Κ. Αλέξης: Θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες...

...3 τους Σεπτέμβρη να περνάς

Τα πουλημένα όνειρα και μια ελπίδα για το αύριο που καρτερεί...

Τα δελτία ειδήσεων των “μεγάλων” καναλιών της “επίσημης” ενημέρωσης γέμισαν με τις εικόνες αθλιότητας στις πρόσφατες εκδηλώσεις του ΠΑΣΟΚ με αφορμή την επέτειο της "διακήρυξης της 3ης του Σεπτέμβρη" (διαβάστε την - αξίζει...). Και φυσικό είναι εξάλλου: δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα για αυτούς από το να δείξουν τις εικόνες απαξίας του πολιτικού κατεστημένου όσο καταφέρνουν να ταυτίσουν αυτές τις ενέργειες με την έννοια και το ρόλο της πολιτικής. Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο για αυτούς από το να αμαυρώσουν την ιστορία ακόμα και των δικών τους κομμάτων όσο αυτό εξυπηρετεί τη συνθήκη λήθης που θέλουν να επιβάλουν. Διότι το ΠΑΣΟΚ του σήμερα καμία σχέση δεν έχει με τα όνειρα της 3ης του Σεπτέμβρη της μεταπολίτευσης, καμία σχέση δεν έχει με τις αρχές και τις επιθυμίες των ανθρώπων που στρατεύτηκαν τότε πίσω από το πρόγραμμα της 3ης του Σεπτέμβρη. Ταυτίζοντας το ΠΑΣΟΚ του σήμερα, ένα κόμμα που μετασχηματίσθηκε σε ακραίο εκπρόσωπο του νεοφιλελευθερισμού και της εθνικής υποταγής στα ξένα κέντρα, με την 3η του Σεπτέμβρη και την ιστορία του τότε μας λένε ότι τα όνειρα δεν έχουν νόημα, ότι η ελπίδα είναι καταδικασμένη να προδοθεί. Εσκεμμένα ξεχνούν να αναδείξουν ότι ο μετασχηματισμός αυτός δεν έγινε κατά τύχη, δεν ήταν αναγκαίο να γίνει και ότι οδηγοί αυτής της ιστορικής δεξιάς μετατόπισης ήταν επί της ουσίας αυτοί που και σήμερα μας (συγ)κυβερνούν, αυτοί που πλουτίζουν και κερδίζουν από την εκμετάλλευση του λαού μας. 

Εξάλλου υπάρχει και άλλος ένας λόγος που εκείνες τις ημέρες οι οθόνες των τηλεοράσεων γεμίσανε τσακωμούς και γελοίες ατάκες στις άδειες αίθουσες του σημερινού ΠΑΣΟΚ που ούτε προβιά του παρελθόντος του δεν είναι: οι μέντορες της ενημέρωσης και του εθνικού συμφέροντος δεν μίλησαν για την άλλη 3η του Σεπτέμβρη: την ημέρα που ο λαός μας κέρδισε να έχουμε σύνταγμα. Δεν μιλούν για τις ιστορικές στιγμές που σήμερα πρέπει να θυμόμαστε για να διδασκόμαστε προς τα που πρέπει να βαδίσουμε... Ας θυμηθούμε τι (φαντασιακά) λέει ο Κολοκοτρώνης στον Παπαφλέσσα στα πλαίσια της ιστορικής παράστασης "Το Μεγάλο μας Τσίρκο":

«Αφήστε τον αγώνα το δικό μας, κοιτάξτε το δικό σας! Που είναι η τρεις του Σεπτέμβρη; Που είναι το σύνταγμα σας; Ο Σεπτέμβρης είναι παιδί του Μάρτη! Κι εσείς παιδιά δικά μας! Οι πεθαμένοι με τους πεθαμένους κι οι ζωντανοί με τα ζωντανά! Έλα ρε Παπαφλέσσα! Σήκω κι έλα βοήθα με!»

Όπως και τότε λοιπόν, έτσι και σήμερα καρτερεί η νέα 3η του Σεπτέμβρη - ο αγώνας για μια νέα συνταγματική και πολιτική πραγματικότητα, ο αγώνας για να κερδηθεί μια φορά αληθινά η εθνική ανεξαρτησία και η λαϊκή κυριαρχία. Εδώ που μας φτάσανε, στο σημείο που παρέδωσαν την πατρίδα μας, στο τέλμα που φτάσανε τόσους και τόσους συνανθρώπους μας, στο όργιο καταστολής που προχώρησαν όλα τα τελευταία χρόνια για να επιβάλλουν τη συνθήκη κοινωνικής υποταγής, μπροστά στη συνθήκη παραγωγικής καταστροφής καρτερεί ο αγώνας για μια νέα συλλογική προκοπή του λαού μας.

Η ελπίδα αυτή δεν έχει τελειώσει. Παρά τις τεράστιες προσπάθειες του ντόπιου και ξένου πολιτικού κατεστημένου για να μπλοκάρουν κάθε δρόμο του λαού προς τη νίκη. Είναι όμως μια ελπίδα που δεν είναι εύκολα πραγματοποιήσιμη. "ο δράκος είναι εκεί": για να μας χτυπήσει ώστε το κίνημα να μην κερδίσει άμεσα, για να μας φοβίσει ώστε να μην οδηγήσει ο λαός στη συγκρότηση αριστερής κυβέρνησης, για να μας απειλήσει για ένα ζοφερό μέλλον που θα έρθει αν “συμμορφωθούμε προς τας υποδείξεις” την στιγμή που μας βάζουν να ζήσουμε σε ένα κατάμαυρο σήμερα. Βαρούν και θα βαρούν ανελέητα. Εκμεταλλεύονται και θα εκμεταλλεύονται κάθε αδυναμία του κινήματος και της πολιτικής συγκρότησης του λαού και της αριστεράς για να εγγυηθούν ότι και σήμερα και στο μέλλον αυτοί θα μείνουν στην εξουσία. Το γεγονός ότι θα κάνουν τα πάντα για να διατηρήσουν το δικό τους σύστημα εξουσίας δεν λέγεται εδώ ως γενική αλήθεια, ως ένας ευρύτερος κανόνας έξω από το χρόνο. Λέγεται με την ειδική έννοια του σήμερα: στην εποχή της κρίσης, στην εποχή που τα ισχυρότερα δυτικά και ειδικότερα ευρωπαϊκά κέντρα παλέψουν λυσσαλέα για την παγκόσμια κυριαρχία οι δυνάμεις της αστικής τάξης θα υψώσουν τείχος με όλη τους τη δύναμη απέναντι σε όποιον διακυβεύει την κυριαρχία τους αυτή την κρίσιμη και ευαίσθητη ιστορική στιγμή. Η ειδικότερη αυτή πραγματικότητα αποκτά μάλιστα ακόμα πιο έντονο χαρακτήρα στις χώρες “αδύναμους κρίκους” της κυριαρχίας τους και ιδίως όταν το εκεί αστικό πολιτικό προσωπικό είναι τόσο δουλοπρεπές!

"Μα το καντήλι τση ζωής
 δεν πρόκειται να σβήσει

Γιατί πολλά μαστορικά
 γενοσποριάζει η φύση"

Κι όμως η φλέγα τση ζωής - ποτέ τση δεν στερεύγει...

Μα ο αντίπαλος μόνο ανίκητος δεν είναι παρά τις συσσωρευμένες δυνάμεις του. Η ιστορία δείχνει πως οι μεγάλες ανατροπές είναι παραπάνω από εφικτές όταν οι αντικειμενικές συνθήκες συνδυασθούν με ένα οργανωμένο σχέδιο από τη μεριά των εκάστοτε καταπιεζόμενων. Και αυτά τα χρόνια, πέρα και έξω από τον πεσιμισμό που δρα μόνο ως δούρειος ίππος αποδοχής της καταστροφής, ο λαός μας έδειξε ότι έχει δυνάμεις να αντισταθεί και το κάνει όσο βλέπει διέξοδο. Κόντρα στη συνθήκη καραντίνας και απογοήτευσης που προωθούν οι έχοντες την εξουσία δεν είναι λίγες οι ιστορικές στιγμές που οι λαοί του κόσμου δείχνουν ότι έχουν τη δύναμη. "Λαός ενωμένος ποτέ νικημένος" όπως μας θυμίζει το ιστορικά επίκαιρο σύνθημα από την άλλη μεριά του Ατλαντικού...

Σήμερα όμως όπως όλα δείχνουν είμαστε σε μια οριακή στιγμή. Ενώ έχει αποτυπωθεί ότι υπάρχουν σημαντικές κοινωνικές δυνάμεις που αναζητούν μια άλλη πορεία για τον τόπο, ενώ υπήρξαν στιγμές έξαρσης του αγώνα σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, στο σήμερα επικρατεί μια μερική υπαναχώρηση, μια συνθήκη προσμονής αλλά και υπομονής. Κόμβος σε αυτή την υπόθεση ήταν η (οριακή) ήττα του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του 2012 και η αδυναμία επίτευξης ενός αποτελέσματος μεγάλης νίκης στις πρόσφατες εκλογές. Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με την έλλειψη αγωνιστικού βηματισμού από το πιο μαζικό (σε αποδοχή) αυτό πλέον κόμμα της αριστεράς καθώς και η έλλειψη προγράμματος δεν δίνουν στη κοινωνία ελπιδοφόρους διαύλους ώστε να διοχετευθεί η συσσωρευμένη οργή και αγανάκτηση. Να γίνει η αγωνία ελπίδα - να δώσει η απογοήτευση τη θέση της στο όνειρο και στην ομορφιά της πράξης.

Ποιοι λοιπόν είναι οι κρίσιμοι κόμβοι για να πάρει πάλι μπρος δυναμικά ο αγώνας του λαού και να νικήσει; Πολλά αλλά - στα πλαίσια των πιστεύω αυτού του κειμένου - κατά βάση τρία:

1. Ένα πολιτικό πρόγραμμα αριστερής διεξόδου και συλλογικής προκοπής με έμφαση στην παραγωγική ανασυγκρότηση: η πολιτική αιχμή του ΣΥΡΙΖΑ και της αριστεράς ευρύτερα δεν μπορεί να είναι κύρια η απλή καταγγελία του αντιλαϊκού χαρακτήρα των κυβερνητικών και ευρωπαϊκών μέτρων. Το ξέρει ο λαός αυτό πλέον! Το νιώθει! Αυτό που λείπει είναι αληθινή και μελετημένη γλώσσα για το πως θα ορθοποδήσουμε. Απαιτείται δηλαδή ένα πρόγραμμα παραγωγικής ανασυγκρότησης που να απαντά στο πως θα παραχθεί ξανά χρήσιμος πλούτος και αξίες στον τόπο μας, πως θα υπάρξει έτσι δουλειά για τον κόσμο, πως θα βάλουμε τις οικονομικές βάσεις για να είμαστε ένας λαός κυρίαρχος. Αυτό ανοίγει το δρόμο ώστε μαζικά κοινωνικά στρώματα να κατανοήσουν θετικά ότι το πρόγραμμα της αριστεράς προωθεί τα δικά τους συμφέροντα και ανάγκες. Ξεκλειδώνει έτσι μια πρωτόγνωρη κοινωνική δυναμική - βάζει την οικονομική και προγραμματική βάση για την οικοδόμηση της λαϊκής συμμαχίας - τη συσπείρωση του λαού που μπορεί να νικήσει τους εχθρούς του. Ξεκλειδώνει τη δυνατότητα οι επιμέρους κοινωνικές ομάδες να δουν ότι με αυτό τον τρόπο θα εξυπηρετηθούν οι δικές τους ανάγκες, έτσι θα προκόψουν αυτές και ευρύτερα ως ενότητα ο λαός μας ως η συμμαχία της πλειοψηφίας των εργαζόμενων τάξεων, των απόμαχων της δουλειάς και της νεολαίας.

Εξάλλου αν δεν υπάρξει αυτό το πρόγραμμα τι θα γίνει; Από που θα υπάρξει ο πλούτος; Από τη φορολογία; Από τα προγράμματα της ΕΕ; Από τις επενδύσεις των ξένων; Πάλι ραγιάδες με φρούδες ελπίδες; Κάθε πρόγραμμα που δε μιλά για την παραγωγική ανασυγκρότηση με μελετημένο σχέδιο για το που ο λαός θα βάλει τις δυνάμεις του, πως θα κατοχυρωθεί βασική επάρκεια κρίσιμων ειδών, τι θα προνομιμοποιηθεί στο παραγωγικό μας σχέδιο ως λαός και πως, με ποιο τρόπο θα στηριχθεί ο παραγωγός στη κατεύθυνση της βελτίωσης της ποιότητας και της μεταποίησης, τι είδους βιομηχανική συγκρότηση θα έχουμε και με τι κεφάλαια, πως θα διαχειριστούμε τους φυσικούς πόρους καθώς και ποιο πλαίσιο διεθνών σχέσεων εξυπηρετεί τα παραπάνω απλά είναι ανεπαρκές. Και δείχνει ότι δεν είμαστε έτοιμοι ως αριστερά και δεν επιτρέπει να πλατύνει η συμμαχία του λαού αλλά και να βρουν την ελπίδα και να πάρουν δύναμη οι πιο πρωτοπόρες δυνάμεις του για να κάνουν τον αγώνα που θα ρίξει την κυβέρνηση. Οδηγός στη μεθοδολογία (όχι ως αντιγραφή αλλά ως τρόπος σκέψης) συγκρότησης ενός τέτοιου προγράμματος είναι το ιστορικό έργο του Δημήτρη Μπάτση "Η Βαρειά Βιομηχανία στην Ελλάδα" αλλά και η πιο πρόσφατη εμπειρία των σύγχρονων επαναστάσεων στη Λατινική Αμερική. 

2. Οργάνωση του λαού από τα κάτω: άραγε πιστεύει κανείς ότι θα πέσει ακόμα και αυτό το άχαρο δίδυμο Σαμαρά-Βενιζέλου κύρια από την τηλεόραση; Είναι η ζωή τόσο απλή και γραμμική που αν χθες σχεδόν τους φτάσαμε τότε αύριο (ακόμα και αν γίνουν εκλογές πριν τον πρόεδρο της Δημοκρατίας) θα τους ξεπεράσουμε; Ούτε καν! Έτσι απλά ή δεν θα τους ανατρέψουμε ποτέ ή και αν αυτό γίνει οριακά τότε θα είναι οι ίδιοι καλά προετοιμασμένοι και στημένοι στη μάχη της επόμενης μέρας είτε για να μας βάλουν να παίξουμε το παιχνίδι τους ή να μας νικήσουν αυτοί και πάλι. 

Λαός ενωμένος ποτέ νικημένος σημαίνει και λαός οργανωμένος. Στη δουλειά, στη γειτονιά, στο χωριό - οπουδήποτε! Όποιοι και όσοι συμφωνούν σε κρίσιμα σημεία και είναι διατεθιμένοι να δώσουν τον αγώνα από όποιο πόστο και με όποιο τρόπο, όποιοι συμφωνούν σε βασικούς στόχους με ειλικρίνεια τότε πρέπει να γίνουν κύτταρα ενός ενιαίου σώματος - ενός πολιτικού κινήματος για την ανατροπή και την εγκαθίδρυση της λαϊκής κυριαρχίας. Αυτή είναι και η συνθήκη για να δωθεί η μάχη του σήμερα και να μην χαθεί η επόμενη οριακή αντιπαράθεση (ή ολότελα για να υπάρξει ξανά οριακή αντιπαράθεση) αλλά και για να μην ηττηθούμε μπροστά στις προκλήσεις και τις επιθέσεις που θα δεχθεί μια αριστερή κυβέρνηση. Με οδηγό το πρόγραμμα αριστερής ριζοσπαστικής διεξόδου και συλλογικής προκοπής, η ενότητα και η οργάνωση του λαού πρέπει να συγκροτηθεί από τα κάτω. Μόνο οι λαοί ρίχνουν κυβερνήσεις και οικοδομούν μια νέα ζωή. Η σύγκρουση εξάλλου είναι αυτή: οι λαϊκές τάξεις απέναντι σε όσους τους ξεζουμίζουν. Αυτή είναι η αντίθεση και μόνο αν ο λαός δώσει τη μάχη ως τέτοιος και στα πλαίσια ξεκάθαρων στόχων μπορεί να νικήσει.

3. Προσδιορισμός ενός άλλου πλαισίου διεθνών σχέσεων: στην εποχή της καπιταλιστικής κρίσης οι διεθνείς συγκρούσεις δεν μπορεί παρά να ενταθούν. Μπροστά στην ασταθή διεθνή πραγματικότητα του σήμερα, οι υπερδυνάμεις του χθες και του σήμερα ή όσες προσπαθούν να αναδειχθούν θα επιδιώξουν λυσαλλέα να κερδίσουν τη μάχη για την ηγεμονία της επόμενης μέρας. Σε αυτά τα πλαίσια θα οδηγήσουν τους λαούς - στον ένα ή στον άλλο μη προβλέψιμο βαθμό - στην αιματοχυσία. Όποιος κάνει πως δεν το βλέπει ή εσκεμμένα δεν το συζητά δεν προστατεύει το λαό μας από επικίνδυνα μονοπάτια. Καμία σχέση με τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς - ανάπτυξη ενός νέου πλαισίου διεθνών σχέσεων στα πλαίσια της ειρήνης και της αλληλεγγύης των λαών. Αυτό πρέπει να είναι ο οδηγός μας. Ούτε να προχωρούμε σε κυρώσεις προς άλλες χώρες στα πλαίσια της εξυπηρέτησης του παιχνιδιού του ενός ή του άλλου ιμπεριαλιστικού πόλου (κυρώσεις ΕΕ προς Ρωσία), ούτε να στέλνουμε το στρατό μας για όποιο λόγο στο εξωτερικό (τι κάνουμε εμείς εκεί;), ούτε να δίνουμε τις βάσεις μας για να εφορμούν τα κοράκια του πολέμου (βλ. βάσεις του ΝΑΤΟ στη Κρήτη κατά τη περίοδο του πολέμου στο Λίβανο και αλλού). Αν δεν πράξουμε στα πλαίσια μιας άλλης λογικής διεθνών σχέσεων τότε θα συρθούμε σε μονοπάτια πολέμου που δεν αποκλείεται στα πλαίσια μιας ασταθούς και απρόβλεπτης τροπής της ιστορίας να χτυπήσουν και την πόρτα μας. Η ιστορία της Ουκρανίας όπου τα Δυτικά κέντρα αποσταθεροποίησαν τη χώρα, ανέδειξαν ακροδεξιά κυβέρνηση και έσυραν τη χώρα στον εμφύλιο πόλεμο είναι οδηγός. Αριστερά και ναι στο ΝΑΤΟ και κάθε άλλο ιμπεριαλιστικό σχεδιασμό δεν πάει μαζί. Αυτό δεν είναι πολιτικός ρεαλισμός: είναι οπισθοχώρηση αρχών. 

ΥΓ: το κείμενο αυτό γράφτηκε ακούγοντας τη συνέντευξη τύπου του Αλέξη Τσίπρα και μετά από μια πρώτη μελέτη των οικονομικών στόχων που ανακοινώθηκαν. Χωρίς καμία διάθεση εύκολης κριτικής, μονάχα μια παρατήρηση: το πρόγραμμα της αριστεράς πρέπει να αναμετράται καταρχήν με την αλήθεια της πολιτικής αντιπαράθεσης: για να ανασάνει η οικονομία το χρέος (το μεγαλύτερο μέρους του όπως λέγεται) πρέπει να διαγραφεί. Διαγραφή του χρέους με καλή σχέση με τους πιστωτές δεν θα γίνει ούτε στα όνειρα μας. Δεν είμαστε η Γερμανία - τα μεγάλα συμφέροντα δεν έχουν άκρες στη βιομηχανία μας... Συμβιβασμοί στα πλαίσια μιας μεγάλης μάχης βέβαια σε διάφορες φάσεις θα υπάρξουν - η λογική του τα θέλουμε όλα τα τώρα και αν δεν μας τα δώσουν τότε παίρνουμε τα κανόνια που δεν έχουμε ή απλά μένουμε στο απραγματοποίητο όνειρο επίσης δεν βοηθά. Αλλά άλλο η πολιτική τακτική και άλλο η παρέκκλιση στρατηγικής: για να ορθοποδήσει αυτός ο τόπος απαιτείται ανεξαρτησία οικονομικής πολιτικής και διαγραφή του χρέους για να μπορεί να ξεκινήσει κάθε πρόγραμμα παραγωγικής ανασυγκρότησης. Αλλιώς όσες φορές και αν πει κανείς "θα φορολογήσουμε τον πλούτο" όταν δεν υπάρχει σχέδιο απαρέγκλιτης σύγκρουσης με τους μεγάλους του πλούτου-δανειστές, ούτε πιστευτός φαίνεται, ούτε καμία ελπίδα δίνει...

Κώστας Αλέξης

Πηγή: Αριστερή Διέξοδος