του Κ. Η.
«Αντιλαμβάνομαι ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα είναι
απομονωμένο, μολονότι έχει δύναμη και επιρροή στους εργάτες.
Τους βλέπω ως εν δυνάμει συμμάχους. Φυσικά δεν θα μπορούσα να πείσω κανένα μέλος του κομμουνιστικού κόμματος ότι οι θεωρίες μου είναι σωστές. Δεν το επιχείρησα καν….
…Δεν έχω καμία στρατηγική για μια βαθιά κοινωνική επανάσταση αλλά μόνο για φάσεις, για στάδια. Όμως πιστεύω ότι κυρίως η επανάσταση θα γίνει με εκείνη τη μεγάλη εξεγερμένη μάζα, την ασυμβίβαστη, που δεν έχει καθόλου ώριμη πολιτική συνείδηση. Εννοώ την ταπεινή και εξεγερμένη μάζα του λαού, εκείνη τη μεγάλη μάζα που έχει τη δύναμη να κάνει την επανάσταση , που είναι ο αποφασιστικός παράγοντας της επανάστασης. Πιστεύω ότι πρέπει να οδηγηθεί στην επανάσταση και ότι πρέπει να οδηγηθεί σταδιακά. Δεν κηρύσσω το σοσιαλισμό ως άμεσο στόχο…
Κάνω εκστρατεία ενάντια στην αδικία, τη φτώχεια, την ανεργία, τα ψηλά ενοίκια, το ξεκλήρισμα των αγροτών, τους χαμηλούς μισθούς και την ανηλεή εκμετάλλευση που έβλεπες παντού. Μια απλή καταγγελία, μια πρόβλεψη και ένα πρόγραμμα για το οποίο ήταν πολύ προετοιμασμένος ο λαός…»
Τα λόγια αυτά είναι του Φιντέλ Κάστρο από το βιβλίο ο Φιντέλ και η Θρησκεία.
Το ΚΚ της Κούβας ασκούσε δίκαιη και σωστή αριστερή κριτική στον Κάστρο που τότε ήταν ένας «μικροαστός» ρεφορμιστής.
Προτού οι συγκυρίες τον μετατρέψουν σε μαρξιστή λενινιστή ο Κάστρο δεν ήταν καν αρκετά Αντιαμερικανός και παρότι σήμερα ακούγεται σουρεαλιστικό οι Κομμουνιστές της εποχής εκείνης τον θεωρούσαν λίγο πιο αριστερό από τον Ανδρέα Παπανδρέου και εξίσου τυχοδιώκτη οπορτουνιστή ύστερα από την επίθεση της 26 Ιούλη στο στρατόπεδο της Μονκάδα.
Οι ευνοϊκές ιστορικές συγκυρίες δεν συμβαίνουν κάθε μέρα, ούτε μας περιμένουν για πολύ καιρό.
Ίσως μια φορά κάθε 30 χρόνια…
Η χρόνια, μακρόχρονη εξαθλίωση και φτώχια δεν οδηγεί υποχρεωτικά στον παρατεταμένο λαϊκό πόλεμο και από ήττα σε ήττα μπορεί να περάσει η ζωή μας μέσα στη φρίκη.
Αν φάμε τώρα τη γερή κατραπακιά αύριο ίσως κάποιος Χίντεμπουργκ μας απαλλάξει από τους «σοσιαλφασίστες» και παραδώσει τη Χώρα στους Εθνικιστές.
Τέλος ας σκεφτούμε και τα λόγια του Ευτύχη Μπιτσάκη.
Λοιπόν; «Ενότητα μέσα στη διαφορά» (Λένιν). Η σημερινή κρίση αποτελεί μια ιστορική ευκαιρία για την Αριστερά. Αλλά, πολυδιασπασμένη, θα βρει τη δύναμη να υπερβεί τον σημερινό εαυτό της; Η δική μας Αριστερά καταφέρνει να κερδίζει τις μάχες και να χάνει τον πόλεμο: 1944,1974.
Και σήμερα; Το ΚΚΕ, χωρίς στρατηγική, χωρίς πολιτική συμμαχιών, μόνο, άσπιλο και αμόλυντο, ονειρεύεται ένα άλμα στο κενό: από το σήμερα, στη λαϊκή οικονομία και εξουσία. Επανάσταση, λοιπόν, χωρίς συμμάχους, με στόχο δύο ψευδοέννοιες: λαϊκή οικονομία και λαϊκή εξουσία. Φυσικά ακούγεται και η λέξη σοσιαλισμός, αλλά κάτι, σαν «τον σσοσιαλισμό που γνωρίσαμε».
Ο ΣΥΡΙΖΑ προτείνει μια ενωτική πολιτική χωρίς επεξεργασμένη στρατηγική και χωρίς μια ριζική τομή από τη σοσιαλδημοκρατική παράδοση. Η ανένδοτη στάση της «εξωκοινοβουλευτικής» Αριστεράς είναι άξια σεβασμού, αλλά επικαλούμενη συνεχώς την «ανατροπή, την επανάσταση και την κομμουνιστική απελευθέρωση» δεν κάνει πολιτική. Δεν γίνεται δημιουργός γεγονότων. Δεν συμβάλλει στο ξεπέρασμα του σημερινού κατακερματισμού.
Λοιπόν; Ας θυμηθούμε τον Μάρξ, τον Λένιν, τον Γκράμσι, τη θεωρητική και πρακτική παράδοση της οργανικής συσχέτισης της στρατηγικής με την τακτική: επιμονή στο συγκεκριμένο στρατηγικό στόχο (στην περίπτωσή μας, στον σοσιαλισμό) και ευλυγισία στην κοινή δράση, στις ουσιαστικότερες συγκλίσεις, στην κατάκτηση της οργανικής ενότητας της Αριστεράς, η οποία δεν θα αποκλείει την ποιοτική πολυμορφία.
Τι έλεγε ο Λένιν: Συνεργαστείτε σε ένα, σε δύο, σε τρία σημεία. Συνεργαστείτε μ’ αυτούς που θα σας εγκαταλείψουν στην πορεία. Συνεργαστείτε με τους ρεφορμιστές. Συνεργασίες στις «κορυφές», σε αντιστοιχία με την κίνηση των μαζών.
Τους βλέπω ως εν δυνάμει συμμάχους. Φυσικά δεν θα μπορούσα να πείσω κανένα μέλος του κομμουνιστικού κόμματος ότι οι θεωρίες μου είναι σωστές. Δεν το επιχείρησα καν….
…Δεν έχω καμία στρατηγική για μια βαθιά κοινωνική επανάσταση αλλά μόνο για φάσεις, για στάδια. Όμως πιστεύω ότι κυρίως η επανάσταση θα γίνει με εκείνη τη μεγάλη εξεγερμένη μάζα, την ασυμβίβαστη, που δεν έχει καθόλου ώριμη πολιτική συνείδηση. Εννοώ την ταπεινή και εξεγερμένη μάζα του λαού, εκείνη τη μεγάλη μάζα που έχει τη δύναμη να κάνει την επανάσταση , που είναι ο αποφασιστικός παράγοντας της επανάστασης. Πιστεύω ότι πρέπει να οδηγηθεί στην επανάσταση και ότι πρέπει να οδηγηθεί σταδιακά. Δεν κηρύσσω το σοσιαλισμό ως άμεσο στόχο…
Κάνω εκστρατεία ενάντια στην αδικία, τη φτώχεια, την ανεργία, τα ψηλά ενοίκια, το ξεκλήρισμα των αγροτών, τους χαμηλούς μισθούς και την ανηλεή εκμετάλλευση που έβλεπες παντού. Μια απλή καταγγελία, μια πρόβλεψη και ένα πρόγραμμα για το οποίο ήταν πολύ προετοιμασμένος ο λαός…»
Τα λόγια αυτά είναι του Φιντέλ Κάστρο από το βιβλίο ο Φιντέλ και η Θρησκεία.
Το ΚΚ της Κούβας ασκούσε δίκαιη και σωστή αριστερή κριτική στον Κάστρο που τότε ήταν ένας «μικροαστός» ρεφορμιστής.
Προτού οι συγκυρίες τον μετατρέψουν σε μαρξιστή λενινιστή ο Κάστρο δεν ήταν καν αρκετά Αντιαμερικανός και παρότι σήμερα ακούγεται σουρεαλιστικό οι Κομμουνιστές της εποχής εκείνης τον θεωρούσαν λίγο πιο αριστερό από τον Ανδρέα Παπανδρέου και εξίσου τυχοδιώκτη οπορτουνιστή ύστερα από την επίθεση της 26 Ιούλη στο στρατόπεδο της Μονκάδα.
Οι ευνοϊκές ιστορικές συγκυρίες δεν συμβαίνουν κάθε μέρα, ούτε μας περιμένουν για πολύ καιρό.
Ίσως μια φορά κάθε 30 χρόνια…
Η χρόνια, μακρόχρονη εξαθλίωση και φτώχια δεν οδηγεί υποχρεωτικά στον παρατεταμένο λαϊκό πόλεμο και από ήττα σε ήττα μπορεί να περάσει η ζωή μας μέσα στη φρίκη.
Αν φάμε τώρα τη γερή κατραπακιά αύριο ίσως κάποιος Χίντεμπουργκ μας απαλλάξει από τους «σοσιαλφασίστες» και παραδώσει τη Χώρα στους Εθνικιστές.
Τέλος ας σκεφτούμε και τα λόγια του Ευτύχη Μπιτσάκη.
Λοιπόν; «Ενότητα μέσα στη διαφορά» (Λένιν). Η σημερινή κρίση αποτελεί μια ιστορική ευκαιρία για την Αριστερά. Αλλά, πολυδιασπασμένη, θα βρει τη δύναμη να υπερβεί τον σημερινό εαυτό της; Η δική μας Αριστερά καταφέρνει να κερδίζει τις μάχες και να χάνει τον πόλεμο: 1944,1974.
Και σήμερα; Το ΚΚΕ, χωρίς στρατηγική, χωρίς πολιτική συμμαχιών, μόνο, άσπιλο και αμόλυντο, ονειρεύεται ένα άλμα στο κενό: από το σήμερα, στη λαϊκή οικονομία και εξουσία. Επανάσταση, λοιπόν, χωρίς συμμάχους, με στόχο δύο ψευδοέννοιες: λαϊκή οικονομία και λαϊκή εξουσία. Φυσικά ακούγεται και η λέξη σοσιαλισμός, αλλά κάτι, σαν «τον σσοσιαλισμό που γνωρίσαμε».
Ο ΣΥΡΙΖΑ προτείνει μια ενωτική πολιτική χωρίς επεξεργασμένη στρατηγική και χωρίς μια ριζική τομή από τη σοσιαλδημοκρατική παράδοση. Η ανένδοτη στάση της «εξωκοινοβουλευτικής» Αριστεράς είναι άξια σεβασμού, αλλά επικαλούμενη συνεχώς την «ανατροπή, την επανάσταση και την κομμουνιστική απελευθέρωση» δεν κάνει πολιτική. Δεν γίνεται δημιουργός γεγονότων. Δεν συμβάλλει στο ξεπέρασμα του σημερινού κατακερματισμού.
Λοιπόν; Ας θυμηθούμε τον Μάρξ, τον Λένιν, τον Γκράμσι, τη θεωρητική και πρακτική παράδοση της οργανικής συσχέτισης της στρατηγικής με την τακτική: επιμονή στο συγκεκριμένο στρατηγικό στόχο (στην περίπτωσή μας, στον σοσιαλισμό) και ευλυγισία στην κοινή δράση, στις ουσιαστικότερες συγκλίσεις, στην κατάκτηση της οργανικής ενότητας της Αριστεράς, η οποία δεν θα αποκλείει την ποιοτική πολυμορφία.
Τι έλεγε ο Λένιν: Συνεργαστείτε σε ένα, σε δύο, σε τρία σημεία. Συνεργαστείτε μ’ αυτούς που θα σας εγκαταλείψουν στην πορεία. Συνεργαστείτε με τους ρεφορμιστές. Συνεργασίες στις «κορυφές», σε αντιστοιχία με την κίνηση των μαζών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου