Οι πλατείες ζητούν δικαίωση!

Ας επιχειρήσουμε να μπούμε στην ψυχολογία του "μέσου" ανθρώπου ο οποίος συμμετέχει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στις κινητοποιήσεις στις πλατείες, στο Σύνταγμα αλλά και σε όλη την Ελλάδα:

Ένας συνταξιούχος, ο οποίος δούλεψε δεκαετίες ολόκληρες, παρήγαγε πλούτο γι αυτή τη χώρα και πολύ πιθανόν να πολέμησε για την ελευθερία της. Τώρα αντί να δρέψει τους καρπούς της εργασίας μιας ολόκληρης ζωής, βρίσκεται αντιμέτωπος με το πρόβλημα του να αγοράσει τα φάρμακα που του χρειάζονται, του να πληρώσει τους λογαριασμούς, του να μπορέσει να κεράσει έναν καφέ τους φίλους του στο καφενείο της γειτονιάς.



Ένας μεσήλικας με την οικογένειά του, ο οποίος έβλεπε τα 15 τελευταία χρόνια όλο και να ζορίζουν τα πράγματα. Ήλπιζε όμως, πότε στους "μπλε" πότε στους "πράσινους", ότι "κάπως θα τα φέρουν βόλτα και δεν θα πεινάσουμε".Ε, "και στην Ενωμένη Ευρώπη είμαστε", έλεγε, "δεν μπορεί να γίνουμε Αφρική". Αυτού του ανθρώπου, του έκοψε η κυβέρνηση μισθό, προσδοκία σύνταξης, ενώ πολύ πιθανόν να βρίσκεται και υπό την απειλή της απόλυσης. Το χειρότερο, όμως, είναι ότι φοβάται πολύ για το μέλλον των παιδιών του.

Ένας νεολαίος, 20-30 χρονών, που μεγάλωσε στην εποχή των "παχιών αγελάδων" με το Μουντιάλ του 94' και τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Δεν έκανε τίποτα τρελά όνειρα...απλά να εκπαιδευθεί σε μία επιστήμη ή τέχνη, να την κάνει καλά, να βρει μια αξιοπρεπή εργασία και να ζει ευτυχισμένος με τη γυναίκα του και τα παιδιά του. Προσπάθησε να αριστεύσει σε Λύκειο και Πανεπιστήμιο, μάζεψε πτυχία ξένων γλωσσών και χρήσης ηλεκτρονικού υπολογιστή. Τώρα ζει μες στην ανασφάλεια της ανεργίας, του αν θα του ανανεώσουν τη σύμβαση εργασίας, του αν θα του δώσουν άδεια να πάει μια βδομάδα διακοπές.

Που θέλουμε να καταλήξουμε;

Ότι στον Έλληνα μπορεί να προσάψει κανείς πολλά κουσούρια αλλά έχει φιλότιμο. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι δεν ζητούν κάτι παραπάνω από το αυτονόητο (για να μιλήσουμε και εμείς για "αυτονόητα"...): "Να μην τους ρίξουν στο ζύγι" που λέει ο Λαός.

Και λένε:

Ουαί κι αλίμονο σε αυτόν που δεν θα ακούσει τη φωνή μας!

Υ.Γ. Υπάρχουν κάποιοι που ακούνε και παίρνουν τα μέτρα τους, κυριολεκτικά και μεταφορικά, υπάρχουν και άλλοι που κάνουν ότι δεν ακούν. Σε αυτούς τους δεύτερους, που κάνουν ότι δεν ακούν, θα επανέλθουμε, διότι "ανάγκα και θεοί πείθονται"!