Ήττα στον πληθυντικό

του Θύμιου Καλαμούκη

Ένα από τα ομορφότερα πράγματα στην ανθρώπινη οντότητα, είναι η διαφωνία. Η διαφορετική εκδοχή των πραγμάτων, η άλλη άποψη, η άλλη όψη, η πάλη των δύο ή και περισσότερων πλευρών, η μεταξύ τους σύγκρουση, η μεταξύ τους έντονη σύγκρουση. Ένα «πνευματικό μακελειό», που όποιος το έχει τολμήσει, έχει νιώσει όμορφα, έχει ταπεινωθεί, όταν χάνει, έχει ικανοποιηθεί όταν νικάει, έχει τσαντιστεί επειδή δεν είχε το σωστό επιχείρημα την σωστή στιγμή, έχει εκτονωθεί δημιουργικά, έχει πλουτίσει νοητικά. Αυτό το μακελειό, είναι η μόνη μάχη που μπορεί να  αγαπήσεις τον καλό αντίπαλο και να  μισήσεις τον κακό εαυτό σου.

Έχω την αίσθηση ότι αυτή η γοητευτική διαδικασία, χάνεται μαζί με τόσα άλλα που χάνουμε στην εποχή της κρίσης. Δεν μας την στερεί κάποιο μνημόνιο, ή το ΔΝΤ, αλλά χάνεται μόνη της. Υποχωρεί άτακτα, μπροστά στην επέλαση της ευκολίας, της γενίκευσης, της επιφάνειας.

Πρώτα από όλα χάθηκε η υπομονή. Αυτή που η στοιχειώδης ανθρωπιά και ευγένεια,...

επιβάλει στην άλλη άποψη. Παρατηρώντας τον δημόσιο διάλογο, αλλά και ιδιωτικές συνομιλίες διαπιστώνω, ότι οι μετέχοντες δεν έχουν το κουράγιο, τον χρόνο και την διάθεση να ακούσουν ολόκληρη την άλλη άποψη, δίνοντας την εικόνα ότι από πριν ξέρουν την έκβαση των πάντων.

Δεύτερο χάθηκε το βάθος, των απόψεων. Μια συζήτηση για να έχει νόημα πρέπει να υποστηρίζεται από απόψεις με ένα στοιχειώδες βάθος. Σήμερα μάλιστα που τα θέματα που μας απασχολούν είναι ιδιαιτέρως σύνθετα, η απαίτηση για περισσότερο βάθος, είναι ακόμη μεγαλύτερη. Παρατηρώντας τον δημόσιο διάλογο, διαπιστώνω ότι όσο πιο πολύπλοκο είναι το θέμα τόσο πιο ρηχές είναι οι απόψεις που διασταυρώνονται. (συζητήσεις από Βουλή μέχρι καφενεία, με φράσεις όπως, «να μπουν φυλακή αυτοί που έκλεψαν», νομίζοντας οι αφελείς ότι το πρόβλημα της χώρας είναι από 200 υπουργούς και λοιπούς παρατρεχάμενους, που πήραν μίζες από τις κρατικές δουλειές και όχι κάτι πιο μεγάλο και πιο σύνθετο, με νόμιμες αναθέσεις και φοροαπαλλαγές κλπ. Αλήθεια πόσοι Τσοχατζόπουλοι, κυκλοφορούν ελεύθεροι, επειδή είχαν την «φρόνηση» αντί για ένα προκλητικό σπίτι στο κέντρο της πόλης, να έχουν 5 βίλες σε ήσυχους δρόμους των βορείων προαστίων…;)

Αυτό που περισσότερο έχει χαθεί και είναι το τρίτο στην σειρά, είναι το ιδεολογικό υπόβαθρο.

Τέτοιο μέγεθος θεμάτων, τέτοιας έκτασης και έντασης δεν αντιμετωπίζονται χωρίς ιδεολογική βάση. 

Και όταν λέω ιδεολογική βάση, δεν εννοώ κομματική βάση( διότι ένα παράδειγμα ρηχής συζήτησης, είναι αυτό ακριβώς, να προσπαθείς να πεις ότι βασίζεις την σκέψη σου σε ένα πρίσμα οπτικής, σε ένα πλαίσιο, σε ένα εργαλείο, σε 10 βιβλία εν πάση περιπτώσει και οι άλλοι να σε κατατάσσουν εκεί και σε ότι μπορούν να καταλάβουν).

Η ιδεολογική βάση σώζει ( η όποια ιδεολογική βάση). Πρώτον σε βοηθάει να κατανοήσεις πιο γρήγορα τις οβιδιακές αλλαγές, σου δίνει εργαλεία ερμηνείας, σου δίνει κάποιες απαντήσεις  και κυρίως σε μετατρέπει σε  πιο ήρεμο άνθρωπο, κάτι που είναι πολύ σημαντικό στις μέρες μας.

Εν ολίγοις. Όσο πιο πολύ συζητάμε, διαφωνούμε, συγκρουόμαστε, σφαζόμαστε στα λόγια, τόσο λιγότερο θα σφαζόμαστε στα έργα. Όσο περισσότερο τσακώνονται οι απόψεις μας, τόσο  λιγότερο θα τσακώνονται τα σώματά μας. Όσο περισσότερο νικάνε και χάνουν τα μυαλά μας, τόσο λιγότερο θα νικάνε και θα χάνουν τα κορμιά μας.

Εκτός αν, έχει έρθει η στιγμή εκείνη που δεν έχει κανένα νόημα, η όποια συζήτηση. Είναι περιττή και πλέον τον λόγο έχει το ΜΕΤΑ. Εάν δηλαδή έχει ήδη ηττηθεί, όχι μόνο η δύναμη της συζήτησης, των επιχειρημάτων, της αντιπαράθεσης, αλλά και η δύναμη των ιδεών. Αν συμβαίνει αυτό, τότε όλο το παραπάνω κείμενο είναι ξεπερασμένο και άχρηστο.

Εκ μέρους του, σας ζητώ ταπεινά συγνώμη, για την ενόχληση και ευχαριστώ για τον χρόνο σας.

ΥΓ.  Τελικά η ήττα δεν είναι μια, αλλά πολλές.