Στη Στροφή του Χρόνου...

Πηγή: Αριστερή Διέξοδος

Το άρθρο αυτό τιτλοφορείται "στη στροφή του χρόνου" διότι εκτιμούμε ότι η περίοδος που διανύουμε σηματοδοτεί μια σημαντική ιστορική καμπή. 

Σημείο Καμπής για την Ευρωζώνη...

Στην παρούσα περίοδο οι λαοί των κρατών που συμμετέχουν στην Ευρωζώνη βλέπουν τα όρια της - αδιέξοδης για αυτούς αλλά κερδοφόρας για το Γερμανικό και ευρύτερα μονωπολιακό κεφάλαιο της Ευρωζώνης - πολιτικής αδυσώπητου νεοφιλελευθερισμού που ενορχηστρώνει το Γερμανικό κράτος.

Σήμερα ο Ευρωπαικός Νότος μετρά τα καταστροφικά αποτελέσματα της γερμανικής κυριαρχίας: υπερδιογκωμένα χρέη, διεύρυνση της αντίθεσης Βορά - Νότου προς όφελος του Βορά, κοινωνικές παροχές αντίστοιχες της ιστορικής περιόδου πριν τις κατακτήσεις που πέτυχαν εργαζόμενοι μεταπολεμικά, τσακισμένη κοινωνία με μαζική καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων, άψυχων και ζωντανών. Επιπρόσθετα οι λαοί του Ευρωπαικού Νότου πλέον βλέπουν τη θλιβερή πραγματικότητα: η πορεία αυτή δεν φαίνεται να έχει τέλος όσο συνεχίζεται αυτή η πολιτική, όσο διατηρείται και βαθαίνει η Γερμανική επικυριαρχία που εξυπηρετεί μόνο τον εαυτό της και ορισμένους συμμάχους της στις διάφορες άλλες χώρες. Οι λαοί του Ευρωπαικού Νότου βλέπουν ότι αν το πράγμα πάει όπως πάει, σε 5-10 χρόνια ότι είχε κερδηθεί με κόπους και αγώνες θα έχει χαθεί ολοκληρωτικά και θα έχουμε γυρίσει σε εποχές φτώχειας και βαθιάς εκμετάλλευσης και μάλιστα χωρίς άμεση προοπτική βελτίωσης. 

Παράλληλα ο Ευρωπαικός Βοράς και η Γερμανία ιδιαίτερα καλείται να αποφασίσει αν προτίθεται να ακολουθήσει την ίδια πολιτική κατεύθυνση παρά τις αντιθέσεις και αντιφάσεις που προκαλεί ή αν θα έπρεπε να αναπροσαρμόσει την γραμμή της συνυπολογίζοντας την βαθύτατη όξυνση των αντιθέσεων στο εσωτερικό των κρατών της Ευρωζώνης. Εντούτοις η Γερμανική αστική τάξη φαίνεται - όπως και παλιότερα - να συνδυάζει με έναν περίεργο τρόπο τον πραγματισμό με τον κυνισμό και την αλαζονεία: βλέποντας ότι οι κυβερνήσεις των άλλων κρατών υπακοούν στις επιλογές τους, αδιαφορούν για την όξυνση των αντιθέσεων στις κοινωνίες, την καταστροφή που προκαλούν και άρα και τις κοινωνικές εκρήξεις που ενδεχόμενα τρέφουν. Μπροστά σε αυτή την ιστορική καμπή, η γερμανική αστική τάξη φαίνεται να έχει κάνει ήδη την επιλογή της: αλαζονική συνέχιση και ένταση της επίθεσης με όλα τα μέσα και προς όλα τα μέτωπα. 

Οι λαοί του Νότου βλέπουν ότι η καταστροφή ήρθε για να μείνει και την ίδια στιγμή η Γερμανική κυβέρνηση επιλέγει αλαζονικά να συνεχίσει την πολιτική της χωρίς να υπολογίσει τις αντιθέσεις. Η συνειδητοποίηση των λαών ότι πάμε στον γκρεμό και πιο βαθιά σε αυτόν σε συνδυασμό με την κυνική και τυφλή μανία των κυρίαρχων να επιμείνουν στην πολιτική τους μας οδηγεί σε μια καθοριστική ιστορική καμπή. Θα αλλάξουμε σελίδα ή θα θαφτούμε στο χώμα;

Το παράδειγμα της Κύπρου είναι το χαρακτηριστικότερο της περιόδου: οι Γερμανοί με το που βγήκε ο Αναστασιάδης ρίξανε την Κύπρο στην παγίδα τους και βάλανε χέρι στις καταθέσεις. Μπροστά στο γενναίο όχι του Κυπριακού λαού (μιλάμε για τον λαό και όχι για όλα τα κόμματα και τους βουλευτές) η Γερμανία δεν συνυπολόγισε το κόστος και εκβίασε το υποτακτικό πολιτικό κατεστημένο της Κύπρου. Ως αποτέλεσμα, οι γερμανοί τραπεζίτες βάλανε απευθείας χέρι στις καταθέσεις Ευρωπαίων πολιτών, διαλύσανε οικονομικά την Κύπρο και δώσανε σήμα προς όλους ότι "αφού σας πήραμε τους μισθούς, βάλαμε χέρι στις υποδομές και τον εθνικό πλούτο τώρα θα βάλουμε χέρι και σε όσα χρήματα αποταμιεύσατε". Δεν ξέρανε ότι θα δημιουργηθει κοινωνική και πολιτική κρίση; Δεν ξέρανε ότι πυροδοτούν και την συζήτηση για την έξοδο από το Ευρώ στην Κύπρο; Προφανώς και ξέρανε αλλά ως αλαζόνες αδιαφορούν. Κινητοποιούν την οικονομική Βέρμαχτ προς όλα τα μέτωπα και πιστεύουν θα τα κερδίσουν όλα μαζί! Θα γίνει έτσι; Θα το επιτρέψει η ιστορία; Θα τους την χαρίσει αυτή τη φορά;

...τα κοινωνικά Στάλινγκραντ θα στηθούν

Σε αυτό το πολιτικό πλαίσιο τα διάσπαρτα κοινωνικά Στάλινγκραντ ήδη στήνονται. Σε Ελλάδα, Κύπρο, Ιταλία, Πορτογαλία και τον υπόλοιπο Ευρωπαικό Νότο μπαίνει σταδιακά το ερώτημα "κάνουμε ή δεν κάνουμε άλλες θυσίες;". Υπάρχει κάτι σε αυτή την πολιτική που να αξίζει να κάνουμε άλλες θυσίες; 

Οι λαοί του Νότου πιστέψανε ότι αξίζε να κάνουμε θυσίες για το Ευρώ αλλά αυτή η ψευδαίσθηση τώρα τελειώνει για πολύ μεγάλες μερίδες του κόσμου. Μαζικά αυτή την περίοδο οι λαοί αλλάζουν άποψη και όλο και περισσότερο πολώνονται εναντίον του κοινού νομίσματος. Και φυσικά οι λαοί πολώνονται εναντίον της Ευρωζώνης διότι καταλαβαίνουν ότι η Ευρωζώνη αποτελεί το στρατηγείο όσων τους επιτίθενται. Και αν η καρδιά του θηρίου χτυπά στην Ευρωζώνη οι λαοί όλο και πιο μαζικά σκέφτονται ότι μάλλον πρέπει να σπάσουμε τις αλυσίδες του σκληρού νομίσματος. 

Η πολιτική μάχη του "ναι ή όχι πρόσθετες θυσίες για το Ευρώ" μπορεί να απαντηθεί μονάχα με το "Ούτε ένα Βήμα Πίσω" όπως ακούστηκε στις γραμμές και στα κατεστραμένα εργοστάσια και χαμόσπιτα του Στάλινγκραντ: δεν υπάρχει χώρος για άλλη υποχώρηση. Ούτε μία θυσία παραπάνω και αν η Γερμανία δεν αλλάζει πολιτική ήρθε ο καιρός να μην έχουμε καμία "καλή" οικονομική σχέση μαζί της. Αφού δεν λειτουργεί σαν σύμμαχος ήρθε η ώρα να δούμε το γερμανικό κεφάλαιο και τους κατά τόπους συμμάχους του ως εχθρούς (τονίζουμε φυσικά ότι η μάχη δεν είναι με τον γερμανικό λαό αλλά με το γερμανικό κράτος ως οργανωτής της επίθεσης του γερμανικού κεφαλαίου). Και αν η ευρωζώνη δεν είναι τελικά - είτε γιατί έτσι σχεδιάστηκε είτε γιατί έτσι διαμορφώθηκε ιστορικά - τίποτα άλλο από το προκεχωρημένο στρατηγείο του γερμανικού κεφαλαίου τότε... στα τσακίδια!

Συμπερασματικά το ερώτημα αυτό θα γίνεται όλο και πιο έντονο, όλο και πιο καθοριστικό, όλο και πιο διλληματικό. Οι λαοί του Νότου πρωτίστως καλούνται να το απαντήσουν και να επιλέξουν κατεύθυνση: συνεχίζουμε την πορεία που καθιστά τους κόπους μας και τον εθνικό μας πλούτο τροφή για τις αδηφάγες τράπεζες και πελάτες για το γερμανικό εξαγωγικό κεφάλαιο ή σταματάμε εδώ, τους στέλνουμε πίσω από εκεί που ήρθαν και ξεκινάμε την δικιά μας πορεία; Το ερώτημα αυτό θα επηρεάσει καθοριστικά τις πολιτικές εξελίξεις και η δυναμική-δυνατότητα για ένα μαζικό κίνημα αμφισβήτησης της Ευρωζώνης και πάλης για αλλαγή υπάρχει. Το ενδεχόμενο οι πληττόμενοι λαοί του νότου - με διαφορετικές ταχύτητες αλλά κοινό ερώτημα - να τοποθετηθούν κόντρα στο 4ο Ράιχ και τα ντόπια τσιράκια είναι υπαρκτό και πιθανό! 

Καθώς ο καιρός προχωρά και μέχρι να κριθεί αυτή η μάχη θα βρισκόμαστε σε μια κατάσταση ασταθή σε όλο τον Ευρωπαικό Νότο και ιδιαίτερα στη χώρα μας και τη Κύπρο: οι πάνω δεν θα μπορούν να κυβερνήσουν και οι από κάτω δεν θα μπορούν να κυβερνηθούν. Μπροστά σε αυτή την ασταθή κατάσταση όλες οι κοινωνικές ταξικές δυνάμεις θα πέσουν με όλα τους τα όπλα. Η αστική τάξη με όλες τις εξουσίες που ελέγχει και τον φασισμό ως "κρυφό άσσο στο μανίκι" και οι λαοί με τους αγώνες τους και τους πολιτικούς σχηματισμούς της αριστεράς και κάθε άλλο μέτωπο που παλεύει για την λαική κυριαρχία και την εθνική ανεξαρτησία. Άρα μπροστά μας είναι μια καθοριστική μάχη. Μια νέα φάση του παρατεταμένου πολέμου ξεκινά ή έχει ήδη ξεκινήσει. 

Για να  νικήσουμε πρέπει να ξέρουμε τι θέλουμε...

Αν θέλουμε να είμαστε προσγειωμένοι τότε θα πρέπει να καταλαβαίνουμε ότι τα στρατηγεία του κεφαλαίου δεν έχουν μπει σε μια μάχη για να χάσουν και να ηττηθούν. Κάθε άλλο: κάθε κίνηση τους είναι προγραμματισμένη. Αυτό όμως δεν την καθιστά αντικειμενικά τακτικά ορθή και πάντα νικηφόρα ιδίως όταν η αλαζονεία γεμίζει το συλλογικό τους νου. Για να νικήσει όμως ο λαός πρέπει να έχει το δικό του ανεξάρτητο σχέδιο. Πρέπει να ξέρει τι θέλει να διαλύσει αλλά και τι θέλει να χτίσει. 

Άρα όντως έχουμε ανάγκη το δικό μας εναλλακτικό πρόγραμμα. Μάλιστα θέλουμε πρόγραμμα άμεσης ριζοσπαστικής πολιτικής διεξόδου και ένα συνολικό αριστερό πρόγραμμα-οδηγό για το που πάμε. Πυρήνας του άμεσου προγράμματος θα είναι - όπως έχει επεξηγηθεί αναλυτικά από σημαντικούς πολιτικούς επιστήμονες - η άρνηση πληρωμής του χρέους, η ανάπτυξη ανεξάρτητης νομισμαστικής και οικονομικής πολιτικής με πρώτο βήμα την έξοδο από την Ευρωζώνη και την εθνικοποίηση των τραπεζών, η ανάταση της εσωτερικής αγοράς και ζήτησης με μαλακότερο νόμισμα και προστασία της ροής κεφαλαίων, ανάπτυξη εργασιακών θέσεων με τη συνδρομή του κράτους για όσο καιρό χρειαστεί, δίκαιο φορολογικό σύστημα με κατανομή των βαρών πρώτα και κύρια στους έχοντες τον πλούτο, εθνικοποίηση των κρίσιμων επιχειρήσεων που καταληστεύονται σήμερα (ΔΕΗ, ΟΤΕ, φυσικό αέριο κλπ) και εκμετάλλευση του φυσικού πλούτου με σεβασμό στις περιβάλλοντικές και κοινωνικές παραμέτρους. (ενδεικτικά βλ. [1])

Και πέρα όμως από το πρόγραμμα άμεσης διεξόδου, ο πυρήνας ενός αριστερού προγράμματος δεν μπορεί παρά να είναι η πολιτική παραγωγικής ανασυγκρότησης. Η χώρα μας έχει την δυνατότητα - τόσο υπό την έννοια της ύπαρξης των φυσικών δυνατοτήτων όσο και από πλευράς ανθρώπινου δυναμικού - να παράγει όσα καλύπτουν τις βασικές ανάγκες του λαού και την ίδια στιγμή να πετύχει σημαντικές εξαγωγικές επιτυχίες στα πλαίσια μιας νέας πολιτικής διεθνών συμμαχιών κόντρα στην τυφλή πρόσδεση στις ενωσιακές πολιτικές που καταστρέφουν την αγροτική παραγωγή και όχι μόνο. Συνολικά εννοούμε ότι απαιτείται οργανωμένο πολιτικό πρόγραμμα το οποίο στα ζητήματα της παραγωγής να απαντά τα κρίσιμα ερωτήματα “τι πρέπει να παράγουμε”, “πως πρέπει να το παράγουμε”, “που πρέπει να το παράγουμε”, “ποιοι θα το παράγουν” καθώς και πότε γίνεται το κάθε βήμα, ποιο επείγει, ποιο είναι άμεσα εφικτό, ποιο είναι κρίσιμο, για ποια προϊόντα απαιτούνται διεθνείς συνεργασίες και ποιες. (ενδεικτικά βλ. [2],[3], [4], [5]). 

...αλλά και το πως θα τα καταφέρουμε!

Διότι η διατύπωση του προγράμματος μένει κενό γράμμα αν δεν προχωρά μαζί με την οργάνωση του λαού και των πολιτικών δυνάμεων για τη μάχη. Στη κρίσιμη λοιπόν αυτή στροφή των καιρών απαιτείται:

Αριστερή Κυβέρνηση με πολιτική βούληση, πρόγραμμα και αποφασιστικότητα για την προώθηση των άμεσων και μεσοπρόθεσμων στόχων. Η κυβέρνηση αυτή πρέπει να συγκρουστεί με τους δήθεν "εταίρους" (που όμως μας έχουν για πελάτες...) και να προετοιμάζει τον λαό για τις μάχες. Στη μετατόπιση των πολιτικών εξελίξεων και μπροστά στην απόδειξη ότι η ευρωζώνη είναι φρενοκομείο και ο προκρούστης του γερμανικού κράτους δεν χωράνε ταλαντεύσεις για συμμαχικές διαπραγματεύσεις ή εμμονή παρμαονής στο ευρώ: η μάχη έχει στηθεί και το δίλλημα παραμονής με κάθε κόστος στην ευρωζώνη ή εξόδου, ρήξη με τα επιτελεία της ΟΝΕ και εκκίνηση ενός δύσκολου αλλά ελπιδοφόρου προγράμματος ανασυγκρότησης έχει τεθεί. Σε αυτή την κυβέρνηση δεν χωράνε μόνο αριστερά κόμματα αλλά το πολιτικό πρόγραμμα και ο κορμός της οφείλει να προέρχεται από το ιστορικό μπλοκ και τις δυνάμεις της αριστεράς στις διάφορες εκδοχές της. Το μέτωπο αυτό οφείλει να επιδιώκει την μεγαλύτερη δυνατή ενότητα πάνω στους κρίσιμους στόχους της περιόδου, δηλαδή το άμεσο πρόγραμμα ριζοσπαστικής πολιτικής διεξόδου. Οι δυνάμεις της αριστεράς και του αγώνα ευρύτερα οφείλουν να συμπαραταχθούν σε αυτή τη μάχη. Για τη συμπαράταξη αυτή απαιτείται διαλεκτική ανάγνωση των αντιθέσεων και ιεράρχηση των ζητημάτων με βάση το κοινωνικά αναγκαίο, με ανοιχτό πνεύμα και διάθεση θετικών τομών.

Ανάπτυξη - ανασυγκρότηση του κινήματος αντίστασης και διεύρυνσης του πολιτικά και οργανωτικά ώστε να περιλαμβάνει και να ενισχύει δίκτυα αλληλεγγύης και κάθε νέα πρωτότυπη μορφή αντίστασης και αγώνα. Ο συντονισμός των αγωνιζόμενων δυνάμενων και η ανάπτυξη δομών συντονισμού, οργάνωσης και έμπρακτης αλληλεγγύης είναι καθοριστικός παράγοντας για να δοθεί η μάχη με την ένταση και διάρκεια που απαιτείται. 

Ζύμωση των βασικών ερωτημάτων και ορισμός μαχών που μπορούν να αποσταθεροποιήσουν το πολιτικό σκηνικό και να οδηγήσουν τις πολιτικές εξελίξεις για την ανατροπή της κυβέρνησης με πρωτοβουλία των λαικών δυνάμεων. Με διαρκή πάλη και συντονισμένες πανελλαδικές μάχες και ορισμό κεντρικών στόχων που απαιτούν να πάρει ο λαός αποφάσεις (πχ. να αποφασίσει ο λαός αν αξίζει άλλη θυσία για την παραμονή στο ευρώ) ώστε οι προδότες της τρικομματικής να μην φύγουν τη στιγμή που αυτοί θα επιλέξουν αλλά όταν χωρίς να το θέλουν, χωρίς να ξέρουν πως να το διαχειριστούν, θα τους επιβληθεί. 

...αντί επιλόγου
Εδώ και λίγα χρόνια έχει γίνει εμφανές ότι αυτό το σύστημα δεν έχει πλέον τίποτα να προσφέρει.  Ήταν νομίζουμε εμφανές σε άλλες γωνίες της υδρογείου εδώ και δεκαετίες αλλά τώρα έγινε σαφές και στην Ευρώπη που το είχε ξεχάσει μεταπολεμικά... Ούτε παραγωγικά έχουν να προσφέρουν, ούτε πολιτικές τομές σε μια κάποια προοδευτική κατεύθυνση προκαλούν. Η υδρόγειος δεν γνωρίζει πρωτότυπες τομές όπως ο σιδηρόδρομος, οι τηλεπικοινωνίες ή η οργανωμένη βιομηχανική παραγωγή. Από αυτή την κρίση δεν μπορούν να βγουν παρά μονάχα αν καταστρέψουν τις παραγωγικές δυνάμεις και πάνω από όλα τον άνθρωπο-δημιουργό όπως έκαναν και σε κάθε άλλη φορά. Δεν αξίζει στους λαούς να βιώσουν έναν νέο παγκόσμιο πόλεμο ή το οικονομικό του ισοδύναμο το οποίο μάλιστα συνοδεύεται με βαθιά αντιδημοκρατική εκτροπή, με εθνική ντροπή και φτώχεια για την κοινωνική πλειοψηφία. Είμαστε στη στροφή του χρόνου... άμεσα για τα ζητήματα των μνημονίων, της ευρωζώνης και της πολιτικής κατάστασης στη χώρα μας αλλά και ευρύτερα για το που θα πάει ο κόσμος μας. Με την υπομονή που χρειάζεται και την επιμονή που απαιτείται ο κόσμος αυτός μπορεί να αλλάξει.

K.A.