλλα

Όπως είναι γνωστό, ήδη από τον Φλεβάρη του ’12 μετά την ψήφιση του 2ου μνημονίου και με εκατοντάδες χιλιάδες λαού στους δρόμους να συγκρούονται με τις καθεστωτικές δυνάμεις καταστολής, στην Αθήνα, αλλά και στις μεγαλύτερες πόλεις της Ελλάδας, το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο απηύθυνε δημόσια πρόσκληση στα κόμματα και τους βουλευτές της τότε αντιπολίτευσης να παραιτηθούν και να ενωθούν με το μαχόμενο στους δρόμους σημαντικού τμήματος της ελληνικής κοινωνίας, οδηγώντας το καθεστώς στη κατάρρευση.

Δεν εισακουστήκαμε και τα πράγματα πήραν το δρόμο τους, που οδήγησε στις διπλές εκλογές της άνοιξης του 2012 με τα γνωστά αποτελέσματα. Πολιτική επικυριαρχία του καθεστώτος που συνεχίζει έκτοτε ακάθεκτο την υλοποίηση των καταστροφικών πολιτικών των μνημονίων. Επίσης, μια πολλά υποσχόμενη αντιπολίτευση να ενσωματώνεται ραγδαία στο σύστημα που, υποτίθεται, ότι ήθελε να ανατρέψει και ο λαός στη γωνία, απογοητευμένος και κουρασμένος από τις απανωτές αποτυχίες, είτε να ιδιωτεύει, είτε να ψάχνει να βρει καινούργιους τρόπους αντίδρασης, που το κατεστημένο σύστημα συλλογικής οργάνωσης των γνωστών συνδικάτων και συλλογικοτήτων αδυνατούσε να τους προσφέρει.

Έκτοτε επανήλθαμε επανειλημμένως στη πρόταση αυτή, έχοντας συνειδητοποιήσει ότι με αυτό το κοινοβούλιο και τις διαδικασίες εκτάκτων συνθηκών που ακολουθούνται, δεν μπορεί να υπάρξει η παραμικρή λύση στο δράμα του ελληνικού λαού. Αντίθετα, οι εκλογές και το κοινοβούλιο χρησιμοποιήθηκαν και χρησιμοποιούνται για να νομιμοποιήσουν το καθεστώς δουλοπαροικίας χρέους, δηλαδή, της με οικονομικά μέσα ξένης κατοχής της πατρίδας και τον ανδραποδισμό της πλειοψηφίας της κοινωνίας. Έτσι προέκυψε η αδήριτη ανάγκη της κινητοποίησης από τα κάτω στη κατεύθυνση οργάνωσης Γενικής Πολιτικής Απεργίας, με πρώτο βήμα τη λαϊκή στάση πληρωμών προς το κράτος και τις τράπεζες και τις λειτουργικές καταλήψεις μέχρι την ανατροπή του φαύλου καθεστώτος. Κι εδώ, μια αντιπολίτευση παραιτημένη από τον κοινοβούλιο πλάι στον αγωνιζόμενο λαό, θα επιτάχυνε καθοριστικά τις εξελίξεις προς όφελος της λαϊκής πλειοψηφίας, ενώ θα απεγκλώβιζε ακόμα περισσότερο κόσμο και θα τον ενέτασσε στα μαχητικά τμήματα της αγωνιζόμενης κοινωνίας.

Μετά τη σωρεία νέων αντικοινωνικών μέτρων και της καταρράκωσης κάθε έννοιας Κράτους δικαίου και συνταγματικής τάξης, με την κρίση να βαθαίνει πάρα τα περιβόητα «success stories»  και ενώ ολοένα και μεγαλύτερα τμήματα της κοινωνίας αναγνωρίζουν την ανάγκη ρηξικέλευθων αντίμετρων και επιθετικών πρωτοβουλιών ανατροπής, το ερώτημα παραμένει αμείλικτο: Τι παριστάνει εντός αυτού του Κοινοβουλίου η αντιπολίτευση των ΑΝΕΛ, του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και του Κ.Κ.Ε.;

Αφού οι ίδιοι παραδέχονται ότι η κυβέρνηση τους αγνοεί επιδεικτικά και προχωράει ακάθεκτη στην υλοποίηση των πολιτικών που εκπορεύονται από τα κέντρα αποφάσεων των ξένων δανειστών, χρησιμοποιώντας τη Βουλή ως εργαλείο «ξεπλύματος» αυτών των αποφάσεων, γιατί παραμένουν; 

Ποια είναι η επίπτωση και ποια η σκοπιμότητα αυτής της παραμονής και εμμονής σε ένα κοινοβουλευτικό «παιγνίδι» που οι ίδιοι αναγνωρίζουν, πότε άμεσα, πότε έμμεσα, ότι είναι όχι απλά «σημαδεμένο», αλλά επί της ουσίας προκαθορισμένο;

Ποιο θάμα άραγε αναμένουν να συμβεί για να αλλάξουν προς το καλύτερο τα πράγματα;

Μήπως οι εκλογές μπορούν, αν οψέποτε γίνουν να δώσουν την οποιαδήποτε προοπτική; Και μέχρι τότε τι γίνεται; Πόσοι θα πεθάνουν; Πόσοι ακόμα θα προστεθούν στις ατέλειωτες στρατιές των ανέργων; Πόσοι ακόμα θα έχουν κλείσει τα μαγαζιά τους και πόσοι θα έχουν χάσει το σπίτι τους; Σε ποιo σημείο θα έχει βρεθεί το σύστημα υγείας που κατεδαφίζεται καθημερινά; Αντίστοιχα η Παιδεία, η κοινωνική Πρόνοια και η Ασφάλιση; Τι θα έχει απομείνει από τη δημόσια περιουσία, πόσα εργοστάσια θα εξακολουθούν να παράγουν μέχρι τότε; Που θα βρίσκονται τα Εθνικά θέματα; Τι θα έχει περισωθεί για να στηριχτεί επάνω του οποιαδήποτε προσπάθεια ανάκαμψης;

Αλλά κι αν γίνουν εκλογές και ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. καταφέρει να σχηματίσει κυβέρνηση, πότε αλήθεια και μέσα σε ποιο κλίμα, ποιο θα είναι το υπόβαθρο, τότε, επάνω στο οποίο θα μπορέσει να στηριχτεί; Με ποιο εξουθενωμένο και αποδεκατισμένο λαϊκό κίνημα, που είναι απολύτως απαραίτητο στήριγμα για οποιαδήποτε προσπάθεια ριζικής αλλαγής;  Ή ανεξάρτητα από προθέσεις θα υποχρεωθεί να ακολουθήσει την ίδια καταστροφική πολιτική, όντας χειροπόδαρα δεμένος από τις διεθνείς δεσμεύσεις του καθεστώτος, που για ανατραπούν θα χρειαστούν τότε να γίνουν επαναστατικές αλλαγές που σήμερα τις αρνείται, εγκλωβισμένος στην αδιέξοδη φιλοευρωπαϊκή του στρατηγική;

Ας μη γελιόμαστε, ο μόνος που κερδίζει από τη στάση της αντιπολίτευσης στη Βουλή και την παραμονή της εκεί, είναι το καθεστώς και οι ξένοι επικυρίαρχοι, που νομιμοποιούν έτσι την εφαρμογή των πολιτικών τους και εμπεδώνουν την κατοχή στη χώρα. Γιατί μόνο νομιμοποίηση των πολιτικών αυτών δίδει η παραμονή των κομμάτων της αντιπολίτευσης σε αυτό το εντελώς απαξιωμένο κοινοβούλιο, που έχει μετατραπεί σε πρωτοκολλητή των αποφάσεων της τρόικας.

Η αποχώρηση των κομμάτων, που ισχυρίζονται ότι αντιτίθενται στις πολιτικές των μνημονίων από το Κοινοβούλιο και η παραίτηση όλων των βουλευτών τους από το βουλευτικό αξίωμα δεν έχει σήμερα την έννοια της εκβιαστικής πρόκλησης πρόωρων εκλογών με αβέβαιο το αποτέλεσμά τους με τα σημερινά δεδομένα. Αν γίνονταν γι’ αυτόν το σκοπό θα ήταν εντελώς ατυχής ενέργεια, καιροσκοπική και παρακινδυνευμένη. Τέτοιες κορυφαίες πολιτικές κινήσεις οφείλουν να έχουν ευρύτερη στόχευση και να εντάσσονται σε μια στρατηγική ριζικής αλλαγής, δηλαδή πραγματικής ανατροπής.

Μια τέτοια αποχώρηση έχει νόημα εφ’ όσον είναι επιθυμητή η ολοκληρωτική απομόνωση μέσω της απονομιμοποίησης του καθεστώτος. Μια απομόνωση και μια απονομιμοποίηση που θα προκαλέσει τη ραγδαία κατάρρευσή του, για να αντικατασταθεί από ένα εντελώς νέο καθεστώς απολύτως δημοκρατικό, βασισμένο αποκλειστικά στη λαϊκή κυριαρχία και όχι στις εύνοιες των ισχυρών ελίτ και του ξένου παράγοντα. Μια τέτοια στρατηγική ανατροπής πρέπει να έχει ως βάση και προϋπόθεση τον λαϊκό παράγοντα που πρέπει να βρεθεί στον υψηλότερο βαθμό εγρήγορσης και αγωνιστικής διάθεσης. Συνεπώς μια τέτοια ρηξικέλευθη πολιτική ενέργεια οφείλει να συνοδεύεται με πορεία καθόδου στη λαϊκή βάση να την εμπνεύσει και να την οργανώσει για την κήρυξη της Γενικής Πολιτικής Απεργίας, που θα λήξει με την οριστική Νίκη του λαϊκού κινήματος με τις οργανωμένες κομματικές δυνάμεις στο πλάι και μαζί του, ή στη νίκη του καθεστώτος. Τουτέστιν μόνον έτσι αποκτά νόημα και ουσία το σύνθημα που ο κ. Τσίπρας εκφωνεί τελευταία: Ή αυτοί, ή Εμείς!

Φαίνεται ότι μέχρι τώρα τέτοιες λογικές σκληρής αντιπαράθεσης τερματικού χαρακτήρα με το καθεστώς είναι έξω από τις προθέσεις των κοινοβουλευτικών «αντιμνημονιακών» κομμάτων, παρά τις διακηρύξεις και τα λόγια που αποδεικνύονται ολοένα και πιο κούφια, οδηγώντας στην απογοήτευση και την ιδιώτευση μεγάλα τμήματα του λαού. Εξ ου και η δημοσκοπική καθήλωση των ποσοστών της αξιωματικής αντιπολίτευσης, κυρίως, που παρόλο το εύφορο έδαφος δείχνει καθηλωμένη και αδύναμη να προσφέρει στοιχειώδη εναλλακτική πρόταση εξουσίας.

Με τον τρόπο αυτό όμως οι κοινοβουλευτικές δυνάμεις της αντιπολίτευσης καθίστανται συνυπεύθυνες στην εφαρμογή των καταστροφικών πολιτικών και συνένοχες στις πράξεις προδοσίας, αφού εκ των πραγμάτων νομιμοποιούν με τη στάση τους το καθεστώς και τις πολιτικές που αυτό εφαρμόζει.

Σήμερα όμως που καθίσταται ολοφάνερη η αυταρχικοποίηση και η σταδιακή διολίσθηση του καθεστώτος σε ανοικτή δικτατορία με ή χωρίς κοινοβουλευτικό μανδύα, προκειμένου να παραμένει ετσιθελικά στην εξουσία και για να περάσει στην ολοκληρωτική παράδοση της χώρας στην επικυριαρχία των ξένων που επιχειρούν τη παραλαβή της ως εκκαθαρισμένο οικόπεδο, οφείλουν όλοι να αναθεωρήσουν τη στάση τους και να πάρουν ξεκάθαρη θέση: ή με αυτούς, ή με το λαό. Η με τη Δημοκρατία, ή με το ολοένα και πιο διολισθαίνον προς τον απροκάλυπτο φασισμό δήθεν «συνταγματικό» τόξο.

Η κυβέρνηση θα εξαντλήσει όλα τα περιθώρια προκειμένου να μείνει γαντζωμένη στην εξουσία και να ολοκληρώσει το καταστροφικό της έργο και μπροστά σε αυτόν τον υπέρτατο σκοπό δεν θα διστάσει να εξαντλήσει όλα τα θεμιτά και αθέμιτα μέσα που έχει, ή θα φροντίσει να έχει στη διάθεσή της.

Απέναντι στο «συνταγματικό» τόξο της εθελοδουλίας, της εκτροπής, του διχασμού και της 

καταστροφής πρέπει σήμερα να αντιτάξουμε το πιο πλατύ δημοκρατικό μέτωπο από όλους αυτούς που πιστεύουν πραγματικά στην αδήριτη ανάγκη για αποκατάσταση της δημοκρατίας και για το άνοιγμα μιας νέας προοπτικής και ελπίδας για το λαό και την πατρίδα.

Το βάθεμα της κρίσης ξεκαθαρίζει ταυτόχρονα τα πράγματα και ο καθένας καλείται τώρα, την ύστατη στιγμή και προτού να είναι πολύ αργά, να επιλέξει. Αν οι ηγεσίες των κοινοβουλευτικών κομμάτων της αντιπολίτευσης αδυνατούν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, να έλθουν κάτω, δίπλα στο λαό και να οργανώσουν μαζί του τον ανένδοτο αγώνα που θα οδηγήσει τάχιστα μέσα από Γενική Πολιτική Απεργία στη συντριβή το καθεστώς, τότε θα είναι το ίδιο υπόλογοι με τους ανθρώπους της πιο βάρβαρης εξουσίας που γνώρισε ποτέ αυτός ο τόπος.

*ο Όθωνας Κουμαρέλλας είναι μέλος της Π.Γ. του Ε.Πα.Μ.