Σχολιάζοντας τις πολιτικές εξελίξεις εν όψει πανελλαδικής απεργίας

Πηγή: http://aristeri-diexodos.blogspot.ch

 

Στις μέρες μας παρατηρούνται τρεις παράλληλες κινήσεις που επιδιώκουν να καθορίσουν το πολιτικό σκηνικό της επόμενης μέρας και να προσδιορίσουν το μέλλον του τόπου μας. Η περίοδος αυτή – όσο και αν από τον επίσημο τύπο προωθείται μια ψεύτικη ηρεμία – κυοφοροεί στην πραγματικότητα ορισμένες από τις πιο καθοριστικές εξελίξεις.

Από τη μεριά της ντόπιας και ξένης τρόικας δεν προωθείται απλά (όχι πως θα ήταν λίγο φυσικά) ένα πρόγραμμα περικοπών και δημοσιονομικής προσαρμογής όπως λένε: προωθείται ένα πρόγραμμα που α) βαθαίνει το εύρος της εκμετάλλευσης και της εξαθλίωσης θέλοντας να διαμορφώσει χώρα πάμφθηνου εργατικού δυναμικού χωρίς νομοθετικούς περιορισμούς για την εργοδοσία, β) αποψιλώνεται ότι έχει απομείνει από το το κοινωνικό κράτος αφήνωντας τον μέσο άνθρωπο αβοήθητο όταν έχει ανάγκη, γ) προωθείται για πούλημα ο με τα χρόνια οικοδομημένος εθνικός πλούτος με το Ταχ. Ταμιευτήριο να πέρνει τη σειρά του μετά την Αγροτική και όχι μόνο. Από τη μεριά των κυβερνώντων και των Βρυξελλών η κατεύθυνση είναι σαφής: γνωρίζοντας ότι τον κόσμο – με αυτά που θέλουν να κάνουν -να τον πείσουν δεν μπορούν, προωθούν μια πολιτική κοινωνικής και παραγωγικής καταστροφής που αφενός χειροτερεύει και εξαθλιώνει τα εργαζόμενα στρώματα, αφετέρου σκοπεύει να πλήξει την συλλογική συνείδηση και εκτίμηση για το αν και πως μπορεί η χώρα και ο λαός να σταθούν ανεξάρτητοι από τις εξαρτήσεις και τα συνεπαγόμενα δεσμά της ΕΕ και ιδιαίτερα της Ευρωζώνης. Η πολιτική τους αυτή είναι σαρωτική αλλά παράλληλα εύθραυστη διότι δεν έχει κοινωνική αποδοχή: βασίζεται στην καθυπόταξη των μαζών πράγμα διόλου βέβαιο ότι θα συμβεί…

Από τη μεριά των φίλων και μακριών χεριών της κυβέρνησης, την ακροδεξιά πτέρυγα δηλαδή, γίνεται ένα μπαράζ επιθέσεων σε αδύναμες κοινωνικές μερίδες που όμως μπορούν και αυτές να αποτελέσουν αστάθμητο παράγοντα κοινωνικών εκρήξεων όπως έχουν δείξει και άλλες χώρες της Ευρώπης. Σε αυτά τα πλαίσια αφενός τιθασεύεται η τάση αντίστασης που δυνητικά κυοφορείται και σε αυτά τα τμήματα της κοινωνίας και αφετέρου δημιουργείται ένα παράδειγμα πειθάρχησης προς κάθε κοινωνική ή πολιτική ομάδα επιδιώκει να ξεφύγει από τα πλαίσια και να επενδύσει σε μια κατεύθυνση παρατεταμένου και ριζοσπαστικού αγώνα κόντρα στην πολιτική του μνημονίου και την εκφασιστικοποίηση της κοινωνία μας. Είναι το ύστατο εργαλείο του συστήματος για την καθυπόταξη του κόσμου και για αυτό η αποτροπή της διεύρυνσης της αποτελεί αυτοτελή στόχο του κινήματος.

Κόντρα σε αυτές τις δύο πλευρές της κίνησης του συστήματος, οι δυνάμεις της αριστεράς και του αγώνα ευρύτερα οφείλουν να συνεισφέρουν τα μέγιστα για την οικοδόμηση και νικηφόρα έκβαση του αγώνα. Σήμερα παρά τις εξελίξεις στο χώρο της αριστεράς, είναι σαφές ότι ισχυρό και ελπιδοφόρο μήνυμα του ελληνικού λαού όπως αυτό αποτυπώθηκε στις εκλογές του καλοκαιριού δεν έχει μέχρι ώρας βρει μια σαφή συνέχεια στον πολιτικό αγώνα και τον κοινωνικό αγώνα όπως αυτός οργανώνεται από τα κόμματα και τις οργανώσεις καθώς και τα συνδικάτα ή άλλες μορφές λαικής οργάνωσης. Τούτο βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν γίνεται τίποτα ή ότι εκτιμούμε ότι η ριζοσπαστικοποίηση που αποτυπώθηκε το προηγούμενο διάστημα θα υποχωρήσει ή απλά θα παραμείνει στα ίδια επίπεδα. Κάθε άλλο μιας και η δυναμική αυτή πηγάζει από τις ίδιες τις ανάγκες του κόσμου καθώς και την αδυναμία της πολιτικής εξουσίας να πείσει για το σχέδιο της. Θεωρούμε όμως ότι σήμερα χρειάζεται ένας έντονος πολιτικής βηματισμός ούτως ώστε το σύνθημα για “Αριστερή Κυβέρνηση” και άμεση ριζοσπαστική διέξοδο να αποκτήσει σάρκα και οστά, να πραγματοποιηθεί ως στιγμή κορύφωσης του κοινωνικού και πολιτικού αγώνα. Και ο αναγκαίος πολιτικός βηματισμός σήμερα απαιτεί τομές και ως προς τις μορφές οργάνωσης του λαού και ως προς την πολιτική συγκρότηση της αριστεράς, το πρόγραμμα της και τον ενιαιομετωπικό της αγώνα.

Σήμερα ενωτικό σημείο του αγώνα είξναι ένα πρόγραμμα άμεσης ριζοσπαστικής πολιτικής διεξόδου κόντρα στην πολιτική του μνημονίου, τα δεσμά του χρέους και την λογική του “τα πάντα για να μείνουμε στη ζώνη του Ευρώ και ας μην έχουμε ούτε ένα Ευρώ στην τσέπη”. Αυτά τα συνθήματα αποτελούν την καρδιά ενός εν δυνάμει παλλαικού μετώπου με κέντρο αυτά τα συνθήματα και τις δυνάμεις της αριστεράς να βάζουν πλάτη στην οικοδόμηση και τον πολιτικό εξοπλισμό του αγώνα. Ένα τέτοιο μέτωπο θα πρέπει να βασίζεται στην οργάνωση του λαού σε επιτροπές ανά χώρους, στην οργάνωση του αγώνα και την αλληλεγγύη που απαιτείται για να δοθεί απάντηση στη λαίλαπα και την εξαθλίωση. Για αυτό το σκοπό η αριστερά οφείλει να δείξει τον καλύτερο εαυτό της παλεύοντας ενωτικά για την οικοδόμηση αυτών των δομών αλληλεγγύης και οργάνωσης του αγώνα, βάζοντας πλάτη για την ενδυνάμωση και οργάνωση του κινήματος ως μια συλλογική υπόθεση των μαζών. Είναι μέσα από μια τέτοια διαδικασία που μπορεί ένα πρόγραμμα άμεσης πολιτικής διεξόδου να ζυμωθεί, να εμπλουτισθεί, να γειωθεί ευρύτερα με τις μάζες και να ορίσει τα συνθήματα ενός παλλαικού πολιτικού κινήματος που θα ζητά και θα επιβάλει πολιτική ανατροπή.

Οι πολιτικές συνθήκες επιτρέπουν την ενίσχυση αυτής της κατεύθυνσης. Οι πολιτικές συνθήκες επιτρέπουν την νίκη του λαού όσο και αν αυτό ακούγεται οξύμωρο σε μια εποχή σαρωτικής επίθεσης των κυβερνώντων: είναι αυτή ακριβώς η πολιτική τους που τους έχει καταστήσει μισητούς σε όλο το λαό και εν δυνάμει κυοφορεί τη δυνατότητα να ανατραπούν. Γιατί όχι; Μπορεί αυτά τα μέτρα να είναι οι τελευταίες κινήσεις ενός άγριου θηρίου που όμως πεθαίνει διότι έφαγε και τις σάρκες του. Για να πραγματοποιηθεί όμως αυτή η επιδίωξη, για να ικανοποιηθεί η λαική ανάγκη για μια πολιτική και κοινωνική ανατροπή που θα επιτρέψει σε αυτό τον λαό να πατήσει στα πόδια του, να ζήσει αξιοπρεπώς και να οικοδομήσει δημοκρατικά το μέλλον του, σήμερα απαιτούνται μεγάλοι αγώνες και σημαντικές τομές στην ίδια την αριστερά.

Σε αυτή τη κατεύθυνση και από την πλευρά του κινήματος υπάρχει ένα σημαντικό ορόσημο που δεν είναι άλλο από την απεργία στις 26 του Σεπτέμβρη: η απεργία αυτή ορίστηκε μετά από σύρσιμο των καθεστωτικών συνδικαλιστικών δυνάμεων από τις δυνάμεις της αριστεράς και υπό το βάρος της πίεσης των εργαζομένων και μπορεί να αποτελέσει στιγμή ανασυγκρότησης του κινήματος, στιγμή εκκίνησης της δικιάς του αντεπίθεσης. Άρα το στοίχημα είναι και η επιτυχία της απεργίας και η μαζικότητα των διαδηλώσεων αλλά και το ποια θα είναι η επόμενη μέρα της απεργίας. Κόντρα στην συνδικαλιστική ηγεσία και τις ελπίδες της τρικομματικής χούντας η απεργία στις 26 Σεπτέμβρη πρέπει να τελειώσει με ένα μήνυμα συνέχειας. Συνέχειας για την ενίσχυση των μορφών αλληλεγγύσης. Συνέχειας για την διεύρυνση των μορφών λαικής οργάνωσης. Συνέχειας για τις κινητοποιήσεις. Συνέχειας για τις διεργασίες εντός της αριστεράς στην κατεύθυνση μιας μετωπικής πολιτικής με ριζοσπαστικό πολιτικό πρόγραμμα, πρόγραμμα σε διαλεκτική με τις αγωνίες και τα ερωτήματα των μαζών και σε ρήξη με τον πυρήνα της πολιτικής που έφερε τα μνημόνια, δηλαδή της πολιτικής των μνημονίων, της λιτότητας, του παραλογισμού ενός κοινού νομίσματος μεταξύ ανισόμετρων και σκληρά ανταγωνιζόμενων κρατών.

• Όλοι στην απεργία-όλοι στους δρόμους
• Διεύρυνση των μορφών λαικής οργάνωσης και αλληλεγγύσης σε χώρους δουλειάς και γειτονιές
• Συνέχεια του αγώνα στη λογική του παρατεταμένου πολέμου: καταλήψεις κυβερνητικών κτηρίων, συγκεντρώσεις – γενικός ξεσηκωμός
• Ένταση των διεργασιών στο χώρο της αριστεράς στη λογική της μετωπικής συγκρότησης με βάση ένα ριζοσπαστικό πολιτικό πρόγραμμα άμεσης ανατροπής
• Ανατροπή των Μνημονίων – Άρνηση του Χρέους και Μονομερής Διαγραφή του – “Καμία Θυσία για το Ευρώ”

 

Κ.Α.

23/9/2012