Ο Ανθόκηπος ….

«Διακήρυξη ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ»

του Κώστα Γιαννιώτη, μέλους της Π.Γ. του Ε.Πα.Μ.

Μέσα στην πλήρη εξαθλίωση του πολιτικού συστήματος στον τόπο μας, προέκυψε η πρόσφατη Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ και η Διακήρυξη που εκδόθηκε με το τέλος των εργασιών της. Μια διακήρυξη που αποτελεί το επιστέγασμα των συνεχών μεταλλάξεων της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ.

Φαίνεται ότι αποδεικνύεται βαρύ για τους ώμους του ΣΥΡΙΖΑ το φορτίο των ελπίδων, που εναπόθεσε πάνω του μια μεγάλη μερίδα του λαού για εθνική ανεξαρτησία και απελευθέρωση  από την ξένη και τη ντόπια ακρίδα, που εδώ και δυο περίπου χρόνια λυμαίνεται τον τόπο μας. Το κείμενο της διακήρυξης αποτελεί περιβόλι αποκαλύψεων που κρύβονται κάτω από βαρύγδουπους βερμπαλισμούς περί σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας. Ένας μετασχηματισμός που, σύμφωνα με τη διακήρυξη, προηγείται της παλλαϊκής πάλης για Εθνική Ανεξαρτησία και αποκατάσταση της δημοκρατικής νομιμότητας. Μια θέση που δικαιώνει τη λαϊκή θυμοσοφία που λέει ότι καταλήξαμε να βάζουμε το κάρο μπροστά από το άλογο και να αναρωτιόμαστε γιατί δεν προχωρά.

Καλό θα ήταν όμως να πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά και τη λογική που ακολουθεί η ίδια η διακήρυξη.

Σ` όλο το μήκος και το πλάτος της αναδεικνύεται σαν κυρίαρχος στόχος η «ενότητα της Αριστεράς» που θα δρομολογήσει την πάλη για την ενότητα του λαού (!). Το ερώτημα που προκύπτει αβίαστα για τον κάθε καλοπροαίρετο άνθρωπο είναι το πώς θα γίνει αυτό χωρίς τη... 

συμμετοχή της πλειοψηφίας του λαού και το τι θα γίνει με αυτόν που υποφέρει και πεθαίνει καθημερινά κάτω από τη μπότα των ξένων κατακτητών και των ντόπιων συνεργατών τους; Θα πρέπει πρώτα να ασπαστεί τα όνειρά σου για σοσιαλιστικό μετασχηματισμό και μετά να παλέψει για το ψωμί του παιδιού του και το βιος που του αρπάζουν; Πού κατοικοεδρεύει τότε η περίφημη Μετωπική συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ – όπως θέλουν να ευαγγελίζονται; Γιατί όλοι έχουμε την εντύπωση ότι το ΕΑΜ, το οποίο επικαλούνται, είχε καταλυτική συνδρομή στην «…… ενότητα και την απελευθέρωση του λαού μας ……». ( κεφ. 2 «Οι καταβολές μας» πργφ. 1) και όχι στην ενότητα της αριστεράς. Γιατί με τον τρόπο που πραγματεύονται και αναλύουν τη σημερινή κατάσταση δείχνουν είτε να μη γνωρίζουν, είτε να αδιαφορούν για το γεγονός, ότι κι αυτοί που δεν ανήκουν στην Αριστερά και αδιαφορούν για την ενότητά της, υποφέρουν το ίδιο και έχουν ανάγκη «στέγης» για να αντιδράσουν και να παλέψουν.

Μέσα από βαρύγδουπους βερμπαλισμούς και εύηχα εκφραστικά σχήματα υποκρύπτονται αντιφάσεις και υπεκφυγές. Κύρια όμως υποκρύπτεται η δρομολόγηση απόδρασης από προηγούμενες διακηρύξεις και δεσμεύσεις.

Φαίνεται πως ήταν αρκετή η αιφνίδια – και ίσως απρόσμενη για τους ίδιους – αύξηση των εκλογικών ποσοστών τους ( που βασίστηκε στις προεκλογικές διακηρύξεις τους περί μονομερούς κατάργησης των μνημονίων και των εφαρμοστικών τους νόμων), για να νιώσουν ασφαλείς και να βιαστούν να αποτινάξουν από πάνω τους τα «βαρίδια» των προεκλογικών αυτών δεσμεύσεων. Έπρεπε σύντομα να δώσουν το στίγμα και τα διαπιστευτήρια της «νομοταγούς» αντιπολίτευσης, που δεν διακατέχεται από σύνδρομα ρηξικέλευθων και ριζοσπαστικών διαδρομών και έτσι να καθησυχάσει τις αγωνίες και τις ανησυχίες των κρατούντων. Αποδεικνύουν ότι κακώς ανησύχησαν κάποιοι και κακώς ήλπισαν οι ….ελπίσαντες στις προεκλογικές δεσμεύσεις του Αλέξη Τσίπρα. Αποδεικνύουν, ότι προσπαθούν να πείσουν τον ελληνικό λαό, ότι αρκεί να διακηρύττεις κάτι και θα γίνει από μόνο του. Αρκεί βέβαια να είμαστε καλοί με το σύστημα και πάνω απ’ όλα να μη βρούμε εμπόδια και αντιδράσεις. Έ! Τότε αλλάζει το θέμα. Τότε και επειδή «…….η κρίση βαθαίνει και διευρύνεται συνεχώς ....τόσο που τελικά διαγράφει κάθε ελπίδα, ότι θα ανακτήσουμε αυτούσια(!) εκείνα που χάσαμε. Με αυτή την έννοια δεν μας επιτρέπεται να αναπολούμε κανένα παρελθόν, οφείλουμε να αποποιηθούμε κάθε νοσταλγία»(!) (Κεφ. «Η σημερινή κρίση» πργφ. 2)

Έτσι και σιγά σιγά αρχίζουμε να προϊδεάζουμε τον κόσμο να κρατάει μικρό καλάθι και να περιμένει λιγάκι και το ….συντονισμό με τους υπόλοιπους λαούς της Ευρώπης για να δούμε τι θα κάνουμε.

Κοιτάζοντας στο ίδιο κεφάλαιο («Η σημερινή κρίση» πργφ. 5) διαβάζεις: «Η κοινοβουλευτική δημοκρατία σε χώρες της Ευρώπης τείνει να μετατραπεί σε επίφαση δημοκρατίας, με υποβαθμισμένα κοινοβούλια, με πρωθυπουργούς που υπηρετούν τις οικονομικά κυρίαρχες δυνάμεις, τη συρρίκνωση των δημοκρατικών θεσμών σε όλα τα επίπεδα, εθνικά και ευρωπαϊκά(sic), με όξυνση της καταστολής». Και παρακάτω καταλήγει λέγοντας «….Το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως διακριτής οικονομικο-πολιτικής οντότητας προμηνύεται δυσοίωνο καθώς η ευρωζώνη εξελίσσεται σε ζώνη γερμανικής οικονομικής επικυριαρχίας, αν όχι καταναγκασμού που οδηγεί σε ασφυξία τις πιο αδύναμες χώρες και σε όλο και μεγαλύτερες ανισότητες ….». Την ίδια στιγμή που μας λένε αυτά για την Ευρωπαϊκή Ένωση μας ξεφουρνίζουν το παρακάτω ωραίο: «…..Η μοίρα της Ελλάδας είναι συνυφασμένη με τη μοίρα της Ευρώπης ….γιατί ο αχαλίνωτος νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός κυριαρχεί σήμερα σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, γιατί η πολιτική του κεφαλαίου ……ενοποιεί υπό την κυριαρχία του όλες τις ευρωπαϊκές κοινωνίες…..».  

Και εμείς οι φτωχοί αναρωτιόμαστε: Τι λένε; Τα ακούνε αυτά που λένε; Τα διαβάζουν αυτά που γράφουν;  Ώστε λοιπόν γι’ αυτό μεταπήδησαν από τη μονομερή καταγγελία των μνημονίων σε επαναδιαπραγμάτευση με τους «εταίρους»; Με ποιους θα διαπραγματευτούν μέσα σ’ αυτό το «πράγμα» που αποκαλούν Ευρωπαϊκή Ένωση και με δήμιο, που λέγεται ευρώ, στο σβέρκο τους;  Ή θα περιμένουμε να ωριμάσουν οι κοινωνικές συνθήκες και να συμπαραταχθούμε με τους ευρωπαϊκούς λαούς σε κοινό αγώνα; Μέχρι τότε μήπως ο μισός πληθυσμός της Ελλάδας θα έχει μετοικήσει  «εις Κύριον», από την πείνα και την εξαθλίωση, και ο άλλος μισός στα στενοσόκακα της δουλικής μετανάστευσης; Δεν αναρωτιούνται μήπως οι λαοί της Ευρώπης περιμένουν κι αυτοί να ξεκινήσει η «άνοιξη» από τούτο τον ανεμοδαρμένο τόπο;

Σε άλλο σημείο («Η σημερινή κρίση» πργφ. 7) λένε για την τρικομματική «κυβέρνηση» ότι «……προεκλογικά έλεγαν και υπόσχονταν εντελώς άλλα». Σωστότατο! Αυτοί όμως, έγιναν κυβέρνηση και μετά τα άλλαξαν. Αυτοί που τα άλλαξαν μπροστά στην προοπτική να γίνουν κυβέρνηση; Και πόσο ακόμα θα τα αλλάξουν αν και όταν γίνουν κυβέρνηση;

Σε κάποιο άλλο σημείο (κεφ. «Οι καταβολές μας» πργφ. 2 ) γίνεται και μια προσπάθεια αυτοκριτικής που όμως μένει απλά στις διαπιστώσεις και σιωπά βοερά για τις αιτίες. Λέει: «……η καθαυτό πολιτική δύναμη της Αριστεράς μειώθηκε σημαντικά μολονότι η ίδια διατηρούσε το ηθικό πλεονέκτημα και οι ιδέες της τουλάχιστον μέρος της παλιάς τους αίγλης». Αυτό το …..«τουλάχιστον μέρος» το παραβλέπουν και το προσπερνούν σιωπηρά, αφήνοντας ταυτόχρονα να αιωρείται στο κενό η υποψία ότι ίσως φταίει και ο πεινασμένος, ο άστεγος και ο υποψήφιος αυτόχειρας που δεν τους κατάλαβε. Αμ δε!  Μάλλον επειδή τους κατάλαβε  δεν τους εμπιστεύτηκε. Δεν είναι στραβός ο γιαλός. Στραβά αρμενίζουν. Γιατί όπως διαβάζουμε στο ίδιο κεφάλαιο (πργφ. 6 )  «……η ανάγκη για ενότητα και κοινή δράση της Αριστεράς  και όσμωσης των ιδεών της με το λαό». Μήπως εδώ είναι το κουμπί; Επειδή ο λαός δε ζήτησε να προχωρήσει σε όσμωση του ίδιου με τις ιδέες της Αριστεράς, που θέλει να διατηρεί το αλάθητο του Πάπα.

Ο λαός απαιτεί να τον αφουγκραστεί η Αριστερά και να προχωρήσει η ίδια σε όσμωση με τις ιδέες και τις άμεσες ανάγκες του. Ψιλά γράμματα αυτά για την Αριστερά. Δεν τη φτάνουν για να ακουμπήσουν το μπόι της. Αυτή είναι ο κήνσορας  και η κατέχουσα δίκαιο(!). Αν αυτό δεν αρέσει στο λαό τόσο το χειρότερο γι αυτόν.

Η Αριστερά, βλέπεις έχει πιο σοβαρές ασχολίες απ` αυτές του λαού. Αυτή, βλέπεις, παλεύει να στεριώσει το …..σοσιαλισμό και την κυριαρχία της Αριστεράς ενώ ο ανώριμος λαός βάζει σαν κυρίαρχο στόχο του την απαλλαγή του από τους κατακτητές βιαστές του, τη λευτεριά του, τη δημοκρατία που κατακρεουργούν καθημερινά και την άμεση επιστροφή του ψωμιού του παιδιού του, που του το άρπαξαν από το στόμα. Δεν έχει την υπομονή, το χρόνο, αλλά ούτε τη διάθεση να περιμένει το πότε θα καταφέρει η Αριστερά να τον πείσει να γίνει κι αυτός αριστερός και να τον ελευθερώσει.

Και τα λουλούδια της διακήρυξης συνεχίζονται. Διαβάζουμε: (κεφ. 3 παργφ.3 ) «Οι πάσης φύσεως εκλογές είναι απολύτως αναγκαίες ……».  Μιλούν με τόση άνεση για το παιγνιδάκι των εκλογών, που το σύστημα ξέρει να το παίζει καλλίτερα από τον καθένα και το παίζει μέσα σ’ έναν πολιτικό αχταρμά κατάργησης κάθε συνταγματικής νομιμότητας και σεβασμού δικαίου και ηθικής. Για την ανάδειξη ενός κοινοβουλίου χωρίς ταυτότητα, στόχους, εξουσίες και ουσιαστικούς λόγους ύπαρξης. Το γνωρίζουν οι πάντες πως όσες εκλογές κι αν γίνουν, οι κάθε λογής Ράιχενμπαχ και Φούχτελ θα κυβερνάνε το προτεκτοράτο. Εκτός κι αν βαυκαλίζονται μ’ αυτά που γράφουν (κεφ. 4 πργφ. 12) ότι «…..η κυβέρνηση της Αριστεράς….. θα μεταρρυθμίσει ριζικά και δημοκρατικά το κράτος και τους θεσμούς του……». Εννοούν το υπάρχον κράτος; Μεταρρύθμιση;  Όχι ξήλωμα και στήσιμο από την αρχή; Ας μην πούμε αυτό που λέει ο λαός μας. Και συνεχίζοντας και επιμένοντας , (στην πργφ.13 του ίδιου κεφ.) απαιτείται και προβλέπεται «….Η Αριστερά να αποτελέσει την πολιτική ηγεσία του τόπου». Ρώτησαν κι αυτούς που δεν ανήκουν στην Αριστερά;  Ή θα τους χαρίσουν στον Αντώνη και τον Ευάγγελο; Μήπως αυτοί – σαν λαός – θέλουν να γίνουν εξουσία και να τους στηρίξει και η Αριστερά;

Προχωρώντας στη διακήρυξη διαβάζουμε (κεφ. 5 πργφ. 1): «Η θέση αυτή (της αξιωματικής αντιπολίτευσης) προικίζει (το ΣΥΡΙΖΑ) με νέες σημαντικές δυνατότητες παρέμβασης…….. θα εξακολουθήσει να μάχεται ενάντια σε κάθε αντιλαϊκό και αντιδημοκρατικό μέτρο ή νομοσχέδιο, ασκώντας εξαντλητικό κοινοβουλευτικό έλεγχο ……. να διατυπώνει τις δικές του αντιπροτάσεις και νομοθετικές πρωτοβουλίες που αφορούν τα επείγοντα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας …… θα εξακολουθήσει να στηρίζει κοινοβουλευτικά τους εργατικούς και λαϊκούς αγώνες». Αυτό το τελευταίο φαίνεται να είναι από τα ανέκδοτα που κάνουν να γελάσει και ο πιο πικραμένος. Γιατί οι απορίες γεννιούνται αβίαστα. Ποιο από τα σκληρά και απάνθρωπα μέτρα που πέρασαν μέχρι σήμερα από τη βουλή κατάφεραν να το εμποδίσουν και να μην υπερψηφιστεί; Αυτά που λένε θα τα κάνουν σ’ ένα κοινοβούλιο που, υποταγμένο και άβουλο, ψηφίζει χειροκροτώντας ό,τι επιτάσσουν οι κατακτητές; Για ποιο κοινοβουλευτικό έλεγχο μιλούν όταν απουσιάζουν συστηματικά από τη βουλή οι υπεύθυνοι της καταδίκης της ζωής και του ονείρου του ελληνικού λαού; Και που όταν παρουσιάζονται τους ακούνε τζάμπα αφήνοντάς τους να μυξοκλαίνε στα «παράθυρα» ότι δεν τους απαντάνε ούτε στις επερωτήσεις τους;

Και, τέλος, πώς θα στηρίξουν … «κοινοβουλευτικά» τους λαϊκούς αγώνες; Θα καλέσουν και το Στουρνάρα να κατέβει στους δρόμους στο πλάι του λαού; Θα απευθυνθούν στο φιλότιμο και τη συνείδηση των «αρχόντων» (που ξεπούλησαν και τα δυο πάμφθηνα εδώ και καιρό) να ρίχνουν λιγότερα χημικά στους διαδηλωτές; Θα εξακολουθήσουν να βγάζουν ωραίους λόγους στη βουλή κυνηγώντας ανεμόμυλους; Δεν έχουν πάρει χαμπάρι αυτό που γνωρίζει ο κάθε απλός πολίτης  ή κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν ότι αυτό το κοινοβούλιο είναι αφοπλισμένο και παραδομένο στους κατακτητές;

Θα πρέπει να γνωρίζουν ότι υπάρχει και ο τίμιος δρόμος της παραίτησης και της συμπαράταξης με τον αγωνιζόμενο λαό. Μια κίνηση που θα απογυμνώσει τους «κυβερνώντες» από τα προσχήματα της νομιμότητας. Θα πρέπει να αντιληφθούν ότι όσο παραμένουν εκεί μέσα στηρίζουν τους δωσίλογους και υπογράφουν τη νομιμοποίησή τους. Είναι συνυπεύθυνοι. Δεν θα απαντήσουν σ’ αυτό; Δεν θα ψιθυρίσουν έστω κάτι; Για να πούμε όμως και του στραβού το δίκιο …. Είναι πολλά τα λεφτά, ρε παιδί μου! Κρατικές κομματικές επιδοτήσεις από τη μια, βουλευτικές αποζημιώσεις από την άλλη …..!! Τα αφήνεις έτσι εύκολα για να παραστήσεις τον ήρωα; Αποποιούμαστε έτσι εύκολα τέτοιο πλούτο και τέτοια βολή (όχι βουλή). Βλέπεις η συνείδηση, η αξιοπρέπεια, ο αγώνας και η αντίσταση έχουν κόστος.

Ας ξαναγυρίσουμε στη διακήρυξη (κεφ. 5 πργφ. 11). Εκεί κάπου, χαμένο στην ομίχλη των λογοτεχνικών εξάρσεων περί σοσιαλισμού αναφέρεται δειλά και κάτι για κατάργηση των μνημονίων και των συνοδευτικών μέτρων. Παρ’ όλα αυτά διακηρύσσεται με κάθε ευκαιρία η ανάγκη  της παραμονής μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ που είναι ο άγιος μονόδρομος. Κι όχι μόνο. Στο κεφ. 6 πργφ. 3 εδφ. 3 ανατρέπεται η κατάργηση των μνημονίων και ξεκαθαρίζεται με σαφήνεια : «Να επαναδιαπραγματευτούμε τις δανειακές συμβάσεις με βασικό δεδομένο ότι το ζήτημα του δημοσίου χρέους συνιστά πανευρωπαϊκό κι όχι στενά ελληνικό πρόβλημα».

Και τέλος έρχεται η αποκάλυψη της κυριαρχούσας φιλοσοφίας, στο πίσω μέρος του μυαλού τους. Λένε: «Ενδέχεται να διατυπωθούν κατά τις διαπραγματεύσεις απειλές, ίσως και εκβιασμοί περί διακοπής της χρηματοδότησης, περί εξόδου από το ευρώ…….». Ώστε λοιπόν  θεωρούν  απειλή και εκβιασμό τη διακοπή της παραπέρα χρηματοδότησης (λέγε θηλιά στο λαιμό του λαού)!!! Ώστε θεωρούν απειλή και εκβιασμό την έξοδο από το ευρώ !!!  Όταν φτάνουν να θεωρούν απειλή τη διακοπή της «δόσης» του ελληνικού λαού και την έξοδο από το ευρώ τότε ας  ξεχάσουν τις διαπραγματεύσεις, τις καταργήσεις, τις κυβερνήσεις της Αριστεράς και τους σοσιαλισμούς. Αποκαλύπτουν την ωμή διαχειριστική λογική τους που κρύβουν κάτω από αντιμνημονιακές κορόνες, που την κρίσιμη στιγμή θα σβήσουν κάτω από το βάρος της θεωρίας του «εφικτού» που θα επικαλεστούν. Όταν καταλήγουν λέγοντας ότι θεωρούν μια τέτοια προοπτική «απευκταία περίπτωση», αποκαλύπτουν το αγκίστρωμά τους στους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς και την υποταγή τους  στις «υποχρεώσεις» έναντι των περίφημων αγορών.

Τελικά βάζουν τη σφραγίδα των επιδιώξεών τους και των στόχων τους. Δηλώνουν ότι μέσα σ’ αυτή την Ευρώπη που την αποκαλούν βαθιά αντιδημοκρατική, αυταρχική και με δυσοίωνο μέλλον, αυτοί θα παλέψουν ……«για ανατροπή της σημερινής μορφής ολοκλήρωσης της Ευρώπης, της σημερινής αρχιτεκτονικής του ευρώ».

Αντί να λένε τέτοια παραμύθια και να προσπαθούν να μας πείσουν ότι θα παλέψουν  να ημερέψουν τους λύκους και να κάνουν ιεραποστόλους τους ληστές δε θα ήταν καλλίτερα να ξεκόψουν οριστικά και αμετάκλητα απ΄ όλους αυτούς και να κοιτάξουν να ξαναφτιάξουν το σπιτάκι τους ακολουθώντας τις επιταγές του συνόλου του ελληνικού λαού χωρίς διαχωρισμούς και τα ψευτοδιλήμματα της περιβόητης μεγάλης  «Αριστεράς».

Ας μην αναρωτιούνται λοιπόν εκεί στο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ για τη στασιμότητα και τη δημοσκοπική πτώση, σε σχέση με το ποσοστό των τελευταίων εκλογών. Ας μη φορτώνουν στην …..ανωριμότητα της κοινωνίας την έξαρση του νεοναζιστικού μορφώματος. Ας αναλογιστούν που οδηγούν τον κόσμο που απογοητεύεται από τις παλινωδίες και τις αυτοαναιρέσεις τους στην προσπάθειά τους να ενταχτούν στη «νομιμότητα» της διακυβέρνησης αυτού του τόπου, καταβάλλοντας το ανάλογο τίμημα των εκπτώσεων και της στροφής προς την κατεύθυνση της αποδοχής τους από το σύστημα. Αν συνεχίσουν σ` αυτό τον ολισθηρό δρόμο θα διαπιστώσουν σύντομα ότι θα γίνουν αυτουργοί στο έγκλημα της απογοήτευσης του κόσμου, της παραίτησής του ή – ακόμα χειρότερα – της προσχώρησής του σε νεοναζιστικά μορφώματα.

Από την άλλη, ο δρόμος που στρώνουν οι κατακτητές και οι ντόπιοι συνεργάτες τους είναι ο δρόμος του διχασμού του λαού και της δημιουργίας εμφυλιοπολεμικού κλίματος, με τη θεωρία των «άκρων».

Η τακτική του ΣΥΡΙΖΑ με την εμμονή στο δόγμα της «συμπαράταξης της Αριστεράς» – κι όχι όλου του λαού, πέρα από κομματικούς διαχωρισμούς – ρίχνει νερό στο μύλο των σχεδίων των κατακτητών.

Δεν ξέρω να πω με σιγουριά αν η τακτική αυτή των «λεβέντηδων» του ΣΥΡΙΖΑ βασίζεται σε προδιαγεγραμμένο σχέδιο ή αν βασίζεται σε άγνοια και αδιαφορία. Ούτως ή άλλως όμως, η τακτική αυτή, είναι το ίδιο εγκληματική.

Κάπου εδώ θα ήθελα να ρωτήσω κάποιους εκεί στο ΣΥΡΙΖΑ που κουβαλάνε επιδεικτικά αυτό το ….ΡΙΖ.Α και σκίζουν τα ιμάτιά τους ότι διαφωνούν ΡΙΖικά με τέτοιες θέσεις και πρακτικές:  Ως πότε θα κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν πού πάει το πράγμα; Θα αντέξουν να σηκώσουν κάποια στιγμή το στίγμα του συνένοχου; Γιατί πρέπει να είναι σίγουροι ότι σύντομα θα κριθούμε όλοι μας, για όλα!

Κώστας Γιαννιώτης

Μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του Ε.Πα.Μ.