Αν ζούσε ο Ανδρούτσος

Από την "Αυγή" 27/3/2012



του Θανάση Καρτερού 

Αναρωτιέσαι, γιατί την έκαναν αυτή την παρέλαση; Γιατί αποφάσισαν να επιβάλουν κατάσταση πολιορκίας στις πλατείες, να πνίξουν με αστυνομικούς τους δρόμους, να τραβολογήσουν εκατοντάδες ανθρώπους στα κρατητήρια, να διεξάγουν χημικό πόλεμο, να αμαυρώσουν όχι μόνο κάθε έννοια εθνικής γιορτής, αλλά και κάθε έννοια λογικής και ευαισθησίας; Για ποιο λόγο αποφάσισαν να στείλουν σε όλο τον κόσμο την εικόνα μιας Ελλάδας της ερημιάς, των συρματοπλεγμάτων και της ηλίθιας εξουσίας;

Ανεξιχνίαστες οι βουλές τους. Ίσως μωραίνει Κύριος -έτσι γίνεται σε πάρα πολλές περιπτώσεις. Ίσως όμως αυτό να παραείναι απλό. Ίσως αποφάσισαν να δείξουν σε επιτηρητές και τοποτηρητές πόσο πιστά εκτελούν τις εντολές τους. Πώς απομονωμένοι πίσω από σύρματα, κάγκελα και αστυνομικούς εξακολουθούν εν τούτοις να την κάνουν τη δουλειά που έχουν αναλάβει. Δεν ορρωδούν προ ουδενός, όπως λέμε, δεν κωλώνουν μπροστά σε καμιά απομόνωση, δεν υποχωρούν μπροστά σε καμιά αντίδραση.

Αν είναι έτσι, το πέτυχαν αυτό που ήθελαν και χαλάλι τους. Όλος ο κόσμος κατάλαβε προχτές τι γίνεται στην Ελλάδα, ποια εξουσία και με τι μέσα ασκείται, ποια είναι η σχέση της με την κοινωνία -και με την ιστορία της χώρας, παρεμπιπτόντως. Όλος ο κόσμος είδε πόση εμπιστοσύνη έχουν στον ελληνικό λαό οι προκαθήμενοι του Μνημονίου, αλλά και πόσο έτοιμοι για όλα είναι. Πόσο χρήμα, καύσιμα, δυνάμεις και φαιά ουσία είναι έτοιμοι να σπαταλήσουν για να περάσει το δικό τους, ακόμα κι αν πρόκειται για μια παρέλαση αυταρχισμού.

Το έπιασαν οι πάντες το υπονοούμενο. Μια κυβέρνηση -σύσσωμη παρακαλώ!- πίσω από κάγκελα, κι άλλα κάγκελα, αστυνομικούς, κι άλλους αστυνομικούς, να παρακολουθεί τη στρατιωτική παρέλαση. Εκπροσώπους των αρχών να κοιτάζουν παρελαύνοντες μαθητές που δεν γύριζαν να τους κοιτάξουν -μερικοί μάλιστα είχαν κλείσει με τσιρότο τα στόματά τους. Εκπροσώπους μιας εξουσίας που ήθελε να φοβίσει τον κόσμο με προσαγωγές και βλοσυρή αστυνόμευση και έκανε φανερό πόσο φοβόταν η ίδια.

Υπάρχουν βέβαια κι εκείνοι που κλαίγονται ότι την αγνότητα της εθνικής γιορτής μόλυναν οι μειοψηφίες. Ότι τα κάγκελα και η αστυνομία εκπροσωπούν τη σύγχρονη ελληνική εκδοχή ελευθερίας, ενώ οι οργισμένοι διαδηλωτές τη σύγχρονη ελληνική εκδοχή δουλείας. Προφανώς είναι βέβαιοι ότι αν ζούσε ο Ανδρούτσος θα ήταν στον οντά των επισήμων και όχι στο χάνι του πεζοδρομίου...