Πηγή: http://aristeri-diexodos.blogspot.com
"Μέσα στους κόλπους του λαού μας έχει σήμερα γίνει σαφές ότι χρειάζεται μια εναλλακτική πολιτική διέξοδος σε ρήξη με τις υπάρχουσες επιταγές κυβέρνησης - τρόικας. Ποια είναι μια άμεση γραμμή διεξόδου; Ποια είναι μια κατεύθυνση ουσιαστικά και σε βάθος εναλλακτικής πολιτικής; Έχουν έστω και μια δόση αλήθειας οι απειλές τους ότι χωρίς Ευρώ και χωρίς τις εξαρτήσεις από τα διεθνή καρτέλ δεν υπάρχει ζωή;"
Το άρθρο αυτό θα αναρτηθεί σε δύο φάσεις: την εισαγωγική (αυτή που ακολουθεί) και την δεύτερη φάση που θα είναι αποκλειστικά για το ζήτημα της παραγωγικής ανασυγκρότησης.
Μέσα στους κόλπους του λαού μας έχει σήμερα γίνει πιο σαφές από ποτέ ότι χρειάζεται μια εναλλακτική πολιτική διέξοδος σε σύγκρουση με την ασκούμενη πολιτική κυβέρνησης και τρόικας. Η συνειδητοποίηση αυτή πηγάζει από την υλική καθημερινότητα των συνεπειών αυτής της πολιτικής τόσο στη τσέπη μας και την ατομικότητα του κάθενος όσο και ως προς τη συνολική υπόθεση της διάλυσης, παραγωγικής ερήμωσης και υποδούλωσης της χώρας.
Παράλληλα έχει ξεκινήσει ένας ιδιαίτερος διάλογος ως προς το ΠΩΣ, με ποια πολιτική, θα αρθώσουμε ένα εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο. Η συζήτηση αυτή ξεκινά από τα άμεσα και αναγκαία αιτήματα της Στάσης Πληρωμών και Διαγραφής του χρέους και φτάνει μέχρι την κατεύθυνση της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας. Είναι σαφές ότι μια συνεκτική πολιτική πρόταση σαν αυτή που μπορεί να πηγάζει από τους κόλπους ενός κυρίαρχου λαού (όταν με το καλό ο ελληνικός λαός γίνει τέτοιος) μπορεί και πρέπει να θέτει τα αιτήματα αυτά σε μια ενιαία κατεύθυνση εξυπηρέτησης των δικών του συμφερόντων και αναγκών. Σήμερα, στις μέρες που πραγματοποιείται ο αγώνας ενάντια στην υποδούλωση και την δια βίου λιτότητα, έχουμε κάθε λόγο να κάνουμε βήματα στη συγκρότηση ενός τέτοιου προγράμματος ούτως ώστε με βάση και γύρω από αυτό να συγκροτείται μια ευρύτατη λαική συμμαχία, μια συμμαχία των πληττόμενων μερίδων που έχουν ανάγκη και έχουν και κάθε λόγο να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και να επιβάλλουν τη δικιά τους πολιτική. Στις πτυχές του προγράμματος αυτού θα πρέπει κάθε τμήμα, κάθε μερίδα των εργαζόμενων τάξεων να βλέπει την εξυπηρέτηση των δικών της αναγκών καθώς και μια μεγαλύτερη εικόνα, την εικόνα ενός κυρίαρχου λαού, την εικόνα της πολιτικής και οικονομικής απελευθέρωσης του τόπου μας.
Δύο είναι τα βασικά ερωτήματα που καλείται να απαντήσει το πολιτικό πρόγραμμα που θα επιβάλει ο λαικός αγώνας: α) Υπάρχει σήμερα μια σαφής και άμεση γραμμή διεξόδου; και β)Υπάρχει μια εναλλακτική κατεύθυνση που θα μας βάλει σε άλλη τροχιά πέρα και έξω από τα τέλματα και τις σκοπιμότητες των σημερινών πολιτικών κατεύθυνσεων; Υπάρχει λύση ρηξικέλευθη και ριζοσπαστικά διαφορετική - λύση ζωής;
Για το ερώτημα της άμεσης εναλλακτικής διεξόδου
Ως προς το πρώτο ερώτημα, το ερώτημα της άμεσης γραμμής διεξόδου θεωρούμε ότι έχει δοθεί από διάφορους συναγωνιστές και από τη ζύμωση των απόψεων μια επαρκέστατη απάντηση. Η απάντηση αυτή μιλά:
Για την ανάγκη Στάσης Πληρωμών με πρωτοβουλία του λαού και Μονομερούς Διαγραφής του χρέους. Η κίνηση αυτή διώχνει το βραχνά του χρέους και του διαρκούς δανεισμού και δίνει τη δυνατότητα να βάλουμε σε παραγωγική κατεύθυνση τα κονδύλια που προκύπτουν από τη φορολογία και τα άλλα έσοδα του κράτους. Είναι παράλληλα - και αυτό είναι εξίσου σημαντικό - μια κίνηση απελευθέρωσης του λαού μας από τα δεσμά των διεθνών χρηματαγορών.
Για την ανάγκη μιας ανεξάρτητης οικονομικής πολιτικής και άρα Εξόδου από το Ευρώ. Αν και υπάρχουν ακόμα ορισμένοι που θολώνουν την κατάσταση υποστηρίζοντας ότι μπορούμε να διαγράψουμε το χρέος ή ακόμα και να ασκήσουμε ανεξάρτητη πολιτική μέσα στο Ευρώ, είναι σαφές ότι: α) οι “εταίροι” μας στο Ευρώ δεν θα μείνουν με σταυρωμένα τα χέρια (το επιτρέπει δεν το επιτρέπει τυπικά η νομοθεσία και οι συμβάσεις της ΕΕ - δεν σεβαστήκανε το Σύνταγμα δεν θα κολλήσουν στις συμφωνιούλες των Βρυξελλών), β) δεν υπάρχει καμία δυνατότητα άσκησης πολιτικής παραγωγικής ανάτασης για την Ελλάδα υπό το βάρος ενός σκληρού νομίσματος που δεν μας επιτρέπει μια στοιχειώδη ευελιξία για την τόνωση της ανάπτυξης.
Για την ανάγκη εθνικοποίησης - κοινωνικοποίησης των Τραπεζών που αντί να τις πληρώνουμε για να μας κλέβουν θα τις οικειοποιηθούμε προς όφελος δικό μας, για επενδύσεις που στόχο έχουν την παραγωγική ανασυγκρότηση καθώς και για τον κοινωνικό έλεγχο στο χρήμα. Στο ερώτημα πως θα γίνει αυτό η απάντηση είναι πολύ απλή: έτσι και σταματήσει το κράτος τις ενέσεις ρευστότητας οι τράπεζες θα καταρρεύσουν. Το κράτος θα εθνικοποιήσει άμεσα όσες τυπικά μπορεί με μια κίνηση νομοθετικού περιεχομένου και δεν θα πάρει πάνω από 6 μήνες για να πραγματοποιηθεί αυτό ως προς το σύνολο του τραπεζικού συστήματος.
Για την ανάγκη μιας άμεσης αναδιανομής του πλούτου ώστε να εγγυηθούμε την αξιοπρέπεια και την επιβίωση του κάθενός από εμάς.
Για την ανάγκη εθνικοποίησης των κοινωφελών επιχειρήσεων τόσο διότι δεν μπορεί το κράτος να παραχωρεί εν μια νυχτί και για την κάλυψη του 1% ενός τοκογλυφικού χρέους επιχειρήσεις όπως η ΔΕΗ, όσο και διότι δεν μπορεί ως λαός να εξαρτώμαστε από την τιμολογειακή πολιτική της εκάστοτε εταιρίας (ελληνικής ή ξένης) για το αν θα μπορούμε να έχουμε ρεύμα ή τηλέφωνο (για να μην μιλήσουμε για το χαράτσι). Σημειώνουμε και εδώ ότι με τον όρο εθνικοποίηση δεν εννοούμε πρώτα και κύρια την κρατική ιδιοκτησία αλλά πρώτιστα τον κοινωνικό έλεγχο και την κοινωνική λογοδοσία.
Για την ανάγκη παραγωγικής ανασυγκρότησης του τόπου μας, ούτως ώστε να μπορέσουμε, πρώτα και κύρια με τις δυνάμεις (αλλά και με ένα νέο πλέγμα διεθνών σχέσεων) να σταθούμε στα πόδια μας, να παράγουμε αυτά που χρειαζόμαστε και να ζούμε από αυτά.
Τα αιτήματα αυτά είναι αλυλένδετα. Δεν υπάρχει σάλιο για παραγωγική ανασυγκρότηση όσο ξεπληρώνουμε δυσβάσταχτα και τοκογλυφικά χρέη. Δεν κρατιώνται δύο καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη: δεν γίνεται και διαγραφή του χρέους - ανεξάρτητη οικονομική πολιτική και Ευρώ. Όσοι οικειοποιούνται το ένα αίτημα αλλά απορρίπτουν το άλλο θολώνουν και συσκοτίζουν τον αγώνα μας. Καλύτερα να είμαστε αποφασισμένοι για έναν αγώνα δύσκολο που όμως έχει βάση παρά να είμαστε ένα σύνολο επιμέρους και αλληλοσυγκρούμενων θέσεων. Το τελευταίο δεν μας επιτρέπει να γίνουμε κυρίαρχος λαός. Και σε κάθε περίπτωση δρόμος στρωμένος με ροδοπέταλα εδώ που φτάσαμε δεν υπάρχει. Δεν ήταν καλό που ήρθαμε ως εδώ μα δεν θα κλείσουμε και τα μάτια...
Για το ερώτημα μιας ουσιαστικά εναλλακτικής πολιτικής
Το δεύτερο ερώτημα, το ερώτημα του αν υπάρχει μια ουσιαστικά εναλλακτική πολιτική, τοε ρώτημα για μια λύση που βάζει το τόπο μας σε συνολικά άλλη τροχιά, αξίζει μια βαθύτερη συζήτηση. Είναι όμως εν τέλει και η ουσία. Κατά τη γνώμη μας υπάρχει και μπορεί να ορισθεί στο βαθμό που συμφωνήσουμε στις ανάγκες μας. Λαική ανάγκη κατά τη γνώμη μας είναι:
...να μην τίθονται υπό διακύβευμα οι βασικές ανάγκες σε σίτιση, ένδυση, στέγαση, ηλεκτρισμό, νερό, τηλεπικοινωνίες. Οι βασικές αυτές ανάγκες θα πρέπει να καλύπτονται σε συντριπτικό ποσοστό από την εσωτερική παραγωγή της χώρας πέρα και έξω από κάθε εξάρτηση από την διεθνή αγορά. Δεν εννοούμε να κλείσουμε τα σύνορα αλλά σε κάθε περίπτωση δεν μπορεί να εξαρτώμαστε από αλλού για το αν θα φάμε, αν θα ντυθούμε το χειμώνα, αν θα έχουμε φως το βράδυ, αν θα μπορούμε να πάρουμε ένα τηλέφωνο, αν θα ζεστάνουμε το σπίτι μας ή θα έχουμε ένα σπίτι.
...να υπάρχει μια αξιοπρεπης δουλειά για όλους, μια δουλειά στην οποία ο καθένας μας θα αμείβεται για τον κόπο του. Θα πρέπει να μπορούμε να βρίσκουμε μια δουλειά και κατά το δυνατόν αυτή να είναι κοινωνικά χρήσιμη, στοιχείο που θα ενδυναμώνει το αίσθημα λαικής ενότητας και θα προωθεί την υπόθεση της λαικής εξουσίας.
...να αναπτύσσονται οι αναγκαίες παραγωγικές μονάδες και να κατακτώνται οι αναγκαίες τεχνικές ούτως ώστε να βαθαίνει η πραγματική ανεξαρτησία του λαού μας μέσα από την ανάπτυξη της τεχνολογίας στις κατευθύνσεις εκείνες που εξυπηρετούν το λαικό συμφέρον (βιομηχανία τροφίμων, περίθαλψη, μέσα μεταφοράς, υποδομές κ.ο.κ.). Στη κατεύθυνση αυτή μπορούμε και πρέπει να συνεργαστούμε με λαούς που επίσης κινούνται σε αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση και προτίθενται να μοιραστούν τις δικές τους κατακτήσεις στα πλαίσια μιας υγιούς συνεργασίας των εργαζόμενων διεθνώς και όχι με σχέσεις εξάρτησης ή αποκρύπτοντας τις μεθόδους και το know-how της παραγωγής όπως κάνουν οι εταιρίες της παγκοσμιοποιημένης αγοράς.
...να μπαίνει ο εργαζόμενος στο τιμόνι, να έρχεται η παραγωγή πιο κοντά στον δικό του έλεγχο.Αυτό σημαίνει ότι οι εργαζόμενες μερίδες πρέπει (εξάλλου αποδεδειγμένα μπορούν) να παίζουν ενεργό ρόλο στην οργάνωση της παραγωγής καθώς και στην διάθεση των παραγόμενων προιόντων και υπηρεσιών στον ευρύτερο κόσμο πέρα και έξω από την ατομικότητα και τον αγοραίο ανταγωνισμό (συνεπώς θέλουμε ένα μεγάλο νέο συνεταιριστικό κίνημα χωρίς τις αγκυλώσεις και τη διάβρωση του παρελθόντος) και πέρα και έξω από τον έλεγχο των μεσαζόντων και των καρτέλ. Η απευθείας σχέση και διάθεση των προιόντων, από εργαζόμενο σε εργαζόμενο, από παραγωγό σε παραγωγό ενώνει τον κόσμο και τον φέρνει κατ’ ουσίαν πιο κοντά στη δικιά του εξουσία, στην αναγκαία συμμαχία των λαικών δυνάμεων.
Κάποιοι θα πουν ότι ονειρευόμαστε μια καρικατούρα της σοβιετικής ένωσης. Δεν θα μπούμε στη συζήτηση για το αν αυτό θα ήταν καλύτερο από αυτό που ζούμε σήμερα διότι δεν βρίσκουμε νόημα στη σύγκριση αυτή καθώς το ένα δεν κέρδισε και από τα δικά του λάθη και το άλλο είναι αποδεδειγμένα καταστροφή (το ζούμε εξάλλου). Θα πούμε μόνο ότι ο εκφοβισμός ότι αγορές θα κλείσουν, θα μας κάνουν εμπάργκο και άλλες τέτοιες βλακείες, ξεχνά (επίτηδες) τον πρώτο κανόνα του χρήματος: “όπου υπάρχει αγορά αυτοί θα πουλήσουν”. Μια από τις 1-2 εξαιρέσεις των τελευταίων πολλών δεκαετιών είναι η Κούβα στην οποία η αλήθεια είναι ότι επιβλήθηκε εμπάρκο. Μόνο που η κούβα είναι ακριβώς κάτω από τις ΗΠΑ και όλη η κατάσταση διαμορφώθηκε ψυχροπολεμικά, μόνο που ο ελληνικός λαός έχει σχέση με το σύνολο των λαών της περιοχής, της Ευρώπης και όχι μόνο, μόνο που τέλοσπάνων όπως δείχνουν όλα τα σύγχρονα παραδείγματα διαγραφής χρέους και εκκίνησης μιας εναλλακτικής πολιτικής (πχ. Ισημερινός) μόνο κλειστά σύνορα δεν έφεραν. Ναι θα ταλαιπωρηθούμε κάποιους μήνες αλλά από τη μεριά μας νομίζουμε ότι είναι χαλάλι να ταλαιπωρηθούμε για ένα καλύτερο μέλλον που με τις δυνάμεις του λαού μας μπορούμε να κτίσουμε, παρά να ταλαιπωρούμαστε για να ξεπληρώνουμε τον σύγχρονο αφέντη.
η συνέχεια του άρθρου (με έμφαση στο ζήτημα της παραγωγικής ανασυγκρότησης) θα αναρτηθεί την ερχόμενη Κυριακή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου