Στρατηγός Γκιάπ: ”...ούτε και η πιο ισχυρή οικονομικά και στρατωτικά δύναμη δεν μπορεί να ξεπεράσει μια αντίσταση ενός ενωμένου λαού”

Στις 4/10/2013 και σε ηλικία 102 ετών άφησε την τελευταία του πνοή ο Βιετναμέζος Βο Νγκουέν Γκιαπ, στρατάρχης στους νικηφόρους πολέμους εναντίον των Γάλλων αποκιοκρατών και των Αμερικάνων ιμπεριαλιστών. Ο Γκιαπ υπήρξε δεξί χέρι του Χο-Τσι-Μινχ και θεωρείται αρχιτέκτονας της νικηφόρας έκβασης μερικών εκ των σημαντικότερων μαχών στους απελευθερωτικούς πολέμους του Βιετνάμ. Εδώ σε μια συνέντευξή του στην ιστοσελίδα www.pbs.org μιλάει για τη μάχη του Ντιεν Μπιν Φου, τα μυστικά του ανταρτοπολέμου και τη σημασία της ήττας των ιμπεριαλιστών της Δύσης στο Βιετνάμ.

Ερ: Ήταν το Ντιεν Μπιν Φου μια συμβατική στρατιωτική νίκη;

Γκιαπ: Η νίκη στο Ντιεν Μπιν Φου ήταν μια νίκη για τον λαό. Αλλά από κει και πέρα, φυσικά, ενώ η ιδέα ενός λαϊκού πολέμου και των αντάρτικων επιχειρήσεων δεν είναι εντελώς διαφορετική, παρόλα αυτά διαφέρει. Σε αυτή την περίπτωση, ήταν ο λαϊκός πόλεμος που ήταν νικηφόρος. Και οι αντάρτικες πολεμικές επιχειρήσεις είναι μια πτυχή αυτού του λαϊκού πολέμου. Είναι....
αρκετά περίπλοκο… Τι είναι ο λαϊκός πόλεμος; Λοιπόν, με μια φράση, είναι ένας πόλεμος που γίνεται για τον λαό από τον λαό, ενώ οι αντάρτικες επιχειρήσεις είναι απλά μια μέθοδος μάχης. Ο λαϊκός πόλεμος είναι πιο παγκόσμιος σαν ιδέα. Είναι μία πολύπλοκη ιδέα. Ένας πόλεμος που είναι ταυτόχρονα, οικονομικός και πολιτικός και είναι αυτό που στη Γαλλία θα αποκαλούσαν “synthétisé”.

Ερ: Τι το νέο υπήρχε στην ιδέα του “Λαϊκού Πολέμου”;

Γκιαπ: Ήταν ένας πόλεμος από τον λαό για τον λαό. ΓΙΑ τον λαό επειδή οι στόχοι του πολέμου είναι οι στόχοι του λαού – στόχοι όπως ανεξαρτησία, μια ενωμένη χώρα και η ευτυχία των ανθρώπων της… Και ΑΠΟ τον λαό – αυτό σημαίνει λοιπόν απλοί άνθρωποι – όχι μόνο ο στρατός αλλά όλοι οι άνθρωποι.

Γνωρίζουμε ότι είναι ο ανθρώπινος παράγοντας και όχι τα υλικά αποθέματα που αποφασίζει την έκβαση ενός πολέμου. Γι’ αυτό ο πόλεμος του λαού μας υπό την ηγεσία του Χο Τσι Μινχ ήταν τόσο μεγάλης κλίμακας. Συμπεριέλαβε όλο τον πληθυσμό.

Ερ: Τι πιστεύετε για τη σημασία του Ντιεν Μπιν Φου για τον κόσμο;

Γκιαπ: Η ιστορία του βιετναμέζικου λαού φτάνει πίσω χιλιάδες χρόνια. Κατά τη διάρκεια αυτού του χρόνου έχουμε απωθήσει χιλιάδες εισβολείς. Μόνο που στις παλαιότερες εποχές οι χώρες που προσπαθούσαν να εισβάλλουν ήταν του ίδιου οικονομικού επιπέδου μ’ εμάς. Η κοινωνία τους ήταν όπως η δική μας, φεουδαρχική. Αυτή ήταν η περίπτωση, για παράδειγμα, όταν πολεμήσαμε με τους Κινέζους τον 13ο αιώνα. Αλλά το Ντιεν Μπιν  Φου ήταν μια νίκη σε μια άλλη εποχή. Αυτό που εννοώ είναι ότι στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, όταν ο δυτικός ιμπεριαλισμός διαίρεσε τον κόσμο σε αποικίες, προέκυψε ένα νέο πρόβλημα. Πώς μπορούσε ένας αδύναμος, οικονομικά καθυστερημένος λαός να ελπίζει ότι κάποτε θα ξανακέρδιζε την ελευθερία του; Πώς θα μπορούσε να ελπίζει ότι θα νικήσει έναν σύγχρονο δυτικό στρατό, που είχε πίσω του τους πόρους ενός μοντέρνου καπιταλιστικού κράτους; Κι αυτός είναι ο λόγος που μας πήρε 100 χρόνια να διώξουμε τους Γάλλους και τον γαλλικό ιμπεριαλισμό. Το Ντιεν Μπιν Φου ήταν η πρώτη μεγάλη αποφασιστική νίκη μετά από 100 χρόνια πολέμου εναντίον του γαλλικού ιμπεριαλισμού και της Αμερικάνικης επεμβατικότητας. Εκείνη η νίκη ήταν που έθεσε ένα τέλος στον πόλεμο και σηματοδότησε το τέλος της γαλλικής επιθετικότητας. Από μια διεθνή οπτική γωνία, ήταν η πρώτη σπουδαία νίκη για έναν αδύναμο, αποικιοκρατούμενο λαό που πάλευε ενάντια στην πλήρη δύναμη σύγχρονων δυτικών δυνάμεων. Γι’ αυτό ήταν η πρώτη μεγάλη ήττα για τη Δύση. Κλόνισε τα θεμέλια της αποικιοκρατίας και κάλεσε τους λαούς να παλέψουν για την ελευθερία τους – ήταν το ξεκίνημα ενός διεθνούς πολιτισμού.

Ερ: Ήταν το Ντιεν Μπιν Φου μια εύκολη νίκη επειδή οι Γάλλοι έκαναν τόσα πολλά λάθη;

Γκιαπ: Δεν είναι τόσο απλό. Πιστεύαμε ότι στο γαλλικό στρατόπεδο, το γαλλικό γενικό στρατηγείο και οι αξιωματικοί του στρατού ήταν καλά πληροφορημένοι. Είχαν ζυγίσει τα υπέρ και τα κατά και σύμφωνα με τις προβλέψεις τους, το Ντιεν Μπιν Φου ήταν απόρθητο. Πρέπει να ειπωθεί ότι στο ξεκίνημα του φθινοπώρου του ’53, για παράδειγμα, όταν το πολιτικό μας αρχηγείο σχεδίαζε τη φθινοπωρινή και χειμερινή μας εκστρατεία, δεν υπήρχε καμία αναφορά στο Ντιεν Μπιν Φου. Γιατί; Επειδή, το πλάνο του Navarre (σημ. Γάλλος στρατηγός) δεν το ανέφερε επίσης. Είχαν σχεδιάσει μια ολόκληρη σειρά από μανούβρες.

Για εμάς, το πρόβλημα ήταν ότι ο Navarre ήθελε να διατηρήσει την πρωτοβουλία ενώ εμείς θέλαμε να την πάρουμε. Υπάρχει μια αντίφαση στον επιθετικό πόλεμο σύμφωνα με την οποία πρέπει να διασπείρεις τις δυνάμεις σου για να καταλάβεις μια περιοχή αλλά να κινητοποιήσεις τις κινητές δυνάμεις σου για επιθετική δράση. Εκμεταλλευτήκαμε αυτή την αντίφαση και αναγκάσαμε τον Navarre να διασπείρει τις δυνάμεις του. Έτσι ξεκίνησαν όλα. Δώσαμε οδηγίες στα στρατεύματά μας να προελλάσουν προς διάφορες κατευθύνσεις, κατευθύνσεις μεγάλης σημασίας για τον εχθρό παρόλο που η παρουσία του εκεί δεν ήταν σημαντική. Έτσι ο εχθρός δεν είχε άλλη επιλογή παρά να διασπείρει τις δυνάμεις του. Στείλαμε μεραρχίες βόρεια, βορειοδυτικά, προς το κέντρο, προς το Λάος. Άλλες μεραρχίες πήγαν σε άλλες κατευθύνσεις. Έτσι για να διασφαλίσει το Λάος και τα βορειοδυτικά ο Navarre έπρεπε να ρίξει με αλεξίπτωτο δυνάμεις στο Ντιεν Μπιν Φου και αυτό ήταν που συνέβη στο Ντιεν Μπιν Φου. Πριν από εκείνο το σημείο κανείς δεν είχε ακούσει για το Ντιεν Μπιν Φου. Αλλά μόνο μετά, αυτή είναι η ιστορία, έτσι δεν είναι; Το γαλλικό γενικό στρατηγείο σχεδίασε μόνο να ρίξει με αλεξίπτωτα αρκετές δυνάμεις για να σταματήσει την προέλασή μας προς τα βορειοδυτικά και το Λάος. Λίγο-λίγο, σχεδίασαν να μετατρέψουν το Ντιεν Μπιν Φου σε ένα τεράστιο στρατόπεδο συγκέντρωσης, ένα οχυρωμένο στρατόπεδο, το πιο ισχυρό στην Ινδοκίνα. Σχεδίασαν να τραβήξουν τις δυνάμεις μας, να μας σπάσουν, να μας συνθλίψουν αλλά συνέβη το αντίθετο. Είχαν θελήσει μια αποφασιστική μάχη και αυτό ακριβώς πήραν στο Ντιεν Μπιν Φου – με τη διαφορά ότι ήταν αποφασιστική για τους Βιετναμέζους και όχι για τους Γάλλους.

Ερ: Πριν το Ντιεν Μπιν Φου, πιστεύετε ότι οι Γάλλοι θα φαντάζονταν ποτέ ότι θα μπορούσατε να τους νικήσετε;

Γκιαπ: Όλοι στο Ντιεν Μπιν Φου, από τους Γάλλους στρατηγούς και τους αντιπροσώπους της γαλλικής κυβέρνησης μέχρι τους Αμερικάνους στρατηγούς και τον ναύαρχο διοικητή του Στόλου του Ειρηνικού, συμφώνησαν ότι το Ντιεν Μπιν Φου ήταν απόρθητο. Όλοι συμφώνησαν ότι ήταν αδύνατον να καταληφθεί. Οι Γάλλοι και μετά οι Αμερικάνοι υποτίμησαν την ισχύ μας. Είχαν καλύτερα όπλα και τεράστιες στρατιωτικές και οικονομικές δυνατότητες. Ποτέ δεν αμφέβαλλαν ότι η νίκη θα ήταν δική τους. Και παρ’ όλα αυτά, ακριβώς όταν οι Γάλλοι πίστεψαν οι ίδιοι ότι ήταν στα πρόθυρα της νίκης, όλα κατέρρευσαν γύρω τους. Το ίδιο συνέβη και στους Αμερικάνους την Άνοιξη του ’65. Ακριβώς όταν η Ουάσιγκτον ήταν έτοιμη να ανακηρύξει τη νίκη στο Νότο, οι Αμερικάνοι είδαν τις προσδοκίες τους να γκρεμίζονται. Γιατί; Επειδή δεν αντιμετώπιζαν απλά έναν στρατό αλλά έναν ολόκληρο λαό – έναν ολόκληρο λαό.

Το μάθημα λοιπόν είναι ότι όσο σπουδαίες και να είναι οι στρατιωτικές και οικονομικές δυνατότητες του αντιπάλου σου, ποτέ δεν θα είναι αρκετά σπουδαίες ώστε να νικήσουν έναν λαό ενωμένο στην πάλη για τα βασικά του δικαιώματα. Αυτό ήταν που μάθαμε απ’ όλα αυτά.

Ερ: Γιατί ήταν το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο τόσο επιτυχημένο στο να επεκτείνει τις περιοχές που έλεγχε μεταξύ 1960 και 1965;

Γκιαπ: Στη διάρκεια της μεγάλης μας ιστορίας, όποτε νιώθαμε απειλούμενοι από τον εχθρό, ο λαός μας πλησίαζε τις γραμμές μας. Εκατομμύρια άνθρωποι, ενωμένοι ζητούσαν “Ένωση/ενοποίηση πάνω απ ‘όλα” και “Νίκη πάνω απ’ όλα”… Το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο ήταν νικηφόρο επειδή κατάφερε να ενώσει τους περισσότερους ανθρώπους και επειδή οι πολιτικές του ήταν δίκαιες.

Ερ: Αλλάξατε την τακτική σας καθόλου όταν τα αμερικάνικα στρατεύματα άρχισαν να καταφθάνουν μετά το 1965;

Γκιαπ: Φυσικά αλλά ακόμα κι έτσι παρέμενε ένας λαϊκός πόλεμος. Και ένας λαϊκός πόλεμος χαρακτηρίζεται από μια στρατηγική που είναι κάτι παραπάνω από απλά στρατιωτική. Υπάρχει πάντα μια σύνθετη πτυχή στην στρατηγική επίσης. Η στρατηγική μας ήταν ταυτοχρόνως στρατιωτική, πολιτική, οικονομική και διπλωματική, παρόλο που το στρατιωτικό στοιχείο ήταν το σημαντικότερο.

Σε μια περίοδο πολέμου, πρέπει να πάρεις το προβάδισμα απ’ τον εχθρό. Πρέπει να γνωρίζεις τον εχθρό σου καλά. Όταν ο εχθρός σου αλλάζει την στρατηγική του ή την τακτική του, πρέπει να κάνεις το ίδιο. Σε κάθε πόλεμο, μια στρατηγική πάντοτε αποτελείται από έναν αριθμό τακτικών που θεωρούνται μεγάλης στρατηγικής σημασίας, κι έτσι πρέπει να προσπαθήσεις να διαλύσεις αυτές τις τακτικές. Αν παίρναμε το ιππικό για παράδειγμα, θα κάναμε ότι μπορούσαμε για να διαλύσουμε εκείνη την ιδιαίτερη τακτική. Το ίδιο ίσχυε κι όταν ο εχθρός έκανε χρήση στρατηγικών όπλων… Και όταν οι Αμερικάνοι προσπάθησαν να εφαρμόσουν την  τακτική τους “ψάξε και κατέστρεψε” (seek and destroy), εμείς απαντήσαμε με τη δική μας ιδιαίτερη τακτική που ήταν να κάνουμε τον στόχο τους ανέφικτο και αντ’ αυτού να τους καταστρέψουμε εμείς. Έπρεπε να αναγκάσουμε τον εχθρό να πολεμήσει με τον τρόπο που εμείς θέλαμε να πολεμήσει. Έπρεπε να αναγκάσουμε τον εχθρό να πολεμήσει σε μια μη-οικεία περιοχή.

Ερ: Ήταν η επίθεσή Τετ το 1968 μια αποτυχία;

Γκιαπ: Όσο μας αφορά, δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως μια πλήρως στρατιωτική στρατηγική. Θα ήταν λάθος λοιπόν να μιλήσουμε για το Τετ αποκλειστικά με στρατιωτικούς όρους. Η επίθεση ήταν τρία πράγματα ταυτοχρόνως: στρατιωτική, πολιτική και διπλωματική. Ο στόχος του πολέμου ήταν η αποκλιμάκωση. Προσπαθούσαμε να αποκλιμακώσουμε τον πόλεμο. Οπότε, θα ήταν αδύνατον να διαχωρίσουμε την πολιτική μας στρατηγική από τη στρατιωτική μας στρατηγική. Η αλήθεια είναι ότι είδαμε τα πράγματα στην ολότητά τους και ξέραμε ότι στο τέλος, έπρεπε να αποκλιμακώσουμε τον πόλεμο. Σ’ εκείνο το σημείο, ο στόχος της επίθεσης ήταν να προσπαθήσουμε να αποκλιμακώσουμε τον πόλεμο.

Ερ: Και πέτυχε η αποκλιμάκωση;

Γκιαπ: Ο στόχος στον πόλεμο μπορεί να είναι είτε να διαλύσεις τον εχθρό συνολικά ή να αφήσεις τις δυνάμεις τους εν μέρει ανέγγιχτες αλλά την επιθυμία τους να πολεμήσουν διαλυμένη. Ήταν η αμερικάνικη πολιτική που προσπαθούσε να κλιμακώσει τον πόλεμο. Ο στόχος μας στην επίθεση του ’68 ήταν να τους αναγκάσουμε να αποκλιμακώσουν, να σπάσουμε την αμερικάνικη θέληση να παραμείνουν στον πόλεμο…

Το καταφέραμε αυτό αντιμετωπίζοντάς τους με επαναλαμβανόμενες στρατιωτικές καθώς και πολιτικές και διπλωματικές νίκες. Φέρνοντας τον πόλεμο σε όλες πρακτικά τις κατειλημμένες πόλεις, στοχεύαμε να δείξουμε στους Αμερικάνους και στον αμερικανικό λαό ότι θα ήταν αδύνατο γι’ αυτούς να συνεχίσουν τον πόλεμο. Ουσιαστικά, έτσι το καταφέραμε.

Ερ: Γνωρίζετε τις εικόνες απ’ τον Απρίλιο του 1975, με αμερικάνικα ελικόπτερα να φεύγουν από την Αμερικάνικη Πρεσβεία. Τι σημαίνουν αυτές οι εικόνες για εσάς;

Γκιαπ:  Ήταν όπως το περιμέναμε. Σηματοδότησε το τέλος της Αμερικάνικης νεο-αποικιακής παρουσίας στη χώρα μας. Και αποδείχτηκε ότι όταν ένας λαός είναι ενωμένος στον αγώνα του για την ελευθερία, θα είναι πάντα νικητής.

Όταν ήμουν νέος, είχα ένα όνειρο ότι μια μέρα θα έβλεπα τη χώρα μου ελεύθερη και ενωμένη. Εκείνη την ημέρα, το όνειρό μου πραγματοποιήθηκε. Όταν το πολιτικό γραφείο επανένωσε το Ανόι με το Λάος, υπήρξαν αρχικά αναφορές εκκένωσης. Μετά η κυβέρνηση της Σαϊγκόν συνθηκολόγησε. Ήταν σαν να γυρνάς τη σελίδα σε ένα κεφάλαιο της ιστορίας. Οι δρόμοι του Ανόι ήταν γεμάτοι ανθρώπους.

Οι εικόνες των ελικοπτέρων ήταν, κατά μία έννοια, ένα συμπαγές σύμβολο της νίκης του Λαϊκού πολέμου εναντίον της αμερικάνικης επιθετικότητας. Αλλά, αν το δούμε από μια άλλη πλευρά, είναι η απόδειξη ότι το Πεντάγωνο δεν μπορούσε πιθανόν να προβλέψει τι θα συνέβαινε. Αποκάλυψε την πλήρη αδυναμία των Αμερικάνων να προβλέψουν την έκβαση. Ειδάλλως, θα είχαν σχεδιάσει τα πράγματα καλύτερα, έτσι δεν είναι;

Η πραγματικότητα της ιστορίας μας διδάσκει ότι ούτε και η πιο ισχυρή οικονομικά και στρατιωτικά δύναμη δεν μπορεί να ξεπεράσει μια αντίσταση ενός ενωμένου λαού, ενός λαού ενωμένου στην πάλη του για τα διεθνή δικαιώματά του. Υπάρχει ένα όριο στην ισχύ. Νομίζω ότι οι Αμερικάνοι και οι υπερδυνάμεις θα έκαναν καλά να θυμούνται ότι ενώ η ισχύς τους μπορεί να είναι τεράστια, είναι αναπόφευκτα περιορισμένη… Απ’ την αρχή του κόσμου, είτε σε μια σοσιαλιστική είτε σε μια καπιταλιστική χώρα, τα πράγματα που κάνεις προς το συμφέρον του λαού σε τοποθετούν σε μια καλή θέση, ενώ αυτά τα οποία είναι αντίθετα με τα συμφέροντα των ανθρώπων θα στραφούν τελικά εναντίον σου. Η ιστορία επιβεβαιώνει αυτά που λέω.

Εμείς ήμαστε αυτοί που κέρδισαν τον πόλεμο και οι Αμερικάνοι ήταν εκείνοι που ηττήθηκαν, αλλά ας είμαστε ακριβείς σ’ αυτό. Τι αποτελεί νίκη; Οι Βιετναμέζοι ποτέ δεν ήθελαν πόλεμο, ήθελαν ειρήνη. Ήθελαν οι Αμερικάνοι πόλεμο; Όχι, ήθελαν ειρήνη επίσης. Έτσι, η νίκη ήταν για εκείνους τους ανθρώπους στο Βιετνάμ και τις ΗΠΑ που ήθελαν ειρήνη. Τότε ποιοι ηττήθηκαν; Εκείνοι που επεδίωκαν την επιθετικότητα με κάθε κόστος. Και γι’ αυτό είμαστε ακόμα φίλοι με τον λαό της Γαλλίας και δεν αισθανθήκαμε ποτέ εχθρικότητα προς τον λαό της Αμερικής…

Ερ: Ποιος εφηύρε την ιδέα του Λαϊκού πολέμου; Ποιανού ιδέα ήταν αρχικά;

Γκιαπ: Αρχικά ήταν το προϊόν του δημιουργικού πνεύματος του λαού. Επιτρέψτε μου να σας διηγηθώ τον θρύλο του Φου Ντονγκ… τον οποίο όλοι γνωρίζουν εδώ καλά. Είναι ένας θρύλος που τοποθετείται σε μια προϊστορική εποχή. Ο εχθρός ήταν έτοιμος να εισβάλλει και υπήρχε ένα τρίχρονο αγόρι που ονομαζόταν Φου Ντονγκ το οποίο γινόταν εμφανώς μεγαλύτερο κάθε λεπτό. Σκαρφάλωσε σ’ ένα σιδερένιο άλογο και κραδαίνοντας καλάμια μπαμπού ως όπλα, συσπείρωσε τον λαό. Οι αγρότες, οι ψαράδες, όλοι απάντησαν στην έκκλησή του και κέρδισαν τον πόλεμο. Είναι απλά ένας μύθος και σαν λαϊκή λογοτεχνία το περιεχόμενό του είναι μυθικό αλλά παρ’ όλα αυτά αντανακλά την ουσία της λαϊκής σκέψης. Έτσι, ο λαϊκός πόλεμος υπήρχε ακόμα και σε μύθους και παρέμεινε μαζί μας στο πέρας των αιώνων.

Ερ: Γιατί πιστεύετε ότι το Βιετνάμ είναι σχεδόν η μοναδική χώρα στον κόσμο που νίκησε την Αμερική; Γιατί μόνο το Βιετνάμ;

Γκιαπ: Ως ιστορικός μιλώντας, θα έλεγα ότι το Βιετνάμ είναι σπάνιο. Ως έθνος, το Βιετνάμ σχηματίστηκε πολύ νωρίς. Λέγεται ότι θεωρητικά ένα έθνος μπορεί να σχηματιστεί μόνο μετά την έλευση του καπιταλισμού – σύμφωνα με τη θεωρία του Στάλιν περί του σχηματισμού των εθνών, για παράδειγμα. Όμως, το έθνος μας σχηματίστηκε πολύ νωρίς πριν τη χριστιανική εποχή. Γιατί; Επειδή το ρίσκο της επίθεσης από εξωτερικές δυνάμεις οδήγησε τις διάφορες φυλές να συνασπιστούν. Κι έπειτα υπήρχε αυτή η μόνιμη μάχη μεταξύ των στοιχείων, εναντίον των σκληρών χειμωνιάτικων συνθηκών που επικρατούν εδώ. Στους μύθους μας, αυτή η μάχη εναντίον των στοιχείων αντιμετωπίζεται ως ενοποιητικός παράγοντας, ως μια δύναμη για την εθνική συνοχή. Αυτό, συνδυασμένο με τον μόνιμο κίνδυνο εισβολής, έφερε μεγαλύτερη συνοχή και δημιούργησε μια παράδοση – μια παράδοση που μας έδωσε δύναμη.

Οι Βιετναμέζοι είναι γενικά αισιόδοξοι. Γιατί; Επειδή αντιμετώπιζαν αντιξοότητες επί χιλιάδες χρόνια και για χιλιάδες χρόνια τις ξεπερνούσαν.

Ερ: Ποια ήταν η συνεισφορά του Μαρξισμού και του Λενινισμού στον Λαϊκό Πόλεμο;

Γκιαπ: Ο Λαϊκός Πόλεμος στο Βιετνάμ προϋπήρχε της άφιξης του μαρξισμού και του λενινισμού, και οι δύο όμως συνεισέφεραν κάτι όταν έφτασαν, φυσικά.

Όταν η ΕΣΣΔ κατέρρευσε, είχαμε προβλέψει ότι το 60 με 80 τοις εκατό των εισαγωγών κι εξαγωγών μας θα εξαφανίζονταν επειδή εξαρτώμασταν απ’ τη βοήθεια της ΕΣΣΔ και άλλων σοσιαλιστικών κρατών. Έτσι, οι άνθρωποι προέβλεψαν την κατάρρευση του Βιετνάμ. Λοιπόν, ακόμα κρατάμε και αργά σημειώνουμε πρόοδο. Ρωτήθηκα τι πιστεύω για την Περεστρόικα, κι έτσι απάντησα ότι συμφωνούσα με την αλλαγή και πίστευα ότι ήταν αναγκαία για τις πολιτικές σχέσεις. Αλλά η Περεστρόικα είναι μια ρωσική λέξη, φτιαγμένη για Ρώσους. Εδώ κάνουμε τα πράγματα με τον βιετναμέζικο τρόπο. Και κάνουμε τα περισσότερα που ελπίζουμε και τα περισσότερα που ελπίζουν στη Ρωσία, την Κίνα, τις ΗΠΑ, την Ιαπωνία, τη Μεγάλη Βρετανία – αλλά προσπαθούμε να τα αφομοιώσουμε όλα.

Όπως ανέφερα, οι Βιετναμέζοι έχουν ένα ανεξάρτητο πνεύμα, πεισματάρηδες άνθρωποι υποθέτω, οι οποίοι κάνουν τα πράγματα με τον βιετναμέζικο τρόπο. Έτσι τώρα το σχέδιο είναι να κινητοποιήσουμε το σύνολο του πληθυσμού στην πάλη εναντίον της οπισθοδρομικότητας και της μιζέριας. Ενώ υπάρχουν προβλήματα πολέμου και προβλήματα ειρήνης, υπάρχουν επίσης συγκεκριμένοι νόμοι, κοινωνικοί νόμοι, μεγάλοι νόμοι οι οποίοι διατηρούν την αξία τους είτε σε καιρό ειρήνης είτε πολέμου. Πρέπει να είσαι ρεαλιστής. Πρέπει να έχεις έναν στόχο. Πρέπει να είσαι ρεαλιστής και να χρησιμοποιείς την πραγματικότητα ως μέσο ανάλυσης των αντικειμενικών νόμων που κυβερνούν τα πράγματα. Για να κερδίσεις, πρέπει να δρας σύμφωνα με αυτούς τους νόμους. Αν κάνεις το αντίθετο, είσαι υποκειμενικός και θα χάσεις. Έτσι, μαθαίνουμε από την εμπειρία, τόσο καλή όσο και κακή, του καπιταλισμού. Αλλά έχουμε τη δική μας βιετναμέζικη ιδέα για τα πράγματα. Θα ‘θελα να προσθέσω ότι είμαστε ακόμα υπέρ της ανεξαρτησίας, ότι ακόμα ακολουθούμε το μονοπάτι που μας έδειξε ο Χο Τσι Μινχ, το μονοπάτι της ανεξαρτησίας και του Σοσιαλισμού. Είμαι ακόμα Σοσιαλιστής αλλά τι είναι ο Σοσιαλισμός; Είναι ανεξαρτησία και ενότητα για την χώρα. Είναι η ελευθερία και η ευημερία των ανθρώπων που ζουν εκεί. Και είναι ειρήνη και φιλία μεταξύ όλων των ανθρώπων.

Πηγή: http://www.pbs.org/wgbh/peoplescentury/episodes/guerrillawars/giaptranscript.html

Μετάφραση- Επιμέλεια: Γιώργος Μιχαηλίδης

από τη «Λέσχη ανυπότακτης θεωρίας» μέσω του «aristeroblog»