Το δίλημμα της κοινωνίας

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΠΡΙΩΤΗΣ*

Τελικά, αυτή η Κυβέρνηση δεν  θα  μπορέσει να δείξει έστω και την ύστατη ώρα από τις λίγες που τις απομένουν, μια ελάχιστη ευαισθησία,  για να πει ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ και κάποια αλήθεια στον έρμο αυτό Λαό, που βαρέθηκε να ακούει ψέματα και υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα, από την ημέρα που ανέλαβε τα καθήκοντά της.

Τρανό και τελευταίο παράδειγμα, αποτελεί η στάση που τήρησαν ο πρωθυπουργός  και ο  λαλίστατος, πλην όμως άνευ ουσίας  «φουριόζος» αντιπρόεδρος και υπουργός οικονομικών, αμέσως μετά τη σύνοδο κορυφής της ΕΕ της 21^ης Ιουλίου.

 Τότε δηλαδή που ο Ελληνικός Λαός παρακολούθησε  σε απευθείας μάλιστα  τηλεοπτική σύνδεση, την θριαμβευτική είσοδο του   Πρωθυπουργού στην αίθουσα συνεδριάσεων του Υπουργικού Συμβουλίου,  καταχειροκροτούμενος από όλα τα μέλη του, επειδή  κατόρθωσε, ύστερα από σκληρές διαπραγματεύσεις όπως μας είπε,  να σώσει την Ελλάδα από την χρεοκοπία, μετά από τη νέα συμφωνία που επιτεύχθηκε στις Βρυξέλες.

Από τότε πέρασε μόλις ένας μήνας για να φανεί ότι η συμφωνία εκείνη ήταν τελικά στον αέρα, αφού  τίποτα ουσιαστικό  δεν απέφερε στη χώρα, ούτε απομάκρυνε το φάσμα της χρεοκοπίας. Αντίθετα όμως φάνηκε ξεκάθαρα,  ότι  όλα έγιναν για να εξασφαλιστούν οι μεγάλες τράπεζες - δανειστές - τοκογλύφοι της χώρας μας.

Και δε μας έφτανε ότι τίποτα ουσιαστικό δεν πετύχαμε πέραν των θριαμβολογιών, μας ήρθαν  και τα νέα μαντάτα από τους οίκους αξιολόγησης, που ο ένας μετά τον άλλον προσδιορίζουν το χρόνο χρεοκοπίας της χώρας μέχρι το τέλος του έτους,  για να ανατρέψουν    εντελώς το σκηνικό  θριάμβου που έστησε ο πρωθυπουργός, μόλις πριν ένα μήνα.

Εδώ λοιπόν που έχουν φτάσει τα πράγματα, ο μέσος  Έλληνας πολίτης αρχίζει να αντιλαμβάνεται πλέον ότι αν δεν αναλάβει τις τύχες της χώρας ο ίδιος στα χέρια του, τίποτα δε θα γίνει και ο ίδιος  θα  είναι συνεχώς  το θύμα της παραπληροφόρησης, των ψεύτικων ελπίδων και της ολοκληρωτικής  πτώσης του βιοτικού του επιπέδου.

Στη φάση που βρισκόμαστε σήμερα, ο Λαός σε με­γάλο βαθμό έχει συνειδητοποιήσει ότι από την κρίση θα βγούμε, είτε με την αναγέννηση της χώρας, που θα προέλθει  με λύση  που θα την  επιβάλει ο ίδιος,  είτε όταν η χώρα πέσει σαν ερείπιο, μετά  από την οριστική   χρεοκοπία που θα της επιβάλουν, αφού προηγουμένως στην κυριολεξία της  λεηλατήσουν την περιουσία της.

Επίσης αντιλαμβάνεται ο Λαός  και έχει οδηγηθεί στο συμπέρασμα ότι οι διαμαρτυρίες καιοι συγκεντρώσεις των πλατειών  από μόνες τους  δεν αρκούν για να βγάλουν την χώρα από το τέλμα που βρίσκεται, αφού δεν οδηγούν στο αποτέλεσμα που ο ίδιος θέλει. Εκ των πραγμάτων λοιπόν ο Λαός έχει να αντιμετωπίσει το δίλημμα:

«Ή να λουφάξει γιατί δε γίνεται τίποτε ή να εξεγερθεί και να πάρει ο ίδιος  την εξουσία».

Αυτό είναι το δίλημμα που ταλανίζει σήμερα μεγάλο μέρος   της κοινωνίας  και αυτό γίνεται όλο και περισσότερο φανερό στις δημόσιες και στις ιδιωτικές αλλά και στις δημόσιες συζητήσεις.

 Κάθε ημέρα που περνάει όλο και περισσότερος κόσμος αρχίζει να δέχεται και νααναγνωρίζει αναγκαίες  πολιτικές που πριν από μερικούς μήνες ούτε ήθελε να ακούσει, αφού η προπαγάνδα των φερέφωνων της εξουσίας έχει κάνει πολλά χρόνια τη δουλειά της.

Σήμερα  όμως αρκετός είναι ο κόσμος που γνωρίζει πολύ καλά ότι αν δεν παρθεί η εξουσία και αν δεν επιβληθεί μια ριζικά διαφορετική πολι­τική, τότε οι εξελίξεις θα είναι δραματικές και για τη χώρα και για τον ίδιο.

Και η διαφορετική πολιτική ξεκινάει  λίγο ως πολύ από την εφαρμογή των αιτημάτων που έβγαλε ο ίδιος ο Λαός στις διαμαρτυρίες των πλατειών και τα οποία  είναι  :

·        Η Μη αναγνώριση ως επαχθούς του χρέους  και η διαγραφή του.

·        Η  έξοδος  από το ευρώ και η υιοθέτηση εθνικού νομίσματος.

·        Η εθνικοποίηση των μεγάλων τραπεζών με πρώτη την Τράπεζα της Ελλάδος.

·        Η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας προς όφελος του Λαού.

·        Η τιμωρία των ενόχων, δηλαδή όλων αυτών των φυσικών και νομικών προσώπων, που έφεραν τη χώρα στη τραγική κατάσταση που βρίσκεται σήμερα.

·        Η  κατάκτηση της Δημοκρατίας, μέσα από την κατοχύρωση της λαϊκής κυριαρχίας και της εθνικής ανεξαρτησίας.

Το κίνημα των πλατειών υπήρξε αναμφισβήτητα  ένα  πρω­ταρχικό και   αναγκαίοκίνημα διαμαρτυρίας, που  έβγαλε το Λαό μαζικά στις πλατείες και τους δρόμους.

Σήμερα  όμως η  ελληνική κοινω­νία είναι πιο μπροστά από αυτό. Είναι έτοιμη για ένα κίνημα εξουσίας, αρκεί αυτό να γίνει με όρους μαζικής λαϊκής εμπιστοσύνης και συμμετοχής.

Κι αυτό πρέπει να γίνει ΤΩΡΑ, πριν προλάβουν και  μας επιβάλλουν μία χούντα της δήθεν «εθνικής συνεννόησης» ή  αυτής των «επωνύμων».

*ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΠΡΙΩΤΗΣ μελος της οργανωτικης επιτροπης του Ε.ΠΑ.Μ