«Αυτή και μόνο είναι η ρίζα από όπου ξεπετιέται ένας τύραννος: όταν εμφανίζεται για πρώτη φορά είναι ο προστάτης.»
Πλάτωνας
Το βασικό θέμα που θα μας απασχολήσει στο παρόν άρθρο είναι το εξής: η αγάπη για την Πατρίδα και η αγάπη για τους ανθρώπους που κατοικούν σε αυτή την γωνιά της Γης, τον Ελληνικό Λαό.
- Τι είναι αγάπη;
Δεν θα προσπαθήσουμε να πρωτοτυπήσουμε στον ορισμό της αγάπης… Αγάπη είναι εκείνη η πολύπλοκη συναισθηματική σχέση που αναπτύσσει ο καθένας μας με άλλους ανθρώπους, με ζώα, με αντικείμενα, με ιδέες, με δραστηριότητες, με τόπους κτλ, η οποία έχει ένα βασικό χαρακτηριστικό : αγαπώ σημαίνει βλέπω σε ό,τι αγαπώ ένα όμορφο κομμάτι του εαυτού μου.
- Τι σημαίνει αγάπη για την Πατρίδα γενικά;
Ξεκαθαρίζοντας πως δεν μιλούμε ούτε για «εθνικισμό», ούτε για την «πατριδοκαπηλεία» που χαρακτηρίζει τους πιο επικίνδυνους ξένους και ντόπιους εχθρούς της Πατρίδας και του Λαού, θα θέλαμε να παραθέσουμε ένα απόσπασμα από τον Μπ.Μπρεχτ που θεωρούμε ότι παρουσιάζει εύστοχα από πού πηγάζει το «αυθόρμητο» αυτό συναίσθημα της αγάπης για τον Τόπο όπου κάποιος κατοικεί:
Ο κ.Κ. δεν το'κρινε απαραίτητο να ζει σε μια συγκεκριμένη χώρα. Έλεγε: παντού μπορώ να πεινάσω. Κάποτε όμως έλαχε να περνάει από μια πόλη που την είχε κυριεύσει ο εχθρός της χώρας όπου ζούσε. Τον πλησίασε τότε ένας αξιωματικός του εχθρού και τον ανάγκασε να κατέβει από το πεζοδρόμιο. Ο κ.Κ. κατέβηκε και διαπίστωσε ξαφνικά ότι είχε αγανακτήσει ενάντια σ'αυτόν τον άνθρωπο, και μάλιστα όχι μόνο ενάντια στον άνθρωπο μα προπαντός ενάντια στη χώρα που ανήκε ο άνθρωπος αυτός, τόσο, που ευχήθηκε να γίνει ένας σεισμός και να την καταπιεί. Γιατί, ρώτησε ο κ.Κ., έγινα εθνικιστής εκείνη τη στιγμή; Γιατί συνάντησα έναν εθνικιστή. Μα γι'αυτό ακριβώς πρέπει να εξολοθρεύουμε τη βλακεία· γιατί κάνει βλάκες αυτούς που τη συναντούν.
[Μπέρτολτ Μπρεχτ, από τις Ιστορίες του κ.Κόυνερ, η διαλεκτική σαν τρόπος ζωής, εκδόσεις Θεμέλιο]
Για να δούμε, όμως, και πως εξέφραζε αυτό το συναίσθημα και ένας άνθρωπος στη δική μας χώρα, Έλληνας, που έδωσε τη ζωή του για τη Λευτεριά, έστω αυτή την μισο-λευτεριά που γνωρίσαμε. Γράφει ο Μακρυγιάννης:
Εγώ, στην άθλιαν κατάστασίν μου, τους λέγω: «Αδελφοί, με αδικείτε. Ελλάδα δεν πουλάω, νοικοκυραίγοι μου. Τέτοιον αγαθόν πολυτίμητον δεν έχω εις την πραμάτειαν μου. Μα και να τό 'χα, δεν τό 'δινα κανενός. Κι’ αν πουλιέται Ελλάδα, δεν αγοράζεται σήμερις, διότι κάνατε τον κόσμον εσείς λογιώτατοι, να μην θέλει να αγοράσει κάτι τέτοιο».
Έφυγαν αυτοί. Κι’ έκατσα σε μίαν πέτραν μόνος και έκλαιγα. Μισός άνθρωπος καταστάθηκα από το ντουφέκι του Τούρκου, τσακίστηκα εις τις περιστάσεις του αγώνα και κυνηγιέμαι και σήμερον. Κυνηγιώνται και άλλοι αγωνιστές πολύ καλύτεροί μου, διότι εγώ είμαι ο τελευταίος και ο χειρότερος. Και οι πιο καλύτεροι όλων αφανίστηκαν.
Και φυσικά δεν θα μπορούσαμε να μην παραθέσουμε και ένα απόσπασμα από τον θρυλικό λόγο του Άρη Βελουχιώτη στη Λαμία στις 29 Οκτωβρίου 1944 (ολόκληρος ο λόγος εδώ).
Ποιος είναι λοιπόν πατριώτης;
Αυτοί ή εμείς;
Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει να βρει κέρδη σ' όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι' αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους.
Ενώ εμείς, το μόνο πού διαθέτουμε, είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει, οπού βρει κέρδη, δε μπορούν να κινηθούν και παραμένουν μέσα στη χώρα που κατοικούμε.
Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουν τα κεφάλαια τους από τη χώρα μας ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;
Όταν έξαφνα στα 1929-31 το κράτος ζήτησε, λόγω της οικονομικής κρίσης πού μάστιζε τότε τη χώρα μας να κατεβάσουν οι ξένοι ομολογιούχοι το ποσοστό που πληρώναμε σε τοκοχρεολύσια, οι Άγγλοι δέχτηκαν να το μειώσουν σε 35%, αλλά οι Έλληνες ομολογιούχοι αρνήθηκαν. Να λοιπόν, ποιος είναι ο πατριωτισμός τους! Αυτός φτάνει μέχρι το σημείο που δεν θίγονται τα οικονομικά τους συμφέροντα. Αυτοί λοιπόν οι ίδιοι που μας κατηγορούν ότι επιδιώκουμε την κατάργηση των συνόρων και την διάλυση του κράτους, αυτοί τα ξεπουλάνε αυτά στην πρώτη ευκαιρία.
Με τα παραπάνω ιστορικά παραδείγματα θέλουμε να δείξουμε πως η αγάπη για την Πατρίδα αποτελεί ένα «υγιή κοινωνικό μηχανισμό άμυνας» που ανέκοψε, πολλές φορές στην Ιστορία, την πορεία ενός Λαού προς τον εξευτελισμό, την εξαθλίωση και την παρακμή. Τώρα, όμως, ας περάσουμε και στην ουσία του ζητήματος που θέλουμε να θέσουμε με το παρόν άρθρο:
- Στην Ελλάδα του σήμερα, τι σημαίνει αγάπη για την Πατρίδα, σε τι «μεταφράζεται» και ποιος δικαιούται να την επικαλείται;
1) Ξεκινώντας από το τελευταίο , δηλαδή ποιος δικαιούται να επικαλείται την αγάπη για την Πατρίδα ως κινητήρια δύναμη των πράξεών του… Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός πως η οικονομική και πολιτική ηγεσία της Χώρας, η οποία είναι στο τιμόνι της Ελλάδας για τουλάχιστον 40 χρόνια, έχει απολέσει αυτό το δικαίωμα. Η παράδοση άνευ όρων στο διεθνές χρηματοπιστωτικό και βιομηχανικό κεφάλαιο έδειξε για άλλη μια φορά το ραγιαδισμό που διαπνέει αυτή την ντόπια ολιγαρχία και την υποτέλειά της στα ξένα αφεντικά. Μια υποτέλεια την οποία δεν τόλμησε να φανερώσει τόσο πρόδηλα ούτε ο φασίστας Μεταξάς το 40’, που, ας μην ξεχνούμε, ήταν και ιδεολογικός συγγενής των ναζιστικών καθεστώτων σε Γερμανία, Ιταλία και Ισπανία.
2) Ένα άλλο σημείο, που χρήζει ανάλυσης, και πρέπει να λαμβάνεται υπόψη από όσους θέλουν και έχουν συμφέρον να βγει η Ελλάδα από τον «λάκκο με τα φίδια» στον οποίο την έριξαν, είναι η αντίθεση με τον λεγόμενο «κοσμοπολιτισμό» και τον στρεβλό «διεθνισμό». Πολιτικές δυνάμεις που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για το πόσο υπερασπίζονται τον λαό, την εργατική τάξη, τους πολίτες, την πρόοδο κτλ είτε είναι έτοιμες να δεχθούν παράνομες διακρατικές συμφωνίες – μνημόνια, είτε αρνούνται να αμφισβητήσουν την ένταξη της Ελλάδας υπό καθεστώς υποτέλειας σε διεθνείς οργανισμούς, και όλα αυτά για να μην κατηγορηθούν ως «εθνικιστές». Και σε αυτή την περίπτωση, απλά η αγάπη για την Πατρίδα και τον Ελληνικό Λαό, αν υπήρχε, θα τους είχε κάνει ξεκάθαρο στα μυαλουδάκια τους πως είναι ντροπή και δοσιλογισμός να παλεύει κανείς για μια Ενωμένη Ευρώπη που μέσα από τις ιδρυτικές της συνθήκες δεν προωθεί την ευημερία των λαών αλλά την κερδοσκοπία 4-5 γαλλογερμανικών τραπεζικών και βιομηχανικών κολοσσών.
3) Από την άλλη μεριά, σημαντική είναι και η μάχη απέναντι στον υπαρκτό εθνικισμό και νέο-ναζισμό. Σε περιόδους κρίσης, κάνουν την εμφάνισή τους κάποιοι δήθεν «υπερασπιστές της πατρίδας», οι οποίοι καλούν το Λαό να μην αντιδρά, να μην διαδηλώνει, να μην απεργεί, να μην διεκδικεί Δημοκρατία και Ανεξαρτησία και να μην στρέφεται κατά του προδοτικού και σάπιου πολιτικού και οικονομικού Καθεστώτος. Αυτές οι ομάδες, που κινούνται σε αρμονική συνεργασία με τους μηχανισμούς του βαθέος Κράτους, εντέχνως προσπαθούν να δημιουργήσουν έριδες μεταξύ του Λαού. Προσπαθούν να βάλουν τον εργαζόμενο των 600Ε να τσακωθεί με τον εργαζόμενο των 400Ε … Προσπαθούν να βάλουν τον μικροέμπορο που κλείνει το μαγαζάκι του λόγω της Κρίσης, να τσακωθεί με τον μικροϊδιοκτήτη που πρέπει να πληρωθεί το νοίκι του για να ζήσει… Προσπαθούν να βάλουν ανθρώπους του μόχθου και οικογενειάρχες, που έχουν προσφέρει δεκαετίες έντιμης εργασίας στην Ελλάδα, να σφαχτούν μεταξύ τους, επειδή ο ένας μπορεί να είναι από τους Αγίους Σαράντα και ο άλλος από την Τραπεζούντα. Όλα αυτά τα κάνουν, οι δήθεν «υπερασπιστές της πατρίδας», για έναν και μόνο λόγο: Να μείνουν στο απυρόβλητο της κριτικής και της πολεμικής, και άρα ανενόχλητοι να συνεχίσουν το καταστροφικό τους έργο σε βάρος της Ελλάδας, τα αφεντικά τους… οι ξένοι τοκογλύφοι και τα ντόπια τσιράκια τους… Τίποτα, άλλο δεν αξίζει σε τέτοια αποβράσματα της κοινωνίας, όπως είναι οι εθνικιστές, παρά σκληρή και αδυσώπητη μάχη ώστε να εξολοθρευθούν πριν θεριεύσουν μέσα στην γενική φτώχεια και εξαθλίωση. Η αγάπη για την Πατρίδα προστάζει την αλληλεγγύη μεταξύ των πολιτών («ο έχων δύο χιτώνας να δίνει τον έναν») , προστάζει την φιλοξενία σε αυτόν που δεν έχει σπίτι ώστε να γλυτώσει ακόμη και το θάνατο από το κρύο («Ξένιος Ζευς»), προστάζει την διαγραφή του Χρέους όταν τίθεται σε κίνδυνο η ζωή και η ελευθερία του δανειζομένου («Σεισάχθεια»), προστάζει, τελικά, το να πολεμάς τον Πραγματικό Εχθρό της Πατρίδας και του Λαού, όσο ισχυρός και αν εμφανίζεται, και όχι να αδιαφορείς ή και να συνεργάζεσαι ανοιχτά με αυτόν, μόνο και μόνο επειδή το βρίσκεις πιο εύκολο να τα βάλεις με κάποιον πιο αδύναμο από εσένα.
4) Στις μέρες μας, αγαπώ την Πατρίδα μου, την Ελλάδα, σημαίνει ζητώ περισσότερη και πραγματική Δημοκρατία και δεν πέφτω θύμα «ύποπτων» και αντι-δημοκρατικών συνθημάτων! Μόνο έτσι θα μπορέσει να σπάσουμε τα δεσμά της εξάρτησης και της υποτέλειας. Όλα τα τελευταία χρόνια, είδαμε πως όταν ο απλός πολίτης, δεν επεμβαίνει με αποφασιστικό τρόπο για το πώς πρέπει να κυβερνηθεί ο Τόπος, η Χώρα οδηγείται στο ξεπούλημα και την κατάρρευση από μία δράκα λαμογιών και κουτοπόνηρων. Ποτέ ξανά να μην κάνουμε το ίδιο λάθος … Ας διεκδικήσουμε θεσμούς που θα διασφαλίζουν ότι τον πρώτο λόγο στις αποφάσεις για την Πατρίδα θα τον έχει ο μορφωμένος πια και σωστά ενημερωμένος πολίτης!
5) Κλείνοντας, αγάπη για την Πατρίδα σήμερα, δεν σημαίνει αγαπώ την Ελλάδα και τον Ελληνικό Λαό για αυτό που είναι σήμερα ή για αυτό που ήταν τις 2 τελευταίες δεκαετίες. Βέβαια, από την άλλη, όπως ακριβώς, έναν άνθρωπο που γενικά εκτιμάς, δεν θα τον κρίνεις ως άνθρωπο σε μια «κακή» του μέρα..έτσι ακριβώς, και μια ολόκληρη Χώρα και έναν ολόκληρο Λαό, και ιδιαίτερα τη δική σου Χώρα και τον δικό σου Λαό, δεν μπορείς να τα καταδικάσεις στο πυρ το εξώτερον ως «τιμωρία» για τις 2 τελευταίες δεκαετίες κατά τις οποίες όντως κυριάρχησε η σαπίλα και η παρακμή. Αφενός, διότι λαούς και χώρες με πολύ μεγαλύτερα εγκλήματα στην Ιστορία τους εσύ ο ίδιος υπερασπίζεσαι το δικαίωμά τους να υπάρχουν και να ευημερούν, αφετέρου, διότι, θες δε θες, εφόσον ζεις και εργάζεσαι τίμια στην Ελλάδα, από όπου και αν κατάγεσαι, όποια ιδεολογία και να έχεις στο κεφαλάκι σου, η μοίρα σου είναι δεμένη με τη μοίρα αυτού του Τόπου, και τελικά οι επιλογές είναι μόνο 2, οι εξής 2:
Ή θα παλέψουμε για αυτόν τον Τόπο ώστε να απελευθερωθεί από τα κάθε είδους δεσμά του και ίσως να ξεφύγουμε και εμείς από τη μιζέρια και την πάλη μόνο και μόνο για την επιβίωση
Την επιλογή την κάνουμε όλοι μαζί ως Ελληνικός Λαός...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου