Ιδιωτικό Σύστημα Υγείας: Θεϊκό!

της Γεωργίας Μπάστα*  

          

 Από : http://seisaxthia-epam.blogspot.gr

Γνωστοί ηθοποιοί και τηλε-περσόνες μας «βομβαρδίζουν» εδώ και μήνες με τις περίφημες κάρτες υγείας, ιδιωτικών Ασφαλιστικών Εταιριών και Κέντρων Υγείας.

Και τι δεν κάνουν, αυτές οι κάρτες. Λίστα ολόκληρη από ιατρικές εξετάσεις για εσάς και την οικογένεια σας και μάλιστα με ελάχιστα «ευρουδάκια». Εξάλλου τι είναι τα χρήματα μπροστά στην υγεία! Δεν αξίζετε εσείς και τα παιδιά σας την καλύτερη περίθαλψη, χωρίς ταλαιπωρία, φακελάκια και ράντζα; Η απάντηση είναι σίγουρα αυτονόητη για τον καθένα μας. Έτσι λοιπόν οι καλοί μας επιχειρηματίες, συντονίστηκαν για άλλη μια φορά, και λανσάρουν ακριβώς το ίδιο προϊόν: το ιδιωτικό σύστημα υγείας. Και αυτή τη φορά επιστράτευσαν μέχρι και τον Θεό!

Θέλω τον Τζωρτζ Κλούνεϊ για γιατρό!

                                                                                          

«Κάλλιο αργά παρά… αργότερα» όπως λέει και ένας φίλος παραφράζοντας τη γνωστή παροιμία. Βέβαια σε αυτή τη χώρα, αν ανατρέξουμε στο παρελθόν, θα δούμε ότι όλα τα προϊόντα του....

δυτικού πολιτισμού μας έφθαναν πάντα με κάποια καθυστέρηση. Ας πούμε οι σαπουνόπερες! Οι Έλληνες εθίστηκαν σε αυτές στα τέλη της δεκαετίας του ΄80 όταν τα αμερικανικά νοικοκυριά είχαν τη χαρά να τις παρακολουθούν από τα τέλη της δεκαετίας του ΄60. Τώρα θα μου πείτε τι κοινό έχουν οι αμερικάνικες σαπουνόπερες με το Σύστημα υγείας; Μα που είδαμε για πρώτη φορά αυτά τα υπέροχα καθαρά νοσοκομεία, όπου σε κάθε ασθενή αναλογεί ένας γιατρός σε στυλ Τζωρτζ Κλούνεϊ και αισθησιακές νοσοκόμες έτοιμες για όλα! (Για χειρουργείο δεν είμαι και τόσο σίγουρη, γιατί η αλήθεια είναι ότι συνήθως σε κάτι αποθήκες υλικών τις βλέπαμε να εξετάζουν τις δυνατότητες των ιατρών.)

Οι σαπουνόπερες λοιπόν στις οποίες αν θυμάμαι καλά, (έχω περάσει και εγώ από το στάδιο του εθισμού), οι πρωταγωνιστές τους είναι απλοί καθημερινοί άνθρωποι, μισθωτοί και συνταξιούχοι, οι οποίοι έχουν πρόσβαση σε μονόκλινο δωμάτιο νοσοκομείου, απεριόριστες εξετάσεις, πανάκριβες επεμβάσεις από τους καλύτερους ιατρούς της χώρας και φυσικά φαρμακευτική αγωγή όσο ακριβή και αν είναι αυτή.

Φαίνεται ότι σε αυτή την πραγματικότητα ζουν και οι γνωστοί ηθοποιοί και άλλοι που ανέλαβαν για ένα «μεροκάματο», όσο παχυλό και αν είναι αυτό, να παραπλανήσουν έναν ολόκληρο λαό για τα προτερήματα του ιδιωτικού Συστήματος Υγείας, φορώντας μάλιστα το πιο λαμπρό χαμόγελό τους και συμβάλλοντας έτσι στο σχέδιο της κυβέρνησης να «εκτελέσει» το Εθνικό Σύστημα Υγείας προς συμφέρον των κορακιών που πετούν ήδη πάνω από το πτώμα του, προκειμένου να ασελγήσουν σε βάρος μας. Και επειδή σκέφτηκαν ότι αυτά τα πρόσωπα ίσως παραείναι γκλάμουρους επιστράτευσαν και τη φιγούρα της απλής ηλικιωμένης παπαδιάς, η οποία συναινεί στην αναγκαιότητα της ιδιωτικής υγείας, ως τέκνο του Θεού. (Στο σχετικό διαφημιστικό σποτάκι είναι χαρακτηριστικό πως χτυπούν οι καμπάνες, όταν η παπαδιά πείθεται και κάνει χρήση μιας ανάλογης κάρτας υγείας).

Όπως Αμερική….

Είμαστε πολύ πίσω τελικά. Στην Αμερική από τη δεκαετία του ΄50, πολιτικοί και επιχειρηματίες γνώριζαν ότι Δημόσια Υγεία, σημαίνει κομμουνισμός και άρα κρατισμός και άρα στέρηση της ελευθερίας του ατόμου και των επιλογών του! Ε, αυτό δεν μπορεί να περάσει σε μια Δημοκρατία.

Δεν σας κοροϊδεύω. Σχετική διαφήμιση προβαλλόταν στις Ηνωμένες Πολιτείες εκείνη τη δεκαετία, όπου χρονικά η κυβέρνηση θα έπαιρνε την απόφαση για το σύστημα υγείας που θέλει να εφαρμόσει. Το τι επέλεξε είναι γνωστό. Να δούμε όμως και τι σήμανε αυτή η επιλογή για εκατομμύρια αμερικανών πολιτών.

Στοιχεία που φαίνεται πως δεν γνωρίζουν οι πρωταγωνιστές των διαφημίσεων αυτών, που κρατούν στα χέρια τους την κάρτα υγείας και την επιδεικνύουν, ως σαν να έχουν κερδίσει το τζακ ποτ, (τέτοια χαρά που καταρρέει η Δημόσια Υγεία, ούτε ο Άδωνις δεν έχει δείξει αφήστε που καλά πληροφορημένες πηγές μου αποκάλυψαν ότι απαγόρευσε στη Μανωλίδου να πρωταγωνιστήσει σε ανάλογη διαφήμιση).

Στις Η.Π.Α. υπάρχουν 50 εκατομμύρια άνθρωποι οι οποίοι στερούνται οποιασδήποτε ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και μπορούν ανά πάσα στιγμή να «ψοφήσουν» σαν σκυλιά στο δρόμο. Τι γίνεται όμως με τα 250 εκατομμύρια των ασφαλισμένων στις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες; Την απάντηση – μαρτυρία τη δανείζομαι, από τη συγκλονιστική ταινία του Μάϊκλ Μουρ,  το 2007 με τίτλο: «Sicko».  «Αρνήθηκα σε ασθενή μια απαραίτητη επέμβαση, που θα του έσωζε τη ζωή, με αποτέλεσμα να πεθάνει. Στην πραγματικότητα με αυτό που έκανα, γλίτωσε την εταιρεία μου από μισό εκατομμύριο δολάρια». Τι να προσθέσει κανείς παραπάνω μετά από τη συγκλονιστική αυτή δήλωση  μιας γιατρού, επιθεωρήτριας υγείας η οποία εργαζόταν σε μια ασφαλιστική εταιρία, μπροστά στο φακό του Μάικλ Μουρ. Και αν κάποιοι πουν ότι πρόκειται για εξαίρεση, ας δουν την ταινία, κατά τη διάρκεια της οποίας ο σκηνοθέτης δέχθηκε περισσότερα από 25.000 e-mails με ανατριχιαστικές καταγγελίες.

Η απάτη όμως σε βάρος ενός ολόκληρου λαού δεν σταματά εκεί. Γιατί για να βάλει βάσεις και να γίνει παντοκράτορας (Θεϊκός) το αμερικανικό ιδιωτικό σύστημα υγείας είναι σε αγαστή συνεργασία με πολιτικούς και υπουργούς δεκαετίες τώρα, αφού τους χρηματοδοτεί, ενώ πολλοί από αυτούς υπήρξαν και υπάλληλοι των εταιριών που ελέγχουν την υγεία!

Είναι πολλά τα λεφτά…

Στην Ολυμπιάδα του Λονδίνου, το καλοκαίρι του 2012, ένα κεντρικό θεατρικό – χορευτικό σκηνικό, στην τελετή έναρξης, ήταν οι νοσοκόμες με τα παιδάκια και τον ιατρικό εξοπλισμό, γιατί ο σκηνοθέτης θέλησε να υμνήσει το Εθνικό Σύστημα Υγείας, που εξάλλου, ξεκίνησε στη Βρετανία αμέσως μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ένα Εθνικό Σύστημα Υγείας για το οποίο οι Βρετανοί, ήταν πάντα υπερήφανοι θεωρώντας το ως πράξη πολιτισμού και ένδειξη κουλτούρας και πρωτοπορίας. Ένα σκετς που παράλληλα ήθελε να θυμίσει ότι κάποτε σε αυτή τη χώρα έγινε κάτι ένδοξο το οποίο οι νεότεροι πολιτικοί, Μ. Θάτσερ και Τ. Μπλερ, ( τι ειρωνεία ο συντηρητισμός και ο σοσιαλισμός σε απόλυτη συνεργασία) αποσάθρωσαν χωρίς δεύτερη σκέψη, προς όφελος του ιδιωτικού κέρδους.

Ας μη γελιόμαστε, όσο φθηνά και αν τα πωλούν τώρα τα ιδιωτικά πακέτα υγείας, τα κοράκια ευελπιστούν ότι σε πολύ λίγο, όταν η Δημόσια Υγεία δεν θα παρέχει ούτε τα βασικά στους έλληνες πολίτες, θα είναι οι μοναδικοί «παίκτες» στο γήπεδο και άρα άλλο ένα καρτέλ, όπως αυτά που «χτίζονται» στην ελεύθερη οικονομία, θα έχει δημιουργηθεί. Θα καταγγέλλεται μεν αλλά δεν θα αντιμετωπίζεται. Και ο Έλληνας πολίτης, αν δεν έχει γερό κομπόδεμα μη τυχόν και αρρωστήσει και χρειαστεί να νοσηλευτεί, θα πρέπει να προσεύχεται στο Θεό για ένα θαύμα: Ένα Δημόσιο Σύστημα Υγείας!

*Η Γεωργία Μπάστα είναι δημοσιογράφος και μέλος του Ε.Σ.Σ του Ε.ΠΑ.Μ