ΠΟΡΕΙΑ ΔΙΑΛΥΣΗΣ ΤΩΝ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Πηγή: http://www.iskra.gr

Του Γ.ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Στρατηγικής σημασίας νίκη για τη ΝΔ και το μνημονιακό στρατόπεδο, όπως και για τους Γερμανούς επικυρίαρχους της πατρίδας μας, συνιστά η έναρξη των διαδικασιών διάσπασης του κόμματος των Ανεξάρτητων Ελλήνων του Πάνου Καμμένου.

Η μετά τις εξελίξεις αυτές βέβαιη εκλογική συρρίκνωση του κόμματος αυτού, του οποίου πλέον δεν μπορεί να αποκλειστεί ούτε η διάλυση, οδηγεί στη σταδιακή αποδυνάμωση ή και στην εξαφάνιση του συγκροτημένου αντιμνημονιακού πόλου στον χώρο της Δεξιάς. Το πλεονέκτημα των Ανεξάρτητων Ελλήνων ήταν ότι αποτελούνταν σε επίπεδο πολιτικής και κοινοβουλευτικής παρουσίας αποκλειστικά σχεδόν από στελέχη γνωστά και με ιστορία στον χώρο της ΝΔ. Αυτό σήμαινε ότι όποιοςνεοδημοκράτης ψηφοφόρος διαφωνούσε με το εκάστοτε Μνημόνιο, αλλά δεν ήθελε να αλλάξει ιδεολογία και δεν ήθελε να μετακινηθεί πολιτικά από τον κεντροδεξιό χώρο, μπορούσε να πάει στουςΑνεξάρτητους Ελληνες χωρίς να αισθάνεται ότι φεύγει από τη δεξιά παράταξη.

Αυτό αποτελούσε όχι μόνο σοβαρό πλήγμα, αλλά και μόνιμη απειλή για τη ΝΔ. Ηταν υποχρεωμένη να προσπαθεί να αντιμετωπίσει τη διπλή αιμορραγία που προκαλεί η μνημονιακή πολιτική του Αντώνη Σαμαρά στους δεξιούς ψηφοφόρους, ένα τμήμα των οποίων είχε ανά πάσα στιγμή τη δυνατότητα να στραφεί προς τους Ανεξάρτητους Ελληνες του Πάνου Καμμένου, ενώ οι ακροδεξιοί οπαδοί της ΝΔ διαρρέουν προς τη Χρυσή Αυγή. Εξουδετερώνοντας η ΝΔ την απειλή του κόμματος Καμμένου όχι μόνο ενισχύεται εκλογικά, αλλά μπορεί επιπλέον να ακολουθεί τώρα πολύ πιο πειθήνια πολιτική υπακοής στις εντολές του Βερολίνου. Ακόμη και οι σπανιότατες σποραδικές διαφοροποιήσεις βουλευτών της ΝΔ από κάποια πτυχή της γραμμής Σαμαρά καθίστανται τώρα αισθητά δυσκολότερες μετά τη διαγραφόμενη περιθωριοποίηση των Ανεξάρτητων Ελλήνων.

Για τους εκτός του κόμματος ευρισκόμενους, καμία σημασία δεν έχει αν τις ευθύνες της έναρξης των διασπαστικών διαδικασιών τις έχει ο Πάνος Καμμένος ή ο Κώστας Μαρκόπουλος και οι περί αυτόν. 

Η πολιτική ουσία έγκειται στο ότι επιτυγχάνεται η δραστική αποδυνάμωση ή ακόμη και η εξαφάνιση από το πολιτικό σκηνικό του αντιμνημονιακού πόλου, συγκροτημένου σε κόμμα με αξιοπρεπή κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, της δεξιάς παράταξης.

Οι Ανεξάρτητοι Ελληνες συνιστούσαν πολύ μεγαλύτερη εκλογική απειλή για τη ΝΔ από όσο μπορεί να φανταστεί κανείς συγκρίνοντας απλώς το 7,51% του Π. Καμμένου με το 29,66% του Αντ. Σαμαρά. Τα ποσοστά αυτά κατεγράφησαν με τον ελληνικό λαό να διατηρεί ελπίδες και αυταπάτες για την πολιτική που θα ασκούσε ο Αντώνης Σαμαράς, όταν προσερχόταν στις κάλπες τον Ιούνιο.

Τώρα που όλοι οι Ελληνες έχουν υποστεί πάνω τους τις συνέπειες μιας πολιτικής Σαμαρά ίδιας και χειρότερης από εκείνην του Γιώργου Παπανδρέου, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι η ΝΔ δεν θα υποστεί βίαιη πτώση του ποσοστού της στις επόμενες εκλογές. Θεωρητικά μιλώντας, δεν μπορούσε να αποκλειστεί σοβαρή μετατόπιση ψηφοφόρων της ΝΔ προς τους Ανεξάρτητους Ελληνες.

Με δεδομένο όμως ότι ο Πάνος Καμμένος ευνοούσε ουσιαστικά συνεργασία κυβερνητική με τον ΣΥΡΙΖΑ, ο Αντ. Σαμαράς δικαίως φοβόταν ότι βουλευτές και στελέχη της ΝΔ, δρώντας καιροσκοπικά χάριν προσωπικού πολιτικού οφέλους, δεν θα δίσταζαν να μεταπηδήσουν την τελευταία ώρα στουςΑνεξάρτητους Ελληνες, υπολογίζοντας ότι πολλοί από αυτούς θα έβγαιναν βουλευτές και κάποιοι ίσως γίνονταν και υπουργοί, αν το ρεύμα υπέρ Καμμένου καθίστατο ισχυρό.

Ολα αυτά όμως αποτελούν πλέον υποθέσεις άνευ αντικειμένου. Το κόμμα Καμμένου εξουδετερώνεται μέσω της διάσπασής του. Ετσι αφενός ενισχύεται αντικειμενικά η συγκυβέρνηση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ και αφετέρου ουσιαστικά εκλείπει η δυνατότητα να σχημάτιζε ο ΣΥΡΙΖΑ ενδεχομένως μία αμιγώς αντιμνημονιακή κυβέρνηση με τους Ανεξάρτητους Ελληνες, αν το επέτρεπε το εκλογικό αποτέλεσμα. Με δεδομένη την κατηγορηματική άρνηση του ΚΚΕ να συνεργαστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ, αυτός μένει χωρίς κανέναν δυνάμει κυβερνητικό σύμμαχο στο αντιμνημονιακό στρατόπεδο. Μέσω λοιπόν και της διάσπασης και αποδυνάμωσης των Ανεξάρτητων Ελλήνων, ωθείται σχεδόν υποχρεωτικά ο Αλέξης Τσίπρας σε μετεκλογική κυβερνητική συνεργασία με τη ΔΗΜΑΡ και το όποιο ΠΑΣΟΚ θα έχει απομείνει, προφανώς με άλλη ηγεσία. Με τον τρόπο αυτό θα είναι μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ όμηρος των μνημονιακών δυνάμεων που συγκυβερνούν και σήμερα, οπότε βεβαίως είναι απίθανο να κατορθώσει να ακολουθήσει διαφορετική πολιτική.

*Δημοσιεύθηκε στο “ΕΘΝΟΣ” την Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου 2012