Λίλιαν Μπάτση: Ο Δημήτρης, η Λυδία λίθος μου

Πηγή: http://k-m-autobiographies.blogspot.gr

Μια μέρα τσακώθηκα άσκημα με το βλάμη μου, τον είπα "Ηπειρώτη σουβλερομύτη και κακόν". Κι αυτός με στόλισε ανταξίως. Και πάλι φύγαμε και πήγαμε μαζί στου Λουμίδη. Όταν φτάναμε εκεί εγώ δεν ήμουνα πια η φλύαρη φρεσκοδιανοούμενη, παρά καθόμουνα μουγκή γιατί ξαφνικά σκυλοβαριόμουν με όλη την παρέα και περίμενα ανυπόμονα την ώρα που θα 'φτανε ο Δημήτρης. Του διηγόμουνα τα βιώματά μου στην ξενιτιά, τις νοοτροπίες των ανθρώπων που είχα γνωρίσει και του έλεγα πως είχα αλλάξει πάρα πολύ στο διάστημα των τεσσάρων χρόνων του εξωτερικού και πως είχα δει ότι υπάρχουν γνώσεις που σε τραβούν πάρα πολύ και πως λογάριαζα μάλιστα να πάω στο Ινστιτούτο Morgan στην Αμερική να ειδικευτώ στη γενετική. Πως είχα πάλι διασκεδάσει με την ψυχή μου στα διάφορα κέντρα χειμερινών σπορ, όπως το Chamonix και το San Moritz ή στις παραθαλάσσιες πολυτελέστατες πολιτείες του Νοτιά, όπως η Νίκαια, οι Κάννες, το Μονακό και όλη η Κυανή Ακτή όπου κανείς περνούσε θαυμάσια άμα είχε μπόλικο παραδάκι. Του 'λεγα ακόμη πως ίσως να καθόμουνα εδώ προς το παρόν να δουλέψω στο Ινστιτούτο Παστέρ για ένα διάστημα, αλλά πως δεν είχα ακόμη αποφασίσει τι θα κάνω και πως ο πατέρας μου ήτανε σύμφωνος να κάνω ό,τι θέλω. Κι εκείνος πάλι μου 'λεγε τα σχέδιά του για το μέλλον, πως παρόλο που δούλευε σκληρά και είχε και τον "ΑΝΤΑΙΟ" να εκδίδει, φρόντιζε να τα καταφέρει να ξεφύγει για ένα διάστημα και να γράψει ένα άλλο βιβλίο που είχε κατά νου.

Με τ' αστεία είχαμε ερωτευτεί ο ένας τον άλλο και το καταλαβαίναμε. Είχε αρχίσει να μου τηλεφωνάει κατά το διάστημα της μέρας στο σπίτι κι εγώ δίσταζα να βγω τ' απογεύματα μην τυχόν και με πάρει και δεν με βρει. Ώσπου μια μέρα μου ζήτησε να πάμε περίπατο μόνοι μας ένα απόγευμα στην Πεντέλη. Και κει πέρα μου είπε:
- Σ' αγαπώ και φαντάζομαι να το 'χεις καταλάβει.
Και του είπα πως κι εγώ τον αγαπούσα όπως ασφαλώς κι αυτός θα το 'ξερε.
Βέβαια πολλά εμπόδια υπήρχαν στη μέση. Αλλά αυτό που είχε σημασία ήταν ότι αγαπιόμαστε και ότι βρίσκαμε αφάνταστη ευχαρίστηση να είμαστε μαζί.
- Τίποτα άλλο δεν πρέπει να μας νοιάζει προς το παρόν. Όλα τα πράγματα θα εξελιχτούν μόνα τους και θα μας δείξουν τα ίδια το δρόμο που πρέπει να πάρουμε.

Το μόνο που με παρακάλεσε ήταν να μην κάνω πείσματα της αγάπης για να μην τον πληγώνω αυτόν και τον εαυτό μου άσκοπα. Να είμαι ειλικρινής μαζί του και κείνος θα 'ταν μαζί μου και να λέμε τα αισθήματά μας ο ένας στον άλλο. Κατάλαβα κι εγώ πως δεν πρέπει να αναλύω την κατάσταση και να τη σκέφτομαι παρά μονάχα να την χαίρομαι.

Ήταν μια καινούργια εμπειρία. Ποτέ ως τα τώρα δεν είχα νιώσει έτσι, στους παιδικούς και νεανικούς έρωτες και ενθουσιασμούς μου. Το ενδιαφέρον μου για τη ζωή είχε πολωθεί όλο προς το μέρος του και το καθετί που μοιραζόμασταν όσο και τιποτένιο να ήτανε έπαιρνε για μένα βάρος και ουσία. Και ό,τι ζούσα χωριστά απ' αυτόν έπρεπε να του το πω για να αποχτήσει αξία.

Ο Δημήτρης έγινε για μένα "η Λυδία λίθος" όπου τα γεγονότα της ζωής μου αποχτούσαν ή όχι αξία. Μόνον όταν τα συζητούσαμε μαζί ένιωθα πως υπήρχαν. Η σκέψη του είχε αρχίσει να χρωματίζει τη ζωή μου. Έλεγα πάντα: "Tι θα πει άραγε ο Μίμης γι αυτό;" Και προσπαθούσα να βάλω στο μυαλό του και την κρίση του να δουλέψει για μένα. Μ' είχε με λίγα λόγια αφάνταστα επηρεάσει. Τα σχέδια και οι σκοποί της ζωής μου δεν με απασχολούσαν πια. Είχαν απαλειφθεί από τη σκέψη μου και το μόνο που ζούσα μέρα και νύχτα ήταν η καινούργια εμπειρία.

Μ' άλλα λόγια ο ΕΡΩΤΑΣ είχε έρθει να μου κάνει επίσκεψη με τη μορφή του Δημήτρη Μπάτση.



[...] Κατά τις 8 το πρωί της Κυριακής 30 του Μάρτη χτύπησε το τηλέφωνο και με ξύπνησε. Ήταν μες στην κάμαρά μου. Το σήκωσα. Ήταν η κυρία Νάζου, - γιαγιά ενός παιδικού μου φίλου.
- Τους σκότωσαν, τους σκότωσαν, μου λέει.
- Ποιους;
- Το Δημητράκη και τους άλλους, τους σκότωσαν, σκότωσαν και το Μπελογιάννη κι άλλους δυο ακόμα.
Λίλιαν Μπάτση

* Το κείμενο είναι από το βιβλίο της Λίλιαν Μπάτση Βαρύτατο τίμημα (1941-1952) -
Εκδόσεις Δωδώνη, 1981
* Οι φωτογραφίες είναι από το ίδιο βιβλίο