Οι εποχές είναι κρίσιμες, είναι ιστορικές και αυτό είναι γνωστό και κατανοητό από όλους. Σήμερα στη χώρα μας διαμορφώνεται η προοπτική της καθολικής υποδούλωσης της χώρας. Και για αυτό υπαίτιοι είναι όσοι στηρίζουν το μαύρο κυβερνητικό μέτωπο προδοτών και δοσιλόγων καθώς και οι νεοαποικιοκράτες της ΕΕ και ιδιαίτερα η κυβέρνηση της Γερμανίας και της Γαλλίας. Πίσω από αυτούς μια χούφτα κηφήνων τραπεζιτών, τα golden boys τους και φυσικά το ίδιο το χρήμα που διψά για την αναπαραγωγή του. Ετούτα είναι γνωστά.
Η πραγματικότητα όμως ποτέ δεν είναι άσπρο-μαύρο. Έτσι μαζί με αυτή την εικόνα, αναπτύσσεται και το διαλεκτικό της αντίθετο: η πάλη και ο αγώνας του λαού. Και πάλι γνωστό αυτό. Το ερώτημα δεν είναι φυσικά αν ο λαός αντιστέκεται. Δεν χρειάζεται και πολύ ανάλυση πως άμα χτυπάς το αγρίμι αυτό θα αντισταθεί. Το ερώτημα είναι “ποιος θα νικήσει”. Και για εμάς αυτό μετασχηματίζεται στο “τι πρέπει να κάνουμε ώστε να νικήσει ο λαός”.
Τι σημαίνει όμως να “νικήσει ο λαός”;
Είναι απλό: να διώξει την υπάρχουσα πολιτική εξουσία και να εγκαθιδρύση μια δικιά του. Όμως τα τελευταία χρόνια μάθαμε να αποδεχόμαστε ότι μιας μορφής κυβέρνηση (ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ) θα είναι εξουσία και νίκη του λαού είναι να σταματήσει ένα νομοσχέδιο ή να διεκδικήσει μεγαλύτερο μισθό και δικαιώματα. Φυσικά αυτά είναι τεράστιας σημασίας διότι αλλάζανε την καθημερινότητα του κόσμου. Σήμερα όμως αυτή η αντίληψη δεν πιάνει τόπο διότι αυτοί δεν είναι διατεθιμένοι να μας χαρίσουν τίποτα και σε κάθε περίπτωση τι από όλα να σταματήσεις. Δεν εννοούμε ότι δεν έχει σημασία ο ειδικός αγώνας που έχει και παραέχει όπως και πάντα είχε διότι από εκεί ξεκινά η αντίσταση. Εννοούμε όμως ότι σε κάθε περίπτωση το πράγμα τώρα παίζεται συνολικά στην κοινωνία. Γνωστό και αυτό.
Άρα αφού το να νικήσει ο λαός σημαίνει να ανατρέψει αυτή την πολιτική εξουσία και να εγκαθιδρύσει τη δικιά του θα πρέπει να δούμε τι σημαίνουν αυτά τα ιδιαίτερα ερωτήματα. Πως θα γίνει η ανατροπή και πως θα αναπτυχθούν οι όροι για μια νέα πολιτική εξουσία του λαού. Και εδώ ξεκινάνε τα δύσκολα. Γιατί άμα υπήρχε και καμιά πολύ σίγουρη συνταγή και σαφής θα είχε ήδη γίνει. Εξαρχής θέλουμε να πούμε ότι και εμείς εδώ δεν έχουμε συνταγή για το ερώτημα αυτό. Έχουμε μονάχα λίγες σκόρπιες σκέψεις. Πιστεύουμε όμως ότι οι σκόρπιες σκέψεις του κάθε ενός από εμάς στο τέλος φτιάχνουνε το Παζλ. Για αυτό κυρίαρχος μπορεί να είναι ο λαός.
Η ανατροπή μπορεί να γίνει τώρα!
Για να γίνει η πολιτική ανατροπή κατά τη γνώμη μας υπάρχουν καθοριστικά στοιχεία επιτυχίας. Το ένα είναι η εδώ και τώρα οργάνωση του λαού μέσα από κάθε δυνατό μόρφωμα, πλατεία, σωματείο, επιτροπή ή ότι άλλο. Οι μορφές και οι εκφράσεις αυτές του λαικού μετώπου έχουν αναμφίβολα να αντιμετωπίσουν 3 ερωτήματα: α) την οργάνωση του αγώνα, β) την αντιμετώπιση της συμπίεσης των όρων ζωής και της πείνας ή άλλων κακουχιών που χτυπάνε τις πιο ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες, γ) την συγκρότηση των βασικών επιδιώξεων, της “χάρτας άμεσων διεκδικήσεων” του λαού. Σε αυτή την υπόθεση δεν περισσεύει κανείς – απολύτως κανείς. Όποιος θέλει να αντισταθεί και να συντονιστεί, όποιος θέλει να αντιμετωπίσει έμπρακτα τα υλικά προβλήματα των γειτόνων του, όποιος θέλει το λαό ελεύθερο και κυρίαρχο στον τόπο του είναι μέσα. Αν λέει ότι τα θέλει αλλά δεν ενώνεται με τους από δίπλα του είναι στην καλύτερη αποπροσανατολισμένος. Άρα σήμερα οι συνελεύσεις των πλατειών, τα σωματεία, τα συνδικαλιστικά μέτωπα όπως το ΠΑΜΕ, οι λαικές επιτροπές διαφόρων μετώπων όπως το ΕΠΑΜ και άλλα πρέπει να είναι συγκροτούν ένα ενιαίο και συντονιζόμενο λαικό μέτωπο.
Το άλλο ζήτημα για την πολιτική ανατροπή πηγάζει από την προφανής κατανόηση της εποχής μας. Άμα ζούσαμε το 1200 θα σκεφτόμασταν να διώξουμε τον αυτοκράτορα και να φέρουμε κάτι άλλο που να συμμετέχουν και οι πολίτες. Σήμερα έχουμε την εξουσία στη βουλή. Έχουμε αυτή τη μορφή του αστικού πολιτικού συστήματος. Έχουμε όμως μια βουλή που ούτε στο ελάχιστο δεν εκφράζει την βούληση του λαού. Άρα απαιτείται μια πολιτική έκφραση που απαντά ισοδύναμα στους κυριάρχους αποδεικνύοντας στο πρόγραμμα της και στην πρακτική της ότι υπάρχει άλλος δρόμος για την οργάνωση, τη διοίκηση και την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Μιλάμε δηλαδή για την υπόθεση του πολιτικού μετώπου. Και πάλι εδώ παρά τα βήματα που έχουν γίνει κάπου φαίνεται ότι δεν γίνεται η τομή που απαιτείται. Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ελλάδας (σημειώνουμε: διαφωνούμε εξαρχής με όσους βλέπουν αριστερό κόμμα και βγάζουν φλύκταινες παρά τις όποιες διαφωνίες μας με το ΚΚΕ ή τον ΣΥΡΙΖΑ) πιο πολύ δίνει σημασία στην περιγραφή των συνεπειών της κυρίαρχης πολιτικής παρά στην αντίστασση σε αυτήν. Ε από ένα σημείο και μετά πρέπει να έχουν καταλάβει ότι άμα περιγράφουν μόνο το αδιέξοδο της κατάστασης στο τέλος αντί να εμπνέουν αντίσταση απογοητεύουν. Ή και να μην απογοητεύουν άμα δεν βγουν να πούνε ότι ήρθε η ώρα να ανατρέψουν το μαύρο μέτωπο, αν δεν βγουν πρώτοι να αρνηθούνε ότι αυτή η κυβέρνηση μπορεί να μας κυβερνά κάπου χάνεται ο ιστορικός ρόλος. Για τον ΣΥΡΙΖΑ η κατάσταση είναι τρισυπόστατη... Υπάρχει η κυρίαρχη γραμμή που ακόμα δεν αρνείται την ανάγκη να είμαστε στην ΕΕ. Δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα για τον Βενιζέλο και τη Μέρκελ: άμα πρέπει να είμαστε στην ΕΕ ακόμα και σήμερα, άμα δεν είναι καλό αλλά πρέπει (μεταφυσικά μάλλον) τότε και οι άλλοι έχουν ένα επιχείρημα. Στην τελική τα μέτρα αυτά μας τα λέει η διοίκηση της ΕΕ. Τι προτείνει ο Τσίπρας; Να αλλάξουμε τους συσχετισμούς στην ΕΕ; Γιατί τι είναι το σωματείο μας; Μετά υπάρχει και το Αριστερό Ρεύμα και οι άλλες ριζοσπαστικές δυνάμεις που συμμετέχουν. Ο Π. Λαφαζάνης σταθερά αρθογραφεί για την ανάγκη στάσης πληρωμών και εξόδου από το Ευρώ μα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν το λέει και ακόμα και όταν ο Βενιζέλος τον ρωτά στη βουλή ο ίδιος δεν απαντά ότι “ναι ρε προδότη θέλουμε ξανά δικό μας νόμισμα και ανεξαρτησία”.
Τώρα όλα αυτά σημαίνουν ότι η αριστερά είναι ξεπουλημένη ως τέτοια όπως λέγετε σε μια εύκολη κριτική (συχνά από πρώην υποστηρικτές του δικομματισμού); Όχι. Σημαίνει ότι κουβαλά την εμπειρία της ήττας και άρα φοβισμένη κάθεται στις θέσεις και τις πρακτικές του χθες και όχι στις ανάγκες των καιρών. Είναι όμως αυτό ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ; Στο τέλος της ημέρας η ιστορία θα γράψει ποιος νίκησε και επίσης ο κόσμος δεν τρώει με αναλύσεις. Άρα σήμερα πρέπει να αλλάξει η πολιτική συγκρότηση των πολιτικών μορφωμάτων. Και σε αυτό έχουν γίνει κάποια βήματα. Υπάρχει σήμερα συζήτηση από δυνάμεις της ευρύτερης ριζοσπαστικής αριστεράς, εξωκοινοβουλευτικής όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή κοινοβουλευτικής όπως το Αριστερό ρεύμα. Έχουν σήμερα συγκροτηθεί πρωτότυπα εγχειρήματα όπως το ΕΠΑΜ που επίσης παλεύει πάνω στους άξονες της Στάσης Πληρωμών, της εξόδου από το Ευρώ, της λαικής κυριαρχίας και της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας.
Με ασφάλεια μπορούμε να εκτιμήσουμε ότι αν διαμορφωνόταν μια πολιτική συμμαχία της πλειοψηφίας των αγωνιζόμενων δυνάμεων σε ένα πλαίσιο σαφούς εναντίωσης στη σύγχρονη Χούντα και στην Πολιτική της, μια συμμαχία με ελάχιστα σημεία την Πάλη για τη Στάση Πληρωμών και τη Διαγραφή του Χρέους, της εξόδου από το Ευρώ και της συγκρότησης ανεξάρτητης οικονομικής πολιτικής, της εθνικής ανεξαρτησίας και λαικής κυριαρχίας, θα έβρισκε την πιο πλατιά λαική στήριξη! Ένα μέτωπο τέτοιο που θα ξεκινούσε με μια σαφή δήλωση άρνησης και ανυπακοής στην ψευδεπίγραφη κυβέρνηση και πάλης για την εδώ και τώρα ανατροπής της θα είχε τη λαική συμμαχία για να το επιβάλει. Και θα είχε και εκατομμύρια ανθρώπων στο δρόμο να το παλεύουν και εν τέλει να το επιβάλουν. Αυτό μπορεί να γίνει σήμερα δεν είναι ουτοπία! Η μόνη ελπίδα των δοσιλόγων είναι ότι η απέναντι πλευρά δεν μπορεί να συγκροτηθεί και να οργανωθεί! Ας τους διαψεύσουμε! Σήμερα είναι μέρες ιστορικής ευθύνης και όποιος δεν κουνιέται από την θέση του κάνει καλό στο καθεστώς!
Κυρίαρχος λαός ή μάζα;
Υπάρχουν πολλοί γελοίοι που πιστεύουν ότι οι μόνοι που μπορούν να διοικούν είναι οι τεχνοκράτες. Αυτοί αποκαλούν το λαό και τον απλό άνθρωπο “μάζα”. Τον κακό τους τον καιρό! Ο λαός με τη συλλογική του εμπειρία έχει την γνώση για να διοικήσει τη χώρα του και να ανασυγκροτήσει την παραγωγική της βάση με βάση αυτά που η κοινωνική πλειοψηφία έχει ανάγκη και όχι με τις ντιρεκτίβες της ΕΕ. Γιατί όμως αυτό δεν γίνεται; Μα γιατί οι τεχνοκράτες είναι η “φάτσα” μιας κυρίαρχης τάξης που κατέχει τα μέσα για την εξουσία καθώς και το “know-how” που πηγάζει ότι αυτό το πράγμα το κάνει τους τελευταίους 2 αιώνες ενώ από την άλλη ο λαός ακόμα δεν είναι συγκροτημένος ως μια εν δυνάμει κυρίαρχη κοινωνική πλειοψηφία. Άρα μας κρατάνε τον καθένα στην ατομικότητα και τη μερικότητα του και έτσι φυσικό είναι ο καθένας μόνος του να μην νοιώθει ότι κατέχει τον τρόπο για να βάλει τον τόπο σε μια άλλη ρότα.
Στο δύσκολο αυτό το ερώτημα, στο “πως να αλλάξουμε έμπρακτα και να κάνουμε κουμάντο στον τόπο μας” θα πρέπει να συμβάλει όλος ο λαός. Υπάρχουν στο τόπο μας οι δημιουργικές κοινωνικές δυνάμεις που και γνωρίζουν τις ανάγκες του κόσμου σε σίτιση, ένδυση, οικεία, ρεύμα, νερό και όλα τα άλλα βασικά ήδη και που γνωρίζουν το πως αυτά μπορούν να παραχθούν. Λείπει όμως η οργάνωση και η πρωτοβουλία συγκρότησης επιτροπών που θα επεξεργάζονται και σταδιακά θα δοκιμάζουν εναλλακτικές προσεγγίσεις με στόχο την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας σε φιλολαική κατεύθυνση. Πάνω σε αυτό το ερώτημα και πάλι όσοι ευαγγελίζονται μια άλλη οργάνωσ της κοινωνίας έχουν ευθύνη – ιδίως αν βρίσκονται σε οργανωμένους χώρους και δη αν είναι στην ηγεσία τους – να οργανώσουν αυτή την προσπάθεια. Να έρθουν σε επαφή με ανθρώπους και συλλόγους που από το μετερήζι τους παλεύουν σε αυτή την κατεύθυνση και να διαμορφώσουν έτσι μια πρωταρχική μαγιά δυναμικού που οργανώνει αυτή την προσπάθεια. Μια προσπάθεια που εν τέλει θα την κάνει δικιά του ο ίδιος ο λαός. Διότι όλοι μαζί μπορούμε όχι απλά να οργανώσουμε την παραγωγική διαδικασία αλλά να της δώσουμε και το χαρακτήρα που πρέπει να έχει ώστε να εξυπηρετεί τις λαικές ανάγκες και όχι τον κυνισμό της κερδοφορίας μιας χούφτας τραπεζιτών ή μεγαλοεπιχειρηματιών. Και σε αυτό μπορεί όλος ο λαός με τον αγώνα του και τη δουλειά του να συμβάλει!
Κ.Α.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου