Η ηδονική αγκαλιά της εθνικοφροσύνης

του Θανάση Καρτερού

Η εθνικοφροσύνη υπήρξε μια διάσημη κυρία στη νεότερη ελληνική ιστορία. Χάρισε σε κείνους που κατά καιρούς την πλησίασαν παντοιοτρόπως όχι μόνο τα εθνικά της κάλλη, αλλά και δόξα και πολιτική ισχύ που σε πάμπολλες περιπτώσεις περιέκλειε το δικαίωμα ζωής και θανάτου επί των αριστερών συμπατριωτών τους. Το οποίο οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι άσκησαν με συνέπεια και επιμέλεια -μέχρις αποχωρισμού των αδιόρθωτων αριστερών κεφαλών από τα αριστερά σώματα.

Των αδιόρθωτων, είπαμε. Διότι αποστολή της εθνικοφροσύνης ήταν να χαρίζει μεν ηδονές, αλλά για να διορθώσει το έθνος, την πατρίδα, την τάξη, την ασφάλεια και πρωτίστως το περιεχόμενο των κεφαλών. Κι αν έδινε στους πελάτες της πτυχία και επαγγελματικά δικαιώματα, αν έκανε επενδύσεις σε μαχαίρια, μπιστόλια, στρατόπεδα και φυλακές, σʼ αυτό ακριβώς αποσκοπούσε. Να διορθώσει. Και όπου η διόρθωση ήταν αδύνατη να λάβει δραστικά μέτρα για όσους κουνούσαν το δάχτυλο στην πατρίδα.

Δυστυχώς αυτή η χρυσή κυρία διασύρθηκε από τη δικτατορία των συνταγματαρχών τόσο πολύ, ώστε να καταντήσει ρακένδυτη και να εκτονώνει πάνω της τα κτηνώδη ένστικτά του κάθε ανώμαλος χρυσαυγίτης. Έτσι που επί μακρόν η ειδικότητα επιφανών εραστών της, όπως ο Σούρλας, ο Βόιδαρος, ο Μαραθέας, ο Τσαούς Αντών, ο Κισά Μπατζάκ να παραμείνει χωρίς συνεχιστές. Με αποτέλεσμα να κινδυνεύει να χαθεί μεταξύ άλλων και μια τέχνη που κοσμούσε τον χώρο της ελληνικής Δεξιάς.

Μέχρι που ήρθε ο Σαμαράς. Ο οποίος είχε τη γενναιότητα να πάρει την ατιμασμένη από το χέρι και να την ανεβάσει στο πάλκο της Ν.Δ. Να την ντύσει με τη σημαία της μεγάλης παράταξής του και να διακηρύξει σε όλους ότι όποιος της κουνήσει ξανά το δάχτυλο ή οτιδήποτε άλλο θα έχει να κάνει μαζί του. Να κατακεραυνώσει τους εχθρούς της ως εχθρούς του έθνους, της πατρίδας, του νόμου και της τάξης. Με σθένος που μόνο με το σθένος όσων έπαιζαν ζουρνάδες κάτω από τον φανοστάτη με τα κεφάλια του Άρη και του Τζαβέλα μπορεί να συγκριθεί.

Άξιος ο μισθός του, όπως λέει το σχετικό ρητό. Αλλά και μισθός να μην υπάρξει, θα μπορεί Δευτέρα, Τετάρτη, Παρασκευή να είναι κατά του Μνημονίου, Τρίτη, Πέμπτη, Σάββατο να το εφαρμόζει και την Κυριακή να ξεκουράζεται στην ηδονική αγκαλιά της εθνικοφροσύνης...