Του Στάθη : Ο «απασχολήσιμος» (επιτέλους!) κ. Σημίτης

Ο «απασχολήσιμος» (επιτέλους!) κ. Σημίτης

Ο όρος Κεντροαριστερά μετά τη δεκαετία του ’60 είχε πάει στα θυμαράκια. Ακόμα κι εκείνη την εποχή, πριν από τη χούντα, ο όρος αυτός εξέφραζε περισσότερο τη ρευστή σχέση Κέντρου και Αριστεράς και λιγότερο κάποιον διαμορφωμένο πολιτικό χώρο μεταξύ Κέντρου και Αριστεράς, ακόμα δε λιγότερο κάποιο σχετικό κόμμα.

Κατά τη μεταπολίτευση και για μακρό διάστημα μετά, ο όρος είχε περιπέσει σε αχρησία, οι κυρίαρχοι προσδιορισμοί ήταν Δεξιά, Κέντρο (ώσπου έσβησε), ΠΑΣΟΚ,......

Αριστερά, δηλαδή ΚΚΕ, ΚΚΕ εσ. και τέλος. Ακόμα και η ακροδεξιά, επειδή είχε ταυτισθεί με τη χούντα, είχε περιπέσει ως όρος σε αφάνεια, με τους όρους χούντα και χουντικός να αποδίδουν την έννοια αυτού του χώρου. Μέσα σε λίγο καιρό

ο όρος Κεντρώος είχε μετατραπεί σε κεντρογενής, διότι το ΠΑΣΟΚ απορροφούσε το Κέντρο, όπως απορροφούσε και αριστερούς, ΕΑΜογενείς ή ΕΔΑϊτες κατά την αμφίπλευρη διεύρυνσή του. Για 20-25 χρόνια ο όρος κεντροαριστερός είχε καταστεί α-νόητος. Όσο μάλιστα εντός του ΠΑΣΟΚ η συνύπαρξη κεντρώων-κεντρογενών και σοσαλιζόντων παλαιάς ή νέας κοπής εξέφραζε και αντίθεση και σύνθεση, οι όροι κεντροαριστερός και κεντροαριστερά είχαν ακόμα λιγότερο νόημα.

Τον όρο «κεντροαριστερά» ανέστησαν τα συγκροτήματα του Τύπου την εποχή Σημίτη, εκφράζοντας έτσι τη βούλησή τους ο νεοεμφανιζόμενος «εκσυγχρονισμός» να πατήσει σε δύο βάρκες: του ΠΑΣΟΚ και της ευεπίφορης προς συνεργασίες με το σύστημα Αριστεράς.

Ηταν η εποχή που η ανέξοδη (αλλά με τρομακτικό κόστος για την Ελλάδα) δημαγωγική περίοδος Παπανδρέου έσβηνε μαζί του. Η «αλλαγή» είχε ξεθυμάνει προ πολλού και η «αμηχανία» του λαϊκού ΠΑΣΟΚ έπρεπε να στοιχηθεί πίσω από ένα νέο πρόταγμα - τον «εκσυγχρονισμό». Κι έγινε της μουρλής. Η οργουελιανή γλώσσα που μιλάμε σήμερα γεννήθηκε τότε. Τότε άρχισαν τα διακυβεύματα, οι λαϊκισμοί, ο αυτοπροσδιορισμός, οι πολυπολιτισμοί, οι αφηγήσεις, οι ανθρωπιστικοί πόλεμοι - ένα κύμα πολιτικής ορθότητας και μεταμοντερνισμού σάρωσε τα μυαλά της χώρας και τα έκανε γκουρμέ, λάιφ στάιλ και επιτόκια. Τότε εστάλησαν εξορία οι λέξεις εργάτης, καπιταλισμός, μεροκάματο, γράμματα.

Βεβαίως, ο κ. Σημίτης απέτυχε περί τον «εκσυγχρονισμό» όσον είχε αποτύχει περί την «αλλαγή» και ο Ανδρέας. Ή μάλλον πέτυχαν το αντίθετο: η διαφθορά και η διαπλοκή της εποχής Ανδρέα ανήχθησαν σε επιστήμες, ενώ ο «εκσυγχρονισμός» άνοιξε τον δρόμο στον νεοφιλελευθερισμό, με αποτέλεσμα τους απασχολήσιμους, τα χρηματιστήρια κι εντέλει τα μνημόνια.

Ολα αυτά εκινούντο μέσα σε ένα φαρδουλό πολιτικό πλαίσιο, την κεντροαριστερά (και κατ’ αντίστιξιν την κεντροδεξιά), μέσα στο οποίο μπορούσαν να χωρέσουν όλοι οι «καλοί»: από τους συνεργαζόμενους Αριστερούς -του κλίματος ΔΗΜΑΡ σήμερα- έως τους άγριους νεοφιλελεύθερους. Μπορεί τα κόμματα της κεντροαριστεράς να μη συνεργάζονταν μεταξύ τους (έως ότε εχρειάσθη), αλλά οι πολιτικές τους και τα στελέχη τους έρχονταν όλο και πιο κοντά, ετέμνοντο κι εν τέλει ταυτίζονταν. Το φαινόμενο ήταν γενικότερο και οδήγησε σε μια ώσμωση των δύο μεγάλων τότε κομμάτων σε έναν ιδιότυπο μονοκομματικό δικομματισμό (κατά το πολιτικό αποτέλεσμα) και δικομματικό μονοκομματισμό (κατά τη σύνθεση).

Ήταν η εποχή που το ΠΑΣΟΚ ως «δημοκρατική παράταξη» συν τα παραφερνάλιά της άμα τε και παρακολουθήματα συναντούσε τη Ν.Δ. (και το αντίστροφο) σε ένα μοντέλο διακυβέρνησης που παρακολουθούσε την ομογενοποιημένη κυβερνητική που επέβαλλε η παγκοσμιοποίηση. Έτσι βρέθηκαν στον ίδιο παρονομαστή ο κ. Γεωργιάδης, φέρ’ ειπείν, και η κυρία Ρεπούση, διότι αυτά που τους «χώριζαν» ήταν για κατανάλωση, ενώ αυτά που τους ενώνουν είναι για λεηλασία.

Έξω απ’ αυτήν την υβριδική αποτύπωση του μονοκομματικού δικομματισμού σε Κεντροδεξιά και Κεντροαριστερά έμειναν το ΚΚΕ, το ριζοσπαστικό μέρος του ΣΥΝ, σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ, η υπόλοιπη Αριστερά και -τώρα- ένα μέρος της λαϊκής δεξιάς που στρέφεται κατά του Μνημονίου.

Το πολιτικό σχήμα που οδήγησε την Ελλάδα απ’ την υποτέλεια στην υποδούλωση, τον λαό απ’ τη φτώχεια στην εξαθλίωση και το μέλλον στο παρελθόν παρουσιάζει τριγμούς, κόπωση, πάει πιθανόν για κατάρρευση. Καλούνται λοιπόν απόστρατοι εξ εφέδρων - εμφανίζεται ο κ. Σημίτης - φτου φτου στον κόρφο μας, σκόρδα και απήγανος.

Και τι κομίζει επανεμφανιζόμενος ο «αρχιερέας της διαπλοκής»; Το αενάως θνησιγενές σχήμα της Κεντροαριστεράς. Ενα σχήμα που το έχουν πάρει εργολαβία τα ΜΜΕ των εργολάβων χρόνια τώρα, αλλά που δεν οδηγεί πουθενά, όπως οι παρατημένοι δρόμοι που ανέλαβαν οι ίδιοι να διανοίξουν ανά την επικράτεια.

Αγχωμένο το εγχείρημα. Και χωρίς έμπνευση. Αίφνης η «Ελιά». Παρ’ ότι στη διπλανή Ιταλία, ξεράθηκε. Και παρ’ ότι στα δικά μας μάτια έλαβε ήδη εν τη γενέσει του σχήμα φαιδράς πορτοκαλέας - εδώ ο Μπίστης, εκεί ο Λοβέρδος, να τος ο Μπενύτο που είναι ο Κουβέλης, διαφωνεί ο Τσουκάτος, συμφωνεί ο Χριστοδουλάκης, Χριστούλη μου παραπάτησε ο Μόσιαλος, φτου και βγαίνω η Σώτη, τι θα κάνουμε χωρίς τη Διαμαντοπούλου;

Προς τι λοιπόν οι σπαραγματικές κινήσεις θραυσμάτων;

Ή νομίζουν οι κινούντες τα νήματα πως απευθύνονται σε λωτοφάγους, ή η επιμελητεία τους για εφεδρείες βρίσκεται σε απελπισία. Πιθανόν είναι βεβαίως να μην το αντιλαμβάνονται, διότι ο μικρόκοσμός τους κυβερνά αυτήν τη χώρα πολλά χρόνια, αλλάζοντας τα πιόνια της σε μια σκακιέρα χωρίς αντίπαλο. Ώσπου το παράκαναν. Κι έφεραν την κρίση. Και η κρίση έφερε τον λαό στο προσκήνιο. Για πρώτη φορά μετά τη μεταπολιτευτική περίοδο 1974-1981. Μεγάλο μέρος των πολιτών περνάει αυτόν τον καιρό από τη χειραγώγηση στη χειραφέτηση. Για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό η δημοκρατία, ταλαιπωρημένη έστω και κολοβωμένη, δείχνει να μην ποδηγετείται εύκολα με απειλές, εκβιασμούς και καταστολή.

Η θεωρία των δύο άκρων ξεφουσκώνει και η «καταδίκη της βίας απ’ όπου κι αν προέρχεται» σκοντάφτει πάνω στη βία που ασκούν η Ευρωπαϊκή Ένωση, τα μνημόνια και οι ντόπιοι Δυνατοί.

Η ανάκληση λοιπόν απ’ τους «διαθέσιμους» του κ. Σημίτη τον καθιστά απλώς «απασχολήσιμον». Κατά ειρωνείαν όσων προσπάθησε για εκατομμύρια από μας -να μας κάνει «απασχολήσιμους» - «απασχολήσιμος» και ο ίδιος, για πέντε μέρες κούφιας δημοσιότητας...

ΥΓ.: Πέθανε χθες ο σύντροφος Γιώργος Χουρμουζιάδης. Ένας κομμουνιστής κι ακαδημαϊκός δάσκαλος που συνέβαλε στη μόρφωση και την πολιτική διαμόρφωση χιλιάδων Ελλήνων. Μόνον καλό πρόσφερε στα γράμματα, την πατρίδα και τους ανθρώπους. Με σοφία, ήθος, τιμή και καλοσύνη. Υποκλινόμαστε.

από το "enikos.gr"